Om halfvijf moest Roland plassen, en zagen we de eersten al vertrekken. Wat heb je daaraan? Twee uur in het pikdonker wandelen? Roland was slimmer, kroop terug in zijn slaapzak en sliep nog wat verder Toen de wekker van Lionel afliep om 05:45 u was meer dan de helft van de pelgrims al op weg. Wij vertrokken om 06:45 u. Met uitzondering van enkele fietsers die nog lagen te slapen, was iedereen toen al vertrokken. En toch moesten wij onze katogen nog gebruiken want het was nog schemerdonker. We zochten onze weg naar 'Azofra' en stegen na talrijke klimmen en dalen uiteindelijk meer dan 70 meter. In 'Azofra' bestelden we in de plaatselijke bar twee koffietjes om ons ontbijt te vervolledigen. We waren toen reeds 7 km ver. Op onze papieren zagen we dat het eerstvolgende dorp, 'Santo Domingo de la Calzada' 17 km verder lag, met niets tussen. Maar tot onze grote verbazing passeerden we onderweg toch het dorp 'Cirueña'. Een eigenaardig stadje; het begon met een straat prachtige rijhuizen die met een poort van de hoofdweg konden worden afgesloten. Alles erop en eraan; golfterrein en openluchtzwembad van 50 meter lang. Zeker niet de plaats voor minderbedeelden. Zeshonderd meter verder stapten we door het piepkleine oude dorpje, er was daar een bar. Omdat de zon niet te houden was en de temperatuur flink de hoogte was ingeschoten, konden we de honderdvijftig meter omweg opbrengen en zijn we er naartoe gegaan. Wij bleken niet de enigen te zijn want de bar zat vol met pelgrims. Daarna weer de baan op in de brandende zon. We tuurden meermals de horizon af, maar zagen het dorp dat we zochten nog niet liggen. Tot plotseling een torentje tevoorschijn kwam dat steeds groeide. Om het te bereiken moesten we echter eerst nog het dal door om dan naar het dorp toe te klimmen. Roland heeft het zich al meerdere malen afgevraagd: waarom staan die kerken altijd zo verdraaid hoog? In elk geval, Santo Domingo de la Calzada is een prachtig dorp. We zijn de mooie kathedraal binnengestapt maar daar er een dienst bezig was, konden we hem niet helemaal bezoeken en mochten we niet fotograferen. Buiten vonden we helaas ook geen drankgelegenheid.

Vier kilometer verder, rond 13:30 uur aten we ons middagmaal onder een boom. In de schaduw want de zon brandde weer ongemeen hard. Daarna gingen we verder naar "Grañon" , ons einddoel, langs stoffige wegen. Op de duur was onze watervoorraad bijna niet meer te drinken. Het water was warmer dan onze lichaamstemperatuur, en was niet meer door te zwelgen. Ja warm water smaakt maar brakke zulle !! De refuge lag praktisch tegen ('t is te zeggen) aan het kerkgebouw. Het was er erg fris, maar wat wil je met muren van een meter dik ? We mochten er op matten slapen en hadden de mogelijkheid om eens onze kleren uit te wassen en te drogen. We konden er ook eten en het was nog lekker ook ! Terwijl we aten was er buiten een processie aan de gang. Het beeld van Maria wordt er jaarlijks rond de tijd van 15 augustus negen avonden lang rondgedragen: een novene. Wat ons hier ook weer opviel (en nog niet eerder vertelden) is dat de wandelschoentjes bijna in iedere refuge apart stonden, voor de reuk weet je wel!!!

Lang zijn niet op gebleven, want het was een zware dag, en morgen komt er nog zo één!!

Het was nog schemerdonker toen we al op weg waren

De zon is er weer vroeg bij vandaag

Alles is kurkdroog

Ook hoppevelden in Spanje

Een kleine bar

Hier zijn we in Cirueña

'Santo Domingo de la Calzada'

Op weg naar 'Grañón'



De kerk van 'Grañon'



Hier moesten we weer op de grond slapen

De kerk van 'Grañón'

Allemaal bladgoud bij het altaar



De schoenen moesten apart staan

Er was eten in de refuge

Veel jonge mensen volgden de camino

Het was een heel goeie refuge: Lionel sliep op een mat onder een tafel, en Roland op een mat op die tafel. Het was vroeg morgen. Om 06:00 uur ontbijt, aangeboden door de refuge. Rond 06:40 uur zijn we vertrokken. 't Was goed uitkijken waar de pijlen stonden en waar de stenen lagen, want anders lagen we tegen dek. Het was verdorie nog donker. Na een klein half uurtje was het licht en kwam de zon weer aan de horizon loeren. Negen kilometer verder kwamen we 'Logroño' binnen. Een mooi stadje waar de barman zijn plein juist had afgespoeld met de drukspuit. O wat was dat fris!!! We bestelden er direct een koffie en verdreven de rest van de dorst met een biertje. Op weg naar 'Navarette' was het precies 100 m klimmen, 100 m dalen, zo 13 km lang. Er was geen wolkje aan de lucht, gelukkig af en toe een briesje wind, maar 't was echt bakken in de zon!! 'Navarette' is een heel mooi dorpje, maar de eerste barman was ons niet gunstig gezind. Hij sloot juist de deur voor zijn siësta te doen wanneer wij aankwamen. Op het marktpleintje was het bingo, meer zelfs, toen we binnen gingen voelde net alsof we een frigo van een beenhouwerij betraden; zo fris was het daar. We dronken enkele biertjes en aten nog wat, want met dit parcours hadden veel energie nodig. Er stonden ons immers nog 14 loodzware kilometers te wachten tot in 'Nàjera', dankzij de hitte en de staat van het parcours.

