Op deze foto zie je onze mooie Nora, oftewel Eleanora Van 't Geystersveld! Tot ons immens grote verdriet zij op 12 april 2008 gestoren bij een verkeersongeval! Omdat zij zo'n geweldige vriendin was, verdient ook zij een plekje op dit blog, dat trouwens ook naar haar vernoemd is.
Sinds ik de laatste keer wat schreef, is Helenas gedrag alleen maar bedroevender geworden. Ze trekt opnieuw vaker, ook als we maar met zn tweeën zijn. Als we gaan joggen probeer ik zoveel mogelijk op sneeuwvrije straten te lopen, dat is een stuk comfortabeler, maar die keren dat ik dan toch door een straat met wat sneeuw moet, begint Helena meteen pogingen te doen om aan de leiband te trekken en kan ze plots niet meer in een rechte lijn lopen.
Vandaag sloeg echter alles!
We gingen met zn drieën wandelen; met Marc erbij dus! Een lange wandeling in de sneeuw, off road. De wandeling heeft 3 uren geduurd en Helena heeft al die tijd als een kleine duivel aan de leiband gerukt. Dit was niet meer gewoon trekken! Ze maakt regelmatig ook van die sprongen om echt aan de lijn te snokken. De eerste 2 uren hebben we dit allebei, marc en ik, gewoon genegeerd; het laatste uur heb ik mijn discs genomen. Ik heb een uur lang doorlopen, constant, elke seconde, met de discs gerammeld en ze laten vallen voor en op Lena! Gelukkig voor mezelf heb ik er intussen een touwtje aan geknoopt zodat ik niet meer elke keer moet bukken om ze op te rapen. Het ging echt van: laten vallen, oprapen, laten vallen, oprapen, laten vallen, oprapen, enzovoort, zonder 1 seconde rust.
En Helena? Die trok stug door! Ze trok zich zelfs niet meer opzij om de discs te ontwijken!
Eerder die dag had ze al voor het eerst de plantenspuit overwonnen.
Op Arjens aanraden was ik begonnen met haar met de plantenspuit te bejegenen elke keer ze langs binnen aan het raam of langs buiten tegen het poortje onze 7 katten het leven zuur maakt. Ik wil dit echt opgelost hebben! Ze trok al twee keer een pluk haar uit Dolfkes vacht, terwijl die probeerde te ontsnappen! Ik vergeef het mezelf (en haar ook niet, vrees ik) nooit als ze ooit een van mn katten wat kwaad doet!
Volgens Arjen is dit aandachttrekkerij en geen kattenhaat en moet ik haar corrigeren met de plantenspuit.
Ik heb niet heel erg veel de gelegenheid om dit te oefenen, want gezien het weer van de laatste weken, komen de katten maar een uurtje of 2 per dag buiten. De rest van de tijd zitten ze in hun stalletje. Maar de keren dat ik het kon oefenen, ging het goed. Helena heeft een hekel aan de plantenspuit en al na enkele keren ging ze op het stoofbankje zitten in plaats van tegen het raam tekeer te gaan.
Vandaag echter, terwijl Marc naar buiten aan het gaan was met het kattenvoer in zn handen en ik in aanslag zet met de plantenspuit, schoot ze langs Marc heen naar buiten waar de katten zich rond Marc verdrongen voor hun maaltijd en haalde ze uit naar Charlotte die nog maar op het nippertje over het poortje kon springen. Al die tijd bleef ik maar met de plantenspuit tekeer gaan.
De ramen en de vloer zal ik de komende tijd moeten accepteren met vegen en spatten. ;-)
s Avonds uit wanhoop naar Arjen gemaild. Heel snel kreeg ik een antwoord terug.
Volgens Arjen is haar gedrag te verwachten en dus normaal. Ze heeft twee weken geobserveerd en nu volgen twee weken ijkfase en net die periode kenmerkt zich door uitermate uitdagend gedrag. Zij wil dus nu tot in de puntjes testen of ik wel consequent ben.
