Leven met een narcist of iemand met een Narcistische Persoonlijkheids Stoornis Hier probeer ik beetje bij beetje mijn levensverhaal neer te zetten.
Hoe ver ik zal geraken weet ik niet want het is veel werk, maar ik doe mijn best om dit zoveel mogelijk aan te vullen.
In afwachting kan het wel wat onduidelijk zijn voor de meeste lezers, want van de actuele berichten weten jullie ook niet wat er aan vooraf is gegaan, maar ik hoop dit dit geleidelijk te kunnen aanvullen om meer duidelijkheid te kunnen brengen.
07-09-2011
Inzicht...
Wat me gisteren vooral beter deed voelen is het feit dat mijn schoonma het ook zo ziet, een bevestiging dat ik zelf niet depressief ben of waanvoorstellingen heb, waarvan hij me probeerde te overtuigen en ik me met momenten ook vragen ging stellen.
Zijn ma staat dus volledig achter mij, waardoor ik me innerlijk ook veel sterker voel. En het voelt idd zo, dat er niet echt boos op kunnen worden, zeker nu ik weet waarom hij zo is, het is echt een ziekte, ene waarmee hij geboren is en waarmee hij hoogstwaarschijnlijk terug mee van deze wereld zal vertrekken, want overal staat ook dat dit niet te genezen is, het is gewoon het karakter van die persoon. Dat heeft me dit keer ook tot die beslissing gedreven. Trouwens, zijn ouders kunnen hem ook niet helpen, want hij overpraat hen net als ik als ze ook maar om het even wat vertellen, hij brengt steeds zijn eigen voorkeuren en opinies naar voren, waar het gesprek dan ook over gaat, niemand heeft gelijk, niets is mooi of goed of juist want het is niet zoals hij het wil. Ik doe dus vooral zoals ik teruggevonden heb in de artikels, het deel "hoe ga je om met een narcist?". Hem zoveel mogelijk negeren als hij weer eens begint, een wandeling gaan doen, hem vragen wie hij wel denkt dat hij is, voor het geval hij me nog eens de les spelt. Ik dacht in het begin dat het niet zou nemen, dat hij eerder nog bozer zou worden ipv te proberen alles te smeren, wat ook zo was, maar misschien had zijn cent wat meer tijd nodig om de grond te raken, wat dus gisteren wel duidelijk werd. Die laatste vraag heb ik hem nog niet gesteld, die ligt al een week of zo op het topje van mijn tong, maar die is er nog niet uitgekomen. Daarvoor zal ook wel een gepast moment komen. Het zat er sowieso aan te komen, want een maand of 2 geleden ben ik ook al in tranen uitgebarst toen ik met mijn schoonma uit eten was op boodschappendag. In ons eethuisje. Ik was weer eens aan het vertellen hoe hij tekeer ging, en de tranen sprongen me in de ogen. Toen heb ik haar ook gezegd dat ik ermee zou stoppen haar hiermee iedere keer te bedelven als we elkaar zagen, want het voelde aan alsof onze gesprekken alleen nog maar daarover gingen, en dat wilde ik niet meer, we hadden geen leuke gesprekken meer zoals vroeger, over dagdagelijkse dingen, maar naast het klagen over hem bleef daar nooit geen tijd meer voor over. Ik ben het beu en besef nu ook dat ik bij anderen waarschijnlijk al jaren als een klager overkom, want dat doe ik ook al 20 jaar als het te woord komt bij mensen die hem kennen, klagen dat hij zo moeilijk is om mee te leven. Dat moet voor niemand leuk zijn, en misschien is dit ook de reden waarom ik geen vrienden kon houden of mensen ons vermijden? Hoh, er gaat me hier zoveel door mijn hoofd, ik kan niet volgen om alles op te schrijven. Ik vind het wel jammer van ons huis, al jaren werken we eraan om het zo comfortabel mogelijk te krijgen, nieuw dak, isolatie, super-isolerende dubbele beglazing, een nieuwe verwarmingsketel die ons heel lekker warm houdt en haast niets verbruikt, een waterverzachter, ons gezellig tuintje, dat zijn allemaal dingen die ik niet kan meenemen, maar nu heb ik dit alles en ben ik toch niet gelukkig, dus. Voor het eerst in mijn leven zal ik het helemaal alleen aanpakken, wel bangelijk maar nodig. Ik voel me net een verloren kind, droom ervan dat er me iemand komt redden uit deze boel zodat ik niet helemaal alleen kom te staan, wat ik nooit echt gekend heb. Ik heb wel een jaar alleen gewoond toen hij me in het begin verliet, maar hij woonde toen ook gewoon bij me, kwam nog langs om onze toenmalige katten te zien zelfs al was het uit, ook om de blikken te openen toen ik met mijn rechterhand in het gips zat en ik die zelf niet openkreeg, en woonde ik op amper een km van mijn schoonouders vandaan. En had ik nog een goede gezondheid, kon ik nog werken.
