Voordat we het hebben over bekappen, moeten we het over hoefschoenen hebben.

Hetgeen ik doorheen de jaren geleerd heb, heb ik geleerd door fouten te maken. En een van mijn meest kritische fouten was bij het gebruik van hoefschoenen. Ik gebruik hoefschoenen al vanaf ik geen ijzers meer zet, maar pas als het niet anders kon, ik wou altijd dat het blootsvoets zou lukken, maar als de zaken er niet goed voor stonden, als het paard echt mank werd of als de eigenaar niet de uren kon gaan rijden die noodzakelijk waren, zou ik vier maanden later verontschuldigend beginnen over hoefschoenen en dan geeft dat een gevoel van falen voor mij en voor de eigenaar. Op een zeker moment ben ik compleet van doening veranderd – ik werd ervan bewust dat de hoefschoenen er gewoon een onderdeel van zijn, ze horen erbij van in het begin. We gaan in competitie altijd de grip willen aanpassen. Als het paard werkt op een bepaalde soort terrein, maar leeft op een andere soort, dan zal er altijd een noodzaak zijn om de hoeven te beschermen, net zoals wij ook iets aan onze voeten doen. Waar ik nu dus tegen ben is staal, waarom een stuk staal erop nagelen opdat het de hoef zou beschermen voor een uur of twaalf uren per week terwijl dat je rijdt. Staal is niet goed voor de gezondheid, de hoefsmederij boeken zeggen dat ook. Ik doe identiek hetzelfde nu met bekappen wat ik vroeger met ijzers deed, ik bekap om de hoef te verbeteren, ik gebruik epoxy-lijmen, inlegzolen, een brede waaier van zaken die ik ter beschikking heb om problemen te corrigeren, maar beslagen met ijzer is daar niet meer bij. En ik kan aan geen enkele toestand denken dat ik dat zou nodig hebben, ik zal je een geheim vertellen, ik heb mijn aambeeld pas 7 jaar later uit mijn bestelwagen genomen, nadat ik voor het laatst heb beslagen, omdat ik tegen mezelf zei: ik ga de gezondheid van een paard niet opofferen voor mijn idealen – ik was bereid om nog eens te beslagen en dacht het misschien nog eens nodig te hebben. Maar ik had het niet meer nodig. Het is de correctieve bekapping die we doen, en het opbouwen, ja soms moeten we met epoxy’s opbouwen, maar nagelen van hoefijzers hoeven we niet te doen. Maar beschermen nog wel, dus ik veranderde van opzet, in plaats van de hoefschoenen pas te gebruiken als het niet anders kon, begon ik er direct mee. Het werd een deel van het pakket, en zodra ik dat deed, werd alles nog beter. Ik ondervond dat ik gelijk welke pathologie sneller kon genezen, de eigenaar kon direct rijden met hoefschoenen en het paard bewoog onmiddellijk op een correcte manier, en daardoor worden de interne hoefstructuren zoveel sneller ontwikkeld. De snelheid van de hoefgroei wordt gedreven door impact, elke keer de hoef de grond raakt groeit die een beetje, dus als het paard er maar mank bijstaat, zal de hoef slechts traag ontwikkelen en groeien, als de eigenaar een buitenrit kan maken in hoefschoenen en inlegzolen dan ben je alweer veel sneller van de hoefschoenen af. Ik haat de manier dat ik tegenwoordig lijk op een hoefschoenverkoper, maar het gebruik van de hoefschoenen is echt de snelste manier om ze niet meer nodig te hebben.

We wouden eerlijk zijn voor de paarden, dus ik trek geen ijzers meer van paarden, tenzij de eigenaar bereid is om hoefschoenen te kopen.

Ik heb een voorraad in mijn bestelwagen, en het is een deel van het pakket. En als ze die later niet meer nodig hebben, ze zijn goed blootsvoets en ze willen ze terug aan mij verkopen drie maanden later, is dat goed, ik koop ze met plezier terug en verkoop ze door aan iemand anders.

Het gebruik van de hoefschoenen van in het begin neemt de onnozelheid weg van deze onderneming.

