Vrijdag 8 februari

Geloof het of niet, maar we zijn al een week in Senegal. Vandaag is het wel de leukste en warmste dag. We zitten rond de 40°C.

Onze dag begon wat saai, we zaten met een taalprobleem. Wij kennen de pathologieën en we kunnen behoorlijk Frans, maar om een complete pathologie in het Frans uit te leggen, is toch een ander paar mouwen.

Het 2^e deel van de shift werd voor Eline pas echt spannend. Ze is met de ambulance op stap geweest. Ze wou dit al langer doen en nu lukt dit en dan nog wel in Senegal !!!

Met de ambulance meerijden is hier toch wel een hele belevenis. De ambulance mag als de sirene opstaat, de verkeersregels negeren. Zo mag de ambulance in de verkeerde richting de rotonde oprijden, spookrijden,... Voor de rest wringt hij zich overal tussen, vaak leidt dit tot “bijna-botsingen”. Eline was een uur te laat terug en die arme Annelien maar wachten. Maar ze is even opgewonden, want maandag is het waarschijnlijk aan haar J! Dan kan zij ook (net zoals Eline) de verschillen tussen de verschillende ziekenhuizen zien. Het contrast is immers groot.

Annelien had ondertussen ook wat te doen in het ziekenhuis. De verpleegkundigen vroegen verschillende zaken over België, de studies, de familie,... Zo dachten ze dat we met onze hele familie naar Senegal waren gekomen. Ook doorzochten ze haar haar om te zien of het geen pruik was (de vrouwen dragen hier pruiken of haarstukken, omdat hun haar zo broos is dat het snel afvalt het wordt maar enkele cm lang). Ze vonden ons haar heel mooi.

Ze voelden ook aan haar handen. Ze vonden deze superzacht. Ook waren ze nieuwsgierig naar de manier waarop we onze kleren wassen. We hebben hen uitgelegd dat we hier met de hand wassen, maar in België met de machine. Dat verklaarde waarom onze handen zo zacht zijn.

Nu is het ook voor ons weekend en we gaan er van genieten in de stralende ZON!

Groetjes,

De twee zonnekloppers J

08-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Donderdag 7 februari

Vandaag zijn we gaan helpen in TSX, het project van Samba met de straatkinderen. Toen we vanmorgen aankwamen zijn we er meteen ingevlogen. Annelien ging mee lesgeven aan de oudste kinderen en Eline aan de kleinste. We hebben er echt van genoten. Het was de bedoeling dat we mee les zouden geven,  maar het kwam er op neer dat de leerkrachten ons zeiden wat we de kinderen moesten leren.

Na de les zijn we met Samba naar de woningen van de talibees en de Marabou’s geweest. Samba gaat er 1x/week op donderdag langs om de wonden te verzorgen van de talibees die (nog) niet naar het project durven/kunnen komen.

’s Middags was het superdruk op het project omdat er veel Talibées (bovenop de weeskinderen) waren.

Na de middagrust zijn we gaan schilderen. We hebben hier allebei ontzettend van genoten. Beiden hebben we super veel respect voor het werk dat Samba doet, ondanks de weinig middelen die hij heeft.

Vanavond gaan we nog wat info opzoeken rond schurft (dit is de oorzaak van de wonden van bij de Talibees) want we willen kijken of we hier niets aan kunnen doen. We gaan ook nog eens kijken welke uitstappen we wanneer nog willen/kunnen doen.

Groetjes,

Annelien en Eline

07-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Woensdag 6 februari

Vandaag vertrokken (ondanks onze goede voornemens) met lood in onze schoenen opnieuw naar het ziekenhuis. Maar we moeten toegeven: achteraf gezien was dit nergens voor nodig. Eline heeft vandaag schoothondje gespeeld. Als er dan al eens een dood moment was (wat hier nogal vaak gebeurd) spijkerde Eline haar Wolof bij en tegelijkertijd leerde zij hen de woorden die zij leerde in het Nederlands.

We hebben het gevoel dat ze dit wel konden appreciëren, we zagen nog steeds vele fouten maar vinden dit eigenlijk al min of meer normaal. De chef de médecin is nog langs geweest en we zeiden dat alles in orde was.

