Leven met een narcist of iemand met een Narcistische Persoonlijkheids Stoornis Hier probeer ik beetje bij beetje mijn levensverhaal neer te zetten.
Hoe ver ik zal geraken weet ik niet want het is veel werk, maar ik doe mijn best om dit zoveel mogelijk aan te vullen.
In afwachting kan het wel wat onduidelijk zijn voor de meeste lezers, want van de actuele berichten weten jullie ook niet wat er aan vooraf is gegaan, maar ik hoop dit dit geleidelijk te kunnen aanvullen om meer duidelijkheid te kunnen brengen.
04-09-2011
Verjaardagsgeschenken...
Ook krijg ik op mijn verjaardag al jaren in plaats van een cadeau een ruzie omdat hij niet weet wat me te geven!
Maar hij doet niet eens moeite, ik speel dan ook al jaren hints en tips door via mijn schoonmoeder in de maanden die mijn verjaardag vooraf gaan en doe er dus speciaal moeite voor, maar nee, toch ieder jaar weer ruzie, heel leuk...
Wat maakt dat ik ondertussen al ontelbare verjaardagsgeschenken te goed heb, die ik toch nooit te zien zal krijgen...
Verleden jaar hebben we beslist dat we elkaar (zijn ouders en wij, we vieren onze verjaardagen steeds samen) geen verjaardagsgeschenken meer zullen geven, maar elkaar het verjaardagsetentje op restaurant geschenk doen.
Wat het voor hem natuurlijk ook véél gemakkelijker maakt...
En ik geen ruzie meer krijg als verjaardagsgeschenk.
Maar dit jaar overtrof echt alles, sinds het begin dit jaar vond hij de ochtend- en avondzoen eerder storend dan wat anders dus werd dit ook afgeschaft.
Staat die op mijn verjaardag zo rond de middag op, gaat zoals gewoonlijk meteen naar beneden om er ene te roken en bekijkt me eens spottend van op de traphall in het langskomen, waarop ik "salut, la vieille" te horen krijg en hij verder de trappen afdaalt achter zijn sigaret.
Ironie verdraag ik momenteel niet zo goed, zeker als er een korrel gemeende gedachten achter schuilen...
En dat was het dus dit jaar, een heel leuke verjaardagswens, niet?
Enkele hersenspinsels die zo tussendoor bij me opkomen...
Iets wat me nu ook te binnen schiet: ik was 15 jaar geleden werkloos geworden, en via de VDAB jobclub had ik een job gevonden, maar die was part-time.
Iets waar hij niet mee akkoord gaat, vrouwen moeten zowel als mannen full-time werken.
Huishouden telt helemaal niet mee als werk.
Ik heb er toch meer inlichtingen over ingewonnen, toen bleek dat het secretariaatswerk was en ik zelf meer netto overhield aan de part-time dan de jobs die ik tot daar full-time deed!
Dus waarom nog twijfelen?
Het zag me er een tof bedrijf uit, ik was de enige bediende van 2 bazen die ganse dagen onderweg waren, de zus van een van hen nam de andere part-time voor haar rekening.
Dus zat ik meestal alleen op bureel, mijn job was de dossiers bijhouden en de telefoon opnemen en doorschakelen of berichten noteren, wat wil een mens nog meer?
Zo veel werk was er ook niet, ik diende eerder als aanwezigheid, dus had ik ook redelijk veel vrije tijd, wat wel saai kan zijn, maar doordat ik helemaal alleen zat nam ik mijn eigen papierwerk van thuis mee en deed ik dat ginder als er geen werk meer was, dat was dan ook al tijd uitgewonnen thuis.
En ja, zijn commentaar bleef ook niet uit...
Dat is geen echte job, bureauwerk, phoe, hele dagen zitten, enkele brieven typen of dossiers bijhouden, dat kun je echt geen werken noemen.
Volgens hem kun je enkel fysieke arbeid werken noemen, al de rest is luieren, mentaal werk is helemaal niet werken.
Ook was hij jaloers door mijn mooi loon die ik zomaar kreeg om ganse dagen niets te doen, maar toch mooi meegenomen was.
En daar huishouden ook al niet als werk aanschouwd wordt deed ik dus hele dagen niets!
