Ik heb dus naar zijn moeder gebeld en hoorde meteen aan haar manier van antwoorden dat hij daar niet was en dat ze van niets wist.
Toen ik het haar vertelde schrok ze toch even, ze had me namelijk maandag nog half lachend gezegd "let maar op dat hij niet op een dag met zijn boeltje vertrekt", maar ze zag er hem ook niet echt toe in staat, zei ook dat hij dit allemaal niet zomaar achter zich zou laten.
Toen vroeg ze me hoe laat hij vertrokken was, na zijn vertrek had hij haar dus gebeld om te laten weten dat het wel zou lukken om morgen naar het UZ Gent te gaan om zijn verband te vernieuwen, dat zijn vader hem niet zou moeten brengen.
Over de situatie heeft hij niets gezegd, maar ze vond het wel raar dat hij na 5 minuten ophing, normaal gezien heeft ze hem zeker een half uur aan de lijn, als het niet langer is, en kan hij niet zwijgen.
Ook gaf hij korte antwoorden, enkel ja of nee, is niet van zijn gewoonte.
En ze vertelde na het gesprek ook aan mijn schoonpa dat ze net een raar telefoontje met hem had, maar doordat ze de situatie kent dacht ze dat hij gewoon vies was.
Ze wisten dus van niets.
Ze zou wel haar telefoon meenemen naar de slaapkamer mocht er iets gebeuren, en ik mag haar 24u op 24 bellen.
Gisteren heeft hij ook geen woord gerept tegen zijn vader, ze waren dus 2 keer ongeveer 45min samen onderweg, zijn samen naar de mc donalds gaan eten, en hij heeft enkel over zijn vriend, de operatie en nog enkele onbenullige dingen gesproken, geen enkel woord over mij of ons.
Wat ze dus ook niet normaal vindt.
Daarna heb ik mijn schoteltje verwarmd en ik was bijna klaar met eten toen ik beneden geluid hoorde.
Iets na 21u is hij dus terug gekomen.
Hij was afgekoeld en wilde "praten".
Wat dus nogmaals bekritiseren werd, ik zou alles met mijn gedrag uitlokken, ik zou met een zware depressie zitten waardoor ik aan zelfvernietiging doe, ik lok zelf alle problemen uit, vraag er dus zelf om, probeer alles zo te ondermijnen zodat ik onder mijn voeten krijg en dat als reden zie om elders te gaan klagen?
Hij vroeg me wat ik wil, ik heb gezegd dat hij me de kans moet geven om dat voor mezelf te ontdekken, dat ik tijd en rust nodig heb om te herstellen.
Hij wil in het huis blijven wonen en wil met me verder, maar niet zoals het nu is, alles moet veranderen.
Maar ipv me proberen te helpen duwt hij me iedere keer nog verder de dieperik in.
Zo reageer je toch niet tegen iemand van wie je verondersteld bent te houden?
Of zie ik het verkeerd?
Als hij ziek was, dan sprong ik voor hem, gaf hem een knuffel, troost, vroeg steeds als ik wat voor hem kon doen.
En daar moest hij zelfs niet ziek voor zijn, ik bracht hem heel regelmatig koffie als hij bezig was met schilderen of pleisteren of wat dan ook.
Hij haalt zijn koffie zonder te vragen of ik er ook wil, hij neemt chocolade of cola voor zichzelf zonder te vragen of ik ook wat wil.
Als ik ziek ben loopt hij vies, klaagt hij dat dit of dat niet gedaan wordt en wordt me dit steeds maar door verweten.
En ik kreeg weer het verwijt dat ik de laatste keer moest opgenomen worden terwijl er niets meer in huis was om te eten, alsof ik ervoor kies om nu net de dag voor ik de boodschappen doe een klaplong te krijgen!
Ik moet me laten verzorgen en naar een psychiater gaan, hij wil zelfs relatietherapie gaan volgen!
Maar ik wil niet, ik wil niet meer met hem verder, ik hou niet meer van hem, hij is erin geslaagd me volledig van hem af te keren.
22 jaar zo behandeld worden, dat kan nooit meer goed komen.
Soit, nog niet echt een oplossing dus, na een uur op mijn kop te krijgen ben ik richting bed vertrokken.
Hij doet me dus weer twijfelen aan mezelf, ben ik echt zo gestoord dat ik me dit alles zelf op de hals haal en is hij normaal of heb ik gelijk?
Pfrt, ik weet wel beter, zijn ma ook!
Ook al leeft ze niet bij ons, ze kent hem van kleins af aan, en van zodra hij kon praten was hij al "speciaal".
Morgen naar het CAW, daar hebben ze wel ervaring met zo'n zaken.
