Het verhaal van mijn pelgrimstocht juli/augustus 2015
26-07-2015
Dag 15 Rocamadour - RUSTDAG
Zaterdag 25 juli 2015: Verslag van een
pelgrimstocht doorheen Frankrijk tussen Vezelay en Rocamadour
Sommigen onder jullie kennen me als boer
Jan, maar laat me de zaken simpel houden en Eddie als een goeie kameraad
bestempelen. Gedurende één week mocht ik Eddie zijn fietsgenoot zijn tijdens
zijn trektocht naar Santiago de Compostela.
Eddie en ik hebben zes dagen samen gefietst
en veel gepraat, maar ook veel zij aan zij zwijgend en vol bewondering genoten
van de Franse landschappen.
Vermits Eddie na deze zware week een dag
rust inlast, mag ik vandaag de blog bijwerken; iets waar ik hem de voorbije
dagen absoluut niet mocht bij helpen.
Het is een moeilijke zaak om de gevoelens
van afgelopen week in het kort samen te vatten.
Enkele memorabele ogenblikken zal ik toch
trachten te beschrijven in deze blog.
Laat me beginnen met de aankomstavond in
Vezelay: wat een avond! Toevallig of niet maar het wondermooie pelgrimsdorpje organiseert
die avond vuurwerk. Niks speciaals, maar wat ik nog nooit gezien heb is dat de vuurpijlen
in de richting van het publiek worden geschoten. Op onze rug in het gras
liggend kijken we omhoog naar de hemel, die wordt omgetoverd tot een
ongelofelijk schouwspel van flitsen, lichtbogen in alle kleuren, fel gekleurde
bloemen en een oneindige opeenvolging van fascinerende explosies. De asresten
dwarrelen gewoon op ons neer. Ongezien! (we zullen dit ook nooit meer zien! )
Ik ben stomverbaasd dat dit hier toegestaan is. In ons bureaucratisch Belgenlandje
welk kompleet ten onder gaat aan regelgeving zou dit zonder twijfel ten
strengste verboden zijn. Zie foto 1 Vuurwerk.
s Morgens sta ik slechte slaper die ik
ben- al om zeven uur aan het ontbijt. Stomverbaasd kijkt de keukenhulp me aan
en vraagt me wat ik daar al kom rondhangen. Het ontbijt zou pas zon drie
kwartier later klaar zijn. Juist ja, la
douce France .
Dan maar even door het dorp wandelen naar
de basiliek in afwachting van mijn zondagmorgencroissantje. De deur staat open
en mijn nieuwsgierigheid dwingt me door de poort naar binnen. Ik hoor muziek
door de kerk galmen, en loop verder richting altaar. Mijn mond valt open
wanneer ik twee groepen geestelijken gregoriaanse liederen zie zingen: links
een groep paters en rechts een groep zusters in witte habijt. Zondagmorgen,
zeven uur, in een lege kerk. Kun je het je voorstellen? Ik kom weer uit de kerk
en ik sta heel alleen op het kerkplein, er is niemand in de buurt. Het juiste
woord hiervoor is - denk ik surrealistisch. Ik was al stil en ik werd er
nog stiller van. Zie foto 2 gregoriaans.
Bijgebleven is me ook het beeld van de eenzame
Duitse pelgrim, vertrokken in Hamburg, een karretje voor zich uit stotend,
gestadig stappend op een eindeloze lange glooiende rechte weg tussen de velden,
terwijl de zon hem ongenadig geselt. Bijna twee maanden is de man al te voet
onderweg. Met twee handen duwt hij zijn bagage voor zich uit; zijn benen noch
zijn armen kennen één minuut rust. Hij wenst ons een Bueno Camino. Zijn vastberadenheid en optimisme frapperen
me: wat drijft mensen tot een eenzame en eindeloze wandeltocht van drieduizend
kilometers? Zie foto 3 eenzame pelgrim.
De rustplaats van Bernadette de Soubiron
maakte me klein en kwetsbaar. Ze ligt daar al zon honderd jaar duidelijk herkenbaar,
mooi als ze is. Vele vragen flitsen door mijn hoofd. Een priester draagt een
mis op samen met de misdienaar. Verder niemand. Zie foto 4 Bernadette.
We fietsen eindeloze kilometers door
glooiende graanvelden. We passeren nogmaals een chateau of een ruïne. Die staan
hier overal, omgeven door lange muren. Wie heeft die indertijd allemaal
gebouwd? Deze streek moet een enorme rijkdom gekend hebben. Na enkele dagen
maken ze zelfs geen indruk meer op ons en zeggen we enkel sjetoow tegen
elkaar tijdens het passeren. Voor de Vlamingen: dit is Hollands. Zie foto 5
ruine.