Ach, het komt wel goed zeker?
Hopelijk kan ik dit binnenkort allemaal achter me laten en kan ik het met iedereen over leuke dingen hebben! En mezelf leren kennen en zijn, "the real me", eindelijk!
Een idee die me al jaaaaren in mijn hoofd speelt als hij weer eens goed op gang is: "who died and made you the king?" Maar ik heb het nog niet aangedurfd dit te zeggen, en in het frans komt die context niet zo goed over ;o)
Pfff, ik kreeg net weer een "les" van zeker een goed uur, waarom doe je dit zo, dit niet enz enz... Heel het huis met alles erin zijn zijn eigen ideeën, het is eerder een mannenhuis, er is hier niets die van mij komt, ik maak het mezelf moeilijk terwijl het makkelijk kan, blablabla... Idd, ideeën van mij zijn hier moeilijk terug te vinden, maar die weet dus niet hoe hij reageert als je iets voorstelt wat hij niet graag ziet of hem tegenspreekt in iets. Als je er iedere keer een hele lijst over krijgt dat dit totaal niet mooi is (lees eerder: wat hij niet graag ziet) en dat dit hier nooit zou binnenkomen, tja, op den duur heb je geen zin meer om je nog eens te laten afkraken en brengt je zelf geen ideeën meer aan. Zelfs zijn ouders kaarten sommige onderwerpen niet meer met hem aan, want ze weten al hoe hij erover denkt en dat ze weer een hele les gaan krijgen over hoe het wel en niet moet... Gelukkig is hij ondertussen weg naar Ikea, heeft afgesproken met zijn vriend die daar dichtbij woont en een break heeft, die komt dan morgen na zijn werk naar hier met de grotere stukken die niet in onze auto geraken. Misschien niet zo mooi van mij, maar ik heb hem zelf nog niet gezegd dat ik zo niet meer verder wil, laat het allemaal nog wat rusten zodat ik eerst kan herstellen, want eenmaal ik het hem zeg ben ik bang dat alles in een versnelling zal komen die ik niet zal kunnen volgen.
Deze beslissing om er niet meer voor te gaan heb ik dus zelf gemaakt.
Ik doe niks wat ik niet wil, het zit er gewoon al 20 jaar aan te komen, en heel toevallig is dit het moment. Ik heb wel schrik dat ik het er alleen zal moeten van afbrengen, maar alleen zijn brengt ook minder zorgen en werk met zich mee, dan ben je je eigen baas, doe je wat, wanneer en hoe je het wil. Ik zou die jeugdliefde aan mijn fb vrienden kunnen toevoegen, hopende dat hij me misschien zou komen redden, maar als ik terugdenk aan dat jaar toen ik alleen woonde, dat was gewoon pure luxe! Niet echt op financieel gebied, wel de vrijheid die erbij komt kijken. Thuis zat mijn vader me steeds op mijn kop, ook al is die op een moment weggegaan, ik moest dit en dat, was verantwoordelijk voor het deel gezin die overbleef doordat mijn moeder daar nooit toe in staat was. Het jaar dat ik bij mijn schoonouders woonde was beter, daar stond iedereen elkaar bij, maar toen ik met hem ging samenwonen kwam alles opnieuw op mij terecht. Voor mij komt er niets nieuws bij kijken, buiten een groot kind minder om voor te zorgen, maar verder? Ik doe hier echt alles, van boodschappen tot huishouden tot bankzaken tot boekhouding tot... Alles! Hij daarentegen zal wel voor enkele verassingen komen te staan... Mijn grootste schrik is de financiële kant, de rest kan ik allemaal zelf aan!
