Ik ben Dirk M
Ik ben een man en woon in België () en mijn beroep is IT'er.
Ik ben geboren op 11/10/1967 en ben nu dus 58 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen en schrijven (tiens !).
Ik schrijf verhaaltjes, enkel voor m'n plezier en hopelijk ook voor het plezier van anderen...
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
"a Dirk in space"
Dirk leest voor uit eigen werk
02-10-2007
Leven in een bamboebos
Het is 10 jaar geleden dat onze tuin werd aangelegd. Dit vieren we niet, maar je kan dan ook niet voor alles de BBQ aansteken. De tuinarchitect ging er destijds van uit dat hoe meer verschillende planten je zette, hoe mooier het uiteindelijke resultaat zou zijn. Eén van die plantensoorten was bamboe. Heel mooi, blijft altijd groen en haalt snel de gewenste hoogte. Wat de hoogte betreft zit het wel snor, maar als vervelend neveneffect staan deze plantjes, die ooit nog in een paar schoendozen pasten, nu zowat overal in onze tuin én die van de buren. Het zal, vrees ik, niet lang meer duren vooraleer ons huis opgeslokt wordt door deze woekeraar. Uitgooien die handel !!!
Een offerte voor dit werkje werd ons zeer voorzichtig overgemaakt. Op de briefomslag stond nog net niet de boodschap Niet geschikt voor gevoelige lezers. 1830 in het totaal (en dan is hier gelukkig nog geen sprake van de afronding naar boven ten gevolge van het verdwijnen van de muntjes van 1 en 2 cent) waarvan 460 alleen al voor het afmaaien en wegvoeren van het deel dat boven de grond uitstak. Met een spade begin je er niet aan maar het afmaaien en wegbrengen naar het containerpark leek me doenbaar.
Handen uit de mouwen dan maar en iets meer dan 4 uur later was de klus geklaard. Zo maar eventjes 460 verdiend (of niet verloren) op een halve dag. Je moet al over redelijk wat sporttalenten beschikken om dat te evenaren, al besef ik wel dat iemand zoals Ronaldinho dit verdient door 5 minuutjes op het toilet door te brengen.
De hogere macht die, sinds Eva zich door de zure appel heen beet, niet meer in wereldproblematiek geïnteresseerd is, maakt er de laatste tijd een behoorlijk hutsepotje van. De wereld staat op vele plaatsen letterlijk en figuurlijk in brand en niemand lijkt in staat deze vuurhaarden te kunnen inperken, laat staan te blussen. Veel hulp van bovenaf krijgen we ook al niet. Ik heb eerlijk gezegd de indruk dat Hij zijn dagen vooral vult met mensen pesten, waarmee hij alvast met zn tijd mee is.
Deze morgen had hij het op mij gemunt, net op de dag dat ik graag zonder stress en vooral tijdig op een zeer belangrijke meeting aanwezig wou zijn. Dit plan werd dus door Zijne Heimelijkheid danig in de war gestuurd.
Mijn wekker hoorde te kraaien om 6:30, maar om 7:15 vertelde het elektronisch vernuft op mijn nachtkastje me dat, indien er getoeterd moest worden, hij van mij verwachtte dat ik het alarm zou inschakelen. In zeven haasten en evenveel minuten me dan maar klaargemaakt om met lossen veters, half dichtgeknoopt hemd en een voorverpakte suikerwafel naar mijn auto te spurten. Iemand, God (hij weer) weet wie, had de dag voordien het lumineuze idee de binnenverlichting te laten branden. Misschien dat hij/zij dacht dat de verlichting wel uit zichzelf ging doven... Wel, ik kan hier bevestigen dat de proef voor de volle 100% geslaagd was, want toen ik het contactsleuteltje een kwartslag draaide, lichtte de vertrouwde kerstverlichting slechts een nanoseconde op. Bob de Bouwer, kunnen wij het maken? Ja, maar het vraagt tijd.
Startkabels bij de hand, klaar om aan de batterij te bevestigen.
Startkabels terug neerleggen.
Motorkap openen.
Starkabels oprapen, in elke hand een klem.
Hoofd gestoten tegen de rand van de motorkap.
Met een van pijn getrokken gezicht, de kabels op de batterij geploft.
De andere uiteinden van de kabel vastnemen en opnieuw neerleggen.
Motorkap van de andere auto openen.
Startkabels opnieuw oprapen.
