De kranten slapen, de mensen slapen en de zon brandt alle gezond verstand weg. Of niet soms?
Kan men zwijgen in een maatschappij die compleet naar de verdoemenis gaat? Ik niet. Het is tijd te spreken, hoog tijd om te spreken, om onze mond open te doen en te laten horen dat er mensen zijn dit het niet aanvaarden dat wij als natie gevechtsvliegtuigen naar Afhanistan sturen met de opdracht om uncle Sam te helpen met hun koloniale oorlog, dat we geen kloten doen aan de toenemende armoede in ons land, dat we ons laten gijzenen door de grote energiereuzen die investeren in kerncentrales, terwijl het Franse voorbeeld nu toch duidelijk moet maken dat het niet zo veilig is als zij wel willen verkopen.
Groen! trok naar de verkiezingen met de boodschap dat we heel dringend iets moeten gaan doen om de klimaatverandering tegen te gaan én dat we oog moeten hebben voor de toenemende armoede. De media beslisten anders... "hét centrale thema was: wie wordt premier van België". Voorwaar een zwaar maatschappelijk probleem! We hebben het ondertussen geweten die premier van dit land is geworden. Ruim een jaar lang hobbelt hij de stootkar van zijn regering van crisis naar crisis en niemand regeert het land. Tientallen serieuze problemen blijven op tafel liggen, want men wil en kan niet samenwerken voor de staatshervorming een feit is. Alles is goed om druk te zetten op de andere partners. Dàt is wat onze regering bezig houdt.
Nooit eerder was het vertrouwen in de politiekers zo klein en verdomme, de mensen hebben nog gelijk ook. Het is intriest, maar bovendien is het ook gevaarlijk. Gevaarlijk omdat we met een sneltreinvaart evolueren naar een situatie waarin de mensen de politiek overlaten een cowboys. Als het er toch niet meer om doet, waarom zuden we dan niet massaal stemmen voor brulkikkers die hard roepen? Mensen kiezen voor de underdog met de grote mond en dito nek. "laat ons dit hele land maar eens in de handen geven van mister ippon" lijkt de tendens dan te zijn.
Onze minister van Oorlog speelt ondertussen met zijn soldaatjes. Kampje bouwen en dan maar paf paf paf roepen. België zal groot zijn op de wereldkaart. We vlammen enkele dorpen overhoop en kijken kwijlend toe hoe grote broer van over de plas on zijn handen klapt. Heel misschien krijgt Crembo dan wel een ijsje van zijn oompje uit Amerika. Walgelijk! Amper enkele weken nadat hij in het parlement beloofde dat er enkel onder strikte voorwaarden zal gevlogen worden, met goeie rules of engagement, zet hij datzelfde parlement volledig buiten spel. Dezelfde Crem die enkele maanden geleden moord en brand schreeuwde omdat het parlement niet gerespecteerd werd door de toenmalige minister. We hadden ooit koningen en keizers, karels de grote en karel de stoute... nu hebben we Pieter de Dictator
Sociaal is het niet beter. Alles wat de gewone man nodig heeft, stijgt in prijs. Luxeproducten dalen. Voor de index is er dus niet écht een probleem. Voor wie hard werkt voor weinig geld is er een gigantisch probleem. Wie leeft van een vervangingsinkomen kan het wel helemaal schudden. En de regering... die peinst in verre zonnige oorden over de volgende verkiezingen... en de taalstrijd.
Taalstrijd... welke taalstrijd? Tijdens de vakantie heb ik avast gemerkt dat de meeste mensen langs één van de ooit explosieve gemeenten aan de taalgrens, zich afvragen waar men in godsnaam mee bezig is.
Onze regering is vakkundig bezig met het land naar de kloten te helpen. Echt ernstige probemen worden opzij geschoven. Milieuverminkingen worden amper kritisch bekeken, het asielprobleem, waarin men grote beloftes heeft gedaan, wordt genegeerd...
Ik ben boos op veel toppolitici die geen antwoorden geven, die geen alternatieven zoeken, die elkaar de strop afbijten om zelf wat meerin beeld te komen. Ik beschuldig die toppolitici die de durf niet hebben om te zeggen dat het verkeerd gaat. Zij verkopen hun geloofwaardigheid om hun zetel te behouden, zij verkopen het volk om in de partijlijn te blijven.
En wij, de burgers zwijgen. In slaap gewiegd, modeloos en ongeïnteresseerd eten we chips en ijs, want het is vakantie. We beklagen ons en zwijgen. Hoe lang nog? Wanneer doen we wat van elke burger verwacht mag worden, wanneer staan we op, ballen we de vuist en zeggen we eensgezind: "Nu is het genoeg geweest"!
Dirk Vos blogt...
