Vandaag zijn we op tijd opgestaan, want we gaan een
weekendje naar Saint- Louis. Ondanks dat dit stadje niet zo heel ver is van
waar we verblijven, moeten we best lang rijden. Als je een auto hebt die kan
schakelen ben je er op 2 u en anders kan je een halve dag of langer onderweg.
We vertrokken met de taxi van de Via via naar gare routière pompiers om er de
7- place te nemen naar Saint- Louis. Een 7- place kan je best vergelijken met
een soort begrafenisauto met in de kofferbak 3 zitplaatsen. Op de
verzamelplaats is het een beetje misgelopen want in de plaats van de 7- place
ten nemen, werden we in een mini- busje geduwd. Wat we fout deden weten we eigenlijk nog steeds
niet goed.
We hebben duidelijk gezegd dat we een 7- place wilden. We
moesten eerst een ticket kopen voor we een 7- place zouden kunnen nemen, maar
dan werd ons gezegd dat we in de bus moesten gaan zitten. We snappen er niets
van. Ach ja: dat is Senegal zeker? J Zolang we maar in Saint- Louis geraken.
Na 3,5 u wachten vertrokken we dan eindelijk naar Saint-
Louis. Eindelijk zat het busje vol. We waren er nog lang niet. Zon 265 km en 6
uur later kwamen we aan in de auberge de jeunesse waar we zouden verblijven.
Even waren we bang dat onze reservatie niet goed was doorgegeven, maar gelukkig
was dat wel in orde. Het avondeten liep ook niet helemaal zoals gepland, maar
het was super lekker.
Omdat we zoveel pech hebben gehad, zat de moraal eventjes
laag.
Het is nu duidelijk dat we morgenmiddag al best vertrekken
als we op tijd terug willen zijn voor onze stage- dag maandag.
Veel gaan we dus niet kunnen zien, maar genieten doen we
zeker. Saint- Louis heeft mooie oud- koloniale huizen (zelfs een koloniale boot
gezien) en zon vriendelijke mensen. Ze zijn hier helemaal niet zo opdringerig
als in Dakar.
Zondag 24 februari
Als we nu terug nadenken over wat gisteren allemaal is
gebeurd, kunnen we er toch al een beetje terug mee lachen. Typisch dat ons dat
weer moet overkomen. Het was een unieke ervaring, maar we hopen toch dat we ze
niet nog een keer moeten beleven.
We hebben goed geslapen in de auberge. Na het ontbijt wilden
we naar enkele boutiques , maar omdat het nog maar 8u 15 was, waren ze nog
allemaal gesloten. We zijn aan de kade gaan zitten en hebben genoten van de verdere
zonsopgang. We hebben wat gewandeld en ondertussen gewacht tot het boutiqueje
dat we wilden bezoeken zou opengaan. Even later kwamen te weten dat de boutique
op zondag niet open is. Jammer L.
We namen de taxi naar de 7- place. Dit keer konden we meteen
vertrekken en op 4 uur waren we terug aan de Via via.
We gingen snel nog wat water kopen, een zalige douche nemen,
blog maken, skypen, eten en op tijd in ons bedje met een filmpje J.
Klaar voor de laatste week stage!
Toen we vanmorgen aankwamen in het ziekenhuis was het zoals
gewoonlijk een heel hindernissenparcours. Overal waren stukken vloer die nat
waren en waar we dus niet door konden/mochten.
Eén maal aangekomen op de salle de pansements moest Eline (zoals
gewoonlijk) samen met de andere verpleegkundigen/stagiaires de verpleegpost/behandelkamer
kuisen. Nadien moest ze de gebruikte handdoeken uitwassen. Eén probleem: ze
moesten steeds passeren om hun handen te wassen (wat op zich goed is), maar
Eline werd wel weggeduwd. Om niet alles nat te maken, probeerde ze om de
handdoeken boven de lavabo te houden en leunden hierbij met haar ellebogen op
het aanrecht (ergonomie)!! Toch kreeg ze de opmerking dat ze niet op haar
ellebogen mocht leunen. Dit is trouwens niet de eerste keer dat we een
opmerking krijgen als we ergonomisch willen werken. Vb: Om bloed te trekken
willen we op onze knieën gaan zitten, omdat de bedden niet omhoog of omlaag
kunnen. Maar dit mag niet, omdat anders onze broek vuil wordt. We weten alle 2
eigenlijk niet, hoe we hier best mee om kunnen gaan omdat we allebei
rugproblemen willen voorkomen.We vinden het moeilijk om een evenwicht te vinden
tussen wat we in België gezien hebben en hoe ze het hier doen.
Voor de rest heeft Eline voor de zoveelste dag op rij
geassisteerd. En omdat we nog steeds wachten op een bevalling (gisteren was er
wel een, maar waren we in het project) durven te vragen om nog eens met de
ambulance mee te mogen, uit schrik een bevalling te mislopen. Maar helaas
pindakaas: ook vandaag geen bevalling L.