Damn, 10 cm te kort.
Startkabels terug neerleggen.
De auto instappen om hem te verplaatsen.
Terug uitstappen en naar de andere auto. Deze start niet.
Autos spiegel tegen spiegel geplaatst.
Kabels nogmaals opgeraapt en uiteindelijk aan de batterij bevestigd.
Na enige moeite zat ik dan achter het stuur van mijn auto, kon ik starten en de hoogtechnologische bedrading wegnemen. Ik was op weg!
Met een beetje geluk zou ik de trein van 8:00 nog halen, maar Hij had andere plannen.
Net voor me, in de laatste rechte lijn, zeg maar, stond een vrachtwagen dwars over de weg, bezig aan een manoeuvre dat met een Smartje al niet gemakkelijk zou zijn. Achteruit dan maar. Dit werd me echter toetergewijs afgeraden door de auto vlak achter me. Een mens zou voor minder een stuk uit zijn stuur bijten, maar zo ver wou ik niet gaan. Een opkomende maagzweer verder, was de baan vrij en ik kwam nog net op tijd om de trein in de verte te zien verkleinen. De volgende trein zou 20 min later zijn. Nu zijn 20 minuten kosmisch gezien uiteraard verwaarloosbaar, maar voor iemand die weldra op kantoor verwacht wordt, onwaarschijnlijk lang. Resultaat: 5 minuten te laat stormde ik, overlopend van stress, de vergaderruimte binnen. Onmiddellijk had ik de aandacht van alle aanwezigen, inclusief de departementsdirecteur. Steun van bondgenoten kon ik nu ook al vergeten. Ik haat laatkomen!!
God bestaat dus wel degelijk al zou een mens soms wensen dat het niet zo was en dat Darwin toch gelijk had.
Vandaag las ik in de Metro een plezierig stukje over een vrouw die, om het seksleven nieuwe impulsen te geven, haar man handboeien had omgedaan. Deze bleken echter, ik veronderstel na de activiteiten, niet meer los te kunnen. Ten einde raad werd dan eerst de politie opgeroepen, later de brandweer. Er stonden, op het hoogtepunt van de roem, twintig vreemde mensen in de slaapkamer om de onfortuinlijke man te helpen. Deze laatste kon enkel maar geboeid ) toekijken.
Dit doet me denken aan een boek van Stephen King dat ik ooit eens las. In dit verhaal waren man en vrouw op vakantie in hun buitenverblijf. Ze stoeiden en boeiden er vrolijk op los en klonken de handen van de vrouw vast aan het bedhoofd. De man maakte echter een ongelukkige val en brak zijn nek. De enige die de vrouw kon bevrijden was dus dood. Nadien ging het over in horror (ah ja, King is de schrijver), maar mijn geheugen laat me verder in de steek.
Sindsdien gebruiken we de handboeien enkel nog als de kinderen in de buurt zijn.
Een collega met Duitse roots kwam deze morgen mijn bureau binnen gewandeld. Hij wenste me in vlekkeloos Nederlands goedemorgen. Op zich niet zo heel moeilijk voor een Duitser omdat dat woord nu net hetzelfde is in het Duits, minus de scherpe randjes, maar het is een begin. Na mijn spontane goedemorgen, hoe is het met je? antwoordde hij met enige trots stif goed...
Nu heb ik veel respect voor anderstaligen die moeite doen om zich in het Nederlands uit te drukken maar mijn hiklach kon amper onderdrukt worden. De jongen had helemaal geen platvloerse, West-Vlaamse gesprekspartner ontmoet maar had zich in zijn geboortestreek een vertaalboekje Duits-Nederlands aangeschaft. Niederländisch für dummies zeg maar. In de sectie begroetingen stonden een aantal mogelijke antwoorden waaronder Stijf goed. Hij had het dan blijkbaar ook nog op zn West-Vloams uitgesproken. Naast deze rare woordkeuze en het oubollige gijen stond het papieren onding boordevol on-Nederlandse woorden en uitdrukkingen.
Het Nederlands zal steeds een cult taal blijven tenzij het stijf snel verandert.
Neen, ik heb geen writers block! Ik heb op dit ogenblik even andere dingen te doen. We hebben al een tijdje de onweerstaanbare drang om een sauna en een obligatoire, bijhorende jacuzzi (ook wel Spa bruis genoemd) aan te schaffen en nu zijn we dan ook werkelijk uit onze mouwen gestroopt. Nu even geen verhaaltjes dus (als daar al iemand op zat te wachten tenminste).
