Over dromen en hoe ze (n)ooit werkelijkheid worden...
05-07-2011
De ideale man
Hoe ziet hij eruit? Wat doet hij? Geen idee. Ik heb enkel een antwoord op dezelfde vragen, maar dan negatief. Ik weet hoe mijn ideale man er niet uitziet. Ik weet wat mijn ideale man niet doet. Is dat raar? Ik denk het niet. Volgens mij is het makkelijker om te zeggen hoe hij niet mag zijn dan te zeggen hoe hij moet zijn. Misschien komt dat door de ervaringen (positief en negatief) die ik heb met mannen.
Laten we beginnen met het gegeven 'aandacht'... Mannen gaven me in het verleden ofwel veel te veel aandacht en overstelpten mij met aandacht op gepaste en ongepaste momenten, ofwel gaven ze me te weinig tot geen aandacht. Moeilijk, ik weet het, maar zo is het wel. Ik wil een man die me niet constant overweldigt met aandacht en tegelijk iemand die me ook niet te weinig aandacht geeft. Wat is dan de ideale hoeveelheid aandacht? Geen idee. Ik denk dat het belangrijk is dat je nog steeds tijd kan doorbrengen met je vrienden en familie en vooral dat je tijd voor jezelf hebt. Dat is essentieel, voor beide partijen.
Dan is er ook nog zoiets als affectie en genegenheid. Ik vraag mij om te beginnen af of deze apart moeten gezet worden van het vorige aspect, maar daar ben ik niet uit geraakt. Wat is dat nu, affectie en genegenheid? Volgens mij gaat het om het tonen van je liefde voor je partner. Dat kan op allerlei manieren: hem/haar verrassen met een lekker etentje (liefst zelf gemaakt) met kaarsjes, een lekker warm bad na een lange dag op het werk, gestofzuigd hebben zonder dat erover moet gezeurd worden, een knuffel zonder reden ... Mijn ideale man is zeker niet iemand die thuiskomt van zijn werk en zich in de zetel neerploft zonder meer. Hij mag tegelijk ook niet verwachten dat ik elke avond om 18u het eten op tafel zet. In een relatie ben je met twee en dat is dan ook voor alles. Je deelt alles in een relatie, niet enkel het leuke, niet enkel de lakens. Ik houd niet van een strak regime, er moet vrijheid zijn en plezier, maar er moet ook gewerkt worden en liefst door beiden.
Uiteraard is eerlijkheid ook iets dat in de top drie behoort. Een ideale man die niet liegt lijkt voor de hand te liggen, maar niets is minder waar. En daarom dat ik het toch uitdrukkelijk wil vermelden: mijn ideale man mag niet liegen, over niets. Het is zelfs zo erg gesteld met mij dat ik verrassingen haat. Dat is uiteraard persoonlijk, maar toch. Ik ben ervan overtuigd dat als je een grote verrassing wilt plannen, je moet liegen en daarom dat ik dus geen fan ben van verrassingen. Waarschijnlijk klinkt dit raar, maar ja, zo ben ik. Zodus: liegen is not done, hoe dan ook!
Verder zijn er nog eigenschappen die ik niet erg apprecieer, maar waar je soms moeilijk omheen kan: koppigheid, egoïsme, ijdelheid ... Het zijn er maar enkelen die ik opnoem, maar dit zijn wel de voornaamste. Om maar te zeggen dat de ideale man dus moeilijk (om niet te zeggen 'niet') te vinden is. Ik ben ondertussen een jaar single, en ik heb al verschillende exemplaren de revue zien passeren (daten is in tegenwoordig) en jammer maar helaas was er nooit 'de vonk' zoals ze dat dan noemen. Of ze was er voor enkele weken, maar daar ben je niets mee. Verliefdheid moet lang blijven duren en die moet dan langzamerhand plaats maken voor liefde. Het klinkt allemaal idealistisch, ik weet het, maar zo is het toch. Dat is toch wat we allemaal willen?!
Maar zoals ik al zei: het is idealistisch. Ik geef het dus bij deze op om mijn ideale man te vinden. Ik hoop hem ooit tegen te komen, op vakantie of in de winkel als ik mijn boodschappen doe (kan dat?) of op de trein naar het werk. En ik kan veel willen en veel verwachten van mijn ideale man, maar dat geeft wellicht ook aan hoe ik deels in elkaar steek, niet waar? Maar om te helpen, toch nog enkele eigenschappen van mezelf:
eerlijk
romantisch (dat probeer ik toch te zijn)
lief (hoewel ik ook venijnig kan zijn als dat moet)
gedreven in mijn werk (ik geef les in het secundair onderwijs)
gepassioneerd (vooral door eten, bij gebrek aan een man)
controlefreak(je) (anderen noemen het licht autistisch)
...
