Leven met een narcist of iemand met een Narcistische Persoonlijkheids Stoornis Hier probeer ik beetje bij beetje mijn levensverhaal neer te zetten.
Hoe ver ik zal geraken weet ik niet want het is veel werk, maar ik doe mijn best om dit zoveel mogelijk aan te vullen.
In afwachting kan het wel wat onduidelijk zijn voor de meeste lezers, want van de actuele berichten weten jullie ook niet wat er aan vooraf is gegaan, maar ik hoop dit dit geleidelijk te kunnen aanvullen om meer duidelijkheid te kunnen brengen.
14-06-2012
Enkele denigrerende opmerkingen...
Zaterdag help ik mijn vriend en heb ik de auto nodig.
Ach ja, niet nodig om jou dat te zeggen, dat is toch 's voormiddags, jij slaapt toch tot de middag...
Zolang dit huis niet verkocht is heb ik geen geld om iets anders te kopen, voor jou is dat geen probleem, jij gaat gewoon met je papiertje (invaliditeitsattest) naar het stadhuis en zal een sociale woning krijgen...
Ik ga naar beneden om te eten en krijg de vraag "En wat doen we vanavond, elk zijn eigen vuilnis buitenzetten?" Ik wilde nog antwoorden, "tju, en dan heb ik nog wel de ganse living gestofzogen", maar heb toch nog op mijn tong kunnen bijten, daardoor zou hij opnieuw uit zijn dak gegaan zijn...
Ook is hij daarstraks boodschappen gaan doen en vraagt me ook of ik er wel zal willen van eten, omdat hij dit gaan halen is... Wie is er trouwens begonnen met kinderachtig alleen voor zichzelf eten te maken? Ik dus niet...
"Wat wil ik bereiken met me in de slaapkamer te verbergen?" Momenteel wil ik gewoon rust aan mijn kop om na te denken en er zo snel mogelijk bovenop te geraken.
"Als het zo zit dan is het voor mij genoeg en zetten we maar beter meteen het huis te koop!" Tja, als hij zo aandringt moeten we dat misschien wel doen dan!
Dus gaat hij morgen al een agentschap contacteren en kijken om alles zo snel mogelijk in orde te brengen.
Ik mag alles houden, de inboedel, de katten, alles, hij wil gewoon zijn laptop en zijn kuifje-raket!
En hij bleef maar doorgaan terwijl mijn eten net warm was (hij had al voor zichzelf eten klaargemaakt en gegeten), dus vroeg ik hem of ik de kans kreeg om rustig te eten net als hij, maar nee, hij kon er dus geen stop op zetten, dus ben ik met mijn bord naar de slaapkamer getrokken, daar kan ik tenminste rustig eten!
Toen ik onderweg was naar boven vroeg hij me of ik ook de gordijnen nog in brand zou steken.
Dit heeft mijn depressieve moeder namelijk gedaan toen ik nog een kind was.
Echt, hoe gemeen kan een mens zijn?
Ik stond er echt met mijn mond vol tanden van, was zo verbouwereerd dat ik zelfs geen antwoord kon geven, er kwam zelfs niets bij me op.
Nu zou ik hem antwoorden "ja, maar eerst ga ik mijn bord leegeten, dan is het de beurt aan de gordijnen, en daarna ga ik naar het derde verdiep om naar beneden te springen!", maar gisteren was dit echt een klap in mijn gezicht...
Natuurlijk is alles wat er gebeurt ook weer mijn schuld... Maar ik denk aan wat mijn schoonma me gezegd heeft, hij heeft een manier van dingen om te draaien zodat het iedere keer allemaal mijn schuld lijkt, niet naar luisteren! En dat doe ik dus ook!
Niet! ;o)
Oh ja, hij vroeg me ook wat ik dan wel wilde?
Dat hij opnieuw gaat werken zodat ik hier ganse dagen door kan lanterfanten op mijn luie kont in de zetel voor de tv of met mijn laptop?
Ik ben toch wel blij hé, dat ik mijn rug en de fibro als excuus kan gebruiken! Die heeft lef! Hij leeft zelf al 2 jaar in zijn zetel met zijn laptop, die zetel was trouwens nieuw voor hij in ziekteverlof ging, nu zak je bijna door tot op de grond waar hij altijd zit! En bij hem is er geen enkele oorzaak gevonden voor zijn "ziek zijn", geen enkel bewijs, niets!
Zen blijven, ik maak me niet meer kwaad.
Nu ik ermee ingestemd heb lijkt hij wat beschaafder, hij is daarnet kalm naar boven gekomen om te vragen of ik wil nakijken wat we nog voor het huis en de auto moeten afbetalen en de stand van de rekeningen. Alhoewel, beschaafder, hij zou het wel gisteren nodig hebben...
Pfff, dit gaat plots allemaal te snel, ik ben bang dat ik niet zal kunnen volgen...
Maar langs de andere kant sta ik ook nog niet meteen op straat, eerst een koper vinden, dan nog 3 maand voor de akte, dit zal allemaal pas voor volgend jaar zijn.
Vandaag is hij dus naar de fysio geweest en daarna naar zijn telefoonvriend, blijkbaar hadden die afgesproken.
In het terugkomen is hij binnen gesprongen in de winkel om mignonettes te halen, natuurlijk weer eens net genoeg voor zichzelf!
Vanavond heeft hij dus wat moeite gedaan, mignonettes gebakken in de pan, witte bonen met tomatensaus opgewarmd en een zakje mousseline puree klaargemaakt!
Ik vroeg hem daarstraks wanneer hij een afspraak heeft waarbij hij de wagen nodig heeft, want ik moet een afspraak maken bij de tandarts, om dus zeker te zijn dat de wagen niet dubbelgeboekt staat.
Hij moet enkel naar de fysio, maar die is vrij wanneer ik wil, hij heeft niets meer nodig!
Dan heb ik meteen erbij gezegd dat ik die vanavond nodig heb om naar de dokter te gaan.
Waarop ik weer commentaar kreeg dat ik daarvoor de auto nodig heb, dat het niet ver is, maar als ik naar de apotheek moet na de dokter is het wel té ver om alles te voet te doen! :p
De dokter was eigenlijk het CAW, en nadien ben ik dus mijn frietjes gaan eten zoals voorzien. ;o)
Mijn frietjes die ik normaal gezien vrijdag zou eten, die waren best lekker!
Nog wat zitten napraten met de eigenares, en dan dus naar huis, de katjes eten geven.
Waar meneer zelf zat te eten, hij had pasta gekookt, een pot tomatensaus geopend en een doosje gehaktballetjes die ik normaal gezien gebruik om in de vol-au-vent te doen!
Nog maar eens een heel ingewikkeld menu!
Ik heb dus tussendoor de katjes eten gegeven en ben weer richting slaapkamer vertrokken.
Rond 20u30 komt hij plots naar boven en vraagt me met de telefoon in zijn handen "doe je nu de boodschappen morgen?"
Dus was hij aan het telefoneren met zijn ma, waarop ik antwoordde dat ik haar morgenochtend zou bellen.
"Ach ja, je zou haar morgenochtend bellen, wel, morgen heb je de auto niet, ik moet naar de fysio en daarna ga ik naar J. (zijn ex-collega-telefoonvriend)"
Ik zeg hem "oh, niet erg, dan regelen we dat wel een andere dag", waarop ik als antwoord iets begrijp van kinderachtig gedrag of zo terwijl hij al aan het weggaan was.
Ik vraag me af wat zijn ma hem daarop geantwoord heeft, een half uur later zijn ze nog steeds aan het babbelen...
Wat ik echt al mijn hele leven mis is kortweg liefde, te beginnen met ouderliefde.
Die speciale band met iemand, de genegenheid, de toewijding, de warmte, dat gevoel van thuishoren, die ene vaste waarde in je leven waarop je steeds kunt terugvallen...
Dat alles overheersende gevoel van...
Mijn moeder was er wel en leeft nog steeds, maar voor zover ik besef heb was er nooit echte liefde of genegenheid.
Aan mijn vader moet ik zelfs geen woorden verspillen.
In mijn relatie ook niet, de verliefdheid van in het begin zou moeten plaats maken voor liefde, genegenheid, wat hier dus niet gebeurd is.
Vorige korte relatie's duurden nooit veel langer dan de verliefdheid, dus kwam er ook eigenlijk nooit geen echte liefde of genegenheid aan te pas.
Iemand die van je houdt, je steunt, je knuffelt, iemand op wie je altijd kan rekenen, in goede en slechte tijden, bij wie je steeds terecht kan...
Die ene iemand bij wie je eerlijk kan zijn over wat je voelt en zeggen wat je op het hart ligt, zelfs minder leuke dingen, je weet dat ze er altijd voor je zijn.
Ik heb zelf altijd zoveel liefde gegeven, misschien ligt daar de oorsprong van mijn "slaafs" handelen en vasthouden, misschien hoopte ik al die tijd al dat ik ook wat liefde zou terugkrijgen, als ik maar goed genoeg mijn best deed?