Om de blog toch gedurende deze periode levend te houden, pas ik het VRT-principe toe. Ik ga namelijk herhalingen publiceren. Maar vermits ik pas in jaargang 1 zit, zou het een beetje dom zijn nu al mijn eerste schrijfsels opnieuw te posten. Neen neen, ik ga teruggrijpen naar dingen die ik al heel lang bewaar omdat ze gewoon heel goed zijn. Ik heb ze niet zelf geschreven wat jullie toch enigszins moet verwonderen.
24 uur in een dag, 24 bierflesjes in een krat, toeval?
Als alles goed gaat, heb je waarschijnlijk iets over het hoofd gezien.
Als ik de dood overleef, overleef ik waarschijnlijk alles.
Iedereen kan stoppen met roken. Het is veel moediger om kanker te aanvaarden.
Ik ben niet gespannen, alleen heel, héél alert.
Ik geloof niet in bijgeloof, dat brengt ongeluk.
Ik heb me voorgenomen om eeuwig te leven, tot nu toe gaat dat goed.
Ik mag dan gek zijn maar ik kan wel vliegen.
Ik wil sterven in mijn slaap, net als mijn grootvader. Niet roepend en tierend zoals de passagiers in zijn bus.
Je dorp heeft gebeld. Ze willen hun idioot terug.
Kritiek is nog niet half zo efficiënt als sabotage.
Mijn minderwaardigheidscomplex is niet zo goed als het jouwe.
Onlangs kreeg ik van een Franstalige collega een e-mailbericht met een onbegrijpelijke Nederlandse tekst. Nu staat de brave man niet meteen bekend als expert in vreemde talen, maar dit was echt wel heel gortig. Toen ik hem heel voorzichtig aan zijn verstand probeerde te brengen dat het toch niet helemaal duidelijk was voor mij, zei hij met enige trots dat hij de Nederlandse tekst had laten genereren door Babelfish. Dit blijkt na grondig onderzoek een website te zijn die teksten vertaalt naar een vreemde taal naar keuze.
Ik heb, bij wijze van test, even een van mijn blogteksten (Daar zijn vrienden voor) met de Babel-mixer (Nederlands naar Frans) bewerkt met dit als resultaat:
"Uit quel matériel est le vervaardigd?" ; eux si je demande pendant que ses doigts sveltes les vingt centimètres longue barre liefkozen."Roestvrij l'acier. Inox comme cela dans le volksmond ne s'appelle pas "le dis fièrement me sans. "Me weet qu'existe il aussi dans le kunststof, mais ma femme a voulu absolument ce modèle". "Et ce topje ici au devant... ou est que le verso ". "Non non qui est le devant. Tu il remarquera bien quand tu l'utilises. Il est à servir facilement véritablement entier . et un bourgeon et un interrupteur pour le choix de la vitesse. Comment plus haute la vitesse, tu es comment rapidement prêt ", je dis avec un knipoog évocateur. "Et ta femme utilise lui beaucoup, tu dis". "Oui, au moins une fois par semaine et parfois l'aide m'une main, mais c'est l'exception eerder que la règle". "Tu le peux comment longtemps manquer?". "Un quelques les jours aucun problème ne peut être véritablement, ma femme bien paire sans pu". _ pendant que je aussi avec son accompagner vers le la porte pour son laisser sortir penser je comment nous dans le commencer pas si flotter pour pouvoir. "Oh oui, encore un couple de conseils. Il est meilleur que tu lances le descendre d'abord entièrement jusqu'en bas et lances alors et bouge lentement pendant que tu fais monter peu à peu la vitesse qui le meilleur résultat "donne. Elle sourit et fléchit comme si elle le comprend entièrement. Un meid fin à vrai dire et heureusement mais. Tu ne cèdes pas en définitive telle splendeur d'un staafmixer à tout le monde.
