Vandaag zijn we naar Ile Gorée (slaveneiland) geweest. Zoals
de naam al doet vermoeden, is dit het eiland waar in de tijd van de kolonies,
de Afrikaanse slaven werden samengebracht om van daar uit naar de kolonies te
vertrekken. Daarom zijn we dan ook een kijkje gaan nemen in het slavenhuis. Veel
is er niet te zien (enkel de cellen waar de slaven in werden opgesloten voor ze
op de boot werden gezet), maar als je het gezien hebt, kan je je wel een beter
beeld vormen over de tijd van de slaven.
Ook hebben we het historisch museum van Senegal (dat op Gorée
is) bezocht. Hier leerden we wat bij over het ontstaan van Senegal. Van de
eerste mens tot het hedendaagse Senegal. Voor de rest hebben we wat
rondgeslenterd op Gorée, om daarna (net zoals de heenreis) met de boot terug te
keren en dit zonder zeeziek te worden J.
Vandaag is het ook de eerste dag dat we het allebei koud
hadden. We liepen rond in topje en short maar na Gorée (met veel wind) hebben
we een lange broek en trui moeten aandoen ondanks de 25°C. We zijn de Afrika
temperaturen gewoon zeker?
Vandaag hebben we een rustig dagje gehouden. We zijn
begonnen met eens lekker uit te slapen, dit was echt nodig na zon vermoeiende week.
Daarna zijn we wat in het zonnetje gaan zitten. Er was ook
iets speciaals vandaag: er was geen stromend water, dit merkten we toen Annelien
haar handen wilde wassen en al zeep had genomen. De laatste keer dat dat hier
was, duurde dit 3 dagen. Gelukkig komen wij er vanaf met slechts 1 dag.
Vandaag kregen we een heus feestmaal: FRIETJES! J
Al konden we met moeite ons bord leeg krijgen, we hebben er ontzettend van
genoten. We denken dat we door de vele rijst van de afgelopen dagen wat moeite
hebben met de vertering van de frietjes, maar dat zal ons worst wezen. J
Geloof het of niet, maar we zijn al een week in Senegal. Vandaag
is het wel de leukste en warmste dag. We zitten rond de 40°C.
Onze dag begon wat saai, we zaten met een taalprobleem. Wij
kennen de pathologieën en we kunnen behoorlijk Frans, maar om een complete
pathologie in het Frans uit te leggen, is toch een ander paar mouwen.
Het 2e deel van de shift werd voor Eline pas echt
spannend. Ze is met de ambulance op stap geweest. Ze wou dit al langer doen en
nu lukt dit en dan nog wel in Senegal !!!
Met de ambulance meerijden is hier toch wel een hele
belevenis. De ambulance mag als de sirene opstaat, de verkeersregels negeren. Zo
mag de ambulance in de verkeerde richting de rotonde oprijden, spookrijden,... Voor
de rest wringt hij zich overal tussen, vaak leidt dit tot bijna-botsingen. Eline
was een uur te laat terug en die arme Annelien maar wachten. Maar ze is even
opgewonden, want maandag is het waarschijnlijk aan haar J! Dan kan zij ook (net
zoals Eline) de verschillen tussen de verschillende ziekenhuizen zien. Het
contrast is immers groot.
Annelien had ondertussen ook wat te doen in het ziekenhuis. De
verpleegkundigen vroegen verschillende zaken over België, de studies, de
familie,... Zo dachten ze dat we met onze hele familie naar Senegal waren
gekomen. Ook doorzochten ze haar haar om te zien of het geen pruik was (de
vrouwen dragen hier pruiken of haarstukken, omdat hun haar zo broos is dat het
snel afvalt het wordt maar enkele cm lang). Ze vonden ons haar heel mooi.
Ze voelden ook aan haar handen. Ze vonden deze superzacht.
Ook waren ze nieuwsgierig naar de manier waarop we onze kleren wassen. We
hebben hen uitgelegd dat we hier met de hand wassen, maar in België met de
machine. Dat verklaarde waarom onze handen zo zacht zijn.
