Na een heel rustige nacht mochten we onmiddellijk klimmen van 346 meter naar 'Mañeru' 482 meter. Ideaal om wakker te worden. Na een korte afdaling terug omhoog naar 'Cirauqui 498 meter. Waarom liggen die Spaanse dorpen toch zo hoog? In 'Cirauqui' kochten we brood en een halve liter chocomelk als ontbijt. Nadien gingen we naar 'Lorca' 483 meter, maar daar zijn we gewoon doorgewandeld. Via 'Villatuerta' arriveerden we in 'Estella', een dorp op 400 meter boven de zeespiegel. Daar was de dorst zo groot dat we de bar niet konden voorbij gaan. De zon wist immers weer niet wat zuinig was. Met een frisse tong trokken we vervolgens naar 'Irache' 496 meter. Daar vonden we de 'Bodega' waar er water en wijn kan getapt worden uit de muur. De wijn was aan de zure kant, maar wat wil je als het gratis is?

Vergezeld door een loodzware zon wandelden we verder naar 'Azqueta'. Dat was 582 meter hoog. Daar vulden we de vloeistof nog wat bij in een kleine bar voor we de benen namen naar 'Villamayor de Monjardin' op 730 meter hoog, en dit met een temperatuur van 35°C in de schaduw. De eerste refuge was completto, maar in de tweede hadden we wel geluk. De uitbaters waren Nederlanders en in de refuge ontmoetten we een Spaans gezin waarvan de vader van de vrouw afkomstig was van Vlamertinge. Zij kende onze streek goed, en sprak nog een aardig woordje Vlaams, hoewel ze in Brussel geboren en getogen was. Een goede Vlaming vergeet zijn taal niet zeker? Deze avond was het gesprek in elk geval in het Vlaams. Het eten was zeer goed, en de slaapplaatsen waren in orde!!!

Vanmorgen vroeg vertrokken, langs dit pelgrimsbeeld in 'Puente la Reina'

Voor ons het dorp 'Cirauqui'.



Een brug uit de 12de eeuw





Op weg naar 'Estella' een klein dorpje

Wat vers koud water vullen

Een oude kerk langs de camino op weg naar 'Estella'.



Water of wijn aan de bodega in 'Irache'.



Deze volgen we naar 'Villamayor de Monjardin'.



De kerktoren is al zichtbaar van 'Villamayor de Monjardin'.

Ruïne van een kasteel bij 'Villamayor'

Het was nog een ferme klim tot aan de kerk van 'Villamayor'

Bij de refuge. De vader van deze vrouw was afkomstig uit Vlamertinge, en hoewel ze in Brussel geboren is spreekt ze nog een aardig woordje Vlaams. Hier hebben we goed gegeten en geslapen!!!

Er was al heel vroeg beweging in de refuge die morgen. Iedereen wilde blijkbaar de warmte ontvluchten of voor zijn, en heel vroeg vertrekken. Tijdens de voormiddag was het parcours in de vergelijking met de vorige dagen wat saai. Veel rechte stukken tot in 'Los Arcos'. Daar kochten we in een winkeltje stokbrood en chocomelk die we naar binnen werkten op een stoel die langs de baan stond. Soms konden we 'Sansol' in de verte zien liggen. De zon was er voor de verandering vroeg bij, en scheen verschroeiend hard. Puffend en met de zweetdruppels vloeiend lang neus en wangen bereikten we 'Sansol' waar Roland onmiddellijk een bar opmerkte. Nochtans lag die een flink eindje van het parcours af. We bestelden een grote pint. De barman haalde de glazen uit de diepvries en wij konden niet direct drinken omdat het schuim bevroren was. Zo koud had het glas!! Frisser kon niet!!

Na 'Sansol' was het een prachtig parcours. Al na twee kilometer passeerden we door een heel mooi dorp: 'Torres del Rio'. Daarna nog ongeveer negen kilometer dalen, tot in 'Viana', onze eindbestemming. We zitten nu op 469 meter boven de zeespiegel, en deze morgen zijn we gestart op 730 meter. Maar als je denkt dat het de ganse dag dalen was, heb je het lelijk mis: de valleien tussen de dorpen waren veel dieper. Vlakbij de kerk van 'Viana' vonden we een refuge, het huis van de onderpastoor. Daar werden we goed ontvangen en kregen we een maaltijd. Alles was er trouwens te betalen aan de hand van donaties. Met andere woorden: men gaf hoeveel men wou.