Nog erger wordt het als je de tekst nadien terug naar het Nerderlands laat vertalen:
"Uit welk materiaal is vervaardigd?" ; zij als ik vraag terwijl zijn ranke vingers de twintig centimeters lange staaf liefkozen."Roestvrij l'acier. Inox zoals dat in volksmond s'appelle "le zegt trots me zonder niet. "Me weet qu'existe heeft hij eveneens in kunststof, maar mijn vrouw absoluut dit modèle" gewild;. "Et dit topje hier aan de voorkant... of is dat de achterkant ". "Non niet die de voorkant is. Jij zal hij goed opmerken wanneer jij l'utilises. Hij is te dienen gemakkelijk werkelijk geheel. en een knop en een schakelaar voor de keus van de snelheid. Hoe hoger de snelheid, jij is hoe snel klaar ", ik zeg met een veelbetekenende knipoog. "Et gebruikt jouwe vrouw hem veel, jij dis". "Oui, minstens eens per week en soms l'aide m'une hand, maar eerder c'est l'exception die règle". "Tu kan het hoe lang manquer?". "Un de enkele dagen kan geen enkel probleem werkelijk zijn, mijn zeer even vrouw zonder pu". _ terwijl ik eveneens met zijn naar de deur vergezellen voor zijn laten weggaan denken ik hoe wij in met het beginnen niet als drijven om te kunnen. "Oh ja, nog een paar van adviezen. Het is beter dan jij lansen het volledig naar beneden gaan d'abord lage jusqu'en en lansen dan en verplaatst langzaam terwijl jij snelheid laat beetje bij beetje stijgen die het beste "donne resultaat. Zij glimlacht en neemt af alsof zij het volledig omvat. Meid een eind in feite en gelukkig maar. Jij staat ten slotte dergelijke pracht niet af d'un staafmixer aan iedereen.
De trein is naast altijd een beetje reizen, de ideale plaats om mensen te observeren. Iedereen lijkt zich erg op zn gemak te voelen en doet wat hij/zij ook in het eigen stulpje zou doen. Voer voor sociologen.
Neem nu de man die voor me zit. Ik zie hem dagelijks de trein opstappen en plaatsnemen in zijn hoekje. Ik noem hem de tennislezer omdat hij, met zijn neus tegen de krant, zijn hoofd heen en weer over de kolommetjes laat gaan. Om zijn ogen enigszins tegen agressieve artikels te beschermen, draagt hij een bril met centimeters dik veiligheidsglas.
Of die twee vrouwen die tegenover elkaar zitten en de hele tijd door kletsen over de kinderen, de hulpbehoevende moeder, de echtgenoot-die-nooit-wat-uitricht-als-hij-eens-niet-op-café-zit en andere boeiende onderwerpen. Elke dag ben ik benieuwd naar de laatste nieuwtjes, alsof het een aflevering van Thuis of Familie betrof. Ik verwacht trouwens één dezer dat nonkel Gust eens goed zijn gedacht gaat zeggen tegen ons moe.
Aan de overzijde van het gangpad zit een mooie, stijlvolle dame te bladeren in een tijdschrift. Ze is zich duidelijk bewust van haar knappe uiterlijk, niet van haar arrogantie.
Naast haar zit een yuppie in een donkergrijs kostuum van Hugo Boss. Op zijn laptop, die op het kleine onhandige tafeltje balanceert, wisselen de tabellen en grafieken elkaar in een razend tempo af. Aan zijn rechteroor is een hoorapparaat-achtig GSMetje bevestigd, klaar om binnen een fractie van een seconde een uiterst belangrijk telefoontje aan te nemen. Nog een paar maanden eer zijn Master in snelnaareentopfunctieologie begint te renderen en hij genoeg geld heeft om een comfortabel plaatsje in eerste klasse te kunnen betalen.
Dit alles wordt opgeluisterd door een ritmisch deuntje, komend uit de oortjes van een iPod die eigendom is van een tiener, helemaal achteraan onze wagon. Ik hoop dat de medici, uiterlijk eind volgend jaar, synthetische vervangtrommelvliezen op de markt brengen om de duizenden iPod gedupeerden te kunnen behandelen.
De trein, een paradijs voor sociologen én inspiratieloze bloggers.
Een presentator (m/v) van de openbare radio daagde de luisteraars uit een zo lang mogelijke tekst te schrijven waarin alle woorden begonnen met dezelfde letter. Zoiets als zeven Zaventemse zotten of zoals mijn vorig blog-tekstje, maar dan zonder vals te spelen. Pa verslond toen de ene 5 sterren doorloper na de andere en was daardoor zeer creatief met taal.
