Het verhaal van mijn pelgrimstocht juli/augustus 2015
02-08-2015
Dag 23 Rustdag St-Jean-Pied-de-Port
Dag 23 Rustdag in St.-Jean-Pied-de-Port
Na een rustige nacht ondanks dat wij met 6 op 1 kamer
sliepen, (2 Duitse meisjes, 2 Engelse meisjes en een jonge Hongaar allen rond
de 20 jaar schat ik) werd ik vanmorgen al wakker om 5u45 omdat de jeugd al aan
het pakken was. Van slapen kwam toen niets meer in huis. Uiteindelijk zat ook
ik om 7 uur aan het simpel ontbijt, Frans brood met jam. Gelukkig had ik nog
wat kaas over van gisteren op de markt.
Het eten gisterenavond hier in de Aulberge was wel goed verzorgt
en had alles wat een pelgrim nodig heeft. Als eerste een Spaanse aperitief,
Moscadel een zoete likeurtje (zeker geliefd bij de vrouwen) gevolgd door een
soep die ik niet kende doch zeer zeker wist te appreciëren. De hoofdschotel
bestond uit 2 eendenbouten per persoon geserveerd met spirellis in een
gekruide olijfolie en als dessert een mokkapudding en gekoelde tafelwijn. In
tegenstelling tot eergisteren in Oloron hield ik het nu op 1 glaasje wijn en
later 1 biertje later op de avond.
Tegen mijn gewoonte in moest ik om 10 uur naar bed want
alles werd afgesloten en de lichten gedoofd en ik moet zeggen het heeft deugd
gedaan.
Na het ontbijt en wat te lezen over het thuis front en de
voetbal heb ik deze voormiddag mijn fiets een grondige beurt gegeven en dat was
nodig na het regenweer de afgelopen dagen. Ook mijn remblokken heb ik vervangen
want het zal nodig zijn de volgende dagen. Ze hadden ook fel afgezien van het
regenweer. Dus aan de fiets zal het morgen niet liggen. Aansluitend deze middag
ben ik dan het oude stadsgedeelte dan eens gaan verkennen (zie alle bijlagen)
en daar tagliatelle bolognese gaan eten, niet slecht moet ik zeggen.
Daarna ben ik een uurtje of iets langer gaan rusten op bed om
aansluitend mijn was van de draad te nemen en mijn fietstassen opnieuw te gaan ordenen. Dan nog vlug de straat af om
inkopen te doen voor morgen en om half zeven was het weer etenstijd.
Seffens op tijd naar bed (het zal ook niet anders gaan) want
morgen wordt een zware dag en de temperaturen volgens de voorspellingen zullen
makkelijk de 33 graden gaan bereiken. Hieronder geef ik jullie in korte indruk en
als je weet dat wanneer ze in de boekjes van Sweerman over een beklimming praten
dan heeft hij het niet over een kort stuk van 100 meters, want die vernoemt hij
niet en die doen minstens evenveel pijn op het laatste.
Na een rustige aanloop steek ik na 8 km de Spaanse grens
over in Arnéguy 3 km verder in Valcarlos wordt het menens eerst nog een korte
steile klim dan een korte afdaling en dan 16 km omhoog tussen de 7 en 9% naar
een hoogte van 1057 m. tot in Puerto de Ibañeta (voor de kenners dus de col de
Ibañeta) later nog een klim van 2km aan 6% een en een klim van 3km aan 7%.
Ik hou jullie verder op de hoogte en nogmaals bedankt voor
jullie mails of boodschappen.
Dag 22 Oloron-Ste-Marie St.-Jean-Pied-de-Port 74 km
Na een te korte nacht ben ik vanmorgen omstreeks kwart voor
negen vertrokken richting St.-Jean.
Heeft het te maken met het late uur toen ik in bed kroop of
door de wijn, maar de benen waren vandaag absoluut niet wat het hoort te zijn. Misschien
een goede les voor de volgende dagen.
Niet tegenstaande heeft het weer zich flink herpakt en vanaf
10 uur is de lucht beginnen op te klaren en werd het een dag van om en om de 26
graden en vanavond is het zelfs heel warm geworden. Dat beloofd!