Nu is het ook voor ons weekend en we gaan er van genieten in
de stralende ZON!
Vandaag zijn we gaan helpen in TSX, het project van Samba
met de straatkinderen. Toen we vanmorgen aankwamen zijn we er meteen
ingevlogen. Annelien ging mee lesgeven aan de oudste kinderen en Eline aan de
kleinste. We hebben er echt van genoten. Het was de bedoeling dat we mee les
zouden geven, maar het kwam er op neer
dat de leerkrachten ons zeiden wat we de kinderen moesten leren.
Na de les zijn we met Samba naar de woningen van de talibees
en de Marabous geweest. Samba gaat er 1x/week op donderdag langs om de wonden
te verzorgen van de talibees die (nog) niet naar het project durven/kunnen
komen.
s Middags was het superdruk op het project omdat er veel
Talibées (bovenop de weeskinderen) waren.
Na de middagrust zijn we gaan schilderen. We hebben hier
allebei ontzettend van genoten. Beiden hebben we super veel respect voor het
werk dat Samba doet, ondanks de weinig middelen die hij heeft.
Vanavond gaan we nog wat info opzoeken rond schurft (dit is
de oorzaak van de wonden van bij de Talibees) want we willen kijken of we hier
niets aan kunnen doen. We gaan ook nog eens kijken welke uitstappen we wanneer
nog willen/kunnen doen.
Vandaag vertrokken (ondanks onze
goede voornemens) met lood in onze schoenen opnieuw naar het ziekenhuis. Maar
we moeten toegeven: achteraf gezien was dit nergens voor nodig. Eline heeft
vandaag schoothondje gespeeld. Als er dan al eens een dood moment was (wat hier
nogal vaak gebeurd) spijkerde Eline haar Wolof bij en tegelijkertijd leerde zij
hen de woorden die zij leerde in het Nederlands.
We hebben het gevoel dat ze dit
wel konden appreciëren, we zagen nog steeds vele fouten maar vinden dit
eigenlijk al min of meer normaal. De chef de médecin is nog langs geweest en we
zeiden dat alles in orde was.
Eline moest iets gaan halen met
een verpleegkundige bij de Major en die vroeg ook hoe het ging. Opnieuw was het
antwoord: très bien. Ah zei hij (waar de vpk bij was), want dit is mijn
vrouw hé. Dus jullie moeten goed op haar passen! We hebben de indruk dat alle
dokters ons werk wel appreciëren. Zo hebben 2 Senegalese stagiaire collegas
van Annelien onder hun voeten gekregen en Annelien wordt de hemel ingeprezen. Ze
is goed bezig ons Annelien! J
Na de stage zijn we al eens gaan
kijken op het project met de straatkinderen. We kregen er al een rondleiding en
zien het er helemaal zitten.
4 van de vrijwilligers zijn
vandaag gaan Afrikaans dansen. Wij zijn mee gaan kijken, het was duidelijk dat
dit niet hun eerste les was J. Toen hun les was afgelopen zijn we naar een les van
Senegalezen gaan kijken wel: daar word je stil van. Die mensen kunnen
dansen!!!!!!!
Vanavond houden we het rustig, om
goed uitgerust aan een nieuw project te beginnen.
Vandaag zijn we dan echt met onze
stage begonnen. We moesten om 8u bij de Major zijn. Hij zou dan onze uren
maken en ons aan een afdeling toewijzen. Maar als we vandaag 1 ding hebben
geleerd, is dat het academisch kwartiertje hier niet telt. We waren op tijd
vertrokken, om zeker niet te laat te komen. Onderweg werden we nog
tegengehouden omdat er een hele stoet geblindeerde wagens onder politie escorte
moest passeren (We denken de president of een/meerdere minister(s) met hun
gevolg). Desondanks de vertraging waren om kwart voor 8 in het ziekenhuis. Wij
waren op tijd, maar de Major kwam pas om 10 uur!! Tijdens het wachten hebben we
dan maar het ziekenhuis geobserveerd.