Het is zonder twijfel bijkans 30 jaar geleden, maar ik zie het tafereel nog voor me: een tafel bezaaid met volgeschreven vellen en pa die onmogelijke zinsconstructies zat te mompelen. En de geur van die avond. Ik kan hem mij nog steeds herinneren. Het was een mengeling van zware tabak, zweet en Douwe Egberts fokkie. Intuïtief voelde ik dat er geschiedenis geschreven werd. Daar zat ik, de groene Dikke Van Dale, met zn versleten kaft, opengeslagen op de letter W. Nerveus wiebelend met mijn benen en af en toe trots een nog niet genoteerd, bruikbaar woord dicterend. De letter W bevond zich toen nog in deel 1 van 1, maar als alle woorden, die ten behoeve van ons voordeel ter plaatse uitgevonden werden, ook meteen bekrachtigd zouden zijn door de auteurs van de Dikke, was een tweede deel zeker geen overbodige luxe geweest.
Uiteindelijk heeft hij niet gewonnen. Iemand anders had een flauwe opsomming gemaakt en overtrof op die manier mijn vaders compositie met gemak in aantal woorden. Toch werd zijn tekstje voorgelezen omdat het een echt verhaaltje was dat goed in elkaar zat. Het voelde op die manier een beetje alsof hij de publieksprijs kreeg.
De tekst is verloren gegaan maar ik kan de eerste zin nog precies navertellen alsof het de Marseillaise betrof. Het hele verhaaltje was minstens drie keer zo lang. Hier komt het.
Wekelijks wild waaiende woeste westenwinden willen waarschijnlijk waarschuwend werken, waardoor wankele woningen wellicht weggeblazen worden.
Vind je het erg dat ik haar nog steeds ontmoet? Doet mijn mening er dan nog iets toe? Maar, ben je niet blij dat ik het je vraag? Zie ik er soms blij uit? Kan je het me dan niet vergeven? Hoe zou je zelf reageren? Heb jij dan ook geheime ontmoetingen? Heb ik dat gezegd? Bedoelde je dat dan niet? Waarom probeer je nu de rollen om te keren? Doe ik dat dan? Zeg, denk je dat ik naïef ben? Wil je me dat in de mond leggen? Wil jij nu eens ophouden met die onzin? Bedoel je deze discussie? Ben je me nu echt voor de gek aan het houden? Heb ik al ooit een vrouw voor de gek gehouden? Bedoel je soms die andere vrouw? Draait het bij jou daar dan allemaal rond? Had je dan iets anders verwacht? Je vindt het toch niet erg dat ik haar nog steeds ontmoet? ...
Twee medewerkers van het weekblad Flair hebben, puur uit wetenschappelijk oogpunt uiteraard, aan nietsvermoedende medemensen van het andere geslacht, botweg gevraagd of ze zin hadden om met hem/haar eens lustig van bil te gaan. De niet contractueel vastgelegde kruisbestuiving, zeg maar. Ook nog genoemd: de niet aan regels onderworpen uitwisseling van lichaamssappen. Het lijkt me overduidelijk dat ze er bij Flair, het weekblad voor de ruimdenkende vrouw, op uit waren het bewijs te leveren dat Vlaamse jongens of de mannen in het algemeen, gewetenloze, gore geilaards zijn. Want uit hun onderzoek blijkt nu dat 44% van de aangesproken heren bereid waren om, na de daad wel te verstaan, nader kennis te maken met de uitdaagster. Om nog wat zout in de wonde te strooien vertelde men er nog even bij dat niemand van de vrouwen bereid was gevonden voor een kofferbezoek.
Ikzelf ben nog nooit op die manier benaderd maar ik durf gerust te stellen dat er een grote kans bestaat (zon 56%) dat ik resoluut neen zeg.
Nu werd dit onderzoek uitgevoerd door Flair, het blad dat vrouwen aanspoort te revolteren tegen de natuurlijke seksuele drift van echte mannen. In naam van alle misnoegde mannen wil ik me opofferen om deze test opnieuw te doen en daarom doe ik een oproep aan alle vrouwelijke lezers van mijn blog om me een oneerbaar voorstel te doen. Ik zal het bewijs leveren dat ik minder dan 44% van de verzoeken zal inwilligen. Wie meerdere voorstellen doet verhoogt uiteraard haar kansen.
Binnen twee weken maak ik mijn resultaten bekend aan de pers.