De landschappen ( zie bijlage 1) waren weer mooi maar hebben
mij vandaag niet zo uitgesproken bekoord als gisteren
Vandaag heb ik ook een bezoek gebracht aan een plaatselijke
markt (zie bijlage 2) en heb daar wat inkopen gedaan, zoals fruit, worst en
kaas voor de pauze in de vroege namiddag.
In totaal heb ik 876 hoogtemeters gemaakt met een beklimming
( zie bijlage 3, was dan half weg de beklimming) van 5 km waarvan 3 aan 8% (Col
dosquich). Wat het totaal aantal km op dit moment betreft zit ik nu aan 1693
km, nog een goede 1040 te gaan dus.
Morgen heb ik een geplande rustdag, die mij nu zelfs goed
uitkomt. Want ik heb de laatste 30 km niet meer kunnen duwen met mijn
linkerbeen en dus zo relax als mogelijk gefietst om geen krampen te krijgen.
Ik heb altijd gedacht dat St-Jean-Pied-de-Port (zie bijlage
4) ergens boven in de Pyreneeën lag maar niets is minder waar. St.-Jean ligt op
goed 150 meter boven de zeespiegel.
Niet tegenstaande is St.-Jean een heel mooi stadje tussen de
bergen, dat krioelt van de eendaags toeristen en is daardoor fel gecommercialiseerd.
Morgen ga ik op verkenning en zal ik wat fotos maken voor
de archieven. Een verslag kan ik jullie echter niet garanderen dat zal afhangen
van de belevenissen.
Na de regendag gisteren was alles aan mij door en door nat,
gelukkig had ik een zeer behulpzame dame van het hotelletje die mijn natte
kleren, sokken en schoenen liet drogen. Alleen de schoenen zouden niet tijdig
droog geraken en heb toen haar föhner gekregen en mijn schoenen daarmee droog
kunnen krijgen. Daardoor was het middernacht voorbij vooraleer ik in mijn bed
lag maar ik heb zo goed geslapen dat ik goed uitgerust werd gewekt door een
onweer om half zeven. Ik ben dan toch maar blijven liggen en om half acht ben
ik dan maar opgestaan.
Na een mager ontbijt en nadat ik de fiets opnieuw gesmeerd
heb ben ik om 9 uur vertrokken. Het weer op dat moment was al een stuk droger
en aangenamer dan gisteren. Lang heeft het echter niet geduurd na 10 km kwamen
de donkere wolken aanzetten. Langs de weg voor mij zag ik een pelgrim gepakt en
gezakt lopen, een keer ik er langs kwam bleek het een dame te zijn en ben ik
even gestopt. Bleek dit een Amerikaanse die met haar partner de tocht tot
Burgos gaat maken dit jaar. Haar partner zou al een stuk verder lopen want hij
is sneller vertelt ze mij. Ze was ongerust over het aankomende weer en
vervloekte haar partner die zover vooruit liep. Na wat babbelen heb ik dan
afscheid genomen (alweer) en ben doorgefietst tot bij haar partner 1 km verder
op. Het contact was snel gelegd en na wat praten en door het aankomende onweer
ben ik door gefietst om enkele km verder te moeten vluchten voor het weer in
een café. Net op tijd binnen, ik had net 17 km op de teller staan en was vlakbij
Montaut en het was al half elf ondertussen. De hemelsluizen hadden weer flink
de poorten opengezet en snel stond de weg weer blank. Na een kwartier kwamen
Alyce en Reyno (zie bijlage 1) binnen (want dat waren hun namen), nu waren ze
wel samen en door en door nat. Na hun klerenwissel zijn ze dan in het café bij
mij aan tafel komen zitten en hebben een fijne babbel gehad in het Engels en in
het Duits. Beide wonen in Duitsland maar zij is Amerikaanse en hij Zuid
Afrikaan en actief bij de vakbond geweest tot de sluiting van het bedrijf waar
hij actief was en nu werkt hij wanneer
bedrijven en/of vakbond hem vragen als een soort van consulent en geeft ook
cursussen.
Enfin rond twaalf uur zag het er naar uit dat het weer terug
beter zou worden daarom besloot ik om mijn tocht verder te zetten. Reyno en
Alyce gingen de bus nemen tot Oloron, dus tot straks.