Ook heeft ze (toen ze even binnesprong de salle de
hospitalisation) nog eens 4 binbins gekregen. 2 voor haar en 2 voor Annelien.
Zo heeft Annelien nu ook haar eerste binbins.
Bij Annelien was het vandaag niet zon gezellige dag. Het
was ruzie tussen de Senegalese stagiaires en de dokter. De stagiaires hadden
dinsdag negatieve feedback gekregen over een zorg die niet goed was uitgevoerd.
De ene stak het daardoor op de andere en ze waren boos op de dokter. Ze
discussieerden eerst in de gang en daarna zelfs nog verder bij een patiënt op
de kamer. De hoofdverpleegkundige zei dan dat ze dit niet daar moesten bespreken
en dat ze weer naar buiten moesten. Dat deden ze. Even later kwamen ze weer
binnen en begonnen ze terug, tot de hoofdverpleegkundige boos werd. Ze deden de
zorg bij de patiënt en gingen toen naar buiten.
Wanneer de dokter toekwam op de gang, werden ze daar weer
boos op. De hoofdverpleegkundige vertelde de arts dat ze ook al aan het discussiëren
waren bij de patiënt. Dit dulde de dokter niet (we geven haar gelijk) en de
stagiaires moesten heel de voormiddag op de gang blijven staan. Annelien had er
niets mee te maken en mocht gewoon mee toeren met de arts. Dit vond ze veel
aangenamer, nu stond ze niet meer met 10 in de kamer maar wel met 5.
In de namiddag was er nog een gesprek in de salle dinfirmièrs
samen met de chef de médicin en de andere dokter. Dit duurde wel een half uur.
Discussiëren dat kunnen ze goed die Senegalezen.
Verder heeeft Annelien nog infuuszakken mogen klaarmaken (op
Belgische wijze) en een infuus mogen prikken. Het infuus prikken verliep niet
zo vlot, maar ze mocht zelf niet kiezen waar ze wilde prikken. De
verpleegkundige nam het over en probeerde het nog eens 6 keer.
8 keer werd de ame vrouw geprikt tot uiteindelijk de
infuusnaald goed zat. Hierna kreeg er iemand een extra zakje bloed. Het bloed
wordt hier bewaard in een apothekerzakje in de koelkast op de kamer. Indien er
geen koelkast aanwezig is wordt gewoon bij een andere patiënt gelegd. Als het
wordt toegediend is het nog ijskoud. Hierdoor trok de patiënt een pijnlijke
grimas, de verpleegkundige begon te lachen.
Het was weer een zwaar dagje (mentaal gezien dan).
In de Via via (waar we een paar dagen verwend zijn geweest met
westerse gerechten), werden we vanavond terug in vuur en vlam gezet met een
pikante rijstschotel die toch wel lekker was.
Morgen gaan we voor 2 dagen naar St. Louis en zullen we dus
geen blog online kunnen zetten. Het verslag volgt zo snel mogelijk.
Vanmorgen zijn we voor het eerst niet wakker geworden van de minaretten. Vandaag is het weer projectdag. In de voormiddag was het zo rustig dat we er even gebruik van hebben gemaakt om aan de stage- opdracht te werken. Tegen de middag zijn we naar een privè- school in Dakar geweest omdat een leerling Samba had uitgenodigd om over het project te komen spreken.. Natuurlijk grepen wij de kans om mee te gaan. Toen we er arriveerden schrokken we hoe modern het er was. In de klas aangekomen moesten we nog even wachten want er moest nog een groep voor ons. Dus hebben we de presentatie van hen gevolgd. Het ging over smartphones en fototoestellen/camera's. Wat ons vooral is bijgebleven is hoe groot het contrast tussen deze jongeren en de mensen die we al eerder zagen wel is. Het was te merken dat het rijke kinderen waren .En toen was het aan ons. Omdat het Engelse les was, moesten wij onze uitleg natuurlijk ook in het Engels doen. Dit was toch niet zo eenvoudig want na 20 dagen begint het een echte mix van Engels, Frans en Nederlands. Eline droomt al in het Frans. Vannacht zei ze iets in haar slaap in het Frans.
Vandaag is Eline gestart met een nieuwe aanpak. Deze bestaat
uit nog meer initiatief nemen. Ook al nemen ze meteen alles uit haar handen als
ze iets vraagt, ze gaat deze aanpak doorzetten en zoveel mogelijk zelf doen.
Deze morgen is ze weer begonnen met kompressen vouwen
(surprise) tot de 1e patiënt kwam. Dit was een vrouw die een infuus
kwam halen, maar Eline mocht het infuus niet zelf aanprikken, assisteren en
medicatie optrekken mocht ze wel. Ook kwam er een man die gehecht moest worden.
Dit is hier voor de verpleegkundigen. Het kostte haar enige moeite om uit te
leggen dat het bij ons voor de dokters is. De rest van de dag was het wachten
geblazen.
Bij Annelien net hetzelfde. Ze nam weer enkele bloeddrukken
en heeft veel gewacht. Er waren immers maar 6 patiënten op de salle de
hospitalisation.
