Ik ben Dirk M
Ik ben een man en woon in België () en mijn beroep is IT'er.
Ik ben geboren op 11/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen en schrijven (tiens !).
Ik schrijf verhaaltjes, enkel voor m'n plezier en hopelijk ook voor het plezier van anderen...
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
"a Dirk in space"
Dirk leest voor uit eigen werk
27-09-2007
De zotte morgen
De hogere macht die, sinds Eva zich door de zure appel heen beet, niet meer in wereldproblematiek geïnteresseerd is, maakt er de laatste tijd een behoorlijk hutsepotje van. De wereld staat op vele plaatsen letterlijk en figuurlijk in brand en niemand lijkt in staat deze vuurhaarden te kunnen inperken, laat staan te blussen. Veel hulp van bovenaf krijgen we ook al niet. Ik heb eerlijk gezegd de indruk dat Hij zijn dagen vooral vult met mensen pesten, waarmee hij alvast met zn tijd mee is.
Deze morgen had hij het op mij gemunt, net op de dag dat ik graag zonder stress en vooral tijdig op een zeer belangrijke meeting aanwezig wou zijn. Dit plan werd dus door Zijne Heimelijkheid danig in de war gestuurd.
Mijn wekker hoorde te kraaien om 6:30, maar om 7:15 vertelde het elektronisch vernuft op mijn nachtkastje me dat, indien er getoeterd moest worden, hij van mij verwachtte dat ik het alarm zou inschakelen. In zeven haasten en evenveel minuten me dan maar klaargemaakt om met lossen veters, half dichtgeknoopt hemd en een voorverpakte suikerwafel naar mijn auto te spurten. Iemand, God (hij weer) weet wie, had de dag voordien het lumineuze idee de binnenverlichting te laten branden. Misschien dat hij/zij dacht dat de verlichting wel uit zichzelf ging doven... Wel, ik kan hier bevestigen dat de proef voor de volle 100% geslaagd was, want toen ik het contactsleuteltje een kwartslag draaide, lichtte de vertrouwde kerstverlichting slechts een nanoseconde op. Bob de Bouwer, kunnen wij het maken? Ja, maar het vraagt tijd.
Startkabels bij de hand, klaar om aan de batterij te bevestigen.
Startkabels terug neerleggen.
Motorkap openen.
Starkabels oprapen, in elke hand een klem.
Hoofd gestoten tegen de rand van de motorkap.
Met een van pijn getrokken gezicht, de kabels op de batterij geploft.
De andere uiteinden van de kabel vastnemen en opnieuw neerleggen.
Motorkap van de andere auto openen.
Startkabels opnieuw oprapen.
Damn, 10 cm te kort.
Startkabels terug neerleggen.
De auto instappen om hem te verplaatsen.
Terug uitstappen en naar de andere auto. Deze start niet.
Autos spiegel tegen spiegel geplaatst.
Kabels nogmaals opgeraapt en uiteindelijk aan de batterij bevestigd.
Na enige moeite zat ik dan achter het stuur van mijn auto, kon ik starten en de hoogtechnologische bedrading wegnemen. Ik was op weg!
Met een beetje geluk zou ik de trein van 8:00 nog halen, maar Hij had andere plannen.
Net voor me, in de laatste rechte lijn, zeg maar, stond een vrachtwagen dwars over de weg, bezig aan een manoeuvre dat met een Smartje al niet gemakkelijk zou zijn. Achteruit dan maar. Dit werd me echter toetergewijs afgeraden door de auto vlak achter me. Een mens zou voor minder een stuk uit zijn stuur bijten, maar zo ver wou ik niet gaan. Een opkomende maagzweer verder, was de baan vrij en ik kwam nog net op tijd om de trein in de verte te zien verkleinen. De volgende trein zou 20 min later zijn. Nu zijn 20 minuten kosmisch gezien uiteraard verwaarloosbaar, maar voor iemand die weldra op kantoor verwacht wordt, onwaarschijnlijk lang. Resultaat: 5 minuten te laat stormde ik, overlopend van stress, de vergaderruimte binnen. Onmiddellijk had ik de aandacht van alle aanwezigen, inclusief de departementsdirecteur. Steun van bondgenoten kon ik nu ook al vergeten. Ik haat laatkomen!!
God bestaat dus wel degelijk al zou een mens soms wensen dat het niet zo was en dat Darwin toch gelijk had.
Vandaag las ik in de Metro een plezierig stukje over een vrouw die, om het seksleven nieuwe impulsen te geven, haar man handboeien had omgedaan. Deze bleken echter, ik veronderstel na de activiteiten, niet meer los te kunnen. Ten einde raad werd dan eerst de politie opgeroepen, later de brandweer. Er stonden, op het hoogtepunt van de roem, twintig vreemde mensen in de slaapkamer om de onfortuinlijke man te helpen. Deze laatste kon enkel maar geboeid ) toekijken.
Dit doet me denken aan een boek van Stephen King dat ik ooit eens las. In dit verhaal waren man en vrouw op vakantie in hun buitenverblijf. Ze stoeiden en boeiden er vrolijk op los en klonken de handen van de vrouw vast aan het bedhoofd. De man maakte echter een ongelukkige val en brak zijn nek. De enige die de vrouw kon bevrijden was dus dood. Nadien ging het over in horror (ah ja, King is de schrijver), maar mijn geheugen laat me verder in de steek.
Sindsdien gebruiken we de handboeien enkel nog als de kinderen in de buurt zijn.
) toekijken.