In de refuge in 'Nàjera' was er geen plaats meer voor twee bezwete mannen; 'complete'. Oei wat nu? Ze wezen ons door naar een sporthal, een eindje terug. Daar moesten we wachten op de verantwoordelijke. Die legde ons vanalles uit in het Spaans, maar wij verstonden er geen jota van. Een andere Spaanse wandelaar kon wel een beetje Engels, en deed zijn best om het ons allemaal uit te leggen. Dat was al veel beter, we wisten tenminste iets. We moesten wachten tot 21:00 uur om ons te installeren, omdat er nog een match 'Pelotte' moest worden gespeeld. Daarom zochten we een restaurantje op. Eerst waren we te vroeg en moesten we uitwijken naar een Turkse bar, waar we iets dronken. Om 19:15 uur mochten we wel binnen in het restaurantje en bestelden we een pelgrimsmenu; soep met dikke brokken aardappelen en vlees, een lap rundsvlees met frietjes en brood, en als dessert een ijsje. Opnieus met een halve fles wijn per persoon. Na het eten, toen we buiten kwamen verschoten we ons een bult. Er stond een massa volk voor de deur, terwijl een kleine stoet met levende reuzen door de stad trok. Een van hen stak Roland een ijskreem onder zijn neus, maar toen hij probeerde te likken lukte hem dat natuurlijk niet. We bleven de stoet een eindje volgen en liepen zo terug naar de sporthal. Daar ontrolden we ons slaapmatje nog een keer, want we slapen deze nacht op de grond. Natuurlijk hebben we ook nog dit verslagje geschreven.

Op weg naar 'Logroño'

De Provincie Logroño



De stad 'Logroño'

Het pelgrimsteken

De stier, het symbool van Spanje

'Navarette' mooi stadje!!



Klimmen en dalen onder een loden zon

'Nàjera' is reeds in zicht

Ruïne van een oud hospitaal voor pelgrims uit vroegere eeuwen



Mooie ingang van een begraafplaats

Op weg naar 'Nàjera'

Groot feest in Najéra

't Was daar ambiance

Reuze grote mensen

Op weg naar onze slaapplaats, brug in Najéra mooi verlicht

Er was al heel vroeg beweging in de refuge die morgen. Iedereen wilde blijkbaar de warmte ontvluchten of voor zijn, en heel vroeg vertrekken. Tijdens de voormiddag was het parcours in de vergelijking met de vorige dagen wat saai. Veel rechte stukken tot in 'Los Arcos'. Daar kochten we in een winkeltje stokbrood en chocomelk die we naar binnen werkten op een stoel die langs de baan stond. Soms konden we 'Sansol' in de verte zien liggen. De zon was er voor de verandering vroeg bij, en scheen verschroeiend hard. Puffend en met de zweetdruppels vloeiend lang neus en wangen bereikten we 'Sansol' waar Roland onmiddellijk een bar opmerkte. Nochtans lag die een flink eindje van het parcours af. We bestelden een grote pint. De barman haalde de glazen uit de diepvries en wij konden niet direct drinken omdat het schuim bevroren was. Zo koud had het glas!! Frisser kon niet!!

Na 'Sansol' was het een prachtig parcours. Al na twee kilometer passeerden we door een heel mooi dorp: 'Torres del Rio'. Daarna nog ongeveer negen kilometer dalen, tot in 'Viana', onze eindbestemming. We zitten nu op 469 meter boven de zeespiegel, en deze morgen zijn we gestart op 730 meter. Maar als je denkt dat het de ganse dag dalen was, heb je het lelijk mis: de valleien tussen de dorpen waren veel dieper. Vlakbij de kerk van 'Viana' vonden we een refuge, het huis van de onderpastoor. Daar werden we goed ontvangen en kregen we een maaltijd. Alles was er trouwens te betalen aan de hand van donaties. Met andere woorden: men gaf hoeveel men wou.

Lange eenzame wegen tot in 'Los Arcos'.

Geen huis of ander gebouw te zien in de omgeving



Springen met een rugzak van 18 kg is niet goed voor de rug!!!

Zulke paden zijn niet zo goed voor de voeten

Sansol











De smaal straatjes van Viana

Dit is allemaal bladgoud

Gezellig samen eten in de refuge

Allemaal verschillende talen door elkaar, en toch leuk!!

Na een heel rustige nacht mochten we onmiddellijk klimmen van 346 meter naar 'Mañeru' 482 meter. Ideaal om wakker te worden. Na een korte afdaling terug omhoog naar 'Cirauqui 498 meter. Waarom liggen die Spaanse dorpen toch zo hoog? In 'Cirauqui' kochten we brood en een halve liter chocomelk als ontbijt. Nadien gingen we naar 'Lorca' 483 meter, maar daar zijn we gewoon doorgewandeld. Via 'Villatuerta' arriveerden we in 'Estella', een dorp op 400 meter boven de zeespiegel. Daar was de dorst zo groot dat we de bar niet konden voorbij gaan. De zon wist immers weer niet wat zuinig was. Met een frisse tong trokken we vervolgens naar 'Irache' 496 meter. Daar vonden we de 'Bodega' waar er water en wijn kan getapt worden uit de muur. De wijn was aan de zure kant, maar wat wil je als het gratis is?

Vergezeld door een loodzware zon wandelden we verder naar 'Azqueta'. Dat was 582 meter hoog. Daar vulden we de vloeistof nog wat bij in een kleine bar voor we de benen namen naar 'Villamayor de Monjardin' op 730 meter hoog, en dit met een temperatuur van 35°C in de schaduw. De eerste refuge was completto, maar in de tweede hadden we wel geluk. De uitbaters waren Nederlanders en in de refuge ontmoetten we een Spaans gezin waarvan de vader van de vrouw afkomstig was van Vlamertinge. Zij kende onze streek goed, en sprak nog een aardig woordje Vlaams, hoewel ze in Brussel geboren en getogen was. Een goede Vlaming vergeet zijn taal niet zeker? Deze avond was het gesprek in elk geval in het Vlaams. Het eten was zeer goed, en de slaapplaatsen waren in orde!!!

Vanmorgen vroeg vertrokken, langs dit pelgrimsbeeld in 'Puente la Reina'

Voor ons het dorp 'Cirauqui'.



Een brug uit de 12de eeuw





Op weg naar 'Estella' een klein dorpje

Wat vers koud water vullen

Een oude kerk langs de camino op weg naar 'Estella'.



Water of wijn aan de bodega in 'Irache'.



Deze volgen we naar 'Villamayor de Monjardin'.



De kerktoren is al zichtbaar van 'Villamayor de Monjardin'.