Ik hou zielsveel van mijn katten, zij geven me onvoorwaardelijke liefde, maar dit is nog wat anders hé?
Het is hier echt belachelijk aan het worden... Ik heb geen blik of woord gekregen vandaag. Ik ga rond 19u naar beneden om iets te eten, kom in de keuken en zie daar welgeteld 1 afgebakken stokbrood liggen. Dan zie ik hem in de tuin staan met de bbq tang, en jawel hoor, mijnheer heeft voor zichzelf de bbq opgestart, heeft er 2 worsten opgelegd die hij met zijn stokbrood zou opeten! Hij heeft zelfs wortels geraspt, wat hij gewoonlijk niet kan, en natuurlijk ook een éénpersoonsdosis!
Nu begint hij steeds vaker zijn echte natuur te tonen...
En daar heb ik dan 22 jaar lang dagelijks eten voor klaargemaakt? In goede en in slechte tijden, als hij nog ging werken zelfs heel vaak om 23u 's avonds? En ik ook maar wachten om te eten tot hij zo laat thuiskwam, zodat we toch nog iets samen deden op een dag?
Eerder dit jaar had ik een maag/darmontsteking die me een week aan bed gekluisterd heeft, en toch stond ik 's avonds op om eten voor HEM klaar te maken, terwijl ik zelfs niets kon eten? Wat zal het morgen zijn? Gaat iedereen elk apart zijn eigen frieten halen bij de frituur misschien? Draai ik mijn eigen was en hij de zijne?
Die is echt heel goed bezig!
Ach, hij levert alleen maar bevestiging dat mijn beslissing om hem te verlaten wel de juiste is!
Hij heeft blijkbaar nooit van me gehouden, ik begin zelfs zeker te worden dan hij van niemand anders dan zichzelf kan houden.
Dus was ik al die tijd alleen maar poetsvrouw, kok en kon ik af en toe wel voor een pleziertje dienen...
Rond 13u ben ik na zelf iets te eten naar de slaapkamer getrokken, en nu krijg ik voor het eerst zijn stem te horen vandaan, het is ondertussen al 18u45.
Hij komt naar boven: "je komt niet naar beneden, je maakt geen eten klaar?"
Ik heb gewoon geantwoord dat ik geen eten meer klaarmaak.
Ik zal toch maar eens naar beneden gaan om de poezen eten en medicatie te geven en eens te kijken wat er snel kan opgewarmd worden zodat ik ook nog een hapje kan eten!
Vandaag had ik een afspraak bij de kapper die al 6 weken vastligt, maar toch is hij erin geslaagd tegelijkertijd een afspraak bij de fysio te maken, en we hebben beiden de auto nodig...
Ik heb afspraak om 11u45 en moet 15km ver rijden, hij had een afspraak om 13u op een 5-tal km hier vandaan.
Toen hij opstond rond 9u vroeg ik hem dus hoe we het zouden regelen.
Het zou maar al te absurd zijn dat hij mij zo ver zou brengen, ondertussen naar de fysio gaan en mij dan weer zo ver zou komen ophalen, "ga maar naar JE kappersafspraak" kreeg ik op een meelijwekkende toon te horen...
En trouwens, ik weet zeker dat je nu niet naast mij in de auto wil zitten, wat wel waar is.
Toen ik naar boven ging met de geplooide was en om mijn douche te nemen zei hij me nog "we hebben elkaar blijkbaar toch niets meer te zeggen", waarop ik hem geantwoord heb "niet echt, en blijkbaar verdraag je me toch niet meer, dus"!
Dat had hij me verleden week dus zelf gezegd, maar nu keek hij me aan met een open mons alsof ik hem iets nieuws vertelde!
En dan kreeg ik te horen dat ik echt smerig bezig was, als ik zo'n dingen naar boven haalde...
Hij mag praten, hij verwijt me nog stomme dingen die hij niet vond kunnen van 20 jaar geleden, dingen die niet eens van belang zijn, enkel en alleen maar om me te kunnen kwetsen als hij daar zin in heeft!
Zoals zeggen dat ik op mijn moeder gelijk, die manisch depressief was, is dat eerlijk?
Toen ik mijn douche genomen had nam ik mijn handtas in de living en vroeg hij "waarom doe je zo?"
Als antwoord kreeg hij "tja, ik heb wel een depressie hé (volgens hem toch), je zal het ermee moeten doen", waarop hij "wat, ik heb het niet begrepen?".
Dus herhaal ik het nog luider zodat hij het zeker zou begrijpen en ga naar beneden, waarop hij me op de traphal achterna liep "wat, ik heb het nog niet begrepen"!
Ik heb het geen derde keer meer herhaald, hij zoekt het zelf maar uit, ik ben dus in de auto gesprongen en vertrokken.
Ik kreeg wel de slappe lach toen ik wegreed, vroeger was ik diegene die hem achterna liep als hij weer eens tilt sloeg en wegreed, dit keer was hij het die me achterna liep.
Na de kapper ben ik bij mijn schoonma langsgeweest, die gelukkig thuis was, ik zag het echt niet zitten om meteen naar huis te gaan.
We hebben de ganse namiddag gepraat over de laatste gebeurtenissen, waarbij ze toch wel schrok van zijn reactie van gisteren, zomaar dingen beginnen stuksmijten, dat zag ze niet in hem, maar bon.
Ik ben rond 18u thuisgekomen en heb nog de schotel pasta met ham en kaassaus in de over gezet om te eten, natuurlijk kwam hij ook af om te eten toen die warm was hé!
Na het eten ben ik naar boven getrokken, heb helemaal geen zin meer om nog lang in dezelfde ruimte te vertoeven...
Vandaag kreeg ik dus geen woord, enkel toen hij 's namiddags naar boven kwam om zich op te frissen en me zei dat hij om kousen en schoenen voor zijn fysio ging.
Rond 17u30 ga ik naar beneden en begin aan het avondeten.
Ik had blinde vinken uit de diepvries gehaald en zou die klaarmaken met de vers geplukte appeltjes die ik gisteren kreeg en aardappeltjes, toch even wat meer moeite doen dan gewoonlijk.
Ik schil de aardappelen, de appeltjes en snij die in stukken.
Bij het langskomen neemt hij een stukje appel en proeft "bah, wat zuur, die zijn niet eens rijp!"
Hallo, het zijn dus wel appelmoes appelen!
Sinds we op dieet geweest zijn maak ik de appelmoes altijd klaar met vloeibare zoetstof, hij heeft me zelf nog gezegd dat die echt lekker was zo, dat echte suiker niet meer nodig was, en het is ook zo.
Dan plots "hoe gaat ge die klaarmaken?"
Ik antwoord "zoals gewoonlijk".
En dan moet die dus weet tegendraads gaan doen, "bah, is niet lekker met zoetstof, waarom niet met echte suiker enz..."
Toen ik zei dat ik zijn deel wel met suiker wilde klaarmaken en zoetstof voor mezelf zou gebruiken was dat ook niet goed, "maak die maar klaar met zoetstof, ik moet er al geen meer, ge kunt die stoppen waar het licht nooit komt, ik ga wel elders eten"!
Waarop hij in de zetel gaat zitten en weer eens goed vertrokken is, "voor een keer dat je wat meer moeite doet kan het ook niet goed, ik krijg hier ganse dagen bereide maaltijden voor mijn neus, bla bla bla..."
Voor alle duidelijkheid: die bereide maaltijden zijn er voor een honger tussendoor of zo.
Hij wil 2 x daags warm eten, dus zou ik 2 maal daags moeten eten koken, no way!
Een boterham of zo eten als 2de hoofdmaaltijd, dat kent hij niet, vandaar dus dat we die schotels in huis hebben.
En trouwens, sinds hij ziek thuis zit gaat hij ook pas rond 5 à 6u slapen, waarbij hij dus rond 13u zijn ontbijt neemt, rond 19u zijn hoofdmaaltijd en verder niet meer eet.
Alles is dus klaar en ik bedien mezelf, hij zou toch niet eten.
Ik had dus de appelen natuur bereid en de pot suiker en zoetstof op tafel gezet.
Komt hij toch plots af om te eten, ziet de pot suiker staan en vraagt "wat is dit nu?"
Ik antwoord hem dat dit zijn bereide maaltijden zijn die ik opgewarmd heb en dat hij toch niet zou eten.
Waarop hij een tas koffie neemt en terug naar de zetel gaat, zich plots omdraait en die tas in de gootsteen stuk smijt waarop hij ook mijn glazen keukenweegschaal erbij stuk smijt!
Veiligheidsglas, dus er lag glas van voor tot achter, op 12m diepte, waarvan een groot deel in mijn bord waarvan ik pas 1 hap genomen had
Hij is zich op de trap gaan zetten met zijn hoofd in zijn handen, ik heb meteen gekeken of er geen katten in de buurt waren die zich konden kwetsen, gelukkig zaten die allemaal in de tuin.
