Roland Cleenewerck, Jozef Dael en Lionel Vandooren
Op 1 juli zijn we vertrokken vanuit Poperinge via Lourdes naar Santiago de Compostela.
Over mijzelf
Ik ben Lionel Vandooren
Ik ben een man en woon in Zonnebeke (Belgie) en mijn beroep is Gepensioeneerd metaalarbeider.
Ik ben geboren op 01/07/1947 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen en Fietsen.
Ik ben gehuwd met Lucrese Keirsebilck en heb een dochter, "Donna" en 2 kleinkinderen "Wannes","Wietse" en +"Warre".
Dropbox
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Zoeken in blog
24-08-2009
Van Hontanas naar Fromista
Opgestaan met de anderen, dus heel vroeg. Het was nog donker, maar wel aangenaam koel toen we Hontanas verlieten, dus hebben we even moeten zoeken naar de pijlen. We vertrokken op een hoogte van 750 meter, vier kilometer ver naar de ruïne del San Antón op 810 meter hoogte. Daarna daalden we af naar "Castrojeriz". Een stadje op 750 meter hoogte dat eigenlijk rond een berg is gebouwd. Boven op de berg staat een ruïne van een kasteel. In "Castrojeriz" deden we ons bijna dagelijks ritueel: koffietijd ! We stapten het dorp door, gans de ronde, bijna vier kilometer richting "Alto de Mostelares" (900 meter) en gingen daarna zes kilometer tot in "Ermita de San Nicolas (770 meter). Daar wilde onze heel gelovige Poolse vriend de ceremonie van de voetwassing meemaken. Dat deden wij niet omdat we dan mogelijk te laat onze eindbestemming zouden bereiken. En daarom namen we afscheid.
Een 200 meter verder kwamen we aan de provinciegrens en stapten de provincie "Palencia" binnen via een mooie brug over de "Rio Pisuerga". Dan gingen we naar "Itero de la Vega", een heel klein dorpje met twee refugen, waar we een pintje dronken. Daar zagen we de Duitser Dietmar terug die we al enkele dagen zien. Hij is ook van thuis vertrokken: in "Stuttgart", en helemaal alleen nog ! Daarna was het nog acht kilometer over ronde rollende keien naar "Boadilla del Camino", echt geen aantrekkelijk dorp (daar hadden we echt niet goed geslapen) maar ons doel lag acht kilometer verder. Nog acht kilometer over rolstenen, bijna het ganse parcours naar "Boadilla del Camino" is met van die losliggende keien bedekt. Maar ons doel lag zes kilometer verder. We wandelden een hele tijd langs het "Canal de Castilla". Om in "Fromista" te geraken moesten we over een sluisbruggetje van 50 c m breed en we moesten denken aan onze vriend Jozef: wat zou hij hier zweten! Na een beetje zoekwerk vonden we een refuge in de nabijheid van een mooi kerkje. Eerst gedoucht en daarna gaan kijken naar een tijdrit van een goed gesponsorde wielerwedstrijd. Na het avondmaal gingen we vlug slapen, want Roland voelde zich niet echt fit vanavond.
Ruïne van "Convento de San Antón" uit het jaar 1146 (12de eeuw)
Castrojeriz, gemeente in de provincie "Burgos" in de regio "Castilië en León". Alles is kurkdroog De ezel loopt een eindje voor de kudde schapen uit
De kerk van Castrojeriz Ruïne in Castrojeriz met de kerk op de voorgrond Ermita de San Nicolas
Oude brug over de Rio Pisuerga De provincie Palencia
Lange eenzame weg
Canal de Castilië
De kerk van Fromista, in dit dorp overnachten we
24-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
25-08-2009
Van Fromista naar Calzadilla de la Cueza
Ze waren weer allemaal vroeg uit de veren vandaag. Roland voelde zich nog steeds slap. Hij had deze nacht vier maal naar de W.C. moeten rennen, ondanks zijn immodium die hij gisteravond genomen had. Tijdens het ontbijt kwam een in Oostenrijk wonende Taiwanese ons vragen of het echt waar was dat wij vanuit België vertrokken waren. Ze heette Paula Sunk Fu en feliciteerde ons. Zij zei dat ze uit "Wenen" was vertrokken: en ze zou 2700 km afgelegd hebben als ze in Compostella was. Je ziet wel: wij zijn bijlange nog niet van de strafste !! Het was heel fris en nat toen we startten. Niet verwonderlijk want het had vannacht geregend en gedonderd. Roland moest vandaag noodgedwongen met buikkrampen vertrekken.
