Over dromen en hoe ze (n)ooit werkelijkheid worden...
22-02-2012
Depressief?!
Ik ben overtuigd. Het bestaat niet. De ware liefde bestaat niet. Geluk bestaat eveneens hoe langer hoe minder...
Hoe ik dat te weten gekomen ben? Weet je nog, toen ik vertelde over die geweldige date? Ondertussen is dat al enkele weken geleden en was er ook een tweede en een onverwachte derde date. Op die derde date hebben we gekust. Dat voelde heerlijk, zowel voor mij als voor hem. Maar blijkbaar voelde hij zich daar achteraf niet zo goed bij, en dus heeft hij me laten weten (tenminste, ik heb er moeten naar vragen) dat het niets zal worden, niets meer dan vriendschap. Maar het ligt niet aan mij... Yeah right!
Het ligt nooit aan mij... Maar telkens wanneer ik weer begin te geloven in iets, wanneer ik weer hoop koester voor iets, loopt het mis. Elke keer opnieuw gaat het fout. Maar het ligt nooit aan mij. Wel dat geloof ik nu toch ook niet meer. Er moet toch iets mis zijn met mij, want alles dat schijnbaar goed lijkt te lopen in het begin, loopt steeds verkeerd af. Je zou voor minder depressief worden!
Om maar te zeggen dat ik niet ver meer af ben van effectief depressief te zijn. Ik geloof niet meer in geluk, gelukkig zijn en alles wat daarbij hoort. Ik heb het ooit gehad, heel even heb ik ervan mogen proeven en nu is het weg, waarschijnlijk voor altijd...
En ik hoor je al denken: wat heeft dit allemaal met de ware liefde te maken, want wat kan je zeggen na drie dates? Inderdaad, niet veel. Maar ik was verliefd, ik had mezelf opengesteld voor wat nog kon komen maar nooit kwam. En het gaat niet alleen om die ene persoon, maar ook om alle andere dingen in mijn leven. Ik ben ooit aan een opleiding begonnen om leerkracht te worden, en ik doe mijn job al enkele jaren met zeer veel toewijding en plezier, maar tegenwoordig is zelfs dat er te veel aan. Ik kan mijn energie er niet meer insteken. Ik ben mijn zin voor alles een beetje kwijt. Zelfs de kleinere, simpelere dingen waar ik altijd al zoveel plezier in had, interesseren me niet meer. Koken doe ik nu uit noodzaak, in de hoop het nog leuk te vinden, maar ook dat is niet meer hetzelfde als vroeger.
Wanneer stopt dit? Wanneer ga ik me weer helemaal mezelf voelen, mezelf weer goed voelen en misschien zelfs gelukkig?