Ruïne van een kasteel bij 'Villamayor'

Het was nog een ferme klim tot aan de kerk van 'Villamayor'

Bij de refuge. De vader van deze vrouw was afkomstig uit Vlamertinge, en hoewel ze in Brussel geboren is spreekt ze nog een aardig woordje Vlaams. Hier hebben we goed gegeten en geslapen!!!

Lionel heeft vorige nacht niet goed geslapen. Er lag iets op zijn maag, maar hij wist niet wat, of het door de grote warmte kwam of iets anders. Dat speelde in het voordeel van Roland, want die was voor één keer verlost van het gesnurk van Lionel. Op zijn beurt hoorde Lionel voor één keer wel de rest van de snurkers. Hoe dan ook, om 06:45 uur hebben we de tocht aangevat. Eerst een afdaling naar 'Zuriain' 480 meter, weer langs onverharde wegen. Dan verder ongeveer plat naar 'Zabaldika' 508 meter. Wat ze hier allemaal plat noemen (zie foto's hieronder)?

We daalden verder naar 'Arre' tot op zo'n 433 meter. Daar maakten we de bedenking dat het 'hellegat' in 'Westouter' misschien uniek is, maar in 'Arre' kennen ze er ook toch iets van hoor; een vrouw vlamde met haar fiets de trappen naar beneden, en haar man of vriend volgde minuten later. Zoiets hadden we nog nooit gezien. Daarna ging het iets meer naar omhoog, naar 'Pamplona', de stad van de stieren, met indrukwekkende vestingmuren, een ophaalbrug en mooie toegangspoorten. De arena hebben we helaas niet langs de binnenkant, wel de buitenkant waar ook het borstbeeld staat van de beroemde schrijver 'Ernest Hemingway'. De kathedraal was wel open, die hebben we bezocht en dat was effenaf prachtig!!!

Er volgde een lange klim over 'Cizur Menor' en 'Guendulain', 573 meter, langs 'Zariquiegui' 607 meter tot op 'Sierra del Perdón' op 790 meter boven de zeespiegel. Sierra del Perdón is een bergkam bezaaid met windmolens en ondanks dat we geluk hadden met het weer, het was reeds 31°C, kregen we daar plots een regenvlaag op onze nek. Het goot een kwartier lang, we schuilden achter het monument, en daarna klaarde het weer op. Na de regen daalden we af tot in 'Uterga', waar we een bar aan de refuge vonden en een halve liter bier bestelden die veel te vlug uit was. Roland dacht dat er een gat in zijn glas was. We hoorden een muziekkapel spelen. Toen we er voorbij kwamen deden Roland en Lionel - lolbroeken dat ze zijn - met de rugzak op de rug een dansje mee met de andere dansers die bij de muziekkapel hoorden. Daardoor werden we prompt uitgenodigd op een drank- en eetfestijn. We werden er letterlijk volgestopt met wijn, tappa's, worstjes, ijsjes allerhande en we kregen op de koop toe nog fruit mee voor onderweg (zie foto's hieronder)? Toen we de grond onder onze voeten niet meer voelden, trokken we verder en daalden we af naar 'Muruzàbal' en 'Obanos', 415 meter en tenslotte naar ons einddoel 'Puente la Reina', 346 meter boven de zeespiegel, waar we onmiddellijk aan de refuge uitkwamen. Daar schreven we ons in voor een slaapplaats en genoten er van een zalig stortbad. Ook hier reserveerden we een pelgrimsmenu dat ons heerlijk zou smaken. We besloten de dag met dit schrijfsel net voor het slapengaan.

Een afdaling naar "Zuriain".

Een eeuwen oude brug



'Zabaldika' een klein oud dorpje

Oude brug over naar 'Pamplona'.

Binnen komen in 'Pamplona', langs de versterkte muren



Het wapenschild boven de stadspoort van 'Pamplona'.

De Calle Estafetta waar jaarlijks de stieren doorlopen naar de arena met de San Fermin feesten

Interieur van de kathedraal in 'Pamplona'.



Hier verlaten we 'Pamplona'.





Zware klim naar 'Sierra del Perdón'.

Sierra del Perdón

Veel lekkere dingen gekregen van de mensen van het dorp 'Uterga'

Samen vieren met de dorpelingen van 'Uterga'.

Het licht ging aan om 06:00 uur en tegen die tijd waren er al twee koppels vertrokken. Na ons klaargemaakt te hebben zijn we dan ook vertrokken richting 'Burguete', een afdaling van 950 meter tot 893 meter. Omdat het nog te vroeg was om te stoppen zijn we maar doorgestapt. Op en neer naar 'Espinal', over onverharde wegen. Daar zagen we een bakker stoppen met zijn wagen, en kochten bij hem een brood en dronken een koffie in de plaatselijke bar. Daarna stijgden we verder naar 'Alto de Mezkiritz' op 951 meter hoogte, steeds over dezelfde onverharde wegen. Onderweg naar 'Viscaret', 760 meter toonde de zon zich weer van haar beste kant. Gelukkig hadden we soms wat bomen om onder te wandelen. Langs grindwegen, via 'Lintzoain' naar 'Puerto de Erro'. Daar stond een kraam met frisdrank en enkele stoelen met tafeltjes, waarvan we dankbaar gebruikt maakten om te eten en te drinken. Daarna zakten we af naar 'Zubiri', terwijl de zon geen genade meer kende. De natuur werd er onderweg verstoord door een cementfabriek.

Wat later kwamen we aan op onze eindplaats 'Larrasoaña'. We kwamen daar aan zo'n 20 minuten voor de opening van de refuge, waardoor we ons net op tijd konden inschrijven. Door de grote hitte zochten we een schaduwplaats. Het was te warm om verder te gaan, en bovendien hadden we toch al een mooie 28 km gestapt vandaag.... Genoeg is genoeg hé? De douche voelde weer zalig aan, en het eten smaakte lekker. Dan nog ons verslagje geschreven. We zijn tevreden mensen!!!