Een jaar en half geleden werd ik opgeroepen om een bevangen paard te verzorgen door een lokale dierenarts. Ik ging naar daar om het paard te bekappen en er moest wat bijgestuurd worden, zijn dieet was niet goed, de suikers moesten eruit, en het had zeer lange uitgegroeide hoefwanden en de scheuren en barsten waren de oorzaak van de meeste pijn voor het paard. Ik bekapte het paard en het liep heel comfortabel weg na de bekapping, en normaal als dat niet het geval was geweest, zou ik de hoefschoenen en zolen hebben voorgesteld, maar omdat het paard terug bewoog heb ik dat niet ter sprake gebracht. Ze kenden mij van haar noch pluim, ze wisten niet dat ik bekend was om paarden van de ijzers af te helpen, maar ze wisten enkel dat ik de hoefsmid was die de dierenarts had voorgesteld toen hun paard bevangen was. Vier weken later ga ik terug om een onderhoudsbekapping te doen en de dame was uit werken, en ze had haar opa gestuurd, en de opa was een eind in de tachtig en hij had zijn hele leven geboerd, met paarden en muilezels, ze haalden alles aan en af in wagens, zijn hele leven gespendeerd met paarden en meestal beslagen. Ik werkte daar aan de hoeven, en hij stond aan het paard over vanalles te babbelen, en hij zegt “wel, beslaag je veel paarden in de omtrek?” en ik zei “jazeker, ik beslaag er genoeg” Ik wou niet echt met hem praten, ik had het druk, maar ik kom het daar niet bij laten, ik ging naar de bestelwagen en ik trok een hoefschoen eruit, ik liet het hem zien, en hoe het werkte. Ik zei “ik doe het een beetje anders dan wat je misschien denkt. Ik rij rond en houd de hoeven bij op zekere tijdstippen en ik heb deze nieuwe hoefschoenen, dus het paard is blootsvoets, ik doe de bekapping en als de mensen ergens rotsachtig gaan rijden, doen ze deze schoenen aan” en hij zei “wauw, wat gaan ze nu nog bedenken?” Dus ik ging terug aan de slag, en ik kapte, en hij zei niet veel, hij was maar aan het denken en vijf minuten later zei hij: “weet je wat, ik wed dat als je die hoeven goed bijhoudt en nooit een ijzer onderzet, dan heeft hij die hoefschoenen na een tijdje toch ook niet meer nodig?” en ik zei “wel inderdaad meneer, zo gaat het in de meeste gevallen.”

Weet je, hij was bekeerd ter plekke, na 70 jaren in de paarden. En acht jaar geleden zou het mij slechts 45 seconden gekost hebben om met zo’n persoon ruzie te maken. Want ik zou hem gezegd hebben : “je had minstens 3 of 4 jaren meer kunnen halen uit elke paard die je naar het slachthuis hebt gestuurd” of “je hebt je paarden hun gezondheid aangetast” al deze slechte dingen zou ik hem aangegeven hebben. Maar nu ben ik verstandiger, en zoals ik zeg, wat we doen is gebaseerd op wetenschap en gezond verstand. Het zijn de mensen die het soms een beetje onnozel doen overkomen. Wat we doen is niet gewoon de ijzers eraf halen en ze laten rondmanken. We hebben gereedschap om op terug te vallen. En ik zal je wat van deze modellen laten zien. En twee of drie jaar geleden waren de hoefschoenen die we konden gebruiken echt niet zo goed, nu creëren we meer vraag en zijn er verstandige mensen over de hoefschoen aan het denken geraakt. De markt wordt nu groot genoeg en we gaan nog een evolutie in de hoefschoenen zien. Zelfs de schoenen die nu nog op de markt zijn, zijn eigenlijk al voorbijgestreefd. Vroeger was ik zo arm dat ik geen aardappelen had om bij mijn biefstuk op te eten, maar ik had wel voor $3000 aan schoenen in mijn kast zitten, ik droeg zoveel verschillende schoenen op een dag. Maar waarom moet de hoefbescherming mee naar de wei, naar de piste, op de van…We hebben eigenlijk een wereld nodig met hoefschoenen die zo aangepast zijn als onze schoenen. Hoefschoenen voor elke andere doeleinde: hoefschoen voor polo, hoefschoenen voor uithouding, .. We moeten dringend meer inzetten op hoefbescherming.