Eline moest iets gaan halen met een verpleegkundige bij de Major en die vroeg ook hoe het ging. Opnieuw was het antwoord: “très bien”. “Ah” zei hij (waar de vpk bij was), “want dit is mijn vrouw hé. Dus jullie moeten goed op haar passen!” We hebben de indruk dat alle dokters ons werk wel appreciëren. Zo hebben 2 Senegalese stagiaire collega’s van Annelien onder hun voeten gekregen en Annelien wordt de hemel ingeprezen. Ze is goed bezig ons Annelien! J

Na de stage zijn we al eens gaan kijken op het project met de straatkinderen. We kregen er al een rondleiding en zien het er helemaal zitten.

4 van de vrijwilligers zijn vandaag gaan Afrikaans dansen. Wij zijn mee gaan kijken, het was duidelijk dat dit niet hun eerste les was J. Toen hun les was afgelopen zijn we naar een les van Senegalezen gaan kijken wel: daar word je stil van. Die mensen kunnen dansen!!!!!!!

Vanavond houden we het rustig, om goed uitgerust aan een nieuw project te beginnen.

Groetjes,

de 2 senegalmaatjes

06-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Dinsdag 5 februari

Vandaag zijn we dan echt met onze stage begonnen. We moesten om 8u bij de “Major” zijn. Hij zou dan onze uren maken en ons aan een afdeling toewijzen. Maar als we vandaag 1 ding hebben geleerd, is dat het academisch kwartiertje hier niet telt. We waren op tijd vertrokken, om zeker niet te laat te komen. Onderweg werden we nog tegengehouden omdat er een hele stoet geblindeerde wagens onder politie escorte moest passeren (We denken de president of een/meerdere minister(s) met hun gevolg). Desondanks de vertraging waren om kwart voor 8 in het ziekenhuis. Wij waren op tijd, maar de Major kwam pas om 10 uur!! Tijdens het wachten hebben we dan maar het ziekenhuis geobserveerd.

Er waren ventilators (laat de bacteriën maar opvliegen). De poetsploeg draagt hier de groene schorten die wij als operatieschorten gebruiken. De consultaties gebeuren hier half op de gang en als je dan al de onderzoekskamer binnen ging, kwam er om de 2 min. iemand binnen. De verpleegkundigen dragen hier enkel het bovenstuk van een verpleeguniform (en sommigen zo’n echt wit kapje). Handen ontsmetten doen ze met javel. Gelnagels, nagellak, ringen, armbanden, ... zijn hier allemaal toegestaan. Ze zijn hier ook voortdurend met hun GSM aan het bellen, zitten te eten, zitten te zitten of naar hun Mp3 te luisteren (soms zelfs tijdens de verzorging). Voor de rest hebben we HEEL veel steriliteitsfouten gezien en HEEL veel recyclage (behalve hun afval sorteren dat kennen ze hier niet). Zelfs naalden worden verschillende keren, ongesteriliseerd bij dezelfde patiënt gebruikt. Patiënten moeten hier zelf ook hun verzorgingsmateriaal laten halen. Ze worden gezien door de dokter die dan door de verpleegkundigen laat noteren wat er nodig is voor de behandeling (infusen, medicatie, spuiten, naalden, verbanden, ...). Pas als de patiënt dit heeft, kan behandeling starten. De verpleegkundige doet hier eigenlijk niet veel. Wassen, eten geven, de lakens verschonen (als er al lakens liggen) moet de familie doen.

Annelien staat op het labo. Maar dit is gewoon wat wondzorg (maar helemaal niet patiënt vriendelijk Bv: met ether wonden proper maken (zonder verdoving), ...). Voor de rest heeft zij compressen moeten vouwen en proppen watjes moeten maken. Eline stond op een soort hospitalisatieafdeling. Er zijn 4 cabines. Dit is nog best te vergelijken met een kleine 1 persoonskamer bij ons in België, maar alleen staan er hier in Senegal 2 bedden in, met andere woorden: je kan er bijna niet draaien of keren... Er was ook een zaal met 5 bedden, al liggen in de meeste bedden 2 personen per bed. De verpleegkundigen en patiënten spreken de hele tijd Wolof (de lokale taal) dus we begrijpen er geen woord van ook al kennen we hier en daar een woord. De dokters zijn hier wel ontzettend vriendelijk voor ons! J

Dan is er nog de stagebegeleiding (de verpleegkundigen van het ziekenhuis die ons zouden moeten begeleiden). Zij hebben enkel onze naam gevraagd en en waar we vandaan komen, maar dat is alles. We stonden erbij en we keken ernaar. Pas als we gezien hebben hoe zij een bepaalde techniek uitvoeren, kunnen we zelf initiatief nemen, maar nu dus nog niet. Van het ziekenhuis uit worden we niet echt begeleidt. We kregen geen rondleiding, geen dagindeling, ... We zijn echt op onszelf aangewezen.