En eindelijk een antwoord gekregen van het CAW. Ze vragen me om langs te komen om alles eens te bespreken of eerst even te bellen, wat ik morgen om 13u30 doe, dan is hun middagpauze over en zit P. op de fysio!
Ik heb daarstraks mijn schoonmoeder teruggebeld, ik had haar gisteren aan de lijn om zeker te zijn dat ze me niet zou verwachten vandaag om de boodschappen te doen, wat ze dus niet deed, zij beseft in tegenstelling tot P. wel dat het nog te vroeg is. Ze vroeg gisteren ook of hij er was en of ik kon praten, wat dus niet het geval was, dus zei ik haar dat ik haar vandaag zou terugbellen van zodra hij naar de fysio vertrok, zodat ik vrij kon spreken ;o) En we hadden een heel goed gesprek!
Ze vroeg me dus hoe het ging, waarop ik haar mijn laatste bedenkingen liet weten, en ze is dus volledig akkoord met mij. Ik vreesde er wel een heel klein beetje voor omdat het toch zijn moeder is, maar juist hierdoor kent ze hem ook heel goed en was ik prettig verrast! Zij ziet trouwens maar al te goed hoe het er al van bij het begin aan toe gaat, niemand kent hem zo goed als wij, voor de buitenwereld is hij helemaal niet zo. Ze vind het wel jammer van het huis en de auto, de 2 "grootste" bezittingen, had ook al aan de poezen gedacht, maar zegt ook dat we voor de rest eigenlijk niet zoveel hebben, niets van meubelen die de moeite waard zijn om te verdelen, wat ook wel zo is. Natuurlijk zijn er wel veel spullen in een huishouden, maar ook niet zo veel dat echt van heel groot belang is.
Ik vertelde haar dus ook dat deze dreiging om me te verlaten er voor mij net een teveel is, dat als ik nu opnieuw moeite doe om de plooien glad te strijken we ergens volgend jaar toch weer op hetzelfde punt komen te staan en ook dat ik niet meer kan, ik ben op, deze relatie is mij volledig aan het vernielen. Dat mijn grenzen heel ver liggen, maar dat ik die naar mijn gevoel dit keer bereikt heb. Wat ze heel goed begrijpt en ook volledig mee akkoord gaat.
Toen ging het natuurlijk over hem en zijn manier van "zijn", dat hij echt al sinds heel klein anders dan anderen is, ondoorgrondbaar. Er ligt hier een audio opname van toen hij amper kon praten, ze deed hem kousen aan in een kleur die hem niet aanstonden, wat een drama die snotneus daarvan maakte! Ongelofelijk voor een peuter die amper kon praten! Toen hij 3 jaar oud was ging hij in de grote vakantie naar de speelpleinwerking, wat ook niet naar zijn zin was, die zat altijd liever alleen op zijn kamer zonder gestoord te worden. 's Middags vroegen ze daar dus wie er door zijn ouders werd opgehaald om thuis te gaan eten, en hij stak zijn vinger op, dus lieten ze hem naar de poort gaan om met de anderen op zijn ouders te wachten, die van niets wisten, want hij was voor volledige dagen ingeschreven! Toen hij zijn kans schoon zag is hij snel weggeglipt, hij heeft op 3 jarige leeftijd dus ongeveer 3 km te voet afgelegd langs een gevaarlijke, drukke weg om naar huis te gaan! Toen hun beste vrienden een tweede kindje kregen stelden ze hem de vraag, gewoon uit nieuwsgierigheid, of hij een broertje of zusje zou willen. Tja, daar ook geen verrassing, "nee, zeker niet, zo'n bleitend ding met stinkende broeken die aan mijn spullen zou zitten, bah"... Ook al op 3 jarige leeftijd want het eerste kind van die vrienden werd in hetzelfde jaar als P. geboren, en hun 2de kind is 3 jaar jonger... En dat is nog maar een deeltje van de gebeurtenissen...
