Roland Cleenewerck, Jozef Dael en Lionel Vandooren
Op 1 juli zijn we vertrokken vanuit Poperinge via Lourdes naar Santiago de Compostela.
Over mijzelf
Ik ben Lionel Vandooren
Ik ben een man en woon in Zonnebeke (Belgie) en mijn beroep is Gepensioeneerd metaalarbeider.
Ik ben geboren op 01/07/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen en Fietsen.
Ik ben gehuwd met Lucrese Keirsebilck en heb een dochter, "Donna" en 2 kleinkinderen "Wannes","Wietse" en +"Warre".
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Omdat ons tentje deze morgen niet nat was, hebben we het eens droog kunnen opplooien. Al van in het begin zagen we rotsen opduiken, en hier en daar een oude openbare wasplaats met bronnen en zuiver water. En klimmen moesten we ook alweer. Na een steile klim kwamen we aan in het centrum van Verteillac, wat zeer hoog lag !! Daarna gingen we verder naar Bertric-Burée (Prachtig kerkje daar) en naar Ribérac, waar we de was en de plas deden in een wasserette en ons in een café een grote koffie aanschaften, om ons stokbrood op te eten. Hier zaten we op 7 km van Siorac de Ribérac en we wisten dat er ons nog fel oplopende wegen te wachten stonden, hier en daar geflankeerd met kleine dorpjes in de vallei. Siorac kwam in zicht en na een paar haarspeldbochten kwamen we er aan. We dachten daar een rustig plaatsje te vinden, maar verdorie!!! er was daar wel kermis zeker!!! Deze tijd van het jaar is het al vuurwerk en kermis in die dorpjes in Frankrijk. We versloegen dan maar onze dorst met enkele biertjes op de kermis, en vroegen ondertussen aan enkele mensen van het dorp waar we een plekje konden vinden om ons tentje te zetten. We werden terug 200 m de helling afgestuurd naar een grasveld tussen de zonnebloemen, met een prachtig zicht op het dorp en op de kerk, die zo mooi verlicht was 's avonds. Met de muziek van de kermis in de verte vielen we in slaap.
Holen in de rotsen Een oude wasplaats waar de vrouwen vroeger samen kwamen om de was te doen Bertric-Burreé een klein dorpje Hier gaat het flink op en neer Daarboven ligt Siorac-de-Ribérac ons eindpunt voor vandaag
Weer een dorp waar er kermis was
Hier mochten we ons tentje opzetten, weg van het kermisgedruis
Het verslag van de dag moest terug geschreven worden
Hier hebben we een mooi zicht op het dorp Dit zagen we vanuit ons tentje
Hier hebben we rustig geslapen, zo'n 200 m van het dorp
Heel goede nachtrust gehad, maar ons tentje was kletsnat van de dauw. We hadden ons voorgenomen om vandaag enkele kilometers verder te gaan dan gepland. We wandelden door een heel bosrijk gebied. Eerst naar Saint-André-de-Double (niets te vinden in dat dorp) en daarna naar Saint-Michel-de-Double. Daar vonden we een bar waar we onze mondvoorraad van gisteren opaten met een grote koffie. Geen winkel, geen bakkerij en geen beenhouwerij te bespeuren. Toch hoopten we dat we algauw iets zouden vinden want de voorraad slonk !!! De hitte nam toe. Goed dat het een bosrijk gebied was, zo vonden we af en toe wat schaduw. Op weg naar Beaupouyet, wat boven op een kam ligt (een steile klim zonder bomen) zagen we hier en daar kleine druivenveldjes. In Beaupouyet was er gelukkig toch een café-tabac, waar we de rest van onze voorraad verorberden terug met een koffie want voor bier was het veel te warm. Dat ging direct in de benen zitten, en dat was niet de bedoeling!! Maar verder op onze weg was er niets meer te vinden wat eten of drinken betreft. Pfff wat een dag !!! Op de koop toe liepen we nog verkeerd ook, Roland was vandaag niet in zijn dag om de kaart te lezen. We beseften plots dat we weer naar de autostrade toeliepen waar we juist met een brug overgegaan waren. Omkeren: 1,5 km terug de helling op. Uiteindelijk vonden we toch de goede baan, maar niet voor lang want Roland miskeek opnieuw, terwijl Lionel altijd maar