De lucht zindert en in de verte zie ik alweer
de spitse kerktoren van ons zoveelste volgend dorpje. Rondom mij is er geen
beweging, ik voel me eenzaam. Ik hoor enkel Eddie achter me. Is hier leven?
vraag ik me af, en tegelijk doordringt een vreselijke stank mijn gans lichaam. Ik
realiseer me dat in de struiken langs de smalle asfaltweg weerom een kadaver
ligt te rotten. Te midden van deze immense uitgestrektheid sterven duizenden
dieren een eenzame en waarschijnlijk
pijnlijke dood. Gewond en omgekomen door verkeer of landbouwmachines. Vossen, dassen, reëen, . We
zien ze liggen langs de kant van de weg. Als dierenvriend voel ik me machteloos
en denk even aan de eenzame doodstrijd van deze wezens. Zie foto 6 das.
Wanneer we een kuikentje in t midden van
de hete asfaltweg zien zitten verkommeren, zetten we het in de schaduw in onder
de bomen en overgieten het met een bidon water. Het beestje spert dankbaar zijn
bekje ver open en krijgt er niet genoeg van. Zou dit beestje nu nog leven? Zie
foto 7 kuiken.
De oude pelgrimsroute brengt je doorheen
eindeloze velden en troosteloze dorpjes. Levenloos, verkommerd. Leegstand en
bouwval alom. De boerderijen liggen er troosteloos bij, de koer vol met
allerlei rotzooi en oude voertuigen. Liefhebbers van oldtimers kunnen hier de
koop van hun leven doen. Zie foto 8
wrak. Soms zie je toevallig een oude
man of vrouw onder een boom zitten.
Verder niemand. In het voorbij fietsen wordt onze groet iedere keer beantwoord
met een hartelijke en soms zelfs luide bonjour.
Dit zijn zuivere Fransozen, een ras dat op langere termijn zal verdwijnen,
evenals hun dorpjes
Het onderwerp welk het meest ter sprake is
gekomen afgelopen week is één van Eddies kontaktpunten met de fiets. Het leven
van een pelgrim gaat nu eenmaal niet over rozen. Alle details hierover zouden
nooit door de censuurcommissie komen dus doe ik ook die moeite niet. Foto niet
beschikbaar.
Het zou niet moeilijk voor me zijn om nog
enkele paginas verder te schrijven. De streek die we doorkruist hebben is zo kompleet
anders dan de toeristische trekpleisters van Frankrijk: Provence, Luberon en
Languedoc. Ik onthoud enkele namen; van sommigen had ik zelfs nog nooit gehoord
: Berry, Loire, Dordogne, Cahors, Quercy, Route des Noix en Corrèze. Wat is
Frankrijk toch een enorm uitgestrekt en mooi land.
Laat me nog even Myriam en Arlette danken
voor de goede zorgen, de vele opwachtingen op terrasjes her en der maar vooral de
lekkere picknicks op de meest idyllische plaatsjes. Zie foto 9 Myriam
Arlette.
Tenslotte: bedankt Eddie voor deze
fantastische week samen! Vanaf nu sta je er alleen voor. Kom behouden aan in
Santiago de Compostela ! We zien elkaar terug in Eigenbilzen. Bueno Camino!Zie
foto 10 alleen.
Gisterenavond zijn wij op aanraden van de uitbater van de
B&B gaan eten op een zeer mooie locatie op goed 8 km aan een meer. Ook deze
keer hebben wij buiten kunnen eten en ook dat was best in orde en gezellig. Omstreeks
22u30 waren wij terug in de B&B waar wij nog een fles rode wijn hebben
gekraakt met een Frans koppel dat ook die nacht bleef overnachten.
Vanmorgen dan om half acht ontbijt (koffiekoeken, brood met
verschillende soorten confituur, fruit en yoghurt, omstreeks half negen zijn
wij dan vertrokken richting Rocamadour. Eerste afspraak met de dames is
Brive-la-Gaillarde (na 33 km) voor een bezoek aan het mooie oude stadsdeel (zie
bijlage) en een terrasje.
En dan verder richting Turenne (km 53) over zeer glooiende
wegen en hier en daar een langere klim en ook het landschap verandert
geleidelijk van licht glooiend naar zwaarder glooiend.
Het oude stadsgedeelte van Turenne ( zie bijlage 2) is al van
verre te zien, hoog boven alles uit en echt een must als je in de buurt bent.
