Het verhaal van mijn pelgrimstocht juli/augustus 2015
07-08-2015
Dag 28 Belorado - Burgos
Dag 28 Belrorado Burgos 84 km. Totaal is 2058,8 km
Na een relatief rustige nacht op d snurker na ben ik
vanochtend rond 6 uur al gewekt door enkele kamergenoten die verkozen hadden om
vroeg te vertrekken. Uiteindelijk ben ik ook opgestaan en heb mij de tijd
genomen om rustig te vertrekken rond 8 uur.
De rit voor vandaag zou 63 km bedragen het zijn er
uiteindelijk 84,6 geworden om precies te zijn maar daar kom ik later op terug.
Het eerste half uur heb ik weer langs de drukke baan
gefietst en vond het maar niets. Dan uiteindelijk mocht ik rechts afslaan van
mijn GPS en dat was een welgekomen verademing. Het begon dadelijk met een klim
van 4,5 km aan 5% (zie bijlage 1) even later kwamen er nog 2km aan 5%. Op de
ganse weg heb ik op twee tractors na elkaar niemand maar dan ook niemand
tegengekomen. Wat een zaligheid alleen ik de stilte en de vogeltjes die zongen.
Anderhalf uur lang tijd om na te denken over alles en nog wat.
Daarna heb ik mijn tocht verder gezet en in Villalmondar heb
ik deze foto gemaakt (bijlage 2) en dan de afdaling richting Cerraton de
Juarros (bijlage 3) na 21 km en dan ben ik gestopt om mij het een en ander te
noteren in mijn reisboek en even een bericht te sturen naar het thuisfront.
Nadat ik vertrokken ben driekwartiers en 2 koffie s later ben
ik verder gereden heb daar twee reeën zien grazen ( bijlage 4) (onderaan links
zie je de 4 oren).
Verder op volgde weer een eindeloze lange weg (bijlage 5)
via Arlezon op weg naar de beklimming van 14% en 700 m lang. En zoals het hoort
komt na iedere berg op een bergaf, zalig maar niet steil genoeg naar beneden
zodat ik mijn record van maximum speed van 64, 5 vandaag niet heb overtroffen
(ga daar ook geen risico voor nemen).
Op de enkele beklimmingen na word het landschap oog
geleidelijk aan (weliswaar tijdelijk) vlakker (bijlage 6)en dan gaat het
vooruit zodat ik omstreeks 14 uur Burgos (bijlage 7 en 8) al bereikte. Ik schrijf
wel bereikte want het heeft tot 17 uur geduurd vooraleer ik een slaapplaats had
gevonden met de nodige km erbij. Jongens, jongens ik was de wanhoop nabij en
net bij mijn laatste poging voordat ik zou overgaan om een Hotel binnen te
stappen vond ik een Albergue in een oud klooster. Het mag dan wel geen klooster
meer zijn, doch er wordt dagelijks nog gebeden en een mis opgedragen. Die begon
om half acht en daar ben ik dan ook naar toegegaan en op het einde van de
dienst is iedere pelgrim gezegend door de priester.
De huisregels zijn. Het avondeten wordt na de mis van half
acht geserveerd en iedereen neemt samen plaats aan tafel en deelt het eten. Om 20
uur worden ook de buitendeuren afgesloten en kan je niet meer naar buiten. Na
het eten is er de gezamenlijke poets en ook nog een bezinningsmoment.
Om 6 uur wordt je met lichte ochtendmuziek gewekt iedereen
poets zijn kamer en de wasplaatsen en gaat om 7 uur aan het ontbijt. Om 8 uur wordt er van iedereen verwacht de
Albergue verlaten te hebben.
Ja, ik waan mij in de middeleeuwen maar heb respect voor
deze man van 50, je moet het toch maar doen, koken voor 15 mensen en de zaak
runnen en proberen de mensen toch iets bij te brengen.
Het is ondertussen al half twaalf voorbij dus ga ik dit hier
snel afronden want morgen is het vroeg dag en gaat de reis naar Boadilla del
Camino 69 km. Ik verwacht dat het daar weer niet simpel wordt om een
slaapplaats te vinden want er zijn maar 3 Albergues. Ook heb ik de bedenking of ik blijf overnachten in Leon want die steden zijn mij veel te druk.
Van dit gebouw maak ik morgenvroeg een foto want ik heb daar
vandaag geen mogelijkheid meer voor gehad.
Vandaag heb ik 832 hoogte meters gemaakt en dat komt op een totaal van 22585 m.
Hallo iedereen, vandaag was weer een bloedhete dag 34
graden, maar thuis is van hetzelfde hoor ik. Vanmorgen ben ik na een rustige
nacht met Yves nog gaan ontbijten en hebben wij afscheid genomen, misschien dat
wij mekaar nog terug zien achter een dag of drie, maar we zullen wel zien.
Vanmorgen ben ik dan om 8 uur vertrokken voor een rit van
oorspronkelijk 56 km het zijn er uiteindelijk 65 geworden maar dat heeft te
maken met mijn nieuwsgierigheid. Zoals ik gisteren al vertelde ga ik geregeld
van de route af of verken ik een stadje met de fiets.
Omdat ik in de Rioja streek verder fietste kon ik het niet
laten van u een panoramafoto van een wijnveld te delen (bijlage1). Het was ook
een eindeloze lange weg (bijlage2) met tal van kunstwerken omtrent de
caminogangers ik het er u een uitgenomen verwerkt in een drinkfontein in Santo
Domingo (bijlage 3). Net voor ik het centrum binnen fietste ben ik nog gestopt
aan een soort Delaize waar dat ik wat bananen, pechen, koekjes en Babybellekes
heb gekocht en daar trof ik terug de Franse familie aan die ik al zeker een
week regelmatig ontmoet, ik spreek dan meestal Engels met de man. Bij het
buitenkomen van de winkel heb ik dan het verrassinkje wat bij de Babybellekes
zat aan het dochtertje gegeven en een kaasje er bovenop. Later in de stad ben
ik ze dan nog eens tegengekomen en vond het toen tijd om eens een foto van het
gezinnetje te maken en ze stonden het vriendelijk toe (bijlage 4). Ik moet
trouwens de man bewonderen die een karretje voor het kind en een gedeelte van
hun bagage achter de fiets meetrekt.
En om ook een iets positief over Sweerman (de ontwerper van
de routekaart en wegbeschrijving en bezienswaardigheden) te zeggen moet ook
kunnen, dat van die ooievaars op de schouwen en gebouwen klopt (zie bijlage 5)
in dit geval gaat het over ooievaars op een verlaten fabriek schouw.
Na Santo Domingo (km 32) zijn de wegen nog uitgesprokener
rechtdoor gaan lopen je kon gewoon niet het einde zien. Wat mij plots wel
opviel was het gegeven dat de rode grond verdwenen was en hij werd terug een
voor ons gewone kleur. De wijn velden verdwenen stilaan en werden vervangen
door paprika (bijlage 6), tomaten en gedorste velden.
En de provinciegrens van Burgos kwam eraan (bijlage 7). Voor
de goede kijkers staat op het bord y tirón en dat werd mij langzamerhand ook
duidelijk wat dit betekende. Ik had de ruïne al een tijdje in het ook en hoopte
dat de route er zou passeren(bijlage 8), doch op een bepaald moment wees een
handwijzer rechts van de weg naar De Rio Tirón 1,5 km. Ik heb dan effe
gedacht aan de infodag van het Compostella genoodschap waar mij een man
vertelde dat de meeste mensen spijt hebben als het voorbij is en niet alles
gezien hebben. Dus ik naar de Tirón en het was heel steil omhoog, eerst nog
asfalt daarna een gewoon veld weg vol bezaaid met keien en bulten, maar de
moeite meer dan waard (bijlage 9 en 10).
Achteraf heb ik de heb dan mijn weg verdergezet richting
Belorado. Na wat zoekwerk ben ik dan beland in de Albergue Santiago met
zwembad. Ik ben daar effe ingegaan en zij die mij goed kennen weten dat dit
heel even is, het was wel verfrissend moet ik toegeven.
Ook het avondeten voor pelgrims heb ik hier gegeten, eerst
Spaghetti dan vleesballen in tomatensaus en als dessert, jazeker een ijsje of
wat hadden jullie verwacht.
Nu nog vlug mijn blog verder afwerken en dan slapen, het
licht gaat uit om 22u30.
Nog even meegeven dat ik vandaag slaap op 770 meter hoogte en ik 750 hoogtemeters heb gemaakt.
Dag 26 Los Arcos Najera (spreek uit als Nachera) 63
km. totaal=1908,7 km
Ja gisterenavond ben ik voor het eerst op aanraden van de
Belgische uitbaters van het huis voor pelgrims gaan in een restaurantje in het
dorpje (1/3 van Eigenbilzen schat ik). Het eten was fantastisch als eerste een
pannetje paella gevolgd door gekonfijte canard en al dessert een ijsje met een
pint bier voor 12 euro, man dat had gesmaakt. Dat is geleden van Rocamadour,
toen nog met Arlette, Myriam en Jan.
Ik ben dan maar snel na het eten begonnen aan mijn blog af
te werken en het gevolg hebben jullie gemerkt, de tekst ging nog maar fotos
niet. Vergeet alvast vandaag niet te kijken naar die fotos!!
Om kwart voor tien hebben ik het opgegeven en ben snel naar
de kamer gegaan om alles in gereedheid te brengen voor vandaag. Op de kamer was
het licht al gedoofd en zodoende heb ik alles met mijn zaklamp moeten doen en
dan het bed in.
Jonge, jonge wat een nacht. Die Braziliaanse heeft
gesnurkt!! Ik weet niet waarom er niet iemand gereageerd heeft, maar wellicht
hebben die hetzelfde gedag, ik dacht dat ik in een varkensstal zat J.
Enfin om goed 6uur wordt je dan wakker door het gerommel van
de vertrekkers en van ellende sta je dan ook maar op. Kwart na zeven ben ik dan
maar vertrokken naar het dorpje voor een ontbijt dat bestond uit twee broodjes
met gebakken roerei en hesp en koffie.
Rond half negen ben ik daar dan vertrokken en het was al 20
graden. Het was bij mijn aankomst in Najera 34 graden in de schaduw. Dus warm
genoeg, wat mij niet heeft belet om weer een uitzonderlijke mooie dag te hebben
gehad.