Lange eenzame wegen tot in 'Los Arcos'.

Geen huis of ander gebouw te zien in de omgeving



Springen met een rugzak van 18 kg is niet goed voor de rug!!!

Zulke paden zijn niet zo goed voor de voeten

Sansol











De smaal straatjes van Viana

Dit is allemaal bladgoud

Gezellig samen eten in de refuge

Allemaal verschillende talen door elkaar, en toch leuk!!

Het was een heel goeie refuge: Lionel sliep op een mat onder een tafel, en Roland op een mat op die tafel. Het was vroeg morgen. Om 06:00 uur ontbijt, aangeboden door de refuge. Rond 06:40 uur zijn we vertrokken. 't Was goed uitkijken waar de pijlen stonden en waar de stenen lagen, want anders lagen we tegen dek. Het was verdorie nog donker. Na een klein half uurtje was het licht en kwam de zon weer aan de horizon loeren. Negen kilometer verder kwamen we 'Logroño' binnen. Een mooi stadje waar de barman zijn plein juist had afgespoeld met de drukspuit. O wat was dat fris!!! We bestelden er direct een koffie en verdreven de rest van de dorst met een biertje. Op weg naar 'Navarette' was het precies 100 m klimmen, 100 m dalen, zo 13 km lang. Er was geen wolkje aan de lucht, gelukkig af en toe een briesje wind, maar 't was echt bakken in de zon!! 'Navarette' is een heel mooi dorpje, maar de eerste barman was ons niet gunstig gezind. Hij sloot juist de deur voor zijn siësta te doen wanneer wij aankwamen. Op het marktpleintje was het bingo, meer zelfs, toen we binnen gingen voelde net alsof we een frigo van een beenhouwerij betraden; zo fris was het daar. We dronken enkele biertjes en aten nog wat, want met dit parcours hadden veel energie nodig. Er stonden ons immers nog 14 loodzware kilometers te wachten tot in 'Nàjera', dankzij de hitte en de staat van het parcours.

In de refuge in 'Nàjera' was er geen plaats meer voor twee bezwete mannen; 'complete'. Oei wat nu? Ze wezen ons door naar een sporthal, een eindje terug. Daar moesten we wachten op de verantwoordelijke. Die legde ons vanalles uit in het Spaans, maar wij verstonden er geen jota van. Een andere Spaanse wandelaar kon wel een beetje Engels, en deed zijn best om het ons allemaal uit te leggen. Dat was al veel beter, we wisten tenminste iets. We moesten wachten tot 21:00 uur om ons te installeren, omdat er nog een match 'Pelotte' moest worden gespeeld. Daarom zochten we een restaurantje op. Eerst waren we te vroeg en moesten we uitwijken naar een Turkse bar, waar we iets dronken. Om 19:15 uur mochten we wel binnen in het restaurantje en bestelden we een pelgrimsmenu; soep met dikke brokken aardappelen en vlees, een lap rundsvlees met frietjes en brood, en als dessert een ijsje. Opnieus met een halve fles wijn per persoon. Na het eten, toen we buiten kwamen verschoten we ons een bult. Er stond een massa volk voor de deur, terwijl een kleine stoet met levende reuzen door de stad trok. Een van hen stak Roland een ijskreem onder zijn neus, maar toen hij probeerde te likken lukte hem dat natuurlijk niet. We bleven de stoet een eindje volgen en liepen zo terug naar de sporthal. Daar ontrolden we ons slaapmatje nog een keer, want we slapen deze nacht op de grond. Natuurlijk hebben we ook nog dit verslagje geschreven.

Op weg naar 'Logroño'

De Provincie Logroño



De stad 'Logroño'

Het pelgrimsteken

De stier, het symbool van Spanje

'Navarette' mooi stadje!!