Verder waren we ons gaan melden op de materniteit. We
vertelden daar dat we graag eens een bevalling zouden willen meemaken. Ze
zouden ons komen halen. Op het einde van onze shift gingen we voor de zekerheid
nog eens een kijkje nemen, maar vandaag stond er niemand op het punt om te
bevallen. Hopelijk vrijdag wel.
Tijdens het wachten kreeg Eline haar eerste binbin. Dit is
een soort kralenketting dat de meisjes en vrouwen dragen.
Een nieuwe dag op salle de pansement. Nu Eline al beter
wist waar ze zich aan kon verwachten, kon ze al meer initiatief nemen. Zo was
de eerste patiënt een jongetje van 2 met een grote brandwonde op zijn buik. Hij
begon al te huilen bij het binnenkomen, hij wist wat er ging komen. Echt erg
eigenlijk omdat hij geen Frans kon en Eline onvoldoende Wolof heeft ze voor hem
een handschoen opgeblazen. Hij stopte meteen met huilen. Daarna is hij nog even
op haar schoot komen zitten tot zijn papa terug was. De meeste kinderen die
hier komen hebben wonden van het vallen, maar ook met grote brandwonden. We
vermoeden door de vele klein barbeques die hier her en der staan om o.a. de
typische Senegalese thee te maken. Voor de rest heeft ze vooral wattenpropjes
gemaakt i.p.v. kompressen vouwen. Het is eens iets anders he.
Ondertussen had Annelien bloed mogen trekken, pols genomen,
AH geteld. Verder was er bij haar nog een man met een condoomkatheter, deze
werd extra stevig vastgeplakt met de beste tape. Ook ontdekte zij nog enkele
insecten zoals: sprinkhaan, spinnen enz.
Toen we terug naar de Via Via gingen, bleek dat de straat
blank stond wegens problemen met de riolering. Stinken dat dat deed! Gelukkig
was het s avonds opgelost.
In de late namiddag zijn we nog naar de markt geweest, toen
we terug kwamen liep Eline bijna op een dode kat. IEUW.
Een nieuwe stagedag en een nieuwe stage afdeling. Eline sta
nu op de salle de pansement en Annelien op de salle de hopitalisation. We
zijn gewisseld.
Man, man, man, ... Waar ben ik terecht gekomen dacht Eline.
Ze werd al misselijk alleen al van het
zien van de wondzorg. In België moet ze de eerste keren al gaan zitten als ze
een wonde ziet, omdat ze er gemakkelijk misselijk van wordt. Hier vinden ze dat
maar raar. Ach ja, ze is dan ook niet van plan om hier flauw te vallen. Voor de
rest heeft ze de hele dag kompressen zitten vouwen. Bij Annelien verliep de
wissel iets beter mee, ze mocht meteen bloeddrukken nemen, infuus aan hangen
enz. Zij mocht dit al sneller omdat het team nu beter wist wat ze van haar
konden verwachten na Eline. Haar uurtjes vlogen voorbij.De verpleegkundigen
zitten hier ook veel. Ze vinden ons dan ook overactief...
In de late namiddag heeft Annelien een poging gewaagd tot
Afrikaans dansen en Eline legde het vast op de gevoelige plaat.
We zitten vandaag al in de helft, ongelooflijk hoe snel de
tijd hier gaat.
Vrijdag hadden we een elektriciteitspanne en zaterdag
waren we zo druk bezig dat we niet echt de mogelijkheid hadden om een blog te
posten. Maar niet getreurd hier volgt een verslag van de voorbije 3 dagen.
Vrijdag 15 februari
Vandaag was het een super rustige stagedag. Eigenlijk is er
niets speciaal gebeurd. We zijn wel allebei doodop van de stageweek. We gaan
eens vroeg slapen. Er was wel onze eerste elektriciteitspanne. We zaten in
onze slaapkamer met onze zaklampen. We voelden ons precies kleine meisjes op
kamp bij de jeugdbeweging.
Zaterdag 16 februari
Vandaag zijn we in Dakar onze souvenirs gaan kopen. We
hebben echt veel geld uitgegeven, maar al onze gezinsleden hebben een cadeautje
J.
s Avonds kwam in de Via Via een bandje optreden, echt
supergezellig !!!!
Zondag 17 februari
Ondanks dat het zondag is, zijn we toch vroeg opgestaan,
want we zijn op SAFARI geweest J. We zijn nog nooit zo dicht bij wilde dieren
geweest. Op 5 meter van een wilde neushoorn, op 10 meter van wilde giraffen,
.... We waren echte toeristen: zoveel fotos dat we hebben genomen!!
Vandaag hebben we echt genoten. Nog even naar het strand en
straks nog een pizza eten met de vrijwilligers J.
Vandaag zijn we in het project gaan helpen. We hebben de
medicatiekast opgeruimd en uitgezocht waar de medicatie voor dient. Verder
keken we ook nog of deze niet vervallen was.