Happy people have no stories (vakantieverhaal deel 3)
Met een smak bonken we tegen de tarmac van de luchthaven van Palma, onmiddellijk gevolgd door een oorverdovend lawaai.
Mallorca, here we are! (x2)
Moderne luchthaven en koffers tijdig op de transportband. Toestanden zoals in Rome zijn hier gelukkig vreemd.
Even nagevraagd, bus R25 zou ons in geen tijd naar ons hotel brengen.
Colonia Sant Jordi, here we come! (x2)
Geloof me nu of niet. Ik ben dus helderziend. Eén van de vele talenten waarvoor ik tot ver over de grenzen, Mallorca bijvoorbeeld, bekend sta. Met de armen een trechter vormend en de ogen gesloten, beweer ik dat we op de verkeerde bus zitten. Ik zeg het dan ook aan iedereen die het horen wil behalve tegen de buschauffeur en dat bleek achteraf een vergissing. Resultaat, meer dan een uur later dan voorzien in ons hotel.
Colonia Sant Jordi, here we are. (pfff. x1)
Het is 10 uur s avonds. Het restaurant is dicht en er wordt ons een strafmaaltijd op basis van gedroogd zeewier en spontaan veraugurkte komkommers voorgezet.Happy people have no stories.
Tijdens de vlucht, die minder dan 2 uur duurt, lijkt het alsof onze bus constant over kasseien bonkt. Dit wordt dan ook nog telkens benadrukt door dat irritante geting. Een vliegtuig voelt zulke problemen gelukkig goed aan en lost dit op door extra met zijn vleugels te wapperen. Een Spaanse rondborst, bil en buikige stewardess vertelt ons in het Duits met een Franse tongval iets over turbulentie.
Turbulentie Neem dat woord nu eens even in de mond. Probeer dat eens te laten rijmen met een vliegtuig in nood. Stuur eens de boodschap Mayday, mayday. Vlucht IBW7306 vliegt door een zone met ernstige turbulentie!, naar de dichtstbijzijnde verkeerstoren. Negen van de tien dat de verkeersleider van dienst eerst nog zijn dampend bekertje koffie leeg slurpt alvorens wat dan ook te ondernemen.
Turbulentie Ik hoor het nog eerder de babysit kakelen. De kleine had net na zijn papje wat last van turbulentie, maar hij is even op het potje geweest en toen was het over.
Na een vol uur schokken en beven is het ergste geleden. Ik vermoed dat we net de kasseistrook in het bos van Wallers-Arenberg voorbij zijn. Het zuurstofmasker, dat ik uit het plafond losgepeuterd had, bengelt nutteloos voor mijn neus.
Onder ons schuift het laatste strookje land voorbij. Wat daar tegenaan pletst moet de Middellandse zee zijn. Hier neerstorten geeft ons de meeste kansen op overleven. Hopelijk zijn er genoeg reddingsbootjes in dit vliegtuig.
Reizen met de auto naar het zuiden, dat is volgens een huis-tuin-keuken GPS zon 10 uurtjes rijden. Zou kunnen. In november!
In juli en augustus echter doen we dat plots met zn allen. Autos worden volgepropt met dingen die onmisbaar zijn of op zijn minst het je weet maar nooit label dragen. Blij dat we daar nog ergens de kinderen tussen krijgen. Tel bovenop die 10 uur rijtijd nog eens de helft en je komt in de buurt van Zuid-Frankrijk.
Dáár doen wij dus niet aan mee! Vakantiebestemmingen waar je zonder deftig amfibievoertuig haast niet geraakt, staan bovenaan ons lijstje. Op weg dus naar Brussels Airport.
Is dat nu ons vliegtuig?! Het lijkt wel alsof er destijds verkenningsvluchten boven Bagdad mee uitgevoerd werden en de kogelgaten onhandig werden gedicht. Het angstzweet loopt me over de rug. Begrijp het nu niet verkeerd. Mijn kantoor is op de 2de verdieping en ik ben wel eens bij de directie op het 7de geweest. Neen, hoogtevrees heb ik niet, maar met dit gedrocht ga ik voor geen geld mee! Geen denken aan!!!
Uiteindelijk dan toch, al zijn er wel wat mensen aan te pas gekomen om me te overtuigen. Aan de strepen op de schouders te zien waren het vast en zeker belangrijke mensen. Ik voelde me zelf ook niet onbelangrijk, want wie kan er zeggen dat er voor hem of haar, een vliegtuig vol ongeduldige toeristen, een heel half uur aan de grond gebleven is?