Nu ga ik het hebben over de hoefschoenen die ik op dit moment gebruik. En ik krijg hier geen geld voor, maar dit bedrijf EasyCare, luistert naar ons en ze ontwikkelen hun hoefschoenen verder door de kennis die ze krijgen van professionele hoefbekappers. Dit is de Easyboot Epic, mijn persoonlijke favoriet, maar dat zal wel veranderen want er is nog zoveel dat we kunnen doen met hoefschoenen. Deze zijn geëvolueerd vanuit de Easyboot. Is al jaren op de markt, en die heb ik nooit gemogen. Ze hebben van die tanden die in de hoefwand steken, en ze moeten zo strak aanzitten, en deze rubberen band aan de achterkant. Gelijk welk paard, zelfs een die niet echt overstapt zal van tijd tot tijd op zichzelf trappen, en om de hoefschoen aan te houden als het paard op zijn eigen voet trapt, moeten ze zo strak zijn, met die tanden, en voor de meeste eigenaars was dat problematisch om ze goed aan te passen. Dus ik was nooit echt gek op de oude Easyboot. Dus de voorzitter van Easycare kwam spreken op onze conferentie in 2004 en zei dat hij de perfecte schoen had ontworpen – alle vast delen zaten onder de haarlijn, dus was er geen probleem met schuren, ze blijven aan, ze zijn lichter. Hij komt met zoiets aan, en ik dacht dat is niets nieuw, je hebt er gewoon een zachte sluiting op de oude easyboot gemonteerd. Gelukkig gaf hij ons enkele om uit te proberen, en ik ben er verliefd op geworden, en om deze reden, met deze zachte sluiting eraan, als het paard op zichzelf trapt, dan wordt de schoen niet eraf gerukt en dat neemt de noodzaak weg van de tanden, de strakheid en wat overblijft is een lage profiel en een lichte schoen wat echt goed presteert. Het zijn nu mijn favorieten. Nu ga ik zeggen welke aanpassingen ik er aanbreng: op de modellen met de tanden erin zal ik die altijd platduwen met een tang, er is echt geen reden voor. Deze rubberen band vanachter, als het op de haarlijn schuurt dan is dat verschrikkelijk, dus ik zorg ervoor dat het nooit de haarlijn raakt, als je een laaggehield paard hebt, en het raakt, dan neem ik een schaar en snijd ik het smaller. Een andere aanpassing die we kunnen maken is aan de sluiting, als een steen deze gesp raakt, dan kan die omhoog loskomen, er is een gaatje, je kunt er een pin doorsteken, en tussendoor, de huidige uithoudingskampioen heeft elke mijl, 2500 mijl met deze schoenen aan gereden. Wat ik doe is met een slijpmachine dit afslijpen tot een punt, dan gebeurt dat niet meer. Voor mensen die door beken rijden en water, boor ik twee gaten van 1 cm in het midden en aan de hiel van de schoen. Het is niet iets dat je moet doen, maar ik haat het geluid van water dat rondklotst. In twee stappen is het water er terug uit met die gaten. Sommige mensen zijn bezorgd over zand en steentjes die zich zouden ophopen in de schoen, maar ik heb nooit een paard iets erin zien krijgen dat een probleem opleverde. Dus als je erover nadenkt, de idee om schoenen te gebruiken verandert wat we doen in juist wat de hoefsmederij cursussen ons altijd voorhielden: laat de hoef bloot wanneer mogelijk en beslaag indien noodzakelijk, nu hebben we iets waardoor we het paard blootsvoets kunnen laten voor het grootste gedeelte van de tijd en dan juist als we rijden de schoen aandoen. We kunnen zelfs de grip laten aanpassen door de eigenaar, de standaardgrip werkt goed op de meeste ondergronden, hetzelfde bedrijf maakt een holle zool om snel zuiver te zijn - in arenazand, geeft het excellente grip. Er is ook een zool voor modderige paden. De Noren houden van deze schoenen, op ijs nemen ze de gewone tred en doen ze 4 bouten op de hoeken, verschillende bedrijven maken ijsschroeven om erop te doen, maar wat de Noren het best vinden is gewoon naar de doe-het-zelf rijden en je hebt van die rondellen met draad die je vanbinnen monteert en gewone 6-hoekige 12mm boutkop. Is duurzamer dan de ijsschroeven. Gaat ook goed vanaf ijs naar wegdek en terug, wat de meeste inschroefelementen gewoonlijk niet tegen kunnen. Je eigen fantasie is de limiet. Als je liever de grip hebt van een hoefijzer, monteer een hoefijzer erop. Maar dan heb je iets dat maanden of jaren meegaat in plaats van 5 of 6 weken, want het paard heeft het niet altijd aan. Gewoon gezonder en betere bescherming.