Hierna zijn we weer naar de talibees geweest, deze keer met
een soort hippiebusje waar we met zon 30 personen inzaten. Dat was best
krapjes. Bij de talibees was de schurft (de parasiet die ze hebben) verder
uitgebreid. We moesten zeker 12 kinderen verzorgen, vorige keer slechts 4 of 5.
In de namiddag hebben we met de kinderen van het project
Piniatas gemaakt. Dit wordt gemaakt met papier maché. Nu zijn ze aan het
drogen, later kunnen ze deze dan versieren en vullen met snoepjes. Daarna
kunnen ze hem nog stuk slaan, zodat de snoepjes er uit vallen en snoepen maar. J
We kregen op het project onze Senegalese naam. Eline kreeg
de naam Astu en Annelien de naam Ndey Khady. Een echte betekenis hebben deze
namen niet, maar ze geven hier gewoon een naam die ze mooi vinden en die bij u
past. We zijn er in elk geval heel blij mee.
Geen ritjes met de ambulance vandaag. L.
Maar daarom niet minder spannend. Omdat Eline Engels kan moest ze vertalen
tussen Nigerianen en de dokters. Maar er ontstond ruzie. Ze is dan weggevlucht naar
de verpleegpost, maar ze stond te bibberen op haar benen. Bij Annelien was er
niet speciaals meer gebeurd. Gewoon de dagelijkse routine: wonden verzorgen,
assisteren bij het dicht naaien van wonden en de kleine kindjes wat afleiden.
Na onze stage hielden we een rustige namiddag en aten we een
feestmaal: scampis met frietjes. Zalig! Echt genieten dat we deden na al die
dagen rijst J.
Vandaag zijn we weer met volle moed aan een nieuwe stagedag
begonnen. Eline kreeg opnieuw de mogelijkheid om met de ambulance mee te
rijden. En omdat Annelien dit nog niet had kunnen doen, heeft ze het zo
geregeld dat Annelien mee kon. We hebben er alle twee enorm van genoten.
De Christelijke kinderen vierden vandaag Carnaval. We kwamen
op weg naar stage al een prinses, Spiderman, een verpleegster en Sneeuwwitje
tegen. Tijdens onze rit met de ambulance kwamen we nog een toeristentreintje
tegen vol met verklede kindjes. (Belangrijk om te weten is dat de Christenen
hier in de minderheid zijn, de Islam is hier de hoofdgodsdienst). Eén Spiderman
had minder geluk, deze werd naar het ziekenhuis gebracht met een hoofdwonde.
Nog minder was dat het genaaid moest worden (met verdoving maar niet wachten
tot het werkt = dubbele pijn).
Doodmoe kwamen we van onze stage terug in de Via Via toen we
bericht kregen dat ze op het project (met de straatkinderen) nog wat extra
handen konden gebruiken. Wij daar dus heen.
Het komt er op neer dat we 5 uur geholpen hebben in het
project. Eerst met muziekles, wat
wondzorg, spelen met de kinderen, helpen met douchen en daarna geholpen met het
opruimen van de kasten. Dit hoort erbij en het was dringend nodig want de
vrijwilligers vonden niets meer terug. Tussen al het stof en zand kwamen we ook
een muisje tegen IEUW!! L De muis is gaan lopen en we ruimden verder op.
Dit was ons dagje vandaag. Morgen zijn we er weer, met meer
nieuws van Annelien en Eline.
Vandaag was het weer een nieuwe stagedag. Eigenlijk is er
niet echt meer iets speciaal gebeurd. Annelien is dan toch nog niet (zoals
eerder gezegd) met de ambulance meegereden. Dit is misschien een plan voor
morgen, in Afrika weet je nooit.
Eline heeft vandaag wel nog een wasje gedaan. Het was
precies nodig: het water zag zwart J (van het vele stof en
zand hier). Toch zijn niet alle kleren volledig proper, maar dat zal wel
beteren als ze thuis met het machien gewassen zijn zeker?
Zoals jullie misschien wel merken, worden de blogs wat
korter. Dit is omdat we nu volop bezig zijn met onze stage en hier niet altijd
iets spectaculair gebeurt. We zullen blijven proberen om dagelijks een blog te
plaatsen, zeker als er iets speciaal gebeurt of we nog een uitstap maken.
Vandaag zijn we naar Ile Gorée (slaveneiland) geweest. Zoals
de naam al doet vermoeden, is dit het eiland waar in de tijd van de kolonies,
de Afrikaanse slaven werden samengebracht om van daar uit naar de kolonies te
vertrekken. Daarom zijn we dan ook een kijkje gaan nemen in het slavenhuis. Veel
is er niet te zien (enkel de cellen waar de slaven in werden opgesloten voor ze
op de boot werden gezet), maar als je het gezien hebt, kan je je wel een beter
beeld vormen over de tijd van de slaven.
Ook hebben we het historisch museum van Senegal (dat op Gorée
is) bezocht. Hier leerden we wat bij over het ontstaan van Senegal. Van de
eerste mens tot het hedendaagse Senegal. Voor de rest hebben we wat
rondgeslenterd op Gorée, om daarna (net zoals de heenreis) met de boot terug te
keren en dit zonder zeeziek te worden J.