Heel andere paden dan in Frankrijk

Hier doen er mensen mee uit verschillende landen

Ruwe wegen op de camino



Hier en daar zien we een beest voor ons lopen



Aankomst in Larasoane

Veel jonge mensen doen de camino







Hier kregen we onze stempel, en werden we onze slaapplaats toegewezen

Samen aan tafel met Duitse vrienden pelgrims

Tijd om te gaan slapen

Ondanks het feit dat we op een drukke camping sliepen, hebben we weinig last gehad van nachtlawaai. We waren tamelijk vroeg in slaap gevallen, en nog even wakker geworden door een berichtje van Nelly. Wat later in de nacht op weg naar het toilet kreeg Roland een pijnscheut in zijn linkervoet, die hem nog enkele uren parten bleef spelen. Gelukkig bleef het niet duren, en ebde de pijn weg.

Van bij het begin van de dag moesten we klimmen. Ons vertrekpunt lag op 230 meter hoogte, en toen we in 'Honto' bij een auberge een koffie dronken, zaten we al op 490 meter. De koffie was niet naar Franse maat; groter en veel goedkoper. Andere pelgrims kregen blijkbaar goesting door ons te zien drinken, want in geen tijd zat het terrasje vol. Op 750 meter, in 'Orisson' hielden we halt voor een pilsje. Het weer was werkelijk schitterend en de hele dag hadden we al kunnen genieten van hele mooie verzichten. Keerzijde van de medaille was dat de zon de temperatuur flink de hoogte in dreef, en de nevels uit het dal deed verdwijnen. Eenmaal we de top van de 'Col de Bentarte' naderden op 1100 meters, wisten we waar eerst kijken; zoveel moois was er te zien als we rondom ons keken. Na de top volgde een afdaling van een vijftigtal meter, waarna de 'Col Ibaneta' (1300 meter) beklommen. Daar zetten we ons neer om wat te eten en te drinken en genoten we van al dat moois om ons heen.

Na het eten kregen we een afdaling van een zestigtal meter, richting de top van 'Col de Lepoeder', over een erg ruwe, onverharde weg tot op 1400 meter hoogte. Tijdens de volgende afdaling kwamen we voorbij een bron met de naam Roland. Roland wist niet dat hij zo rijk was ! Na wat vers water genomen te hebben aan de fontein Roland kregen we een heel gevaarlijke afdaling; heel steil over boomwortels en losliggende ronde keien, door een bos tot bijna in Roncesvalles. Daar aangekomen gingen we direct naar de inschrijving voor de refuge en onze tweede stempel. Om 16:00 uur was de klus geklaard. We trokken naar de slaapplaats en hadden geluk; de vrijwilligers van dienst waren Nederlanders, en toen ze ons vlaams hoorden praten kregen we direct een voorkeursbed, dicht bij het toilet en niet ver van elkaar.

Het was een superdag vandaag; mooie panorama's en aangenaam warm weer. Om 19:00 uur aten we een pelgrimmenu; macaroni in tomatensaus met hardgekookt ei als voorgerecht, daarna forel met frieten, en een yoghurt als dessert, inclusief een halve fles wijn per persoon. En dat alles voor 9 euro. Daarna gingen we naar een H. misviering omdat het de volgende dag 15 augustus was. Die mis was wel iets heel apart. Daarna nog een pintje gepakt en ons verslagje geschreven en dan vlug onder de wol gekropen. Want morgen was er weer een wandeldag.

Hier verlaten we Saint-Jean-Pied-de-Port op weg naar Roncesvalles 27 km de Pyreneeën over

Wij volgen route Napoléon

De aard van de weg is hier gans anders

Foto genomen op ongeveer het hoogste punt

Hier hebben we mooie zichten







Paarden lopen hier los te grazen en zijn heel tam





Niet vergeten te eten en te drinken is heel noodzakelijk, op 'Col de Ibaneta' 1300 meter hoogte



Aan deze fontein hangt een legende vast.

Aangekomen in Roncesvalles, in dit gebouw zullen we overnachten

Nog wat kennis maken met een Nederlandse vrouwelijke pelgrim

De knekelkapel in Roncesvalles

Vandaag is het een korte wandeling van 7 km tot in Saint-Jean-Pied-de-Port



We begaven ons op het Sint-Jakobspad en na een steile klim arriveerden we bij de citadel van Caro in Saint-Jean-Pied-de-Port

Het brugje over de rivier "De Nive".

Een mooi dorpje, waar veel pelgrims hier hun tocht aanvatten naar Santiago de Compostela



Er loopt hier al veel volk rond, gedaan met de rust en de stilte!!



Langs dat straatje moeten we starten op de Camino naar Santiago

Dit is een echte Bask met originele kledij

Een mens zou er dorst van krijgen!!!



Oef!!! nog 780 km en we zijn er

Onze camping lag hier achter ons

We hadden ons ontbijt gevraagd tegen 06:30 uur, omdat er ons vandaag een lange tocht te wachten stond en we weinig kans maakten om in de buurt iets te vinden. De gastvrouw van de gîte zei dat de eerste klim de 'Col d' Arangaitz' (850 m hoog), twee uren zou duren. We hadden geluk met het weer: het was fris en we konden de bergen goed zien. Na de eerste klim kregen we achtereenvolgens de 'Col d' Ibarburla' de 'Col de Purlin Olatze' en de 'Col Inharpu' waar een auberge stond voor onze voeten geschoven. Dat was in 'Ahusquy'. Daar aten we ons brood op en dronken een koffie alvorens de 'Col d' Apanue' ( ongeveer 1100 m) en de 'Col de Landerre' te trotseren. Daarna was het heel langzaam dalen, met prachtige verzichten.

Plots hoorden we een vreemd geruis boven onze hoofden en zagen we schaduwen op de grond. We dachten eerst aan deltavliegers maar het bleken gieren te zijn. Toen we stopten aan een grote steen om te rusten en om iets te eten, zagen we de gieren van alle kanten komen en landden ze niet ver van ons op een vier meter hoge berm buiten ons gezichtsveld. We schoven onze rugzak aan de kant en klommen nieuwsgierig omhoog. We konden onze ogen echt niet geloven!! Een eindje verder zagen we zeker vijftig gieren die zich rond een stuk vlees verdrongen. We bleven naderen, maar de vogels trokken zich niets van ons aan. Pas toen we op een meter of zes van hen waren, schoven ze een beetje op. Toen merkten we dat ze een schaap aan het opeten waren. 't Is te zeggen een half schaap want het achterdeel en poten waren er al niet meer aan. Toen we ons terug trokken, kwamen ook de gieren terug naar hun hapje en aten gewoon verder aan het schaap. Wij gooiden onze rugzak terug op onze schouders en daalden content met wat we meegemaakt hadden verder naar beneden.