was gevolgd. Plots op een T-kruispunt was er geen enkele wegwijzer meer te bespeuren. We namen de route die op onze kaart stond, maar de twijfel sloeg toe. We moesten gokken, en het gokken van Roland ging blijkbaar beter dan het kaartlezen. Hij gokte rechts, en 't was de goeie kant. Langs de D13. We hadden nog gezegd dat we bijna de ganse dag de D13 zouden volgen en juist daardoor mistten we opnieuw onze afslag: een klein baantje richting La Taula. Toen we op de D20 kwamen besefte Roland plots dat er iets niet pluis was: weer 3 km mislopen!! Dan maar richting La Taula langs de grote baan. Een heel eind niets te zien of te vinden, tot we plots een pijl naar rechts "camping" zagen. Aan het tweede huis in de straat vroegen we hoe ver de camping nog was, en of we daar nog konden eten vinden. Het antwoord was negatief: "enkel in het week-end". We vielen bijna achterover van ontgocheling, maar nog meer van honger en dorst!!! De bewoonster wist ons wel te vertellen dat er langs de andere kant van de baan waarvan we kwamen een Gite was voor pelgrims. Onze keuze was vlug gemaakt, daar we geen eten meer hadden. Na een beetje wachten kwamen de eigenaars (André en Noëlle) toe, en werden we goed ontvangen. We kregen ons bed toegewezen en na een deugddoende douche kregen we ons avondmaal. Dit maakte veel goed na een pechdag als deze!! Als we dit niet hadden gevonden weet ik echt niet waar we gingen gegeten en geslapen hebben langs die grote baan!!! Na 28 dagen in ons tentje op ons matje zou een bed ons eens deugd doen dachten we beiden. En we hadden nog gelijk ook !!!
Saint-André-de-Double In een bosrijke omgeving naar Saint-Michel-de-Double Na een lange weg waren we bijna in La-Taula Onze eerste Gite na 28 dagen wandelen in La-Taula
Na bijna een hele maand in tentje slapen eindelijk eens een bed, ook al was het een beetje kort
28-07-2009, 00:00 geschreven door Lionel
29-07-2009
Van La-Taula naar Duras
Rond 06:30 uur was het ontbijt voorzien. Heel lekker geroosterd brood met confituur en een enorme tas koffie, zo groot als een soepkom. André had onze kaarten bekeken en toonde ons op de kaart een kortere weg, met piepkleine weggetjes tot in Le-Fleix. Aan de rivier de Dordogne hadden we geluk: een winkel, toespijs en brood en aan de overkant een bar-café waar we een koffie dronken en nog iets aten. Daarna de brug over, Wauw!!! wat is die lang!! ons parcours volgde de Dordogne een 8-tal km. Daarna ging de Dordogne opeens rechtsaf en wij links omhoog in een wirwar van kleine straatjes die niet eens op onze kaart stonden. Zonder aanwijzing en...natuurlijk namen we de verkeerde weg. Toen we dat ontdekten stonden we al ongeveer 3 km verder van ons doel af, en het was zo warm!!! We trokken verder hopend eens een frisse pint te vinden, maar we vonden enkel fris water bij een gemeentehuisje van een piepklein dorpje. We moesten wel 200 meter heen en terug van ons parcours daarvoor. Daar hoorden we dat er een camping was in Duras, wat ons weer wat hoop gaf, want de zon scheen onverbiddelijk hard!! Vanaf de Dordogne waren de beplantingen enkel nog boomgaarden met pruimbomen en druiven. Zwetend trokken we verder tot net voor Duras waar we de camping vonden. Onze tent gezet en een douche genomen: wat was dat zalig dat stromend water over dat bezweet lijf!!! Onze buren waren Nederlanders, die ons uitnodigden om mee te eten met hen, het was een barbeque. Ze vroegen ons uit over onze reis. Een heel gezellige avond: lekker gegeten en gedronken. Gierig waren deze Nederlanders zeker niet, het kwam niet op een blauwe Leffe of een worst of een ribbetje meer of minder !! Voor we het wisten was het al 22:30 uur en moesten we dit verslagje nog schrijven in het donker met de hulp van een taslamp (de ene moest lichten terwijl de andere schreef). De volgende dag was er weer een wandeldag.