Er waren ventilators (laat de
bacteriën maar opvliegen). De poetsploeg draagt hier de groene schorten die wij
als operatieschorten gebruiken. De consultaties gebeuren hier half op de gang
en als je dan al de onderzoekskamer binnen ging, kwam er om de 2 min. iemand
binnen. De verpleegkundigen dragen hier enkel het bovenstuk van een
verpleeguniform (en sommigen zon echt wit kapje). Handen ontsmetten doen ze
met javel. Gelnagels, nagellak, ringen, armbanden, ... zijn hier allemaal
toegestaan. Ze zijn hier ook voortdurend met hun GSM aan het bellen, zitten te
eten, zitten te zitten of naar hun Mp3 te luisteren (soms zelfs tijdens de
verzorging). Voor de rest hebben we HEEL veel steriliteitsfouten gezien en HEEL
veel recyclage (behalve hun afval sorteren dat kennen ze hier niet). Zelfs
naalden worden verschillende keren, ongesteriliseerd bij dezelfde patiënt
gebruikt. Patiënten moeten hier zelf ook hun verzorgingsmateriaal laten halen.
Ze worden gezien door de dokter die dan door de verpleegkundigen laat noteren
wat er nodig is voor de behandeling (infusen, medicatie, spuiten, naalden,
verbanden, ...). Pas als de patiënt dit heeft, kan behandeling starten. De
verpleegkundige doet hier eigenlijk niet veel. Wassen, eten geven, de lakens
verschonen (als er al lakens liggen) moet de familie doen.
Annelien staat op het labo. Maar
dit is gewoon wat wondzorg (maar helemaal niet patiënt vriendelijk Bv: met
ether wonden proper maken (zonder verdoving), ...). Voor de rest heeft zij
compressen moeten vouwen en proppen watjes moeten maken. Eline stond op een
soort hospitalisatieafdeling. Er zijn 4 cabines. Dit is nog best te vergelijken
met een kleine 1 persoonskamer bij ons in België, maar alleen staan er hier in
Senegal 2 bedden in, met andere woorden: je kan er bijna niet draaien of
keren... Er was ook een zaal met 5 bedden, al liggen in de meeste bedden 2
personen per bed. De verpleegkundigen en patiënten spreken de hele tijd Wolof
(de lokale taal) dus we begrijpen er geen woord van ook al kennen we hier en
daar een woord. De dokters zijn hier wel ontzettend vriendelijk voor ons! J
Dan is er nog de stagebegeleiding
(de verpleegkundigen van het ziekenhuis die ons zouden moeten begeleiden). Zij
hebben enkel onze naam gevraagd en en waar we vandaan komen, maar dat is alles.
We stonden erbij en we keken ernaar. Pas als we gezien hebben hoe zij een
bepaalde techniek uitvoeren, kunnen we zelf initiatief nemen, maar nu dus nog
niet. Van het ziekenhuis uit worden we niet echt begeleidt. We kregen geen
rondleiding, geen dagindeling, ... We zijn echt op onszelf aangewezen.
Annelien en ik waren dan ook superblij
dat onze dienst erop zat en dat we er weg konden. Gelukkige hebben we elkaar.
We denken dat we anders op het eerste het beste vliegtuig naar huis hadden
gestapt. Op momenten dat het allemaal wat moeilijker wordt, missen we wel het
thuisfront... We gaan op donderdag helpen bij de belgische vrijwilligers in het
project met de straatkinderen. We kijken hier allebei naar uit en we denken dat
dit ook veel leuker gaat zijn.
Vandaag hebben we ons eerste
wasje gedaan. Dit was meteen een goede manier om ons af te reageren J.
Odanks de mindere dag geven we in geen geval op en bijten we gewoon door. De
volgende dagen zullen beter gaan. We hebben veel aan de vrijwilligers die we
ondertussen kennen en zei zeggen ook dat zij het in het begin ook moeilijk
hadden, maar dat dit overgaat binnen een paar dagen. Dit is gewoon een hevige
cultuurshock.