Wanneer we even later op een splitsing kwamen die niet op de kaart stond, zonder pijltjes, moesten we gokken. We klommen 200 m om te kijken wat er achter de heuvel lag, en toen bleek dat we een weggetje hadden gekozen dat leidde naar een herdershut; Verdorie!! terug naar beneden. Op dezelfde splitsing hielden we een wagen tegen, en de chauffeur bevestigde dat 'Béholéguy' nog meer naar beneden was. Noch in dat dorpje, noch in 'Mendive' wat verder vonden we een cafeetje of winkeltje waar we eens iets anders konden kopen om te drinken dan water. Lauw water eigenlijk!!!

Een dame vertelde ons dat er in 'Lecumberry' wel een bar was, en zelfs een bar-hotel-restaurant. Toen we daar aankwamen stapten we de bar binnen en wachtten er een zestal minuten maar er kwam niemand om ons te bedienen. Het water kwam ons letterlijk in de mond bij het zien van alle trappist-en andere goede bieren reclame die er hing. En het lauw water kwam ons de oren uit!! Daarom namen we de benen naar de bar-hotel-restaurant wat verder, waar we wel onmiddellijk werden bediend. Wat smaakte dat pintje goed!! De baas wist ons te vertellen dat er in 'Saint-Jean-le-Vieux' een camping was. Dat was nog zes kilometer verder door het warme dal. We stapten goed door, vonden de camping, namen een douche en laafden onze dorst met nog een pintje in het dorpscafeetje. Daarna hebben we nog wat gegeten en zijn we vermoeid ons tentje ingekropen.

We zijn vertrokken aan de voorlaatste etappe voor we in Saini-Jean-Port-de-Pied zijn

Vandaag is het een lange en lastige etappe, de koeien lopen hier zomaar vrij op straat

Deze moeten we ook nog over







Een mooie auberge, maar hier hebben we nog geen km genoeg om al te stoppen

En dat klimmen bleef maar duren

De koeien doen hier ook helse toeren

En schapen, veel schapen te veel om allemaal te fotograferen

Ook paarden lopen hier zomaar rond

Prachtige dieren



En de gieren zorgen voor de opkuis

Hier zaten er zeker 50 gieren bijeen

Dat was het slachtoffer "een schaap die gestorven was".

Hier in Saint-Jean-le-Vieux hebben we ons tentje opgezet op een camping, en dan een pintje gaan drinken in het dorp

Wij sliepen in een grote partytent op drie banken die we tegen elkaar geschoven hadden, omdat het regende en de vloer niet droog bleef. We moesten niet zo vroeg vertrekken vandaag daar de geplande tocht niet zo lang is. Eerst de bakker bezocht en vervolgens op weg gegaan richting 'Lanne-en-Barétous'. Het was prachtig weer, de zon scheen al heel vroeg. In 'Lanne-en-Barétous' kochten we ons een koffie of twee. Roland verschoot zich bijna een bult bij het betalen, niet dat het duur was maar eerder spotgoedkoop. Hij vroeg nog eens aan de uitbaatster of het wel juist was, maar de bazin zei dat ze zich niet vergistte. Dan maar verder naar 'Montory', waar we van de ene verbazing in de andere vielen door de pracht van de natuur. In 'Montory' hebben we onze boterhammen opgegeten in een bar bij een nukkige baas (een Bask, weet je wel!!). Vanaf dit punt waren trouwens alle namen van de steden en dorpen zowel in het Frans als in het Baskisch aangeduid, lees dit maar eens!! Daarna gingen we verder naar 'Tardets-Sorholus', dat we niet binnengingen omdat we de afslag namen naar 'Sibas'. Daar liep het even mis, maar dat kon de pret niet derven want het was echt een prachtig stuk. En een omweg was het eigenlijk ook niet. De zon brandde noal fel; geen enkele boom, maar wel fantastische zichten. We gingen 'Sunharette' voorbij, en verder voorbij 'Alçabèhéty', tot in Alçay-Alçabèhéty-Sunharette' (moeilijke Baskische namen allemaal), waar we geen plekje vonden om te overnachten. We gingen nog even door waar we een slaapplaats vonden in 'Lacarry-Arhan-Charritte-de-Haut'. De gite was er eigenlijk volzet maar de bazin gaf ons één van haar privé-kamers. Waarom een gite? Wel, zet maar eens je tentje op een grasveld dat langs alle kanten afhelt; in de kortste keren lig je er uit. Als afsluiter van de dag maakten we een wandeling in het dorpje. We hebben nu bijna gans Frankrijk doorkruist, en in ieder dorpje tot het kleinste toe hebben we telkens een gedenkteken of monument gezien met namen van soldaten die sneuvelden in de oorlog 1914-18. Zelfs hier in dit dorpje tegen de Spaanse grens. (ongelooflijk!!!).

Hier kom men soms ogen te kort

Soms eens stil staan om te kijken is ook niet slecht

Hier kan je wel 1000 foto's nemen als je wil, maar dat is wat veel. Men moet selecteren



Vandaag is het een wat kortere afstand, maar daarom niet minder zwaar!!

