Leven met een narcist of iemand met een Narcistische Persoonlijkheids Stoornis Hier probeer ik beetje bij beetje mijn levensverhaal neer te zetten.
Hoe ver ik zal geraken weet ik niet want het is veel werk, maar ik doe mijn best om dit zoveel mogelijk aan te vullen.
In afwachting kan het wel wat onduidelijk zijn voor de meeste lezers, want van de actuele berichten weten jullie ook niet wat er aan vooraf is gegaan, maar ik hoop dit dit geleidelijk te kunnen aanvullen om meer duidelijkheid te kunnen brengen.
05-10-2011
Pfff, die schiet hier weer uit zijn sloffen...
Ik ga naar beneden om te eten en krijg de vraag "En wat doen we vanavond, elk zijn eigen vuilnis buitenzetten?" Ik wilde nog antwoorden, "tju, en dan heb ik nog wel de ganse living gestofzogen", maar heb toch nog op mijn tong kunnen bijten, daardoor zou hij opnieuw uit zijn dak gegaan zijn...
Ook is hij daarstraks boodschappen gaan doen en vraagt me ook of ik er wel zal willen van eten, omdat hij dit gaan halen is... Wie is er trouwens begonnen met kinderachtig alleen voor zichzelf eten te maken? Ik dus niet...
"Wat wil ik bereiken met me in de slaapkamer te verbergen?" Momenteel wil ik gewoon rust aan mijn kop om na te denken en er zo snel mogelijk bovenop te geraken.
"Als het zo zit dan is het voor mij genoeg en zetten we maar beter meteen het huis te koop!" Tja, als hij zo aandringt moeten we dat misschien wel doen dan!
Dus gaat hij morgen al een agentschap contacteren en kijken om alles zo snel mogelijk in orde te brengen.
Ik mag alles houden, de inboedel, de katten, alles, hij wil gewoon zijn laptop en zijn kuifje-raket!
En hij bleef maar doorgaan terwijl mijn eten net warm was (hij had al voor zichzelf eten klaargemaakt en gegeten), dus vroeg ik hem of ik de kans kreeg om rustig te eten net als hij, maar nee, hij kon er dus geen stop op zetten, dus ben ik met mijn bord naar de slaapkamer getrokken, daar kan ik tenminste rustig eten!
Toen ik onderweg was naar boven vroeg hij me of ik ook de gordijnen nog in brand zou steken.
Dit heeft mijn depressieve moeder namelijk gedaan toen ik nog een kind was.
Echt, hoe gemeen kan een mens zijn?
Ik stond er echt met mijn mond vol tanden van, was zo verbouwereerd dat ik zelfs geen antwoord kon geven, er kwam zelfs niets bij me op.
Nu zou ik hem antwoorden "ja, maar eerst ga ik mijn bord leegeten, dan is het de beurt aan de gordijnen, en daarna ga ik naar het derde verdiep om naar beneden te springen!", maar gisteren was dit echt een klap in mijn gezicht...
Natuurlijk is alles wat er gebeurt ook weer mijn schuld... Maar ik denk aan wat mijn schoonma me gezegd heeft, hij heeft een manier van dingen om te draaien zodat het iedere keer allemaal mijn schuld lijkt, niet naar luisteren! En dat doe ik dus ook!
Niet! ;o)
Oh ja, hij vroeg me ook wat ik dan wel wilde?
Dat hij opnieuw gaat werken zodat ik hier ganse dagen door kan lanterfanten op mijn luie kont in de zetel voor de tv of met mijn laptop?
Ik ben toch wel blij hé, dat ik mijn rug en de fibro als excuus kan gebruiken! Die heeft lef! Hij leeft zelf al 2 jaar in zijn zetel met zijn laptop, die zetel was trouwens nieuw voor hij in ziekteverlof ging, nu zak je bijna door tot op de grond waar hij altijd zit! En bij hem is er geen enkele oorzaak gevonden voor zijn "ziek zijn", geen enkel bewijs, niets!
Zen blijven, ik maak me niet meer kwaad.
Nu ik ermee ingestemd heb lijkt hij wat beschaafder, hij is daarnet kalm naar boven gekomen om te vragen of ik wil nakijken wat we nog voor het huis en de auto moeten afbetalen en de stand van de rekeningen. Alhoewel, beschaafder, hij zou het wel gisteren nodig hebben...
Pfff, dit gaat plots allemaal te snel, ik ben bang dat ik niet zal kunnen volgen...
Maar langs de andere kant sta ik ook nog niet meteen op straat, eerst een koper vinden, dan nog 3 maand voor de akte, dit zal allemaal pas voor volgend jaar zijn.
Vandaag is hij dus naar de fysio geweest en daarna naar zijn telefoonvriend, blijkbaar hadden die afgesproken.
In het terugkomen is hij binnen gesprongen in de winkel om mignonettes te halen, natuurlijk weer eens net genoeg voor zichzelf!
Vanavond heeft hij dus wat moeite gedaan, mignonettes gebakken in de pan, witte bonen met tomatensaus opgewarmd en een zakje mousseline puree klaargemaakt!
Ik vroeg hem daarstraks wanneer hij een afspraak heeft waarbij hij de wagen nodig heeft, want ik moet een afspraak maken bij de tandarts, om dus zeker te zijn dat de wagen niet dubbelgeboekt staat.
Hij moet enkel naar de fysio, maar die is vrij wanneer ik wil, hij heeft niets meer nodig!
Dan heb ik meteen erbij gezegd dat ik die vanavond nodig heb om naar de dokter te gaan.
Waarop ik weer commentaar kreeg dat ik daarvoor de auto nodig heb, dat het niet ver is, maar als ik naar de apotheek moet na de dokter is het wel té ver om alles te voet te doen! :p
De dokter was eigenlijk het CAW, en nadien ben ik dus mijn frietjes gaan eten zoals voorzien. ;o)
Mijn frietjes die ik normaal gezien vrijdag zou eten, die waren best lekker!
Nog wat zitten napraten met de eigenares, en dan dus naar huis, de katjes eten geven.
Waar meneer zelf zat te eten, hij had pasta gekookt, een pot tomatensaus geopend en een doosje gehaktballetjes die ik normaal gezien gebruik om in de vol-au-vent te doen!
Nog maar eens een heel ingewikkeld menu!
Ik heb dus tussendoor de katjes eten gegeven en ben weer richting slaapkamer vertrokken.
Rond 20u30 komt hij plots naar boven en vraagt me met de telefoon in zijn handen "doe je nu de boodschappen morgen?"
Dus was hij aan het telefoneren met zijn ma, waarop ik antwoordde dat ik haar morgenochtend zou bellen.
"Ach ja, je zou haar morgenochtend bellen, wel, morgen heb je de auto niet, ik moet naar de fysio en daarna ga ik naar J. (zijn ex-collega-telefoonvriend)"
Ik zeg hem "oh, niet erg, dan regelen we dat wel een andere dag", waarop ik als antwoord iets begrijp van kinderachtig gedrag of zo terwijl hij al aan het weggaan was.
Ik vraag me af wat zijn ma hem daarop geantwoord heeft, een half uur later zijn ze nog steeds aan het babbelen...
