Toen ik de voorbije week keek... waren er zaken waarvoor ik bezweek
De regeringsvorming Dé inzet voor de regeringsvorming was de splitsing van Brussel Halle Vilvoorde. Dagelijks wordt er over gesproken en de onderhandelingen zijn er al enkele keren op afgesprongen. Maar het enige waarover er nog niet onderhandeld werd is... BHV. Bizar toch, niet? BHV is nochtans het dossier waarover heel deze formatie handelt. Niet de klimaatopwaring, niet de toenemende verarming van veel belgen, niet de toenemende prijsstijgingen, niet de belastingsdruk, niet de schendingen van mensenrechten, niet... De Walen zijn de slechte en de Vlamingen zijn de goeie. Dé Vlamingen? Wie zijn dat? De Wever en ik, Leterme en ik? Laat me niet lchen, er is evenweinig gemeenschappelijkheid tussen de Vlaamse onderhandelaars als er is tussen onze hond en de kat van de buren.
Nee, we blijven ter plaatse trappelen. Ondertussen kregen weer heel wat burgers hun belastingsbrief. En wie rekent, die ziet hoeveel hij moet betalen. Als goede burger doe je dit ook? Het dient het algemaan belang. Maar t voelt toch wel wrang aan als je ondertussen weet dat -door de aanslepende onderhandelingen- dagelijks miljoenen euro onnodig de schatkist uitvliegen. Onnodig, want ze verdwijnen omdat we geen regering hebben die kan ingrijpen, die beslissingen kan nemen over die zaken waarvoor we nu dwangsommen betalen, geld verliezen... en da's wel zuur
De Walen Eigenlijk hebben we hat altijd al geweten. Die walen jong, die deugen niet. Het is al erg genoeg dat ze in ons bos wonen, waar we allemaal een vakantiehuisje hebben, waar we forel gaan vissen... Die Walen, het is er erg mee gesteld. Op alles zeggen ze 'non'. Ze zouden eens een voorbeeld moeten nemen aan onze toppolitici. Die hebben tenminste manieren. Zij hebben aan hun kiezers grote beloftes gedaan en willen die ook waar maken. Zo hoort het toch, niet? Laat die vermadelijde Walen meer dwars liggen. We gaan niet plooien. En als ze moeilijk doen, dan zeggen we toch gewoon: "neen", n' est pas?
Flahout ziet ze vliegen De ergste van alle Walen moet Flahaut zijn. Dat zie je al aan zijn verschijning. Hompiedompie, het hoofd van onze heldhaftige strijdkrachten. Ik vind 'm nochtans schattig. Zoals hij in zijn camouflagepak boven een tank uitsteekt, zo doet niemand hem dat na. En dan dat schattige helmpje op zijn hoofd. Zoals hij dat ding op zijn kop zet, zo kon zelfs Jean Luc dat niet. Geef toe, men kan toch geen betere vredesambassadeur hebben dan de veel geplaagde Flahaut. Welke bedreiging gaat er nou uit van zo'n man? Hoewel... hij lijkt het nogal te hebben voor de luchtcomponent van het leger. Geen enkel vliegtuig kent geheimen voor de man. In zijn eentje vliegt ie meer dan de vorige paus ooit heeft gedaan. Daar gaan onze centen weer! En zijn CO² uitstoot overschreidt zonder enige twijfel die van de gehele regering.
Klimaatminister Ja, ook de groenen mogen tevreden zijn. We krijgen een klimaatminister met een superportefeuille. Naast het openhouden van de kerncentrales heeft ie nog één belangrijke opdracht: de CO² uitstoot van ons land verminderen. Dat lijkt me vrij eenvoudig, zo lang men Flahaut geen nieuwe ministerpost geeft tenminste.
Wachtlijsten in de gehandicaptenzorg Helamaal ander nieuws krijgen we uit het Vlaams Parlement. De nobele onbekende minister van welzijn pakt de wachtlijsten in de gehandicaptenzorg aan. Eindelijk gebeurt er iets. Na Mieke Vogels is dit blijven liggen, maar nu komt er schot in de zaak. Minister Vanackere heeft een nieuw systeem uitgedacht. Wie op de dringende lijst staat, krijgt voorrang. Echt nieuw is dit natuurlijk niet, want juist daarvoor dient een dringende lijst. Het vernieuwende zit hem in het feit dat hij zal nagaan wie van die lijst soms een plaats weigert. Want wie dit te vaak doet, die vliegt er af.
Laat ons wel wezen... geen enkele ouder die met een dringende nood om hulp zit, wijst een degelijke plaats af. Maar wat als je een plaats aangeboden krijgt in een voorziening waar je niet kan geraken, zodat je je kind amper kan bezoeken?
Minister Vanackere bedoelt het waarschijnlijk goed, maar komt duidelijk van een andere planeet.