Als het paard dunne zolen heeft is het ongelooflijk hoe goed het voelt om een schuimzool erin te leggen, wij gebruikten zadelonderleggers, neopreen, gelijk welke schuim die we konden vinden maar het bedrijf begon er ook mee te experimenteren, ook van EasyCare, ik meen het, ik word er niet door betaald, maar ze maken mijn leven gemakkelijker en voor de paarden. Deze zool werkt heel goed. Veelal hoefkatrol paarden of paarden met kleine, weke of gekrompen stralen hebben extra steun nodig. Ik vul die plaats op met schuim, er zijn op de website een paar artikels erover, ze hebben weer geluisterd en zijn begonnen met een hele reeks straalonderleggers, verschillende stevigheden, en diktes. Het kan ook zijn dat je een verlaagde straal hebt, dan gebruik je het zo om de druk te verminderen, of anders hetzelfde houden, of verhogen. Dus heb je een probleem met de voeten dan kun je spelen met verschillende stevigheden en diktes om de juiste combinatie te vinden voor jouw paard. Dan als dat de volgende dag weer verandert, dan verander je de volgende dag, je bent niet gebonden aan één ondersteuningsbeslissing voor een hele ijzercyclus van 6 weken. Het hele pakket is dus win-win win voor mij. Nu, de schoenen zijn ontworpen om erop uit te rijden, niet om 24 uur erop te zitten, het paard kan ze dus gemakkelijk kapotscheuren met zijn tanden. Het gebeurt niet vaak, maar het kan. Ook zijn er deze nieuwe gespen, die naar boven sluiten ipv naar beneden, zo kan een steentje dat nooit openen. De hoefschoenen zijn niet gemaakt om 24 uur, 7 dagen lang te dragen. Je doet ze erop om te gaan rijden en eraf terug in de wei, maar in het geval dat je paard, en dat is meestal een bevangen paard, veelal als we die niet enkel door het bekappen kunnen comfortabel maken in de wei, dan gaan we automatisch naar hoefschoenen in de wei. Er zijn dingen die je daarbij moet bewust van zijn: pasmaat wordt echt kritisch, je moet een schoen nemen die goed past Als de schoen kan gaan draaien, dan gaat het schuren, ten tweede binnenin de schoen wordt dat echt vuil, niet anders dan met een zool onder een ijzer, maar dat heb ik ook nooit goed gevonden, dus raad ik aan dat ze de schoenen een keer per dag afdoen om schoon te maken en dan het paard een uur laten drogen en dan ze er terug aandoen. Met  deze Epic werkt dat heel goed, als het paard op de schoen bijt, dan doen we er hete saus op, dan bijt die niet meer. Het is van binnen properder als je een medicinale poeder erin strooit, van bij de apotheker. Het ene probleem is, als je een maand er laat mee lopen, dan wordt het echt nat vanbinnen en het haar aan de achterkant van de hoef wordt vies, niet zoals een schuur, maar gewoon loszitten van het haar, OK, we hebben het over het leven van een bevangen paard redden, dus van dat haar lijkt misschien niet zo’n groot probleem, maar het is niet ok, dus ik ben teruggegaan naar de schoen die ik niet mocht – de gewone easyboot, een mank paard of een bevangen paard trapt gewoonlijk niet op zichzelf, dus je kunt die losser aandoen zoals bij de epic. En dat werkt, maar niet bij alle paarden soms heb je toch die hoge sluiting nodig. Maar bij manke paarden, bevangen paarden die je 24/7 op schoenen zet gebruik je best deze oude soort schoenen. Zo heb ik goede resultaten.

Het geeft niet welke merk je gebruikt, maar het verschil tussen succes en falen is de pasmaat. Waarom hoefschoenen een slechte naam hebben gekregen is omdat een paardeneigenaar die niets van hoeven afweet, niets van schoenen afweet, lukraak een merk via het internet of van een boekje gaat laten afkomen, dan hebben ze niet meer kans op succes dan als ze een hoefijzer van het internet zouden kopen. Dat is waarom ik erop hamer de enige manier om op een natuurlijke manier de hoeven te behandelen, professioneel is om deze schoenen in alle maten mee te hebben naar de klant en jij bezorgt ze zelf. Ik vraag niet aan mijn klanten of ze hoefschoenen willen, als het paard schoenen nodig heeft, pas ik ze aan en ik zet ze op de rekening, niemand stelt dat in vraag. Als de professioneel doet alsof het optioneel is dat de klant liever kostenbesparend werkt. Maar dit moet een onderdeel zijn van het pakket. Als de professioneel verstaat wat het paard moet doen, welk soort terrein en doet een professionele maatneming, dan gedurende de verandering van de hoef moet dat blijvend gecheckt worden, dan pas je dat aan probleemloos.