Op weg naar Le-Fleix
De brug over de Dordogne
Wat kijken naar de Forellen
Hier zijn we enkele honderden meters van ons parcour afgeweken om vers water te vragen, want warm water heeft maar een brakke smaak!!! Hier in Duras zijn we op zoek gegaan naar een camping Grenspaal van het departement Lot-et-Garonne
Camping gevonden een eindje buiten het dorp, en uitgenodigd door een familie Nederlanders op de BBQ
Het werd laat voor we konden gaan slapen, die mensen bleven maar vragen stellen over onze pelgrimstocht
Omdat er op de camping niemand te bespeuren viel om te betalen, zijn we er deze morgen maar zonder betalen vanonder gemuisd. Op sommige plaatsen hing er mist tegen de grond, wat weer een warme dag voorspelde. In het eerste dorp 'Taillecavat' kochten we ons brood en kregen we van het bakkerinnetje een grote kop koffie die heel lekker smaakte. Ondertussen had de zon de aangename koelte van de grondmist verdreven en was de temperatuur weer flink de hoogte ingeschoten. Steeds golvend en omringd door pruimeboomgaarden en soms nog een druivenveld, onderbroken door enkele stroken maïs, trokken we verder richting 'Saint-Geraud' en 'Lagupie'. Bij het binnen komen van het dorp waren we net twee kleine kinderen die een kermis zagen staan. We hadden grote dorst, en ons water was bijna op. En voor ons zagen we vanuit de verte een café opduiken, de pret kon niet op dat moment!! Na ons pintje te hebben gedronken stapten we naar 'Saint-Bazeille', waar Lionel een nieuw lampje voor zijn taslamp kocht. Dan verder langs de D3 tussen twee rijen bomen. Zalig in de schaduw. Lionel ging tegen een boom gaan staan (zie foto), om te zien hoeveel die boom dikker was dan hij, en het scheelde nogal wat. Wat verder zijn we de rivier de 'Garonne' overgestoken, waar we een tijdje hebben staan kijken naar het water waar enorme grote forellen in de zon aan het spelen waren. Eens over de brug was de pret uit: geen bomen meer, en de zon scheen ongenadig hard. De laatste 13 km waren loodzwaar. Enerzijds door het parcours (altijd maar op en af) en de hitte, anderzijds door het foutief berekenen van de kilometers, want de weg kronkelde veel meer dan op de kaart was aangegeven. Sloffend en op het einde van onze krachten raakten we toch in 'Guérin', waar we een hoekje gras vonden bij het gemeentehuis om ons tentje te plaatsen. We kregen toestemming van de burgemeesterres, die ons nog de sanitaire voorzieningen liet zien voor deze nacht. Ze was waarschijnlijk van een groene partij met haar groene haarlok in haar kapsel. Hier hebben we reeds 899 km afgelegd. Een goeie nachtrust zal hier van pas komen, want morgen is er weer een wandeldag!!
De volgende morgen namen we ons ontbijt op het terras van het restaurant van de camping, er was daar geen mens te zien. Iedereen sliep nog Nog één van de vele kastelen in Frankrijk De wijngaarden waren vervangen door pruimenboomgaarden in deze streek
En de zon gaf weer van katoen, de schaduw van de bomen deed deugd hier Om aan te tonen hoe dik die bomen waren hebben we deze foto genomen
Mooie rivier de "Garonne".
Wat verder in "Guérin" hebben we een hoekje gras gevonden om ons tentje op te zetten vlak bij een winkel en het gemeentehuis
Veel te lekker geslapen!! We hadden graag blijven liggen, maar de plicht riep. Opgestaan, tentje opgeborgen en daarna als ontbijt de rest van ons brood met wat water opgegeten op de trappen van het gemeentehuis. Als bij toeval deed het winkeltje recht voor onze neus ondertussen zijn deuren open. We konden meteen winkelen en vonden alles wat we nodig hadden om de dag door te komen. Alles werd in de rugzak gestopt en daarna waren we vertrokken de hoogte af richting 'Argenton', een klein gehuchtje waar we iets ongewoon zagen: een bar en haarkapper. De bar was gesloten, maar het kapsalon niet. Alles was er nog zoals 100 jaar geleden (tondeuze met de hand, scheerschuim met kwast en scheermes uit de oude tijd), net een museum, maar alles werd nog gebruikt. Er stond wel een hypermodern telefoontoestel die het zaakje wat verbrodde. Jammer dat we daar geen foto's van genomen hebben!! Vanuit 'Argenton' gingen we verder naar 'Casteljaloux', in de schaduw van de bomen zodat het nog tamelijk fris was. Daar genoten we van een lekkere koffie met wat brood en beleg, voor we verder trokken naar 'Pindères'. Op kaart hadden we gezien dat de rest van de dag door bos gewandeld ging worden, en we verheugden ons op de heerlijke schaduw. Jammer genoeg hadden we ons mispakt: het bos was er wel, maar de bomen stonden langs beide zijden te ver van de weg af. De zon stond loodrecht op ons hoofd en de bomen namen alle wind weg, met andere woorden, bloedheet!!!! Zwetend en puffend wandelden we naar 'Sauméjan', waar we eindelijk een beetje schaduw vonden. Lionel moest al een hele plassen, maar hij wilde niet in de felle zon, hij was al bruin genoeg op andere plaatsen zei hij !! In 'Houeillès', onze eindbestemming, aten we een lekkere warme maaltijd in een restaurantje. Het bazinnetje, afkomstig van Pamplona, vertelde dat er 200 m verder een rustpunt was voor toeristen met mobilhomes en trekkers, een grasveld met banken en sanitair. Daar hebben we ons tentje opgezet en zullen er nu een nu een heerlijke rustige nacht beleven. Wat wel van pas komt na zeker aantal kilometers !!!