Annelien en ik waren dan ook superblij dat onze dienst erop zat en dat we er weg konden. Gelukkige hebben we elkaar. We denken dat we anders op het eerste het beste vliegtuig naar huis hadden gestapt. Op momenten dat het allemaal wat moeilijker wordt, missen we wel het thuisfront... We gaan op donderdag helpen bij de belgische vrijwilligers in het project met de straatkinderen. We kijken hier allebei naar uit en we denken dat dit ook veel leuker gaat zijn.

Vandaag hebben we ons eerste wasje gedaan. Dit was meteen een goede manier om ons af te reageren J. Odanks de mindere dag geven we in geen geval op en bijten we gewoon door. De volgende dagen zullen beter gaan. We hebben veel aan de vrijwilligers die we ondertussen kennen en zei zeggen ook dat zij het in het begin ook moeilijk hadden, maar dat dit overgaat binnen een paar dagen. Dit is gewoon een hevige cultuurshock.

De vrijwilligers zijn al komen vragen of we niet wilden meegaan naar de wekelijkse markt. Die staat hier de hele dag. En natuurlijk zeggen wij geen nee tegen een uitstap. Zo hadden we ook ineens nog een stuk van Yoff gezien. We zijn er ook achter gekomen waarom de Senegalezen zo sleffen: om op niemands tenen te lopen J. Op de markt was namelijk juist plek genoeg om elkaar te kruisen en that’s it. Het was er gigantisch druk! De schoenen en kleren lagen gewoon op een berg  op een zeil op de grond. En grabbelen maar J

Morgen vertrekken we met nieuxwe moed opnieuw naar het ziekenhuis...

Groetjes,

Annelien en Eline

05-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Maandag 4 februari 

Vandaag moesten we normaal gezien starten met onze stage. Deze middag vertrokken wij dus best wel zenuwachtig naar het ziekenhuis. We zijn er enkel op gesprek geweest bij de chef de médcin. Daar bleek dat we pas morgen echt met onze stage beginnen. We stonden dus al snel terug in de VIA VIA. Zoals zo vaak als we even de tijd hebben, waren we wat spelletjes aan het spelen, maar we waren zo snel moe van alle indrukken te verwerken dat we maar even 2 uur terug op ons bed zijn gaan liggen. Daarna ging het terug veel beter. Het zijn de vele kleine dingen die terug een grote indruk nalaten. Al merken we dat vaak pas achteraf. Morgen om 8u staan we opnieuw paraat om onze stage hopelijk te kunnen beginnen.

Meer nieuws morgen, als we niet te moe zijn.

Groetjes

04-02-2013 om 20:10 geschreven door Eline en Annelien  

Het volgende verslag:

 Zondag 3 februari 

Vandaag wilden we een rustige dag houden, omdat we morgen met onze stage in het ziekenhuis beginnen. Uiteindelijk zijn we ’s middags naar Ngor vertrokken. Dit is een klein eilandje in de buurt. Om er te komen moet je 5 minuten varen met een klein vissersbootje met water op de bodem, maar het was een zalige trip. Veel is er op het eilandje niet te zien, maar de kleine steegjes zijn super gezellig. Ook waren we per ongeluk in de rosse buurt terecht gekomen. Dit is wel helemaal anders dan bij ons. Dit waren enkele open hutjes op een ingesloten hutje met een tapijt in en that’s it. We waren er ’s middags en waarschijnlijk daarom dat er bijna niemand te zien was. Klein detail: er was een Belgische man (die we leren kennen hebben in de VIA VIA) met ons mee. Dus we weten niet wat de Senegalezen van ons dachten. Op het eilandje was ook een kleine berg waar je een prachtig uitzicht hebt op de oceaan. De meters hoge golven slaan er te pletter op de rotsen. PRACHTIG! We hebben er een tijdje stilletjes naar zitten kijken, wat voelde we ons klein. Vandaag wilden we opnieuw geld gaan halen, maar een aantal banken waren gesloten, de banken die wel open waren, waren leeg (nog iets dat in België niet snel zal gebeuren). Morgen proberen we gewoon opnieuw. Er waren nog zaken waaraan je kon merken dat het zondag is. Zo zijn er minder boutiques/kraampjes open en er waren veel meer talibeetjes op straat. Dit zijn kinderen die toevertrouwd worden aan een maribou, de talibees zijn een soort leerlingen/volgelingen/gelovigen die lessen en raadgevingen krijgen over de Koran van de maribous. In ruil voor deze lessen moeten de talibees gaan werken. Vaak wil dit zeggen dat ze op straat moeten gaan bedelen. Het is niet ongebruikelijk dat wanneer de dagopbrengst onvoldoende is, de talibees lijfstraffen krijgen.