In "Población de Campos" kochten we brood en cola en aten het op, op een bank van het kerkplein. De weg liep in een rechte lijn tussen massa's betonnen paaltjes met de Sint-Jacobschelp er op,tot in "Carrión de los Condes". Daar hebben we onze dorst gelaafd en kochten we een halve liter cola voor onderweg, want er stond ons een stuk van zeventien kilometer te wachten zonder tussenstop !!! We namen er ook afscheid van onze Duitse vriend Dietmar (zie op de foto onderaan) want zijn voet deed pijn en hij wilde deze laten rusten. We verlieten het dorp via een kort stukje asfalt, maar dan!!! zo ver we kijken konden keien, keien en nog eens keien. Ongeveer halfweg vonden we een betonnen picknick bank waar Rapha, onze Spaanse vriend met een mooie Spaanse vrouw zat uit te rusten. We hadden haar al regelmatig gezien maar we kenden haar naam niet omdat ze enkel Spaans verstond. Na de inwendige mens versterkt te hebben, wat Roland steeds beter en beter lukte, trokken we dapper verder over de keien. De zon deed haar werk weer meer dan behoorlijk en het werd bloedheet. Zo ver we kijken konden zagen we keien. En 't was geen oplossing om op het veld te lopen, want daar lagen minstens evenveel keien, en de strobbels van het graangewas. Aan de kant van de weg was het gras grijs-zwart. Het leek verbrand door de hitte.
Plots hoorden we Rapha, onze Spaanse vriend een eindje voor ons luidkeels zingen. Hij had het kerktorentje voor ons ook gezien, maar dat was nog een eindje weg. We hadden geluk. Een gebouwtje net voor het dorp was de refuge, met een rare kwast aan de inschrijvingstafel. De Taise vrouw van deze morgen kwam ook binnen en schreef zich in. De uitbater wees haar haar bed aan, want dat mocht je niet zelf kiezen. Even later zag hij de armen en dijen van Paula met enkele insectenbeten. Hoewel haar benen goed verzorgd waren keerde hij terug met een spuitbus en begon alles te bespuiten waar ze geweest was, zelfs rond het zwembadje langs de achterkant van het gebouw waar ze geweest was, alsof ze de pest had. Erg vernederend. Niemand anders maakte een punt van die beten, die man had smetvrees in de hoogste graad. Gesteund door ons en schreiend, trok ze weg naar een hotelletje 200 meter verder (want daar wou ze zeker niet blijven) waar ze 15 euro moest betalen in plaats van 6 euro. Wij bleven in dat hotel eten en hadden er nadien een gezellige babbel met Paula en een Belgische vrouw. Die vrouw wandelde slechts voor een dag of tien, elk jaar een stukje verder. Daarna zochten we onze slaapzak op want morgen was er weer een wandeldag.
Een lange rechte weg
De duitser Dietmar kwam al te voet van Stuttgart
In 'Carrion de los Condes' namen we afscheid van Dietmar onze Duitse vriend
Deze zonnebloemen zijn zwart geblakerd van de zon Dit is gras Deze calzada is 17 km lang, alleen een picnikbank staat er halfweg De kerk van 'Calzadilla de las Cuesa'.
Aangekomen in de refuge van "Calzadilla de la Cueza", waar we de nacht doorbrachten
25-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
26-08-2009
Van Calzadilla de la Cueza naar Bercianos del real Camino
Roland had een slechte nacht achter de rug. Deels door diarree, maar niet in het minst door het slechte nieuws van het thuisfront. Toen we aanstalten maakten om te vertrekken was iedereen al weg. Zoals gewoonlijk waren we de laatsten. Buiten was het nog donker. Niet zo heel veel later moesten we noodgedwongen halt houden. In 'Ledigos' dronken we een koffie, omdat Roland heel dringend een toilet nodig had. Daarna volgde een onverhard pad naast een grote baan dat we de hele dag zouden volgen: de 'Meseta' van 'Terradillos de Templarios' naar 'San Nicolas del real Camino', waar we een boccadillo bestelden met seranoham en koffie. In ons kielzog kwam ook Paula toe, van wie we even later afscheid namen omdat ze een halve rustdag nam. Een Italiaan met een karretje was hetzelfde van plan.