Ik krijg ook heel vaak opmerkingen dat ik nooit nieuwe kleren koop...
Inderdaad, ik heb de laatste 3 jaar niets meer gekocht, hij wil niet meekomen om te zien of hij iets mooi vindt.
Als ik dan zelf iets koop en er trots mee thuiskom ziet hij het niet graag, (lees: niet duur genoeg of niet van dit of dat merk) gelijkt dit steeds op niets en komt er een hele discussie van.
Als ik dat dan eens durf aan te doen is het van: "zo kom ik niet met jou buiten"
Dus nee, ik heb helemaal geen zin meer om nog kleren te kopen.
Idem voor spulletjes voor de huisinrichting, dus breng ik ook niets meer mee.
Als we op restaurant gaan eten dan wil hij steevast zijn aperitief drinken waarbij het niet altijd bij 1 of 2 blijft en dan nog wijn tijdens de maaltijden, met als resultaat dat ik dus nooit iets drink, anders is er geen BOB meer om naar huis te gaan.
Ik kan trouwens toch niet zo goed tegen alcohol, 1 aperitief en ik zweef al en ik drink liever spuitwater bij mijn maaltijden, want hoe meer alcohol ik drink, hoe minder ik proef en geniet van wat op mijn bord ligt, dus is dit voor hem een heel goed excuus.
Maar als ik dan eens een glaasje zou willen drinken dan zal hij zich ook nooit eens opofferen.
En het commentaar die ik dan krijg in het naar huis rijden!
Nuchter krijg ik al genoeg commentaar, maar als hij een glas op heeft is het nog veel erger...
Mijn nachtzicht is gewoon niet zo denderend en de enige restaurantjes die we doen zijn er dan nog die volledig op "den buiten" liggen, zo met van die slecht verlichtte kronkelende smalle straatjes te midden de weilanden, dus rij ik zeker niet snel, waarbij ik weer de naam van mémé meekrijg.
Terwijl ik al veel langer mijn rijbewijs heb en hem zelfs heb leren autorijden!
Ik kreeg daarstraks al commentaar bij het avondeten dat ik zo traag at en of hij de rest mocht opeten vooraleer het koud was.
Ik ben sinds een 3-tal dagen kortademig, dat ligt waarschijnlijk aan de warmte, en eten maakt me nog kortademiger.
Toen ik me na het eten in de zetel ging zetten begon hij over de boodschappen die deze week moeten gedaan worden, of ik die zal kunnen doen of als hij zal moeten gaan.
Ik vertel hem dat ik nog geen 2 weken uit het ziekenhuis ben en dat ik het nog niet aan kan.
En dat ik de raad meekreeg 3 à 4 weken te rusten en me niet te veel vermoeien, enkel licht huishoudelijk werk te doen en niet te heffen of te tillen.
Dan krijg ik te horen dat ik overdrijf met rusten, het als excuus gebruik om niets te moeten doen, die 3 à 4 weken rusten moeten met een korrel zout genomen worden, als ik me goed voel dan mag ik gewoon doorgaan als gewoonlijk, alleen voel ik me nog niet zo goed.
Hij ziet heel goed wat er hier moet gedaan worden, klaagt er zelfs over maar vertikt het om iets te doen zonder dat ik het uitdrukkelijk vraag, als ik niets vraag lijkt het me ook niet te storen.
Maar iedere keer ik iets vraag lijkt dat zo onredelijk dat je het of liever zelf doet of als dat niet lukt je het later wel zal inhalen...
En weer een hele reeks verdere beschuldigingen, hij dacht dat we op dezelfde golflengte zaten, ik heb geen normale reactie's op wat er gebeurt of niet gebeurt, geen vooruitzichten, geen doelen, kortom, hij verdraagt me niet meer, dus ben ik weer maar eens dichtgeklapt...
Iedere keer ik iets antwoord brengt hij toch steeds een tegenargument in zodat ik echt niet meer begrijp waarom ik nog moeite doe om een antwoord uit te brengen.
Ik ben dus auto-destructief, maar hij zal me hem niet langer laten meetrekken in de dieperik, want wat zal het volgende zijn?
Volgens hem ben ik zover heen dat de enige volgende stap is dat ik mezelf van kant zou maken...