Dan heb ik mijn bord en al in de gootsteen bovenop de rest omgekieperd, dacht eraan om te beginnen opruimen zodat er geen gevaar was voor de katten, maar besloot dan dat het zijn boel was, heb de deur dicht gedaan zodat de katten veilig waren, hij kwam terug en in het langskomen wist hij niets beter te zeggen dan "zie je wat er gebeurd als je me kwaad maakt?"
Ik heb mijn computer genomen en ben naar de slaapkamer getrokken en heb hem wel 45 min horen opruimen.
Toen ik later die avond naar beneden kwam om mijn medicatie te nemen vooraleer ik ging slapen zag ik dat hij toch alles opgegeten had, in de pannen was er geen glas terechtgekomen!
Een super-leuke namiddag, ik hoef er niet bij te vertellen dat dit niet in zijn gezelschap was waarschijnlijk?
Gisterenavond pas heb ik hem laten weten dat ik er vandaag niet zou zijn, zo kon hij niet te lang doordraven erover.
Kreeg ik als antwoord dat ik me wel goed genoeg voel als het iets betreft wat ik leuk vind...
Vandaag ben ik dus om 11u vertrokken, heb mijn verrassingspakje opgehaald bij de pizzeria die dit in bewaring had genomen zodat hij daarover ook al niet moest beginnen zagen en dan op weg!
Ik heb een heel leuke namiddag doorgebracht in fantastisch gezelschap, het weer was zalig, wat kan het leven toch ook leuk zijn met momenten.
Jammer genoeg kwam er veel te vlug een einde aan die leuke samenkomst en werd het tijd om huiswaarts te trekken...
Toen ik om 19u thuiskwam had hij net eten klaargemaakt voor zichzelf, de tafel stond gedekt op zijn plaats, en er was net genoeg voor 1 persoon, leuk hé?
Ik maak nog dagelijks eten klaar voor ons 2 ondanks de bergen kritiek die ik er iedere keer op krijg, en dan kom je voor zoiets thuis?
Had ik het geweten, dan was ik onderweg wel iets gaan eten.
Ik heb dan ook voor mijn kop niets gegeten, toch niet toen hij het kon zien!
Ik ben dus naar het CAW geweest. En werd ontvangen door dezelfde vriendelijke persoon die ik aan de telefoon had. Ze heeft me dus het principe uitgelegd, heeft zoveel mogelijk notitie's genomen, me mijn verhaal laten vertellen en ook af en toe verduidelijkingen gevraagd. Ik heb een uur mijn verhaal gedaan, in tranen, die begonnen al te prikken toen ik nog in de wachtzaal zat, maar dat zijn ze daar wel gewoon hé, de doos zakdoeken staat dan ook binnen handbereik. Dinsdag is er staff-meeting en bespreken ze samen hoe ze me het best kunnen helpen. Op veel momenten zat ze echt met open mond te luisteren naar mijn verhaal, voor mensen die het niet kennen moeten vele dingen idd wel een ongelofelijke indruk geven, dat begin ik steeds beter te beseffen... Ik vertelde haar ook over gisterenavond, en dat hij relatietherapie voorgesteld had, maar dat dit dus enkel om me te paaien is. Ze zei me dat als ik ermee akkoord ging ze hem wel kon uitnodigen om dit voor te bereiden, maar toen ik haar zei dat ik echt niet meer zo verder wil leven met hem zei ze ook dat het in dit geval dan ook de moeite niet is eraan te beginnen. Ze vroeg me wat ik als doel heb voor de toekomst. Mijn voorlopige antwoorden: geluk, vrijheid en de kans om mezelf ergens opnieuw terug te vinden en te leren kennen en waarderen. Ze vroeg me ook of ik bereid zou zijn om via een speciaal traject opnieuw een lichte job of zo te zoeken. Ik wil wel, maar zie dit moeilijk gebeuren, ik moet zo al kiezen tussen plezier en huishouden en alles goed organiseren. Voor de middag ben ik vaak niets waard, mijn lichaam dan. Mijn piekmoment van de dag is vanaf rond de middag tot rond 16u, dan heb ik al mijn deel gekregen en mag ik wat rusten als ik 's avonds nog wat eten op tafel wil toveren... Dus als ik naar het ziekenhuis of zo moet weet ik dat ik die dag niets thuis kan doen. Als ik de boodschappen doe met mijn schoonma is het 's avonds dan ook steevast een lasagne die ik enkel in de oven moet opwarmen, ik maar er wel nog look-en-kaas-broodjes bij, maar dat is al meer dan genoeg. De dag nadien voorzie ik ook niets speciaals omdat ik nog wat moet recuperen. In de zomer valt dit allemaal beter mee, of moet ik eerder zeggen bij warm weer, maar met die enkele koude dagen die we al hadden voel ik mijn slechtste seizoen van het jaar er al weer aankomen... Ze vroeg me ook of ik het zie zitten om op spraaktherapie te gaan, dat zie ik heel goed zitten, een professioneel die me kan helpen alles op een rijtje te zetten, die me in de goede richting kan sturen, dit kan alleen maar helpen. En tenslotte wat ik van hen verwacht? Bijstand en steun om me goede raad te geven, hoe en waar ik het alleen kan redden. Wat niet gemakkelijk zal zijn, want toen ik zei dat mijn uitkering rond de 850/maand bedraagt zei ze ook dat het niet gemakkelijk zou worden. Ze vroeg me uiteindelijk ook of ik vind dat ik me van hem kan losmaken, omdat zij het gevoel krijgt dat ik wel nog "vasthang", er nog niet volledig van losraak. Ik vind dat ik toch al grotendeels van hem los ben, al zijn er nog wel enkele remmen, dat geef ik toe. Het huis dat we samen hebben gekocht, 22 jaar samen leven, een hele hebben en houden wat je moet scheiden, de poezen. Mochten die laatste er niet geweest zijn denk ik niet dat ik hier nog was trouwens, maar ik wil die ook niet van her naar der gaan beginnen sleuren, zeker Echo niet. En het besef is ook vrij recent, ook al voelden die 22 jaar nooit echt goed aan, ik heb pas ergens midden augustus ontdekt wat hij echt is, hoe hij echt is, dat is pas een maand geleden! Dat verwerken samen met de gezondheidstoestand is best zwaar. Ook het feit dat ik er hier helemaal alleen voor sta, geen familie, geen nabije vrienden, dat hij het dus voor elkaar gekregen heeft om iedereen weg te jagen om het zo te zeggen en we in real life echt niemand hebben. Zijn ouders wil ik nu ook niet tussen ons in gaan sleuren. Dus voorlopig niet veel meer nieuws, na de vergadering van dinsdag krijg ik wat meer te horen. Voor de spraaktherapie is er wel een wachtlijst, dus dat zou ook een tijdje kunnen duren, dat gaat dan in het CGG door. Van zodra mogelijk ga ik ook langs bij de sociale woningdienst om me op de wachtlijst te laten plaatsen, die zal waarschijnlijk ook wel lang zijn, maar iets anders zal ik me niet kunnen veroorloven. Dus afwachten en duimen dat alles toch nog redelijk snel kan gaan!
Hij is vertrokken! :D Maar jammer genoeg was hij enkele uren later terug thuis...
16u30:
En voilà, hij is weg, heeft zijn klikken en klakken in de gauwte verzameld, alles in de auto gesmeten en is weggereden. Dat allemaal omdat hij me weer eens begon te bekritiseren toen ik terug kwam van het ziekenhuis en hij me vroeg waarom ik niet antwoord. Ik heb hem gezegd dat ik toch niets juist kan antwoorden, dat hij toch altijd gelijk heeft, daarop is hij rechtgestaan en zijn spullen beginnen verzamelen. Het maakt me niet uit dat hij weg is, het grootste probleem is dat hij de auto mee heeft
21u15:
Ik heb dus naar zijn moeder gebeld en hoorde meteen aan haar manier van antwoorden dat hij daar niet was en dat ze van niets wist.
Toen ik het haar vertelde schrok ze toch even, ze had me namelijk maandag nog half lachend gezegd "let maar op dat hij niet op een dag met zijn boeltje vertrekt", maar ze zag er hem ook niet echt toe in staat, zei ook dat hij dit allemaal niet zomaar achter zich zou laten.
Toen vroeg ze me hoe laat hij vertrokken was, na zijn vertrek had hij haar dus gebeld om te laten weten dat het wel zou lukken om morgen naar het UZ Gent te gaan om zijn verband te vernieuwen, dat zijn vader hem niet zou moeten brengen.
Over de situatie heeft hij niets gezegd, maar ze vond het wel raar dat hij na 5 minuten ophing, normaal gezien heeft ze hem zeker een half uur aan de lijn, als het niet langer is, en kan hij niet zwijgen.
Ook gaf hij korte antwoorden, enkel ja of nee, is niet van zijn gewoonte.