Pas toen ze me verzekerd hadden dat dit vliegtuig nog nooit gecrasht was, liet ik me dan toch naar mijn plaats brengen. Zelfs geen noodlanding? stribbelde ik nog even tegen. Daar had de piloot dan weer heel wat ervaring mee, zo repliceerde de dikbuikige man, die uitbundig gedecoreerd was met sterren en strepen. En ervaring is in deze branche onontbeerlijk, vind ik zelf. Denk maar dat je in een bus zit. Ik had jammer genoeg ooit de film Speed gezien
Een boswachter op Gran Canaria gaf toe dat hij een bos in brand stak omdat zijn contract niet werd verlengd. Door deze daad hebben ze uiteraard opnieuw meer boswachters nodig. Die moeten dan met zn allen op het nieuwe bos wachten
Deze morgen was er op het radio 1 nieuws een item over de verjaardag van de gasramp in Ghislenghien. Nieuwslezer Johan Janssen berichtte dat de rivalidatie moeizaam verliep. De rivalidatie. Hiermee bedoelde de vindingrijke Johan (of zit mijn kwis-vriend Ruud Hendrickx hier voor iets tussen?) dat, door de rivaliteit tussen de verschillende ziekenhuizen en brandwondencentra, de revalidatie niet zo best vlotte. De woorden met betrekking tot eenzelfde onderwerp werden samengevoegd waardoor de zin beduidend korter werd.
Met deze techniek zorgde de immer ernstige Johan voor een zekere tijdwinst. Het vergt enige inspanning om deze, voor mij nieuwe doch geniale, zinsconstructie te ontcijferen en correct te interpreteren maar eens er mee vertrouwd zal men merken dat zinnen, berichten of hele conversaties drastisch ingekort kunnen worden wat een economisch voordeel zal opleveren. Ik zie het niet onmiddellijk als wetsvoorstel opgenomen in de lopende formatiegesprekken maar al zeker zou dit een onderdeel moeten worden van het leerpakket vernieuwd Nederlands.
Om de twijfelaars over de streep te trekken, geef ik alvast een aantal voorbeelden die het nut aantonen.
Op 9 augustus 1993 werd prins Albert gekroond tot koning der Belgen. Prinses Paola werd daardoor de zesde koningin.
Door het samenvoegen van de woorden koning en kroning kan deze zin ingekort worden als volgt:
Kroning Albert zorgde voor kroningin Paola.
Ana Cajamarca en haar elfjarige dochter Angelica, worden vanavond naar het Zuid-Amerikaanse Ecuador uitgewezen.
Uitwijzen en Zuid-Amerika kunnen een woord vormen zonder aan duidelijkheid in te boeten:
Ana Cajamarca en haar elfjarige dochter Angelica, worden vanavond zuidgewezen.
Ik zal alvast mijn dossier vervolledigen en indiensten (indienen bij de bevoegde diensten). Degene die zich geroepen voelen om, aan de hand van extra voorbeelden, mijn voorstel te steunen, kunnen reageren op deze tekst.
"Uit welk materiaal is het vervaardigd?" vraagt ze me terwijl haar slanke vingers de twintig centimeter lange staaf liefkozen.Roestvrij staal. Inox zoals dat in de volksmond heet zeg ik haar niet zonder trots. Ik weet dat er ook in kunststof bestaan, maar mijn vrouw wou absoluut dit model.
En dat topje hier aan de voorzijde of is dat de achterzijde.
Neen neen, dat is de voorzijde. Je zult het wel merken wanneer je hem gebruikt. Hij is echt heel makkelijk te bedienen. Een aan en uit knop en een schakelaar voor het kiezen van de snelheid. Hoe hoger de snelheid, hoe sneller je klaar bent, zeg ik met een veelbetekenende knipoog.
En je vrouw gebruikt hem veel, zeg je.
Ja, minstens een keer per week en soms help ik haar een handje, maar dat is eerder uitzondering dan regel.
Hoe lang kan je hem missen?.
Een paar dagen kan echt geen probleem zijn, mijn vrouw zal wel even zonder kunnen.