Na goed 7 km ben ik voor het eerst van de route afgegaan om
Sansol te bezichtigen. Het zorgt wel voor wat extra hoogtemeters maar voor
hetgeen je te zien krijgt loont het zeker de moeite (zie bijlage 1 uitzicht op
Torres de Rio), andere fotos van Torres komen jullie maar achteraf eens
bekijken want een mens moet keuzes maken ik heb trouwens vandaag 65 fotos
gemaakt en kan er slechts enkele van tonen als de wifi het toelaat.
Ik ben vandaag ook heel wat pelgrims tegengekomen want die
lopen soms langs mijn weg en anders zie je de stippen in de verte (bijlage 2).
Viana, Biana zeggen de Spanjaarden, trouwens een V kunnen
ze niet in het Spaans uitspreken dus alle woorden waarin de letter v in
voorkomt word de v uitgesproken met b ( voilà al weer wat bijgeleerd
vandaag)
Allez op weg naar Viana heb ik weer enkele panoramafotos
gemaakt en ik vond deze mooi (bijlage 3), rechtsboven zie je de weg van de
beklimming en iets lager het pad voor de wandelaars (inzoomen!!). ook verder
heb ik tijdens de klim deze foto gemaakt (bijlage 4, de natuur is hier puur
genieten).
Het volgende stadje na goed 17 km is Viana ik toon je jullie
hier ook een foto van (bijlage 5).
Na Viana heb ik de Navarra streek dan verlaten en ben de
Rioja streek binnen gefietst en Logroño is het centrum van de Rioja. De foto
(bijlage 6) hier heb ik gemaakt voor het binnenrijden van Logroño de fietsers
voor mij zijn Spanjaarden want ook die doen een stuk van de camino. Een beetje
verder op hebben wij dan wat gecommuniceerd (gelukkig kende er een wat Engels)
en hebben ze een foto voor mij genomen (zie bijlage 7).
Na het kort bezoek aan de stad (was mij veel te druk) ben ik
dan verder gefietst richting de volgende stad nl. Navarette (41 km) en dat gaat
met de nodige beklimmingen (bijlage 8, even omdraaien om te tonen hoe moeilijk
soms, deze is 12%) het panorama krijgen jullie er gratis bij (niet vergeten in
te zoomen). Trouwens vandaag heb ik in totaal 860 hoogtemeters gemaakt, maar de
rit was dan ook 15 km korter dan die van gisteren.
En of het al niet moeilijk genoeg is komen er dan enkele km
off road bij (zie bijlage 9). Enfin na iedere berg op komt er ooit een berg af
en dat maakt het zo mooi, voor de foto ben ik wel even gestopt! (zie bijlage
10) op weg naar Navarette. Ook daar ben ik wat gaan rondfietsen en heb u deze
foto willen tonen (bijlage 11). Dit zijn van die typische stadsstraatjes, let
op het boogje want ook dat is een doorgang naar een volgend steegje. Na het
eten van . alweer een broodje (baguette) met groentje, hesp en gesmolten kaas
ben ik dan verder gefietst richting Najera. Ik ben dan eerst nog het dorpje
Ventosa tegengekomen, ik heb alvast een mooie foto waarop je Ventosa in de
verte kan zien (bijlage 12 weer inzoomen)
Uiteindelijk ben ik omstreeks kwart voor drie gearriveerd in
Najera en vandaag lig ik in een Albergue (bijlage 13 buitenkant van het gebouw)
op een kamer van vier personen (voorlopig nog met drie) en hoop vanavond wel
rustig te kunnen slapen. Een van de kamergenoten is Yves uit Bordeaux die ik
daarstraks aan de broodjesbar heb ontmoet, de andere is een Chinees, Xin Dong
en Engels is de voertaal (soms moet je dat afdwingen ;-).
Morgen scheiden onze wegen Yves rijd een kortere route en
slaapt verder weg dan ik en Xin is te voet.
Vanavond ben ik dan gaan eten met Yves hier iets verder
vandaan, het eten was geen wereldwonder maar het heeft gesmaakt
De was is vandaag gedaan door het plaatselijke wasmachine,
voor 2 euro ga ik echt niet zelf beginnen!
Ik ben klaar voor morgen, laat de beklimmingen maar komen.
Hopelijk weer zo mooi als vandaag.
Dag 25 Pamplona Los Arcos 78 km (totaal 1845,9 km)
Na een heel goede nachtrust ben ik om 7 uur opgestaan en na
het ontbijt (sandwiches uit de Aldi denk ik en enkel verpakt met nu wel kaas en
hesp erbij) ben ik iets voor 8 uur vetrokken uit Pamplona. Na wat kamikazewerk
ben ik er uiteindelijk uitgeraakt en kon ik beginnen aan mijn tocht.
Zoals ik al eerder geschreven heb vertellen de boekjes van
Sweerman niet iedere helling en na meer dan een km flink klimmen heb ik hem
verweten en gedacht aan Patrick (ik bespaar u de details). Het was uiteindelijk
een klim van om en om de 2,5 km en gemakkelijk 7%, het werd trouwens weer geen
gemakkelijke rit. In totaal heb ik vandaag (weer) 1120 hoogtemeters gemaakt.
Wat de rit zelf betreft kon ze mij in het begin niet boeien
tot net bij het binnenrijden van Peunte la Reine na goed 32 km heb ik een Belg
en een Nederlander ontmoet aan het beeld van St Jacques(zie bijlage 1 zonder
die twee) (bijlage 2 hier zijn ze) De
Belg vertrokken vanuit Gent op 20 juni en de Nederlander vertrokken uit Thorn
en hebben mekaar ontmoet in Reims, vanaf dan onafscheidelijk samen hun tocht
gemaakt. Zij willen op 28 augustus Compostella bereiken aan een gemiddelde van
35 km per dag. Chapeau!!
Na Peunta la Reine is het alleen maar mooier geworden de
kleur van de aarde werd geleidelijk aan roder en achter iedere bocht was een
nieuw verzicht, een nieuw dorpje met gebouwen rond de 13de eeuw.
Echt de moeite, daarom ook dat ik tweemaal de route heb verlaten om eens en
kijkje te gaan nemen. Eenmaal in Cirauqui zie bijlage 3 en 4) en eenmaal in Estella
(zie bijlage5).
Na het bezoek aan Estella ben ik doorgefietst en had ik ei
zo na de wijnfontein van Irache gemist want ook deze lag effe van de route (zie
bijlage 6) helaas werkte de webcam niet.
Tussendoor kon ik niet genoeg krijgen van de panoramas en
heb daarom er eentje voor jullie erbij gezet (zie bijlage7 in zoomen aub). ook
een foto van de wijnvelden van Irache mocht niet ontbreken (bijlage 8).
Uiteindelijk ben ik dan gearriveerd in Los Arcos (bijlage 9)
omstreeks kwart voor vier. Mijn dag was eindelijk te kort want heb bewust het
een en ander laten links liggen om toch nog een bed te hebben in de Albergue de
Peregrinos van Isaac Santiago, want dit wordt door Belgen verzorgd. Eindelijk
eens kunnen spreken in mijn eigen taal. Zalig gemakkelijk!! En ik had geluk
want er was nog slechts 1 bed in het hoofdgebouw beschikbaar. Ik slaap vannacht
in bed 14 en wij liggen er met 8 in dezelfde ruimte, ben benieuwd naar deze
nieuwe ervaring. Langs mij liggen alvast twee Braziliaanse vrouwen, wij
communiceren in het Engels en zij zijn best grappig. Op een bepaald moment
haalt een van de dames uit haar rugzak een flesje met wat wijn uit de
wijnfontein, dan heb ik mijn 7 cl ook maar laten zien. Hilariteit troef! De
wijn op zich stelt niets voor, volgens mij een ordinaire tafelwijn, enfin een
gegeven paard mag je niet in de muil kijken.
Na het douchen en mijn was te doen ben ik dan effe gaan
kijken op het plein want dat is in volle opbouw voor de stieren stratenloop van
vrijdag aanstaande (zie bijlage 10). Ook ben ik opzoek gegaan naar het
restaurantje daar ga ik dadelijk iets eten.
Om tien uur moet ik binnen zijn want dan gaan de lichten
uit, dus ga ik nu vlug iets eten en dan alles naar mijn blog verzenden.
Ik zal jullie morgen verder informeren over deze avond.
Tot morgen en allemaal de groeten uit het warme Los Arcos,
de volgende dagen zal het bloedheet worden hier, dat beloofd.
Na de rustdag van gisteren ben ik vanmorgen vroeg rond 7u15
vertrokken in St-Jean want het zou weer een hete dag worden, zowel letterlijk
als figuurlijk.
Al rond 6uur werd ik door het lawaai van mijn 4 kamergenoten
uit mijn slaap gehaald. Achteraf bekeken geen slechte zaak maar op het moment
zelf was het geen pretje.
Na het ontbijt en de afrekening ben ik dan zoals hierboven
vermeld vertrokken en zoals ik gisteren al schreef begint het dadelijk bergop,
dus nauwelijks de tijd om de spieren op te warmen. Onderweg ben ik dan al snel
bij een benzinestation mijn achterband wat gaan bijpompen want dat was nodig.
Eenmaal aan de grens (zie bijlage1) begon ik aan de klim
vanaf 244 meter hoogte om na 16 km boven op de Peurto (want zo noemen zij dat
hier) de Ibañeta te eindigen op 1057 meter hoogte (zie bijlage 3 half weg de
klim en bijlage 4 is een panorama foto op de top). Ik was boven om 10u30 aan een
gemiddelde tussen de 6 en 7 per uur. Dus heel rustig gebleven om zeker mijn
linker bovenbeen zo weinig mogelijk te belasten maar vooral genietend van de
haarspeldbochten die ik als volleerd klimmer nam. Steeds de minst steile kant
van de bocht als dat kon tenminste. Onderweg naar de top heb ik nog een tijdje,
eerst voor daarna achter en later weer voor en heb ze toen niet meer gezien, 2
Kroaten tegengekomen(zie bijlage 2) en dat was best grappig. Op de top (ondertussen
al 25 graden) heb ik nog 5 minuten naar ze uitgekeken en later nog op het
terras langs de camino in Roncesvalles maar na een cola ben ik uiteindelijk
maar doorgefietst.
Na nog twee beklimmingen een van 2 km 6% en een van 3 km 7% kwam ik boven op de Puerto de Erno op 801 m
hoogte en met weer een speelvogel met kleine rugzak en een trekking fiets eerst
achter mij dan voor en later totaal uitgeput en doornat van de zweet achter
mijn wiel verdwenen. Eens boven heb ik aan een soort kraampje een flesje frisse
sportdrank genomen want had al anderhalve bidon leeg. Tot daar was het vooral
genieten van de omgeving.