Na vijfhonderd meter bleek dat ik de verkeerde beslissing
had genomen en moest ik vluchten in een bushokje en stond daar maar te wachten
tot het droger zou worden. Mijn maag begon te grommen en stond daar maar te
wachten. Ineens dacht ik aan mijn tweede blik Ravioli (was voorzien voor Rolf).
Ik heb dan maar mijn campingvuurtje en gammel uitgehaald (zie bijlage 2) en
mijn Ravioli maar warm gemaakt, en ik moet zeggen het heeft mij gesmaakt. Als
dessert heb ik dan nog twee muesli repen verorberd en was zodoende klaar om de
rest van de tocht (goed 50 km) ineens af te leggen. Na de afwas was het onweer
zo goed als voorbij en kon ik mijn tocht verderzetten. Al snel kwamen de
Pyreneeën in zicht het panorama was overweldigend ( zie bijlage 3) en ben daar
zeker vijf minuten blijven genieten. Dit is wat ik wou/wil, de Pyreneeën
overwinnen. Gedreven door de adrenaline en mijn muziek kon ik plots alles aan.
Jong, heb ik genoten van dit tweede deel. Ik ben er nu zeker van, dit wordt het
mooiste van de hele tocht.
Op vlakke stukken reed ik moeiteloos 30 km/u of was het
licht berg af. Ik weet het niet maar omstreeks 4 uur arriveerde ik in Oloron
ondanks de beklimmingen zonder moe te zijn. Dit beloofd voor de volgende dagen.
Stefano uit Bergamo (Italië) is mijn kamergenoot (zie bijlage 4) voor deze nacht. Hij is vanochtend naar het ziekenhuis moeten gaan en daar hebben ze tendinitis vastgesteld aan zijn voet, gevolg rusten tot maandag.
Nu ga ik stoppen want ondertussen zijn ook de vrijwilligers die hier de zaak runnen er bij komen zitten,
Zoals ik gisteren al schreef ben ik met de
Nederlandse vrienden iets gaan eten in het stadje "zie bijlage 1". Het eten was meer dan ok en
dat voor 12,50 euro met 1 liter wijn voor ons 3 inbegrepen. Ondertussen was het
buiten beginnen te regenen zodat we na het eten snel naar de camping terug zijn
gefietst (500 m.).
Ik heb dan aan de ingang van de camping buiten
op het terras en gelukkig onder een afdak de tekst en fotos op de blog
geplaatst. Aansluitend om 22uur ben ik dan naar de chalet gegaan om te slapen,
mijn kamergenoten lagen toen al in bed.
Ik ben verschillende malen wakker geworden en
het regende de ganse nacht en dan denk wat nu valt, valt morgen niet. Maar
niets was minder waar ook s morgens om half zeven regende het nog steeds
pijpenstelen en dat is zo de ganse dag gebleven.
Mijn Nederlandse vrienden zijn dan een voor
een afscheid bij mij komen nemen en een drie kwartier (8u45) later ben ik dan
na een croissant en een brioche of twee te eten in het centrum onder het afdak
van de kiosk, ook vertrokken.
Ik had mij voor genomen om de rit in een keer
te doen zonder ergens te stoppen gezien de weersomstandigheden en als ik al zou
stoppen dan was het om mijn regenspullen uit te trekken (maar zover is het niet
gekomen).
Willem had mij gisterenavond gezegd dat zij al
na 4 km de andere kant opgingen richting de D 202 die hij tot op het einde zou
volgen maar die weg splitste volgens mij pas rond de 25 km. Toen ik dat punt
voorbijreed dacht ik die zie ik nooit meer en had voor mijzelf al afscheid
genomen. Groot was echter mijn verbazing toen ik twee km verder aan een café
plots hun fietsen zag staan. Ik natuurlijk gestopt en naar binnen, bleek dat
hun afslag pas in Aast was 2km verder op. Na een tas (kopje voor Willem en
Jenny) koffie en de verjaardag wensen voor Willem (vandaag 61 jaren jong) zijn
we weer in een volle plensbui vertrokken met een temperatuur die de ganse rit tussen de 11 en 13 graden heeft
geschommeld.
