Augustus ligt al even achter ons, maar de daarmee gepaard gaande komkommertijd blijkbaar niet. Niet de politici beheren het nieuws, ook niet één of andere orkaan in de VS, neen, Zwarte Piet zwaait zowaar de scepter in alle journaals. Volgens VN-mensenrechtenonderzoeker Verene Shepherd, moet het sinterklaasfeest afgeschaft worden. Ze vindt het een terugkeer naar de slavernij en noemt het hele gebeuren racistisch. Het gaat eigenlijk enkel over Zwarte Piet, maar zonder hem, geen Sinterklaas uiteraard. Een CEO kan zijn bedrijf ook niet runnen op zijn eentje.
Mevrouw Shepherd gaat hier toch wat kort door de bocht. Een storm in een halfvol glas water, zo lijkt me. Moest ze t nu nog hebben over een gebrek aan hygiëne, zou ik haar enigszins kunnen begrijpen. Waarom kan Zwarte Piet zich niet gewoon douchen na zijn drukke werkdag, zoals iedereen? Of zoals de meesten alleszins. Niet iedereen wast zich immers zeer regelmatig. Zo deed ik ooit vakantiewerk in een niet nader genoemde ruitenwisserfabriek in Tienen. Daar had ik een collega, Pierre was zijn naam. Zonder hem te zien of te horen, kon ik weten of hij zich in een straal van 35 meter rondom mij bevond. Pierre moest wel niet door schoorstenen kruipen, dus zijn lichaamskleur bleef min of meer behouden. Dit volledig terzijde. Je kan de zwarte piet ook doorschuiven naar de mensen: als zij hun schoorstenen wat vaker (lieten) schoonmaken, zouden de kaarten anders hebben gelegen. Dan zou de term zwart allicht wegvallen en zouden we het hebben over Sinterklaas en zijn Piet. Daar zal UNICEF op zijn beurt weer niet over te spreken zijn
We zitten dus met een gigantisch probleem. Hoe leg je aan een kind trouwens uit dat Sinterklaas voortaan niet meer komt? Vertellen dat hij op zn 1713e overleden is aan een hartaanval? Zeggen dat zijn stoomboot gezonken is omdat hij indruk wou maken en iets te kort bij de kustlijn voer? Misschien kunnen we de kinderen wijsmaken dat hij door het slechte weer van Slecht Weer Vandaag gevallen is, en daardoor minstens 15 jaar zal moeten revalideren. Tegen die tijd zal de goedheilig man wel vergeten zijn.
Ik houd mijn hart al vast voor 20 april van volgend jaar. Bestaan er overigens zwarte hazen?
Maandag. Prince schreef er in 1984 een nummer over (Manic Monday) maar schonk het twee jaar later aan The Bangles, die er een wereldhit mee scoorden. Zangeres Susanna Hoffs wenst in het lied dat het zondag was. Wel, ik ook. Al zou ik ook genoegen nemen met een zaterdag of feestdag, zolang ik maar kan uitslapen.
Een te late, onbesuisde tackle van een Wezemaal-middenvelder en het als een trein lezend boek In De Ban Van De Bal van Dave Peters, zijn de schuldigen waaraan ik mijn te korte nachtrust wijt. Het vertier in mijn hoofd was op dat moment omgekeerd evenredig aan de pijn in mijn linkerkuit. Als je s morgens op de koop toe 10 minuten te vroeg gewekt wordt door het loeiend alarm van de kapperszaak onder jou, doet dat je niet bepaald opstaan in een opperbeste gemoedstoestand. En ja, 10 minuten zijn op dat moment veel voor mij. Ik hoop dat de poetsvrouw de code van het alarm in haar gsm heeft opgeslagen, op voorwaarde dat ze haar pincode tegen dan nog kent tenminste.
Al bij al kwam ik de werkdag goed door. De man met de hamer ontmoette ik pas toen ik thuiskwam. Zijn werktuig was van hoogwaardige kwaliteit, kan ik u vertellen. Een power nap was mijn enige uitweg. Mijn ogen waren in tegenstelling tot mijn oren al gesloten toen Birgit Van Mol in het VTM-Nieuws van 17u45 het kort binnenlands nieuws overliep. Daarin ging het over weegschalen die bij 6% van de winkels een afwijking vertoonden van wel 10 tot 20 gram per kilo! Geen gesjoemel weliswaar, want het kan zowel in uw voor- als nadeel zijn. Kan niet, vindt de overheid en daarom gaat ze meer controles uitoefenen. Dat willen de winkeliers dan weer niet omdat een nieuwe ijking wel 50 kan kosten Daar is het laatste nog niet over gezegd! Waarom ik dit typ? Wel, ik wil u de zin waarmee Birgit Van Mol dit belangrijk nieuwsitem afsloot niet onthouden: Een afwijking bij het wegen van vleeswaren is minder erg dan een afwijking bij het wegen van goud. Is dat zo, Birgit? Dank je wel, maar voor onze jeugdige kijkers hebben we Karrewiet op Ketnet, en Jacky Lafon is op het moment van jullie uitzending op de set van Familie net aan haar tweede fles cognac begonnen, dus voor hen hoefde u deze scherpzinnige duiding niet te maken.
