Vandaag een halve rustdag. Slechts 20 km wandelen. We hadden immers besloten om niet tot Compostela te gaan, omdat in Santiago nu het 'grootfeest' plaatsvindt: teveel toeristen en teveel pelgrims die dat wierookvat willen zien bengelen. Maandag zou het er rustiger moeten zijn. We probeerden anderhalf uur langer te slapen, maar het geroezemoes en het gestommel van onze buren, die wel heel vroeg in 'Santiago de Compostela' wilden geraken hield ons toch wakker. Koppig bleven we toch liggen tot de wekker afliep. We dachten de laatste te zijn, er waren nog twee anderen die het nog langer volhielden.

Toen we wilden vertrekken ontdekte Roland tijdens de check-up van de handbagage dat zijn GSM mankeerde. Terug naar binnen gegaan, maar nergens te vinden. Uiteindelijk de rugzak ondersteboven gekeerd en zijn mobieltje gevonden bij de verse kledij, die hij gisteren had uitgewassen. We vertrokken in alle rust langs een paadje door een eucalyptusbos met heel hoge, smalle bomen. We passeerden twee dorpjes waar we niets te eten noch te drinken vonden, en in het volgende dorpje met de naam: 'Lavacolla' liepen we de bar bijna voorbij. Vermoeidheid? Slecht zichtbaar? Ik weet het niet. Misschien hebben we wel te lang geslapen vandaag?

In elk geval in 'Lavacolla' kochten we een bocadillo en een koffie. Ook daar zagen we een horreo. Dat is een bovengronds opslaghuisje voor maïs of andere graansoorten, zodat het tijdens het drogen gevrijwaard blijven van ongedierte. Soms zitten er echt mooie exemplaren tussen, typisch voor 'Galicië'.

Vanuit 'Lavacolla' hadden we nog een zestal kilometers voor de boeg. Onderweg haalden we twee Koreaanse meisjes in. We raakten aan de praat, en het bleek dat ze volgende week naar België zouden komen voor een herdenking in 'Banneux'. Zeer vriendelijke dames. Ondertussen kwam ons einddoel in zicht: 'Monte de Gozo' (354 m) waar een standbeeld staat in het kader van een pauselijk bezoek uit 1993 aan een centrum dat hier speciaal werd opgericht op 4 km van 'Santiago de Compostela'.

Na een douche in de refuge kwamen we Kathy, onze Poolse vriendin tegen in de bar. Het was een blij weerzien. Er zaten nog andere pelgrims en eentje ervan maakte Sint-Jakob figuurtjes uit stukjes ijzerdraad. We vroegen hem ons eentje te maken. Hij stemde in, en toen we wilden betalen, mochten we geven wat we wilden.

Na het avondmaal gingen we naar de refuge. In het keukentje troffen we enkele Polen aan die muziek speelden: een goeie gitarist en drie andere, waaronder Kathy, die goed konden zingen. Er kwam meer en meer volk binnen, die nog beter konden zingen, en ook bij Lionel kwam de tong los. Heel even waande hij zich terug bij het orkest waarin hij vroeger speelde. De pret zat er goed in, tot de vrouw die de refuge bewaakte kwam zeggen dat het bedtijd was. Maar 's nachts was er nog meer ambiance in onze kamer, doordat de twee Koreaanse dames ontbraken. Ze hadden blijkbaar een stapje in de wereld gezet, en wilden om half vier binnen geraken. Maar eerst moesten ze de bewakers nog bewijzen dat ze ingeschreven waren, en dat verliep niet echt in stilte. Een van de meisjes had ofwel hoogtevrees of ze was stomdronken (volgens mij het laatste), want ze weigerde halsstarrig in het bovenste bed te slapen, alhoewel haar bed al opgemaakt was. Ze kroop dan maar in de hoek van de kamer, maar dat mocht niet van de bewaker. Uiteindelijk ging ze de kamer uit en kwam niet meer terug. Toen werd het eindelijk weer rustig !!!

We naderen het einde van onze reis. Vandaag moesten we maar 4 km doen. We probeerden nog eens uit te slapen, maar dat lukte weer niet. Al vroeg in de morgen was iedereen rond ons aan het rammelen in zijn rugzak op zoek naar de  properste kledij. Uiteindelijk volgden we dan maar het voorbeeld van onze medepelgrims. We moesten toch tegen acht uur buiten zijn (dat was praktisch in ieder refuge zo). Toen we de keuken binnen stapten om ons ontbijt te nemen vonden we het spoorloze Koreaanse meisje gelegen op drie stoelen op rij in haar slaapzak. We lieten echter niet na om te praten, zij moest maar in haar bed slapen. Maar veel beweging zat er nog niet in. Haar roes was nog niet echt over, denk ik.

Ondertussen was het bijna klaar buiten en vertrokken we richting Santiago. Dat konden we al onder ons zien liggen. Na een afdaling restte alleen nog een klim tot aan de kathedraal. Eerst zorgden we voor onze "credential", dat was makkelijk te vinden want het stond er bomvol met pelgrims. Daarna naar een infokantoor gezocht om een stadsplan te bekomen, want in Santiago loop je zo verloren. 

In het infocenter vroegen we waar we de bus van Eurolines konden vinden. Een vriendelijk meisje markeerde het op ons plan, want van haar uitleg verstonden we niet heel veel. Er kwamen heel wat gebaren bij te pas. Eens wij bij het juiste loket aankwamen (en er waren er nogal wat !!) kregen we te horen dat er morgen geen bus rijdt. De eerstvolgende bus vertrekt pas woensdag zeiden ze. We bestelden alvast een ticket, zodat we zeker waren van een plaatsje op de bus. Met de hulp van ons plan vonden we een "albergue, of "refuge" dat niet ver van het busstation was. We hadden er deze morgen al pijlen gezien die er naartoe wezen. In de "albergue" "Acuario" genaamd aangekomen vroegen we of we twee nachten mochten blijven slapen, want dat is niet altijd mogelijk. Dat was geen enkel probleem. We kozen ons bed, keuze genoeg want er was er nog maar eentje bezet.

Het was ondertussen al middag, tijd om de inwendige mens te versterken en een bezoekje te brengen aan "Santiago de Compostella". We begroetten nog enkele pelgrims die we onderweg ergens hadden ingehaald en die nu toekwamen. Bij het terugkeren naar de "albergue", en na onze maaltijd deden we boodschappen voor ons avondeten en ons ontbijt. Het was nog altijd heel warm, en het deed deugd om eens zonder onze rugzak te stappen wat we al lang niet meer gedaan hadden. 

Lionel was zo tevreden dat we ons einddoel hadden bereikt dat hij 's avonds de slaap niet vond. Het werd voor hem een rusteloze nacht.