Zaterdag 23 februari

Vandaag zijn we op tijd opgestaan, want we gaan een weekendje naar Saint- Louis. Ondanks dat dit stadje niet zo heel ver is van waar we verblijven, moeten we best lang rijden. Als je een auto hebt die kan schakelen ben je er op 2 u en anders kan je een halve dag of langer onderweg. We vertrokken met de taxi van de Via via naar “gare routière pompiers” om er de 7- place te nemen naar Saint- Louis. Een 7- place kan je best vergelijken met een soort begrafenisauto met in de kofferbak 3 zitplaatsen. Op de verzamelplaats is het een beetje misgelopen want in de plaats van de 7- place ten nemen, werden we in een mini- busje geduwd. Wat  we fout deden weten we eigenlijk nog steeds niet goed.

We hebben duidelijk gezegd dat we een 7- place wilden. We moesten eerst een ticket kopen voor we een 7- place zouden kunnen nemen, maar dan werd ons gezegd dat we in de bus moesten gaan zitten. We snappen er niets van. Ach ja: dat is Senegal zeker? J  Zolang  we maar in Saint- Louis geraken.

Na 3,5 u wachten vertrokken we dan eindelijk naar Saint- Louis. Eindelijk zat het busje vol. We waren er nog lang niet. Zo’n 265 km en 6 uur later kwamen we aan in de auberge de jeunesse waar we zouden verblijven. Even waren we bang dat onze reservatie niet goed was doorgegeven, maar gelukkig was dat wel in orde. Het avondeten liep ook niet helemaal zoals gepland, maar het was super lekker.

Omdat we zoveel pech hebben gehad, zat de moraal eventjes laag.

Het is nu duidelijk dat we morgenmiddag al best vertrekken als we op tijd terug willen zijn voor onze stage- dag maandag.

Veel gaan we dus niet kunnen zien, maar genieten doen we zeker. Saint- Louis heeft mooie oud- koloniale huizen (zelfs een koloniale boot gezien) en zo’n vriendelijke mensen. Ze zijn hier helemaal niet zo opdringerig als in Dakar.

Zondag 24 februari

Als we nu terug nadenken over wat gisteren allemaal is gebeurd, kunnen we er toch al een beetje terug mee lachen. “Typisch dat ons dat weer moet overkomen.” Het was een unieke ervaring, maar we hopen toch dat we ze niet nog een keer moeten beleven.

We hebben goed geslapen in de auberge. Na het ontbijt wilden we naar enkele boutiques , maar omdat het nog maar 8u 15 was, waren ze nog allemaal gesloten. We zijn aan de kade gaan zitten en hebben genoten van de verdere zonsopgang. We hebben wat gewandeld en ondertussen gewacht tot het boutiqueje dat we wilden bezoeken zou opengaan. Even later kwamen te weten dat de boutique op zondag niet open is. Jammer L.

We namen de taxi naar de 7- place. Dit keer konden we meteen vertrekken en op 4 uur waren we terug aan de Via via.

We gingen snel nog wat water kopen, een zalige douche nemen, blog maken, skypen, eten en op tijd in ons bedje met een filmpje J. Klaar voor de laatste week stage!

Groetjes de 2 vermoeide maatjes

24-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Vrijdag 22 februari

Toen we vanmorgen aankwamen in het ziekenhuis was het zoals gewoonlijk een heel hindernissenparcours. Overal waren stukken vloer die nat waren en waar we dus niet door konden/mochten.

Eén maal aangekomen op de “salle de pansements” moest Eline (zoals gewoonlijk) samen met de andere verpleegkundigen/stagiaires de “verpleegpost/behandelkamer” kuisen. Nadien moest ze de gebruikte handdoeken uitwassen. Eén probleem: ze moesten steeds passeren om hun handen te wassen (wat op zich goed is), maar Eline werd wel weggeduwd. Om niet alles nat te maken, probeerde ze om de handdoeken boven de lavabo te houden en leunden hierbij met haar ellebogen op het aanrecht (ergonomie)!! Toch kreeg ze de opmerking dat ze niet op haar ellebogen mocht leunen. Dit is trouwens niet de eerste keer dat we een opmerking krijgen als we ergonomisch willen werken. Vb: Om bloed te trekken willen we op onze knieën gaan zitten, omdat de bedden niet omhoog of omlaag kunnen. Maar dit mag niet, omdat anders onze broek vuil wordt. We weten alle 2 eigenlijk niet, hoe we hier best mee om kunnen gaan omdat we allebei rugproblemen willen voorkomen.We vinden het moeilijk om een evenwicht te vinden tussen wat we in België gezien hebben en hoe ze het hier doen.