Als je helemaal alleen bent, en je weet niet hoe je schoenen moet aanpassen, dan ga ik het je vertellen, de eerste zaak is dat de schoen niet mag draaien op de hoef, als het te groot is, dan gaat het schuren. Als de schoen te klein is en de hielen gaan er niet helemaal in en ze op de achterkant blijven zitten, dan gaat het schuren, je moet de goede maat nemen. Als je dat bestelt en het is niet de goede maat, gebruik het niet, het gaat niet goed zijn. Als je tussen twee maten valt, de meeste merken kun je met een inlegzool werken, zware leer van 8mm tot 12 mm dik, snij ik inlegzolen van. Ik gebruik niet graag de schuimzolen voor het aanpassen want dan zitten mijn klanten vast aan een nieuwe zool na een tijd. Als het om te passen is, moet het iets zijn dat niet verdwijnt, en daarvoor neem ik leer. De achterband mag het paard niet raken, snij het weg van de haarlijn als dat zo is. De voorste rand mag niet aan de kroon, snij het weg indien wel. Wees er zeker van dat deze bovenste gedeelte van de schoen ook nergens de kroon raakt. Het valt zelden voor , maar meestal neem ik deze deksels af, en de tanden platduwen met een tang en met een vijl gelijk maken. Dat is voor de meeste paarde goed. Soms, zie je deze messing schroeven, op een paarde met lage hoeven komen die soms aan de kroon, als dat zo is, dan doe ik de deksels er terug op. Deze rol van voor neem ik terug naar achter, zo is het enkel goed om vooruit te gaan, wat als je moet draaien of op ruig terrein, ik neem mijn rasp en rasp een mustangrol, rondom, maar niet verder gaan dan deze naad. Ik doe dat regelmatig, de paarden bewegen veel beter. Soms bij een bevangen paard als de hoefwand ernstig verwijderd is, dan moeten we afwikkeling achteruit zetten en dan snij ik een heel deel eraf, natuurlijk verkort je daarmee het leven van de schoen, maar we redden het leven van het paard, dat is het waard, en het maakt een groot verschil voor het paard. Deze schuimzolen of systemen zijn niet verplicht, je kunt zelf een straal uitknippen, met tape aan de hoef plakken en dan in de schoen doen. Het is ongelooflijk, als we praten over hoefkatrol paarden, een straalondersteuning doet wonderen voor de groei en ontwikkeling van de achterkant van de hoef. Maar meestal, de paarden die een weke, spruwachtig, zere, gevoelige achterkant van de voet hebben, die hebben misschien in geen jaren een goede straalimpact gehad, en wat gebeurt is dat je de straal ondersteunt en vanaf de tweede stap stappen ze vooruit, en gebruiken ze de achterkant van de voet, zoals ze nog nooit hebben gedaan, maar de volgende dag doet het zeer van die inspanning, en dan neem je die ondersteuning gewoon weer weg, je moet ermee spelen. Soms kun je een paard nemen die niemand in jaren iets mee heeft kunnen doen, en ontwikkel je de achterkant van de voet. Het is geen spierweefsel, maar bekijk het alsof je daar een spier moet ontwikkelen. Als je in het ziekenhuis ligt 6 maanden, dan zijn al je spieren weg, als je terug deze spieren gaat gebruiken dan gaat dat zeer doen, er zijn twee mogelijkheden, ofwel ga je ze oefenen, en terug ontwikkelen ofwel de rest van je leven in de zetel gaan liggen om die pijn te ontwijken. Zo kun je het zien, zoals je een tijd in bed kunt liggen en dan ineens op muziek gaat dansen, en dan moet je weer twee maanden rusten, dat doet je ook geen goed, wat je moet doen is geleidelijk aan opbouwen, oefenen juist zoveel dat het geen zeer doet. De achterkant van de voet ontwikkelen is juist zo, spelen met de ondersteuning en druk op de straal, teveel en we maken het paard gevoelig, dan excuseren we ons en de volgende keer ietsje minder. Als je een hoefkatrol paard wilt rehabiliteren dan moet je daardoor. Wat ik doe is mijn klanten een handvol verschillenden diktes en stevigheden van straalsteunen geven en ik laat ze ermee spelen.

12-04-2009 om 09:51 geschreven door Dee  

12-04-2009 om 09:16 geschreven door Dee  

12-04-2009 om 09:07 geschreven door Dee  

03-02-2009 om 13:21 geschreven door Dee  

15-01-2009 om 16:53 geschreven door Dee  

15-01-2009 om 16:41 geschreven door Dee  

07-01-2009 om 17:23 geschreven door Dee  

07-01-2009 om 16:44 geschreven door Dee  

29-12-2008 om 17:20 geschreven door Dee  

29-12-2008 om 17:12 geschreven door Dee  

29-12-2008 om 16:44 geschreven door Dee  

Ik wens iedereen in de verscheidene besturen en verenigingen waartoe ik ook behoor een vreugde- en vredevolle kerst.

14-12-2008 om 16:34 geschreven door Dee  

DE SLACHTING VAN DE GANS DIE DE GOUDEN EIEREN LEGT.

DE KERNMORAAL VAN HET VERHAAL.

Emma Deidre Arblaster, 25 oktober 2006.