Wees gerustgesteld, dat zou ik nooit doen, dat is hij nu ook niet waard!
Het ziet er wel naar uit dat ik dus niet eens de tijd zal krijgen om te herstellen, deze week zal hij naar de immobiliën kantoren bellen om te zien of het de moeite is dat hij de verbouwingen afwerkt om te verkopen en begint hij al zijn boel in te pakken.
Kortom, waar deze ruzie op uitkomt: zijn manier van reageren is dus een antwoord op hoe ik handel of ben of leef, wel gemakkelijk zo, dan komt de schuld weeral bij mij te liggen...
Ofwel heeft hij gelijk en mogen ze mij ergens gaan opsluiten waar zelfs de muren zacht zijn.
Toen hij opstond tond 11u30 was ik naar de apotheek hier iets verder om zijn medicatie op te halen die hij vanavond nodig heeft.
Nu doe ik dus net als hij, ik zeg ook niets meer, maar toon hem zijn nieuwe doos terwijl hij aan het eten is en stop die in de kast.
Dan ga ik me in de zetel zetten met de nieuwe Ikea catalogus die op de drempel lag.
Toen hij klaar was met eten komt hij aan het aanrecht, en we zijn weer weg: "zal dat altijd zo zijn van nu voort?", doelende op mijn tas en mes van het ontbijt die ik in de afwasbak laten staan heb ipv die meteen in de vaatwasser te steken.
Terwijl zijn eigen glas, bord en bestek van zijn nachtelijke vreetbui nog steeds op het aanrecht staan...
Zolang hij nog slaapt kom ik dus niet aan de vaatwasser, want dat maakt geluid en hij zou wel eens wakker kunnen worden...
"Zal je hier van nu voort alles zo laten rond slingeren, doe je nu niets meer?"
De "afwas" is ok een onzachte manier in de vaatwasser terecht gekomen, wonder bij wonder nog in 1 stuk...
Ik antwoord er gewoon niet meer op, kan toch geen woorden vinden om hem te antwoorden.
Ik ben dan maar naar boven gegaan om wat te strijken, zijn was trouwens...
Ik weet heel goed dat ik ook niet perfect ben, maar zo'n behandeling verdien ik nu ook niet.
Gisterenavond was hij dan wel weer wat "normaal", hij was de site van Porsche aan het bekijken met het laatste nieuwe model, toonde me iedere keer de foto's van het interieur, de voorkant, de achterkant enz, wat kan mij dit schelen?
Dat kunnen we ons toch nooit veroorloven.
Dat zijn dus de enige momenten waarop hij enthousiast over iets kan zijn, een nieuw model bij Porsche, zijn genialiteit als hij weer eens iets grafisch gemaakt heeft of als hij bezig is met muziek op zijn computer te maken...
Ik krijg soms uren aan een stuk uitleg over dingen waar ik toch nooit iets mee zal doen en die me helemaal niet interesseren, maar o wee als ik eens iets uitleg, daar kan hij toch niets mee aanvangen, dus waarom val ik hem daarmee lastig?
Ik heb gisteren nog wat gegoogled op narcisme, vond een test waaruit 100% zeker is dat hij een narcist is, dat had ik ondertussen ook wel al door, het bevestigd alleen mijn vermoedens...
En ik heb een lijstje afgedrukt met de kenmerken waaruit je die kunt herkennen, in het frans dan, om dit eens voor te leggen aan zijn moeder en zien hoeveel zij er in herkent.
Ik ben ook op de site van Marie Claire gevallen, een Franstalig magazine waar ook een korte uitleg staat en een beschrijving van het ideale slachtoffer van een narcist, daar kom ik dus voor 100% mee overeen, het plaatje is compleet.
Hoe lang dit nog zal duren weet ik niet, maar ik ben vastbesloten hem te negeren iedere keer hij zo begint.
Dit wordt ook zo aangeraden in meerdere artikels, een wandeling gaan doen, even afstand nemen.
Ik vraag me alleen af hoe het mogelijk is om na zo'n lange tijd uit elkaar te gaan, een leven van 22 jaar zomaar onder elkaar verdelen.
Ik denk dat ik nogal vasthou aan mijn spulletjes, het enige wat ik ooit zelf bezat, het enige wat me rest...