Na 2a3 km hebben nogmaals afscheid genomen en
ik moet zeggen dat went want ik doe bijna alle dagen niets anders dan afscheid
nemen. Van morgen eerst van Willem en Jenny en later van de kamergenoten. Doch
deze band was niet zo intens. Ik heb dan wel nog een goede daad gedaan met 2
van de ponchos die Mario mij heeft bezorgd (Mario jij hebt dus ook een goeie
daad gedaan, merci). De vrouw uit Antwerpen had namelijk geen regenkledij bij,
wat vreemd maar alles was vreemd bij deze vrouw. Ik denk dat zij zware privé
problemen had en snel de beslissing genomen had om deze tocht te doen heeft
genomen om alles terug op een rij te krijgen. Ook dat zijn pelgrims!
Het Duits koppel heb ik achteraf nog gezien
onderweg en met de fietsbel en een handzwaai uitgewuifd.
Onderweg heeft het constant geregend dus heb
ik zonder 1 foto te maken doorgefietst naar Lourdes, daar heb ik de eerste
gemaakt (zie bijlage2). waar ik omstreeks 1 uur arriveerde.
Ik daar dan maar een hotel genomen omdat ik
daar beter mijn spullen kan drogen en wellicht wel eens een nacht kan
doorslapen. De mevrouw aan de receptie was heel behulpzaam en heb al mijn natte
fietskleren schoenen inclusief afgegeven om in een warme ruimte te laten drogen.
Na de douche het en het een en ander te
poetsen (fietstassen en stuurtas) ben ik dan vertrokken richting de grot " Zie bijlage 3" waar
dat Maria verschenen is aan Bernadette. Ik heb een bezoek gebracht aan de grot
en heb een indrukwekkende dienst (zie bijlage4) bijgewoond om 17 uur en dan na
het branden van een kaars voor alle intenties (en dat zijn er wat) ben ik rond
half zeven iets gaan eten.
Na het testen van het internet bleek er weer
een probleem maar wij hebben hier een oplossing voor gevonden. Nu maar hopen
dat het mij dadelijk lukt dan kan ik vroeg naar bed.
Zoals ik gisteren al geschreven heb ik vannacht geslapen in
een Gite de France en heb daar een eenpersoonsbehandeling gekregen. Alles stond
in het teken van de pelgrim. Vanmorgen dan na een weliswaar gewoon ontbijt
vertrokken richting Maubourguet, de zon scheen volop het was 8 uur en de
temperatuur gaf 19 graden aan. Het zou wel weer eens warm kunnen worden
vandaag.
Gezien het feit dat er een korte etappe op het programma
stond had ik mij voorgenomen om het heel rustig aan te doen. De muziek stond al
op mijn oren en reed naar het eerste dorpje Biran (zie bijlage 1), omdat ik
tijd zat had ben ik het dorpje (1 straat) ingereden om eens wat cultuur op te
snuiven en eens het kerkje op te zoeken. Helaas was het kerkje gesloten dus
sprong ik terug op mijn fiets.
Plots hoorde ik iemand roepen Eddie verbaast dat iemand
mijn naam riep keek ik achterom en komen mij daar niet Jenny en Willem
aangereden, wat was dit een aangenaam weerzien. We hebben dan wat bijgepraat
over het verloop van de laatste paar dagen. Gezien zij ook dagelijks kamperen
kenden zij Rolf natuurlijk ook.
Dus Rolf had de avond in Cahors de beslissing genomen om
niet verder te gaan, want hij was het klimmen moe geworden en verkoos om de
rivier de Lot verder stroomafwaarts te volgen. Ook Jenny en Willem zijn die
avond samen met Rolf nog naar het stadje gegaan om iets te eten in de hoop dat
ze mij nog tegenkwamen maar het lot had anders beslist. Vaarwel Rolf het ga je
verder goed, fijn om u te mogen ontmoeten. Rolf was een echt vader figuur.