Hoewel een ethisch standpunt over kernenergie nooit als absoluut kan gelden, is voor de huidige stand van zaken de publicatie in 1999 van de bevindingen van de Werkgroep Ethiek en Kernenergie[1] een aanrader: “Het maakt de ingewikkelde materie toegankelijk voor de leek, zodat deze zijn standpunt op gefundeerde wijze kan vormen”[2]. Het is duidelijk dat deze bevindingen geheel genegeerd zijn door alle ‘groene’ instanties in dit land, wat culmineerde in de Belgische wet van 31 januari 2003 “houdende de geleidelijke uitstap uit de kernenergie voor industriële elektriciteitsproductie”[3], een gevolg van het regeerakkoord Verhofstadt I (1999-2003). Tot op vandaag kunnen deze groeperingen kernenergie blijven verketteren door te goochelen met cijfers over rationeel energieverbruik, alternatieve energiebronnen[4] en door cijfers over het globale energieverbruik en elektriciteitverbruik onder elkaar te mengen[5]. In een lezersbrief van de krant werd de groene oplossing cru herleid tot: “Veertig procent besparen op ons verbruik en vijftien procent invoeren”[6].

Door op angst en onwetendheid in te spelen, konden ze de publieke opinie manipuleren en een groot krediet ontwikkelen met hun betrokkenheid en engagement[7]. De toekomst zal hen zonder twijfel gelijk geven. Zoals ooit slavernij een ethisch acceptabele energiebron was, en nu niet meer is, zo zal kernsplijting, omwille van de voortschrijdende technologie, met de tijd achterhaald worden. De vraag is of die tijd al aangebroken is. Op dit moment lijken de voornaamste alternatieven, de fossiele brandstoffen, met steenkool als meest beschikbare, nog meer achterhaald. De verbranding van steenkool vertegenwoordigt een grote externe kost[8] door de productie van radioactieve vliegas, NO_x en SO₂[9]. Aardolie is te kostbaar is om zomaar te verbranden want de petrochemische industrie hangt af van de toelevering[10]. Verbrandingsinstallaties die ‘groene’ elektriciteit produceren worden zwaar gesubsidieerd, wat een slecht ontwerp in de hand werkt, bv. in Rodenhuize voor de onderhoudsintensieve coverbranding van steenkool en houtpellets[11]. De houtstof hiervoor wordt aangehaald van Canada of Zuid-Afrika[12]. De studie die minister Bruno Tobback onlangs becommentarieerde geeft aan dat het deze ‘groene’ energie is die ons in staat stelt om de Kyotonorm te bereiken[13]. Tobbacks argument tegen kernenergie is dat het de markt afsluit voor nieuwe technologieën. Nochtans geeft hij toe dat kernenergie enorme winsten genereert. Het is toch voor de hand liggend dat enkel als er winst gemaakt wordt er ruimte ontstaat voor onderzoek en ontwikkeling, terwijl als we genoodzaakt zijn om verder te hinken met immature technologieën de ruimte voor onderzoek krimpt. Kernenergie kan trouwens nooit de gehele elektriciteitsvraag dekken, kleinere eenheden worden ingeschakeld om piekvermogens te leveren. Er zal dus altijd een markt zijn voor andere energiebronnen, waaronder alternatieve.

Rationeel energieverbruik wordt ons voorgehouden als de manier om onze vraag naar energie te verminderen. Huishoudtoestellen kunnen vervangen worden door toestellen met een kleiner verbruik maar moeten die dan om de haverklap vervangen worden bij elke innovatie? En wie kan het zich permitteren om nog voor het einde van hun natuurlijke levensduur die toestellen te vervangen? De huishoudens niet, ook de industriële inrichtingen zijn aan economische wetmatigheden gebonden. Stellen dat de kernenergieuitstap “technisch en economisch perfect mogelijk” is, maar terzelfder tijd waarschuwen voor belangengroepen die “financieel gewin boven duurzame ontwikkeling plaatsen”[14] is de keizer niet willen geven wat de keizer toekomt. Een energierevolutie van de orde die de groenen willen kan niet gebeuren zonder een kloof te doen ontstaan tussen de energie haves en have-nots, zij die de investering kunnen permitteren om hun energienoden te rationaliseren en zij die deze vrijheid niet hebben en een veel duurdere factuur gaan krijgen wat weer tot meer gezinnen met budgetmeters leidt[15]. Het mag toch niet de bedoeling zijn om deze energiekloof verder uit te diepen tussen de Belgische huishoudens. De egoïstische groene reflex om zijn gelijk te halen: “waar een wil is, is een uitweg”[16], zet de eigen wil boven het gemeenschappelijke belang, want “energieschaarste betekent economische teruggang en armoede”[17]. Het misschien in theorie lovenswaardig vasthouden aan hun ideologie en principieel denken over wat wenselijk is, heeft hen ongevoelig gemaakt voor het haalbare van gewone mensen. In dat opzicht is er veel gelijkenis met een politieke formatie aan de andere kant van het spectrum, met het verschil dat niemand ons voor de groenen behoed heeft en ze niet door middel van een cordon sanitair uit de beleidsvoering geweerd zijn.