"Een huis vol verhalen" De vrouwen Vijf vrouwen in een huis. Ze werken er, ze slapen er, ze worden afgesnauwd en zijn bang voor controle. Vijf vrouwen uit verschillende landen. Ze ontmoeten elkaar op een vreemde manier en vertellen hun verhalen. Ontroerend, speels, luchtig en vlijmscherp. Een toneelstuk van De Vrouwen (Vieze Gasten). Ik heb genoten met volle teugen!
Tot waar beide zeeën samenkomen Studiedagen zijn doorgaans saai. Niet deze. Een studiedag over de kracht van verbeelding bij interculturele communicatie. Of hoe je via Buber, Levinas en Nagi tot échte ontmoeting komt. Pas dan kan je gaan praten. En da's ook in de politiek zo.
Ik zat vandaag op de trein van Hasselt naar Gent. Plots komen er twee politieagenten de coupé in. Ze monsteren iedereen en wandelen verder. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me op dat moment niet op mijn gemak voelde. De trein is een vervoersmiddel, als daar plots politiemensen in opduiken, dan schrik je wel even. Wàt is er in godsnaam aan de hand?
Vanavond zie ik op televisie dat er een preventieve politie-actie bezig was. Preventief... ok, maar ik heb me nog nooit zo onveilig gevoeld op de trein als vandaag. Dan zie je in 'koppen' dat er ook honden werden ingezet om drugs op te sporen. Wanneer de hond iets vindt, dan wordt de verdachte 'onherkenbaar' gemaakt. Onherkenbaar? Nu ja... je ziet iemand met een wazig gezicht, maar tegelijk zal iedereen die die jongen kent hem herkennen. Dit is ondenkbaar. Bij mijn weten is het gebruik van bvb canabisproducten door meerderjarigen in een niet storende context niet strafbaar. Hier ging het enkel over een vermoeden van bezit. Bovendien ken het best zijn dat de hond residu ruikt, of geur van wanneer anderen in de omgeving van die jongen gesmoord hebben. Maar voor de kijker (misschien de werkgever of docent van die gast) is het een drugsgebruiker.
Hier is toch wel een deontologische grens overschreden.
Een nieuwe blog vraagt een uitgebreide voorstelling. We doen dit in de vorm van enkele vragen.
Waarom politiek en waarom Groen! In het 5° leerjaar mochten we voor het eerst een spreekbeurt houden. Ik kwam als laatste, dat heb je met zo een familienaam. We hadden toen onderwerpen gehad als: het konijn, mijn postzegelverzameling etc... ik sprak over de staatsgreep in Chili. Het zat er dus al vroeg in. In het tweede secundair schreef ik voor het schoolkrantje in Merelbeke over Keizer Bokassa en in het vierde organiseerde ik een leerlingenstaking voor het verkrijgen van blokverlof in het Atheneum. Blokverlof hebben we nooit gekregen en ik vloog buiten.
Ik heb me altijd maatschappelijk bezig gehouden, ook in mijn beroepskeuze. Nu was de tijd rijp om me actief te engageren. De individuele ambities zijn wat gezakt en je gaat breder denken als je veertig voorbij bent, denk ik.
Groen! is de enige logische keuze. Ik ben door en door links, maar zie geen heil in de grote partijen die naar het centrum opgeschoven zijn. Bovendien is het zo dat ik kies op basis van ideologie. Hoewel je gelijkenissen kan zien bij bepaalde standpunten van bvb de socialisten en Groen!, is het uitgangspunt wel verschillend. Ecologisme benadert de wereld vanuit de samenhang van de dingen en hun onderlinge afhankelijkheid.
De economie groeit omdat we vertrekken vanuit een marktparadigma. Wanneer we sociale- en milieuoverwegingen zouden meerekenen, dan zouden we zien dat de economie zoals wij ze kennen op instorten staat. Dat onze maatschappij mensen leegrooft en hen nog dankbaarheid vraagt ook. Meer dan ooit voorheen leven we in een maatschappij die de rijken verrijkt door brood en spelen. Steeds meer comsumeren, steeds meer produceren, want de markt moet groeien... Ondertussen roven we de toekomst van onze kinderen leeg.
Maatschappelijke beroepskeuze... wat bedoel je daarmee? Ik weet het wel, dat klinkt verschrikkelijk blasé. zo bedoel ik het écht niet. Ik verliet de schoolbanken met lager secundair onderwijs en een hoop dromen en frustraties. En ik heb jaren gezweet achteraf. De shiften aan de band hebben geen geheimen meer voor mij. Pas op mijn 25° ben ik gaan studeren. Achter mijn uren en terwijl ik een peuter lopen had. Om rond te komen waren wij toen ook conciërge in een gebouw met omhooggevallen burgerij in Gent. Maar 't is gelukt.