Voor de rest heeft Eline voor de zoveelste dag op rij geassisteerd. En omdat we nog steeds wachten op een bevalling (gisteren was er wel een, maar waren we in het project) durven te vragen om nog eens met de ambulance mee te mogen, uit schrik een bevalling te mislopen. Maar helaas pindakaas: ook vandaag geen bevalling L.

Ook heeft ze (toen ze even binnesprong de “salle de hospitalisation”) nog eens 4 binbins gekregen. 2 voor haar en 2 voor Annelien. Zo heeft Annelien nu ook haar eerste binbins.

Bij Annelien was het vandaag niet zo’n gezellige dag. Het was ruzie tussen de Senegalese stagiaires en de dokter. De stagiaires hadden dinsdag negatieve feedback gekregen over een zorg die niet goed was uitgevoerd. De ene stak het daardoor op de andere en ze waren boos op de dokter. Ze discussieerden eerst in de gang en daarna zelfs nog verder bij een patiënt op de kamer. De hoofdverpleegkundige zei dan dat ze dit niet daar moesten bespreken en dat ze weer naar buiten moesten. Dat deden ze. Even later kwamen ze weer binnen en begonnen ze terug, tot de hoofdverpleegkundige boos werd. Ze deden de zorg bij de patiënt en gingen toen naar buiten.

Wanneer de dokter toekwam op de gang, werden ze daar weer boos op. De hoofdverpleegkundige vertelde de arts dat ze ook al aan het discussiëren waren bij de patiënt. Dit dulde de dokter niet (we geven haar gelijk) en de stagiaires moesten heel de voormiddag op de gang blijven staan. Annelien had er niets mee te maken en mocht gewoon mee toeren met de arts. Dit vond ze veel aangenamer, nu stond ze niet meer met 10 in de kamer maar wel met 5.

In de namiddag was er nog een gesprek in de “salle d’infirmièrs” samen met de chef de médicin en de andere dokter. Dit duurde wel een half uur. Discussiëren dat kunnen ze goed die Senegalezen.

Verder heeeft Annelien nog infuuszakken mogen klaarmaken (op Belgische wijze) en een infuus mogen prikken. Het infuus prikken verliep niet zo vlot, maar ze mocht zelf niet kiezen waar ze wilde prikken. De verpleegkundige nam het over en probeerde het nog eens 6 keer.

8 keer werd de ame vrouw geprikt tot uiteindelijk de infuusnaald goed zat. Hierna kreeg er iemand een extra zakje bloed. Het bloed wordt hier bewaard in een apothekerzakje in de koelkast op de kamer. Indien er geen koelkast aanwezig is wordt gewoon bij een andere patiënt gelegd. Als het wordt toegediend is het nog ijskoud. Hierdoor trok de patiënt een pijnlijke grimas, de verpleegkundige begon te lachen.

Het was weer een zwaar dagje (mentaal gezien dan).

In de Via via (waar we een paar dagen verwend zijn geweest met westerse gerechten), werden we vanavond terug in vuur en vlam gezet met een pikante rijstschotel die toch wel lekker was.

Morgen gaan we voor 2 dagen naar St. Louis en zullen we dus geen blog online kunnen zetten. Het verslag volgt zo snel mogelijk.

Groetjes

Annelien en Eline

22-02-2013 om 23:37 geschreven door Eline en Annelien  

21-02-2013 om 19:41 geschreven door Eline en Annelien  

Woensdag 20 februari

Vandaag is Eline gestart met een nieuwe aanpak. Deze bestaat uit nog meer initiatief nemen. Ook al nemen ze meteen alles uit haar handen als ze iets vraagt, ze gaat deze aanpak doorzetten en zoveel mogelijk zelf doen.