Energieschaarste is een wereldwijde thema als we armoede willen bestrijden. Ware het niet beter om de achtergestelde twee derde van de wereld ook te “verlossen van het juk van de fysieke arbeid”?[18] Volgens Jan Dumon is het protectionisme van het noorden de echte vijand van solidariteit. Hopelijk is het gevolg daarvan niet zijn voorspelde gewelddadige opstand[19], hoewel de tekenen vanuit Noord-Korea en Iran weinig perspectief bieden voor optimisme. Als we weten dat Rusland tegen 2030 “veertig tot vijftig kernreactoren [wil] produceren in het buitenland en 58 op eigen territorium”[20], kunnen we enkel vaststellen dat de Russen het bij het rechte eind hebben. Met lede ogen moeten we toezien hoe zij, met een minimale redundantie benadering van risicobeperking[21], hun technologie over de wereld verspreiden.

De Belgische expertise daarentegen is aan een teloorgang bezig dankzij Verhofstadt I en II: “Staatssecretaris Deleuze argumenteerde echter steeds dat de wet op de kernuitstap de facto quasi onomkeerbaar zou zijn, vermits potentiële investeerders in kernenergie afgeschrikt zouden worden door de politieke onzekerheid die door de wet in het leven werd geroepen”[22]. Een self-fulfilling prophecy als het ware. Ook studenten kernenergie zullen hun brood elders moeten zoeken nu belangrijke nucleaire bedrijven ophouden te bestaan: “De overheid heeft zeker op vier punten de overlevingskansen van Belgonucleaire tegengewerkt. De opwerkingscontracten met Frankrijk werden stopgezet en de Belgische centrales mochten geen MOX meer gebruiken. Ook heeft Belgonucleaire door de traagheid van de regering een contract met het Amerikaans leger kwijtgespeeld voor een aantal proefproducties”[23]. De media voorzag in de sluiting van Belgonucleaire een mogelijke domino-effect in de regio, ook bij het Studiecentrum voor Kernenergie (SCK) in Mol[24].

Deze waardevolle kennisdomein laten doodbloeden is onverantwoord, en sluit de deur voor toekomstige generaties om over dezelfde betaalbare energie te beschikken waar wij vandaag gebruik van kunnen maken. Zo stelt de EU: “De Europese Unie moet zijn leidende positie op het gebied van burgerlijke kerntechnologie behouden, om de noodzakelijke expertise te behouden, om efficiënter splijtingsreactoren te ontwikkelen en om fusie mogelijk te maken”[25]. Hier haalt men een volgend voordeel aan om zich niet uit het nucleaire onderzoek terug te trekken: kernfusie betekent een onuitputtelijke energiebron, zonder het nadeel van radioactieve splijtingsproducten[26]. Moet die deur ook gesloten blijven?

De kennis die nu verloren gaat, zou niet alleen met toekomstige generaties moeten gedeeld worden, maar ook met de ontwikkelingslanden. Begrijpelijk dat deze proliferatie angstaanjagend lijkt, maar het is al bezig en het zou beter zijn om er zelf deel aan te hebben dan het over te laten aan India, Pakistan en Noord-Korea. Het is niet omdat men deze technologie als onveilig percipieert, dat het eenzijdig opgeven van de kennis erover verantwoord is. Beter om de processen en risico’s te kennen en te kunnen beheersen dan zich te gedragen als schapen zonder herder.

Daarin schiet de overheid tekort. In plaats van hun taak op te nemen[27] om de burger objectief te informeren, laat ze zich meevoeren door de feitelijkheid van de publieke opinie, die geen besef heeft van risicoinschatting, om belangrijke beleidskeuzes te maken[28]. Onderzoek naar risicoperceptie toont aan dat het onvrijwillig ondergaan van een risico tot een groter wantrouwen leidt[29]: zo willen de meeste mensen de risico’s van het wegverkeer zonder probleem trotseren en tezelfdertijd niet onder een hoogspanningsmast wonen. Dit onderzoek kan interessant zijn om informatie op de juiste manier over te brengen. De media zal altijd de grootst mogelijke sensatiefactor aan angstaanjagende fenomenen toekennen, het spijtige is dat de meeste mensen juist hier hun informatie vandaan halen. Niet iedereen heeft immers het geluk gehad om les te krijgen van prof P. De Meester, die ik in 1993 op meerdere vlakken ervoer als een eenzame profeet roepende in de woestijn.