Vandaag niet zoveel foto's genomen, wat verder komen we aan in "Lacarry-Arhan-Charritte-De-Haut". Een lange naam voor een klein dorpje

Vroeg opgestaan vanochtend. Roland keek door het raam en zei: verdorie, de baan is kletsnat, er zwemmen zelfs vissen in. Hij was vergeten dat het kanaaltje langs het venster lag... Na het eten en wat koffie, was hij gelukkig wat wakkerder. Op naar de wakkere bakker. Om 06:20 u was hij al open. Daarna zochten we het station van 'Arudy', omdat Roland tijdens de voorbereiding op zijn computer had gezien dat daar een klein straatje was waar we door konden om onze weg verder te zetten. Jammer genoeg was dat afgesloten met een muur. Hoe dan ook moesten we over de sporen zien te geraken. Na een eindje zoeken vonden we een wegeltje naar de grote baan. Eenmaal op de grote baan zagen we de wegwijzer die we zochten en ons de D918 deed volgen dat we nodig hadden. Die slingerende baan gidste ons 18 km op en neer door een bos, langs heel steile bergwanden, richting 'Lurbe-Saint-Christau'. Daar was niets te vinden en we trokken bijna meteen door naar 'Asap-Arros' waar we in een bar met de naam 'Compostelle' een koffie bestelden om de baguettes beter binnen te krijgen. Daarna hebben we anderhalve kilometer de grote baan gevolgd om weer op de D918 te geraken. Het zicht was er echt prachtig.

We stapten een eind langs een rivier richting 'Lourdios-Ichère' en verder richting 'Issor' en op het einde moesten we een flink stuk klimmen. Daar was een bar-restaurant, post en winkel: alles in één. De baas had niet veel nodig, zodat het snelle bazinnetje (in alle betekenissen van het woord) zelf een nieuw vat bier moest aansluiten. Van daaruit was het nog 6 km. Op het kruispunt met de D241 zagen we voor het eerst een wegwijzer naar Saint-Jean-pied-de-Port. Nog 8 km.... Op de kaart stonden nog veel krulletjes voor we in 'Arette' waren. Onze benen ondervonden snel wat dat betekende: volle bak klimmen en dalen!!! Toen 'Arette' uit de diepte opdook, begaven we ons recht naar de camping. Pech, alles volzet! Gelukkig mochten we van de uitbaatster in de partytent, die bedoeld was voor als er groepen kwamen overnachten. Vlug hebben we een douche genomen en daarna nog eens het dorp bezocht om eens te kijken wat er nog te eten en te drinken viel. Daar hebben we ook dit verslagje geschreven. 

Vanmorgen gestart richting Lurbe-Saint-Christau







In Asap-Arros vonden we een bar genaamd "Compostelle" waar we een koffie bestelden voor bij ons stokbrood





Richting Issor

De boer gaat met zijn koeien de bergen in









Aangekomen in Arette, waar we vlug een camping vonden

Daar de camping volzet was mochten we in de partytent slapen die bedoeld was voor groepen

Eerst een frisse douche genomen, en het verslagje geschreven

Nog even ontspannen langs het kabbelend bergriviertje

En lang zijn we niet meer op gebleven, want het was weer een lastige dag geweest

Wakker geworden in de 'refuge' zoals thuis in de slaapkamer: lekker warm terwijl het buiten de ganse nacht had geregend. Omdat het plaatselijke winkeltje 's zondags gesloten is, hoopten we in 'Bruges' brood te vinden. Het was fris en vochtig weer waardoor de bergtoppen niet zichtbaar waren.

Het stappen ging goed en we waren heel vlug in 'Bruges'. Dat zat mee: twee plaatsen om brood te kopen en een bar om koffie te drinken. Terwijl we een koffie dronken zagen we een moeder met twee kinderen passeren met een rugzakje. Op weg naar 'Mifagette' achterhaalden we het trio: moeder, dochter (ongeveer 16 a 17 jaar) en een zoon van 11 jaar. Zij volgden ook de Saint-Jacques-route. Ze spraken ons aan in het Frans en een beetje Engels, maar we hoorden dat het Spanjaarden waren.

In Mifagette misliepen we voor de zoveelste keer. Afslag niet gezien. Gelukkig niet ver want het schoot Roland te binnen dat we moesten opletten in Mifagette. We keerden op onze stappen terug, vonden redelijk vlug de juiste weg en haalden opnieuw onze Spaanse vrienden in. De stofregen veranderde ondertussen in dikke motregen, waardoor we onze regenkledij en de hoes van de rugzak aantrokken onder een boom. De Spanjaarden volgden ons voorbeeld. De weg klom naar 'Saint-Colome'. Dat baantje was ook een Gruyère pad (sorry een GR-pad) met heel mooie verzichten maar helaas zaten de bergtoppen in de wolken verstopt. Die wolken trokken heel langzaam op om vervolgens weer neer te slaan. Plots kruisten we een hele groep tegenliggers. Wandelaars die dezelfde route als wij stapten maar dan omgekeerd, naar Lourdes toe. Ze waren zeker met een 50-tal man en vrouw. Een van hen sprak Nederlands en vroeg nieuwsgierig naar wat wij deden. Zij vroeg ons of we de hond die hen al volgde van in Arudy terug mee te nemen. En dat lukte ons merkwaardig goed. Dat beest bleef ons gedwee volgen!!

Toen we Arudy binnenkwamen zagen we een wegwijzer die ons de richting naar een piepkleine camping wees. 150 meter verder stond er echter een circustent wat ons wat verontrustte. Onderweg stopte er een auto. De chauffeur stapte uit en begon van zijn voeten te maken tegen de hond die ons de ganse tijd was gevolgd. Die man moet uren hebben gezocht. Hij moest eens hebben geweten waar zijn hond al vandaan kwam!!! Oef, die waren we kwijt !!! Tentje opgezet en het dorp gaan verkennen, op zoek naar een plek om morgen brood te kopen. In het restaurant iets besteld, wat ons goed smaakte!! De vrouw van het restaurant vertelde ons dat de priester onderdak verleende aan pelgrims. Omdat er weer regen verwacht werd voor vannacht en we ons niet echt op 't gemak voelden naast die circustent, klopten we aan bij de priester. Toen hij het raam op de bovenverdieping open trok, vroeg hij waar onze rugzak was, en na de nodige uitleg mochten we bij hem intrekken. Het tentje was ondertussen mooi opgedroogd zodat we het vlug konden opbergen in onze rugzak. In de 'refuge' kregen we een mooi kamertje waar we veel beter af waren dan buiten in de regen op die onveilige camping.