Stilaan na de bijhorende mooie en gemakkelijke afdaling veranderde
het landschap naar minder zwaar en ging de temperatuur al vlot een stuk boven
de 30 graden.
Omstreeks half 1 heb ik mij dan in Zubiri ( 490 m. hoogte) in
het cafetaria aan een zwembad een half stokbrood met gedroogde hesp laten maken.
Ik heb dat pas na 5 km (vond geen bankje of schaduw) van de route af op kunnen
eten op de trappen van het huis voor Compostella gangers te Larrasoaña na 61
km. Daar heb ik een Spanjaard ontmoet die een grote wandeltocht maakt tussen
Spanje en Frankrijk en terug. ik heb hem een perzik als dessert gegeven.
Na de bewondering voor elkaar voor het geen wij deden hebben
wij met een hand shake afscheid genomen. De 15 restende km waren golvend doch
in geleidelijk dalend langs een drukke baan.
Met een temperatuur aan de rand van de stad van 39,7 ben ik
dan aangekomen in Pamplona(460m hoogte) omstreeks half 3.
Na een verfrissende douche en het verzorgen van mijn was ben
ik dan naar de stad vertrokken om wat te zien van Pamplona met af en toe een
klein beetje neerslag maar die is niet voldoende om het wegdek nat te maken. Ik
ben dan daar ook de typische Pinchos gaan eten (zie bijlage 5, 6, 7, 8 en 9).
Tot nu toe deel ik vanavond de kamer met 2 Spanjaarden, en
een Spanjaard vinden die Engels praat kom je niet snel tegen. Alhoewel de meeste
jongeren u wel kunnen helpen dus er is verbetering op til en ik zal er toe
bijdragen J.
Morgen kan ik ten vroegste ontbijten om 8 uur en zal dus
later binnen zijn maar dat zal wel lukken op het programma staat Los Arcos een
rit van ongeveer 75 km met de nodige beklimmingen.
Oh ja voor de geïnteresseerden, vandaag heb ik 1260
hoogtemeters gemaakt en in totaal zit ik nu op 1767 km. Dus nog een kleine 1000
km om te genieten.
Zo nu ga ik afsluiten want heb nog wat werk als
voorbereiding voor morgen.
Buenas noches y hasta mañana (Goede nacht en tot morgen)
Na een rustige nacht ondanks dat wij met 6 op 1 kamer
sliepen, (2 Duitse meisjes, 2 Engelse meisjes en een jonge Hongaar allen rond
de 20 jaar schat ik) werd ik vanmorgen al wakker om 5u45 omdat de jeugd al aan
het pakken was. Van slapen kwam toen niets meer in huis. Uiteindelijk zat ook
ik om 7 uur aan het simpel ontbijt, Frans brood met jam. Gelukkig had ik nog
wat kaas over van gisteren op de markt.
Het eten gisterenavond hier in de Aulberge was wel goed verzorgt
en had alles wat een pelgrim nodig heeft. Als eerste een Spaanse aperitief,
Moscadel een zoete likeurtje (zeker geliefd bij de vrouwen) gevolgd door een
soep die ik niet kende doch zeer zeker wist te appreciëren. De hoofdschotel
bestond uit 2 eendenbouten per persoon geserveerd met spirellis in een
gekruide olijfolie en als dessert een mokkapudding en gekoelde tafelwijn. In
tegenstelling tot eergisteren in Oloron hield ik het nu op 1 glaasje wijn en
later 1 biertje later op de avond.
Tegen mijn gewoonte in moest ik om 10 uur naar bed want
alles werd afgesloten en de lichten gedoofd en ik moet zeggen het heeft deugd
gedaan.
Na het ontbijt en wat te lezen over het thuis front en de
voetbal heb ik deze voormiddag mijn fiets een grondige beurt gegeven en dat was
nodig na het regenweer de afgelopen dagen. Ook mijn remblokken heb ik vervangen
want het zal nodig zijn de volgende dagen. Ze hadden ook fel afgezien van het
regenweer. Dus aan de fiets zal het morgen niet liggen. Aansluitend deze middag
ben ik dan het oude stadsgedeelte dan eens gaan verkennen (zie alle bijlagen)
en daar tagliatelle bolognese gaan eten, niet slecht moet ik zeggen.
Daarna ben ik een uurtje of iets langer gaan rusten op bed om
aansluitend mijn was van de draad te nemen en mijn fietstassen opnieuw te gaan ordenen. Dan nog vlug de straat af om
inkopen te doen voor morgen en om half zeven was het weer etenstijd.
Seffens op tijd naar bed (het zal ook niet anders gaan) want
morgen wordt een zware dag en de temperaturen volgens de voorspellingen zullen
makkelijk de 33 graden gaan bereiken. Hieronder geef ik jullie in korte indruk en
als je weet dat wanneer ze in de boekjes van Sweerman over een beklimming praten
dan heeft hij het niet over een kort stuk van 100 meters, want die vernoemt hij
niet en die doen minstens evenveel pijn op het laatste.
Na een rustige aanloop steek ik na 8 km de Spaanse grens
over in Arnéguy 3 km verder in Valcarlos wordt het menens eerst nog een korte
steile klim dan een korte afdaling en dan 16 km omhoog tussen de 7 en 9% naar
een hoogte van 1057 m. tot in Puerto de Ibañeta (voor de kenners dus de col de
Ibañeta) later nog een klim van 2km aan 6% een en een klim van 3km aan 7%.
Ik hou jullie verder op de hoogte en nogmaals bedankt voor
jullie mails of boodschappen.
Dag 22 Oloron-Ste-Marie St.-Jean-Pied-de-Port 74 km
Na een te korte nacht ben ik vanmorgen omstreeks kwart voor
negen vertrokken richting St.-Jean.
Heeft het te maken met het late uur toen ik in bed kroop of
door de wijn, maar de benen waren vandaag absoluut niet wat het hoort te zijn. Misschien
een goede les voor de volgende dagen.
Niet tegenstaande heeft het weer zich flink herpakt en vanaf
10 uur is de lucht beginnen op te klaren en werd het een dag van om en om de 26
graden en vanavond is het zelfs heel warm geworden. Dat beloofd!
De landschappen ( zie bijlage 1) waren weer mooi maar hebben
mij vandaag niet zo uitgesproken bekoord als gisteren
Vandaag heb ik ook een bezoek gebracht aan een plaatselijke
markt (zie bijlage 2) en heb daar wat inkopen gedaan, zoals fruit, worst en
kaas voor de pauze in de vroege namiddag.
In totaal heb ik 876 hoogtemeters gemaakt met een beklimming
( zie bijlage 3, was dan half weg de beklimming) van 5 km waarvan 3 aan 8% (Col
dosquich). Wat het totaal aantal km op dit moment betreft zit ik nu aan 1693
km, nog een goede 1040 te gaan dus.
Morgen heb ik een geplande rustdag, die mij nu zelfs goed
uitkomt. Want ik heb de laatste 30 km niet meer kunnen duwen met mijn
linkerbeen en dus zo relax als mogelijk gefietst om geen krampen te krijgen.
Ik heb altijd gedacht dat St-Jean-Pied-de-Port (zie bijlage
4) ergens boven in de Pyreneeën lag maar niets is minder waar. St.-Jean ligt op
goed 150 meter boven de zeespiegel.
Niet tegenstaande is St.-Jean een heel mooi stadje tussen de
bergen, dat krioelt van de eendaags toeristen en is daardoor fel gecommercialiseerd.
Morgen ga ik op verkenning en zal ik wat fotos maken voor
de archieven. Een verslag kan ik jullie echter niet garanderen dat zal afhangen
van de belevenissen.
Na de regendag gisteren was alles aan mij door en door nat,
gelukkig had ik een zeer behulpzame dame van het hotelletje die mijn natte
kleren, sokken en schoenen liet drogen. Alleen de schoenen zouden niet tijdig
droog geraken en heb toen haar föhner gekregen en mijn schoenen daarmee droog
kunnen krijgen. Daardoor was het middernacht voorbij vooraleer ik in mijn bed
lag maar ik heb zo goed geslapen dat ik goed uitgerust werd gewekt door een
onweer om half zeven. Ik ben dan toch maar blijven liggen en om half acht ben
ik dan maar opgestaan.
Na een mager ontbijt en nadat ik de fiets opnieuw gesmeerd
heb ben ik om 9 uur vertrokken. Het weer op dat moment was al een stuk droger
en aangenamer dan gisteren. Lang heeft het echter niet geduurd na 10 km kwamen
de donkere wolken aanzetten. Langs de weg voor mij zag ik een pelgrim gepakt en
gezakt lopen, een keer ik er langs kwam bleek het een dame te zijn en ben ik
even gestopt. Bleek dit een Amerikaanse die met haar partner de tocht tot
Burgos gaat maken dit jaar. Haar partner zou al een stuk verder lopen want hij
is sneller vertelt ze mij. Ze was ongerust over het aankomende weer en
vervloekte haar partner die zover vooruit liep. Na wat babbelen heb ik dan
afscheid genomen (alweer) en ben doorgefietst tot bij haar partner 1 km verder
op. Het contact was snel gelegd en na wat praten en door het aankomende onweer
ben ik door gefietst om enkele km verder te moeten vluchten voor het weer in
een café. Net op tijd binnen, ik had net 17 km op de teller staan en was vlakbij
Montaut en het was al half elf ondertussen. De hemelsluizen hadden weer flink
de poorten opengezet en snel stond de weg weer blank. Na een kwartier kwamen
Alyce en Reyno (zie bijlage 1) binnen (want dat waren hun namen), nu waren ze
wel samen en door en door nat. Na hun klerenwissel zijn ze dan in het café bij
mij aan tafel komen zitten en hebben een fijne babbel gehad in het Engels en in
het Duits. Beide wonen in Duitsland maar zij is Amerikaanse en hij Zuid
Afrikaan en actief bij de vakbond geweest tot de sluiting van het bedrijf waar
hij actief was en nu werkt hij wanneer
bedrijven en/of vakbond hem vragen als een soort van consulent en geeft ook
cursussen.
Enfin rond twaalf uur zag het er naar uit dat het weer terug
beter zou worden daarom besloot ik om mijn tocht verder te zetten. Reyno en
Alyce gingen de bus nemen tot Oloron, dus tot straks.
Na vijfhonderd meter bleek dat ik de verkeerde beslissing
had genomen en moest ik vluchten in een bushokje en stond daar maar te wachten
tot het droger zou worden. Mijn maag begon te grommen en stond daar maar te
wachten. Ineens dacht ik aan mijn tweede blik Ravioli (was voorzien voor Rolf).
