Over dromen en hoe ze (n)ooit werkelijkheid worden...
28-01-2012
Liefde...
Liefde is vreemd, het is on(be)grijpbaar, onduidelijk, onverwacht en spannend. Het kan je steeds en heel plots overvallen en wanneer dat gebeurt is het heerlijk. Maar het is ook en altijd gevaarlijk. Wat als alles te snel gaat, wat als dit ervoor zorgt dat je gaat zweven... Dat kan allemaal heel leuk zijn, maar dan komt ook altijd weer dat moment waarop je zal botsen, tegen die harde muur van realiteit. Maar, zoals mijn grootvader het zou zeggen: als ons kat een koe was, kon ik ze melken onder de stoof. Dus moet ik zo wel denken? Mag ik zo wel denken?
Lang geleden geloofde ik in liefde op het eerste zicht, toen verloor ik dat geloof, maar ik denk dat ik zal moeten toegeven dat het misschien toch wel echt bestaat... Gisteren had ik een date. Vorige week had ik hem leren kennen via het internet. Ik was op voorhand zenuwachtig. Of het nu gezonde zenuwen waren, of niet, daar kan ik niet over oordelen. Ik weet wel dat deze zenuwen anders waren dan bij vorige dates. Positief anders. Ik had hem uitgenodigd om bij mij te komen eten. Dat bezorgde mij uiteraard nog meer zenuwen, want ik moest voor hem koken en bovendien had ik een drukke dag gehad op het werk. Maar ik probeerde rustig te blijven (hoewel ik drie keer naar toilet moest het uur voor hij aankwam). Eens hij er was, was ik meteen gerustgesteld en waren alle zenuwen weg. Ik voelde me op mijn gemak, maar ik was op mijn hoede... Ik bleef tegen mezelf zeggen: don't push it, don't go too far, het kan nog steeds mislopen. Ik deed dan ook mijn uiterste best om afstand te houden. Hij had het er hoe later hoe moeilijker mee. Maar het sierde hem wel en eerlijk, het flatteerde mij! But, I kept my cool, or at least I tried...
Wanneer het half vier was ('s nachts!) ging hij naar huis. Hij stond op uit de zetel en zei me heel eerlijk dat hij me al een tijdje had willen kussen, maar dat hij het niet gedaan had. Ik reageerde daarop dat ik het niet zou toegelaten hebben. Dus of het nu mocht of niet, nog steeds dacht ik: wat als het hier te snel gaat. Ik had (en heb nog steeds) schrik dat het te snel gaat en dan ook te snel kan misgaan. Ik wil genieten van elk moment en mijn tijd nemen voor alles. Ik wil het een kans geven, absoluut (no doubt about it), maar dit keer zal het zijn op mijn voorwaarden. Hij is eerlijk genoeg om het me te zeggen als hij er genoeg van heeft, van al dat wachten, en dan zullen we wel weer zien hoe het verder moet.
In elk geval, toen hij weg was, kroop ik met een enorm warm gevoel in mijn bed, ik had een glimlach om u tegen te zeggen. Zo'n gevoel had ik jaren niet meer gehad. Ik liet dit dan ook meteen per sms weten aan mijn vriendin, ook al sliep ze al lang. Het moest gezegd zijn. Dan ben ik nog beginnen lezen, want ik had hem gevraagd om me iets te laten weten als hij veilig was thuis geraakt, dus vond ik het niet meer dan normaal om daarvoor nog even op te blijven. Eens ik een bericht kreeg van hem, legde ik mijn boek weg, deed ik mijn licht uit en viel ik onmiddellijk in slaap. De nacht was kort, hoewel ik tot laat in mijn bed ben blijven liggen. Ik wilde niet opstaan en allerlei dingen beginnen doen, ik wilde dat warme gevoel vanbinnen vasthouden, en om de één of andere bizarre reden wilde ik daardoor niet uit mijn bed komen...
Honger kreeg de bovenhand, dus ik stond uiteindelijk toch op, ik probeerde andere dingen te doen, mij te focussen op iets anders dan gisteren, maar dat lukte me niet. Ik dacht (en denk) steeds aan hem terug... Waarom? Wel, hij was eerlijk, lief, emotioneel, grappig, begripvol en hij had ook iets... iets dat ik moeilijk kan beschrijven. De klik was er ook gewoon redelijk snel en niet alleen van mijn kant, ook van zijn kant. Dat versterkte uiteraard al mijn gevoelens nog meer.
Wat nu volgt is duidelijk en onduidelijk tegelijk. Er komt een tweede date (en ik denk ook een derde en ...) maar het is nu aan hem. Het enige dat ik moet blijven doen is mijn koel bewaren, voor zolang ik dat kan volhouden, want ik had het gisteren al moeilijk. Het enige dat mij gered heeft is mijn ademhaling eigenlijk. Op een gegeven moment werd er iets gezegd, ik weet niet meer wat of door wie, maar hij keek mij plots aan met zeer doordringende ogen, en hij bleef maar kijken, recht in mijn ogen. Het gaf me een raar gevoel: veilig, beangstigend, warm en koud tegelijk. Ik keek weg, ik probeerde aan iets anders te denken. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Hoe kan iemand mij zo'n gevoel geven door gewoon naar mij te kijken? Dat betekende veel voor mij, maar ik moest me concentreren op mijn ademhaling, ik moest tot rust komen, ik moest voorkomen dat ik zou wenen. Who the hell weent er nu op zijn eerste date, eerlijk? Ik vermande mezelf en keek weer op en probeerde over iets ander te beginnen, afleiding geslaagd. Maar dat moment zal ik niet snel vergeten. Dat moment betekent veel voor mij... Ik had het gevoel dat hij me kon lezen, daar, op dat moment. En als er iets is wat ik niet wil, is het gelezen kunnen worden. Hoewel het ergens ook een teken is dat niet alles altijd moet gezegd zijn... Moeilijk, nog steeds is het moeilijk om dat moment te vatten.
Ik ben er wel opnieuw van overtuigd dat liefde op het eerste zicht bestaat. Nu moet ik nog overtuigd worden dat de ware liefde ook bestaat...