Vandaag is het ook de eerste dag dat we het allebei koud
hadden. We liepen rond in topje en short maar na Gorée (met veel wind) hebben
we een lange broek en trui moeten aandoen ondanks de 25°C. We zijn de Afrika
temperaturen gewoon zeker?
Vandaag hebben we een rustig dagje gehouden. We zijn
begonnen met eens lekker uit te slapen, dit was echt nodig na zon vermoeiende week.
Daarna zijn we wat in het zonnetje gaan zitten. Er was ook
iets speciaals vandaag: er was geen stromend water, dit merkten we toen Annelien
haar handen wilde wassen en al zeep had genomen. De laatste keer dat dat hier
was, duurde dit 3 dagen. Gelukkig komen wij er vanaf met slechts 1 dag.
Vandaag kregen we een heus feestmaal: FRIETJES! J
Al konden we met moeite ons bord leeg krijgen, we hebben er ontzettend van
genoten. We denken dat we door de vele rijst van de afgelopen dagen wat moeite
hebben met de vertering van de frietjes, maar dat zal ons worst wezen. J
Geloof het of niet, maar we zijn al een week in Senegal. Vandaag
is het wel de leukste en warmste dag. We zitten rond de 40°C.
Onze dag begon wat saai, we zaten met een taalprobleem. Wij
kennen de pathologieën en we kunnen behoorlijk Frans, maar om een complete
pathologie in het Frans uit te leggen, is toch een ander paar mouwen.
Het 2e deel van de shift werd voor Eline pas echt
spannend. Ze is met de ambulance op stap geweest. Ze wou dit al langer doen en
nu lukt dit en dan nog wel in Senegal !!!
Met de ambulance meerijden is hier toch wel een hele
belevenis. De ambulance mag als de sirene opstaat, de verkeersregels negeren. Zo
mag de ambulance in de verkeerde richting de rotonde oprijden, spookrijden,... Voor
de rest wringt hij zich overal tussen, vaak leidt dit tot bijna-botsingen. Eline
was een uur te laat terug en die arme Annelien maar wachten. Maar ze is even
opgewonden, want maandag is het waarschijnlijk aan haar J! Dan kan zij ook (net
zoals Eline) de verschillen tussen de verschillende ziekenhuizen zien. Het
contrast is immers groot.
Annelien had ondertussen ook wat te doen in het ziekenhuis. De
verpleegkundigen vroegen verschillende zaken over België, de studies, de
familie,... Zo dachten ze dat we met onze hele familie naar Senegal waren
gekomen. Ook doorzochten ze haar haar om te zien of het geen pruik was (de
vrouwen dragen hier pruiken of haarstukken, omdat hun haar zo broos is dat het
snel afvalt het wordt maar enkele cm lang). Ze vonden ons haar heel mooi.
Ze voelden ook aan haar handen. Ze vonden deze superzacht.
Ook waren ze nieuwsgierig naar de manier waarop we onze kleren wassen. We
hebben hen uitgelegd dat we hier met de hand wassen, maar in België met de
machine. Dat verklaarde waarom onze handen zo zacht zijn.
Nu is het ook voor ons weekend en we gaan er van genieten in
de stralende ZON!
Vandaag zijn we gaan helpen in TSX, het project van Samba
met de straatkinderen. Toen we vanmorgen aankwamen zijn we er meteen
ingevlogen. Annelien ging mee lesgeven aan de oudste kinderen en Eline aan de
kleinste. We hebben er echt van genoten. Het was de bedoeling dat we mee les
zouden geven, maar het kwam er op neer
dat de leerkrachten ons zeiden wat we de kinderen moesten leren.
Na de les zijn we met Samba naar de woningen van de talibees
en de Marabous geweest. Samba gaat er 1x/week op donderdag langs om de wonden
te verzorgen van de talibees die (nog) niet naar het project durven/kunnen
komen.
s Middags was het superdruk op het project omdat er veel
Talibées (bovenop de weeskinderen) waren.
Na de middagrust zijn we gaan schilderen. We hebben hier
allebei ontzettend van genoten. Beiden hebben we super veel respect voor het
werk dat Samba doet, ondanks de weinig middelen die hij heeft.
Vanavond gaan we nog wat info opzoeken rond schurft (dit is
de oorzaak van de wonden van bij de Talibees) want we willen kijken of we hier
niets aan kunnen doen. We gaan ook nog eens kijken welke uitstappen we wanneer
nog willen/kunnen doen.
Vandaag vertrokken (ondanks onze
goede voornemens) met lood in onze schoenen opnieuw naar het ziekenhuis. Maar
we moeten toegeven: achteraf gezien was dit nergens voor nodig. Eline heeft
vandaag schoothondje gespeeld. Als er dan al eens een dood moment was (wat hier
nogal vaak gebeurd) spijkerde Eline haar Wolof bij en tegelijkertijd leerde zij
hen de woorden die zij leerde in het Nederlands.