Op weg richting Argenton Argenton Kerk in Argenton Lange eenzame baan naar Casteljaloux Even uitblazen, en eten en drinken Komt er wel een einde aan die baan vroegen wij ons af? Eindelijk aangekomen in Houeillès En nog een restaurantje gevonden ook, de bazin was afkomstig van Pamplona waar wij nog moesten voorbijgaan Eindelijk eens een warme maaltijd na al dat stokbrood en die koffie
Na deze maaltijd hebben we ons tentje opgezocht om ons verslagje te schrijven
31-07-2009, 00:00 geschreven door Lionel
01-08-2009
Van Houeillès naar Gabarret
We hadden onze wekker vandaag een half uur vroeger gezet om te kunnen wandelen in de friste, en omdat de bakker al om halfzeven open was. Maar de zon speelde ons spelletje niet mee en was er ook bijzonder vroeg bij. Onze route ging in rechte lijn tot in 'Boussès', tussen de sparrenbossen door die enkel door een kerkje en enkele huisjes werden onderbroken. In Arx, niet meer dan een kerk en een vijftal huisjes maar met een heel groot plein met banken (waarschijnlijk meer dan inwoners) zetten we ons op een bank in de schaduw, en aten er ons brood op met een doosje makreel in mostersaus. Vervolgens gingen we verder naar 'Baudignan', waar we het kerkje bijna waren gepasseerd zonder het opgemerkt te hebben. Zo ongelooflijk klein was het!! In 'Rimbez-et-Baudiets' wandelde Lionel iets voorop omdat Roland had moeten plassen. Plots zag Lionel een reclame van Jupiler, dacht een fatamorgana te beleven, en keek vragend om naar Roland. Die lolbroek dat hij is bevestigde natuurlijk onmiddellijk en we gingen op nader onderzoek. Om de hoek vonden we tot onze grote verbazing een hotelletje met restaurant. Wat een geluk!! We hadden dorst en honger, en toen we binnenstapten en de geur uit de keuken ons tegemoet kwam aarzelden we geen seconde... Na een zeer goede maaltijd met zeer vriendelijke uitbaters zetten we onze weg verder. Het was nog 10 km naar 'Gabarret'. Daar hebben we een pintje gedronken aan de hoek in een café. Het was nog snikheet. Geen wolkje te zien aan de hemel, maar twintig minuten later moesten we ons plots reppen naar de camping. We probeerden ons nog vlug in te schrijven maar moesten uiteindelijk toch met pak en zak vluchten tot in het sanitair. Daardoor moesten we ons tentje opzetten tussen twee dondervlagen in. 't Was trouwens een tentonvriendelijke camping: geen enkel vlak stuk gras waardoor we onze tent op het dolomiet moesten zetten, en onze haringen nooit goed vast bleven zitten. Hopelijk waait het niet te veel vannacht. Het bleef maar regenen, en we zijn gaan slapen met een onveilig gevoel!!!