Na de babbel zijn wij dan samen verder gereden want ook
Jenny en Willem (zie bijlage 2) fietste naar Maubourguet, het was een fijne
babbel over onze ervaringen en doelen maar natuurlijk ook over de achterban. Zo
belanden wij (enfin toch voor mij van beiden waren vanmorgen op de camping van
Verduzan vertrokken) na 17 km aan in LIsle-de-Noé voor een kopje koffie (ja ik
pas mij snel aan de Nederlandse taal) doch er bleek geen terrasje of café voor
een kopje, dan maar verder naar Montesquiou daar lukte het wel. De teller stond
toen al op 24 km en al bijna half weg ondertussen kon je de Pyreneeën in de
verte al zien (helaas nog te ver om op een foto te tonen). Na het kopje zijn
wij dan doorgefietst naar Marciac (km 43), onderweg nog wat pruimen langs de
weg geplukt ( zie bijlage 3) daarna door voor een stempel. Bleek daar een Jazz
festival te zijn op het marktplein. Daar hebben wij dan iets gegeten (ik een
broodje met vis en Jenny en Willem hadden zelf hun boterhammetjes mee) en nog
wat van de plaatselijke folklore genoten om dan rond half twee verder te
fietsen naar onze eindbestemming. Ondertussen zijn wij het département Hautes
Pyrénées (zie bijlage 4) binnen gefietst.
Om half drie zijn wij dan gearriveerd in Maubourguet, ook nu
weer hebben we afscheid moeten nemen in het centrum, zij naar de camping en ik
op zoek naar het huis voor pelgrims.
Bleek dat de slaapplaats voor pelgrims ook op de camping
ligt, dus ik ook snel naar de camping waar ik mijn fietscompagnons terug heb
gevonden.
Ik slaap in een chalet van ongeveer 3 op3 meter met een
ouder Duits koppel en een Belgische dame uit het Antwerpse en zij die al een
stuk tocht met mij gemaakt hebben die weten wat ik allemaal meesleep. Dus
organiseren en overleg voordat je beweegt is aangeraden, gelukkig hebben wij
nog een klein overdekt terrasje eraan vast.
Mijn Nederlandse vrienden liggen in hun tent op goed 50
meter, we hebben afgesproken om vanavond samen te gaan eten want morgen na 16
km scheiden onze wegen. Ik fiets morgen naar Lourdes en zij rijden richting Oloron
St Marie. Zij rijden dan de volgende dagen naar de Col de Somport terwijl ik
dan naar St. Jean-Pied-de-Port fiets.
Helaas ga ik hun dan niet meer tegenkomen want zij komen
donderdag of vrijdag (13/14 aug) aan in Compostella en reizen de dag nadien
terug naar Nederland.
In de hoop dat ik vandaag wel alles kan versturen, ga ik
voor vandaag afsluiten.
Groetjes en tot morgen
PS; voor de verontruste onder jullie, mijn billen geraken
klaar voor de Pyreneeën ;-) .
Als eerste moet ik mij wederom excuseren omdat er gisteren
geen verslag is geplaatst, maar de reden is dezelfde als eergisteren. Normaal
zou ik ergens in Castéra-Verduzan gaan slapen maar dat is niet gelukt. Via de
infostand van de dienst voor toerisme ben ik dan uiteindelijk 12 km verder
beland en hier is er geen internet maar daar kom ik straks nog even op terug.
Gisterenavond had ik dus een bed in het huis voor de pelgrims
zoals ik in het vorige verslag had vermeld.
Ik moet u zeggen de sfeer in dat huis is heel gemoedelijk en
eigenlijk doet iedereen gewoon zijn best om het iedereen zo aangenaam mogelijk
te maken.
Ik had dus die twee blikken met Ravioli nog bij en dacht bij
het binnenrijden van Auvillar na het bezoek aan de apotheker om in de volgende
winkel mij een fles rode wijn aan te schaffen om dan na het avond eten (ravioli
uit blik) mij aan mijn pc te zetten en alles die avond in orde te zetten
(blog). Doch het internet werkte niet en ging daarom voor een oplossing en die
vond ik in een café in het stadje metgevolg dat ik daar met een ganse fles wijn
zat en die moest op. Dus ik de fles meegenomen naar de gemeenschappelijke
keuken.