Ik moet dus volhouden en blijven corrigeren. Helena negeert me niet; ze test me.
Ik ga met Helena naar de solden, eerder omwille van haar dan omdat ik wat wil kopen. Ik loop eerst langs wat rustige straten om Helena in te lopen met de discs. Eens ze in de pas loopt, gaan we de Demerstraat op. We hebben wel sokken nodig van bij AS Adventure. Er is heel veel volk en er staat een gigantische rij aan de kassa. Ik ga de uitdaging aan. Ik sluit aan achteraan in de rij en laat Lena naast me zitten op overheersing. Voetje voor voetje schuift de rij voort. Telkens ik stilsta, laat ik haar zitten. Het gaat goed. Een zeldzame keer staat ze op, waarop ik haar meteen weer laat zitten. Eén keer gooit ze zich op de grond. Maar eigenlijk gaat het zo goed, dat ze massas complimenten vergaart van verkoopsters en andere klanten. Voor een koppel is ze zelfs het perfecte hondje. Ze willen alles over haar weten, want ze hebben twee kleine kinderen die een hondje willen, maar zijn zelf alle dagen van heel vroeg tot laat uit werken en dus willen ze een hondje waar weinig onderhoud aan is, dat lief is met kinderen en vooral erg rustig en gehoorzaam. En zo ziet Helena er nu net uit! ... ... ... Gelukkig is de rij lang genoeg om de mensen op andere gedachten te brengen.
In de namiddag gaan we weer geocachen. Van zodra ze uit de auto springt, gebruik ik de discs. Ze doet de hele wandeling vrij behoorlijk al moet ik regelmatig nog discs gooien. Als we lang stilstaan, werkt ze haar repertoire van trekken, janken en op de grond gooien af. Dat negeren marc en ik allebei.
Marc en ik hebben nog een geocach af te werken in de buurt, dus dat betekent; wandelen met ons drieën. In feite heb ik al een stukje gelopen als Marc zich bij ons voegt. Ik heb de discs gebruikt en Lena loopt vrij behoorlijk naast me mee. Tot we op een punt komen waar we enkele minuten blijven staan om coördinaten te berekenen. Helena begint te janken en gooit zich op de grond en trekt als een gek. Als we nadien verder wandelen, blijft ze trekken uit alle macht. Dit is typisch gedrag voor als we met zn drieën zijn. Ik gebruik de discs niet, zoals Arjen me heeft gezegd. Ik praat met Marc, sta regelmatig even stil om met zn tweeën de koers van de gps te checken en negeer het geruk aan de riem. Na ca 2 kilometer (dat weet ik dit keer!) neemt het getrek een beetje af. Ik neem de discs en vanaf dan loopt ze vrij behoorlijk met ons mee.
Gaan wandelen. Van zodra ze trekt, laat ik de discs vallen. Helena gedraagt zich snel vrij behoorlijk al blijft het nodig om onderweg regelmatig nog een keertje de discs te laten vallen.
Binnen doe ik dagelijks heel regelmatig de zweefoefening en ogen afdekken. Het gaat al beter in die zin dat ze meestal niet meer probeert op te staan van zodra ik haar voorpoten van de grond til of niet meer wegkruipt als ik haar ogen afdek. Maar ze is nog steeds gespannen, zo getuigen haar rechterpoot en haar gegeeuw.
Niet gaan wandelen. Enkel tussen de buien door gevoetbald in de tuin.
Katten wilden geen teen naar buiten, dus ook geen plantensproeitechnieken uitgeprobeerd.
Wel binnenoefeningen gedaan!