We zijn in de Landes, veel bos, veel schaduw dachten we maar niets was minder waar!! Hier in de streek is er veel houthandel De kerk van Arx, een klein gemeentje
Heel oud kerkje
De zon stond pal boven ons, dus geen schaduw
Ik wist niet wat ik zag!! JUPILER!!! En dan nog een restaurantje ook, dit kwam juist van pas En of het smaakte? De baas, de bazin en de dochter met haar kindje De dochter met haar kindje wilde op de foto met ons De stallingen rond het restaurant Zo ver in Frankrijk zie je nog altijd monumentjes voor de gesneuvelden van WO 1
In Gabarret, zeer slechte camping om tentje op te zetten. Was meer voor mobilhomes ingericht
01-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
02-08-2009
Van Gabarret naar Sion
Ondanks de nacht op de keitjes van het dolomiet en de voortdurende regen hebben we toch goed geslapen. De tentjes moesten we wel druipnat opbergen. Niet plezant!! Noodgedwongen ontbeten we in het sanitair, want de banken waren kletsnat. Aangenaam was het niet!!! Daarna de baan op langs een rustige heuvellende baan tot in 'Réans'. Daar hadden we efkes geluk, want de heren en dames van het bijna onzichtbare dorp waren aan hun 'Jeu de Boules' bezig. In hun bar konden we koffie krijgen en mochten we ons brood opeten. Bovendien kregen we er nog een glas wijn van de streek en een glas Armagnac. Daarna gingen we verder langs mooie, kronkelende en beschaduwde wegen naar 'Manciet'. Bij 'Chez Monique' vertelden ze ons dat er een camping was in 'Sion', en omdat het goed wandelweer was besloten we nog 9 km door te trekken. In 'Sion' aangekomen, na een hellend parcours, was er echter nergens een camping te vinden. Aan een bewoner die daar gewoon op straat stond vroegen we waar die camping ergens was, maar hij zei dat er geen camping was in 'Sion'. Hij wist wel dat er op 1 km daar vandaan een gite was, en hij kende ook de uitbaters, en zei dat ze waarschijnlijk nog zouden langskomen bij hem. Hij wilde hij ze wel eens verwittigen. In dezelfde adem stelde hij ons voor om zijn 'cave' te bezoeken, hij was namelijk een Armagnacstoker en dat wilden we natuurlijk eens zien. Toen wij daar binnen kwamen zagen we enkele tafels met flessen drank tentoongesteld die een winkeltje voorstelde. Lionel zei dat we absoluut niets gingen kopen, dat onze rugzak van 18 kg al zwaar genoeg was. De man zei dat het ook niet de bedoeling was om iets te verkopen, wat we niet helemaal geloofden!!! Hij presenteerde ons een rosé-wijntje en ondertussen belde zijn vrouw naar de gite om te weten of er nog plaats was. De gite was volzet, maar we mochten slapen in hun privé. De uitbaters waren wel nog niet thuis, zij gingen nog eens langs komen om ons eens te zien. Toen kregen we nog een witte, huisgemaakte pineau... en daarna een rode pineau. Daarna mochten we nog zijn instalatie bekijken waarmee hij zijn armagnac stookte. Toen de mensen van de gite binnenkwamen volgde nog een drankje dat een mengeling was van een soort schuimwijn met een scheut armagnac. Daarna gingen we te voet naar de Gite, een prachtig domein waar we hartelijk werden ontvangen door Anne (een Engelse) en Joël een rasechte Fransman. Ze boden ons thee aan met koekjes, terwijl Anne onze kamer klaarmaakte en wij daarna van een heerlijke douche genoten. Daarna hebben we nog heerlijke eendenborst gegeten met van alles erbij. en na nog een lange babbel met Anne en Joël zijn we in ons zacht bedje gekropen. Iets anders dan in een tentje!!!
Typisch Frans huis in het zuiden op weg naar 'Réans'. Hier zijn we in Manciet Hier is er bevoorrading voor pelgrims "Chez Monique" in Manciet Op weg naar Sion waar we hopen een camping te vinden
Hier in Sion hebben gevraagd naar een camping aan een Armagnacstoker, maar die zei dat hij alleen een Gite wist om te overnachten De man heeft ons zijn winkeltje laten zien De man en zijn vrouw hebben ons ook iets aangeboden Hij kende ook Anne (een Britse) en Joël een echte Fransman die de uitbaters waren van de gite We mochten ook zijn stokerij bezoeken, en wat vragen stellen
Hier was het oppassen met al dat straf spul
Na afscheid genomen te hebben van die lieve mensen was het voor ons nog een km wandelen tot aan de gite Daar de gite volzet was, mochten we in hun prive slapen Wat eten, een goeie douche en een bed was alles wat we ons konden wensen