Klimmen en dalen onder een loden zon

'Nàjera' is reeds in zicht

Ruïne van een oud hospitaal voor pelgrims uit vroegere eeuwen



Mooie ingang van een begraafplaats

Op weg naar 'Nàjera'

Groot feest in Najéra

't Was daar ambiance

Reuze grote mensen

Op weg naar onze slaapplaats, brug in Najéra mooi verlicht

Om halfvijf moest Roland plassen, en zagen we de eersten al vertrekken. Wat heb je daaraan? Twee uur in het pikdonker wandelen? Roland was slimmer, kroop terug in zijn slaapzak en sliep nog wat verder Toen de wekker van Lionel afliep om 05:45 u was meer dan de helft van de pelgrims al op weg. Wij vertrokken om 06:45 u. Met uitzondering van enkele fietsers die nog lagen te slapen, was iedereen toen al vertrokken. En toch moesten wij onze katogen nog gebruiken want het was nog schemerdonker. We zochten onze weg naar 'Azofra' en stegen na talrijke klimmen en dalen uiteindelijk meer dan 70 meter. In 'Azofra' bestelden we in de plaatselijke bar twee koffietjes om ons ontbijt te vervolledigen. We waren toen reeds 7 km ver. Op onze papieren zagen we dat het eerstvolgende dorp, 'Santo Domingo de la Calzada' 17 km verder lag, met niets tussen. Maar tot onze grote verbazing passeerden we onderweg toch het dorp 'Cirueña'. Een eigenaardig stadje; het begon met een straat prachtige rijhuizen die met een poort van de hoofdweg konden worden afgesloten. Alles erop en eraan; golfterrein en openluchtzwembad van 50 meter lang. Zeker niet de plaats voor minderbedeelden. Zeshonderd meter verder stapten we door het piepkleine oude dorpje, er was daar een bar. Omdat de zon niet te houden was en de temperatuur flink de hoogte was ingeschoten, konden we de honderdvijftig meter omweg opbrengen en zijn we er naartoe gegaan. Wij bleken niet de enigen te zijn want de bar zat vol met pelgrims. Daarna weer de baan op in de brandende zon. We tuurden meermals de horizon af, maar zagen het dorp dat we zochten nog niet liggen. Tot plotseling een torentje tevoorschijn kwam dat steeds groeide. Om het te bereiken moesten we echter eerst nog het dal door om dan naar het dorp toe te klimmen. Roland heeft het zich al meerdere malen afgevraagd: waarom staan die kerken altijd zo verdraaid hoog? In elk geval, Santo Domingo de la Calzada is een prachtig dorp. We zijn de mooie kathedraal binnengestapt maar daar er een dienst bezig was, konden we hem niet helemaal bezoeken en mochten we niet fotograferen. Buiten vonden we helaas ook geen drankgelegenheid.

Vier kilometer verder, rond 13:30 uur aten we ons middagmaal onder een boom. In de schaduw want de zon brandde weer ongemeen hard. Daarna gingen we verder naar "Grañon" , ons einddoel, langs stoffige wegen. Op de duur was onze watervoorraad bijna niet meer te drinken. Het water was warmer dan onze lichaamstemperatuur, en was niet meer door te zwelgen. Ja warm water smaakt maar brakke zulle !! De refuge lag praktisch tegen ('t is te zeggen) aan het kerkgebouw. Het was er erg fris, maar wat wil je met muren van een meter dik ? We mochten er op matten slapen en hadden de mogelijkheid om eens onze kleren uit te wassen en te drogen. We konden er ook eten en het was nog lekker ook ! Terwijl we aten was er buiten een processie aan de gang. Het beeld van Maria wordt er jaarlijks rond de tijd van 15 augustus negen avonden lang rondgedragen: een novene. Wat ons hier ook weer opviel (en nog niet eerder vertelden) is dat de wandelschoentjes bijna in iedere refuge apart stonden, voor de reuk weet je wel!!!

Lang zijn niet op gebleven, want het was een zware dag, en morgen komt er nog zo één!!

Het was nog schemerdonker toen we al op weg waren

De zon is er weer vroeg bij vandaag

Alles is kurkdroog

Ook hoppevelden in Spanje

Een kleine bar

Hier zijn we in Cirueña

'Santo Domingo de la Calzada'

Op weg naar 'Grañón'



De kerk van 'Grañon'



Hier moesten we weer op de grond slapen

De kerk van 'Grañón'