Trouwens, iedereen heeft afwijkingen dus heeft een weegschaal ook recht op afwijkingen. En dan nog, in mijn kindertijd kreeg ik altijd een schelleke hespenworst gratis.
Achthonderdeenenzestigduizend vierhondervijfenvijftig euro ofwel 861455. Dat is het bedrag dat een geluksvogel won door zes juiste cijfers te voorspellen op de Lotto. Niets opzienbarend, ware het niet dat het winnend formulier door de printer ging in een krantenwinkel 5 km verderop, waar ik zelf regelmatig binnenspring. Misschien ken ik de nieuwe miljonair (in Belgische franken althans) wel. Misschien is het iemand die ik het helemaal niet gun Klopt, situaties als deze brengen het slechtste in een mens naar boven: afgunst en jaloezie zijn nooit veraf. Geld maakt niet gelukkig, volledig mee eens, maar het zou sommige dingen toch vergemakkelijken.
Dat blijkt ook uit de reactie van mijn vriendin: Zoveel geld! Dan zouden we meteen ons droomhuis kunnen kopen! Waarop de luierik in mij de bovenhand neemt en ik domweg antwoord: Dat niet alleen, we zouden zelfs niet meer moeten werken! Die stelling werd door haar snel van tafel geveegd, in tegenstelling tot haar handtas en andere vrouwvriendelijke prullaria, die dezelfde tafel altijd volledig in beslag nemen. Ze heeft wel een punt natuurlijk. Halftijds misschien? probeer ik nog met een aarzelende stem, maar ook dat is blijkbaar geen optie. Ik sluit ons gesprek dan maar af door te zeggen dat we het wel zullen bekijken als het zover is. Dat zal echter moeilijk worden, aangezien we nooit op de Lotto spelen.
Het gesprek stelt me, hoe gek ook, enigszins teleur. Ik zal dus echt tot mijn 65e moeten werken. Misschien brengt De Ideale Wereld soelaas. Ik moet immers nog twee afleveringen inhalen. Het satirisch actualiteitenmagazine is mijn inziens hét tv-programma van het jaar. Zetel in dus, dekentje over mij (welke man durft dat toegeven?) en vrijwel onmiddellijk nestelt onze kat zich in mijn schoot. Als je me ooit gezegd had dat er een kat zou rondlopen in ons huis, had ik je gek verklaard. Ik heb het namelijk niet zo op katten. De charmes van mijn vriendin deden me, in een mogelijk moment van zwakte, toegeven aan haar onophoudelijk gezeur. Maar nu, twee maanden later, zou ik het beestje niet meer kunnen missen, ook al is hij de nieuwe baas in huis.
De Digicorder is inmiddels opgestart. Wat een geweldige uitvinding! Terwijl ik nog even verderspoel, raak ik opnieuw in gedachten verzonken en droom ik verder over lottowinst. Wat zou ik allemaal kopen met pakweg één miljoen euro? Een huis sowieso, een nieuwe auto misschien, eindelijk naar Australië Hoeveel zou ik aan mijn familie geven? Zouden zij wel aan mij geven moest het andersom zijn? Zoveel vragen die erop wijzen dat ik mezelf heel even gefortuneerd waan. In mijn hoofd maak ik al berekeningen. Zelfs het 10-secondenjournaal van Jonas Geirnaert gaat onopgemerkt aan mij voorbij. En net op het moment dat ik de kleur van mijne nieuwe auto aan het kiezen ben, klinkt het van achter de deur: Schatjeeee, het toiletpapier is op! Ook dat nog! Zucht ik nu omdat ik daardoor abrupt uit mijn droom word gehaald, omdat ik moet opstaan nu ik zo zalig onderuitgezakt lig of omdat ik steeds alleen thuis ben, wanneer mij hetzelfde overkomt, met alle gevolgen vandien? Waarschijnlijk zal het wel een combinatie van de drie zijn. Wat wel zeker is, is dat ik ei zo na de butler had geroepen