Ik denk dat het tot daar wel volstaat. En eerlijk: stiekem hoop ik dat mijn ideale man echt bestaat en dat hij dit misschien ooit leest en dat ik hem zo kan/mag tegenkomen. Wie weet bestaan dromen echt...
Ik woon alleen, al bijna anderhalf jaar ondertussen. Maar tegenwoordig begin ik mij eenzaam te voelen. Ik heb regelmatig vrienden en vriendinnen die langskomen, maar die vertrekken op een zeker moment ook altijd weer. Ik blijf dus altijd alleen achter. En eerst had ik daar geen problemen mee, ik genoot van de momenten met mijn vrienden en achteraf genoot ik evenveel (al was het niet meer) van de momenten alleen. Maar tegenwoordig heb ik het daar zeer moeilijk mee. Misschien is dat omdat de zomervakantie eraan komt. 2 maanden vakantie is lang voor iemand die alleen is! (ik ben leerkracht) Misschien is het omdat ik bijna een jaar single ben en dat niet meer wil zijn... Maar misschien wil ik dat niet meer zijn omdat ik me zo alleen voel tegenwoordig... Wellicht ben ik niet eenzaam, maar gewoon alleen en denk ik dat ik daarom bijna automatisch eenzaam ben...
Hoe dan ook: ik heb er genoeg van! Maar hoe los je zoiets op?! Ik heb online daten geprobeerd, maar dat is het toch ook niet eigenlijk. Ik ben er 25 (en half) en ik krijg meer reacties van mannen boven de 35 en met alle respect, maar dat zoek ik niet... Ik heb ook al mijn best gedaan om in mijn beste kleren mijn boodschappen te doen en de juiste dingen in mijn winkelkarretje te leggen, maar het resultaat blijft hetzelfde: niets! Zelfs op mijn dagelijkse treinrit van en naar het werk kom ik mister right niet tegen, zelfs niet mister right now. I know, zelfs daar zou ik misschien nog voor vallen op dit moment, hoewel ik me niet wil verlagen tot zo'n dingen, maar hoge nood breekt wet, niet waar?!
Men zegt vaak "voor alles is een eerste keer" et voilà: hier ben ik dan met mijn allereerste blog! Het was even spannend, ik heb namelijk even getwijfeld. Maar ik zette door en tot nog toe heb ik er geen spijt van. Het mag dan al wel laat zijn (1.19u), ik heb er toch nog zin in! Aangezien het late uur ga ik wel geen al te lange eerste blog schrijven. Ik ga wel nog afsluiten met het beantwoorden van enkele vragen, vragen die ik mezelf gesteld heb alvorens deze blog op te starten...
Waarom ben ik met deze blog gestart? Wat is het doel van deze blog?
Het afgelopen jaar was een moeilijk jaar, de jaren daarvoor waren ook zeker niet makkelijk, maar goed, ik blijf voorlopig nog beperkt. Er is veel gebeurd, ik heb veel moeten verwerken en dat verwerkingsproces is nog steeds bezig. Jammer genoeg had ik hoe langer, hoe meer het gevoel dat ik er steeds meer alleen voor stond. Dat was ik een beetje beu. Vroeger schreef ik alle zorgen van me af, en ik nu dacht: ik doe dat opnieuw, ik zoek gewoon een ander middel. En zo kwam ik bij een blog terecht. Wellicht heb ik hiervoor gekozen in de hoop reacties, steun, of een vriendelijk woord te mogen ontvangen... Als dat maar geen al te zware teleurstelling wordt!
Bovendien heb ik nood aan iets dat me kan bezig houden. Het is dus voor mij de bedoeling dat ik mijn herinneringen, mijn belevenissen, mijn gevoelens ... hier kan neerpennen. Op die manier heb ik toch het gevoel gehad dat iemand naar me luistert. Een geweldig gevoel, dat garandeer ik je!
Enfin, ik ga het hierbij houden voorlopig. Ik ga zien wat morgen brengt en wie weet ben ik er dan weer.