Vanavond moeten we terug douchen. Het water is koud, maar we zien dagelijks bijna net zo zwart als de Senegalezen door het vele stof ...

Morgen beginnen we dus aan onze stage in het ziekenhuis. We zijn best wel zenuwachtig. We laten zo snel mogelijk weten hoe het geweest is...

Groetjes,

Annelien en Eline

04-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Hoi iedereen,

Onze eerste nacht in Senegal zit erop en dus tijd voor een eerste verslagje J

Vrijdag 1 februari

Eindelijk is het zover. De dag van het vertrek naar Senegal. Wij dus best wel zenuwachtig naar Zaventem. Daar aangekomen blijkt onze vlucht al meteen 1,5 uur vertraging te hebben L. We mochten wel al onze koffers inchecken. Spijtig genoeg zat er in Eline haar ene koffer drie kg te veel en konden we op de luchthaven de koffers terug open doen om te herverdelen. (in de andere koffe was nog gewicht vrij). Uiteindelijk raakten we ingecheckt, door de vertraging kregen we 2 vouchers van elk 17 €. We zijn dan maar met onze ouders iets gaan drinken. Uiteindelijk was daar het moment van afscheid aangebroken. Een laatste knuffel aan mama en papa (en Annelien haar zus) en op naar de douane. Omdat we voldoende tijd overhadden gingen we op ons gemak naar de gate. Als we daar een tijdje zitten komt het bericht dat we een extra uur vertraging hebben... PFF!!! Uiteindelijk stegen we op met 3,5 uur vertraging, maar we waren vertrokken. In de lucht kwamen we zeker niet om van de honger en de dorst: een avondmaal met vis of vlees (we kozen vis en het was héél lekker). Een drankje voor  bij de maaltijd, koffie of thee na de maaltijd met een koekje van Jules Destrooper, een tijd later een ijsje en drinken, .. Kortom meer dan genoeg voor iedereen. Na het landen werden met een bus naar het luchthavengebouw gebracht. Daar moesten we dan een kaart invullen over ons verblijf. Dit lijkt eenvoudig maar dit was het niet hoor. Eens door de douane (met onze eerste stempel op ons paspoort) was het wachten geblazen op onze bagage. Als je om half 1 ’s nachts geland bent duurt een uur wachten op de koffers lang hoor. Als we uiteindelijk onze koffers (of was het nu valiezen?) hadden, konden we op zoek naar Yasmina (van de VIA VIA) die ons zou komen halen aan de luchthaven. Na een korte rit in de taxi kwamen we aan in de VIA VIA. Over de taxirit: die was al best wennen, richtingaanwijzers worden hier bijna niet gebruikt. En de claxon die weet iedereen hier goed staan misschien is dat wel het enige dat hier 100% werkt aan de auto’s. Na nog even iets gedronken te hebben met Yasmina en Boumak, trokken we richting onze kamer om al wat uit te pakken. Daar vonden we nog leuke verrassingen in onze koffer. Eline een aapje van de zus en Annelien een kaartje van thuis. Uiteindelijk is het licht uitgegaan om 4u 30 ( 3u30 senegalese tijd) ...

