Excuses. Dat is het minste wat ik kan zeggen. Ik had immers beloofd vrij regelmatig te blijven posten, maar heb het wat laten afweten. En dat mag geenszins de bedoeling zijn. Zeker niet als je hoort dat je door je uitstelgedrag 'fans' teleurstelt. Nu weet ik hoe Michael Jackson en Beyoncé zich gevoeld hebben toen ze hun optredens in respectievelijk 1997 en 2013 noodgedwongen moesten uitstellen. Ik zou me kunnen verantwoorden maar daar hebben mijn trouwe lezers geen boodschap aan. Michael kon niet optreden omdat hij te zeer was aangedaan door het overlijden van Lady Di, Queen B was uitgedroogd. Natuurlijk was er geen fan die daar blij om was, maar Michael troosten of Beyoncé te hulp schieten met een glas water was wel te veel gevraagd. Waar het op neerkomt: excuses worden vaak niet geloofd of aanvaard.
Het straffe is dat mensen altijd wel excuses verzinnen. Dat begint al in je kindertijd. Geef toe: hoe vaak heb je vroeger tegen de juf of meester gezegd dat je die huistaak niet bijhad omdat je hond die had opgegeten. Ik slaagde er zelfs in te beweren dat mijn kleine broer mijn blad aan flarden had gescheurd. Zou kunnen natuurlijk, tenzij je de jongste bent van vier kinderen zoals ik. Op latere leeftijd vindt je moeder een aansteker in je broekzak, maar uiteraard moest je die bijhouden voor je vriend. Hij rookt namelijk wél, maar als zijn mama dat moest weten... Maar dan nog, liever dat ze een aansteker in je broek vindt dan een sok onder je bed die aan elkaar plakt. Dat is wat iemand mij vertelde hoor...
Toch zijn er wel degelijk mensen die je alles kan wijsmaken en iets te goedgelovig zijn. Dat brengt me naadloos bij de marketeers uit de reclamewereld die daar maar wat graag gretig op inspelen. De actieve bifidus regularis en de L. casei immunitas in yoghurt, de Omega 3 in margarine. Wie weet in godsnaam wat dat eigenlijk is? Maar het bekt lekker en het zal wel gezond zijn, dus kopen we het. En na het nuttigen van onze aankoop voelen we ons meteen een pak beter! Waar ik me soms mateloos aan irriteer, zijn de reclamespots op de radio. Die móeten blijkbaar altijd grappig zijn, maar de humor blijft daar waar ik blijf als ik met mijn vriendin moet gaan shoppen: achterwege.
Zalig waren de tijden toen reclame nog relevant en waarheidsgetrouw was, zonder vergezochte humor of moeilijke termen. De blonde deerne die haar wasgoed nooit had mogen wassen op 60 graden, de gedubde stemmen van de duidelijk Duitse kinderen die zin hadden in iets lekkers en van papa mochten kopen wat ze graag lustten, terwijl papa vergeten was dat mama altijd Kinder chocolade voor hen in huis had. Papa toch! Heerlijk trouwens, die Kinder chocolade. Dat at echt iedereen toen. Behalve mijn hond, die at liever papier.