Zowel ogen afdekken als zweven vindt Helena nog moeilijk. Als ik haar voorpoten van de grond til, gaat ze staan en als ze niet gaat staan, probeert ze me te overhalen haar weer op de grond te zetten door zielig doen en handen likken. Veel gegeeuw ook. Als ik haar knuffel tijdens het zweven, knuffelt ze dapper terug. Rechterpoot is redelijk strak, dus aan de linkerpoot ben ik niet begonnen.
Terwijl ik dit typ, ligt ze op haar geliefde stoof. Als ik nu naar haar toe ga, weet ik zeker dat ze volkomen ontspannen is. Dan zijn haar poten ze slap als te lang gekookte spaghettislierten, kan ik haar draaien en keren, lippen opheffen, met oren flapperen, enz.
Helena was heel moe toen we gisterenavond terugkeerden uit Vielsalm. Vanmorgen was ze nog niet uitgeslapen. Wel veel geknuffeld. Ze heeft moeten overgeven (vooraleer ze gegeten heeft); ik denk een hoefje dat niet verteerd was geraakt.
Mama was hier een hele dag voor Engelse les. Helena heeft bij papa op schoot gezeten en met hem wat geapporteerd en in haar eentje buiten rondgesnuffeld, gespeeld en vogels gepest.
Toen de katten buiten waren heeft ze zich een aantal keren druk gemaakt. Omdat ik niet de tijd had om me met haar (en de plantenspuit) bezig te houden, heb ik haar telkens zonder commentaar in de bench gezet.
s Avonds ongeveer anderhalf uur gaan wandelen. Lena kort aan de riem. Aanvankelijk getrek. Bovenaan de wei, een kleine 10 minuten stappen dus, nam het getrek wat af. Toen heb ik de discs bovengehaald. 3 keer voor haar neus laten vallen was voldoende om de bedoeling duidelijk te maken; ze gaat netjes naast me lopen. Ik probeer me onderweg te concentreren op mijn taille en niet op haar; ja is ja en neen is neen is moeilijk voor een mens als je visueel en in beweging moet inschatten of je kleine (!) hond te ver naar voren gaat of niet; ze is zo subtiel in haar (ongehoorzame) bewegingen. Vermits haar riem zo kort is, kan ze zich sowieso niet veel permitteren; als de lijn ontspannen is, móet het wel goed zijn. Ik let er dus op of ik wat voel aan de riem rond mn taille; telkens ik wat spanning voel, laat ik de discs vallen.
Lena is gegroepeerd ongehoorzaam; soms hoef ik wel 50m helemaal niet te corrigeren, dan weer 5 of 10 keer vlak na elkaar.
Ze gaat trekken als we voorbij een alleenstaand huis lopen waar twee honden in de tuin lopen. Ik zeg nee, laat de discs vallen, raap ze op, zeg nee, laat de discs vallen en raap ze op, zeg nee, laat de discs vallen en raap ze op, enz. Het trekken neemt stilaan af; ze loopt met me mee, maar kijkt achterom. Achter het raam van het huis verschijnen geschrokken gezichten van 2 meisjes en hun mama.
We maken geen wendingen, alleen links of rechts als we een andere straat ingaan.
Op een keertje blijf ik staan om iets te bekijken. Tot mijn verbazing gaat Helena meteen zitten! Onderweg test ik dat nog een aantal keren; telkens gaat ze netjes zitten. Ik reageer er niet op, hoewel ze hengelt naar bevestiging; ze krijgt ook geen correctie, dus de boodschap is voor haar wel duidelijk, denk ik??