Terwijl ik even met haar mee loop naar de deur om haar uit te laten denk ik er aan hoe wij er in het begin niet zo vlot mee om konden. Oh ja, nog een paar tips. Best is dat je hem eerst helemaal tot beneden laat gaan en dan langzaam op en neer beweegt terwijl je de snelheid beetje bij beetje opdrijft, dat geeft het beste resultaat. Ze glimlacht en knikt alsof ze het helemaal snapt.
Een fijne meid eigenlijk en gelukkig maar. Je geeft zon pracht van een staafmixer ten slotte niet aan iedereen mee.
Ze hebben Jack meegenomen, zei mijn zoontje Jorgen toonloos toen ik in de vooravond na een vermoeiende dag thuiskwam. Hij stond tegen de afsluiting, wezenloos voor zich uit te staren, zijn vingers door de mazen van de Bekaert afsluiting. Jak, who the f is Jak?, vroeg ik hem zonder veel interesse. Dzjek, papa. Dzjek heet hij. Ze waren met twee en sleurde hem ruw een bestelwagen in. Ik begon me nu toch wel zorgen te maken omdat Jorgen nog steeds naar éénzelfde punt bij de buren keek. Ik kende helemaal niemand die Dzjek, Jak of iets van die strekking heette en de buurman heet Paul zodat een spraakverwarring vrijwel uitgesloten was. Wie is Dzjek, jongen? vroeg ik hem met stijgende belangstelling. Je weet dat toch, papa. Het grootste schaap. Het papa-schaap.. Hij bedoelt dus dat lelijke mormel dat het nodig vindt mij om 5 uur s morgens wakker te blaten en dat irritante lawaai tot s avonds laat volhoudt. Mooi zo! Toen waren ze nog met twee, tarataratara, jubelde het kinderrijmpje in mijn hoofd. Afgevoerd naar de slachtbank, klaar voor consumptie. Mama schaap en kleine Froezel zullen best wel droevig zijn nu, ging zoonlief verder. Het vrolijke deuntje in mijn hoofd stopte op de manier zoals een grammofoonplaat pleegt te doen wanneer de stekker plots wordt uitgetrokken. De beelden van het gospel bandje werden vervangen door een krantenartikel met als ondertitel: laat vrouw en kind achter. Damn! Dit is gruwelijk. Dat arme dier ligt nu waarschijnlijk te sudderen als ragout in een kookpot en ik zit ondertussen te dansen op zijn graf.
Les 1: zodra het dier een naam heeft, eet je het niet meer op.
Het doet me denken aan een ander voorval, dat ongeveer twee jaar geleden gebeurde. De nieuwslezer van dienst deed melding over een beer in de Franse Pyreneeën. Heel anoniem, één van de zoveel. Wist ik toen veel dat beren niet thuishoren in Frankrijk. s Anderendaags een nieuw bericht over de beer. Al iets minder anoniem, want het ging dus over dezelfde beer. Nog een dag later ging het verder als Bruno de beer. Bruno de beer... klinkt al heel wat sympathieker. Je kon hem haast vrolijk de bergen zien ophuppelen. Bleek nu dat hij schapen lastig viel. Nu moet je eens even luisteren. Bruno is de enige beer in heel Frankrijk en heel erg op zoek naar soortgenoten. Laat ons er ook nog even van uitgaan dat hij nog geen bezoek aan de dierentuin in overweging nam. Beeld je nu even in dat je als gezonde man als schipbreukeling op een eiland zit waar de enige twee levende wezens jij en een schaap zijn... is het dan niet normaal dat Bruno zich al eens aan een schaap vergrijpt. Niet iedereen zag het zo want een tijdje later werd Bruno vermoord door een plaatselijke boer.
Er is nog een verhaal van iets langer geleden bekend. Het gaat hier over Helga de wolvin maar daarover een andere keer.
Les 2: een vuistregel voor naamgeving van dieren. Geef een dier een naam op dag 3. Pas op, dit geldt enkel voor dieren en niet voor prinsen of prinsessen. Je zou zo maar de eerste dagen van je leven moeten doorbrengen als het kind.
Papa, wist je dat de mama schaap ook een naam heeft? vraagt mijn zoontje plots. Neen! Ik wil het niet weten!. Vijf minuten later lag ik in foetushouding met mijn duim in de mond op bed.
Het gaat ondertussen al weer wat beter al zegt mijn psychiater dat ik beter de confrontatie aanga en terug naar huis moet keren. Na meer dan een maand lijkt me dit een onmogelijke opdracht...
) toekijken.