Deze morgen is ze weer begonnen met kompressen vouwen (surprise) tot de 1^e patiënt kwam. Dit was een vrouw die een infuus kwam halen, maar Eline mocht het infuus niet zelf aanprikken, assisteren en medicatie optrekken mocht ze wel. Ook kwam er een man die gehecht moest worden. Dit is hier voor de verpleegkundigen. Het kostte haar enige moeite om uit te leggen dat het bij ons voor de dokters is. De rest van de dag was het wachten geblazen.

Bij Annelien net hetzelfde. Ze nam weer enkele bloeddrukken en heeft veel gewacht. Er waren immers maar 6 patiënten op de salle de hospitalisation.

Verder waren we ons gaan melden op de materniteit. We vertelden daar dat we graag eens een bevalling zouden willen meemaken. Ze zouden ons komen halen. Op het einde van onze shift gingen we voor de zekerheid nog eens een kijkje nemen, maar vandaag stond er niemand op het punt om te bevallen. Hopelijk vrijdag wel.

Tijdens het wachten kreeg Eline haar eerste binbin. Dit is een soort kralenketting dat de meisjes en vrouwen dragen.

 Tot de volgende xx

20-02-2013 om 22:57 geschreven door Eline en Annelien  

Dinsdag 19 februari

Een nieuwe dag op “salle de pansement”. Nu Eline al beter wist waar ze zich aan kon verwachten, kon ze al meer initiatief nemen. Zo was de eerste patiënt een jongetje van 2 met een grote brandwonde op zijn buik. Hij begon al te huilen bij het binnenkomen, hij wist wat er ging komen. Echt erg eigenlijk omdat hij geen Frans kon en Eline onvoldoende Wolof heeft ze voor hem een handschoen opgeblazen. Hij stopte meteen met huilen. Daarna is hij nog even op haar schoot komen zitten tot zijn papa terug was. De meeste kinderen die hier komen hebben wonden van het vallen, maar ook met grote brandwonden. We vermoeden door de vele klein barbeque’s die hier her en der staan om o.a. de typische Senegalese thee te maken. Voor de rest heeft ze vooral wattenpropjes gemaakt i.p.v. kompressen vouwen. Het is eens iets anders he.

Ondertussen had Annelien bloed mogen trekken, pols genomen, AH geteld. Verder was er bij haar nog een man met een condoomkatheter, deze werd extra stevig vastgeplakt met de beste tape. Ook ontdekte zij nog enkele insecten zoals: sprinkhaan, spinnen enz.

Toen we terug naar de Via Via gingen, bleek dat de straat blank stond wegens problemen met de riolering. Stinken dat dat deed! Gelukkig was het ’s avonds opgelost.

In de late namiddag zijn we nog naar de markt geweest, toen we terug kwamen liep Eline bijna op een dode kat. IEUW.

Groetjes uit Senegal

19-02-2013 om 22:13 geschreven door Eline en Annelien  

Maandag 18 februari

Een nieuwe stagedag en een nieuwe stage afdeling. Eline sta nu op de “salle de pansement” en Annelien op de “salle de hopitalisation”. We zijn gewisseld.

Man, man, man, ... Waar ben ik terecht gekomen dacht Eline. Ze werd al misselijk alleen al  van het zien van de wondzorg. In België moet ze de eerste keren al gaan zitten als ze een wonde ziet, omdat ze er gemakkelijk misselijk van wordt. Hier vinden ze dat maar raar. Ach ja, ze is dan ook niet van plan om hier flauw te vallen. Voor de rest heeft ze de hele dag kompressen zitten vouwen. Bij Annelien verliep de wissel iets beter mee, ze mocht meteen bloeddrukken nemen, infuus aan hangen enz. Zij mocht dit al sneller omdat het team nu beter wist wat ze van haar konden verwachten na Eline. Haar uurtjes vlogen voorbij.De verpleegkundigen zitten hier ook veel. Ze vinden ons dan ook overactief...

In de late namiddag heeft Annelien een poging gewaagd tot Afrikaans dansen en Eline legde het vast op de gevoelige plaat.

We zitten vandaag al in de helft, ongelooflijk hoe snel de tijd hier gaat.

Muzikale groetjes 

18-02-2013 om 19:07 geschreven door Eline en Annelien