Onderweg komt er ons ook een fietser tegemoet gereden. Als hij ter hoogte van ons is, trekt Lena opzij in zijn richting. Mijn discs vallen kletterend op de grond, de fietser schrikt, remt, glijdt uit op een strookje ijs en kan zich nog maar op het nippertje staande houden. Ik excuseer me; Sorry, ik train mn hond met die schijfjes. De fietser mompelt wat en vertrekt. Ik beeld me in hoe ik in Hasselt over de drukke Demerstraat loop, met Helena die van links naar rechts schiet en mijn rammelende discs en af en toe een leerling tegen het lijf lopend ... Of over straat in Vilvoorde, waar ik elke 10 meter tegen een bekende opbots. ;-)
Omwille van examenperiode weinig tijd gehad om met Helena bezig te zijn. We zijn wel naar school blijven gaan. Eigenlijk lijkt het niet goed te gaan. Ze trekt weer veel op het plein. Ze weigert halstarrig te gaan liggen. Ze reageert als een gek als andere honden door de tunnel gaan en zij niet, enz. Thuis wordt haar gedrag naar de katten toe echt ontoelaatbaar. Het enige dat echt beter gaat is apporteren, omdat ik haar laat apporteren in ruil voor een spelletje. De geplande lesdag bij Arjen en Francien is uitgesteld omwille van de sneeuw. Ik hoop er, na onze afspraak op 29 december weer volop tegenaan te kunnen gaan met Helena.
Een blijvend probleem met Helena: komen als ik roep. (Maar erg intensief heb ik hier nog niet op geoefend)
Eén vrij nieuw probleem; gaan liggen als ik het zeg.
Ze moet ook stilaan voor gaan leren. Ik denk dat ik voor het aanleren van nieuwe zaken toch wel de clicker ga gebruiken; dat werkt duidelijk en efficiënt.
Door een gigantische toestroom van pups op de hondenschool, word ik vandaag ingeschakeld bij de pups in plaats van bij de A. Veel baasjes en veel pups! Ik geef les samen met Robert, wat betekent dat witte herder Shana ook vlakbij is; en Helena is helemaal wild van Shana. Met de discs kan ik Lena na 2 keer rammelen duidelijk maken dat ik niet wil dat ze de hele tijd met Shana probeert te spelen en als Shana in de buurt komt, stuur ik haar weg, want zij heeft er ook al is ze een bejaarde dame toch nog steeds een handje van weg om Helena uit haar tent te lokken. Helena springt ook een aantal keren als een heliumballon naar de pups, vooral dan naar pups die avances maken, maar in vergelijking met hoe ze zich een goeie maand geleden zou hebben gedragen, gaat het goed. Ik merk wel dat de druk op haar groot is.
Daarna zelf les volgen in de B. Ik doe wat volgoefeningen met haar om haar in de hoop dat ze weer wat tot zichzelf komt. Dat lijkt eerst te lukken. Er wordt een parcourtje uitgezet met kegels, een tafel, banden en ramp, oh, ramp de tunnel! Helena is, net zoals haar tante Nora dat was, helemaal gek op tunnels! Zij is een van de weinige hondjes op de hondenschool die klaarblijkelijk nooit heeft moeten leren om door de tunnel te gaan. Ik heb nooit, zoals zovele baasjes, met eindeloos geduld mijn hondjes moeten overtuigen om daar doorheen te gaan; dat ging allemaal als een fluitje van een cent. Het feit dat zij aardhonden zijn, zal daar niet vreemd aan zijn. ;-)
Helena wordt dol bij het zien van de tunnel. Ik besluit haar er niet te laten doorlopen zolang ze zich als een aap gedraagt. Ik doe de volgoefening langs de tunnel in plaats van er doorheen. Maar het geluid van andere honden die wel door te tunnel gaan, aangemoedigd door hun baasje, maakt dat Helena de pedalen verliest. Zelfs de discs helpen niet. Ik zeg de instructeur dat we even time-out nemen. Ik ga naast het plein wat staan kletsen, dan wat met Helena spelen en dan wat volgoefeningetjes. Na een goeie 5 minuten het plein weer op (tunneloefening is dan ook gestopt) en, oef, het gaat weer.