Ik heb dan maar mijn campingvuurtje en gammel uitgehaald (zie bijlage 2) en
mijn Ravioli maar warm gemaakt, en ik moet zeggen het heeft mij gesmaakt. Als
dessert heb ik dan nog twee muesli repen verorberd en was zodoende klaar om de
rest van de tocht (goed 50 km) ineens af te leggen. Na de afwas was het onweer
zo goed als voorbij en kon ik mijn tocht verderzetten. Al snel kwamen de
Pyreneeën in zicht het panorama was overweldigend ( zie bijlage 3) en ben daar
zeker vijf minuten blijven genieten. Dit is wat ik wou/wil, de Pyreneeën
overwinnen. Gedreven door de adrenaline en mijn muziek kon ik plots alles aan.
Jong, heb ik genoten van dit tweede deel. Ik ben er nu zeker van, dit wordt het
mooiste van de hele tocht.
Op vlakke stukken reed ik moeiteloos 30 km/u of was het
licht berg af. Ik weet het niet maar omstreeks 4 uur arriveerde ik in Oloron
ondanks de beklimmingen zonder moe te zijn. Dit beloofd voor de volgende dagen.
Stefano uit Bergamo (Italië) is mijn kamergenoot (zie bijlage 4) voor deze nacht. Hij is vanochtend naar het ziekenhuis moeten gaan en daar hebben ze tendinitis vastgesteld aan zijn voet, gevolg rusten tot maandag.
Nu ga ik stoppen want ondertussen zijn ook de vrijwilligers die hier de zaak runnen er bij komen zitten,
Zoals ik gisteren al schreef ben ik met de
Nederlandse vrienden iets gaan eten in het stadje "zie bijlage 1". Het eten was meer dan ok en
dat voor 12,50 euro met 1 liter wijn voor ons 3 inbegrepen. Ondertussen was het
buiten beginnen te regenen zodat we na het eten snel naar de camping terug zijn
gefietst (500 m.).
Ik heb dan aan de ingang van de camping buiten
op het terras en gelukkig onder een afdak de tekst en fotos op de blog
geplaatst. Aansluitend om 22uur ben ik dan naar de chalet gegaan om te slapen,
mijn kamergenoten lagen toen al in bed.
Ik ben verschillende malen wakker geworden en
het regende de ganse nacht en dan denk wat nu valt, valt morgen niet. Maar
niets was minder waar ook s morgens om half zeven regende het nog steeds
pijpenstelen en dat is zo de ganse dag gebleven.
Mijn Nederlandse vrienden zijn dan een voor
een afscheid bij mij komen nemen en een drie kwartier (8u45) later ben ik dan
na een croissant en een brioche of twee te eten in het centrum onder het afdak
van de kiosk, ook vertrokken.
Ik had mij voor genomen om de rit in een keer
te doen zonder ergens te stoppen gezien de weersomstandigheden en als ik al zou
stoppen dan was het om mijn regenspullen uit te trekken (maar zover is het niet
gekomen).
Willem had mij gisterenavond gezegd dat zij al
na 4 km de andere kant opgingen richting de D 202 die hij tot op het einde zou
volgen maar die weg splitste volgens mij pas rond de 25 km. Toen ik dat punt
voorbijreed dacht ik die zie ik nooit meer en had voor mijzelf al afscheid
genomen. Groot was echter mijn verbazing toen ik twee km verder aan een café
plots hun fietsen zag staan. Ik natuurlijk gestopt en naar binnen, bleek dat
hun afslag pas in Aast was 2km verder op. Na een tas (kopje voor Willem en
Jenny) koffie en de verjaardag wensen voor Willem (vandaag 61 jaren jong) zijn
we weer in een volle plensbui vertrokken met een temperatuur die de ganse rit tussen de 11 en 13 graden heeft
geschommeld.
Na 2a3 km hebben nogmaals afscheid genomen en
ik moet zeggen dat went want ik doe bijna alle dagen niets anders dan afscheid
nemen. Van morgen eerst van Willem en Jenny en later van de kamergenoten. Doch
deze band was niet zo intens. Ik heb dan wel nog een goede daad gedaan met 2
van de ponchos die Mario mij heeft bezorgd (Mario jij hebt dus ook een goeie
daad gedaan, merci). De vrouw uit Antwerpen had namelijk geen regenkledij bij,
wat vreemd maar alles was vreemd bij deze vrouw. Ik denk dat zij zware privé
problemen had en snel de beslissing genomen had om deze tocht te doen heeft
genomen om alles terug op een rij te krijgen. Ook dat zijn pelgrims!
Het Duits koppel heb ik achteraf nog gezien
onderweg en met de fietsbel en een handzwaai uitgewuifd.
Onderweg heeft het constant geregend dus heb
ik zonder 1 foto te maken doorgefietst naar Lourdes, daar heb ik de eerste
gemaakt (zie bijlage2). waar ik omstreeks 1 uur arriveerde.
Ik daar dan maar een hotel genomen omdat ik
daar beter mijn spullen kan drogen en wellicht wel eens een nacht kan
doorslapen. De mevrouw aan de receptie was heel behulpzaam en heb al mijn natte
fietskleren schoenen inclusief afgegeven om in een warme ruimte te laten drogen.
Na de douche het en het een en ander te
poetsen (fietstassen en stuurtas) ben ik dan vertrokken richting de grot " Zie bijlage 3" waar
dat Maria verschenen is aan Bernadette. Ik heb een bezoek gebracht aan de grot
en heb een indrukwekkende dienst (zie bijlage4) bijgewoond om 17 uur en dan na
het branden van een kaars voor alle intenties (en dat zijn er wat) ben ik rond
half zeven iets gaan eten.
Na het testen van het internet bleek er weer
een probleem maar wij hebben hier een oplossing voor gevonden. Nu maar hopen
dat het mij dadelijk lukt dan kan ik vroeg naar bed.
Zoals ik gisteren al geschreven heb ik vannacht geslapen in
een Gite de France en heb daar een eenpersoonsbehandeling gekregen. Alles stond
in het teken van de pelgrim. Vanmorgen dan na een weliswaar gewoon ontbijt
vertrokken richting Maubourguet, de zon scheen volop het was 8 uur en de
temperatuur gaf 19 graden aan. Het zou wel weer eens warm kunnen worden
vandaag.
Gezien het feit dat er een korte etappe op het programma
stond had ik mij voorgenomen om het heel rustig aan te doen. De muziek stond al
op mijn oren en reed naar het eerste dorpje Biran (zie bijlage 1), omdat ik
tijd zat had ben ik het dorpje (1 straat) ingereden om eens wat cultuur op te
snuiven en eens het kerkje op te zoeken. Helaas was het kerkje gesloten dus
sprong ik terug op mijn fiets.
Plots hoorde ik iemand roepen Eddie verbaast dat iemand
mijn naam riep keek ik achterom en komen mij daar niet Jenny en Willem
aangereden, wat was dit een aangenaam weerzien. We hebben dan wat bijgepraat
over het verloop van de laatste paar dagen. Gezien zij ook dagelijks kamperen
kenden zij Rolf natuurlijk ook.
Dus Rolf had de avond in Cahors de beslissing genomen om
niet verder te gaan, want hij was het klimmen moe geworden en verkoos om de
rivier de Lot verder stroomafwaarts te volgen. Ook Jenny en Willem zijn die
avond samen met Rolf nog naar het stadje gegaan om iets te eten in de hoop dat
ze mij nog tegenkwamen maar het lot had anders beslist. Vaarwel Rolf het ga je
verder goed, fijn om u te mogen ontmoeten. Rolf was een echt vader figuur.
Na de babbel zijn wij dan samen verder gereden want ook
Jenny en Willem (zie bijlage 2) fietste naar Maubourguet, het was een fijne
babbel over onze ervaringen en doelen maar natuurlijk ook over de achterban. Zo
belanden wij (enfin toch voor mij van beiden waren vanmorgen op de camping van
Verduzan vertrokken) na 17 km aan in LIsle-de-Noé voor een kopje koffie (ja ik
pas mij snel aan de Nederlandse taal) doch er bleek geen terrasje of café voor
een kopje, dan maar verder naar Montesquiou daar lukte het wel. De teller stond
toen al op 24 km en al bijna half weg ondertussen kon je de Pyreneeën in de
verte al zien (helaas nog te ver om op een foto te tonen). Na het kopje zijn
wij dan doorgefietst naar Marciac (km 43), onderweg nog wat pruimen langs de
weg geplukt ( zie bijlage 3) daarna door voor een stempel. Bleek daar een Jazz
festival te zijn op het marktplein. Daar hebben wij dan iets gegeten (ik een
broodje met vis en Jenny en Willem hadden zelf hun boterhammetjes mee) en nog
wat van de plaatselijke folklore genoten om dan rond half twee verder te
fietsen naar onze eindbestemming. Ondertussen zijn wij het département Hautes
Pyrénées (zie bijlage 4) binnen gefietst.
Om half drie zijn wij dan gearriveerd in Maubourguet, ook nu
weer hebben we afscheid moeten nemen in het centrum, zij naar de camping en ik
op zoek naar het huis voor pelgrims.
Bleek dat de slaapplaats voor pelgrims ook op de camping
ligt, dus ik ook snel naar de camping waar ik mijn fietscompagnons terug heb
gevonden.
Ik slaap in een chalet van ongeveer 3 op3 meter met een
ouder Duits koppel en een Belgische dame uit het Antwerpse en zij die al een
stuk tocht met mij gemaakt hebben die weten wat ik allemaal meesleep. Dus
organiseren en overleg voordat je beweegt is aangeraden, gelukkig hebben wij
nog een klein overdekt terrasje eraan vast.
Mijn Nederlandse vrienden liggen in hun tent op goed 50
meter, we hebben afgesproken om vanavond samen te gaan eten want morgen na 16
km scheiden onze wegen. Ik fiets morgen naar Lourdes en zij rijden richting Oloron
St Marie. Zij rijden dan de volgende dagen naar de Col de Somport terwijl ik
dan naar St. Jean-Pied-de-Port fiets.
Helaas ga ik hun dan niet meer tegenkomen want zij komen
donderdag of vrijdag (13/14 aug) aan in Compostella en reizen de dag nadien
terug naar Nederland.
In de hoop dat ik vandaag wel alles kan versturen, ga ik
voor vandaag afsluiten.
Groetjes en tot morgen
PS; voor de verontruste onder jullie, mijn billen geraken
klaar voor de Pyreneeën ;-) .