We hebben het gevoel dat ze dit
wel konden appreciëren, we zagen nog steeds vele fouten maar vinden dit
eigenlijk al min of meer normaal. De chef de médecin is nog langs geweest en we
zeiden dat alles in orde was.
Eline moest iets gaan halen met
een verpleegkundige bij de Major en die vroeg ook hoe het ging. Opnieuw was het
antwoord: très bien. Ah zei hij (waar de vpk bij was), want dit is mijn
vrouw hé. Dus jullie moeten goed op haar passen! We hebben de indruk dat alle
dokters ons werk wel appreciëren. Zo hebben 2 Senegalese stagiaire collegas
van Annelien onder hun voeten gekregen en Annelien wordt de hemel ingeprezen. Ze
is goed bezig ons Annelien! J
Na de stage zijn we al eens gaan
kijken op het project met de straatkinderen. We kregen er al een rondleiding en
zien het er helemaal zitten.
4 van de vrijwilligers zijn
vandaag gaan Afrikaans dansen. Wij zijn mee gaan kijken, het was duidelijk dat
dit niet hun eerste les was J. Toen hun les was afgelopen zijn we naar een les van
Senegalezen gaan kijken wel: daar word je stil van. Die mensen kunnen
dansen!!!!!!!
Vanavond houden we het rustig, om
goed uitgerust aan een nieuw project te beginnen.
Vandaag zijn we dan echt met onze
stage begonnen. We moesten om 8u bij de Major zijn. Hij zou dan onze uren
maken en ons aan een afdeling toewijzen. Maar als we vandaag 1 ding hebben
geleerd, is dat het academisch kwartiertje hier niet telt. We waren op tijd
vertrokken, om zeker niet te laat te komen. Onderweg werden we nog
tegengehouden omdat er een hele stoet geblindeerde wagens onder politie escorte
moest passeren (We denken de president of een/meerdere minister(s) met hun
gevolg). Desondanks de vertraging waren om kwart voor 8 in het ziekenhuis. Wij
waren op tijd, maar de Major kwam pas om 10 uur!! Tijdens het wachten hebben we
dan maar het ziekenhuis geobserveerd.
Er waren ventilators (laat de
bacteriën maar opvliegen). De poetsploeg draagt hier de groene schorten die wij
als operatieschorten gebruiken. De consultaties gebeuren hier half op de gang
en als je dan al de onderzoekskamer binnen ging, kwam er om de 2 min. iemand
binnen. De verpleegkundigen dragen hier enkel het bovenstuk van een
verpleeguniform (en sommigen zon echt wit kapje). Handen ontsmetten doen ze
met javel. Gelnagels, nagellak, ringen, armbanden, ... zijn hier allemaal
toegestaan. Ze zijn hier ook voortdurend met hun GSM aan het bellen, zitten te
eten, zitten te zitten of naar hun Mp3 te luisteren (soms zelfs tijdens de
verzorging). Voor de rest hebben we HEEL veel steriliteitsfouten gezien en HEEL
veel recyclage (behalve hun afval sorteren dat kennen ze hier niet). Zelfs
naalden worden verschillende keren, ongesteriliseerd bij dezelfde patiënt
gebruikt. Patiënten moeten hier zelf ook hun verzorgingsmateriaal laten halen.
Ze worden gezien door de dokter die dan door de verpleegkundigen laat noteren
wat er nodig is voor de behandeling (infusen, medicatie, spuiten, naalden,
verbanden, ...). Pas als de patiënt dit heeft, kan behandeling starten. De
verpleegkundige doet hier eigenlijk niet veel. Wassen, eten geven, de lakens
verschonen (als er al lakens liggen) moet de familie doen.
Annelien staat op het labo. Maar
dit is gewoon wat wondzorg (maar helemaal niet patiënt vriendelijk Bv: met
ether wonden proper maken (zonder verdoving), ...). Voor de rest heeft zij
compressen moeten vouwen en proppen watjes moeten maken. Eline stond op een
soort hospitalisatieafdeling. Er zijn 4 cabines. Dit is nog best te vergelijken
met een kleine 1 persoonskamer bij ons in België, maar alleen staan er hier in
Senegal 2 bedden in, met andere woorden: je kan er bijna niet draaien of
keren... Er was ook een zaal met 5 bedden, al liggen in de meeste bedden 2
personen per bed. De verpleegkundigen en patiënten spreken de hele tijd Wolof
(de lokale taal) dus we begrijpen er geen woord van ook al kennen we hier en
daar een woord. De dokters zijn hier wel ontzettend vriendelijk voor ons! J
Dan is er nog de stagebegeleiding
(de verpleegkundigen van het ziekenhuis die ons zouden moeten begeleiden). Zij
hebben enkel onze naam gevraagd en en waar we vandaan komen, maar dat is alles.
