Het is al enkele maanden geleden dat ik nog een bericht achterliet op mijn weblog. Ik heb hier zo mijn redenen voor. Het heeft vooral met inspiratie te maken, maar ook met emoties. Ik was lange tijd heel emotioneel, te emotioneel om iets te kunnen doen. Aangezien ik moest gaan werken, spaarde ik al mijn energie op om dat tot een goed einde te brengen. Dus telkens als ik thuis kwam had ik geen energie meer voor andere dingen. Ik kwam zelfs niet meer aan koken toe, toch een van mijn favoriete bezigheden… Dus je kan je wel voorstellen dat een blogberichtje schrijven helemaal teveel gevraagd was.

Hoe dan ook, ik ben weer van de partij en ik ben er weer helemaal klaar voor. Ik ben er al langer weer bovenop, maar ik moest eerst wat werk inhalen, want er was wel een hele hoop blijven liggen uiteraard. Maar nu dat zo goed als volledig in orde is, kan ik weer tijd maken voor mijn blog.

Wellicht vraag je je af waarom ik dan zo down was de afgelopen maanden. Wel, dat is eigenlijk heel eenvoudig – of is het toch moeilijk? Maar als het moeilijk is, is dat omdat jij het je niet kan voorstellen. Ik heb een goed gevulde zomervakantie gehad: babysitten op mijn nichtje, op reis geweest, hier en daar een dagje weg, werken voor school … Ik wist wel wat te doen, ik verveelde me nooit. Toen was het plots september en ik besefte dat ik twee maanden vakantie had gehad zonder te hebben stilgestaan bij het feit dat ik al een jaar single was. Misschien moest ik daar helemaal niet bij stilstaan, maar toen ik dat plots besefte is er iets in mij gebroken. Ik was mezelf niet meer. Een jaar alleen, zonder dat ik het besefte… Hoe had dat kunnen gebeuren?

Plots was ik niet gelukkig meer. Eens het besef er was, was ik ongelukkig. Ik had het gevoel dat het nu wel voor altijd zo ging zijn. Weken heb ik mezelf in slaap geweend, mezelf afgevraagd wat ik hier nog liep te doen, hoe het kwam dat ik nog steeds alleen was. Uiteraard kreeg ik op geen enkele vraag een antwoord, dat hoort zo zeker?!  

Hoe het komt dat ik er dan toch bovenop ben geraakt? Wel, op een gegeven moment heb ik gewoon tegen mezelf gezegd: get over it and move on! Het had geen zin om wakker te liggen, om te huilen over wat ooit was, want het was niet meer. Ik was dus hard voor mezelf en tegen mezelf en I got over it… Hoe ik dat nu exact heb gedaan, daar kan ik moeilijk op antwoorden. Ik ben gewoon anders beginnen denken, mezelf weer moed beginnen inspreken, weer voor mezelf beginnen zorgen.

Goed eten en lachen zijn dingen die veel oplossen. In mijn geval dan toch. Bovendien heb ik goede vrienden, dat helpt nog meer. Ondertussen ben ik ook een boek beginnen lezen, eentje waarin ik mezelf regelmatig tegenkom, en dat is dan wel vreemd, maar het is ook een beetje bevrijdend. Op die manier weet ik dat mijn emoties echt niet zeldzaam zijn. Het feit dat iemand zulke emoties kan omschrijven in een boek, betekent toch dat er nog mensen zijn die zoiets doormaken, niet waar? Het boek is Eat, pray, love. Een Engelstalige titel, maar ik verkies dan Engelstalige boeken. In het Nederlands zou hij ook wel goed zijn. De film daarentegen is niet zo goed, zeker wanneer je het boek leest. Ik heb de fout gemaakt om eerst de film te zien en hoewel ik deze oorspronkelijk goed vond, vind ik hem nu niets meer waard. Het boek is zoveel beter, zoveel mooier, zoveel echter.

Ik ga hier afsluiten. Ik hoop dat ik weer wat meer berichten kan achterlaten, want het lucht nog steeds op, dat is dus een teken dat ik er voortaan meer werk van moet maken. Trouwens, nog iets waar ik weer werk van aan het maken ben: mijn status. Ik ben weer beginnen daten, en het verloopt nog wat stroef, maar hopelijk komt daar snel verandering in, het is nodig! Dus: thumbs up.

Dikke zoen,

Bee 

11-11-2011 om 00:00 geschreven door Bee