S-Bikes - Goffin Bank - DJK Keukens/ eddy.jacobs@djkkeukens.be - Cafe De Presse - Hairjoker - Bouwonderneming Johan De Neve- De Vivo- Café 't Fonteintje
10-05-2011
Column: Wouter Weylandt
Als eerbetoon aan Wouter vond ik een mooie column terug van een Nederlandse journalist.
Wouter Weylandt. Een gewone renner. Een sportman waarvan er zoveel zijn. Hier en daar een goede uitslag, maar voor de rest een dienende pion in de groep. Specialiteit de sprint, maar zonder de verwachting ooit uit te groeien tot de hoogte van André Darrigade, Erik Zabel of Marc Cavendish. Helaas staat zijn naam vanaf vandaag gegrift in ons geheugen. Wouter Weylandt is overleden door een val in de 3e etappe van de Giro.
Ik denk dat ik reageer als veel wielerliefhebbers. Geschokt. Wielrennen is een sport waarin dit soort zaken niet mogen gebeuren. De Giro, de Tour en de Vuelta zijn evenementen van heroïek, spanning, prestaties, gevolgd door honderdduizenden enthousiaste fans langs het parcours en miljoenen kijkers voor de televisie. Daardoor schokt een ongeval als vandaag des te meer.
Ik kan het niet omschrijven. Waarom heb ik vanmiddag gehuild? Waarom grijpt de dood van een wielrenner mij zo naar de keel? Waarom kan ik nog steeds niet zonder emotie praten over Fabio Casertelli die tijdens de Tour de France van 1995 op min of meer dezelfde wijze verongelukte. Het is na 20 ronden van Frankrijk nog steeds de meest indrukwekkende herinnering aan het evenement dat ik zolang van dichtbij heb meegemaakt. De tegenstelling van iets dat een volksfeest is, waar zoveel miljoenen mensen plezier aan beleven en waar de sportman zoveel passie en energie in steekt. Een reizend circus dat bestaat uit wielrenners, ploegleiders, verzorgers, journalisten en al die mensen die er ieder jaar wekenlang voor van huis zijn. Als zigeuners door het land trekken. Dat circus wordt plotseling geconfronteerd met de gitzwarte kant van het doorgaans prachtige evenement. De tragische dood van één van zijn deelnemers.
Het went nooit. Ook ik bezondig(de) me regelmatig aan hoogoplopende discussies over de wedstrijd, de kwaliteit van een renner, het parcours of een foute beslissing van de jury. Na deze 3e etappe staan ik weer met beide beentjes op de grond. Hoe relatief is sport. Deze Ronde van Italië is voor mij klaar, hoe spectaculair de komende ritten nog zullen zijn, of hoe verrassend de winnaar nog zal wezen. De Giro d'Italia 2011 blijft de rest van mijn leven de Giro van Wouter Weylandt.
De tiende rit van het seizoen, was tevens de eerste klassieker van het jaar, de Roesems Classic. Bert zelf kon door werkzaamheden niet aanwezig zijn. Elf dapperen stonden aan de Presse voor wat een loodzware opdracht zou worden. Al na 2km vonden La Machine en Flecha het al nodig om eens door te trekken om tot bij de collega's van op de vesten te geraken. De anderen lieten het duo maar wat woekeren met hun krachten. Al na 7km, een opwarmingsklimmetje, de Nieuwpoort in Everbeek. Vandaaruit ging het verder richting Flobecq, langs de afdaling van de Hurdumont, ging het via Bruyere naar de voet van Les Monts in Ellezelles, deze werd aan een rustig tempo opgereden, velen hadden de kanarieberg al in gedachten. Op de top van Les Monts, had Spartacus het plannetje om door te trekken en zijn kopman Andy aan de voet af te zetten, in hun kielzog gingen Valverde en Rosseler mee. Het was aan Chavanel om het gaatje te dichten. Op de kanarieberg werd meteen duidelijk dat La Machine in zeer goede doen is, hij kletste er iedereen uit de wielen. Boven kwamen de troepen opnieuw samen. Nu volgde een lange afdaling tot aan de voet van de Taaienberg, opnieuw wou Spartacus zijn kopman in ideale omstandigheden afleveren, maar het waren Flecha,Chavanel en Rosseler die het niet zover lieten komen en plaatsten nog voor de beklimming een aanval. Op die Taaienberg kreeg Timmy een serieuze hongerklop, hij ging voor geen meter meer vooruit, Spartacus gaf hem een "zwarte fles" en met een stop in een superette kon hij bijtanken, toch zou later blijken dat dit al te laat was, hij kwam er niet echt meer door. Via de beklimming van de Armekleie, kwamen we in Rozebeke. Nu volgde nog een klein rondje door Brakel, met de passage van de Toepkapel, deze zorgde letterlijk voor afscheiding, de groep werd in twee gesplitst, er was maar één probleem, groep één reed de verkeerde kant uit, waardoor groep twee zowaar aan de leiding reed, voor Spartacus,The Boss,Timmy en jawel favoriet Flecha die niet zijn beste dag kende, zag het er opeens heel mooi uit. Kopman Andy, kon Spartacus bereiken en met de nodige instructies kwam alles weer samen. Op de top van de Parikeberg eindigde dan ook de Roesems Classic. Het was vandaag heel duidelijk dat La Machine momenteel de beste Trudy is. De rest hangt eigenlijk allemaal dicht bij elkaar. The Boss en Spartacus strijden hun eigen duelletjes en proberen hun werk op te knappen voor de kopmannen. Spartacus die duidelijk het eindklassement viseert en zich niet mengt voor de ritzeges, daarvoor rekent hij op de "brothers". Valverde die vandaag veel stoottroepen had verzameld, heeft zijn cartouchen niet goed verdeeld en moest een paar keer passen op de beslissende momenten,toch zie ik hem nog uitpakken dit seizoen.
Ik wil ook nog even kort terugkomen op de laatste kilometers na Parikeberg, er was duidelijk afgesproken, doordat het laatste stuk over de steenweg ging en dit toch niet altijd even veilig is om alles te neutraliseren en rustig twee aan twee verder te rijden. De uitvallen waren dan ook niet helemaal op zijn plaats en al zeker niet door de weg te kruisen en auto's te hinderen. Laat het voor iedereen duidelijk zijn wanneer er afspraken gemaakt worden, die dan ook na te komen en al zeker geen kamikazes uit te voeren, laat het voor iedereen veilig verlopen Bij herhaaldelijk onverantwoord rijgedrag, kunnen daar door het bestuur zeker sancties worden opgelegd
We zijn nu ook een dag later na het overlijden van Wouter Weylandt, bij deze dan ook onze oprechte deelneming voor de vrienden,ploegmaats,familie en natuulijk zijn vrouwtje.
WTC DE TRUDY'S