Zaterdag 2 februari

Ons eerste nachtje in Senegal zit er op, om 5 uur werden we wakker van de minaretten die opriepen om te bidden (Senegal is een moslimland). We draaien ons om om nog iets langer te slapen. Het was dan ook een vermoeiende dag geweest gisteren. Vandaag zijn we naar Dakar geweest. We hebben er grote ogen getrokken, het is eigenlijk heel erg om te zien hoe weinig de mensen hier hebben. Zeker hoe dichter bij de hoofdstad Dakar, hoe opdringender ze worden om iets verkocht te krijgen om hun gezin te onderhouden. Voor de rest hebben we verschillende marktjes bezocht, we hebben ook het presidentieel paleis gezien. Dat bewijst dat Senegal een land van uiterste is. Je hebt hier de heel arme mensen, maar ook de heel rijke mensen. Om een beetje rust te vinden in de drukte zijn we vanmiddag in het centre culturel français gaan eten. Dit is een soort restaurant waar veel blanken komen, gewoon omdat de armere mensen van Senegal dat eten niet kunnen betalen. Terwijl het voor ons eigenlijk niet is (€ 7,5 drank inbegrepen).

Voor ons was het welkom omdat we zo even rust hadden. Onze darmen zouden het misschien nog niet aankunnen om op straat te eten. We hoorden hier dat je met 1 maandloon, 1 zak rijst kan kopen waar je met een gezin (4à5 personen) een maand van kan eten. Als je hierover gaat nadenken, besef je pas hoe goed we het hebben. De porties zijn hier wel groot, dus wanneer we niet alles opkrijgen voelen we ons schuldig. Al helemaal als je bedenkt wat we thuis allemaal weggooien. Toch is het hier niet allemaal kommer en kwel, het is hier ZALIG weer (en we zijn nog niet verbrand J)en de mensen lijken hier gelukkig. Als avondmaal aten we “belgische” kost: spaghettiJ. Vanavond gaan we op tijd slapen en morgen gaan we misschien terug naar het strand. Vanmorgen zijn we er al kort geweest, met onze voeten in de koude Atlantische Oceaan. De mannelijke senegalezen waren ondertussen ijverig aan hun ochtendgymnastiek bezig.

Hopelijk tot snel! Zonnige en warme groetjes,

Annelien en Eline

02-02-2013 om 00:00 geschreven door Eline en Annelien  

Hoi iedereen,

De tijd van inpakken is aangebroken. En ondanks dat we 2 koffers van 23kg en 16kg handbagage mogen meenemen is het voor ons allebei toch wel stevig proppen geblazen hoor! We hebben dan ook veel kleding, lakens, handdoeken en EHBO materiaal mee om ginder achter te laten. We gaan met bijna lege koffers terugkeren. Dat wil natuurlijk wel zeggen dat we veel plaats gaan hebben om leuker souvenirs mee te brengen J.

De zenuwen beginnen nu stilaan toch stevig toe te slaan. We zijn allebei nieuwsgierig hoe het daar in Senegal gaat zijn en wat we er allemaal gaan meemaken. En 5 weken zo ver van huis is niet niks eh. Maar we willen nog steeds heel erg graag vertrekken en denken vaak “waren we maar al daar…” Zeker als hier de zoveelste regenbui uit de lucht valt en we via internet weten dat het daar 26 tot 28 graden is en volop zon J

Morgen gaan we nog even naar school om de cursussen voor volgend semester op te halen en de rapportpunten te bekijken en dan vrijdag middag is het zover en vertrekken we richting Zaventem om dan naar het zonnige Senegal te vliegen J

Tot snel!!

Annelien en Eline

30-01-2013 om 20:28 geschreven door Eline en Annelien  

Salam Malekoum,

Hoi iedereen,

Sinds een paar dagen staat onze blog al online en we weten dat we pas binnen een paar weken vertrekken, maar we willen jullie ook laten weten hoe onze voorbereidingen geweest zijn. Dan weten jullie ook wat we afgelopen maanden al gedaan hebben J