Na de les zitten we nog een half uurtje in de kantine. Ik zit naast Pol met naast zijn stoel Berner Sennen Zohra. Tegenover me zit Robert met Shana. Naast Robert zit Krista met Mechelaar Cita en op een drietal meter bij ons vandaan ligt Australische herder Daqueen te soezen. Helena reageert nauwelijks op Shana en helemaal niet op Cita en Daqueen. Ze doet wat pogingen om Zohras aandacht te trekken, maar die doet alsof ze slaapt. ;-) Ze richt haar pogingen dan maar op baasje Pol, maar die negeert haar als ze tegen hem opspringt. Uiteindelijk gaat ze gewoon staan/zitten wachten.
Ik bel met Arjen en Francien en die vertellen me vol te houden met de discs. Het schijnbaar wegebbende effect is de volgende truuk uit Helenas onuitputtelijke doos.
Ze springt uit de auto en naar gewoonte met een ruk vooruit. Ik zeg nee en rammel met de discs; ze past haar houding aan en komt naast me staan. Ze loopt met me mee door de kantine, naar de pisweide, naar het plein, en ik hoef de discs nauwelijks te gebruiken; ze volgt me op de voet. Op het plein gebruik ik ze telkens als ze me voorbij wil gaan. Toevallig komt deze les de absolute faaloefening aan bod; baasjes staan met hond in de cirkel en een baas met hond slalomt er tussendoor. Voor en met Helena is dat altijd de ultieme ramp geweest. Met deze oefening dreef ze het hele instructeurskorps tot grote wanhoop. In de A-klas werd de oefening elke les gedaan omdat ze op het examenprogramma staat. Daar waar de andere honden dit zeer behoorlijk konden, was dit voor Helena een aaneenschakeling van springen, draaien in de lucht, trekken, voorwaarts, achterwaarts, links, recht, extreem obsessioneel snuffelen en alle nog andere mogelijke bewegingen die een hond kan uitvoeren. Uiteindelijk werd Lena al zenuwachtig als ze merkte dat de oefening ging beginnen. Ze slaagde er alleen min of meer in bij de volwassen en rustige hond en van de wedstrijdklas en dan nog pas nadat ik ongeveer een kwartier tussen hen in had staan cirkelen. Ik werd langs alle kanten overstelpt met goedbedoelde tips, maar niks hielp echt. Uiteindelijk slaagde Helena eind september voor haar examen omdat ze op alle andere onderdelen hele goeie resultaten behaalde en er bij de cirkeloefening verbetering merkbaar was na enorme inzet van het baasje. Deze oefening was voor mij de aanleiding om op zoek te gaan naar wat anders en zo bij De Roedel uit te komen.
Vandaag zou Helena met glans slagen op deze oefening! Ze loopt niet helemáál netjes mee, maar trekt of springt niet één keer. Ze snuffelt wel soms nog wat, wat ik interpreteer als dat ze toch nog gestresseerd is, maar in feite is dit dag en nacht verschil met anderhalve maand geleden!
s Namiddags gaan we wandelen, samen met Marc. Het valt me op dat ik de discs vaker moet gebruik; het effect lijkt al weg te ebben?? Toch is Marc vol lof. Het is weken geleden dat we met ons drieën gingen wandelen. Ik vermoed dat het te maken heeft met het feit dat Marc het tijdens wandelingen storend vond (zonder daar echt veel over te zeggen, maar toch) dat ik doorlopend met Lenas volgen en opvoeding bezig was Marc wilde gewoon fijn wandelen en dat ik het storend vond dat Marc het storend vond en dat we wandelen met drie de laatste weken dus een beetje vermeden hebben. Bovendien merk ik al veel langer dat Helena veel harder trekt als Marc erbij is. Ik vraag me nog steeds af of die uitdaging voor mij of voor hem bedoeld is.
Trekken doet ze nu in elk geval niet meer, tot Marcs verbazing. Ze probeert wel regelmatig om me voorbij te steken, vooral als Marc voorop loopt, waar ik dan op reageer met de discs.