En ze vertelde na het gesprek ook aan mijn schoonpa dat ze net een raar telefoontje met hem had, maar doordat ze de situatie kent dacht ze dat hij gewoon vies was.
Ze wisten dus van niets.
Ze zou wel haar telefoon meenemen naar de slaapkamer mocht er iets gebeuren, en ik mag haar 24u op 24 bellen.
Gisteren heeft hij ook geen woord gerept tegen zijn vader, ze waren dus 2 keer ongeveer 45min samen onderweg, zijn samen naar de mc donalds gaan eten, en hij heeft enkel over zijn vriend, de operatie en nog enkele onbenullige dingen gesproken, geen enkel woord over mij of ons.
Wat ze dus ook niet normaal vindt.
Daarna heb ik mijn schoteltje verwarmd en ik was bijna klaar met eten toen ik beneden geluid hoorde.
Iets na 21u is hij dus terug gekomen.
Hij was afgekoeld en wilde "praten".
Wat dus nogmaals bekritiseren werd, ik zou alles met mijn gedrag uitlokken, ik zou met een zware depressie zitten waardoor ik aan zelfvernietiging doe, ik lok zelf alle problemen uit, vraag er dus zelf om, probeer alles zo te ondermijnen zodat ik onder mijn voeten krijg en dat als reden zie om elders te gaan klagen?
Hij vroeg me wat ik wil, ik heb gezegd dat hij me de kans moet geven om dat voor mezelf te ontdekken, dat ik tijd en rust nodig heb om te herstellen.
Hij wil in het huis blijven wonen en wil met me verder, maar niet zoals het nu is, alles moet veranderen.
Maar ipv me proberen te helpen duwt hij me iedere keer nog verder de dieperik in.
Zo reageer je toch niet tegen iemand van wie je verondersteld bent te houden?
Of zie ik het verkeerd?
Als hij ziek was, dan sprong ik voor hem, gaf hem een knuffel, troost, vroeg steeds als ik wat voor hem kon doen.
En daar moest hij zelfs niet ziek voor zijn, ik bracht hem heel regelmatig koffie als hij bezig was met schilderen of pleisteren of wat dan ook.
Hij haalt zijn koffie zonder te vragen of ik er ook wil, hij neemt chocolade of cola voor zichzelf zonder te vragen of ik ook wat wil.
Als ik ziek ben loopt hij vies, klaagt hij dat dit of dat niet gedaan wordt en wordt me dit steeds maar door verweten.
En ik kreeg weer het verwijt dat ik de laatste keer moest opgenomen worden terwijl er niets meer in huis was om te eten, alsof ik ervoor kies om nu net de dag voor ik de boodschappen doe een klaplong te krijgen!
Ik moet me laten verzorgen en naar een psychiater gaan, hij wil zelfs relatietherapie gaan volgen!
Maar ik wil niet, ik wil niet meer met hem verder, ik hou niet meer van hem, hij is erin geslaagd me volledig van hem af te keren.
22 jaar zo behandeld worden, dat kan nooit meer goed komen.
Soit, nog niet echt een oplossing dus, na een uur op mijn kop te krijgen ben ik richting bed vertrokken.
Hij doet me dus weer twijfelen aan mezelf, ben ik echt zo gestoord dat ik me dit alles zelf op de hals haal en is hij normaal of heb ik gelijk?
Pfrt, ik weet wel beter, zijn ma ook!
Ook al leeft ze niet bij ons, ze kent hem van kleins af aan, en van zodra hij kon praten was hij al "speciaal".
Morgen naar het CAW, daar hebben ze wel ervaring met zo'n zaken.
Wat me gisteren vooral beter deed voelen is het feit dat mijn schoonma het ook zo ziet, een bevestiging dat ik zelf niet depressief ben of waanvoorstellingen heb, waarvan hij me probeerde te overtuigen en ik me met momenten ook vragen ging stellen.
Zijn ma staat dus volledig achter mij, waardoor ik me innerlijk ook veel sterker voel. En het voelt idd zo, dat er niet echt boos op kunnen worden, zeker nu ik weet waarom hij zo is, het is echt een ziekte, ene waarmee hij geboren is en waarmee hij hoogstwaarschijnlijk terug mee van deze wereld zal vertrekken, want overal staat ook dat dit niet te genezen is, het is gewoon het karakter van die persoon. Dat heeft me dit keer ook tot die beslissing gedreven. Trouwens, zijn ouders kunnen hem ook niet helpen, want hij overpraat hen net als ik als ze ook maar om het even wat vertellen, hij brengt steeds zijn eigen voorkeuren en opinies naar voren, waar het gesprek dan ook over gaat, niemand heeft gelijk, niets is mooi of goed of juist want het is niet zoals hij het wil. Ik doe dus vooral zoals ik teruggevonden heb in de artikels, het deel "hoe ga je om met een narcist?". Hem zoveel mogelijk negeren als hij weer eens begint, een wandeling gaan doen, hem vragen wie hij wel denkt dat hij is, voor het geval hij me nog eens de les spelt. Ik dacht in het begin dat het niet zou nemen, dat hij eerder nog bozer zou worden ipv te proberen alles te smeren, wat ook zo was, maar misschien had zijn cent wat meer tijd nodig om de grond te raken, wat dus gisteren wel duidelijk werd. Die laatste vraag heb ik hem nog niet gesteld, die ligt al een week of zo op het topje van mijn tong, maar die is er nog niet uitgekomen. Daarvoor zal ook wel een gepast moment komen. Het zat er sowieso aan te komen, want een maand of 2 geleden ben ik ook al in tranen uitgebarst toen ik met mijn schoonma uit eten was op boodschappendag. In ons eethuisje. Ik was weer eens aan het vertellen hoe hij tekeer ging, en de tranen sprongen me in de ogen. Toen heb ik haar ook gezegd dat ik ermee zou stoppen haar hiermee iedere keer te bedelven als we elkaar zagen, want het voelde aan alsof onze gesprekken alleen nog maar daarover gingen, en dat wilde ik niet meer, we hadden geen leuke gesprekken meer zoals vroeger, over dagdagelijkse dingen, maar naast het klagen over hem bleef daar nooit geen tijd meer voor over. Ik ben het beu en besef nu ook dat ik bij anderen waarschijnlijk al jaren als een klager overkom, want dat doe ik ook al 20 jaar als het te woord komt bij mensen die hem kennen, klagen dat hij zo moeilijk is om mee te leven. Dat moet voor niemand leuk zijn, en misschien is dit ook de reden waarom ik geen vrienden kon houden of mensen ons vermijden? Hoh, er gaat me hier zoveel door mijn hoofd, ik kan niet volgen om alles op te schrijven. Ik vind het wel jammer van ons huis, al jaren werken we eraan om het zo comfortabel mogelijk te krijgen, nieuw dak, isolatie, super-isolerende dubbele beglazing, een nieuwe verwarmingsketel die ons heel lekker warm houdt en haast niets verbruikt, een waterverzachter, ons gezellig tuintje, dat zijn allemaal dingen die ik niet kan meenemen, maar nu heb ik dit alles en ben ik toch niet gelukkig, dus. Voor het eerst in mijn leven zal ik het helemaal alleen aanpakken, wel bangelijk maar nodig. Ik voel me net een verloren kind, droom ervan dat er me iemand komt redden uit deze boel zodat ik niet helemaal alleen kom te staan, wat ik nooit echt gekend heb. Ik heb wel een jaar alleen gewoond toen hij me in het begin verliet, maar hij woonde toen ook gewoon bij me, kwam nog langs om onze toenmalige katten te zien zelfs al was het uit, ook om de blikken te openen toen ik met mijn rechterhand in het gips zat en ik die zelf niet openkreeg, en woonde ik op amper een km van mijn schoonouders vandaan. En had ik nog een goede gezondheid, kon ik nog werken.
Ach, het komt wel goed zeker?
Hopelijk kan ik dit binnenkort allemaal achter me laten en kan ik het met iedereen over leuke dingen hebben! En mezelf leren kennen en zijn, "the real me", eindelijk!
Een idee die me al jaaaaren in mijn hoofd speelt als hij weer eens goed op gang is: "who died and made you the king?" Maar ik heb het nog niet aangedurfd dit te zeggen, en in het frans komt die context niet zo goed over ;o)
Pfff, ik kreeg net weer een "les" van zeker een goed uur, waarom doe je dit zo, dit niet enz enz... Heel het huis met alles erin zijn zijn eigen ideeën, het is eerder een mannenhuis, er is hier niets die van mij komt, ik maak het mezelf moeilijk terwijl het makkelijk kan, blablabla... Idd, ideeën van mij zijn hier moeilijk terug te vinden, maar die weet dus niet hoe hij reageert als je iets voorstelt wat hij niet graag ziet of hem tegenspreekt in iets. Als je er iedere keer een hele lijst over krijgt dat dit totaal niet mooi is (lees eerder: wat hij niet graag ziet) en dat dit hier nooit zou binnenkomen, tja, op den duur heb je geen zin meer om je nog eens te laten afkraken en brengt je zelf geen ideeën meer aan. Zelfs zijn ouders kaarten sommige onderwerpen niet meer met hem aan, want ze weten al hoe hij erover denkt en dat ze weer een hele les gaan krijgen over hoe het wel en niet moet... Gelukkig is hij ondertussen weg naar Ikea, heeft afgesproken met zijn vriend die daar dichtbij woont en een break heeft, die komt dan morgen na zijn werk naar hier met de grotere stukken die niet in onze auto geraken. Misschien niet zo mooi van mij, maar ik heb hem zelf nog niet gezegd dat ik zo niet meer verder wil, laat het allemaal nog wat rusten zodat ik eerst kan herstellen, want eenmaal ik het hem zeg ben ik bang dat alles in een versnelling zal komen die ik niet zal kunnen volgen.