29 februari 2012

Vandaag was de dag van het sollicitatie gesprek voor Senegal. Net zoals bij een echt sollicitatiegesprek moesten we eerst een sollicitatiebrief schrijven met een motivatie in waarom wij graag op buitenlandse stage zouden gaan naar Senegal en wat onze verwachtingen zouden zijn. En deze brief moesten we dus vandaag gaan verdedigen bij de leerkrachten verantwoordelijk voor de internationalisering. Best wel spannend. Iedereen liep er nerveus rond. Zouden we wel gekozen worden? Gaan ze moeilijke vragen stellen? Ineens ging het gerucht dat de sollicitatie in het Frans ging zijn. Oh nee! Gaat mijn Frans wel goed genoeg zijn? En dan was het zo ver. We mocht 1 voor 1 bij de leerkrachten komen. Ze stelden ons meteen gerust. De vragen vielen eigenlijk heel goed mee. Ze vroegen eigenlijk wat we ook in onze brief hadden moeten schrijven Namelijk wat we van die reis verwachten en wat onze doelen zijn. Het is eigenlijk allemaal heel vlot verlopen. Nu is het wachten of we mee mogen eh..

Oh ja: voor de geïnteresseerden: ons gesprek was gewoon in het Nederlands J

30 maart 2012

We hebben vandaag schitterend nieuws gekregen!!! We mogen in februari op buitenlandse stage naar Senegal!!!!!!! We zijn hier echt zo blij mee. We hadden niet echt gedacht dat het ons zouden lukken. Maar er zijn meer plaatsen dan mensen die mee willen/kunnen dus iedereen die gesolliciteerd heeft kan mee. Annelien en ik weten nu officieel dat we samen naar Senegal kunnen. We kennen elkaar al langer en hebben nog samen in de klas gezeten. We komen allebei goed met elkaar overeen dus we zien dat zeker zitten zo met zijn tweetjes J

1 ding weten we nu al zeker: we gaan 200% van deze reis proberen te genieten en als het wat moeilijker wordt, gaan we op elkaar kunnen rekenen. Laat het sparen en spullen verzamelen maar beginnen J

21 juni 2012

Vandaag hebben we onze eerste vergadering over Senegal gehad. We zitten allebei te popelen om te starten met de voorbereidingen. Veel is er vandaag nog niet gezegd. Onze eerste vragen werden beantwoord, maar de echte voorbereidingen kunnen pas echt starten als we volgende week onze examen uitslagen van onze eindexamens in het 2^de jaar kennen en we zeker zijn dat we naar het 3^e jaar gaan. Nog even geduld dus…

28 juni 2012

Tot onze grote trots kunnen we jullie melden dat we allebei naar het 3^e jaar gaan. We zijn allebei geslaagd :D In februari vertrekken we nu dus officieel 5 weken naar Senegal J. We hebben ook meteen nog een vergadering gehad met de leerkracht om nog wat praktische info te krijgen. Nu kriebelt het helemaal om te vertrekken. Laat de echte voorbereidingen nu maar beginnen!!

3 augustus 2012

Vandaag hebben we een uitstap gedaan naar Antwerpen. We zijn er onze vlucht gaan vastleggen en onze internationale studentenkaart gaan aanvragen in het reisbureau. We hebben besloten om 200 euro meer te betalen voor de vlucht zodat we een rechtstreekse vlucht zouden kunnen nemen van op Zaventem. We zijn allebei nog geen super grote reizigers dus is het eenvoudiger als we een rechtstreekse vlucht hebben. Op het reisbureau zijn we in positieve zin geschrokken. We dachten allebei dat we maar een 20-tal kg bagage zouden mogen meenemen. We waren al aan het denken hoe we gerief konden beperken. Nu blijkt dat we elk 2 koffers van elk 23 kg en nog eens 16 kg handbagage. Dit opent natuurlijk veel meer mogelijkheden en maakt alles veel eenvoudiger J! 1 februari om 14u35 stijgen we op richting Dakar J

Nu we dan toch in Antwerpen waren voor onze vlucht zijn we ineens ook maar naar het Tropisch instituut getrokken voor onze vaccinaties. Daar bleek dat we meer inspuitingen nodig hadden dan ons verteld was. We hadden er 5 nodig. De arts stelde voor om ze alle 5 tegelijk te zetten. 3 in de linkerarm en 2 in de rechterarm. Ineens de korte pijn…

4 augustus 2012

Vandaag zijn onze armen zo stijf!!! Niet normaal. We zijn allebei ook vakantiewerk aan het doen om centjes te verdienen voor onze reis naar Senegal en dan is zo een stijve arm niet echt bevorderlijk hoor!!