We stonden erbij en we keken ernaar. Pas als we gezien hebben hoe zij een
bepaalde techniek uitvoeren, kunnen we zelf initiatief nemen, maar nu dus nog
niet. Van het ziekenhuis uit worden we niet echt begeleidt. We kregen geen
rondleiding, geen dagindeling, ... We zijn echt op onszelf aangewezen.
Annelien en ik waren dan ook superblij
dat onze dienst erop zat en dat we er weg konden. Gelukkige hebben we elkaar.
We denken dat we anders op het eerste het beste vliegtuig naar huis hadden
gestapt. Op momenten dat het allemaal wat moeilijker wordt, missen we wel het
thuisfront... We gaan op donderdag helpen bij de belgische vrijwilligers in het
project met de straatkinderen. We kijken hier allebei naar uit en we denken dat
dit ook veel leuker gaat zijn.
Vandaag hebben we ons eerste
wasje gedaan. Dit was meteen een goede manier om ons af te reageren J.
Odanks de mindere dag geven we in geen geval op en bijten we gewoon door. De
volgende dagen zullen beter gaan. We hebben veel aan de vrijwilligers die we
ondertussen kennen en zei zeggen ook dat zij het in het begin ook moeilijk
hadden, maar dat dit overgaat binnen een paar dagen. Dit is gewoon een hevige
cultuurshock.
De vrijwilligers zijn al komen
vragen of we niet wilden meegaan naar de wekelijkse markt. Die staat hier de
hele dag. En natuurlijk zeggen wij geen nee tegen een uitstap. Zo hadden we ook
ineens nog een stuk van Yoff gezien. We zijn er ook achter gekomen waarom de
Senegalezen zo sleffen: om op niemands tenen te lopen J. Op de markt was
namelijk juist plek genoeg om elkaar te kruisen en thats it. Het was er
gigantisch druk! De schoenen en kleren lagen gewoon op een berg op een zeil op de grond. En grabbelen maar J
Morgen vertrekken we met nieuxwe
moed opnieuw naar het ziekenhuis...
Vandaag moesten we normaal gezien starten met onze stage. Deze
middag vertrokken wij dus best wel zenuwachtig naar het ziekenhuis. We zijn er
enkel op gesprek geweest bij de chef de médcin. Daar bleek dat we pas morgen
echt met onze stage beginnen. We stonden dus al snel terug in de VIA VIA. Zoals
zo vaak als we even de tijd hebben, waren we wat spelletjes aan het spelen,
maar we waren zo snel moe van alle indrukken te verwerken dat we maar even 2 uur terug op ons bed zijn gaan liggen. Daarna ging het terug veel beter. Het zijn
de vele kleine dingen die terug een grote indruk nalaten. Al merken we dat vaak
pas achteraf. Morgen om 8u staan we opnieuw paraat om onze stage hopelijk te
kunnen beginnen.
Vandaag wilden we een rustige dag houden, omdat we morgen met
onze stage in het ziekenhuis beginnen. Uiteindelijk zijn we s middags naar
Ngor vertrokken. Dit is een klein eilandje in de buurt. Om er te komen moet je
5 minuten varen met een klein vissersbootje met water op de bodem, maar het was
een zalige trip. Veel is er op het eilandje niet te zien, maar de kleine
steegjes zijn super gezellig. Ook waren we per ongeluk in de rosse buurt
terecht gekomen. Dit is wel helemaal anders dan bij ons. Dit waren enkele open
hutjes op een ingesloten hutje met een tapijt in en thats it. We waren er s
middags en waarschijnlijk daarom dat er bijna niemand te zien was. Klein
detail: er was een Belgische man (die we leren kennen hebben in de VIA VIA) met
ons mee. Dus we weten niet wat de Senegalezen van ons dachten. Op het eilandje
was ook een kleine berg waar je een prachtig uitzicht hebt op de oceaan. De
meters hoge golven slaan er te pletter op de rotsen. PRACHTIG! We hebben er een
tijdje stilletjes naar zitten kijken, wat voelde we ons klein. Vandaag wilden we
opnieuw geld gaan halen, maar een aantal banken waren gesloten, de banken die
wel open waren, waren leeg (nog iets dat in België niet snel zal gebeuren).
Morgen proberen we gewoon opnieuw. Er waren nog zaken waaraan je kon merken dat
het zondag is. Zo zijn er minder boutiques/kraampjes open en er waren veel meer
talibeetjes op straat. Dit zijn kinderen die toevertrouwd worden aan een
maribou, de talibees zijn een soort leerlingen/volgelingen/gelovigen die lessen
en raadgevingen krijgen over de Koran van de maribous. In ruil voor deze lessen
moeten de talibees gaan werken. Vaak wil dit zeggen dat ze op straat moeten gaan
bedelen. Het is niet ongebruikelijk dat wanneer de dagopbrengst onvoldoende is,
de talibees lijfstraffen krijgen.
Vanavond moeten we terug douchen. Het water is koud, maar we
zien dagelijks bijna net zo zwart als de Senegalezen door het vele stof ...
