Leven met een narcist of iemand met een Narcistische Persoonlijkheids Stoornis Hier probeer ik beetje bij beetje mijn levensverhaal neer te zetten.
Hoe ver ik zal geraken weet ik niet want het is veel werk, maar ik doe mijn best om dit zoveel mogelijk aan te vullen.
In afwachting kan het wel wat onduidelijk zijn voor de meeste lezers, want van de actuele berichten weten jullie ook niet wat er aan vooraf is gegaan, maar ik hoop dit dit geleidelijk te kunnen aanvullen om meer duidelijkheid te kunnen brengen.
21-08-2011
Opnieuw naar spoed voor een controle foto, dit keer zal brengt mijn vriend me voor het geval ik moet opgenomen worden. Hij stopt voor de ingang, denk ik nog dat hij attenter wordt en me stappen wil sparen, dus vraag ik hem of ik op hem wacht in de inkomhall, ik dacht dat hij de auto zou gaan parkeren en meekomen. Maar nee, ik kreeg als antwoord: "wat wil je dat ik daar kom doen, ik mag toch niet binnen om de foto te nemen, bel me maar om te laten weten of je moet blijven en ik je valies moet brengen of wanneer ik je mag komen ophalen".
Mijn valies stond dit keer helemaal klaar, ik had afscheid genomen van mijn katjes maar mocht naar huis. De klachten zijn erger, maar op foto ziet het er niet erger uit, een drain leggen kan meer kwaad doen dan dat het echt nodig is, dus afwachten. Morgen afspraak bij mijn specialist voor een nieuwe controle.
Voor hij me bracht was het ook weer "feest", opmerkingen in de stijl van "heb je al gezien waarin je me achterlaat" en "natuurlijk is er niets meer in huis, ik zal mijn plan wel trekken om boodschappen te doen zeker?"... Die eerste slaat op het feit dat ik pas een maand geleden mijn eerste pneumothorax had en dus niet veel heb kunnen doen in het huishouden, waarin hij me ook totaal niet zal bijstaan... De tweede op het feit dat er niet zo veel meer in huis is, de tweewekelijkse boodschappen gebeuren normaal gezien overmorgen, door mij natuurlijk, maar dat zal me dus ook niet lukken... Zucht...
Deze morgen dus naar het ziekenhuis voor een longfoto. Ik vraag aan de radiologen of het opnieuw een klaplong is, ze zijn geen dokters en mogen normaal gezien geen diagnose geven, maar het ziet er wel zo uit. Ze vragen me in de wachtzaal te wachten, het hoofd radiologie zou de foto's bekijken en me meer laten weten. Die komt me dus vertellen dat het zeker een klaplong is, erger dan vorige keer, toen was alleen de top van mijn long ingevallen, nu was het zeker een derde die was ingevallen... Dus meteen naar spoed. Waar ze me wilden houden, ik mocht al meteen een bloes aandoen, ze zouden me een baxter steken, aan de monitor hangen enz... Wat ik niet wilde, ik was alleen voor een foto gekomen, had dus de auto mee waardoor mijn vriend thuis geblokkeerd zat en ik had dit helemaal niet voorzien, dus mijn valies enz was ook niet klaar. Daar het verleden keer ook een heel drama was om enkel mijn dagelijkse spullen uit de badkamer te halen maak ik liever alles zelf klaar, voor zover het mogelijk is dan. Ze hebben me dus volledig onderzocht, de specialist is erbij gekomen, en opnieuw ben ik een twijfelgeval: drain of geen drain. Het is net niet erg genoeg dat een drain nodig is, want het brengt ook gevaar met zich mee, een drain kan ook een volledige klaplong veroorzaken, dus wachten ze nog af. Het is niet echt normaal dat ik zo kort na de eerste pneumo een nieuwe krijg, als dit binnen korte tijd opnieuw gebeurt moet ik binnen voor een kijkoperatie, er zou eventueel een probleem kunnen zijn met mijn longblaasjes, de blebs. Een echte oorzaak is dit keer ook onduidelijk, net als de eerste keer... Verder vallen mijn waarden mee, en laten ze me uiteindelijk 2 uur later naar huis gaan, ook dankzij het feit dat we op maar 2 straten van het ziekenhuis wonen, dus mocht ik echt serieuze last krijgen kon ik snel op spoed geraken. Ook op voorwaarde dat ik zondagvoormiddag opnieuw langs ga voor een nieuwe foto.