De vrijwilligers zijn al komen
vragen of we niet wilden meegaan naar de wekelijkse markt. Die staat hier de
hele dag. En natuurlijk zeggen wij geen nee tegen een uitstap. Zo hadden we ook
ineens nog een stuk van Yoff gezien. We zijn er ook achter gekomen waarom de
Senegalezen zo sleffen: om op niemands tenen te lopen J. Op de markt was
namelijk juist plek genoeg om elkaar te kruisen en thats it. Het was er
gigantisch druk! De schoenen en kleren lagen gewoon op een berg op een zeil op de grond. En grabbelen maar J
Morgen vertrekken we met nieuxwe
moed opnieuw naar het ziekenhuis...
Vandaag moesten we normaal gezien starten met onze stage. Deze
middag vertrokken wij dus best wel zenuwachtig naar het ziekenhuis. We zijn er
enkel op gesprek geweest bij de chef de médcin. Daar bleek dat we pas morgen
echt met onze stage beginnen. We stonden dus al snel terug in de VIA VIA. Zoals
zo vaak als we even de tijd hebben, waren we wat spelletjes aan het spelen,
maar we waren zo snel moe van alle indrukken te verwerken dat we maar even 2 uur terug op ons bed zijn gaan liggen. Daarna ging het terug veel beter. Het zijn
de vele kleine dingen die terug een grote indruk nalaten. Al merken we dat vaak
pas achteraf. Morgen om 8u staan we opnieuw paraat om onze stage hopelijk te
kunnen beginnen.
Vandaag wilden we een rustige dag houden, omdat we morgen met
onze stage in het ziekenhuis beginnen. Uiteindelijk zijn we s middags naar
Ngor vertrokken. Dit is een klein eilandje in de buurt. Om er te komen moet je
5 minuten varen met een klein vissersbootje met water op de bodem, maar het was
een zalige trip. Veel is er op het eilandje niet te zien, maar de kleine
steegjes zijn super gezellig. Ook waren we per ongeluk in de rosse buurt
terecht gekomen. Dit is wel helemaal anders dan bij ons. Dit waren enkele open
hutjes op een ingesloten hutje met een tapijt in en thats it. We waren er s
middags en waarschijnlijk daarom dat er bijna niemand te zien was. Klein
detail: er was een Belgische man (die we leren kennen hebben in de VIA VIA) met
ons mee. Dus we weten niet wat de Senegalezen van ons dachten. Op het eilandje
was ook een kleine berg waar je een prachtig uitzicht hebt op de oceaan. De
meters hoge golven slaan er te pletter op de rotsen. PRACHTIG! We hebben er een
tijdje stilletjes naar zitten kijken, wat voelde we ons klein. Vandaag wilden we
opnieuw geld gaan halen, maar een aantal banken waren gesloten, de banken die
wel open waren, waren leeg (nog iets dat in België niet snel zal gebeuren).
Morgen proberen we gewoon opnieuw. Er waren nog zaken waaraan je kon merken dat
het zondag is. Zo zijn er minder boutiques/kraampjes open en er waren veel meer
talibeetjes op straat. Dit zijn kinderen die toevertrouwd worden aan een
maribou, de talibees zijn een soort leerlingen/volgelingen/gelovigen die lessen
en raadgevingen krijgen over de Koran van de maribous. In ruil voor deze lessen
moeten de talibees gaan werken. Vaak wil dit zeggen dat ze op straat moeten gaan
bedelen. Het is niet ongebruikelijk dat wanneer de dagopbrengst onvoldoende is,
de talibees lijfstraffen krijgen.
Vanavond moeten we terug douchen. Het water is koud, maar we
zien dagelijks bijna net zo zwart als de Senegalezen door het vele stof ...
Morgen beginnen we dus aan onze stage in het ziekenhuis. We zijn best wel zenuwachtig. We laten zo snel mogelijk weten hoe het geweest is...