In de keuken aangekomen heb ik de aanwezige die ik tot dan
toe nog niet had begroet. Ik nam een bord om de ravioli op te warmen in de
magnetron en nog voor ik plaats had genomen kwam een jonge van ongeveer 13 jaar
mij een verse tomaat presenteren om bij de warme ravioli te doen. Hoe iets zo eenvoudig
toch een groot gebaar kan zijn.
Ik heb op mijn beurt de fles op tafel gezet en gedeeld met
iedereen die dat wou, ook dit werd stilzwijgend geapprecieerd, dat heb ik deze
morgen weer mogen ervaren.
Voor ontbijt moest je zelf zorgen en om het eenvoudig en
snel te laten verlopen zonder teveel te moeten opruimen en poetsen (want hier
ruimt iedereen zelf zijn bestek af en poetst de tafel)had ik mij in diezelfde
winkel nog snel gisteren een blik rijst met vanillesmaak gekocht (enfin dat
dacht ik toch).
Vanmorgen dan nog voor ik naar de keuken ging om te
ontbijten, vraagt een van mijn kamergenoten of ik ook brood van de bakker wou
want zij gingen vers brood inkopen. Ook dit brood mocht ik niet betalen als
dank voor de lekkere wijn die wij gedeeld hadden.
Bleek achteraf dat mijn doos rijst enkel een doos vanille
pudding te zijn. Maar goed dat ik nog brood had Of hoe gemakkelijk het kan
zijn waar dat iedereen alles voor mekaar doet zonder veel woorden.
Om 25 na 8 uur ben ik dan op drie na als laatste vertrokken
in het huis, even daarna ben ik dan deze groep voorbijgereden (zie bijlage 1), Buen Camino
roepen wij praktisch allen te samen. Eenvoudig doch oprecht gemeend.
Toen ging het al aan 9% omhoog en dat de eerste km, dat kan
tellen. Achteraf bekeken is het zo de hele dag gegaan. Ik heb dan ook op 73 km
1049 hoogtemeters gemaakt en na iedere bocht kon je wel een foto maken.
Adembenemend mooi landschappen (zie bijlage 2) en de shetaeus (om Jan zijn
woord te gebruiken) volgen elkaar in snel tempo op. Ik word er in ieder geval
stil van en het kippenvel moment komt dikwijls!
Na 61 km kwam ik (dat had ik toch zo geplant) aan in
Castéra-Verduzan aan, het was ondertussen 31 graden geworden.
Langs het bureau van toerisme was een terras, daar heb ik
mij eerst letterlijk neergeploft en heb dadelijk twee Becks bieren van het vat
geledigd vooraleer ik de bureau binnen stapte om een slaapplaats. Daar bleek
dat er geen huis voor pelgrims in de buurt was en zelfs geen goedkoop hotel of
Chambre d Hotes. Na wat rondbellen van de zeer gedienstige dame hebben wij
uiteindelijk een Gite de France gevonden, doch 12 km verder op. Gelukkig ligt
het op mijn traject voor morgen zodat ik deze km in mindering kan brengen van
morgen. Alleen had ik beter gewacht met die twee Becks bieren snel na elkaar te
drinken want dat kruipt dadelijk in de benen. Ook nu weer heb ik het ritme van
de beats in mijn oren proberen te handhaven. Om dan uiteindelijk in een God
vergeten gehucht te belanden. Maar mooi en rustig dat het hier is, dit is echt
La Douxe France (zie bijlage 3 en 4). Zie trouwens mijn bureau staan met een
heerlijke Franse wijn en daarbij hoort natuurlijk een fles water. Ik zal
verdomd goed slapen vannacht, heerlijk rustig met een zacht bed. Om het maar
niet te hebben over het diner wat de eigenares (80 jaar om sommige gerust te
stellen) heeft klaar gemaakt. Als voorgerecht Frans brood met een soort van
rauwe hesp en zelf gemaakte paté. Als hoofdgerecht Frans brood met verse bonen
uit de hof (genoeg voor drie man) en drie lappen (echte lappen en geen lapjes) gepaneerde
kippenwit en als dessert of wat hadden jullie gedacht, een assortiment van
Franse kazen en honing meloen in gekuiste schijven en niet te vergeten de fles
wijn en dat eten kost mij straks 12 euro.
Ik zal nu maar stoppen zeker anders duiken er seffens wat
lezers de frigo of auto in om nog iets te halen J.
