"Uit welk materiaal is het vervaardigd?" vraagt ze me terwijl haar slanke vingers de twintig centimeter lange staaf liefkozen.“Roestvrij staal. Inox zoals dat in de volksmond heet” zeg ik haar niet zonder trots. “Ik weet dat er ook in kunststof bestaan, maar mijn vrouw wou absoluut dit model”.

“En dat topje hier aan de voorzijde… of is dat de achterzijde”.

“Neen neen, dat is de voorzijde. Je zult het wel merken wanneer je hem gebruikt. Hij is echt heel makkelijk te bedienen. Een aan en uit knop en een schakelaar voor het kiezen van de snelheid. Hoe hoger de snelheid, hoe sneller je klaar bent”, zeg ik met een veelbetekenende knipoog.

“En je vrouw gebruikt hem veel, zeg je”.

“Ja, minstens een keer per week en soms help ik haar een handje, maar dat is eerder uitzondering dan regel”.

“Hoe lang kan je hem missen?”.

“Een paar dagen kan echt geen probleem zijn, mijn vrouw zal wel even zonder kunnen”.

Terwijl ik even met haar mee loop naar de deur om haar uit te laten denk ik er aan hoe wij er in het begin niet zo vlot mee om konden. “Oh ja, nog een paar tips. Best is dat je hem eerst helemaal tot beneden laat gaan en dan langzaam op en neer beweegt terwijl je de snelheid beetje bij beetje opdrijft, dat geeft het beste resultaat”. Ze glimlacht en knikt alsof ze het helemaal snapt.

Een fijne meid eigenlijk en gelukkig maar. Je geeft zo’n pracht van een staafmixer ten slotte niet aan iedereen mee.

“Ze hebben Jack meegenomen”, zei mijn zoontje Jorgen toonloos toen ik in de vooravond na een vermoeiende dag thuiskwam. Hij stond tegen de afsluiting, wezenloos voor zich uit te staren, zijn vingers door de mazen van de Bekaert afsluiting.
”Jak, who the f is Jak?”, vroeg ik hem zonder veel interesse. “Dzjek, papa. Dzjek heet hij. Ze waren met twee en sleurde hem ruw een bestelwagen in”. Ik begon me nu toch wel zorgen te maken omdat Jorgen nog steeds naar éénzelfde punt bij de buren keek. Ik kende helemaal niemand die Dzjek, Jak of iets van die strekking heette en de buurman heet Paul zodat een spraakverwarring vrijwel uitgesloten was. “Wie is Dzjek, jongen?” vroeg ik hem met stijgende belangstelling. “Je weet dat toch, papa. Het grootste schaap. Het papa-schaap.”. Hij bedoelt dus dat lelijke mormel dat het nodig vindt mij om 5 uur ’s morgens wakker te blaten en dat irritante lawaai tot ’s avonds laat volhoudt. Mooi zo! “Toen waren ze nog met twee, tarataratara”, jubelde het kinderrijmpje in mijn hoofd. Afgevoerd naar de slachtbank, klaar voor consumptie. “Mama schaap en kleine Froezel zullen best wel droevig zijn nu”, ging zoonlief verder. Het vrolijke deuntje in mijn hoofd stopte op de manier zoals een grammofoonplaat pleegt te doen wanneer de stekker plots wordt uitgetrokken. De beelden van het gospel bandje werden vervangen door een krantenartikel met als ondertitel: “laat vrouw en kind achter”. Damn! Dit is gruwelijk. Dat arme dier ligt nu waarschijnlijk te sudderen als ragout in een kookpot en ik zit ondertussen te dansen op zijn graf.

Les 1: zodra het dier een naam heeft, eet je het niet meer op.

Het doet me denken aan een ander voorval, dat ongeveer twee jaar geleden gebeurde. De nieuwslezer van dienst deed melding over “een beer in de Franse Pyreneeën”. Heel anoniem, één van de zoveel. Wist ik toen veel dat beren niet thuishoren in Frankrijk. ’s Anderendaags een nieuw bericht over “de beer”. Al iets minder anoniem, want het ging dus over dezelfde beer. Nog een dag later ging het verder als “Bruno de beer”. Bruno de beer... klinkt al heel wat sympathieker. Je kon hem haast vrolijk de bergen zien ophuppelen. Bleek nu dat hij schapen lastig viel. Nu moet je eens even luisteren. Bruno is de enige beer in heel Frankrijk en heel erg op zoek naar soortgenoten. Laat ons er ook nog even van uitgaan dat hij nog geen bezoek aan de dierentuin in overweging nam. Beeld je nu even in dat je als gezonde man als schipbreukeling op een eiland zit waar de enige twee levende wezens jij en een schaap zijn... is het dan niet normaal dat Bruno zich al eens aan een schaap vergrijpt. Niet iedereen zag het zo want een tijdje later werd Bruno vermoord door een plaatselijke boer.

Er is nog een verhaal van iets langer geleden bekend. Het gaat hier over Helga de wolvin maar daarover een andere keer.

Les 2: een vuistregel voor naamgeving van dieren. Geef een dier een naam op dag 3. Pas op, dit geldt enkel voor dieren en niet voor prinsen of prinsessen. Je zou zo maar de eerste dagen van je leven moeten doorbrengen als “het kind”.

“Papa, wist je dat de mama schaap ook een naam heeft?” vraagt mijn zoontje plots. “Neen! Ik wil het niet weten!”. Vijf minuten later lag ik in foetushouding met mijn duim in de mond op bed.

Het gaat ondertussen al weer wat beter al zegt mijn psychiater dat ik beter de confrontatie aanga en terug naar huis moet keren. Na meer dan een maand lijkt me dit een onmogelijke opdracht...

De man in het park trok mijn aandacht. Ondanks de hitte droeg hij tot op de draad versleten winterkleding. De pet, die scheef aan zijn in maanden niet meer gewassen haar kleefde, was ooit wit geweest en leek afkomstig van een reeds lang uitgestorven wezen.  Het was echter niet zijn aftandse broek, jas of pet die me bezig hielden, maar de glimmende aktetas die hij in zijn hand geklemd hield. Wat kon deze ongerijmdheid verklaren... gestolen natuurlijk! De man is nu dus duidelijk op zoek naar een rustig plekje om zijn buit te bekijken. Zonder twijfel behoort deze tas een brave "mijnheer middelmaat" toe, dagelijks pendelend naar Brussel en werkzaam bij een ministerie. Ik zie de inhoud van deze tas zo voor me. Een krant, Het Laatste Nieuws uiteraard, keurig opgeplooid en geklemd achter het hiervoor voorziene houdertje, een brooddoos, een thermosfles van een halve liter en een appel. In de smalle vakjes aan de bovenzijde zit dan een Parker vulpen, gekregen voor z'n verjaardag of als kerstcadeau. Geen boterhammetjes met smeerkaas vandaag voor onze arme ambtenaar.

Wacht even. De man doet wel heel vreemd, alsof hij iemand anders verwacht. Misschien is het helemaal geen gestolen koffertje maar eerder iets wat hij moet geven aan iemand anders. Het kan haast niet anders of het is een koffer boordenvol drugs. De zwerver is een goed vermomde drugskoerier en niemand heeft het door, behalve ik dan. Heel even zat ik op het verkeerde spoor. De zwerver is geen ordinaire dief maar een gevaarlijke drugsdelinquent.

De ambtenaar boft toch maar even dat niet alle zwervers gewetenloze dieven zijn.