Natuurlijk is hier flink wat klimwerk voor nodig maar ook dat hebben wij ervoor
over. Myriam en Arlette hebben weer gezorgd voor het eten en die hebben dat
uitstekend gedaan de afgelopen dagen, ik zal dat vanaf zondag zeker gaan
missen.
Na het bezoek aan het oude stadsgedeelte hebben wij onze weg
verder gezet naar Martel (70 km) daar hebben wij een heel oude stoomtrein (zie
3de bijlage) genomen richting Dennis en terug, een rit van ongeveer
een uur. Dit is een spoorlijn met een hele geschiedenis en tegen de bergwand
op. Voor de geïnteresseerde surf maar eens naar Train du haut Quercy.
Na 17 uur hebben wij dan de fietstocht verder aangevat
richting Rocamadour om na 93 km te arriveren, vandaag hebben wij 1323
hoogtemeters gemaakt en zitten nu op een hoogte van ongeveer 315 meter. In
totaal heb 1195 km er op zitten en morgen de eerste rustdag en ik denk dat het
daarvoor tijd is, want tijdens de treinrit hebben ik enkele keren moeten
knikken.
Morgen gaan Arlette en ik Rocamadour verkennen en Myriam en
Jan gaan naar de markt in Brive. Namiddag zal ik dan een serieuze siësta
inlassen en omdat ik een rustdag heb zal morgen Jan deze blog aanvullen, zodat
wij ook een ander zicht krijgen op deze Camino en Jan zijn ervaringen.
Zondagmorgen na het ontbijt zullen Arlette, Myriam en Jan
dan naar huis keren en ga ik vanaf dan nog 4 weken alleen verder. Het afscheid
zal niet makkelijk zijn maar dat zijn keuzes die ik destijds genomen heb en
daar moet ik dan ook maar niet om zeuren. Er is hier trouwens zoveel moois te
zien dat de tijd voorbij raast!
Wat mijn zitvlak betreft zal Jan het een en ander morgen
gaan verduidelijken denk ik, en ja Guido het begint er op te lijken
Na hetgeen wij gisterenavond hebben meegemaakt
(verschrikkelijk hotel), moet ik normaal gezien klaar zijn om straks als ik
alleen verder ga alle Auberges aan kunnen. Niet normaal dat zoiets nog de naam
hotel mag dragen. Het is dat wij daar geboekt hadden via Bookings.com en er
niet meer onderuit konden anders waren wij vertrokken en dan wetende dat dit
een beoordeling van 7,3 op 10 heeft.
Enfin genoeg daarover, we zijn dan maar in St. Leonard
Noblat (13 km verder op) gaan eten in een goed restaurant en daarna ergens in
die stad op een terras met wifi het verslag gemaakt om dan tegen 22 uur terug
naar ons hotel te rijden en te gaan slapen.
Vanmorgen zijn wij dan om kwart voor acht vertrokken zonder
ontbijt om dan met de fiets naar St Leonard Noblat te fietsen en daar ergens te
ontbijten om dan tegen half tien te vertrekken naar ons doel vandaag Lagrauliere.
Als eerste doel hadden wij het 36 km verdere La Pocherie om
daar te picknicken op de dorpskiosk. Het was tot daar toe een
zeer mooie rit op een golvend parcours op een klim van enkele kilometers aan
6-8% na.
Na de picknick zijn wij dan in hetzelfde dorp een terrasje
gaan doen om dan rond half 1 daar te vertrekken. Arlette is dan zoals de dagen
ervoor verder meegefietst. Het parcours is ook daarna golvend op een klim van
enkele km na, zeer mooi golvend op een hoogte tussen de 400 a 500 meter. Na
goed 18 km zijn wij dan in het sprookjesachtig Uzerche gestopt (zie bijlage 2 & 3),
zeer mooi! Om na een bezoek en een fotoreportage nog een terrasje te doen, en
Jan heeft dit terras zoals gewoonlijk op 2 seconden ingepalmd.
Daarna hebben wij onze tocht verdergezet richting Lagrauliére.
Het weer vandaag was ideaal, rond 30 graden, nauwelijks wind en in totaal
hebben wij vandaag 1500 hoogtemeters gemaakt. Om half vier zijn wij dan
aangekomen in een mooie B&B. Wat een luxe hier tegenover gisteren.
Ook vandaag geen pelgrims tegengekomen, zelfs geen
verwijzing naar de Compostella route, je zou voor minder beginnen te twijfelen
of je nog op de route zit.