Als eerste moet ik mij wederom excuseren omdat er gisteren
geen verslag is geplaatst, maar de reden is dezelfde als eergisteren. Normaal
zou ik ergens in Castéra-Verduzan gaan slapen maar dat is niet gelukt. Via de
infostand van de dienst voor toerisme ben ik dan uiteindelijk 12 km verder
beland en hier is er geen internet maar daar kom ik straks nog even op terug.
Gisterenavond had ik dus een bed in het huis voor de pelgrims
zoals ik in het vorige verslag had vermeld.
Ik moet u zeggen de sfeer in dat huis is heel gemoedelijk en
eigenlijk doet iedereen gewoon zijn best om het iedereen zo aangenaam mogelijk
te maken.
Ik had dus die twee blikken met Ravioli nog bij en dacht bij
het binnenrijden van Auvillar na het bezoek aan de apotheker om in de volgende
winkel mij een fles rode wijn aan te schaffen om dan na het avond eten (ravioli
uit blik) mij aan mijn pc te zetten en alles die avond in orde te zetten
(blog). Doch het internet werkte niet en ging daarom voor een oplossing en die
vond ik in een café in het stadje metgevolg dat ik daar met een ganse fles wijn
zat en die moest op. Dus ik de fles meegenomen naar de gemeenschappelijke
keuken.
In de keuken aangekomen heb ik de aanwezige die ik tot dan
toe nog niet had begroet. Ik nam een bord om de ravioli op te warmen in de
magnetron en nog voor ik plaats had genomen kwam een jonge van ongeveer 13 jaar
mij een verse tomaat presenteren om bij de warme ravioli te doen. Hoe iets zo eenvoudig
toch een groot gebaar kan zijn.
Ik heb op mijn beurt de fles op tafel gezet en gedeeld met
iedereen die dat wou, ook dit werd stilzwijgend geapprecieerd, dat heb ik deze
morgen weer mogen ervaren.
Voor ontbijt moest je zelf zorgen en om het eenvoudig en
snel te laten verlopen zonder teveel te moeten opruimen en poetsen (want hier
ruimt iedereen zelf zijn bestek af en poetst de tafel)had ik mij in diezelfde
winkel nog snel gisteren een blik rijst met vanillesmaak gekocht (enfin dat
dacht ik toch).
Vanmorgen dan nog voor ik naar de keuken ging om te
ontbijten, vraagt een van mijn kamergenoten of ik ook brood van de bakker wou
want zij gingen vers brood inkopen. Ook dit brood mocht ik niet betalen als
dank voor de lekkere wijn die wij gedeeld hadden.
Bleek achteraf dat mijn doos rijst enkel een doos vanille
pudding te zijn. Maar goed dat ik nog brood had Of hoe gemakkelijk het kan
zijn waar dat iedereen alles voor mekaar doet zonder veel woorden.
Om 25 na 8 uur ben ik dan op drie na als laatste vertrokken
in het huis, even daarna ben ik dan deze groep voorbijgereden (zie bijlage 1), Buen Camino
roepen wij praktisch allen te samen. Eenvoudig doch oprecht gemeend.
Toen ging het al aan 9% omhoog en dat de eerste km, dat kan
tellen. Achteraf bekeken is het zo de hele dag gegaan. Ik heb dan ook op 73 km
1049 hoogtemeters gemaakt en na iedere bocht kon je wel een foto maken.
Adembenemend mooi landschappen (zie bijlage 2) en de shetaeus (om Jan zijn
woord te gebruiken) volgen elkaar in snel tempo op. Ik word er in ieder geval
stil van en het kippenvel moment komt dikwijls!
Na 61 km kwam ik (dat had ik toch zo geplant) aan in
Castéra-Verduzan aan, het was ondertussen 31 graden geworden.
Langs het bureau van toerisme was een terras, daar heb ik
mij eerst letterlijk neergeploft en heb dadelijk twee Becks bieren van het vat
geledigd vooraleer ik de bureau binnen stapte om een slaapplaats. Daar bleek
dat er geen huis voor pelgrims in de buurt was en zelfs geen goedkoop hotel of
Chambre d Hotes. Na wat rondbellen van de zeer gedienstige dame hebben wij
uiteindelijk een Gite de France gevonden, doch 12 km verder op. Gelukkig ligt
het op mijn traject voor morgen zodat ik deze km in mindering kan brengen van
morgen. Alleen had ik beter gewacht met die twee Becks bieren snel na elkaar te
drinken want dat kruipt dadelijk in de benen. Ook nu weer heb ik het ritme van
de beats in mijn oren proberen te handhaven. Om dan uiteindelijk in een God
vergeten gehucht te belanden. Maar mooi en rustig dat het hier is, dit is echt
La Douxe France (zie bijlage 3 en 4). Zie trouwens mijn bureau staan met een
heerlijke Franse wijn en daarbij hoort natuurlijk een fles water. Ik zal
verdomd goed slapen vannacht, heerlijk rustig met een zacht bed. Om het maar
niet te hebben over het diner wat de eigenares (80 jaar om sommige gerust te
stellen) heeft klaar gemaakt. Als voorgerecht Frans brood met een soort van
rauwe hesp en zelf gemaakte paté. Als hoofdgerecht Frans brood met verse bonen
uit de hof (genoeg voor drie man) en drie lappen (echte lappen en geen lapjes) gepaneerde
kippenwit en als dessert of wat hadden jullie gedacht, een assortiment van
Franse kazen en honing meloen in gekuiste schijven en niet te vergeten de fles
wijn en dat eten kost mij straks 12 euro.
Ik zal nu maar stoppen zeker anders duiken er seffens wat
lezers de frigo of auto in om nog iets te halen J.
Hopelijk lukt het mij wel om internet te vinden in het huis
voor Pelgrims en anders weer maar naar een café.
Vooreerst effe meegeven dat wifi in een huis voor de
pelgrims niet zo evident is vandaar dat ik vandaag ook het verslag van gisteren
ingeef. Ik had het klaar maar blijkbaar sloot het internet daar om 22u30 net
voordat ik het ging plaatsen.
Vandaag moet ik snel zijn want ik kan het verslag hier in
het huis niet ingeven, vandaar dat ik seffens nog snel naar een café moet om
het in te geven, alsof ik dit erg vind.
Vanmorgen om 7 uur opgestaan om half acht snel ontbeten om
dan om 8 uur te kunnen vertrekken. Ik had met bde huisbaas afgesproken dat net
voor hij zou gaan werken met de poort zou openen.
Ik gewacht tot 10 na 8uur maar de huisbaas kwam niet
opdagen, om kwart na 8 nog geen beweging dan maar gaan aankloppen maar niemand
kwam open doen. Ik dacht, die zal toch niet werken zijn en mij vergeten zijn.
Ik zag al alle scenarios voor mij, tot hij om 20 na 8uur toch kwam opdagen,
oef!!
Al snel was ik vertrokken en mocht al dadelijk 4 km klimmen,
dus de motor was snel op temperatuur. De omgeving leek fel op dagen hiervoor
allez t is te zeggen tot Castelnau-Montratier vanaf dan verandert de omgeving
van bergachtig naar vlakker en de akkers werden boomgaarden doch enig mooie
omgeving.
Plots dacht ik aan Rolf en zetten mij op een terrasje langs
de route en heb daar langer dan een half uur gezeten, doch geen Rolf te
bespeuren. Ik had nochtans vandaag voor ons tweeën inkopen gedaan, een groot
stokbrood twee blikken ravioli in tomatensaus en als dessert twee Marssen. Dus
ik dan maar alleen verder.
Gisteren was het al gebeurd dat er een ree voor Rolf en mij
de weg op wandelde en ook even snel weer weg, maar vandaag sprong er weer een
ree 100 m voor mij de weg op en bleef staan, ik snel de remmen in en we stonden
oog in oog, heb dan naar mijn fototoestel gegrepen en dit is het resultaat (zie
bijlage 1).
In Vazerac heb ik dan snel een stempel gehaald bij het
gemeentehuis (Marie in het Frans) en dan door richting Moissac. Een 10 km voor
Moissac had ik dan een mooi plaatsje gevonden om te picknickken, doch ik zat
met het probleem dat ik Rolf miste. Een blik openen voor mezelf en dan als ik
het op had zou Rolf kunnen komen dus wachten was de boodschap. Helaas
tevergeefs heb ik een uur en drie kwartiers gewacht. Ik heb dan ondertussen
enkel mijn stokbrood met koffie verorbert, hij moest maar eens komen.
Aan mijn Mars ben ik al evenmin durven te beginnen, hij
moest maar eens komen dan zouden wij samen ene kunnen eten. Enfin zoals ik al
zei ben ik dan een uur en driekwartiers later maar doorgegaan. Gisteren was ons
afscheid heel kort omdat plots de handwijzer camping stond in tegengestelde
richting. Zijn laatste woorden waren Eddie bedankt voor de gezellige rit, ik
zie je straks misschien in het stadje, anders misschien morgen en anders nog
een mooie tocht. Ik zal het laatste maar onthouden.
Vandaag heb ik het ook enkele keren moeilijk gehad met het
feit dat Arlette alleen thuis is en ook graag verder had willen meegaan maar
wij waren daar niet op voorzien. Op een bepaald moment heb ik kippenvel gekregen
van het landschap en op hetzelfde moment dacht ik aan Arlette dat zij dit niet
kon meemaken. Niet eenvoudig, ik heb dan de muziek van mijn ipod maar wat
decibels bijgegeven en een trap harder geduwd, dat helpt.
Uiteindelijk ben ik dan omstreeks 5 uur Auvillar
binnengereden, ben daar ook dadelijk gestopt aan de Pharmacie (apotheker) voor
zalf voor het achterwerk en tweede skins-plakkers voor morgenvroeg erop te
plakken. Ik heb jullie hier ook maar een foto van bijgevoegd (zie bijlage 2)
Het pelgrimshuis hier zit vol, dat wil zeggen ongeveer een
20-tal mensen verdeeld over een kamer of 5. Ziehier bij een derde bijlage van
twee van de drie mensen die bij mij op de kamer liggen.
Ik zal vandaag vroeger in bed moeten, want moet rekening
houden met mijn kamergenoten.
Dus tot morgen, gute nacht (vandaag weer mijn Duits met haar
op kunnen ophalen met mijn kamergenoten).
Voordat ik mijn verslag maak heb ik net pas het verslag van
Jan zijn mini Camino gelezen, en ik moet zeggen, hij heeft verborgen talenten.
Bedankt Jan voor jou lyrisch verslag, heel mooi.