Ik kwam terug thuis rond 12u en mijn vriend sliep nog. Toen hij om 13u opstond en ik hem vertelde dat ik om de foto was geweest zei hij "ah, je bent al geweest?" Ja, natuurlijk, ik moest in de voormiddag langsgaan. Toen ik het hele verhaal vertelde was het van "waarom heb je me niet wakkergemaakt?" Ik had hem gisteren dus wel verteld dat ik deze morgen om een longfoto moest en ik had trouwens ook niet voorzien dat ik meteen naar spoed zou gebracht worden, ik ging gewoon om een foto te laten maken.
Toen ik hem alles vertelde dat er niet echt een duidelijke oorzaak is en dat als het me een derde keer overkomt ze die kijkoperatie zullen uitvoeren leg ik dit volgens hem te koel uit. Ik ben "niet normaal" omdat ik niet panikeer, ben ik niet bang dat dit een gevolg kan zijn van het jarenlange roken? Zit ik er niet mee in?
Natuurlijk wel, maar het is nu eenmaal zo, panikeren zal me niet vooruit helpen, integendeel. Nu kan ik me enkel laten verzorgen.
Morgen zet hij dus zijn wekker om me te brengen. Mijn valies staat al klaar sinds ik terug ben van spoed, in geval van, dan moet hij die enkel komen ophalen indien ik er moet blijven.
Zijn wekker heeft hij dus niet gezet om in de voormiddag naar Doornik te gaan, die ging pas om 11u af om naar de fysio te gaan.
Hij staat op, zet zich aan tafel om te eten, opent de doos met zijn boterhammen in en roept "bah, er loopt een beestje uit mijn boterhammen!" Ter verduidelijking: ik haal meerdere broden en stop die in de diepvries, 's avonds ontdooi ik de boterhammen die we 's morgens eten in een tupperware. Ik vraag hem of hij het wel goed ziet, dit lijkt me onmogelijk, en krijg te horen "ja, die liep gewoon uit mijn boterhammen, ik heb die platgedrukt, kijk maar" en "nu heb ik ook geen ontbijt meer nodig". Ik ga kijken naar het beestje die hij platgedrukt heeft, volgens mij gelijkt het op een heel klein pluisje, ik leg het op een stuk wit papier om het beter te kunnen bekijken en het is idd een mini-pluisje, ik heb geprobeerd het plat te smeren wat niet lukt, en met het minste windje vliegt dit weg. Maar nee hoor, er zat heel duidelijk een beest, dan was dit pluisje niet wat hij platgedrukt had, zal ik nu ook al gaan beweren dat hij gek is? Ik zei gewoon dat hij pas wakker is en zijn ogen misschien nog niet helemaal klaar stonden, maar nee, dat is het dus niet.
Deze morgen ben ik wakker geworden met dezelfde pijn van een maand geleden, namelijk mijn pneumothorax, maar het lijkt erger. Ik dacht dat het misschien wel stress was, maar dit keer had ik minder schrik want ik kende de pijn ondertussen al, weet dit keer dat het mijn hart niet is. Dus wacht ik nog even af, met pijnstillers, maar 's avonds is het helemaal niet beter, dus ga ik naar de huisarts. Die denkt dat het onwaarschijnlijk is maar ook niet onmogelijk, dus moet ik zaterdagvoormiddag om een foto voor zekerheid, want hij hoort niet echt iets speciaals bij het luisteren.
Doornik is niet meer ter spraken gekomen...
Ik herinner me de verschillende opmerkingen van die dag niet meer, er waren er enkele maar op den duur is het moeilijk om alles te onthouden, zeker daar ik me niet zo goed voelde.