Deze beslissing om er niet meer voor te gaan heb ik dus zelf gemaakt.
Ik doe niks wat ik niet wil, het zit er gewoon al 20 jaar aan te komen, en heel toevallig is dit het moment. Ik heb wel schrik dat ik het er alleen zal moeten van afbrengen, maar alleen zijn brengt ook minder zorgen en werk met zich mee, dan ben je je eigen baas, doe je wat, wanneer en hoe je het wil. Ik zou die jeugdliefde aan mijn fb vrienden kunnen toevoegen, hopende dat hij me misschien zou komen redden, maar als ik terugdenk aan dat jaar toen ik alleen woonde, dat was gewoon pure luxe! Niet echt op financieel gebied, wel de vrijheid die erbij komt kijken. Thuis zat mijn vader me steeds op mijn kop, ook al is die op een moment weggegaan, ik moest dit en dat, was verantwoordelijk voor het deel gezin die overbleef doordat mijn moeder daar nooit toe in staat was. Het jaar dat ik bij mijn schoonouders woonde was beter, daar stond iedereen elkaar bij, maar toen ik met hem ging samenwonen kwam alles opnieuw op mij terecht. Voor mij komt er niets nieuws bij kijken, buiten een groot kind minder om voor te zorgen, maar verder? Ik doe hier echt alles, van boodschappen tot huishouden tot bankzaken tot boekhouding tot... Alles! Hij daarentegen zal wel voor enkele verassingen komen te staan... Mijn grootste schrik is de financiële kant, de rest kan ik allemaal zelf aan!
En eindelijk een antwoord gekregen van het CAW. Ze vragen me om langs te komen om alles eens te bespreken of eerst even te bellen, wat ik morgen om 13u30 doe, dan is hun middagpauze over en zit P. op de fysio!
Ik heb daarstraks mijn schoonmoeder teruggebeld, ik had haar gisteren aan de lijn om zeker te zijn dat ze me niet zou verwachten vandaag om de boodschappen te doen, wat ze dus niet deed, zij beseft in tegenstelling tot P. wel dat het nog te vroeg is. Ze vroeg gisteren ook of hij er was en of ik kon praten, wat dus niet het geval was, dus zei ik haar dat ik haar vandaag zou terugbellen van zodra hij naar de fysio vertrok, zodat ik vrij kon spreken ;o) En we hadden een heel goed gesprek!
Ze vroeg me dus hoe het ging, waarop ik haar mijn laatste bedenkingen liet weten, en ze is dus volledig akkoord met mij. Ik vreesde er wel een heel klein beetje voor omdat het toch zijn moeder is, maar juist hierdoor kent ze hem ook heel goed en was ik prettig verrast! Zij ziet trouwens maar al te goed hoe het er al van bij het begin aan toe gaat, niemand kent hem zo goed als wij, voor de buitenwereld is hij helemaal niet zo. Ze vind het wel jammer van het huis en de auto, de 2 "grootste" bezittingen, had ook al aan de poezen gedacht, maar zegt ook dat we voor de rest eigenlijk niet zoveel hebben, niets van meubelen die de moeite waard zijn om te verdelen, wat ook wel zo is. Natuurlijk zijn er wel veel spullen in een huishouden, maar ook niet zo veel dat echt van heel groot belang is.
Ik vertelde haar dus ook dat deze dreiging om me te verlaten er voor mij net een teveel is, dat als ik nu opnieuw moeite doe om de plooien glad te strijken we ergens volgend jaar toch weer op hetzelfde punt komen te staan en ook dat ik niet meer kan, ik ben op, deze relatie is mij volledig aan het vernielen. Dat mijn grenzen heel ver liggen, maar dat ik die naar mijn gevoel dit keer bereikt heb. Wat ze heel goed begrijpt en ook volledig mee akkoord gaat.
Toen ging het natuurlijk over hem en zijn manier van "zijn", dat hij echt al sinds heel klein anders dan anderen is, ondoorgrondbaar. Er ligt hier een audio opname van toen hij amper kon praten, ze deed hem kousen aan in een kleur die hem niet aanstonden, wat een drama die snotneus daarvan maakte! Ongelofelijk voor een peuter die amper kon praten! Toen hij 3 jaar oud was ging hij in de grote vakantie naar de speelpleinwerking, wat ook niet naar zijn zin was, die zat altijd liever alleen op zijn kamer zonder gestoord te worden. 's Middags vroegen ze daar dus wie er door zijn ouders werd opgehaald om thuis te gaan eten, en hij stak zijn vinger op, dus lieten ze hem naar de poort gaan om met de anderen op zijn ouders te wachten, die van niets wisten, want hij was voor volledige dagen ingeschreven! Toen hij zijn kans schoon zag is hij snel weggeglipt, hij heeft op 3 jarige leeftijd dus ongeveer 3 km te voet afgelegd langs een gevaarlijke, drukke weg om naar huis te gaan! Toen hun beste vrienden een tweede kindje kregen stelden ze hem de vraag, gewoon uit nieuwsgierigheid, of hij een broertje of zusje zou willen. Tja, daar ook geen verrassing, "nee, zeker niet, zo'n bleitend ding met stinkende broeken die aan mijn spullen zou zitten, bah"... Ook al op 3 jarige leeftijd want het eerste kind van die vrienden werd in hetzelfde jaar als P. geboren, en hun 2de kind is 3 jaar jonger... En dat is nog maar een deeltje van de gebeurtenissen...
Aan zijn ouders ligt het niet, had ik zo'n jeugd en zo'n ouders gehad, dan kon mijn leven niet meer stuk! Zij hadden een kruidenierswinkel thuis, en woonden achter de winkel, dus waren die altijd aanwezig, op bepaalde momenten van de dag misschien wat minder dan andere, maar ze waren steeds ter plaatse. Zijn grootouders woonden 10 huizen verder, waar hij ook heel geliefd was en heel vaak naar toe wilde. Hun beste vrienden woonden om de hoek van de straat, mensen die hem ook met open armen verwelkomden. Zowel zij als zijn grootouders hadden een caravan in de ardennen waar ze ieder weekend met hem naar toe gingen, en hij hield van de "leegte" rondom hem ginds, dus was het ook niet tegen zijn zin. Toen hij klein was mocht hij een puppy kiezen bij die vrienden. Hij was dus geliefd, goed omringd, misschien wat verwend maar had alles wat een kind zich maar kan wensen. En toch... Ik zei ook tegen zijn ma dat hun zeker geen schuld treft, dat ik alleen maar kon dromen van zo'n jeugd!
Ik heb de term narcist of nps aangekaart, en ze vind dit dus ook helemaal kloppen, al kent ze misschien niet alle aspecten zoals ik die hier geleerd heb, maar ze ziet er dus ook wel veel gelijkenissen in. Ook weet ze heel goed dat hij nooit zal veranderen. En heeft ze hem zelf al een tijdje geleden tijdens een van onze vorige ruzie's zelf verteld dat hij bij haar al lang met zijn valies op de stoep zou gestaan hebben.
Jammer genoeg kan ze hem ook niet eens door elkaar schudden om zijn ogen te openen, niemand kan dat, niemand weet of kent meer dan hem, hij weet altijd alles beter, kan altijd alles beter, de anderen zijn niets en gelijken op niets. Niets is ooit goed genoeg voor hem. Niemand kan tegen hem inkomen, van hem winnen, hij krijgt het altijd voor elkaar dat zelfs dingen die hij fout doet ook nog jouw schuld zijn. Ik denk dat zelfs de psycholoog in het UZ in Gent het ook niet gemakkelijk had, want naar wat hij me toen vertelde is hij ook met hem in discussie gegaan en stond die op een gegeven moment met zijn mond vol tanden... De psycholoog dan, wel te verstaan.
Ook zei ze dat ook al is hij haar zoon, hij zeker niet moet denken dat hij terug bij mama kan gaan wonen. Ze houdt van hem, het is haar zoon, maar geen haar op haar hoofd die eraan denkt om hem in huis te nemen, ze zou hem niet kunnen verdragen! Zelfs bij hen moet hij ook altijd de bovenhand krijgen, weet hij alles beter, heeft hij altijd gelijk, is er iedere keer discussie van zodra er iets ter sprake komt. Misschien daarmee dat ze ook niet zo vaak meer langskomen als vroeger... En hun zoon is ondertussen ook een volwassen man, dus ook niet echt evident om die terug in huis te nemen.