Aan zijn ouders ligt het niet, had ik zo'n jeugd en zo'n ouders gehad, dan kon mijn leven niet meer stuk! Zij hadden een kruidenierswinkel thuis, en woonden achter de winkel, dus waren die altijd aanwezig, op bepaalde momenten van de dag misschien wat minder dan andere, maar ze waren steeds ter plaatse. Zijn grootouders woonden 10 huizen verder, waar hij ook heel geliefd was en heel vaak naar toe wilde. Hun beste vrienden woonden om de hoek van de straat, mensen die hem ook met open armen verwelkomden. Zowel zij als zijn grootouders hadden een caravan in de ardennen waar ze ieder weekend met hem naar toe gingen, en hij hield van de "leegte" rondom hem ginds, dus was het ook niet tegen zijn zin. Toen hij klein was mocht hij een puppy kiezen bij die vrienden. Hij was dus geliefd, goed omringd, misschien wat verwend maar had alles wat een kind zich maar kan wensen. En toch... Ik zei ook tegen zijn ma dat hun zeker geen schuld treft, dat ik alleen maar kon dromen van zo'n jeugd!
Ik heb de term narcist of nps aangekaart, en ze vind dit dus ook helemaal kloppen, al kent ze misschien niet alle aspecten zoals ik die hier geleerd heb, maar ze ziet er dus ook wel veel gelijkenissen in. Ook weet ze heel goed dat hij nooit zal veranderen. En heeft ze hem zelf al een tijdje geleden tijdens een van onze vorige ruzie's zelf verteld dat hij bij haar al lang met zijn valies op de stoep zou gestaan hebben.
Jammer genoeg kan ze hem ook niet eens door elkaar schudden om zijn ogen te openen, niemand kan dat, niemand weet of kent meer dan hem, hij weet altijd alles beter, kan altijd alles beter, de anderen zijn niets en gelijken op niets. Niets is ooit goed genoeg voor hem. Niemand kan tegen hem inkomen, van hem winnen, hij krijgt het altijd voor elkaar dat zelfs dingen die hij fout doet ook nog jouw schuld zijn. Ik denk dat zelfs de psycholoog in het UZ in Gent het ook niet gemakkelijk had, want naar wat hij me toen vertelde is hij ook met hem in discussie gegaan en stond die op een gegeven moment met zijn mond vol tanden... De psycholoog dan, wel te verstaan.
Ook zei ze dat ook al is hij haar zoon, hij zeker niet moet denken dat hij terug bij mama kan gaan wonen. Ze houdt van hem, het is haar zoon, maar geen haar op haar hoofd die eraan denkt om hem in huis te nemen, ze zou hem niet kunnen verdragen! Zelfs bij hen moet hij ook altijd de bovenhand krijgen, weet hij alles beter, heeft hij altijd gelijk, is er iedere keer discussie van zodra er iets ter sprake komt. Misschien daarmee dat ze ook niet zo vaak meer langskomen als vroeger... En hun zoon is ondertussen ook een volwassen man, dus ook niet echt evident om die terug in huis te nemen.
Ik vind het jammer voor hen, want het zijn echt goede mensen, en het moet niet leuk zijn om je kind dat te zien meemaken, kinderen eerder, want voor mij zijn zij mijn substituut ouders en voor hen ben ik als een dochter. Maar ze begrijpen me heel goed en geven met ergens wel gelijk...
Waardoor ik me nog wat beter voel. Nog een bevestiging van mensen die me toch al een goeie 20 jaar kennen en dus heel goed weten hoe ik in elkaar zit, dat het niet aan mij ligt! Waarmee ik helemaal niet bedoel dat jullie steun en begrip niet belangrijk is, zonder jullie zou ik niet zover geraakt zijn, maar zij kennen me al zoveel langer en beter en staan ook achter me! Ik begin met ergens wel blij te voelen en te verheugen op een gelukkiger leven zonder die dagelijkse bekommeringen, nooit weten aan wat je te verwachten, steeds op je hoede moeten zijn over wat je zegt, denkt of koopt. Ook al ziet het er financieel niet rooskleurig uit en moet ik onze thuis opgeven, ik kan er alleen maar gezonder en gelukkiger uitkomen.