Gisterenavond: Ik ga vroeger slapen dan mijn vriend en de wasmachine met zijn jeansbroeken was bijna ten einde, dus zeg ik hem bij het slapengaan dat als hij er een frisse nodig heeft voor vandaag, hij die een half uurtje later in de droogkast mag steken. Ik had het programma ingesteld, gewoon de jeansbroeken erin en op de start knop drukken. En wat ontdek ik vandaag? De droogkast met natte jeansbroeken erin die nog steeds wacht tot er iemand op de start knop duwt... En natuurlijk is dat mijn fout, als ik nu eens niet alles voorbereid had zou dit niet gebeurd zijn, want blijkbaar was het scherm in spaarstand gegaan doordat hij dit niet binnen de 2 uur gedaan had en dan moet je 2 keer op de knop duwen... Dus zien of de droogkast begint te draaien nadat men op de knop duwt is ook al te veel gevraagd...
Voor 2 van zijn oudere jeansbroeken krijg ik ook iedere keer gezaag omdat de ritsen niet toe blijven. Ik heb er al eerste-kwaliteits ritsen ingestoken, maar wat wil je, een jeansbroek die ondertussen 2 maten te klein is geworden, normaal de de rits daar niet op tegen kan...
Gisterenavond vertelt hij me ook dat hij vandaag naar Doornik zou gaan. Hij probeert daar al een week iemand te bereiken op een gsm nummer waar hij iedere keer op de voicemail terechtkomt, maar dat heeft hij ma pas gisterenavond verteld. Zijn nieuwe inval is een opleiding te gaan volgen als security agent, en deze wordt dus in Doornik gegeven. Deze morgen googel ik even via de gegevens van de opleidingen en vind ik meteen een vast nummer met faxnummer, wel van een advokaat, maar na verder zoeken neemt hij ook de opleidingen op zich, dat staat in een beschrijving van zijn persoonlijke leven. Als hij opstaat vertel ik hem dat ik een vast nummer heb gevonden waar hij eventueel eens naar toe kan bellen vooraleer tot ginder te rijden, want met het verlof is het heel goed mogelijk dat er niemand aanwezig zal zijn. Antwoord: "en dat vind je nu pas, ik probeer die al een week dagelijks te bereiken (waarvan ik niet op de hoogte was) en nu kom je daarmee?" en "ja, je bent nu fier zeker dat je dat gevonden hebt, maar het kan me niet schelen, ik ben het beu van geen antwoord te krijgen en zal toch tot daar gaan". Wat dus vandaag niet meer gelukt is, daar die jeansbroeken niet tijdig droog waren...
Morgen zal hij zijn wekker zetten en in de voormiddag tot daar gaan, want om 13u moet hij naar de fysio en daarna zal het niet meer lukken.
Ergens op een mooie lentedag in het jaar 1967 zag ik het daglicht. Ik was het aanbeden prinsesje van mijn ouders. Tot zo'n 3,5 jaar later mijn broer erbij kwam, eindelijk, mijn vader had een zoon, mijn prinsessenkroontje vloog meteen in de vuilnisbak...
Na de geboorte van mijn broer kreeg mijn moeder ook een post-natale depressie, waar ze eigenlijk nooit is uitgeraakt. Mijn hele leven heb ik mijn moeder depressief gezien, ontelbare behandelingen en zelfs een internering van 6 maand in het psychiatrisch instituut in Beernem mocht niet baten. Die internering volgde wel op het voorval dat mijn vader het is aangetrapt met de buurvrouw, die was gezonder, actiever en had ook 2 kleine kinderen. En eigenlijk ook op het voorval dat daarop volgde, toen de gordijnen in haar slaapkamer een tijdje na zijn vertrek spontaan vuur gevat hebben en het volledige huis bijna in de vlammen opging, gelukkig heb ik tijdig de rook opgemerkt... Ook had ze toen de eiken meubelen allemaal een streep witte verf bezorgd, uit schrik dat mijn vader die zou komen ophalen voor hem zelf. Onnodig erbij te vermelde dat toen echt alles op mij terechtkwam? Het huishouden, de boodschappen, voor mijn broer zorgen, dat deed ik wel al langer gedeeltelijk met hulp van mijn moeder, maar vanaf dan kwam alles volledig op mij te vallen. Hoe ik het toen in combinatie met school allemaal voor elkaar kreeg kan ik me echt niet meer herinneren... Vanaf dat moment was de dagindeling van mijn moeder als volgt: slapen, eten, wenen en de ganse dag in haar nachtkleed in de relaxzetel voor het tuinraam doorbrengen. En bijna dagelijks de huisdokter laten langskomen voor de nieuwste kwaal.
