"Uit welk materiaal is het vervaardigd?" vraagt ze me terwijl haar slanke vingers de twintig centimeter lange staaf liefkozen.“Roestvrij staal. Inox zoals dat in de volksmond heet” zeg ik haar niet zonder trots. “Ik weet dat er ook in kunststof bestaan, maar mijn vrouw wou absoluut dit model”.

“En dat topje hier aan de voorzijde… of is dat de achterzijde”.

“Neen neen, dat is de voorzijde. Je zult het wel merken wanneer je hem gebruikt. Hij is echt heel makkelijk te bedienen. Een aan en uit knop en een schakelaar voor het kiezen van de snelheid. Hoe hoger de snelheid, hoe sneller je klaar bent”, zeg ik met een veelbetekenende knipoog.

“En je vrouw gebruikt hem veel, zeg je”.

“Ja, minstens een keer per week en soms help ik haar een handje, maar dat is eerder uitzondering dan regel”.

“Hoe lang kan je hem missen?”.

“Een paar dagen kan echt geen probleem zijn, mijn vrouw zal wel even zonder kunnen”.

Terwijl ik even met haar mee loop naar de deur om haar uit te laten denk ik er aan hoe wij er in het begin niet zo vlot mee om konden. “Oh ja, nog een paar tips. Best is dat je hem eerst helemaal tot beneden laat gaan en dan langzaam op en neer beweegt terwijl je de snelheid beetje bij beetje opdrijft, dat geeft het beste resultaat”. Ze glimlacht en knikt alsof ze het helemaal snapt.

Een fijne meid eigenlijk en gelukkig maar. Je geeft zo’n pracht van een staafmixer ten slotte niet aan iedereen mee.