Ik vind het jammer voor hen, want het zijn echt goede mensen, en het moet niet leuk zijn om je kind dat te zien meemaken, kinderen eerder, want voor mij zijn zij mijn substituut ouders en voor hen ben ik als een dochter. Maar ze begrijpen me heel goed en geven met ergens wel gelijk...
Waardoor ik me nog wat beter voel. Nog een bevestiging van mensen die me toch al een goeie 20 jaar kennen en dus heel goed weten hoe ik in elkaar zit, dat het niet aan mij ligt! Waarmee ik helemaal niet bedoel dat jullie steun en begrip niet belangrijk is, zonder jullie zou ik niet zover geraakt zijn, maar zij kennen me al zoveel langer en beter en staan ook achter me! Ik begin met ergens wel blij te voelen en te verheugen op een gelukkiger leven zonder die dagelijkse bekommeringen, nooit weten aan wat je te verwachten, steeds op je hoede moeten zijn over wat je zegt, denkt of koopt. Ook al ziet het er financieel niet rooskleurig uit en moet ik onze thuis opgeven, ik kan er alleen maar gezonder en gelukkiger uitkomen.
Ik ben echt blij dat zij het ook zo zien, niet om mensen op mijn kam te scharen of absoluut mijn gelijk te willen halen, maar gewoon een bevestiging dat ik toch best "normaal" ben! Perfect ben ik zeker niet, dat geef ik maar al te graag toe, we hebben beiden onze fouten, en dat zie ik ook in. Wij horen gewoon niet samen, zijn echt niet compatibel, jammer dat ik het pas echt besef na 22 jaar, maar beter laat dan nooit! Contact houden zal ik zeker proberen, vroeger zag ik hen zelfs veel vaker dan P. zelf, toen ze nog de winkel hadden sprong ik er zeker 2 à 3 keer per week binnen, terwijl ze al geluk hadden als ze hem maandelijks eens te zien kregen.
Ik vreesde er wel wat voor, want tenslotte is hij hun zoon, maar ze zien toch verder dan hun neus lang is! ;o)
Ik denk dat hij begint in te zien dat ik het dit keer beu ben en dat hij dit alles wel eens zou moeten opgeven, dat hij vooral begint te beseffen wat hij zal verliezen... Hij is naar de fysio geweest, heeft daarna boodschappen gedaan en alles meteen in de kasten gestopt (gewoonlijk blijft dit soms wel tot de volgende keer beneden in de gang staan omdat ik die niet kan dragen), de vaatwasser geleegd, de tafel en het aanrecht klaargezet voor het avondeten en ik heb hem ook horen vegen... Hij heeft daarstraks zelfs de strijkplank en het strijkijzer uitgehaald om zijn hemd wat op te lappen die hij zomaar op de kleerstang gegooid had en dus helemaal gerimpeld was door de rest die er achterna op terecht kwam. De strijkplank staat in de slaapkamer waar ik lag te rusten. Wel een man, het strijkijzer niet ledigen vooraleer het terug te zetten, het snoer er zomaar bij gesmeten én het op de kast naast de mandjes van de poezen zetten om af te koelen...
Hij vroeg me ook met welke kaart hij morgen kan tanken, want hij gaat naar Gent en de tank is bijna leeg. Toen ik zelfs niet vroeg waarom of wat hij er gaat doen zei hij zelf dat hij naar Ikea gaat, dus waarschijnlijk om de kasten voor de achterkeuken te halen, ik vraag het ook niet, maar daar had hij het verleden week over met zijn vriend... Maar dit alles toch nog met een vies gezicht die tot op de grond hangt en heel onaangenaam gezelschap zijnde...
Too little too late...
Mijn beslissing wordt ondertussen alsmaar vaster. Ik begin te beseffen dat ik zelfs niet meer van hem hou, me niet meer met hem samen zie voor wat dan ook. Hij heeft het zelfs voor elkaar gekregen om de liefde die ik voor hem voelde tot niets te herleiden. Zielig als ik zo bekijk, maar diep in mijn hart besef ik dat dit toch maar tijdelijk is, om me te "paaien", dat het toch niet blijft duren, net als de vorige 20 keren...
Dit zat er eigenlijk al jaren aan te komen, was het nu niet, dan misschien volgend jaar of slechter, misschien had ik me wel helemaal laten gaan, tot er echt niets van me overbleef!
Ik weet dat er me enkele moeilijke maanden te wachten staan, maar ik ruik de vrijheid en het geluk al van in de verte.
Ook al zal het niet altijd gemakkelijk zijn, dat is het nog nooit geweest.
Ziezo, mijn mailtje naar het CAW is weg! Alhoewel, die "tje" mag er af, om de situatie een minimum uit te leggen zijn er al veel woorden nodig en ik heb het gevoel dat het nog niet eens duidelijk genoeg is... Zien wat zij antwoorden dus. En wachtten tot hij opstaat, wat nu wel zeer binnenkort zal gaan zijn, pfff... Hij is dus rond middernacht thuisgekomen, maar ik heb hem niet meer gesproken sinds hij vertrokken was, dus...
Oei, mijn mailtje moet ik nu nog eens naar de andere afdeling sturen... Ik kreeg net een antwoord dat ze mijn mail aandachtig gelezen hebben, maar dat de collega's van de andere afdeling me beter kunnen helpen. Allé hop! Al wens ik nog steeds dat ik wakker word uit deze nachtmerrie Het gaat met ups en downs, met momenten vraag ik me af of ik er wel goed aan doe, of hij echt wel zo erg kan zijn, maar alles wat ik hier en op mijn blog zet is puur en simpel de waarheid, zoals het er echt aan toe gaat. Waarom is dit zo moeilijk? Pfrt...
Ook krijg ik op mijn verjaardag al jaren in plaats van een cadeau een ruzie omdat hij niet weet wat me te geven!
Maar hij doet niet eens moeite, ik speel dan ook al jaren hints en tips door via mijn schoonmoeder in de maanden die mijn verjaardag vooraf gaan en doe er dus speciaal moeite voor, maar nee, toch ieder jaar weer ruzie, heel leuk...
Wat maakt dat ik ondertussen al ontelbare verjaardagsgeschenken te goed heb, die ik toch nooit te zien zal krijgen...
Verleden jaar hebben we beslist dat we elkaar (zijn ouders en wij, we vieren onze verjaardagen steeds samen) geen verjaardagsgeschenken meer zullen geven, maar elkaar het verjaardagsetentje op restaurant geschenk doen.
Wat het voor hem natuurlijk ook véél gemakkelijker maakt...
En ik geen ruzie meer krijg als verjaardagsgeschenk.
Maar dit jaar overtrof echt alles, sinds het begin dit jaar vond hij de ochtend- en avondzoen eerder storend dan wat anders dus werd dit ook afgeschaft.
Staat die op mijn verjaardag zo rond de middag op, gaat zoals gewoonlijk meteen naar beneden om er ene te roken en bekijkt me eens spottend van op de traphall in het langskomen, waarop ik "salut, la vieille" te horen krijg en hij verder de trappen afdaalt achter zijn sigaret.
Ironie verdraag ik momenteel niet zo goed, zeker als er een korrel gemeende gedachten achter schuilen...
En dat was het dus dit jaar, een heel leuke verjaardagswens, niet?
Enkele hersenspinsels die zo tussendoor bij me opkomen...
Iets wat me nu ook te binnen schiet: ik was 15 jaar geleden werkloos geworden, en via de VDAB jobclub had ik een job gevonden, maar die was part-time.
Iets waar hij niet mee akkoord gaat, vrouwen moeten zowel als mannen full-time werken.
Huishouden telt helemaal niet mee als werk.
Ik heb er toch meer inlichtingen over ingewonnen, toen bleek dat het secretariaatswerk was en ik zelf meer netto overhield aan de part-time dan de jobs die ik tot daar full-time deed!
Dus waarom nog twijfelen?
Het zag me er een tof bedrijf uit, ik was de enige bediende van 2 bazen die ganse dagen onderweg waren, de zus van een van hen nam de andere part-time voor haar rekening.
Dus zat ik meestal alleen op bureel, mijn job was de dossiers bijhouden en de telefoon opnemen en doorschakelen of berichten noteren, wat wil een mens nog meer?
Zo veel werk was er ook niet, ik diende eerder als aanwezigheid, dus had ik ook redelijk veel vrije tijd, wat wel saai kan zijn, maar doordat ik helemaal alleen zat nam ik mijn eigen papierwerk van thuis mee en deed ik dat ginder als er geen werk meer was, dat was dan ook al tijd uitgewonnen thuis.
En ja, zijn commentaar bleef ook niet uit...