Terug op stap richting Bruges-Capbis-Mifaget

Hier klom de weg naar Saint Colome

De bergtoppen zijn niet goed zichtbaar door de mist vandaag









Aangekomen in Arudy waar we tamelijk vlug een slaapplaats vonden




Dit is een mooi dorpje

Die bruine deur rechts achter Roland is onze slaapplaats

Hier hebben we ons tentje niet zoveel meer nodig

Vorige nacht is het blijven motregenen waardoor ons tentje vanochtend niet al te makkelijk op te bergen was. Omdat we al een paar dagen in Lourdes hebben doorgebracht, hadden we geen enkele moeite om door de stad te laveren en mondvoorraad op te slaan. Het hotel waar Jozef en familie verbleef lag niet ver van het heiligdom. Na een kwartiertje stappen belden we hem eens op. Hij was net aan het ontbijt begonnen.

We gingen rechtdoor de D13 Op. Daar zagen we pijltjes van de Sint-Jakobsroute. Hoe het mogelijk was dat we toch verkeerd liepen weten we niet, maar na onze eerste klim boven op de 'Col de Besains' viel onze euro. We vroegen de weg:2,5 km terug naar beneden. Daarna volgden we pijltjes van Sint-Jacob met verhoogde aandacht en passeerden Sint-pé-de-Bigorre. Prachtige uitzichten, hoewel de wolken net iets te laag hingen om sommige toppen te zien. Onze weg volgde de Gave de Pau, langsheen de grotten van Bétherran. Eerst dachten we die te bezoeken, maar omdat we bijna twee uur moesten wachten tot openingstijd veranderden we van gedacht.

In Les-Feller-Bétheran verlieten we de baan langs een sterk hellend, krinkelend weggetje dat deel uitmaakte van de pelgrimsroute van Sint- Jacobus. Zo belandden we in Asson. Daar was net een 'marriage' aan de gang: toeterende auto's reden in colonne naar de kerk. Nieuwsgierigaards als we zijn gingen we een kijkje nemen en ontdekten we er een 'refuge' voor pelgrims (= enkel slaapgelegenheid: stapelbed met wat keukengerei en sanitair). Wat een geluk!!!! Vandaag dus eens zonder tentje maar in een bed.

Ons eerste betrachting zit er op: te voet in Lourdes geraken dat is gelukt

Nu gaan we verder door de Pyreneeën, tot in Saint-Jean-de-Port

Het bos van Lourdes is de goede richting



Nog een laatste zicht op de rivier "Gave de Pau".







Ter hoogte van de grotten van Bétheran

Saint-pé-de-Bigorre







Aangekomen in Asson, waar we de nacht zullen doorbrengen

Ons bedje

Roland bezig aan zijn verslag

Op weg naar de burcht, waar een museum van de Pyreneeën te bezoeken is

Zicht van op de burcht

Spijtig van de druilerige regen









Een oude pres

Prachtige gesculteerde kast







Steenkappersmateriaal



Foto van de bouw



Een oriëntatietafel

Een kanon om de stad te verdedigen

We wilden eens uitslapen omdat we niet moesten wandelen, maar toch waren we vroeg wakker. De macht der gewoonte zeker ? We hadden met Jozef en zijn vrouw Martine plus een paar familieleden afgesproken aan de ingang van het heiligdom. Enerzijds waren we erg blij met het weerzien van onze vriend Jef maar anderzijds ook bedroefd dat we hem niet tot in Lourdes hebben gekregen al wandelen. De emoties kwamen los, zowel van Jef als van Roland en Lionel stond er ook maar beteuterd bij. We zijn rechtstreeks naar de grot gegaan om onze meegebrachte intenties over te brengen, bij het ontsteken van een kaars. Dan hebben we nog wat gaan eten en gaan drinken en wat rondgewandeld om een en ander te gaan bezoeken.

Het is een regendag vandaag

Bezoek aan de grot





Onze vriend Jozef en vrouw plus familie zijn ons komen bezoeken in Lourdes

Rivier de Gave

De burcht













Bernadette Soubirous

Foto van het geboortehuis van Bernadette

Na een rustige nacht, tentje opgeborgen en wat gegeten. Omdat we onze kleren wilden wassen, besloten we een andere weg te nemen dan de uitgestippelde route door 'Tarbes'. Dat was een goede zet, want toen we de weg naar de wasserij vroegen bleek die net om de hoek te zijn. Na het drogen en plooien van onze kledij gingen we op zoek naar een kop koffie voor bij ons brood. Daar kwam Roland tot inzicht hoe het kwam dat er zo weinig herbergen zijn in Frankrijk: de vrouwen verdoen er al hun spaarcenten bij de talrijke haarkappers en kapsters!! Uiteindelijk vonden we tocht een PMU-café. Er word namelijk veel gewed op paarden in Frankrijk, daarom die PMU-café. Daarna begon het moeilijkste werk: onze weg vinden door 'Tarbes'. De straten zagen er allemaal hetzelfde uit. Met hulp van een madammeke slaagden we in onze opdracht, en konden we opgelucht ademhalen toen we na lange tijd uit het centrum kwamen.

'Odos' is een klein dorpje met enkel een patisserie. Daar konden we ons een koffie uit een automaat aanschaffen, en een taartje eten, HEERLIJK !!! Omdat ook 'Odos' met een wirwar van straatjes is bezaaid, prezen we ons gelukkig dat de bakkersvrouw ons de weg naar 'Hibarette' expliceerde. Op de kaart hadden we gezien dat het niet vlak was, en dat hebben we gevoeld ook. De zon brandde verschrikkelijk en er waren geen bomen meer langs de weg om in de schaduw te lopen. Jozef was ondertussen met zijn vrouw aangekomen in Lourdes, en kon niet nalaten om ons te berichten dat hij in de schaduw zat met een grote stella voor hem. En wij hadden enkel ons water dat bovendien al lauw was geworden. In 'Hibarette' dachten we een café te hebben gezien maar naderhand zagen we dat hij al enkele jaren gesloten moest zijn. pech!! dan maar vers water genomen uit een kraantje bij de mairie (gemeentehuis). We zijn dan verder getrokken naar 'Benac' en 'Barry', Daar voorspelde een fietser dat het een stevige helling was naar 'Avernan', en dat hebben we ook gevoeld. Onder een verschroeiende zon trokken we verder en waren we weer in the middle of nowhere beland: niets te vinden en al zeker geen camping. We vroegen aan een vrouwtje langs de kant van de weg of er verder ergens een camping was, ze zei dat de enige camping dat ze wist al tegen Lourdes was. En dat was 6 km verder in stijgende lijn. Ze zei het stijgd nog een beetje en dan is het de hele tijd naar beneden. Maar wat zij een beetje vond, vonden wij heel steil en heel lang !! Toch hebben we doorgezet. En het volharden gaf ons toch voldoening toen we boven waren, want beneden lag Lourdes te blinken in de zon. Het gevoel was overweldigend na zoveel km gewandeld te hebben ons eerste doel hadden we bereikt.