Die zijn eigenlijk allemaal niet belangrijk, het materiële kan vervangen worden, maar het is toch zo moeilijk, zeker als je geen cent opzij hebt doordat je jaren lang alles in de verbouwingen van je huis gestoken hebt, die trouwens niet af zijn mocht het tot een verkoop komen, wat we normaal gezien niet binnen de 5 jaar mogen doen daar we dan de renovatiepremie moeten terugbetalen, een van de voorwaarden is dat je woning niet verkoopt binnen de 5 jaar na ontvangst van die premie...
Pfff, Pfff, Pfff, Pfff, Pfff...
Vanavond was het ook weer grote "fun" :/
Update 04/09:
Na mijn rustpauze stond ik op en zei dat ik nog vlug naar de groentewinkel hier een kleine 100m verder zou gaan om aardappelen te halen voor morgen, want er was niets meer in huis.
Krijg ik als reactie "waarom heb je die deze morgen niet meegebracht toen je naar de apotheek ging?", de groentewinkel ligt net naast de apotheek.
Omdat ik nog moet opletten met heffen en tillen en ik geen zin had om 5kg te voet mee te zeulen.
Idd, 5kg is niet zwaar, maar momenteel heb ik echt niet veel nodig.
Dan krijg ik een spottend antwoord "moet ik je met de auto brengen misschien?"
Waarop ik hem antwoord dat ik zelf wel met de auto tot daar zal gaan.
En een hele reeks spottende opmerkingen over me heen krijg, "allé, ga jij nu de auto buiten halen om 100m verder een zak aardappelen te halen?" enz...
Een hele tijd geleden klaagde hij vaak dat ik haast nooit croque monsieur klaarmaakte.
Daar hij tussendoor geen maaltijd eet zei ik hem dat ik dat toch niet als hoofdmaaltijd kon klaarmaken, waarop ik een "waarom niet?" als antwoord kreeg, dus maak ik dit nu af en toe klaar als hoofdmaaltijd, dit is een van zijn lievelingsgerechten.
Daarstraks vroeg hij me wat we vanavond zouden eten, toen ik zei dat ik croque monsieur voorzien had kreeg ik een zuur gezicht en weer een hele reeks commentaar op hetgeen wat hij de laatste week voor zijn neus kreeg...
Had hij het eerder geweten, dan was hij naar de braderie getrokken en had hij daar wel iets gegeten...
Update 04/09:
Hij vraagt mij ook als hij nu ook al het eten zou moeten gaan klaarmaken?
Waar die "ook al" op slaat is voor mij een geheim, want sinds ik uit het ziekenhuis kwam en ik meteen moest wijken omdat hij absoluut dan wilde stofzuigen is de stofzuiger weer economisch werkloos, wat ondertussen bijna weeral 2 weken geleden is...
Ik moet echt op mijn tanden bijten om er zelf niet aan te beginnen, maar ver zou ik toch niet geraken, ik ben nog veel te snel kortademig, vooral de laatste 2 dagen.
Hij duwt me nu aan de kant om de tafel af te ruimen 's avonds, maar dat doet hij dus enkel om te kunnen zeggen dat hij toch de tafel afruimt mocht ik een opmerking maken dat ik geen hulp of steun krijg.
En dat is dan net of hij de wereld verzet heeft hé!
Ik zou wel eens zijn verrassing willen zien als hij alleen zal wonen, wat er echt allemaal bij een huishouden komt kijken...
Want met zijn mond doet hij heel veel en kan hij alles beter, maar dit bewijzen heeft hij nog nooit gedaan.
Als je hem trouwens bezig hoort gaat alles echt vanzelf, wat ook wel een bewijs is dat hij niet beter weet, mocht hij effectief al eens iets zelf gedaan hebben zou hij wel beter weten.
Ok, ik geef toe dat ik momenteel zeker geen uren sta te zwoegen om iets op tafel te krijgen, ik word nog heel snel moe en kortademig en voel heel goed dat ik nog niet zoveel aankan, dus ga ik voor simpele gerechtjes.
Een simpele risotto, puree-ham-kaas, pasta peppone, gisteren zoals gewoonlijk frietjes van de frituur, allemaal dingen die hij graag eet.
Maar doordat ik nu niet zoveel aankan moet hij er natuurlijk een opmerking over maken...