Allemaal bladgoud bij het altaar



De schoenen moesten apart staan

Er was eten in de refuge

Veel jonge mensen volgden de camino

Toen we om halfzes vanmorgen onze ogen opentrokken waren ze in het dorp nog volle bak aan het feesten. Ons boeltje opgekraamd en naar de ontbijttafel geweest. Als ontbijt kregen we koffie en lekkere broodjes. Om 06:45 uur zijn we gestart. Het was nog donker maar dat duurde niet erg lang meer. Het stuk van "Grañon" naar "Villamayor del Rio" was iets minder: rechtlijnig en eentonig, met dorpjes waar alles gesloten was. In "Villamayor del Rio" hebben we een koffie besteld bij ons eten. Daarna veranderde het parcours. Op weg naar "Belorado"  en "Villambistia" kwam er meer variatie in de route. In "Villambistia riep Lionel plotseling naar Roland dat hij een barbaar was, maar Roland had het misverstaan: het was "bar! bar!" Wij er naar toe maar het was werkelijk "barbaars" want de zaak sloot net voor onze neus. We zijn dan maar naar de automaat geweest daar niet ver en ons een halve liter cola gekocht.

De zon had ondertussen de wolken verdreven en begon weer vlijtig haar best te doen. We stapten "Espinoza del Camino" vlijtig voorbij en gingen verder naar "Villafranca Montes de Oca". Dat was ons eindpunt. Mooi kerkje trouwens. De tocht vandaag ging van 724 meter hoog via vele "heuveltjes van Erika" naar een hoogte van 948 meter. De schoenen van Lionel hielden niet echt van de ondergrond, want ze wilden zo te zien niet meer meewerken.

We logeren vanavond in een prachtige en goed onderhouden refuge met goeie slaapaccomodatie. We vonden in "Villafranca Montes de Oca" bovendien een restaurantje met goede wijn en heel lekkere vis met frietjes. Nu vroeg naar bed want morgen is het weer vroeg dag.

De weg die we nog af te leggen hebben





Mooi landschap

Ooievaarsnesten op de kerktoren

De provincie Burgos

Mooi kerkje in "Villafranca Montes de Oca" !!

Hier was het verschrikkelijk warm !! dat zei zelfs Raffa, een Spanjaard die dikwijls ontmoetten

Tijd om een ander paar schoenen te kopen

Hier zullen we de nacht doorbrengen

Heel vroeg dag vandaag. We willen straks vroeg in "Burgos" zijn om nieuwe schoenen te kopen voor Lionel. Om de slaap helemaal te verdrijven wachtte ons een klim van 948 meter tot 1185 meter: de sweater die we hadden aangetrokken omdat het nogal fris was, moest al vlug uit. Heel steil omhoog, daarna steil afdalen en weer steil omhoog. Richting "Saint-Juan-de-Ortega", waar we aten en koffie bestelden. Daarna volgden "Agés" en "Ataquerca". Het parcours vandaag was echt magnifiek: voortdurend op en neer, soms net als een maanlandschap, met steeneiken tussen de grote keien. Veel charme zo'n steeneik, maar als je het mij vraagt niet meteen een prachtige boom...

In "Villalval" vonden we een kleine bar om onze dorst te lessen en later, te "Cardeñurla Riopico", haalden we nog een cola uit de automaat want de zon had weer geen genade met ons. In "Orbaneja Riopico" aten we een tweede maal in een kleine bar. In dit dorpje moesten we goed opletten want Lionel wist dat er een alternatieve route loopt naar "Burgos". We wilden de industriezone vermijden en stapten richting "Castañares". De weg daar liep grotendeels langs een vliegveld wat ons beter leek dan al die vrachtwagens. "Burgos" zelf was het saaiste en moeilijkste gedeelte van de dag: proberen niet te verdwalen in een grootstad met op verschillende plaatsen wegenwerken... Zoek de pijlen daar maar eens, zonder dat je Spaans verstaat om wat uitleg te vragen naar de weg ons leidt!! Uiteindelijk vonden we ze toch de pijlen en strandden in een refuge dichtbij de kathedraal in de oude stad.

Onderweg had Lionel zijn schoen omwonden met plakband van een Spaanse verpleger-pelgrim, genaamd Rapha. Zijn constructie had voortreffelijk stand gehouden. Na een douche gingen we op zoek naar schoenen. We zagen er wel verschillende in vitrines, maar konden er geen kopen.... Zaterdagnamiddag: alle winkels gesloten tot maandag. Dan hebben we maar de kathedraal bezocht. Een pracht van een bouwwerk, maar moeilijk op de foto te krijgen. Veel te groot vanwege de verschillende delen, bijgebouwen enzovoort...

We slapen in de refuge "Santa Catalina", slechts 18 plaatsen maar heel goed verzorgd !!