Na een onrustige nacht is dan deze morgen het moment gekomen
dat ik afscheid heb genomen van Arlette, Myriam en Jan. Ja toegegeven het was
moeilijk maar het was een keuze die ik destijds gemaakt heb en wist dat dit
eens zou komen.
Moedig heb ik mijn fiets genomen en de berg af geraasd met de
blik op oneindig en het verstand op nul niet wetende wat mij de volgende dagen,
weken te wachten staat.
Al snel volgde de ene na de andere klim en vorderde de rit,
God wat was het stil. Gelukkig had ik de natuur en de prachtige uitzichten om
mijn gedachten te verzetten. En die ene wandelaar waarbij ik gestopt ben om een
babbel, Jean Claude was de man van 68 jaar uit Roubaix , onderweg voor een tocht van 900 km. Na het
uitwisselen van onze mailadressen heb ik mijn tocht dan verdergezet en ben ik
een wrak van een auto tegengekomen die tijdens zijn afdaling waarschijnlijk de
controle over zijn stuur is verloren, de gevolgen zie je in (bijlage 1). Het
moest er eens van komen want zo nu en dan kwamen wij roekeloze jongeren in de
beklimmingen tegen met een onverantwoorde snelheid.
Na 27 km ben ik in Labastide-Murat op een gezellige markt
met allemaal inheemse producten effen gestopt om eens de sfeer op te snuiven.
Het was best gezellig, met in het midden een jonge dame die accordeon aan het
spelen was (zie bijlage2). Daar heb ik dan twee broodjes gekocht en heb dan
mijn fietstocht verdergezet naar rustiger oorden.
Net op het moment dat ik gedaan had met eten en de laatste
druppel zelfgemaakte koffie op had kwam Rolf onze Nederlandse kennis tijdens
deze Camino aangefietst. We hebben nog wat bijgepraat en zijn dan samen (zie
bijlage 3) doorgefietst naar Cahors. De stilte was even weg en de route
vorderde gezwind. Net voor het binnenrijden van Cahors is Rolf dan moeten
afslaan naar de camping en ben ik de stad alleen binnengereden op zoek naar het
Office De Tourisme om te vragen naar de slaapplaatsen voor Pelgrims. Daarna
even tijd voor een terrasje, maar alleen op een terras is ook maar alleen dus
maar verder.
Na wat zoeken heb ik dan het informatiebureau voor Pelgrims
gevonden en deze hebben dadelijk naar het dichtstbijzijnde Maison des Pelerins
gebeld en een half uur later was ik op mijn bescheiden doch kraaknette
bestemming, mijn eerste ervaring met het echte pelgrims leven.
Na de was en de plas ben ik dan maar even terug de stad binnen gefietst om te eten en wat gaan te
verkennen. Hier is echter zoveel te bezichtigen en zonder fietsbroek is
pijnlijk dat ik slechts 1 enkele site(brug in dit geval) gedaan heb (zie
bijlage4).
Hier in het huis lig ik alleen op een kamer met 6
stapelbedden, in een andere kamer ligt een jong Frans koppel en op de derde
kamer twee Duitse vrouwen die morgen terug richting Berlijn reizen.
Gezien de conversaties is het uur alweer uitgelopen en moet
ik snel het bed in want morgen om 7 uur loopt mijn wekker weer af.
Zaterdag 25 juli 2015: Verslag van een
pelgrimstocht doorheen Frankrijk tussen Vezelay en Rocamadour
Sommigen onder jullie kennen me als boer
Jan, maar laat me de zaken simpel houden en Eddie als een goeie kameraad
bestempelen. Gedurende één week mocht ik Eddie zijn fietsgenoot zijn tijdens
zijn trektocht naar Santiago de Compostela.
Eddie en ik hebben zes dagen samen gefietst
en veel gepraat, maar ook veel zij aan zij zwijgend en vol bewondering genoten
van de Franse landschappen.
Vermits Eddie na deze zware week een dag
rust inlast, mag ik vandaag de blog bijwerken; iets waar ik hem de voorbije
dagen absoluut niet mocht bij helpen.
Het is een moeilijke zaak om de gevoelens
van afgelopen week in het kort samen te vatten.
Enkele memorabele ogenblikken zal ik toch
trachten te beschrijven in deze blog.
Laat me beginnen met de aankomstavond in
Vezelay: wat een avond! Toevallig of niet maar het wondermooie pelgrimsdorpje organiseert
die avond vuurwerk. Niks speciaals, maar wat ik nog nooit gezien heb is dat de vuurpijlen
in de richting van het publiek worden geschoten. Op onze rug in het gras
liggend kijken we omhoog naar de hemel, die wordt omgetoverd tot een
ongelofelijk schouwspel van flitsen, lichtbogen in alle kleuren, fel gekleurde
bloemen en een oneindige opeenvolging van fascinerende explosies. De asresten
dwarrelen gewoon op ons neer. Ongezien! (we zullen dit ook nooit meer zien! )
Ik ben stomverbaasd dat dit hier toegestaan is. In ons bureaucratisch Belgenlandje
welk kompleet ten onder gaat aan regelgeving zou dit zonder twijfel ten
strengste verboden zijn. Zie foto 1 Vuurwerk.
s Morgens sta ik slechte slaper die ik
ben- al om zeven uur aan het ontbijt. Stomverbaasd kijkt de keukenhulp me aan
en vraagt me wat ik daar al kom rondhangen. Het ontbijt zou pas zon drie
kwartier later klaar zijn. Juist ja, la
douce France .
Dan maar even door het dorp wandelen naar
de basiliek in afwachting van mijn zondagmorgencroissantje. De deur staat open
en mijn nieuwsgierigheid dwingt me door de poort naar binnen. Ik hoor muziek
door de kerk galmen, en loop verder richting altaar. Mijn mond valt open
wanneer ik twee groepen geestelijken gregoriaanse liederen zie zingen: links
een groep paters en rechts een groep zusters in witte habijt. Zondagmorgen,
zeven uur, in een lege kerk. Kun je het je voorstellen? Ik kom weer uit de kerk
en ik sta heel alleen op het kerkplein, er is niemand in de buurt. Het juiste
woord hiervoor is - denk ik surrealistisch. Ik was al stil en ik werd er
nog stiller van. Zie foto 2 gregoriaans.
Bijgebleven is me ook het beeld van de eenzame
Duitse pelgrim, vertrokken in Hamburg, een karretje voor zich uit stotend,
gestadig stappend op een eindeloze lange glooiende rechte weg tussen de velden,
terwijl de zon hem ongenadig geselt. Bijna twee maanden is de man al te voet
onderweg. Met twee handen duwt hij zijn bagage voor zich uit; zijn benen noch
zijn armen kennen één minuut rust. Hij wenst ons een Bueno Camino. Zijn vastberadenheid en optimisme frapperen
me: wat drijft mensen tot een eenzame en eindeloze wandeltocht van drieduizend
kilometers? Zie foto 3 eenzame pelgrim.
De rustplaats van Bernadette de Soubiron
maakte me klein en kwetsbaar. Ze ligt daar al zon honderd jaar duidelijk herkenbaar,
mooi als ze is. Vele vragen flitsen door mijn hoofd. Een priester draagt een
mis op samen met de misdienaar. Verder niemand. Zie foto 4 Bernadette.
We fietsen eindeloze kilometers door
glooiende graanvelden. We passeren nogmaals een chateau of een ruïne. Die staan
hier overal, omgeven door lange muren. Wie heeft die indertijd allemaal
gebouwd? Deze streek moet een enorme rijkdom gekend hebben. Na enkele dagen
maken ze zelfs geen indruk meer op ons en zeggen we enkel sjetoow tegen
elkaar tijdens het passeren. Voor de Vlamingen: dit is Hollands. Zie foto 5
ruine.
De lucht zindert en in de verte zie ik alweer
de spitse kerktoren van ons zoveelste volgend dorpje. Rondom mij is er geen
beweging, ik voel me eenzaam. Ik hoor enkel Eddie achter me. Is hier leven?
vraag ik me af, en tegelijk doordringt een vreselijke stank mijn gans lichaam. Ik
realiseer me dat in de struiken langs de smalle asfaltweg weerom een kadaver
ligt te rotten. Te midden van deze immense uitgestrektheid sterven duizenden
dieren een eenzame en waarschijnlijk
pijnlijke dood. Gewond en omgekomen door verkeer of landbouwmachines. Vossen, dassen, reëen, . We
zien ze liggen langs de kant van de weg. Als dierenvriend voel ik me machteloos
en denk even aan de eenzame doodstrijd van deze wezens. Zie foto 6 das.
Wanneer we een kuikentje in t midden van
de hete asfaltweg zien zitten verkommeren, zetten we het in de schaduw in onder
de bomen en overgieten het met een bidon water. Het beestje spert dankbaar zijn
bekje ver open en krijgt er niet genoeg van. Zou dit beestje nu nog leven? Zie
foto 7 kuiken.
De oude pelgrimsroute brengt je doorheen
eindeloze velden en troosteloze dorpjes. Levenloos, verkommerd. Leegstand en
bouwval alom. De boerderijen liggen er troosteloos bij, de koer vol met
allerlei rotzooi en oude voertuigen. Liefhebbers van oldtimers kunnen hier de
koop van hun leven doen. Zie foto 8
wrak. Soms zie je toevallig een oude
man of vrouw onder een boom zitten.
Verder niemand. In het voorbij fietsen wordt onze groet iedere keer beantwoord
met een hartelijke en soms zelfs luide bonjour.
Dit zijn zuivere Fransozen, een ras dat op langere termijn zal verdwijnen,
evenals hun dorpjes
Het onderwerp welk het meest ter sprake is
gekomen afgelopen week is één van Eddies kontaktpunten met de fiets. Het leven
van een pelgrim gaat nu eenmaal niet over rozen. Alle details hierover zouden
nooit door de censuurcommissie komen dus doe ik ook die moeite niet. Foto niet
beschikbaar.
Het zou niet moeilijk voor me zijn om nog
enkele paginas verder te schrijven. De streek die we doorkruist hebben is zo kompleet
anders dan de toeristische trekpleisters van Frankrijk: Provence, Luberon en
Languedoc. Ik onthoud enkele namen; van sommigen had ik zelfs nog nooit gehoord
: Berry, Loire, Dordogne, Cahors, Quercy, Route des Noix en Corrèze. Wat is
Frankrijk toch een enorm uitgestrekt en mooi land.
Laat me nog even Myriam en Arlette danken
voor de goede zorgen, de vele opwachtingen op terrasjes her en der maar vooral de
lekkere picknicks op de meest idyllische plaatsjes. Zie foto 9 Myriam
Arlette.