Na het douchen en het verzorgen van het zitvlak eindelijk
eens wat tijd om effe te rusten. Straks na het eten tijdig naar bed en morgen
op naar Rocamadour.
Gezien de locatie, middle of nowhere, zijn
we in het hotelletje blijven eten.
We zijn begonnen met een halve liter
Grimbergen, die smaakte gelijk honing. Ook Jan liet deze kans niet onbenut en
ledigde gulzig zijn kelk na deze lange zware dag, de langste rit van mijn
Camino.
Na het eten zijn we op het terras blijven
zitten, de temperaturen waren optimaal. Rond 23 uur zijn we ons bed in
getrokken..
Vanmorgen half acht ontbijt, vertrek rond
half negen met lichte regen. We begonnen dadelijk met een steile klim naar
Eguzon dorp. Na 6 km even stoppen aan het kerkhof in Chapelle-Baloue om de
glazen grafzerken te bekijken (Zie foto bijlage 1).
Daarna onze tocht verder gezet naar La
Souterraine, eerste afspraak met de dames voor een korte koffiepauze. Daar heb
ik mijn eerste stempel van Myriam ontvangen (Zie foto bijlage 2).
Na de koffiepauze regenjasjes even moeten
aantrekken en onze tocht verder gezet naar Bénévent-LAbbaye. We zien de abdij
van ver reeds liggen (Zie foto bijlage 3).
Na een kort bezoek en onze picknick
genuttigd te hebben een kort terrasje en vanaf dan gaat Arlette weer mee met de
fiets verder naar Châtelus-Le-Marcheix.
Het parcours blijft zwaar golvend zonder
één meter vlak.
Na een korte steile afdaling arriveren we
rond half vier in Châtelus.
Snel nog een terrasje, en dan op naar de
laatste 30 km richting St. Martin Terressus, een 1-sterrenhotelletje, de naam
hotel onwaardig. Vermits we geboekt hadden restte ons geen andere keuze.
Eten zouden we daar zeker niet doen, dus
stapten we in de auto en reden naar een lekker restaurantje in St.
Leonard-de-Noblat.
Wat de rit zelf betreft hebben wij op twee Françaises na geen pelgrims ontmoet ook verder geen noemenswaardig heden, behalve het feit dat
ik vandaag de kaap van 1000 km heb overschreden.
Vermoeid na 12 dagen fietsen maar toch tevreden en uitkijkend naar Rocamadour (want dat betekend rustdag) ga ik dadelijk slapen, want heb het nodig. De benen waren thans goed en wat het zitvlak betreft, daar zal nog aan gewerkt moeten worden.
Gisterenavond na het eten bij de Italiaan nog een korte
wandeling gemaakt en daarna nog effe terrassen aan het hotel en omstreeks 11
uur na verzorging van mijn zitvlak ( ja Guido je gaat nog gelijk krijgen) lagen
wij in bed.
Vanmorgen dan om 7 uur het bed uit (was geen probleem want
ik was al wakker) alles inpakken en om half 8 aan het ontbijt. Blijkbaar wist
de garçon van dienst van niets af maar effe daarna toch eten. Om dan
aansluitend rond half negen te vertrekken in een stralende zon, Jan was wederom
mijn compagnon.
Na goed 14 km zijn wij dan een eerste keer gestopt aan een
dorpskerkje van Loye sur Arnon voor een
stempel ( een bewijs voor de pastoors in Compostella dat ik de route heb
afgelegd. Deze stempel is heus niet de eerste, mijn eerste dateert al van in
Maastricht). Jammer maar er was niemand aanwezig doch Jan had zich al
geïnformeerd in het plaatselijk café en die heeft ons 2 km van de route
gestuurd voor een stempel, maar het was de moeite waard. Na een zeer
interessant levensverhaal van de man een zeer verfrissende drink en een half
uur later hebben wij onze tocht verder gezet. Om na 24 km onze verzorgers te
ontmoeten in Le Châtelet voor alweer een verfrissing een beetje bijpraten met
de egas om dan onze tocht verder te zetten richting La Chatre voor de
picknick. Na enkele kilometers en een temperatuur dan al rond de 30 a 31 graden
staat in het midden van de weg een jonge mus die nauwelijks reageerde, ik
voelde de plicht om te stoppen en het beestje in de schaduw te zetten. Gezien
de toestand van het beestje toen ik het in mijn handen nam en terug neer zette
op de grond beslisten Jan en ik om wat water te geven aan het musje. En eerlijk
waar het beestje bekwam bij het drinken van het water uit mijn drinkbus ( zie
bijlage 1), achteraf bekeken nooit gedacht, daar ooit tijd voor te maken maar
ook dat is de Camino.