Weer vroeg op weg, de zon is aan het opkomen

De weg kronkeld zich in het bos, klimmend en dalend

't Is nog een heel eind naar Santiago

Hier werden in 2000 nog oude menselijke resten gevonden

Een pad tussen steeneiken

Heel slecht voor de voeten hier



Ben aan het uitkijken naar nieuwe wandelschoenen

De stadspoort van "Burgos"

De mooie kathedraal van "Burgos"

De voorkant

Moest verschillende foto's nemen om een goed beeld te geven van de kathedraal



Een mooie timpaan

In deze refuge met de naam "Santa Catalina" brengen we de nacht door

Deze morgen wekte de G.S.M. van Lionel ons om 05:45 uur. Ontbijten deden we in de refuge, en tot onze grote verbazing was er oploskoffie die we ons goed lieten smaken. Enige moeilijkheid was die draaitrap af geraken met onze rugzak: twee verdiepingen hoog met treden van 30 cm hoog. Eenmaal buiten hoorden we nog de fuifbeesten van de stad. We trokken verder langs de kathedraal, langs een kant die we nog niet gezien hadden. Moeilijk te beschrijven als je het niet zelf gezien hebt. Dit is een groots gebouw !! Om buiten Burgos te geraken moesten we door het oude gedeelte van de stad. Veel mooier dan het nieuwe gedeelte van gisteren dat lang en saai was met al die wegenwerken en pijlen die verborgen waren. Eenmaal buiten de stad kronkelende weggetjes naar "Tardajos", ongeveer tien kilometer verder. Daar kochten we een broodje met ham en een koffie in de plaatselijke bar omdat er op zondag geen bakkers open zijn. De zon kende geen problemen met de wolken, want die waren er niet, waardoor onze huid verder verschroeide: de neus van Roland was nu al drie keer verveld.

Binnen de kortste keren wandelden we door "Rabé de las Calzadas" naar "Hornillos del Camino". Daar kochten we twee zachte pistoletjes met gandaham en koffie. Verderop, in "Arroyo san Bol", dachten we iets te nuttigen maar dat was naast onze neus: er was enkel een huis (de refuge). We bevonden ons nu op een hoogplateau. En de zon en de warme wind deed ons water snel slinken. Hoewel we dachten dat we onze kilometers al lang hadden afgelegd, was er in de verste verte niks te zien. Tot plots in de diepte een kerktoren met huizen voor ons verscheen. Als je dit dorp met de mobilhome wilt bezoeken, ben je er op voorhand aan voor de moeite: zulke smalle straatjes! Refuges waren er genoeg. Wij kozen de refuge municipal, een frisse en gezellige refuge met heerlijke douches. Omdat we tot 19:00 uur op ons pelgrimsmenu moesten wachten, rustten we buiten wat uit. Boven ons zwermden opeens een tiental arenden, sommigen hoog, anderen heel laag. Geen enkele duif meer te zien rond de kerk. Onze vriend Rapha (de Spanjaard) was er trouwens ook weer. We komen hem nu bijna elke avond tegen.

Na het avondeten maakten we kennis met een Pool, die werkte in Wenen als ambulancier en een grote liefhebber van fotografie en voetbal was. Vandaar zijn aardig mondje Duits (beter te verstaan dan Spaans of Pools). Hij toonde ons enkele foto's van een stierenloop die hij genomen had in "Los Arcos", waar wij enkel nog de afspanning en de arena hadden gezien omdat we er een dag later passeerden. Om 22:30 uur haastten we ons naar de refuge want wie te laat komt staat voor een gesloten deur en moet buiten slapen. 

Vroeg gestart langs de verlichte kathedraal



Aangekomen in "Tardajos"

Rapha een echte spanjaard en wandelvriend



De zon is weer niet te harden vandaag

Foto genomen in een café, schild van "Matamores" de Morendoder

Het gras is hier grijs in plaats van groen

En Rapha is wel altijd ergens in de omgeving als ik plakband nodig heb voor mijn schoenen

Een desolaat landschap

Afdaling naar "Hontanas"



Het kerkje van het dorpje "Hontanas" is in zicht

De hoofdstraat naar "Hontanas"

Hier is het ongeveer 40 °

'Hontanas' een heel klein dorpje

Hier in de schaduw is het nog te doen, als het maar niet te warm is vannacht!!