Tenslotte: bedankt Eddie voor deze
fantastische week samen! Vanaf nu sta je er alleen voor. Kom behouden aan in
Santiago de Compostela ! We zien elkaar terug in Eigenbilzen. Bueno Camino!Zie
foto 10 alleen.
Gisterenavond zijn wij op aanraden van de uitbater van de
B&B gaan eten op een zeer mooie locatie op goed 8 km aan een meer. Ook deze
keer hebben wij buiten kunnen eten en ook dat was best in orde en gezellig. Omstreeks
22u30 waren wij terug in de B&B waar wij nog een fles rode wijn hebben
gekraakt met een Frans koppel dat ook die nacht bleef overnachten.
Vanmorgen dan om half acht ontbijt (koffiekoeken, brood met
verschillende soorten confituur, fruit en yoghurt, omstreeks half negen zijn
wij dan vertrokken richting Rocamadour. Eerste afspraak met de dames is
Brive-la-Gaillarde (na 33 km) voor een bezoek aan het mooie oude stadsdeel (zie
bijlage) en een terrasje.
En dan verder richting Turenne (km 53) over zeer glooiende
wegen en hier en daar een langere klim en ook het landschap verandert
geleidelijk van licht glooiend naar zwaarder glooiend.
Het oude stadsgedeelte van Turenne ( zie bijlage 2) is al van
verre te zien, hoog boven alles uit en echt een must als je in de buurt bent.
Natuurlijk is hier flink wat klimwerk voor nodig maar ook dat hebben wij ervoor
over. Myriam en Arlette hebben weer gezorgd voor het eten en die hebben dat
uitstekend gedaan de afgelopen dagen, ik zal dat vanaf zondag zeker gaan
missen.
Na het bezoek aan het oude stadsgedeelte hebben wij onze weg
verder gezet naar Martel (70 km) daar hebben wij een heel oude stoomtrein (zie
3de bijlage) genomen richting Dennis en terug, een rit van ongeveer
een uur. Dit is een spoorlijn met een hele geschiedenis en tegen de bergwand
op. Voor de geïnteresseerde surf maar eens naar Train du haut Quercy.
Na 17 uur hebben wij dan de fietstocht verder aangevat
richting Rocamadour om na 93 km te arriveren, vandaag hebben wij 1323
hoogtemeters gemaakt en zitten nu op een hoogte van ongeveer 315 meter. In
totaal heb 1195 km er op zitten en morgen de eerste rustdag en ik denk dat het
daarvoor tijd is, want tijdens de treinrit hebben ik enkele keren moeten
knikken.
Morgen gaan Arlette en ik Rocamadour verkennen en Myriam en
Jan gaan naar de markt in Brive. Namiddag zal ik dan een serieuze siësta
inlassen en omdat ik een rustdag heb zal morgen Jan deze blog aanvullen, zodat
wij ook een ander zicht krijgen op deze Camino en Jan zijn ervaringen.
Zondagmorgen na het ontbijt zullen Arlette, Myriam en Jan
dan naar huis keren en ga ik vanaf dan nog 4 weken alleen verder. Het afscheid
zal niet makkelijk zijn maar dat zijn keuzes die ik destijds genomen heb en
daar moet ik dan ook maar niet om zeuren. Er is hier trouwens zoveel moois te
zien dat de tijd voorbij raast!
Wat mijn zitvlak betreft zal Jan het een en ander morgen
gaan verduidelijken denk ik, en ja Guido het begint er op te lijken
Na hetgeen wij gisterenavond hebben meegemaakt
(verschrikkelijk hotel), moet ik normaal gezien klaar zijn om straks als ik
alleen verder ga alle Auberges aan kunnen. Niet normaal dat zoiets nog de naam
hotel mag dragen. Het is dat wij daar geboekt hadden via Bookings.com en er
niet meer onderuit konden anders waren wij vertrokken en dan wetende dat dit
een beoordeling van 7,3 op 10 heeft.
Enfin genoeg daarover, we zijn dan maar in St. Leonard
Noblat (13 km verder op) gaan eten in een goed restaurant en daarna ergens in
die stad op een terras met wifi het verslag gemaakt om dan tegen 22 uur terug
naar ons hotel te rijden en te gaan slapen.
Vanmorgen zijn wij dan om kwart voor acht vertrokken zonder
ontbijt om dan met de fiets naar St Leonard Noblat te fietsen en daar ergens te
ontbijten om dan tegen half tien te vertrekken naar ons doel vandaag Lagrauliere.
Als eerste doel hadden wij het 36 km verdere La Pocherie om
daar te picknicken op de dorpskiosk. Het was tot daar toe een
zeer mooie rit op een golvend parcours op een klim van enkele kilometers aan
6-8% na.
Na de picknick zijn wij dan in hetzelfde dorp een terrasje
gaan doen om dan rond half 1 daar te vertrekken. Arlette is dan zoals de dagen
ervoor verder meegefietst. Het parcours is ook daarna golvend op een klim van
enkele km na, zeer mooi golvend op een hoogte tussen de 400 a 500 meter. Na
goed 18 km zijn wij dan in het sprookjesachtig Uzerche gestopt (zie bijlage 2 & 3),
zeer mooi! Om na een bezoek en een fotoreportage nog een terrasje te doen, en
Jan heeft dit terras zoals gewoonlijk op 2 seconden ingepalmd.
Daarna hebben wij onze tocht verdergezet richting Lagrauliére.
Het weer vandaag was ideaal, rond 30 graden, nauwelijks wind en in totaal
hebben wij vandaag 1500 hoogtemeters gemaakt. Om half vier zijn wij dan
aangekomen in een mooie B&B. Wat een luxe hier tegenover gisteren.
Ook vandaag geen pelgrims tegengekomen, zelfs geen
verwijzing naar de Compostella route, je zou voor minder beginnen te twijfelen
of je nog op de route zit.
Na het douchen en het verzorgen van het zitvlak eindelijk
eens wat tijd om effe te rusten. Straks na het eten tijdig naar bed en morgen
op naar Rocamadour.
Gezien de locatie, middle of nowhere, zijn
we in het hotelletje blijven eten.
We zijn begonnen met een halve liter
Grimbergen, die smaakte gelijk honing. Ook Jan liet deze kans niet onbenut en
ledigde gulzig zijn kelk na deze lange zware dag, de langste rit van mijn
Camino.
Na het eten zijn we op het terras blijven
zitten, de temperaturen waren optimaal. Rond 23 uur zijn we ons bed in
getrokken..
Vanmorgen half acht ontbijt, vertrek rond
half negen met lichte regen. We begonnen dadelijk met een steile klim naar
Eguzon dorp. Na 6 km even stoppen aan het kerkhof in Chapelle-Baloue om de
glazen grafzerken te bekijken (Zie foto bijlage 1).
Daarna onze tocht verder gezet naar La
Souterraine, eerste afspraak met de dames voor een korte koffiepauze. Daar heb
ik mijn eerste stempel van Myriam ontvangen (Zie foto bijlage 2).
Na de koffiepauze regenjasjes even moeten
aantrekken en onze tocht verder gezet naar Bénévent-LAbbaye. We zien de abdij
van ver reeds liggen (Zie foto bijlage 3).
Na een kort bezoek en onze picknick
genuttigd te hebben een kort terrasje en vanaf dan gaat Arlette weer mee met de
fiets verder naar Châtelus-Le-Marcheix.
Het parcours blijft zwaar golvend zonder
één meter vlak.
Na een korte steile afdaling arriveren we
rond half vier in Châtelus.
Snel nog een terrasje, en dan op naar de
laatste 30 km richting St. Martin Terressus, een 1-sterrenhotelletje, de naam
hotel onwaardig. Vermits we geboekt hadden restte ons geen andere keuze.
Eten zouden we daar zeker niet doen, dus
stapten we in de auto en reden naar een lekker restaurantje in St.
Leonard-de-Noblat.
Wat de rit zelf betreft hebben wij op twee Françaises na geen pelgrims ontmoet ook verder geen noemenswaardig heden, behalve het feit dat
ik vandaag de kaap van 1000 km heb overschreden.
Vermoeid na 12 dagen fietsen maar toch tevreden en uitkijkend naar Rocamadour (want dat betekend rustdag) ga ik dadelijk slapen, want heb het nodig. De benen waren thans goed en wat het zitvlak betreft, daar zal nog aan gewerkt moeten worden.
Gisterenavond na het eten bij de Italiaan nog een korte
wandeling gemaakt en daarna nog effe terrassen aan het hotel en omstreeks 11
uur na verzorging van mijn zitvlak ( ja Guido je gaat nog gelijk krijgen) lagen
wij in bed.
Vanmorgen dan om 7 uur het bed uit (was geen probleem want
ik was al wakker) alles inpakken en om half 8 aan het ontbijt. Blijkbaar wist
de garçon van dienst van niets af maar effe daarna toch eten. Om dan
aansluitend rond half negen te vertrekken in een stralende zon, Jan was wederom
mijn compagnon.
Na goed 14 km zijn wij dan een eerste keer gestopt aan een
dorpskerkje van Loye sur Arnon voor een
stempel ( een bewijs voor de pastoors in Compostella dat ik de route heb
afgelegd. Deze stempel is heus niet de eerste, mijn eerste dateert al van in
Maastricht). Jammer maar er was niemand aanwezig doch Jan had zich al
geïnformeerd in het plaatselijk café en die heeft ons 2 km van de route
gestuurd voor een stempel, maar het was de moeite waard. Na een zeer
interessant levensverhaal van de man een zeer verfrissende drink en een half
uur later hebben wij onze tocht verder gezet. Om na 24 km onze verzorgers te
ontmoeten in Le Châtelet voor alweer een verfrissing een beetje bijpraten met
de egas om dan onze tocht verder te zetten richting La Chatre voor de
picknick. Na enkele kilometers en een temperatuur dan al rond de 30 a 31 graden
staat in het midden van de weg een jonge mus die nauwelijks reageerde, ik
voelde de plicht om te stoppen en het beestje in de schaduw te zetten. Gezien
de toestand van het beestje toen ik het in mijn handen nam en terug neer zette
op de grond beslisten Jan en ik om wat water te geven aan het musje. En eerlijk
waar het beestje bekwam bij het drinken van het water uit mijn drinkbus ( zie
bijlage 1), achteraf bekeken nooit gedacht, daar ooit tijd voor te maken maar
ook dat is de Camino.
