Met een smak bonken we tegen de tarmac van de luchthaven van Palma, onmiddellijk gevolgd door een oorverdovend lawaai.

Mallorca, here we are! (x2)

Moderne luchthaven en koffers tijdig op de transportband. Toestanden zoals in Rome zijn hier gelukkig vreemd.

Even nagevraagd, bus R25 zou ons in geen tijd naar ons hotel brengen.

Colonia Sant Jordi, here we come! (x2)

Geloof me nu of niet. Ik ben dus helderziend. Eén van de vele talenten waarvoor ik tot ver over de grenzen, Mallorca bijvoorbeeld, bekend sta. Met de armen een trechter vormend en de ogen gesloten, beweer ik dat we op de verkeerde bus zitten. Ik zeg het dan ook aan iedereen die het horen wil… behalve tegen de buschauffeur en dat bleek achteraf een vergissing. Resultaat, meer dan een uur later dan voorzien in ons hotel.

Colonia Sant Jordi, here we are. (pfff. x1)

Het is 10 uur ‘s avonds. Het restaurant is dicht en er wordt ons een strafmaaltijd op basis van gedroogd zeewier en spontaan veraugurkte komkommers voorgezet.Happy people have no stories.

19-08-2007 om 00:00 geschreven door DirkM  

Tijdens de vlucht, die minder dan 2 uur duurt, lijkt het alsof onze “bus” constant over kasseien bonkt. Dit wordt dan ook nog telkens benadrukt door dat irritante geting. Een vliegtuig voelt zulke problemen gelukkig goed aan en lost dit op door extra met zijn vleugels te wapperen. Een Spaanse rondborst, bil en buikige stewardess vertelt ons in het Duits met een Franse tongval iets over turbulentie.

Turbulentie… Neem dat woord nu eens even in de mond. Probeer dat eens te laten rijmen met een vliegtuig in nood. Stuur eens de boodschap “Mayday, mayday. Vlucht IBW7306 vliegt door een zone met ernstige turbulentie!”, naar de dichtstbijzijnde verkeerstoren. Negen van de tien dat de verkeersleider van dienst eerst nog zijn dampend bekertje koffie leeg slurpt alvorens wat dan ook te ondernemen.

Turbulentie… Ik hoor het nog eerder de babysit kakelen. “De kleine had net na zijn papje wat last van turbulentie, maar hij is even op het potje geweest en toen was het over.”

Na een vol uur schokken en beven is het ergste geleden. Ik vermoed dat we net de kasseistrook in het bos van Wallers-Arenberg voorbij zijn. Het zuurstofmasker, dat ik uit het plafond losgepeuterd had, bengelt nutteloos voor mijn neus.

Onder ons schuift het laatste strookje land voorbij. Wat daar tegenaan pletst moet de Middellandse zee zijn. Hier neerstorten geeft ons de meeste kansen op overleven. Hopelijk zijn er genoeg reddingsbootjes in dit vliegtuig.

19-08-2007 om 00:00 geschreven door DirkM  

Reizen met de auto naar het zuiden, dat is volgens een huis-tuin-keuken GPS zo’n 10 uurtjes rijden. Zou kunnen. In november!

In juli en augustus echter doen we dat plots met z’n allen. Auto’s worden volgepropt met dingen die onmisbaar zijn of op zijn minst het “je weet maar nooit” label dragen. Blij dat we daar nog ergens de kinderen tussen krijgen. Tel bovenop die 10 uur rijtijd nog eens de helft en je komt in de buurt van Zuid-Frankrijk.

Dáár doen wij dus niet aan mee! Vakantiebestemmingen waar je zonder deftig amfibievoertuig haast niet geraakt, staan bovenaan ons lijstje. Op weg dus naar Brussels Airport.

Is dat nu ons vliegtuig?! Het lijkt wel alsof er destijds verkenningsvluchten boven Bagdad mee uitgevoerd werden en de kogelgaten onhandig werden gedicht. Het angstzweet loopt me over de rug. Begrijp het nu niet verkeerd. Mijn kantoor is op de 2^de verdieping en ik ben wel eens bij de directie op het 7^de geweest. Neen, hoogtevrees heb ik niet, maar met dit gedrocht ga ik voor geen geld mee! Geen denken aan!!!

Uiteindelijk dan toch, al zijn er wel wat mensen aan te pas gekomen om me te overtuigen. Aan de strepen op de schouders te zien waren het vast en zeker belangrijke mensen. Ik voelde me zelf ook niet onbelangrijk, want wie kan er zeggen dat er voor hem of haar, een vliegtuig vol ongeduldige toeristen, een heel half uur aan de grond gebleven is?

Pas toen ze me verzekerd hadden dat dit vliegtuig nog nooit gecrasht was, liet ik me dan toch naar mijn plaats brengen. “Zelfs geen noodlanding?” stribbelde ik nog even tegen. Daar had de piloot dan weer heel wat ervaring mee, zo repliceerde de dikbuikige man, die uitbundig gedecoreerd was met sterren en strepen. En ervaring is in deze branche onontbeerlijk, vind ik zelf. “Denk maar dat je in een bus zit”. Ik had jammer genoeg ooit de film “Speed” gezien…

Mallorca, here we come (x2)

18-08-2007 om 00:00 geschreven door DirkM