Na 60 km zijn wij aangekomen in La Chatre ( aan de 2 varkens hadden ze ge smst) en ik moet zeggen de dames hebben ons alweer
ferm verrast met een geweldigen koude schotel. Alleen bleken de varkens,
schapen te zijn ( zie bijlage 2). Tijdens onze lunch is er dan Rolf bijgekomen
( Rolf is een Hollander (alleen) die wij tijdens de afgelopen dagen reeds
meermaals zijn tegengekomen). We hebben hem dan maar uitgenodigd om met ons te
komen eten, hij was content met wat sla, dressing en een fris flesje water. Na
een fijne babbel en het dessert (watermeloen) heeft Rolf zijn tocht verder
gezet. Wij hebben daarna nog een terrasje gedaan en toen onze rit verder gezet
met Arlette er terug bij (ze geniet er blijkbaar ook van, en ik omdat zij er
van geniet).
Vanaf dan is het nog een 40 km tot onze locatie in Eguzon en
niet Orsennes zoals gepland, omwille van overnachtingsmogelijkheden, achteraf
blijken dit 52 km te zijn, maar ook dit is geen probleem.
Omstreeks 18 uur bereiken wij na wat zoeken ons hotelletje.
Er blijkt geen wifi te zijn dus zal dit verhaal pas morgenavond gepubliceerd te
worden.
Gisterenavond na het avondeten, een Cote a los van 350 gr en
een korte avond wandeling door het mooi historisch centrum van Nevers( zie bijlage 1), daarna
terug naar het hotel om de rit voor morgen nog eens te bekijken en dan het bed
in omstreeks 23u30.
Gezien de kortere vlakke rit van 73 km langs kanalen, aquaduct en weilanden richting
Saint Amond Montrond zijn wij vanmorgen pas om 8 uur opgestaan om na het
ontbijt en inladen op ons gemak vertrokken rond 9u30. Na enkele kilometers
rijden wij voorbij een ouder koppel met wandelstok die ook op weg naar Santiago
waren gezien zij een Sint Jacobsschelp op hun rugzak droegen, doch wij waren zo verbouwereerd door het feit
dat het ouder vrouwtje (ik schat tussen de 65 en 70 jaar) op teenslippers liep
en haar hielen waren ingepakt met pleisters en windels een zeer aandoenlijk
beeld we hebben er zelfs geen foto van.
Op het aquaduct (zie bijlage 3) zijn wij Belgische toeristen tegengekomen en
na een korte babbel zijn wij verder
gefietst.
Na 16 km hebben wij
dan halt gehouden in een van de fraaiste dorpjes van Frankrijk,
Apremont-sur-Allier. Een aanrader voor wie in de buurt is.
Arlette heeft nu haar fietskleren en fiets uitgepakt en gaat voor de rest van
de dag (gezien het parcour) ons met de fiets vergezellen.
Aansluitend hebben wij onze tocht verder gezet en hebben wij
doorgefietst tot in Neuilly en Dun( km 44) om te picknicken. Myriam had alles
al klaar staan en zelfs de smossen al gemaakt en dat scheelt in tijd. Rond twee
uur zijn wij dan verder afgezakt naar onze bestemming zonder veel noemens
waardige feiten alleen nog meegeven dat wij vandaag weer heel veel
verschrikkelijke oude dorpjes gezien hebben en denk zelfs veel armoede.
Voor de rest was ik voor de eerste keer blij dat de tocht
rond 4 uur afgelopen was voor vandaag, slechte benen en een pijnlijk rood
zitvlak (maar Arlette gaat mij vanavond eens goed soigneren, Jan is bij deze
gewaarschuwd), hopelijk zijn morgen de benen beter want het klimwerk zal gaan
beginnen en de dagen erna zal dat niet beter zijn. Ook zal er morgen terug 97
km moeten gefietst worden, overmorgen zal dat ongeveer hetzelfde zijn.
Apropos, op 400 meter na heb ik er nu 800 km opzitten op 10
dagen. Wat het weer betreft hebben wij vandaag de zon niet veel gezien,
desondanks toch een 27 a 28 graden. Voor morgen voorspellen ze 31 graden. Dus
eerst naar de Italiaan om pasta te eten en dan vroeg naar bed want morgen is
het werkendag.
Groetjes en tot morgen
af en toe wordt er ook tijd gemaakt voor een grap (zie bijlage 2)