Na 60 km zijn wij aangekomen in La Chatre ( aan de 2 varkens hadden ze ge smst) en ik moet zeggen de dames hebben ons alweer
ferm verrast met een geweldigen koude schotel. Alleen bleken de varkens,
schapen te zijn ( zie bijlage 2). Tijdens onze lunch is er dan Rolf bijgekomen
( Rolf is een Hollander (alleen) die wij tijdens de afgelopen dagen reeds
meermaals zijn tegengekomen). We hebben hem dan maar uitgenodigd om met ons te
komen eten, hij was content met wat sla, dressing en een fris flesje water. Na
een fijne babbel en het dessert (watermeloen) heeft Rolf zijn tocht verder
gezet. Wij hebben daarna nog een terrasje gedaan en toen onze rit verder gezet
met Arlette er terug bij (ze geniet er blijkbaar ook van, en ik omdat zij er
van geniet).
Vanaf dan is het nog een 40 km tot onze locatie in Eguzon en
niet Orsennes zoals gepland, omwille van overnachtingsmogelijkheden, achteraf
blijken dit 52 km te zijn, maar ook dit is geen probleem.
Omstreeks 18 uur bereiken wij na wat zoeken ons hotelletje.
Er blijkt geen wifi te zijn dus zal dit verhaal pas morgenavond gepubliceerd te
worden.
Gisterenavond na het avondeten, een Cote a los van 350 gr en
een korte avond wandeling door het mooi historisch centrum van Nevers( zie bijlage 1), daarna
terug naar het hotel om de rit voor morgen nog eens te bekijken en dan het bed
in omstreeks 23u30.
Gezien de kortere vlakke rit van 73 km langs kanalen, aquaduct en weilanden richting
Saint Amond Montrond zijn wij vanmorgen pas om 8 uur opgestaan om na het
ontbijt en inladen op ons gemak vertrokken rond 9u30. Na enkele kilometers
rijden wij voorbij een ouder koppel met wandelstok die ook op weg naar Santiago
waren gezien zij een Sint Jacobsschelp op hun rugzak droegen, doch wij waren zo verbouwereerd door het feit
dat het ouder vrouwtje (ik schat tussen de 65 en 70 jaar) op teenslippers liep
en haar hielen waren ingepakt met pleisters en windels een zeer aandoenlijk
beeld we hebben er zelfs geen foto van.
Op het aquaduct (zie bijlage 3) zijn wij Belgische toeristen tegengekomen en
na een korte babbel zijn wij verder
gefietst.
Na 16 km hebben wij
dan halt gehouden in een van de fraaiste dorpjes van Frankrijk,
Apremont-sur-Allier. Een aanrader voor wie in de buurt is.
Arlette heeft nu haar fietskleren en fiets uitgepakt en gaat voor de rest van
de dag (gezien het parcour) ons met de fiets vergezellen.
Aansluitend hebben wij onze tocht verder gezet en hebben wij
doorgefietst tot in Neuilly en Dun( km 44) om te picknicken. Myriam had alles
al klaar staan en zelfs de smossen al gemaakt en dat scheelt in tijd. Rond twee
uur zijn wij dan verder afgezakt naar onze bestemming zonder veel noemens
waardige feiten alleen nog meegeven dat wij vandaag weer heel veel
verschrikkelijke oude dorpjes gezien hebben en denk zelfs veel armoede.
Voor de rest was ik voor de eerste keer blij dat de tocht
rond 4 uur afgelopen was voor vandaag, slechte benen en een pijnlijk rood
zitvlak (maar Arlette gaat mij vanavond eens goed soigneren, Jan is bij deze
gewaarschuwd), hopelijk zijn morgen de benen beter want het klimwerk zal gaan
beginnen en de dagen erna zal dat niet beter zijn. Ook zal er morgen terug 97
km moeten gefietst worden, overmorgen zal dat ongeveer hetzelfde zijn.
Apropos, op 400 meter na heb ik er nu 800 km opzitten op 10
dagen. Wat het weer betreft hebben wij vandaag de zon niet veel gezien,
desondanks toch een 27 a 28 graden. Voor morgen voorspellen ze 31 graden. Dus
eerst naar de Italiaan om pasta te eten en dan vroeg naar bed want morgen is
het werkendag.
Groetjes en tot morgen
af en toe wordt er ook tijd gemaakt voor een grap (zie bijlage 2)
Ik zal maar beginnen waar ik gisteren geëindigd ben.
Ik ben gisterenavond tamelijk abrupt gestopt maar heeft
alles te maken met tijdsgebrek en wifi verbinding.
Zoals ik gisteren al schreef zijn Myriam en Jan ons komen
vervoegen (Jan zal meestal mijn fietsgenoot zijn de volgende week) in de vroege avond en dat entree moest gevierd
worden. Voor zij die Jan een beetje kennen weten dat Jan graag wat actie brengt
dus Jan de grote koelbox bij met enkele flessen witte wijn en dus hebben wij samen
een flesje geopend. Daarna zijn wij op zoek gegaan naar een restaurant in de buurt, het
eten en de entourage waren dik in orde. Jan was natuurlijk al dadelijk in contact
geraakt (die zoekt dat gewoon op)met de uitbater en dat leverde bij de
afrekening een extraatje van de chef op, namelijk een lekkere schnaps.
Aansluitend zijn wij dan ook met Jan en Myriam nog eens naar
de kathedraal boven op de berg gewandeld waar dat er om 23 uur en groot
vuurwerk ging plaatsvinden en ik kan u zeggen dat het groots was, een
Vanglabeek (vuurwerkspecialist thuis uit de buurt) meer dan waardig, wij hebben
het vuurwerk al liggend op onze rug gevolgd want de spetters waren boven ons
hoofd. Jan zegt dat we zo een spektakel vlak boven ons nooit meer gaan meemaken
.
Rond twaalf uur waren wij terug op de kamer, maar een
volledig verslag maken voor de blog zat er niet meer in. Ook het wifi draaide
heel moeizaam vandaar de aanvulling vandaag.
Vandaag hebben wij (Jan en ik)flink ons best gedaan en hebben
er 99 km bijgedaan. Nu moet ik ook wel toegeven dat vanaf vandaag tot en met aanstaande
zaterdag , de fietstassen in de auto leg wat een wezenlijk verschil maakt en
zeker naar het einde van de dag.
Onder weg hebben wij toch alweer flink wat hoogtemeters
gemaakt en de wind is flink tegen ons geweest. De zon scheen namiddag al
weer zeer regelmatig en daardoor werd de
29 graden dan ook vlotjes bereikt.
Het parcour vandaag is zeer zeker het parcour waarvan ik hou
en het mag voor mij zelfs zwaarder zijn want dan pas worden de landschappen
echt mooi.
Wat nog mooi is, is het feit dat wij ondertussen toch al wat
tochtgenoten hebben leren kennen sinds een dag of drie, en dan zie je die op
bepaalde onverwachte momenten terug en dan wordt er eerst kort een goede dag gewenst en wat oppervlakkig gepraat maar na
drie dagen heb je een band zonder dat je het beseft en gaan de gesprekken veel verder dan alleen
goede dag, je wordt zelfs enthousiast als je ze na 1 dag terug tegen komt en
dat maakt deze tocht toch wel speciaal.
Ook mooi vandaag was het moment dat wij in de verte voor ons
iemand langs de weg zagen lopen en dat wij onder mekaar (Jan en ik) aan het discussiëren
waren of dat nu ook een pelgrim zou zijn? Volgens Jan niet want hij had een
lange broek aan en dat beeld klopte niet met dat van een wandelaar en hij duwde
iets voor zich uit een buggy of iets dergelijk. Wat bleek nu, het ging wel
degelijk om een pelgrim want bij het passeren zagen wij de St-Jacobsschelp voor
op zijn bagage die hij met behulp van een soort karretje waar dat je bierbakken
mee verplaatst had liggen. (zie bijlage 1)Wij terug gedraaid en effe met de man gebabbeld, het
ging om een Duitser die te voet vanuit Hamburg is vertrokken voor zijn tocht. Hij
was al 50 dagen onderweg met het karretje voor zich uit duwend en hij moet toch
last gehad hebben van zijn handen want rond beide handvatten had hij dikke
proppen gemaakt wat het drukkingspunt wellicht vergrootte. En dan vraag je , je
achteraf af waarom doet zo iemand zo iets, en dat moet toch niet gemakkelijk
zijn want o een karretje met 1 hand duwen is praktisch niet mogelijk (een
bierhandelaar kan u dat bevestigen, en ik ken er zo ene hé Rik). Dus alles wat
die man wil doen en ik kan er u zo heel veel opnoemen, dan moet hij stoppen. Dat
is echte boetedoening denk ik dan. Bij ons afscheid roept de man ons na Buen
Camino.
Terug naar het verlag van vandaag, vanmorgen zijn wij na een
stevig ontbijt omstreeks half negen vertrokken in Vezelay, en op km 15 zijn wij
voor het eerst onze Nederlandse tochtgenoten weer tegengekomen, José en Krist (want
zo noemen ze en Jan heeft daar geen drie dagen voor nodig om dat te weten) zaten
daar al op een terrasje aan de koffie, enthousiast vloog José uit haar stoel om
ons te groeten, en ik ben dan ook uit beleefdheid en omwille van haar spontane
reactie gestopt en heb Jan dan maar voorgesteld.
Na een korte kennismaking en een verduidelijking waarom ik nu met Jan fietste
en niet met Arlette (zo voorkom je verkeerde gedachten J ) hebben Jan en ik (zie bijlage 2)de tocht
verder gezet met de wetenschap dat wij ze vandaag wel nog een paar keer gaan
zien.
In Courbigny
na 35 km was het al zover. Onze eerste geplande stopplaats (wat we met Arlette
en Myriam hadden afgesproken) zitten wij koffie te drinken en wat bij te praten
en toen waren ze er al, daar nog effe wat liggen te gekscheren en dan verder hoogtemeters
maken naar Premery na 64 km waardat er een rommelmarkt was en zorgde voor wat
omleiding, uiteindelijk hebben wij rond kwart voor 1 onze vrouwen teruggevonden
aan de rand van een park of zoiets en daar werden wij verwend met smos drank en
fruit, wat moet een mens nog meer hebben .
Rond kwart voor twee hebben wij onze tocht dan verder gezet
richting Nevers, en wie zien wij na 10 minuten, jawel José en Krist wij zijn
vanaf dan maar samen met elkaar gefietst tot de afslag die zij richting Camping
moesten nemen.
In Nevers hebben wij dan onze vrouwen teruggevonden na een
bezoek aan Bernadette Soubirous die opgebaard ligt in een glazen kist in het
klooster van St. Gildard.
Na onze was en plas gaan wij nu iets zoeken om te eten,