Wanneer was de laatste "echte" maaltijd?
Dat is zeker al een week geleden, wat dus niet zo is, dinsdag heb ik coteletten met een spruitjes / aardappelpuree zelf klaargemaakt, waarna ik best vermoeid was.
Morgen heb ik eindelijk carbonade met frietjes voorzien wat me ook weer zwaar zal vallen.
Daar zaagt hij ondertussen al een week achter...
Ik heb al voorzien dat ik morgenvoormiddag de carbonade zal klaarmaken zodat ik 's avonds enkel nog de aardappelen moet schillen en de frietjes snijden en bakken terwijl de carbonades opwarmen in de microgolf.
Waar hij trouwens toch niet mee tevreden zal zijn...
Daarstraks kwam het weer op tafel, dat zijn eerste idee nu is om de verbouwingen snel af te maken en dan het huis te verkopen om dan elk onze eigen weg te gaan.
En dat dit me blijkbaar niet stoort...
Wat ook zo is, ik ben het echt meer dan beu, ik ben moe gevochten, wil er zelfs geen moeite meer voor doen om hem te overtuigen.
Dus, van zodra ik me wat beter voel begin ik mijn boeltje hier te sorteren zodat dit niet op de laatste minuut in alle snelheid moet gebeuren.
Dat weten we dan ook weeral.
Hij heeft zijn best gedaan om het hier zo mooi mogelijk naar zijn smaak te maken, een beetje design in huis te brengen, maar er mag niet in geleefd worden.
Ik laat mijn gsm op de keukentafel liggen, anders hoor ik die niet en ik heb niet altijd zakken om hem in te steken, dat werkt op zijn zenuwen...
Na het avondeten zet ik de tafel klaar voor het ontbijt, dat mag ook al niet, waarom is dat nu nodig?
Nodig niet, nee, maar ik heb dit altijd zo gedaan, gewoon omdat ik 's morgens geen gedoe wil en het mezelf graag gemakkelijk maak.
En ook voor zijn eigen gemak toen hij nog ging werken, hij kon nooit tijdig zijn bed uit, dus verloor hij ook al geen tijd met alles uit de kast te gaan halen...
Ik gebruik graag mijn gratis tassen die ik bij de koffie kreeg voor mijn tasje koffie 's namiddags omdat die net goed in de hand liggen en het juiste formaat hebben, hij zou die wegwerpen en ik moet maar de tassen gebruiken die hij gekozen heeft, die zijn tenminste mooi...
Maar veel te klein en die liggen ok niet gemakkelijk in de hand...
Ik zet de vaatwasser 's avonds klaar zodat hij enkel de deur moet sluiten als hij gaat slapen, waarbij ik de deur op een kier laat staan anders mag ik er ook naar fluiten dat die aangezet wordt, dat steekt hem ook tegen, die deur die op een kier staat...
's Morgens haal ik niet meteen de lattenblinden op omdat ik anders met de zon in mijn ogen zit, die haal ik pas 's middags op als de zon langs de zijkant staat, met die dingen volledig dicht is het trouwens toch nooit donker, maar dat ik ook al niet goed...
Als je een fleece dekentje op je wil leggen als het 's avonds wat frisser wordt levert je de bijnaam mémé op.
Gemakkelijke kledij thuis is ook al uit den boze, zelfs al is het iets waarmee je zonder schaamte de deur kan openen als iemand aanbelt, zelfs als je ziek thuis bent zou je je moeten opkleden en opmaken...
Als er ergens een speeltje van de poezels in de weg ligt gaat hij ook al steigeren...
Idem als er al eens een van hun brokken naast het potje ligt...
En nog een hele boel andere onnozele dingen waarvoor hij zich zonder echte reden voor opwindt...
Nooit kun je eens iets goed doen, alles wat je verkeerd doet is express om hem op stang te jagen.
In de leefruimte dan toch.