Laat iedereen zijn huiswerk doen alvorens een standpunt in te nemen: de rechtstreekse vergelijking tussen de hoeveelheid en toxiciteit van kernafval (waarvan de straling exponentieel afneemt in de tijd) en de hoeveelheid huishoudelijk afval die behandeld wordt of de eeuwige toxiciteit van zware metalen (bv. de cadmiumvervuiling van Umicore), of de vergelijking tussen de reactorongelukken in Three Mile Island en in Tsjernobyl, of tussen het gevaar van luchtverontreiniging tegenover de alomtegenwoordigheid en beperkte impact van radioactieve straling (waarvan koolstofdatering een toepassing is), of tussen het aantal doden te wijten aan kernenergie en die te wijten aan andere industrieën of het wegverkeer, of de kleine kostprijs (recent aangehaald als nefast voor het doorbreken van het monopolie bij de Pax Electrica-besprekingen)[30], of de afhankelijkheid van België voor zijn fossiele energie van andere landen en de geografische ongeschiktheid voor het grootschalig opwekken van hernieuwbare energie, enz. spreken boekdelen. Men kan niet anders dan tot het besluit komen dat kernenergie een planeetreddende activiteit is[31].

Is het tij aan het keren? Keert de publieke opinie zich weer tegen het groene gedachtegoed? Samen met de populariteit van Yves Leterme lijkt beleidsvoering op basis van emotionele gronden wat minder ‘in’ te zijn[32].

Laat ons hopen dat er nog wat tijd rest voor de resuscitatie van de gans die de gouden eieren legt.

Bibliografie

Aantal energie-armen neemt toe, in De Standaard, 22 februari 2006.

Commission of the European Communities, Green Paper. Towards a European strategy for the security of energy supply, (29.11.2000); http://europa.eu.int/eur-lex/en/com/gpr/2000/act769en01/com2000_0769en01-01.pdf (toegang 24.10.2006)

De Meester, P., Kernreactoren technische aspecten, 3de ed. Leuven, Acco, 1989.

De Energiebronnen en Kernenergie, in KernNieuws, jaargang 6, 2000, No.3, http://www.kerntechniek.nl/nns/kernnws/kn2000n3/node4.html (toegang 23.10.2006)

Hoenraet, P. (ed.), De energiebronnen en kernenergie. Vergelijkende analyse en ethische reflectie, Leuven, Acco, 1999.

Janssens, K., Waarde redactie. Kernenergie, in De Standaard, 3 mei 2006.

Is kernenergie milieuvriendelijk?, in De Standaard, 2 maart 2002.

Maes, T. & Rommers, W., 261 jobs weg bij Belgonucleaire, in Het Nieuwsblad, 22 november 2005

Moore, P., Kernenergie, misschien wel de redding van onze planeet, in De Standaard, 19 april 2006.

Pax Electrica II is een maat voor niets, in De Standaard, 12 oktober 2006.

Russen en Iraniërs akkoord over nieuwe kerncentrale, in De Standaard, 26 september 2006.

Van der Ha, D., Waarde redactie. Groene stroom, in De Standaard, 9 juni 2006.

Verschelden, W., “Leterme wil je graag vertrouwen”, in De Standaard, 26 februari 2005.

viWTA (Vlaams Instituut voor Wetenschappelijk en Technologisch Aspectenonderzoek), Kernenergie en maatschappelijk debat, (november 2004); http://www.viwta.be/files/kernenergie.pdf (toegang 23.10.2006).

Vrees voor domino na sluiting Belgonucleaire, in De Standaard, 22 december 2005.

Vreg (Vlaamse Reguleringsinstantie voor de Elektriciteits- en Gasmarkt), Beslissing van 29 september 2005, (29.9.2005), http://www.vreg.be/vreg/documenten/beslissingen/BESL-2005-55.pdf (toegang 25.10.2006)

Waar een wil is, is een uitweg; Kerncentrales sluiten is onverantwoord; Het einde van het atoomtijdperk, in De Standaard, 1 maart 2002.

23-11-2008 om 15:19 geschreven door Dee  

23-11-2008 om 15:17 geschreven door Dee  

23-11-2008 om 00:00 geschreven door Dee  

21-10-2008 om 14:13 geschreven door Dee  

05-10-2008 om 17:21 geschreven door Dee  

05-10-2008 om 16:58 geschreven door Dee  

22-09-2008 om 19:35 geschreven door Dee  

22-09-2008 om 19:31 geschreven door Dee