Mijn moeder, mijn broer en ik mochten wel blijven wonen in het huis dat mijn ouders samen gekocht hadden. Mijn vader kwam af en toe langs om de facturen op te halen en leefgeld af te geven (want mijn moeder had nooit gewerkt en had dus ook geen inkomen), om mijn moeder te "troosten" en de kinderen (en dan vooral mijn broer) te bezoeken. Toen ik 16 werd mocht ik na veel aandringen mijn rijbewijs voor de brommer halen en wilde mijn vader wel bijleggen om er een te kopen bovenop wat ik met mijn vakantiejob zou verdienen. Dat is er jammer genoeg nooit van gekomen, want na nog geen week vakantiejob moest mijn appendix eruit gehaald worden, dus bye bye brommer... Mijn moeder kreeg ook een auto van hem die ik ook mocht gebruiken eens ik mijn rijbewijs gehaald had, dan kreeg mijn broer er ook een toen hij oud genoeg was voor zijn rijbewijs, ook luidsprekers voor zijn eigen auto (notabene op mijn verjaardag, terwijl ik niets kreeg en mijn vader die blijkbaar vergeten was) enz enz.
Van mijn vader moest ik ook zo snel mogelijk geld in het laatje brengen, dus toen ik 16 (toenmalige schoolplicht) werd was ik verondersteld te stoppen met school en werk te zoeken om mijn bijdrage aan het gezin te doen. Ik ben er na lang zagen en wenen en smeken toch nog in geslaagd om 2 bijkomende jaren in de ene school te lopen, en daarna ook nog eens 2 jaar specialisatie. Wel miste ik iedere keer de eerste schoolmaand, september, daar ik toch wel 3 maand nodig had om hem te kunnen overtuigen om mij verder naar school te laten gaan... Mijn broer daarentegen, die zou naar de universiteit trekken, zonder enig gemor dat dit heel veel geld kost.
Verwondert het jullie gezien dit alles dat ik erom gesmeekt heb om op internaat te mogen gaan? De anderen waren blij als het vrijdag was, ik vond eerder de maandag leuk...
Tja, zijn "bom" is dus gisterenavond (nogmaals) ontploft naar aanleiding van iets wat op tv kwam over "grote mensen speelgoed", want op dat vlak is het ten gevolge van mijn rugproblemen ook een grote ramp geworden. Af en toe bereikt hij daardoor dus zijn kookpunt waarbij de bom weer maar eens ontploft en we er beiden wat meer moeite voor gaan doen, maar na een tijdje weer in hetzelfde patroon van steeds maar minder terugvallen...
Maar zo kan het dus niet verder.
