Over dromen en hoe ze (n)ooit werkelijkheid worden...
06-05-2012
angsten...
Na enkele dates met eenzelfde persoon is er het een en ander enorm duidelijk geworden.
Enerzijds heb ik schrik om nieuwe mensen in mijn leven een kans te geven. Ik wil in de eerste plaats niet volledig van nul beginnen, alles vertellen, mijn leven uit de doeken doen, alle te verwachten confrontaties opnieuw aangaan. Ik wil het allemaal niet meer.
Anderzijds heb ik evenveel schrik om mensen met de beste bedoelingen een tweede kans te geven. Dit dan weer uit schrik dat het om dezelfde redenen weer zou mislopen. Uiteraard is die kans klein, want je leert uit je fouten, maar toch. Bovendien kennen die mensen mij misschien iets te goed dan ik zou willen, misschien zelfs beter dan dat ik mezelf ken. Dat is enorm confronterend. Dat is een confrontatie die ik niet altijd aan kan. Anderzijds zou dat dan weer veel makkelijker zijn, want sommige dingen moeten niet meer verteld of uitgelegd worden...
Het is toch verwarrend allemaal, te verwarrend. Ik zal het anders vertellen: alle dates die ik tot nu toe had zijn tegengevallen. Ik stoot ze af om de een of andere reden. Die reden is mij ondertussen al zeer duidelijk: ik ben niet klaar voor nieuwe dingen, om mijn leven opnieuw te delen met iemand die ik niet ken. Wel om het te delen met iemand die me al wel kent, met iemand die me na lange tijd (en enkele tegenslagen) nog steeds graag ziet en daar ook voor uitkomt... Maar ook daarover twijfel ik. Want wat als dat opnieuw misloopt, dan ben ik opnieuw alleen en gekwetst. Het is vooral dat wat me tegenhoudt.
Wil dit nu zeggen dat ik de rest van mijn leven allen zal zijn omdat ik niet meer durf? Ik weet het niet eigenlijk. Volgens mij is dat de oplossing niet. Ik ben er zelfs van overtuigd dat ik mij opnieuw moet openstellen voor nieuwe dingen, of bekende dingen die als nieuw aanvoelen. Hoe kan ik nu negeren wat iemand met me doet vanbinnen? Dat gaat toch niet zomaar? Ik heb het tot nu toe al lang volgehouden, maar op een bepaald ogenblik gaat dat niet meer. Je kan je eigen gevoelens niet blijven negeren. De angsten uiteraard ook niet. Ik moet die gewoon aan de kant zetten door mezelf duidelijk te maken dat ze overbodig zijn. Dat zal echter veel tijd vragen. Alles zal veel tijd vragen. Ik ben nog niet toe aan iemand die heel mijn leven overhoop gooit, wel aan iemand die zijn tijd wil nemen met mij en mij zal behandelen met respect en rust.
Kort samengevat: ik heb schrik voor wat misschien nog gaat komen, of erger nog: ik vrees dat het nooit nog komt. Het probleem ligt bij mij, zover ben ik al, dat is stap een, niet waar?! Nu is stap twee aan mij om te beslissen wat ik ga doen met al mijn angsten. Een makkelijke beslissing als je er als buitenstaander over nadenkt, maar eens zo moeilijk als jij ze moet nemen.