We gaan niet wandelen of joggen , maar als ik thuis buiten rondloop met Helena, gebruik ik de discs. Ze schrikt er niet meer zo van, maar het helpt wel. In feite helpt het al vanaf het moment dat ze ziet dat ik ze meeneem.
Omdat Helena nu al een kleine twee weken vooruitgang vertoont, lees ik in boek 2 hoe het nu verder moet. Op pg 206 wordt uitgelegd dat ik nu stilaan correctierecht aan het verwerven ben en dat ik een hulpmiddel mag gebruiken om dat te versterken. Noras discs van onder het stof gehaald dus.
We gaan joggen en telkens Helena voorbij mijn been wil lopen, zeg ik nee en rammel meteen daarna kort met de discs. Ze reageert meteen en is een beetje geschrokken, zelfs in die mate dat ze zo ver als de lijn het toelaat achter me gaat lopen. Ik moedig haar een klein beetje aan om opnieuw wat dichter te komen lopen. Na een paar minuten probeert ze het nog een keer, maar er komt uiteraard weer gerammel. Na ik schat een tiental minuten geeft ze het op en de rest van de tocht loopt ze voorbeeldig. Ik heb niet meer zo ontspannen gejogd sinds ... phew ... sinds lang!
s Avonds op school verbaasd ze ons positief bij een oefening waarbij honden en baasjes in een cirkel staan en één baasje met hond aan de binnenzijde van de cirkel alle hondjes even kort moet gaan aaien. Je eigen hond mag in beide gevallen even rustig begroeten, maar geen uitgelaten toestanden van honden die bovenop elkaar springen e.d. Helena gedraagt zich naar Heleniaanse normen rustig.
We oefenen ook apport. Helena wacht meestal tot ik zeg dat ze haar apport mag gaan halen, haalt hem dan, schudt hem onderweg door elkaar en blijft meestal net buiten mijn bereik staan in een speelboog. Ik doe deze oefening op school nooit zonder lange lijn.
Helena heeft honger, krijgt eten in haar eetbak en vraagt brood. Eten weg.
s Middags vertrekken we richting Vilvoorde. Onderweg moet Lena verscheidene keren wachten in de auto terwijl ik in een winkel ben. Nadien gaan we naar mijn ouders thuis; mijn moeder is er. Helena begint traditioneel vervelend te doen; dat is bij mijn ouders thuis telkens weer zo, in die mate dat ze er niet alleen mag blijven, zelfs niet voor een tweetal uurtjes terwijl ik ga trainen. Ze wil heel vaak buiten, waar ze dan struint en wroet tussen de perfect in orde zijnde tuin, maar in tegenstelling tot wat bij ons thuis het geval is, wil ze heel snel terug binnen. Binnen springt ze regelmatig tegen mijn ouders op (wat ze bij ons al heel lang niet meer doet), vooral als we aan het eten zijn. Ook bij mij waagt ze het dan nog af en toe. Ze dribbelt rond door de keuken, maar slaagt er nooit in om zich echt met iets bezig te houden (hoefje of bot kauwen, spelen met balletje of pop, enz) zoals ze dat thuis nochtans heel goed kan in haar eentje. Bij de geringste beweging die ik maak die er zou kunnen op wijzen dat we gaan vertrekken, staat ze paraat.
Bij mijn ouders thuis doet ze ook telkens moeilijk over eten. Ze eet een beetje, gaat dan rondhangen en ik neem de bak weg.
s Avonds vergadering op café met het bestuur van de Jiu-jitsu Academie. Helena gaat mee. Nadat ze iedereen enthousiast begroet heeft (ze ziet die mensen wel vaker) gaat ze naast mijn stoel zitten of liggen. Twee keer gaat het mis en wel als andere mensen haar, buiten mijn weten om, een koekje willen geven. Helena begint te janken en enthousiast te springen als ze ziet wat er gaat gebeuren, waardoor ik nog net kan verhinderen dat ze het ook echt krijgt.
