Over dromen en hoe ze (n)ooit werkelijkheid worden...
17-06-2011
Eenzaam en alleen, of gewoon alleen?
Ik woon alleen, al bijna anderhalf jaar ondertussen. Maar tegenwoordig begin ik mij eenzaam te voelen. Ik heb regelmatig vrienden en vriendinnen die langskomen, maar die vertrekken op een zeker moment ook altijd weer. Ik blijf dus altijd alleen achter. En eerst had ik daar geen problemen mee, ik genoot van de momenten met mijn vrienden en achteraf genoot ik evenveel (al was het niet meer) van de momenten alleen. Maar tegenwoordig heb ik het daar zeer moeilijk mee. Misschien is dat omdat de zomervakantie eraan komt. 2 maanden vakantie is lang voor iemand die alleen is! (ik ben leerkracht) Misschien is het omdat ik bijna een jaar single ben en dat niet meer wil zijn... Maar misschien wil ik dat niet meer zijn omdat ik me zo alleen voel tegenwoordig... Wellicht ben ik niet eenzaam, maar gewoon alleen en denk ik dat ik daarom bijna automatisch eenzaam ben...
Hoe dan ook: ik heb er genoeg van! Maar hoe los je zoiets op?! Ik heb online daten geprobeerd, maar dat is het toch ook niet eigenlijk. Ik ben er 25 (en half) en ik krijg meer reacties van mannen boven de 35 en met alle respect, maar dat zoek ik niet... Ik heb ook al mijn best gedaan om in mijn beste kleren mijn boodschappen te doen en de juiste dingen in mijn winkelkarretje te leggen, maar het resultaat blijft hetzelfde: niets! Zelfs op mijn dagelijkse treinrit van en naar het werk kom ik mister right niet tegen, zelfs niet mister right now. I know, zelfs daar zou ik misschien nog voor vallen op dit moment, hoewel ik me niet wil verlagen tot zo'n dingen, maar hoge nood breekt wet, niet waar?!
Men zegt vaak "voor alles is een eerste keer" et voilà: hier ben ik dan met mijn allereerste blog! Het was even spannend, ik heb namelijk even getwijfeld. Maar ik zette door en tot nog toe heb ik er geen spijt van. Het mag dan al wel laat zijn (1.19u), ik heb er toch nog zin in! Aangezien het late uur ga ik wel geen al te lange eerste blog schrijven. Ik ga wel nog afsluiten met het beantwoorden van enkele vragen, vragen die ik mezelf gesteld heb alvorens deze blog op te starten...
Waarom ben ik met deze blog gestart? Wat is het doel van deze blog?
Het afgelopen jaar was een moeilijk jaar, de jaren daarvoor waren ook zeker niet makkelijk, maar goed, ik blijf voorlopig nog beperkt. Er is veel gebeurd, ik heb veel moeten verwerken en dat verwerkingsproces is nog steeds bezig. Jammer genoeg had ik hoe langer, hoe meer het gevoel dat ik er steeds meer alleen voor stond. Dat was ik een beetje beu. Vroeger schreef ik alle zorgen van me af, en ik nu dacht: ik doe dat opnieuw, ik zoek gewoon een ander middel. En zo kwam ik bij een blog terecht. Wellicht heb ik hiervoor gekozen in de hoop reacties, steun, of een vriendelijk woord te mogen ontvangen... Als dat maar geen al te zware teleurstelling wordt!
Bovendien heb ik nood aan iets dat me kan bezig houden. Het is dus voor mij de bedoeling dat ik mijn herinneringen, mijn belevenissen, mijn gevoelens ... hier kan neerpennen. Op die manier heb ik toch het gevoel gehad dat iemand naar me luistert. Een geweldig gevoel, dat garandeer ik je!
Enfin, ik ga het hierbij houden voorlopig. Ik ga zien wat morgen brengt en wie weet ben ik er dan weer.