Dat is geen echte job, bureauwerk, phoe, hele dagen zitten, enkele brieven typen of dossiers bijhouden, dat kun je echt geen werken noemen.
Volgens hem kun je enkel fysieke arbeid werken noemen, al de rest is luieren, mentaal werk is helemaal niet werken.
Ook was hij jaloers door mijn mooi loon die ik zomaar kreeg om ganse dagen niets te doen, maar toch mooi meegenomen was.
En daar huishouden ook al niet als werk aanschouwd wordt deed ik dus hele dagen niets!
Ik krijg ook heel vaak opmerkingen dat ik nooit nieuwe kleren koop...
Inderdaad, ik heb de laatste 3 jaar niets meer gekocht, hij wil niet meekomen om te zien of hij iets mooi vindt.
Als ik dan zelf iets koop en er trots mee thuiskom ziet hij het niet graag, (lees: niet duur genoeg of niet van dit of dat merk) gelijkt dit steeds op niets en komt er een hele discussie van.
Als ik dat dan eens durf aan te doen is het van: "zo kom ik niet met jou buiten"
Dus nee, ik heb helemaal geen zin meer om nog kleren te kopen.
Idem voor spulletjes voor de huisinrichting, dus breng ik ook niets meer mee.
Als we op restaurant gaan eten dan wil hij steevast zijn aperitief drinken waarbij het niet altijd bij 1 of 2 blijft en dan nog wijn tijdens de maaltijden, met als resultaat dat ik dus nooit iets drink, anders is er geen BOB meer om naar huis te gaan.
Ik kan trouwens toch niet zo goed tegen alcohol, 1 aperitief en ik zweef al en ik drink liever spuitwater bij mijn maaltijden, want hoe meer alcohol ik drink, hoe minder ik proef en geniet van wat op mijn bord ligt, dus is dit voor hem een heel goed excuus.
Maar als ik dan eens een glaasje zou willen drinken dan zal hij zich ook nooit eens opofferen.
En het commentaar die ik dan krijg in het naar huis rijden!
Nuchter krijg ik al genoeg commentaar, maar als hij een glas op heeft is het nog veel erger...
Mijn nachtzicht is gewoon niet zo denderend en de enige restaurantjes die we doen zijn er dan nog die volledig op "den buiten" liggen, zo met van die slecht verlichtte kronkelende smalle straatjes te midden de weilanden, dus rij ik zeker niet snel, waarbij ik weer de naam van mémé meekrijg.
Terwijl ik al veel langer mijn rijbewijs heb en hem zelfs heb leren autorijden!
Ik kreeg daarstraks al commentaar bij het avondeten dat ik zo traag at en of hij de rest mocht opeten vooraleer het koud was.
Ik ben sinds een 3-tal dagen kortademig, dat ligt waarschijnlijk aan de warmte, en eten maakt me nog kortademiger.
Toen ik me na het eten in de zetel ging zetten begon hij over de boodschappen die deze week moeten gedaan worden, of ik die zal kunnen doen of als hij zal moeten gaan.
Ik vertel hem dat ik nog geen 2 weken uit het ziekenhuis ben en dat ik het nog niet aan kan.
En dat ik de raad meekreeg 3 à 4 weken te rusten en me niet te veel vermoeien, enkel licht huishoudelijk werk te doen en niet te heffen of te tillen.
Dan krijg ik te horen dat ik overdrijf met rusten, het als excuus gebruik om niets te moeten doen, die 3 à 4 weken rusten moeten met een korrel zout genomen worden, als ik me goed voel dan mag ik gewoon doorgaan als gewoonlijk, alleen voel ik me nog niet zo goed.
Hij ziet heel goed wat er hier moet gedaan worden, klaagt er zelfs over maar vertikt het om iets te doen zonder dat ik het uitdrukkelijk vraag, als ik niets vraag lijkt het me ook niet te storen.
Maar iedere keer ik iets vraag lijkt dat zo onredelijk dat je het of liever zelf doet of als dat niet lukt je het later wel zal inhalen...
En weer een hele reeks verdere beschuldigingen, hij dacht dat we op dezelfde golflengte zaten, ik heb geen normale reactie's op wat er gebeurt of niet gebeurt, geen vooruitzichten, geen doelen, kortom, hij verdraagt me niet meer, dus ben ik weer maar eens dichtgeklapt...
Iedere keer ik iets antwoord brengt hij toch steeds een tegenargument in zodat ik echt niet meer begrijp waarom ik nog moeite doe om een antwoord uit te brengen.
Ik ben dus auto-destructief, maar hij zal me hem niet langer laten meetrekken in de dieperik, want wat zal het volgende zijn?
Volgens hem ben ik zover heen dat de enige volgende stap is dat ik mezelf van kant zou maken...
Wees gerustgesteld, dat zou ik nooit doen, dat is hij nu ook niet waard!
Het ziet er wel naar uit dat ik dus niet eens de tijd zal krijgen om te herstellen, deze week zal hij naar de immobiliën kantoren bellen om te zien of het de moeite is dat hij de verbouwingen afwerkt om te verkopen en begint hij al zijn boel in te pakken.
Kortom, waar deze ruzie op uitkomt: zijn manier van reageren is dus een antwoord op hoe ik handel of ben of leef, wel gemakkelijk zo, dan komt de schuld weeral bij mij te liggen...
Ofwel heeft hij gelijk en mogen ze mij ergens gaan opsluiten waar zelfs de muren zacht zijn.
Toen hij opstond tond 11u30 was ik naar de apotheek hier iets verder om zijn medicatie op te halen die hij vanavond nodig heeft.
Nu doe ik dus net als hij, ik zeg ook niets meer, maar toon hem zijn nieuwe doos terwijl hij aan het eten is en stop die in de kast.
Dan ga ik me in de zetel zetten met de nieuwe Ikea catalogus die op de drempel lag.
Toen hij klaar was met eten komt hij aan het aanrecht, en we zijn weer weg: "zal dat altijd zo zijn van nu voort?", doelende op mijn tas en mes van het ontbijt die ik in de afwasbak laten staan heb ipv die meteen in de vaatwasser te steken.
Terwijl zijn eigen glas, bord en bestek van zijn nachtelijke vreetbui nog steeds op het aanrecht staan...
Zolang hij nog slaapt kom ik dus niet aan de vaatwasser, want dat maakt geluid en hij zou wel eens wakker kunnen worden...
"Zal je hier van nu voort alles zo laten rond slingeren, doe je nu niets meer?"
De "afwas" is ok een onzachte manier in de vaatwasser terecht gekomen, wonder bij wonder nog in 1 stuk...
Ik antwoord er gewoon niet meer op, kan toch geen woorden vinden om hem te antwoorden.
Ik ben dan maar naar boven gegaan om wat te strijken, zijn was trouwens...
Ik weet heel goed dat ik ook niet perfect ben, maar zo'n behandeling verdien ik nu ook niet.
Gisterenavond was hij dan wel weer wat "normaal", hij was de site van Porsche aan het bekijken met het laatste nieuwe model, toonde me iedere keer de foto's van het interieur, de voorkant, de achterkant enz, wat kan mij dit schelen?
Dat kunnen we ons toch nooit veroorloven.
Dat zijn dus de enige momenten waarop hij enthousiast over iets kan zijn, een nieuw model bij Porsche, zijn genialiteit als hij weer eens iets grafisch gemaakt heeft of als hij bezig is met muziek op zijn computer te maken...
Ik krijg soms uren aan een stuk uitleg over dingen waar ik toch nooit iets mee zal doen en die me helemaal niet interesseren, maar o wee als ik eens iets uitleg, daar kan hij toch niets mee aanvangen, dus waarom val ik hem daarmee lastig?
Ik heb gisteren nog wat gegoogled op narcisme, vond een test waaruit 100% zeker is dat hij een narcist is, dat had ik ondertussen ook wel al door, het bevestigd alleen mijn vermoedens...
En ik heb een lijstje afgedrukt met de kenmerken waaruit je die kunt herkennen, in het frans dan, om dit eens voor te leggen aan zijn moeder en zien hoeveel zij er in herkent.
Ik ben ook op de site van Marie Claire gevallen, een Franstalig magazine waar ook een korte uitleg staat en een beschrijving van het ideale slachtoffer van een narcist, daar kom ik dus voor 100% mee overeen, het plaatje is compleet.
Hoe lang dit nog zal duren weet ik niet, maar ik ben vastbesloten hem te negeren iedere keer hij zo begint.
Dit wordt ook zo aangeraden in meerdere artikels, een wandeling gaan doen, even afstand nemen.
Ik vraag me alleen af hoe het mogelijk is om na zo'n lange tijd uit elkaar te gaan, een leven van 22 jaar zomaar onder elkaar verdelen.
Ik denk dat ik nogal vasthou aan mijn spulletjes, het enige wat ik ooit zelf bezat, het enige wat me rest...