Als dit "het" is, dan gaat hij nog liever alleen ergens op een appartementje zitten, wetende waaraan hij zich kan houden... Zoals gewoonlijk dus, hij begint te spreken en ik begin te huilen en klap dicht... Lastig, ik weet niet wat te zeggen, wat te doen, kan alleen maar huilen. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik wil of waar ik sta. Ik wil het niet zo, maar ik kan niets anders dan huilen. En als ik iets zeg, dan lijkt het misschien wel zo volgens mij maar is het niet echt zo, beeld ik het me allemaal slechter in dan het werkelijk is, zie ik hem als de slechterik enz... Volgens hem zou ik dus een depressie hebben, ga ik hem overal "slechtpraten" terwijl hij helemaal niet zo is en veroorzaak ik het allemaal zelf, bewust of onbewust. Waar hij op doelt met die overal zou ik ook niet weten want buiten zijn ouders zien we niemand en hij is niet echt op de hoogte van mijn internet vriendinnen. Terwijl hij toch ook wel toegeeft dat hij zeker verre van de gemakkelijkste is om mee te leven. Ik zou me veel dingen inbeelden en me terugtrekken in mijn cocon waar ik alles zelf alleen maar erger maak. Misschien heeft hij wel gelijk, ik weet het ook niet meer, misschien is hij de oorzaak ervan, misschien veroorzaak ik het allemaal zelf wel? Maar ik weet wel dat ik me al jaren zo voel en het steeds maar erger word, ik wil zelfs niet meer dat hij me troost, ga liever alleen in een hoekje huilen. Misschien kijk ik best zelf eens om naar een psy te trekken? Ik weet echt niet meer waar ik het heb, en dit is ook enkel mijn kant van het verhaal, wat het voor buitenstaanders wel moeilijk maakt om over de situatie te kunnen oordelen. Het belooft dus nog een leuke dag / week / periode te worden... Ik weet echt niet wat te doen, waarschijnlijk beginnen bij de huisdokter of naar het CGG gaan, maar ik weet wel dat ik van zodra ik er met iemand over zal praten in huilen zal uitbarsten, en hoe kom je dan ergens weer buiten met een rode kop en dikke ogen? Ondertussen zit ik hier nu met spleetogen van het huilen. En een zware kop. En een heleboel doorweekte zakdoeken. Ik kan maar niet stoppen met huilen, vraag me zelfs al waar al die tranen maar vandaan blijven komen? En ik heb zo'n zin naar een sigaret, al weet ik best dat die mijn problemen niet zal oplossen. Gisterenavond ben ik dus naar bed geweest nadat ik hem gezegd heb dat ik echt niet weet wat te zeggen of te doen, terwijl hij me vroeg of ik wel zag in welke toestand ik mezelf bracht en dat dit helemaal niet normaal is. En wat het volgende zou worden, in de badkamer mijn polsen gaan oversnijden? Dat zou ik zeker nooit doen, maar zo'n sarcastische opmerkingen krijg ik dus heel vaak, doet hij dit om een reactie bij me uit te lokken of om me nog verder de grond in te boren, ik weet het ook niet meer.
Wat ik ook doorgestoken kreeg gisterenavond is dat als we samen iets doen ik dagen kapot ben van de pijn of we dingen niet meer doen omdat de fun niet tegen de pijn opweegt, maar ik blijkbaar geen last had van mijn uitstapje naar een vriendin laatst, wat hij dus niet wilde zien, want ik was er ook enkele dagen van kapot, ik klaag gewoon niet meer omdat ik weet dat hij dit niet leuk vind, evenmin als huilen. Daar was ik eerlijk gezegd wel al een hele tijd op aan het wachten, ik wist gewoon dat ik dit ook wel eens zou doorgestoken krijgen.
Vannacht heb ik me dus in slaap gehuild en deze morgen werd ik ook huilend wakker.
Ik ben zaterdagnamiddag ook al in tranen uitgebarst bij mijn kapster toen ze vroeg hoe het ging. Ik ken haar wel al lang en ze zei me dat dit hen wel vaker overkomt, maar ik had niet gedacht dat het zo ver zou komen dat ik daar ook al in tranen zou uitbarsten. Gisteren of eergisteren ook al voor de tv toen ik wat naar animal planet keek en een baasje zijn hond moest laten inslapen. Mijn emmertje is aan het overlopen, en buiten huilen zie ik niet meteen hoe ik het anders kan ledigen... Ik loop echt volledig verloren... Ik kan niet bellen naar mijn schoonma, want huilen en bellen gaan niet zo goed samen, ik heb ook geen zin om er huilend toe te komen, ik wil zelfs zo niet buiten komen. En als de telefoon vandaag rinkelt neem ik die gewoon niet op, want ik zal toch alleen maar in huilen uitbarsten.
Niemand een toverstokje te veel?