Morgen beginnen we dus aan onze stage in het ziekenhuis. We zijn best wel zenuwachtig. We laten zo snel mogelijk weten hoe het geweest is...
Onze eerste nacht in Senegal zit erop en dus tijd voor een eerste verslagje J
Vrijdag 1 februari
Eindelijk is het zover. De dag van het vertrek naar Senegal. Wij dus best wel zenuwachtig naar Zaventem. Daar aangekomen blijkt onze vlucht al meteen 1,5 uur vertraging te hebben L. We mochten wel al onze koffers inchecken. Spijtig genoeg zat er in Eline haar ene koffer drie kg te veel en konden we op de luchthaven de koffers terug open doen om te herverdelen. (in de andere koffe was nog gewicht vrij). Uiteindelijk raakten we ingecheckt, door de vertraging kregen we 2 vouchers van elk 17 . We zijn dan maar met onze ouders iets gaan drinken. Uiteindelijk was daar het moment van afscheid aangebroken. Een laatste knuffel aan mama en papa (en Annelien haar zus) en op naar de douane. Omdat we voldoende tijd overhadden gingen we op ons gemak naar de gate. Als we daar een tijdje zitten komt het bericht dat we een extra uur vertraging hebben... PFF!!! Uiteindelijk stegen we op met 3,5 uur vertraging, maar we waren vertrokken. In de lucht kwamen we zeker niet om van de honger en de dorst: een avondmaal met vis of vlees (we kozen vis en het was héél lekker). Een drankje voorbij de maaltijd, koffie of thee na de maaltijd met een koekje van Jules Destrooper, een tijd later een ijsje en drinken, .. Kortom meer dan genoeg voor iedereen. Na het landen werden met een bus naar het luchthavengebouw gebracht. Daar moesten we dan een kaart invullen over ons verblijf. Dit lijkt eenvoudig maar dit was het niet hoor. Eens door de douane (met onze eerste stempel op ons paspoort) was het wachten geblazen op onze bagage. Als je om half 1 s nachts geland bent duurt een uur wachten op de koffers lang hoor. Als we uiteindelijk onze koffers (of was het nu valiezen?) hadden, konden we op zoek naar Yasmina (van de VIA VIA) die ons zou komen halen aan de luchthaven. Na een korte rit in de taxi kwamen we aan in de VIA VIA. Over de taxirit: die was al best wennen, richtingaanwijzers worden hier bijna niet gebruikt. En de claxon die weet iedereen hier goed staan misschien is dat wel het enige dat hier 100% werkt aan de autos. Na nog even iets gedronken te hebben met Yasmina en Boumak, trokken we richting onze kamer om al wat uit te pakken. Daar vonden we nog leuke verrassingen in onze koffer. Eline een aapje van de zus en Annelien een kaartje van thuis. Uiteindelijk is het licht uitgegaan om 4u 30 ( 3u30 senegalese tijd) ...
Zaterdag 2 februari
Ons eerste nachtje in Senegal zit er op, om 5 uur werden we wakker van de minaretten die opriepen om te bidden (Senegal is een moslimland). We draaien ons om om nog iets langer te slapen. Het was dan ook een vermoeiende dag geweest gisteren. Vandaag zijn we naar Dakar geweest. We hebben er grote ogen getrokken, het is eigenlijk heel erg om te zien hoe weinig de mensen hier hebben. Zeker hoe dichter bij de hoofdstad Dakar, hoe opdringender ze worden om iets verkocht te krijgen om hun gezin te onderhouden. Voor de rest hebben we verschillende marktjes bezocht, we hebben ook het presidentieel paleis gezien. Dat bewijst dat Senegal een land van uiterste is. Je hebt hier de heel arme mensen, maar ook de heel rijke mensen. Om een beetje rust te vinden in de drukte zijn we vanmiddag in het centre culturel français gaan eten. Dit is een soort restaurant waar veel blanken komen, gewoon omdat de armere mensen van Senegal dat eten niet kunnen betalen. Terwijl het voor ons eigenlijk niet is ( 7,5 drank inbegrepen).
Voor ons was het welkom omdat we zo even rust hadden. Onze darmen zouden het misschien nog niet aankunnen om op straat te eten. We hoorden hier dat je met 1 maandloon, 1 zak rijst kan kopen waar je met een gezin (4à5 personen) een maand van kan eten. Als je hierover gaat nadenken, besef je pas hoe goed we het hebben. De porties zijn hier wel groot, dus wanneer we niet alles opkrijgen voelen we ons schuldig. Al helemaal als je bedenkt wat we thuis allemaal weggooien. Toch is het hier niet allemaal kommer en kwel, het is hier ZALIG weer (en we zijn nog niet verbrand J)en de mensen lijken hier gelukkig. Als avondmaal aten we belgische kost: spaghettiJ. Vanavond gaan we op tijd slapen en morgen gaan we misschien terug naar het strand. Vanmorgen zijn we er al kort geweest, met onze voeten in de koude Atlantische Oceaan. De mannelijke senegalezen waren ondertussen ijverig aan hun ochtendgymnastiek bezig.