Ik heb dan gewerkt in een integratiecentrum en verschillende instellingen in de bijzondere jeugdbijstand. Dan heb ik 7 jaar voor het Kinderrechtencommissariaat (Vlaams Parlement) gewerkt als ombudsmedewerker. Klachtenbemiddeling en beleidsvoorbereidend werk. Ik schreef mee aan beleidsadviezen rond afvalverbranding, vogelafschikkanonnen en de impact daarvan op kinderen, integrale jeugdzorg en het gelijke onderwijskansen draagt heel wat sporen van mijn werk in een commissie van de VLOR. Ik heb in twee jobs een syndicale afvaardiging weten af te dwingen door referenda te organiseren en degelué te worden. Bevlogen tijden dus.
Wie zijn jouw inspiratiebronnen? Dat is een verschrikkelijk moeilijke vraag. Nu zou ik een aantal citaten moeten bovenhalen zeker?... Als ik op die vraag eerlijk moet antwoorden dan zeg ik: het kloppen van mijn hart.
Als je me zou vragen door wie ik beïnvloed ben, dan kan ik er zeker enkele opnoemen. Om te beginnen mijn vader. Hij heeft me laten zien hoe een maatschappij er zou uitzien als ze rechts geleid wordt. Dan heb je mijn vrouw en kinderen, die ik niet wil zien leven en opgroeien in een maatschappij die geen waarde lijkt te hechten aan duurzaamheid, menselijkheid, vrijheid en solidariteit. Ik hoop dat ze zich mij herinneren als een rare, maar oprecht geëngageerde papa.
Als je verder gaat zoeken zijn er enkele mensen die me zonder het te beseffen de eerste stappen leerden van het kijken naar ecosystemen: ene broeder Tarsitius, mijn opa en een Wielewaler die nu de vader van mijn schoonzus is. Ze hebben me meer geleerd dan je zou denken. Ze leerden me zien wat er gebeurt in onze leefomgeving.
Karl Hansson, die me de kracht van de verbeelding leerde zien op vlak van visievorming.
Er is een vriendin die net als ik kijkt naar de mens en mij heel erg vaak kritisch doet nadenken over ambitie en doelen. Wat is écht belangrijk...?
Dan waren er Marx en Trotzki. Die hebben me absoluut beïnvloed. ... en nog steeds.
Maar tegelijk ook mensen als Ghandi, wat behoorlijk schizofreen lijkt, die combinatie. Ik laat me nog het meest bewust leiden door de visie van Paolo Freire. Maar ook muziek heeft me sterk beïnvloed. Patti Smith, Iggy Pop en vooral Bob Dylan geven me vaak inspiratie in wat ik doe. Niet zomaar romantisch, maar veel dieper dan dat. En dan zijn er twee mensen, twee vrienden die mij zwaar op mijn doos geven als ik ga zweven.
Hoe zie jij je rol als groene politicus in een gemeente als Nazareth? Niet anders dan dat ik ze elders zou zien. Degelijk werk afleveren, kritisch maar correct blijven. Wat goed is moet je steunen, wat verkeerd is aanklagen of proberen verbeteren. Het kan niet simpeler zijn. En om dit te doen moet je werken, nadenken, studeren en durven.Ik krijg soms de zenuwen van mensen die oppositie zien als het vrijelijk spuien van kritiek. Daar bereik je niets constructief mee. Je moet het spel spelen volgens de regels van het spel, maar eerlijk blijven. En durven gaan als het moet.
In onze gemeente betekent dit dat je moet kijken waar er gaten vallen, waar er fouten gemaakt worden. En ze worden gemaakt, wees maar zeker. En dan is het afwegen of die fouten een gevolg zijn van slecht beslissingen, een foute visie of gewoon zaken zijn die kunnen gebeuren. In de eerste twee gevallen zal ik aanklagen. In het derde mee proberen zoeken naar oplossingen.
En ondertussen moeten we de groep uitbouwen. Niemand heeft er iets aan als je goed werk levert, maar ondertussen geen mensen meeneemt die verantwoordelijkheden kunnen en willen mee opnemen. Als je dit niet doet, dan heb je misschein wel kort succes, maar wordt er structureel niets opgebouwd. Politiek is dan ook een werk van lange adem. Twintig jaar geleden zou ik misschien nog gewerkt hebben vanuit de mateloze drang om zelf naar het hoogst bereikbare ambt te streven. Vandaag is dat minder aanwezig. Ik zie soms hoe mandaten worden opgenomen en afgelegd zoals het de mensen uitkomt. Te vaak is een mandaat een trede op de trap naar meer. Dit is de dood van elke politieke partij of beweging. Een mandaat is een verantwoordelijkheid. Als je dit opneemt, dan moet het voor langere tijd zijn, omdat je dit mandaat wilt uitbouwen in functie van een groter geheel. Dàt rendeert op de lange termijn.
Dirk Vos blogt...
Als ik op die vraag eerlijk moet antwoorden dan zeg ik: het kloppen van mijn hart.