En heel misschien is het wel eens tijd voor medicatie en een psychiater, ook al dacht ik zelf steeds dat het niet nodig was... Maar de laatste tijd wordt het steeds maar heviger en voel ik me steeds meer verloren... Pfff, nog zo iets waar ik echt niet om gevraagd had... Maar hoe kom ik in godsnaam buiten om naar een afspraak om hierover te praten te gaan? Ik zal hier al in huilen uitbarsten nog vooraleer ik vertrek, en dan moet ik nog tussen de mensen komen vooraleer ik erover zal kunnen beginnen spreken waar ik met een nog rodere kop zal buitenkomen, als ik nog recht geraak van het huilen dan... Een hele grote zonnebril zou zelfs niet genoeg verbergen, ik zou mezelf eigenlijk onzichtbaar moeten kunnen maken.
Hoe kan het eigenlijk zover komen? Je houdt dit gewoon niet voor mogelijk. Ik dacht eraan om ook eens de rescue druppels uit te testen die ik ooit voor de poezen kocht, maar vind het flesje maar niet terug... Ik had er ook al eens aan gezeten maar heb er toen niets van gemerkt, maar ik kan het maar proberen hé? Als ik het terug kan vinden dan, het doosje staat in de medicijnenkast, maar ik heb geen enkel idee waar het flesje zich kan bevinden... Het is wel de kinderversie zonder alcohol, zouden 4 druppels genoeg zijn als ik het terugvind? Of neem ik meteen maar het hele flesje? Kun je daar eigenlijk een overdosis van nemen? Ik heb zin om aan een leeg strand te gaan staan tieren tot ik niet meer kan en de spinnewebben uit mijn kop te laten waaien...
Hoe voelt een depressie aan? Het voelt aan alsof ik volledig aan doordraaien ben... Loop te huilen, maar kan tegelijkertijd nog grapjes maken, echt niet normaal meer. Ik zou mezelf eens goed willen uitschudden en helemaal leeg en vrij van zorgen van nul starten... Jammer genoeg werkt het zo (snel) niet...
Ik denk dat mijn tweede rugoperatie van 2006 de trigger is geweest. Of misschien zit het al langer te broeden, heb ik het wel in mijn genen meegekregen, wie weet? Mijn moeder was manisch depressief, dus... Ik zal er iets aan moeten doen, maar kijk op tegen de lange weg naar genezing...
En er zit nog altijd veel te veel water in mijn kop.
Dat blijft hier maar stromen, wat tot grote vreugde van mijn vriend zal leiden. Zal nu boven eens gaan zoeken naar die rescue! Ik denk ook dat ik het steeds naast me blijf neerleggen omdat ik mijn moeder nooit anders gezien heb, zelfs met behandelingen, zowel thuis als 6 maand internatie in de psychiatrische instelling in Beernem werd ze nooit beter, ik wil helemaal niet in haar voetstappen treden...
Maar zo zal het vanzelf ook niet overgaan natuurlijk, in tegendeel, het wordt er alleen maar erger op... Al geeft dit voorbeeld me ook niet veel hoop op genezing... Al zijn er toch al veel mensen door dit donkere dal geweest en er opnieuw bovenop gekomen. En de behandelingen zijn nu ook niet meer wat ze 25 jaar geleden waren. En voila, hij is weg een toer gaan doen, ik weet niet wat hem te zeggen en hij is al zo nors als hij groot is sinds hij is opgestaan.
Ik moet dus blijkbaar ook geen greintje steun verwachten, misschien is het ondertussen veel te laat daarvoor... Mijn verlaten strandwandeling zal ook nog even moeten wachten.
Een uur of 2, 3 later is hij thuisgekomen, zonder ook maar een woord, heb ik het eten klaargemaakt en was het vooral beeld zonder klank... Buiten de vraag of ik de laatste croque monsieur nog zou opeten kreeg ik verder niets te horen.
Wel om 23u30, toen kreeg ik de vraag of ik niet al in mijn bed moest zitten.
Omdat ik ongeveer rond dat uur ga slapen normaal gezien, blijkbaar liep ik te lang in zijn weg...