We hielden halt aan de eerste camping, net aan de rand van Lourdes. Het was genoeg geweest vandaag. We zetten vlug ons tentje op, en namen een lekkere lange douche. Daarna zochten we in de buurt iets om te eten en te drinken. Vermoeid van de zware dag kropen we algauw ons tentje in, en 't was oogjes toe en snaveltjes toe. Morgen bezoek aan Lourdes en afspraak met Jozef en zijn familie.

Na een lange weg door Tarbes hebben we in Odos een koffie uit een automaat gehaald en een taartje gekocht

Aan de bakkersvrouw, of iemand die daar dienst deed hebben we ook de weg even moeten vragen

Hier gaan we de goede richting in naar Lourdes



De hitte is weer bijna niet te harden en het parcours is hier zeer zwaar





Daar beneden moet Lourdes ergens liggen



Even rusten in een beetje schaduw, het werd ons toch een beetje te veel



Mooie zichten, in de pyreneeën

Wat verder waren we aan de camping in Lourdes

Goed geslapen vannacht (we hebben ons zelfs een beetje overslapen). Met de slapers nog in onze ogen, gingen we de baan op. Bij het eerste beetje zonlicht zagen we duidelijk dat de Pyreneeën zich aan de horizon begonnen af te tekenen. We gingen richting 'Larreule' langs een prachtig klein baantje, terwijl de Pyreneeën steeds beter in zicht kwamen. In 'Vic-en-Bigorre' moesten we ons parcours een beetje verlaten om ons te bevoorraden van eten en drinken. We dronken er koffie in een bar en stapten daarna verder naar 'Saint-Lézer', 'Siassouy en Lagarde waar we er telkens niet in slaagden om maar iets van eten of drinken te vinden. In 'Oursbelille' vroeg Lionel aan twee oude vrouwtjes of er een bar was en zij konden er tot onze grote vreugde eentje aanwijzen. Alleen bleek die bij onze aankomst gesloten. Dan maar wat stokbrood geknabbeld op het terras. Toen we goed en wel neerzaten kwam de vrouw des huizes thuis en vroeg wat we daar deden, terwijl haar pitbull uit haar auto sprong. Wat was dat schrikken zeg!!!zij zei wel het is een heel brave hond, maar wij wisten dat niet en een pitbull heeft al niet zo'n goede reputatie.

Onze opluchting was groot toen ze ons na een beetje uitleg toch een drankje wou serveren. We betaalden de rekening en zetten koers naar ons einddoel 'Bordères-sur l'-Echez'. Daar vroegen we op het gemeentehuis, (De Mairie) naar een camping die er niet bleek te zijn. Wel kregen we een hoekje gras met sanitair toegewezen naast een rugbyveld. Stel je maar niet te veel voor bij het sanitair!! Gelukkig was het hoekje gras wel in orde.

In de verte zien we de Pyreneeën opduiken

Hier in Bordères-sur-l'Echez hebben we een slaapplaats gevonden op een Rugbyveld bij de kantine

De toiletten stelden niet veel voor, 't was een kattenwasje vanavond

En morgenochtend zal het niet anders zijn!!!

In de Termes-d' Armagnac









Hier zijn we in Castelnau-Riviére-Bass, een piepklein dorpje waar niets te vinden was

Gelukkig stond er een bank, hier hebben we onze reserves moeten boven halen. Een doosje ingeblikte vis en een stukje stokbrood

Gelukkig hadden we een mooi zicht vanop die bank

Van hier af is er niet veel meer plat, altijd klimmen en dalen

Wat verder kwamen we aan in Maubourguet waar we gelukkig nog een bakkerij vonden en een camping oef!!! wat een dag!!!

Typisch Frans huis in het zuiden op weg naar 'Réans'.

Hier zijn we in Manciet

Hier is er bevoorrading voor pelgrims "Chez Monique" in Manciet

Op weg naar Sion waar we hopen een camping te vinden



Hier in Sion hebben gevraagd naar een camping aan een Armagnacstoker, maar die zei dat hij alleen een Gite wist om te overnachten

De man heeft ons zijn winkeltje laten zien

De man en zijn vrouw hebben ons ook iets aangeboden

Hij kende ook Anne (een Britse) en Joël een echte Fransman die de uitbaters waren van de gite 

We mochten ook zijn stokerij bezoeken, en wat vragen stellen



Hier was het oppassen met al dat straf spul



Na afscheid genomen te hebben van die lieve mensen was het voor ons nog een km wandelen tot aan de gite

Daar de gite volzet was, mochten we in hun prive slapen

Wat eten, een goeie douche en een bed was alles wat we ons konden wensen

Toch een plaats om nooit te vergeten!!!

We zijn in de Landes, veel bos, veel schaduw dachten we maar niets was minder waar!!

Hier in de streek is er veel houthandel

De kerk van Arx, een klein gemeentje





Heel oud kerkje



De zon stond pal boven ons, dus geen schaduw



Ik wist niet wat ik zag!! JUPILER!!!

En dan nog een restaurantje ook, dit kwam juist van pas

En of het smaakte?

De baas, de bazin en de dochter met haar kindje

De dochter met haar kindje wilde op de foto met ons

De stallingen rond het restaurant

Zo ver in Frankrijk zie je nog altijd monumentjes voor de gesneuvelden van WO 1

In Gabarret, zeer slechte camping om tentje op te zetten. Was meer voor mobilhomes ingericht