Wij trokken nog tien kilometer verder langs vlakke wegen naar 'Sahagùn'. Daar lastten we een korte pauze in en stapten we een Ierse café binnen voor een pilsje. Toen we weg waren riep Roland plots 'stop'!! Hij had een apotheek gezien waar we plakband konden kopen voor de schoenen van Lionel. In Calzada de Coto raakten we even de weg kwijt en toen bleek dat we op een alternatieve weg zaten keerden we terug. Mede daardoor, maar ook door de warmte wogen de laatste vijf kilometers zwaar door. Maar toen kwam ons einddoel in zicht: Berciano del real Camino, een stadje met huizen in leemaarde, zelfs onze refuge was gedeeltelijk in leemaarde. De vloer van de refuge was belegd met keien die figuren vormden. Heel mooi !! Ons avondeten werd verzorgd in de refuge, en was heel lekker. We liepen nog even naar het plaatselijk winkeltje om eten te kopen voor morgen, vooral de toespijs moest aangevuld worden. Een bakker vinden we morgen wel. 't Leven is hier voor de rappe hoor ! Je moet eten zodra je er ziet, anders heb je dikwijls de kans niet meer. Daarna vlug ons bedje in want we konden wel wat rust gebruiken!!
Paula Sung Fu, kwam al tevoet van Wenen Ja Paula is gehuwd met een Oostenrijker Een Italiaan met een karretje Leemaarden huizen Zelfs die hopen aarde zijn huizen
Oud brugje en oud kerkje
Oude stadspoort
Onze refuge in Bercianos del real Camino
Mooie vloer Schoenen op een aparte plaats
Gezamelijke maaltijd met de andere pelgrims
26-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
27-08-2009
Van Bercianos del real Camino naar Mansilla de las Mulas
De pelgrims mochten niet buiten voor 06:00 u en daardoor begon het gerammel deze morgen iets later. Het parcours is nog altijd de 'Meseta': rechtdoor, glooiend, onverhard en vooral heel warm!! We passeerden langs 'El Burgo Ranero' en 'Villamarco' tot in 'Reliegos' waar we ondergrondse huisjes zagen die nog steeds werden bewoond. We wisten dat de tocht van vandaag slechts een goeie 25 km was en dat gaf ons, ondanks de warmte, vleugels tot in 'Mansilla de las Mulas', onze eindplaats. Na de inschrijving in de refuge namen we een uitgebreide goeie douche, aten iets, en schreven we dit verslag. Tijdens het schrijven van dit verhaal passeerde die Spaanse vrouw van wie we de naam niet kenden. Ze legde ons met handen en voeten uit dat er in het volgende dorp (zeven kilometer verder) een privé refuge was. Jammer genoeg stond dat niet op onze papieren. Nochtans was dat handig geweest want daarmee hadden we de lange tocht van morgen een stuk kunnen inkorten. Uit pure ontgoocheling (of was het vermoeidheid?) namen we geen foto's van de refuge. We aten nog een pelgrimsmenu met een pintje, en daarna vroeg naar bed.
El Burgo Ranero
De speciale huizen in Reliegos Daar moet het goed zijn als het heel warm is
Spijtig dat we geen foto's genomen hebben van de refuge hier in Mansilla de las Mulas. 't Zal de vermoeidheid geweest zijn zeker?
27-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
28-08-2009
Van Mansilla de las Mulas naar Villadangos del PÃ ramo
Deze ochtend opgestaan om 04:45 u . Heel stilletjes om de anderen niet te wekken. Een brok brood met cola en wat toespijs als ontbijt op de binnenkoer van de refuge en weg waren we. In het donker was het niet moeilijk om de weg te vinden, omdat het nog altijd rechtdoor was. Dat bleef zo tot vier kilometer voor de stad 'Leon'. Gelukkig ontmoetten we een Canadese die een mondje Vlaams kon maar ook Frans en Engels sprak. Dat gesprek brak de eentonigheid.
In 'Leon' kochten we een koffie bij ons eten en namen we afscheid van de Canadese vrouw. We bezochten er de kathedraal, een prachtig bouwwerk. Heel het oude gedeelte van 'Leon' was eigenlijk mooi met als uitschieters, de kathedraal, een stuk verdedigingsmuur en een museum met de naam 'Convento de San Marcos', vanwaar Lionel op de foto zat te kijken samen met een (bronzen) medepelgrim. (zie foto's?) en 'Casa de los Botines'. Schoenen voor Lionel vonden we echter niet. Een kilometer of vier buiten 'Leon' werd de weg opnieuw rechtlijnig, eentonig en onverhard. In 'La Virgen del Camino' kochten we een grote chocoladekoek met een biertje om de inwendige mens te versterken.
