Tja, zijn "bom" is dus gisterenavond (nogmaals) ontploft naar aanleiding van iets wat op tv kwam over "grote mensen speelgoed", want op dat vlak is het ten gevolge van mijn rugproblemen ook een grote ramp geworden.
Af en toe bereikt hij daardoor dus zijn kookpunt waarbij de bom weer maar eens ontploft en we er beiden wat meer moeite voor gaan doen, maar na een tijdje weer in hetzelfde patroon van steeds maar minder terugvallen...

Maar zo kan het dus niet verder.

Als dit "het" is, dan gaat hij nog liever alleen ergens op een appartementje zitten, wetende waaraan hij zich kan houden...
Zoals gewoonlijk dus, hij begint te spreken en ik begin te huilen en klap dicht...
Lastig, ik weet niet wat te zeggen, wat te doen, kan alleen maar huilen.
Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik wil of waar ik sta.
Ik wil het niet zo, maar ik kan niets anders dan huilen.
En als ik iets zeg, dan lijkt het misschien wel zo volgens mij maar is het niet echt zo, beeld ik het me allemaal slechter in dan het werkelijk is, zie ik hem als de slechterik enz...
Volgens hem zou ik dus een depressie hebben, ga ik hem overal "slechtpraten" terwijl hij helemaal niet zo is en veroorzaak ik het allemaal zelf, bewust of onbewust.
Waar hij op doelt met die overal zou ik ook niet weten want buiten zijn ouders zien we niemand en hij is niet echt op de hoogte van mijn internet vriendinnen.
Terwijl hij toch ook wel toegeeft dat hij zeker verre van de gemakkelijkste is om mee te leven.
Ik zou me veel dingen inbeelden en me terugtrekken in mijn cocon waar ik alles zelf alleen maar erger maak.
Misschien heeft hij wel gelijk, ik weet het ook niet meer, misschien is hij de oorzaak ervan, misschien veroorzaak ik het allemaal zelf wel?
Maar ik weet wel dat ik me al jaren zo voel en het steeds maar erger word, ik wil zelfs niet meer dat hij me troost, ga liever alleen in een hoekje huilen.
Misschien kijk ik best zelf eens om naar een psy te trekken?
Ik weet echt niet meer waar ik het heb, en dit is ook enkel mijn kant van het verhaal, wat het voor buitenstaanders wel moeilijk maakt om over de situatie te kunnen oordelen.
Het belooft dus nog een leuke dag / week / periode te worden...
Ik weet echt niet wat te doen, waarschijnlijk beginnen bij de huisdokter of naar het CGG gaan, maar ik weet wel dat ik van zodra ik er met iemand over zal praten in huilen zal uitbarsten, en hoe kom je dan ergens weer buiten met een rode kop en dikke ogen?
Ondertussen zit ik hier nu met spleetogen van het huilen.
En een zware kop.
En een heleboel doorweekte zakdoeken.
Ik kan maar niet stoppen met huilen, vraag me zelfs al waar al die tranen maar vandaan blijven komen?
En ik heb zo'n zin naar een sigaret, al weet ik best dat die mijn problemen niet zal oplossen.
Gisterenavond ben ik dus naar bed geweest nadat ik hem gezegd heb dat ik echt niet weet wat te zeggen of te doen, terwijl hij me vroeg of ik wel zag in welke toestand ik mezelf bracht en dat dit helemaal niet normaal is.
En wat het volgende zou worden, in de badkamer mijn polsen gaan oversnijden?
Dat zou ik zeker nooit doen, maar zo'n sarcastische opmerkingen krijg ik dus heel vaak, doet hij dit om een reactie bij me uit te lokken of om me nog verder de grond in te boren, ik weet het ook niet meer.

Wat ik ook doorgestoken kreeg gisterenavond is dat als we samen iets doen ik dagen kapot ben van de pijn of we dingen niet meer doen omdat de fun niet tegen de pijn opweegt, maar ik blijkbaar geen last had van mijn uitstapje naar een vriendin laatst, wat hij dus niet wilde zien, want ik was er ook enkele dagen van kapot, ik klaag gewoon niet meer omdat ik weet dat hij dit niet leuk vind, evenmin als huilen.
Daar was ik eerlijk gezegd wel al een hele tijd op aan het wachten, ik wist gewoon dat ik dit ook wel eens zou doorgestoken krijgen.

Vannacht heb ik me dus in slaap gehuild en deze morgen werd ik ook huilend wakker.

Ik ben zaterdagnamiddag ook al in tranen uitgebarst bij mijn kapster toen ze vroeg hoe het ging.
Ik ken haar wel al lang en ze zei me dat dit hen wel vaker overkomt, maar ik had niet gedacht dat het zo ver zou komen dat ik daar ook al in tranen zou uitbarsten.
Gisteren of eergisteren ook al voor de tv toen ik wat naar animal planet keek en een baasje zijn hond moest laten inslapen.
Mijn emmertje is aan het overlopen, en buiten huilen zie ik niet meteen hoe ik het anders kan ledigen...
Ik loop echt volledig verloren...
Ik kan niet bellen naar mijn schoonma, want huilen en bellen gaan niet zo goed samen, ik heb ook geen zin om er huilend toe te komen, ik wil zelfs zo niet buiten komen.
En als de telefoon vandaag rinkelt neem ik die gewoon niet op, want ik zal toch alleen maar in huilen uitbarsten.

Niemand een toverstokje te veel?

En heel misschien is het wel eens tijd voor medicatie en een psychiater, ook al dacht ik zelf steeds dat het niet nodig was...
Maar de laatste tijd wordt het steeds maar heviger en voel ik me steeds meer verloren...
Pfff, nog zo iets waar ik echt niet om gevraagd had...
Maar hoe kom ik in godsnaam buiten om naar een afspraak om hierover te praten te gaan?
Ik zal hier al in huilen uitbarsten nog vooraleer ik vertrek, en dan moet ik nog tussen de mensen komen vooraleer ik erover zal kunnen beginnen spreken waar ik met een nog rodere kop zal buitenkomen, als ik nog recht geraak van het huilen dan...
Een hele grote zonnebril zou zelfs niet genoeg verbergen, ik zou mezelf eigenlijk onzichtbaar moeten kunnen maken.

Hoe kan het eigenlijk zover komen?
Je houdt dit gewoon niet voor mogelijk.
Ik dacht eraan om ook eens de rescue druppels uit te testen die ik ooit voor de poezen kocht, maar vind het flesje maar niet terug...
Ik had er ook al eens aan gezeten maar heb er toen niets van gemerkt, maar ik kan het maar proberen hé?
Als ik het terug kan vinden dan, het doosje staat in de medicijnenkast, maar ik heb geen enkel idee waar het flesje zich kan bevinden...
Het is wel de kinderversie zonder alcohol, zouden 4 druppels genoeg zijn als ik het terugvind?
Of neem ik meteen maar het hele flesje?
Kun je daar eigenlijk een overdosis van nemen?
Ik heb zin om aan een leeg strand te gaan staan tieren tot ik niet meer kan en de spinnewebben uit mijn kop te laten waaien...