Wat hem zelf betreft, hij doet nooit iets verkeerd, maar een kapstok kan hij niet her-gebruiken, de vuile was kan hij niet in de wasmand stoppen, die gooit hij allemaal op de kleerhanger stang waar dit blijft liggen tot hij het nodig heeft en van zijn neus maakt dat het nog niet gewassen is, zijn schoenen liggen overal over de grond verspreid terwijl er plaats voorzien is in de kast, nu hij 2 keer per week naar de fysio moet neemt hij toch 2 keer per week een douche, anders kan dat gemakkelijk langer dan 1 week duren, hij poets zijn tanden éénmaal per jaar voor zijn controle bij de tandarts en nog veel meer, kortom, alles waardoor je niet anders kan dan hem leuk vinden en appreciëren...
En nu krijg ik weer een half uurtje uitleg over die nieuwe Porsche die toch zo mooi is en hij straks hoopt te kunnen bestellen met zijn lottowinst...
Winnen deed hij, met zijn 2,50 mag hij er zeker al een foto van kopen...
Hij staat op om 11u zonder ook maar 1 woord, ik maak zijn koffie klaar waarop hij me staat te bekijken en dan begint het, ik vul de filter boven de koffiepot in de lade die 1m van de koffiekan staat, "jij wil ook nooit iets doen zoals het hoort hé, een normale mens stopt de filter in de koffiekan en vult die daar".
Ik moest er eigenlijk op geantwoord hebben "ook een goedemorgen", maar had helemaal geen zin om er ook maar op te reageren!
Gisteren heb ik eindelijk de betaling ontvangen van iets wat ik via internet verkocht had, dus breng ik hem vandaag naar de fysio zodat ik op het kalmste moment van de dag naar de post kan gaan en vlug wat dingetjes halen die ik nodig heb waarvoor ik het vertik het hem te vragen, dat zou toch weer een heel gezaag met zich meebrengen.
Ik zal me wel moeten haasten want er is veel te doen op amper 1u30 tijd, maar ik had mijn route al goed gepland ;)
Dus vertrekken we rond 12u35, we zijn nog geen 50m verder of ik kreeg al 2 opmerkingen over mijn rijstijl, ik moest remmen voor een voetganger die door het rood voor mijn neus overstak en werd bijna geraakt door een auto die op het kruispunt iemand voorbij stak terwijl dat verboden is!
Hoe kan ik nu zo rustig blijven daaronder?
Hij zou die volgen of stoppen en uitstappen om hen hun vet te geven enz...
Verkeersagressie heet dat tegenwoordig zeker?
Na nog enkele opmerkingen over hoe ik rij zet ik hem af aan het ziekenhuis (waar we niet snel genoeg konden geraken) en spurt dan vlug naar het shopping in Kuurne voor enkele spulletjes bij Kruidvat en bij iU, waarna ik naar de GB ga op mijn bestelde broden op te halen zodat we weer een tweetal weken vooruit kunnen, vandaar uit naar de post met het pakje waar er dit keer veel volk stond, waardoor ik nog op het nippertje de tijd had om langs de Lidl te rijden voor nog enkele dingen om het avondeten klaar te maken.
Nog net de tijd om thuis te stoppen in het langsrijden en alles af te zetten én om te proberen aan het ziekenhuis te geraken vooraleer hij buitenkomt, want dan zet ik me op de passagiersplaats zodat hij kan rijden in het naar huis gaan, als hij staat te wachten heb ik de kans niet, dan springt hij gewoon aan de passagierskant binnen.
Mocht hij trouwens vroeger klaar zijn had ik toch niet meer gereden, hij kan in het vervolg het stuur nemen, ik heb liever dat hij de anderen uitmaakt dan mij!
Gelukkig ben ik niet snel bang, want de rit naar huis was erger dan een rollercoaster in een pretpark, velen zouden het of in hun broek of in hun schoot gedaan hebben...
Hij is roekeloos en rijdt als een gek, maar kan gelukkig goed met de auto overweg...
Thuis gekomen (oef) ben ik naar boven getrokken om te gaan rusten.
's Avonds maak ik het avondeten klaar, pasta peppone, hij zegt altijd dat hij dagelijks pasta zou eten en vind dit wel lekker, maar toch trekt hij een lang gezicht...
Na het eten komt het eruit, hij had na de fysio een schotel tortelini bolognaise opgewarmd, het was dus zijn 2de pasta maaltijd vandaag.
Waar ik dus totaal niet van op de hoogte was.
Maar wat hem niet gestoord heeft om 's nachts de rest van de pasta peppone op te eten...