Vervolgens ging het in rechte lijn en in één trek dertien kilometer naar ons einddoel, terwijl de zon onze kuiten nog wat bruiner maakte en het gedronken vocht er terug uitperste. In 'Villadangos del Pàramo' liepen we recht op de refuge. Ons eerste werk was een douche nemen om onze verwarmde lichamen wat af te koelen, wat deed dat deugt zeg!! Na de lange douche zochten we eten voor 's anderendaags in een supermercado (grote winkel). Echt super was die niet want het winkeltje was nauwelijks te vergelijken met een kleine buurtwinkel bij ons in België. Ons avondeten bestelden we in een restaurantje, jammer dat de opdienster niets anders dan Spaans sprak, want het was een beeldschoon meisje. Toen onze vochtbalans weer een beetje op peil was schreven we dit verslagje en gingen we rustig slapen.
Daar ligt de stad Léon Middeleeuwse brug Versterkte muren in 'Leon'
Casa de los Botines in 'Leon' De kathedraal van 'Leon' Voorkant van de kathedraal
Mooie deur en timpaan van de kathedraal Prachtig sculteerwerk
Convento de San Marcos in 'Leon' Een pelgrim kijkt uit naar het Convento Eigenaardige huizen Terug ondergrondse woningen Ooievaarsnesten op de kerktoren
Onze refuge in Villadangos del Pàramo
28-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
29-08-2009
Van Villadangos del PÃ ramo naar Santa Catalina de Somoza
Deze morgen op het gewone uur opgestaan en de broodjes met chocolade die we hadden besteld verorberd met een tas chocomelk. Toen we buiten kwamen was 'La Guardia Civil' al naarstig bezig met auto's controleren, die waren er ook vroeg bij !! We liepen een kort stukje langs een wandelpad naast een grote baan. Eerst richting 'San Martin del Camino' en daarna richting 'Hospital de Orbigo'. Daarna gingen we weg van de baan en trokken we de natuur in. Voor ons zagen we de langste authentieke middeleeuwse brug van de Camino. Ze kon zelfs niet in één keer op de foto: een prachtig stukje geschiedenis!
Bij het buiten gaan van het stadje splitsten de oude weg en de variante. Die laatste was wel een kilometer langer, maar zeker de moeite waard. Vooral voor wie van keien houdt natuurlijk. Zowel langszij 'Villares de Orbigo' en 'Santibànez de Valdeiglesias' als in 'Crucero de Santo Torbio': steeds maar op en neer op onverharde weg met veel ronde keien.
Boven op de heuvel bij het kruis zagen we 'San Justo de la Vega' en 'Astorga' liggen. In 'San Justo de la Vega' bestelden we een bocadillo jàmon en een pint omdat het reeds 12:00 u was. Niet veel later, onderweg naar 'Astorga', achterhaalden we Jessy, de Canadese polyglot die met ons op de foto wou, en zelf ook een foto nam van ons beiden. In de verte pronkte de kathedraal al. Voor een spoorwegovergang moesten we een brug over voor rolstoelpatiënten om 'Astorga' binnen te geraken. Vanaf de spoorweg moesten we dan een drietal verdiepingen hoger om de stad te bereiken, die zeer toeristisch was.
'Astorga' is een mooie stad met oude gebouwen: een kathedraal die jammer genoeg achter stellingen was verborgen en een bisschoppelijk paleis een bouwwerk van de beroemde Catalaanse architect 'Antonio Gaudi'. Bij het verlaten van de stad zagen we nog een modern kerkgebouw ook. We moesten nog negen kilometer wandelen, en het was weer heel warm. We dronken een biertje in een bar aan de rand van de stad, en gingen daarna weer op stap. De natuur was heel mooi met miniatuur boompjes en veel dor gras zo ver je kon kijken, tot in 'Santa Catalina de Somoza'. Dat was onze slaapplaats voor vandaag.
De hoofdstraat is van aarde. Omdat er twee refuges waren moesten we een keuze maken. Bij het avondeten zat de refuge vol: mensen zaten in rijen te kijken naar het voetbal op TV. Ambiance verzekerd!! Die Spanjaarden zijn zot van voetbal. Wij bestelden nog een ontbijt voor 's anderendaags om 07:00 u en kropen voldaan in bed.
De rivier "Rio Orbigo". De langste middeleeuwse brug van de Camino Hier werd er soms gevochten en geduelleerd in de middeleeuwen Vanaf hier krijgen we kilometers slechte weg met veel keien Dit duurt kilometers aan een stuk Heel slecht voor de voeten!!