Hopelijk lukt het mij wel om internet te vinden in het huis
voor Pelgrims en anders weer maar naar een café.
Vooreerst effe meegeven dat wifi in een huis voor de
pelgrims niet zo evident is vandaar dat ik vandaag ook het verslag van gisteren
ingeef. Ik had het klaar maar blijkbaar sloot het internet daar om 22u30 net
voordat ik het ging plaatsen.
Vandaag moet ik snel zijn want ik kan het verslag hier in
het huis niet ingeven, vandaar dat ik seffens nog snel naar een café moet om
het in te geven, alsof ik dit erg vind.
Vanmorgen om 7 uur opgestaan om half acht snel ontbeten om
dan om 8 uur te kunnen vertrekken. Ik had met bde huisbaas afgesproken dat net
voor hij zou gaan werken met de poort zou openen.
Ik gewacht tot 10 na 8uur maar de huisbaas kwam niet
opdagen, om kwart na 8 nog geen beweging dan maar gaan aankloppen maar niemand
kwam open doen. Ik dacht, die zal toch niet werken zijn en mij vergeten zijn.
Ik zag al alle scenarios voor mij, tot hij om 20 na 8uur toch kwam opdagen,
oef!!
Al snel was ik vertrokken en mocht al dadelijk 4 km klimmen,
dus de motor was snel op temperatuur. De omgeving leek fel op dagen hiervoor
allez t is te zeggen tot Castelnau-Montratier vanaf dan verandert de omgeving
van bergachtig naar vlakker en de akkers werden boomgaarden doch enig mooie
omgeving.
Plots dacht ik aan Rolf en zetten mij op een terrasje langs
de route en heb daar langer dan een half uur gezeten, doch geen Rolf te
bespeuren. Ik had nochtans vandaag voor ons tweeën inkopen gedaan, een groot
stokbrood twee blikken ravioli in tomatensaus en als dessert twee Marssen. Dus
ik dan maar alleen verder.
Gisteren was het al gebeurd dat er een ree voor Rolf en mij
de weg op wandelde en ook even snel weer weg, maar vandaag sprong er weer een
ree 100 m voor mij de weg op en bleef staan, ik snel de remmen in en we stonden
oog in oog, heb dan naar mijn fototoestel gegrepen en dit is het resultaat (zie
bijlage 1).
In Vazerac heb ik dan snel een stempel gehaald bij het
gemeentehuis (Marie in het Frans) en dan door richting Moissac. Een 10 km voor
Moissac had ik dan een mooi plaatsje gevonden om te picknickken, doch ik zat
met het probleem dat ik Rolf miste. Een blik openen voor mezelf en dan als ik
het op had zou Rolf kunnen komen dus wachten was de boodschap. Helaas
tevergeefs heb ik een uur en drie kwartiers gewacht. Ik heb dan ondertussen
enkel mijn stokbrood met koffie verorbert, hij moest maar eens komen.
Aan mijn Mars ben ik al evenmin durven te beginnen, hij
moest maar eens komen dan zouden wij samen ene kunnen eten. Enfin zoals ik al
zei ben ik dan een uur en driekwartiers later maar doorgegaan. Gisteren was ons
afscheid heel kort omdat plots de handwijzer camping stond in tegengestelde
richting. Zijn laatste woorden waren Eddie bedankt voor de gezellige rit, ik
zie je straks misschien in het stadje, anders misschien morgen en anders nog
een mooie tocht. Ik zal het laatste maar onthouden.
Vandaag heb ik het ook enkele keren moeilijk gehad met het
feit dat Arlette alleen thuis is en ook graag verder had willen meegaan maar
wij waren daar niet op voorzien. Op een bepaald moment heb ik kippenvel gekregen
van het landschap en op hetzelfde moment dacht ik aan Arlette dat zij dit niet
kon meemaken. Niet eenvoudig, ik heb dan de muziek van mijn ipod maar wat
decibels bijgegeven en een trap harder geduwd, dat helpt.
