morgen is mijn verjaardag en de eerste keer dat jij die niet mee beleeft.

vandaag was triest, ik mis je, mijn lichaam doet pijn en mijn geest wil niet vooruit. Ik wil achteruit in de tijd, de klok terugdraaien en tegen jou aanliggen, je kus op mijn kruin voelen, blijven slapen, je horen zuchten en klagen omdat ik niet stil kan blijven liggen in bed en jou wakker maak.

Als ik wakker word, wil ik je naast me zien liggen, voelen hoe je je arm over mijn lichaam legt en je been en hoe je mij kust.

Het is net of ik in een surrogaat-wereld leef, en ik heb geluk: ik heb vrienden die echt hun best voor mij doen, maar ze zijn jou niet ...

Waarom o waarom moest je sterven? en zo jong? Iedereen wordt oud tegenwoordig, maar jij niet...

Morgen is mijn eerste verjaardag zonder jou.

En ik heb zo'n zin om bij de pakken te gaan neerzitten...

Ik ben letterlijk zo eenzaam zonder jou...

Ik zie je graag, nog steeds, dus "tot de dood ons scheidt" is een lachtertje.

Tot ik sterf is logischer.

Morgen heb ik een vol programma: naar de bakker, iets lekkers halen voor Laura, met Philip gaan wandelen, misschien nog een beetje winkelen, en eerst en vooral naar jou begraafplaats. Met jou praten. Mij inbeelden hoe je in je kist ligt, als een skelet, met je mooie leren jas en je jeans en je bommelschoenen, en vooral: met de zegelring die ik je schonk en die je nooit af wou doen.

Mijn man, mijn alles, met hart en ziel....