In de diepte ligt 'San Justo de la Vega' en wat verder ligt 'Astorga' Kennis gemaakt met Jessi een Cannadese
Het bisschoppelijk paleis ontworpen door Antonio Gaudi De kerk van 'Astorga' spijtig genoeg in de steigers Een zicht op 'Astorga' Een slingerend pad richting 'Santa Catalina de Somoza'
De hoofdstraat naar 'Santa Catalina de Somoza' Aangekomen in de hele smalle straatjes van 'Santa Catalina de Somoza'
Tijd om wat te rusten, de route voor de volgende dag eens te bekijken, en ons verslagje te schrijven
29-08-2009, 00:00 geschreven door Lionel
30-08-2009
Van Santa Catalina de Somoza naar El Acebo
De biologische klok van Roland werkt nog steeds zeer goed. Dat hebben we vanmorgen ondervonden omdat de wekker van Lionel dienst weigerde. Beneden in de refuge stonden we echter voor een minder aangename verrassing, want de lieve baas had de man van de keuken niet verwittigd, waardoor er in de verste verte geen ontbijt te bespeuren viel. De man die we zochten kwam aan om 07:30 u, wist van niks maar maakte vlug koffie en geroosterd brood met confituur voor ons klaar. Toen Roland wilde betalen wilde hij niets aanvaarden als excuus en hij gaf ons zelfs twee flessen water mee.
O wat was het koud toen we vertrokken! Zelfs Roland ritste zijn sweater dicht, en dat gebeurd niet veel. We volgen een rustig slingerend weggetje dat lichtjes opliep tot 'El Ganso' (van 997 m tot 1013 m). Daarna verder tot 'Rabanal del Camino' tot op 1149 m hoogte, constant op en af. Volgens ons boekje zouden we in 'Foncebadon' (1439 m) een dorpje vinden, maar daar aangekomen was er niets te vinden wat eten en drinken betreft, alles was potdicht!! Gelukkig hadden we nog wat water, voor we de prachtige klim deden naar 'Crus de Ferro' (1517 m), het hoogste punt van de Camino. Eigenlijk is dat vooral symbolisch, want 'Crus de Ferro' is niets anders dan een hoop stenen en een houten paal met een ijzeren kruis er op waar vele pelgrims een steen opsmijten en een boodschap achterlaten.
Daar zochten we alle restjes eten die nog in onze rugzak zaten en deelden met elkaar omdat we langs de weg nog niets gevonden hadden. Twee kilometer verder in 'Monjarin' (1458 m) vonden we iets wat ooit een dorp moet zijn geweest. Er stonden enkel nog twee bewoonbare huisjes: de refuge zelf en nog een ander (waarschijnlijk het verblijf van de uitbater van de refuge). De rest waren ruïnes van huisjes. Daarna ging het weer de hoogte in naar een militaire basis op 1500 m, om daarna vier kilometer af te dalen over een onverhard wegje dat scherp afdaalde naar 'El Acebo' op 1145 m
In dat klein dorpje waren er drie refuges waarvan we er op goed geluk eentje uitkozen. Het was pas toen Lionel het kacheltje in de refuge voorbij liep dat hij zich herinnerde dat hij hier zes jaar geleden ook geslapen had. In 'El Acebo', een mooi dorpje trouwens, vonden we tot onze grote vreugde nog een winkeltje, zodat we toespijs en brood konden kopen voor in de rugzak. Na het avondmaal kropen we vroeg in onze slaapzak want morgen opnieuw een tocht van 36 km
We verlaten het piepkleine dorpje 'Santa Catalina de Somoza' Mooie herinnering voor Roland in 'El Ganso' Dit is een klein winkeltje, in het Spaans: tienda
Cruz de Ferro, waar bijna iedere pelgrim hier een steen bijlegd met een boodschap op Hier gaat het altijd op en af Dit is geen aantrekkelijke refuge hier in 'Manjarin' In dit dorpje stonden nog twee huizen, een refuge en een gewoon huis waarschijnlijk waar de uitbater van de refuge woonde Dit is een prachtig stuk Leuk voor de voetjes, op weg naar 'El Acebo' Lange slingerende weg !! Een heel scherpe afdaling naar 'El Acebo' In de diepte ligt het dorpje 'El Acebo'
Het is weer zeer warm in de smalle straatjes van 'El Acebo' In 2003 toen ik voor de eerste keer hier kwam stond dit kacheltje er ook al. Zes jaar geleden