6 augustus 2012

Vandaag zijn we elk naar het gemeentehuis van onze eigen gemeente gegaan om onze reispaspoorten in orde te brengen. In sommige gemeenten kan dit enkele weken duren dus beter te vroeg dan te laat…

Augustus is nu al een dure maand geweest wat Senegal betreft, maar buiten ons verblijf zijn de grootste kosten al wel betaald (vlucht met verzekeringen, vaccinaties en reispaspoort)

Onze hele onderneming wordt nu plots heel erg concreet. We kunnen nu eigenlijk niet meer terug. Langs de ene kant willen we bij manier van spreken morgen al vertrekken, maar langs de andere kant is het allemaal wel wat eng en spannend. Maar we slaan er ons wel door met z’n tweetjes J

11 oktober 2012

Vandaag zijn we begonnen met de verkoop van onze sleutelhangers. Annelien en haar familie hebben 100-den sleutelhangers gemaakt die we dan gaan verkopen. De opbrengst is dan om een beetje te helpen in de kosten voor Senegal. Want hoe spannend het allemaal ook is, de hele reis kost een pak geld dat we allemaal zelf moeten betalen. En elke euro kan ons “een stapje dichter brengen” en ons een “handje helpen”. En zo op dag 1 raken redelijk goed verkocht. Hopelijk blijft dit zo…

19 oktober 2012

Vandaag zijn Jennifer en Danaj naar Senegal vertrokken. Zij zijn de eerste studenten van onze school die naar daar gaan en zij zullen ons dus als ze terug zijn al een heleboel informatie en tips kunnen geven die wij daar ginder goed gaan kunnen gebruiken. Eigenlijk kriebelt het wel hoor. We wouden stiekem dat we ook al mee konden gaan. Nog 4 maandjes geduld dus J.

25 oktober 2012

Nu Jennifer en Danaj goed en wel vertrokken zijn, wordt het voor ons stilaan tijd om ook op school de nodige zaken te regelen. Zo hadden we vandaag een vergadering met de leerkracht om de nodige kopieën van onze reisdocumenten af te geven. Zo hebben zij ook de nodige papieren moest er iets gebeuren. Nu kriebelt het helemaal om te vertrekken hoor!

9 januari 2013

Vandaag zijn we voor de zoveelste keer naar Antwerpen naar het reisbureau moeten gaan. Er zijn problemen met de internationale studentenkaarten. Eerst hadden we de verkeerde studentenkaarten gekregen. Er werd toen gezegd dat we na Nieuwjaar eens moesten terug komen om de nieuwe te bestellen, maar wanneer we bellen bleek dat ze dit in september al konden aanpassen. Soit, te laat maar we kregen ook te horen dat we opnieuw naar Antwerpen moesten komen met onze identiteitskaarten om de nieuwe te kunnen aanvragen. Vandaar dat we vandaag (tussen alle examen voorbereidingen door) opnieuw naar daar konden om de nieuwe kaarten dus aan te vragen. We zijn benieuwd of ze er nog op tijd gaan zijn voor we vertrekken. De levertijd zou naar verluidt 3 weken zijn L

11 januari 2013

Tot onze grote vreugde kregen we vandaag een leuk telefoontje uit Antwerpen. Onze internationale studentenkaarten zijn eindelijk aangekomen. We mogen ze gaan afhalen. Wanneer we dit kunnen doen is nog even uitzoeken en hoe ze er zo snel zijn geraakt is nog een raadsel, maar het belangrijkste is dat ze er zijn!!

Vandaag hebben we ook onze stage contracten getekend. Deze worden dan maandag door onze directrice getekend en dan naar Senegal gefaxt om daar ondertekend te worden door de directeur van het ziekenhuis waar we een deel van onze stage gaan lopen. Ginder gaan we namelijk een deel van onze stage in een ziekenhuis doen, maar we gaan daar ook meehelpen in een project met straatkinderen. Iets waar we allebei enorm naar uitkijken J

Zo nu zijn jullie bij met onze belevenissen rond de voorbereidingen voor Senegal. We zullen proberen hier op deze blog zo vaak als mogelijk een verslag te plaatsten van de verdere voorbereidingen en onze reis in Senegal!!!

Ba beneen!! (Tot ziens)

Annelien en Eline

11-01-2013 om 22:35 geschreven door Eline en Annelien