Ik ben echt blij dat zij het ook zo zien, niet om mensen op mijn kam te scharen of absoluut mijn gelijk te willen halen, maar gewoon een bevestiging dat ik toch best "normaal" ben! Perfect ben ik zeker niet, dat geef ik maar al te graag toe, we hebben beiden onze fouten, en dat zie ik ook in. Wij horen gewoon niet samen, zijn echt niet compatibel, jammer dat ik het pas echt besef na 22 jaar, maar beter laat dan nooit! Contact houden zal ik zeker proberen, vroeger zag ik hen zelfs veel vaker dan P. zelf, toen ze nog de winkel hadden sprong ik er zeker 2 à 3 keer per week binnen, terwijl ze al geluk hadden als ze hem maandelijks eens te zien kregen.
Ik vreesde er wel wat voor, want tenslotte is hij hun zoon, maar ze zien toch verder dan hun neus lang is! ;o)
Ik denk dat hij begint in te zien dat ik het dit keer beu ben en dat hij dit alles wel eens zou moeten opgeven, dat hij vooral begint te beseffen wat hij zal verliezen... Hij is naar de fysio geweest, heeft daarna boodschappen gedaan en alles meteen in de kasten gestopt (gewoonlijk blijft dit soms wel tot de volgende keer beneden in de gang staan omdat ik die niet kan dragen), de vaatwasser geleegd, de tafel en het aanrecht klaargezet voor het avondeten en ik heb hem ook horen vegen... Hij heeft daarstraks zelfs de strijkplank en het strijkijzer uitgehaald om zijn hemd wat op te lappen die hij zomaar op de kleerstang gegooid had en dus helemaal gerimpeld was door de rest die er achterna op terecht kwam. De strijkplank staat in de slaapkamer waar ik lag te rusten. Wel een man, het strijkijzer niet ledigen vooraleer het terug te zetten, het snoer er zomaar bij gesmeten én het op de kast naast de mandjes van de poezen zetten om af te koelen...
Hij vroeg me ook met welke kaart hij morgen kan tanken, want hij gaat naar Gent en de tank is bijna leeg. Toen ik zelfs niet vroeg waarom of wat hij er gaat doen zei hij zelf dat hij naar Ikea gaat, dus waarschijnlijk om de kasten voor de achterkeuken te halen, ik vraag het ook niet, maar daar had hij het verleden week over met zijn vriend... Maar dit alles toch nog met een vies gezicht die tot op de grond hangt en heel onaangenaam gezelschap zijnde...
Too little too late...
Mijn beslissing wordt ondertussen alsmaar vaster. Ik begin te beseffen dat ik zelfs niet meer van hem hou, me niet meer met hem samen zie voor wat dan ook. Hij heeft het zelfs voor elkaar gekregen om de liefde die ik voor hem voelde tot niets te herleiden. Zielig als ik zo bekijk, maar diep in mijn hart besef ik dat dit toch maar tijdelijk is, om me te "paaien", dat het toch niet blijft duren, net als de vorige 20 keren...
Dit zat er eigenlijk al jaren aan te komen, was het nu niet, dan misschien volgend jaar of slechter, misschien had ik me wel helemaal laten gaan, tot er echt niets van me overbleef!
Ik weet dat er me enkele moeilijke maanden te wachten staan, maar ik ruik de vrijheid en het geluk al van in de verte.
Ook al zal het niet altijd gemakkelijk zijn, dat is het nog nooit geweest.
Ziezo, mijn mailtje naar het CAW is weg! Alhoewel, die "tje" mag er af, om de situatie een minimum uit te leggen zijn er al veel woorden nodig en ik heb het gevoel dat het nog niet eens duidelijk genoeg is... Zien wat zij antwoorden dus. En wachtten tot hij opstaat, wat nu wel zeer binnenkort zal gaan zijn, pfff... Hij is dus rond middernacht thuisgekomen, maar ik heb hem niet meer gesproken sinds hij vertrokken was, dus...
Oei, mijn mailtje moet ik nu nog eens naar de andere afdeling sturen... Ik kreeg net een antwoord dat ze mijn mail aandachtig gelezen hebben, maar dat de collega's van de andere afdeling me beter kunnen helpen. Allé hop! Al wens ik nog steeds dat ik wakker word uit deze nachtmerrie Het gaat met ups en downs, met momenten vraag ik me af of ik er wel goed aan doe, of hij echt wel zo erg kan zijn, maar alles wat ik hier en op mijn blog zet is puur en simpel de waarheid, zoals het er echt aan toe gaat. Waarom is dit zo moeilijk? Pfrt...