Uiteindelijk ben ik dan omstreeks 5 uur Auvillar
binnengereden, ben daar ook dadelijk gestopt aan de Pharmacie (apotheker) voor
zalf voor het achterwerk en tweede skins-plakkers voor morgenvroeg erop te
plakken. Ik heb jullie hier ook maar een foto van bijgevoegd (zie bijlage 2)
Het pelgrimshuis hier zit vol, dat wil zeggen ongeveer een
20-tal mensen verdeeld over een kamer of 5. Ziehier bij een derde bijlage van
twee van de drie mensen die bij mij op de kamer liggen.
Ik zal vandaag vroeger in bed moeten, want moet rekening
houden met mijn kamergenoten.
Dus tot morgen, gute nacht (vandaag weer mijn Duits met haar
op kunnen ophalen met mijn kamergenoten).
Voordat ik mijn verslag maak heb ik net pas het verslag van
Jan zijn mini Camino gelezen, en ik moet zeggen, hij heeft verborgen talenten.
Bedankt Jan voor jou lyrisch verslag, heel mooi.
Na een onrustige nacht is dan deze morgen het moment gekomen
dat ik afscheid heb genomen van Arlette, Myriam en Jan. Ja toegegeven het was
moeilijk maar het was een keuze die ik destijds gemaakt heb en wist dat dit
eens zou komen.
Moedig heb ik mijn fiets genomen en de berg af geraasd met de
blik op oneindig en het verstand op nul niet wetende wat mij de volgende dagen,
weken te wachten staat.
Al snel volgde de ene na de andere klim en vorderde de rit,
God wat was het stil. Gelukkig had ik de natuur en de prachtige uitzichten om
mijn gedachten te verzetten. En die ene wandelaar waarbij ik gestopt ben om een
babbel, Jean Claude was de man van 68 jaar uit Roubaix , onderweg voor een tocht van 900 km. Na het
uitwisselen van onze mailadressen heb ik mijn tocht dan verdergezet en ben ik
een wrak van een auto tegengekomen die tijdens zijn afdaling waarschijnlijk de
controle over zijn stuur is verloren, de gevolgen zie je in (bijlage 1). Het
moest er eens van komen want zo nu en dan kwamen wij roekeloze jongeren in de
beklimmingen tegen met een onverantwoorde snelheid.
Na 27 km ben ik in Labastide-Murat op een gezellige markt
met allemaal inheemse producten effen gestopt om eens de sfeer op te snuiven.
Het was best gezellig, met in het midden een jonge dame die accordeon aan het
spelen was (zie bijlage2). Daar heb ik dan twee broodjes gekocht en heb dan
mijn fietstocht verdergezet naar rustiger oorden.
Net op het moment dat ik gedaan had met eten en de laatste
druppel zelfgemaakte koffie op had kwam Rolf onze Nederlandse kennis tijdens
deze Camino aangefietst. We hebben nog wat bijgepraat en zijn dan samen (zie
bijlage 3) doorgefietst naar Cahors. De stilte was even weg en de route
vorderde gezwind. Net voor het binnenrijden van Cahors is Rolf dan moeten
afslaan naar de camping en ben ik de stad alleen binnengereden op zoek naar het
Office De Tourisme om te vragen naar de slaapplaatsen voor Pelgrims. Daarna
even tijd voor een terrasje, maar alleen op een terras is ook maar alleen dus
maar verder.
Na wat zoeken heb ik dan het informatiebureau voor Pelgrims
gevonden en deze hebben dadelijk naar het dichtstbijzijnde Maison des Pelerins
gebeld en een half uur later was ik op mijn bescheiden doch kraaknette
bestemming, mijn eerste ervaring met het echte pelgrims leven.
Na de was en de plas ben ik dan maar even terug de stad binnen gefietst om te eten en wat gaan te
verkennen. Hier is echter zoveel te bezichtigen en zonder fietsbroek is
pijnlijk dat ik slechts 1 enkele site(brug in dit geval) gedaan heb (zie
bijlage4).
Hier in het huis lig ik alleen op een kamer met 6
stapelbedden, in een andere kamer ligt een jong Frans koppel en op de derde
kamer twee Duitse vrouwen die morgen terug richting Berlijn reizen.
Gezien de conversaties is het uur alweer uitgelopen en moet
ik snel het bed in want morgen om 7 uur loopt mijn wekker weer af.