Die zijn eigenlijk allemaal niet belangrijk, het materiële kan vervangen worden, maar het is toch zo moeilijk, zeker als je geen cent opzij hebt doordat je jaren lang alles in de verbouwingen van je huis gestoken hebt, die trouwens niet af zijn mocht het tot een verkoop komen, wat we normaal gezien niet binnen de 5 jaar mogen doen daar we dan de renovatiepremie moeten terugbetalen, een van de voorwaarden is dat je woning niet verkoopt binnen de 5 jaar na ontvangst van die premie...
Pfff, Pfff, Pfff, Pfff, Pfff...
Vanavond was het ook weer grote "fun" :/
Update 04/09:
Na mijn rustpauze stond ik op en zei dat ik nog vlug naar de groentewinkel hier een kleine 100m verder zou gaan om aardappelen te halen voor morgen, want er was niets meer in huis.
Krijg ik als reactie "waarom heb je die deze morgen niet meegebracht toen je naar de apotheek ging?", de groentewinkel ligt net naast de apotheek.
Omdat ik nog moet opletten met heffen en tillen en ik geen zin had om 5kg te voet mee te zeulen.
Idd, 5kg is niet zwaar, maar momenteel heb ik echt niet veel nodig.
Dan krijg ik een spottend antwoord "moet ik je met de auto brengen misschien?"
Waarop ik hem antwoord dat ik zelf wel met de auto tot daar zal gaan.
En een hele reeks spottende opmerkingen over me heen krijg, "allé, ga jij nu de auto buiten halen om 100m verder een zak aardappelen te halen?" enz...
Een hele tijd geleden klaagde hij vaak dat ik haast nooit croque monsieur klaarmaakte.
Daar hij tussendoor geen maaltijd eet zei ik hem dat ik dat toch niet als hoofdmaaltijd kon klaarmaken, waarop ik een "waarom niet?" als antwoord kreeg, dus maak ik dit nu af en toe klaar als hoofdmaaltijd, dit is een van zijn lievelingsgerechten.
Daarstraks vroeg hij me wat we vanavond zouden eten, toen ik zei dat ik croque monsieur voorzien had kreeg ik een zuur gezicht en weer een hele reeks commentaar op hetgeen wat hij de laatste week voor zijn neus kreeg...
Had hij het eerder geweten, dan was hij naar de braderie getrokken en had hij daar wel iets gegeten...
Update 04/09:
Hij vraagt mij ook als hij nu ook al het eten zou moeten gaan klaarmaken?
Waar die "ook al" op slaat is voor mij een geheim, want sinds ik uit het ziekenhuis kwam en ik meteen moest wijken omdat hij absoluut dan wilde stofzuigen is de stofzuiger weer economisch werkloos, wat ondertussen bijna weeral 2 weken geleden is...
Ik moet echt op mijn tanden bijten om er zelf niet aan te beginnen, maar ver zou ik toch niet geraken, ik ben nog veel te snel kortademig, vooral de laatste 2 dagen.
Hij duwt me nu aan de kant om de tafel af te ruimen 's avonds, maar dat doet hij dus enkel om te kunnen zeggen dat hij toch de tafel afruimt mocht ik een opmerking maken dat ik geen hulp of steun krijg.
En dat is dan net of hij de wereld verzet heeft hé!
Ik zou wel eens zijn verrassing willen zien als hij alleen zal wonen, wat er echt allemaal bij een huishouden komt kijken...
Want met zijn mond doet hij heel veel en kan hij alles beter, maar dit bewijzen heeft hij nog nooit gedaan.
Als je hem trouwens bezig hoort gaat alles echt vanzelf, wat ook wel een bewijs is dat hij niet beter weet, mocht hij effectief al eens iets zelf gedaan hebben zou hij wel beter weten.
Ok, ik geef toe dat ik momenteel zeker geen uren sta te zwoegen om iets op tafel te krijgen, ik word nog heel snel moe en kortademig en voel heel goed dat ik nog niet zoveel aankan, dus ga ik voor simpele gerechtjes.
Een simpele risotto, puree-ham-kaas, pasta peppone, gisteren zoals gewoonlijk frietjes van de frituur, allemaal dingen die hij graag eet.
Maar doordat ik nu niet zoveel aankan moet hij er natuurlijk een opmerking over maken...
Wanneer was de laatste "echte" maaltijd?
Dat is zeker al een week geleden, wat dus niet zo is, dinsdag heb ik coteletten met een spruitjes / aardappelpuree zelf klaargemaakt, waarna ik best vermoeid was.
Morgen heb ik eindelijk carbonade met frietjes voorzien wat me ook weer zwaar zal vallen.
Daar zaagt hij ondertussen al een week achter...
Ik heb al voorzien dat ik morgenvoormiddag de carbonade zal klaarmaken zodat ik 's avonds enkel nog de aardappelen moet schillen en de frietjes snijden en bakken terwijl de carbonades opwarmen in de microgolf.
Waar hij trouwens toch niet mee tevreden zal zijn...
Daarstraks kwam het weer op tafel, dat zijn eerste idee nu is om de verbouwingen snel af te maken en dan het huis te verkopen om dan elk onze eigen weg te gaan.
En dat dit me blijkbaar niet stoort...
Wat ook zo is, ik ben het echt meer dan beu, ik ben moe gevochten, wil er zelfs geen moeite meer voor doen om hem te overtuigen.
Dus, van zodra ik me wat beter voel begin ik mijn boeltje hier te sorteren zodat dit niet op de laatste minuut in alle snelheid moet gebeuren.
Dat weten we dan ook weeral.
Hij heeft zijn best gedaan om het hier zo mooi mogelijk naar zijn smaak te maken, een beetje design in huis te brengen, maar er mag niet in geleefd worden.
Ik laat mijn gsm op de keukentafel liggen, anders hoor ik die niet en ik heb niet altijd zakken om hem in te steken, dat werkt op zijn zenuwen...
Na het avondeten zet ik de tafel klaar voor het ontbijt, dat mag ook al niet, waarom is dat nu nodig?
Nodig niet, nee, maar ik heb dit altijd zo gedaan, gewoon omdat ik 's morgens geen gedoe wil en het mezelf graag gemakkelijk maak.
En ook voor zijn eigen gemak toen hij nog ging werken, hij kon nooit tijdig zijn bed uit, dus verloor hij ook al geen tijd met alles uit de kast te gaan halen...
Ik gebruik graag mijn gratis tassen die ik bij de koffie kreeg voor mijn tasje koffie 's namiddags omdat die net goed in de hand liggen en het juiste formaat hebben, hij zou die wegwerpen en ik moet maar de tassen gebruiken die hij gekozen heeft, die zijn tenminste mooi...
Maar veel te klein en die liggen ok niet gemakkelijk in de hand...
Ik zet de vaatwasser 's avonds klaar zodat hij enkel de deur moet sluiten als hij gaat slapen, waarbij ik de deur op een kier laat staan anders mag ik er ook naar fluiten dat die aangezet wordt, dat steekt hem ook tegen, die deur die op een kier staat...
's Morgens haal ik niet meteen de lattenblinden op omdat ik anders met de zon in mijn ogen zit, die haal ik pas 's middags op als de zon langs de zijkant staat, met die dingen volledig dicht is het trouwens toch nooit donker, maar dat ik ook al niet goed...
Als je een fleece dekentje op je wil leggen als het 's avonds wat frisser wordt levert je de bijnaam mémé op.
Gemakkelijke kledij thuis is ook al uit den boze, zelfs al is het iets waarmee je zonder schaamte de deur kan openen als iemand aanbelt, zelfs als je ziek thuis bent zou je je moeten opkleden en opmaken...
Als er ergens een speeltje van de poezels in de weg ligt gaat hij ook al steigeren...
Idem als er al eens een van hun brokken naast het potje ligt...
En nog een hele boel andere onnozele dingen waarvoor hij zich zonder echte reden voor opwindt...
Nooit kun je eens iets goed doen, alles wat je verkeerd doet is express om hem op stang te jagen.
In de leefruimte dan toch.
Wat hem zelf betreft, hij doet nooit iets verkeerd, maar een kapstok kan hij niet her-gebruiken, de vuile was kan hij niet in de wasmand stoppen, die gooit hij allemaal op de kleerhanger stang waar dit blijft liggen tot hij het nodig heeft en van zijn neus maakt dat het nog niet gewassen is, zijn schoenen liggen overal over de grond verspreid terwijl er plaats voorzien is in de kast, nu hij 2 keer per week naar de fysio moet neemt hij toch 2 keer per week een douche, anders kan dat gemakkelijk langer dan 1 week duren, hij poets zijn tanden éénmaal per jaar voor zijn controle bij de tandarts en nog veel meer, kortom, alles waardoor je niet anders kan dan hem leuk vinden en appreciëren...
En nu krijg ik weer een half uurtje uitleg over die nieuwe Porsche die toch zo mooi is en hij straks hoopt te kunnen bestellen met zijn lottowinst...
Winnen deed hij, met zijn 2,50 mag hij er zeker al een foto van kopen...
