De daaropvolgende veertig jaar zijn een verliezend gevecht om haar handen in bedwang te houden.

Het vorig ouderlijk huis in Sunnybank Road, Sutton Coldfield is verkocht geraakt na haar geboorte. Het gezin kon dan verhuizen uit het huurhuis van de universiteit in Endcliffe Crescent, waar zij slechts twee slaapkamers hadden voor acht mensen, naar een bungalow in Rochester Road, Lodge Moor. Lodge Moor was een redelijk recent voorstadje van Sheffield, met een golfbaan.

 Als tweejarige kreeg ze vaak hevige woede aanvallen en leed ze aan verlatingswoede. Als moeder naar de les ging voor de lerarenopleiding, of ging werken, smeet ze zich volle kracht op de vloer achter de net gesloten deur en botste met haar hoofd en voeten tegen de grond, haar vuisten gebald. De andere kinderen keken ietwat ongemakkelijk maar geamuseerd toe. Dan snelde grootmoeder naar haar toe, de andere kinderen vermanend over het leed dat ze het meisje zogezegd hadden aangedaan. Een lange suspartij volgde. De andere kinderen vonden het normaal dat het meisje zoveel aandacht kreeg. Wat zei moeder altijd weer: “From each according to his ability, to each according to his need” of "van elk naargelang zijn vermogen, voor ieder naargelang zijn behoefte". Haar inspiratie kwam niet van Marx, maar van een vroegere joodse gemeenschap. Hand 4,34-35: Er was immers niemand onder hen die gebrek leed, want allen die grond of huizen bezaten verkochten hun bezit, gingen met de opbrengst naar de apostelen, en legden die aan hun voeten. Daarvan werd uitgedeeld aan een ieder, al naar gelang hij nodig had.

Zo moesten de grote kinderen zich gelukkig prijzen dat zij niet onder dezelfde psychische lasten gebukt gingen als het kleine meisje, want zij verdiende enkel oeverloos begrip voor haar toestand.

Wat verderop in de straat was er een rij winkeltjes met op het einde een kleine Co-op supermarkt. Iedereen sprak je daar altijd aan met “Love”. Er was ook een krantenwinkel met snoep en speelgoed, of speelgoedwinkel met kranten en snoep, zoals je zelf wilt. Mr Seal’s. Tot grote verbijstering en bezorgdheid van haar ouders en grootouders wou het meisje vaak de grenzen van het toelaatbare overschrijden, ook als zeer jong kind. Een keer heeft ze als tweejarige 2 pence genomen uit de portemonnee van moeder. Terwijl ze niet was aangekleed, en nog zonder onderbroek, verliet zij het huis ongezien. Ze ging naar het winkeltje met haar 2 pence en toen ze haar daar vroegen waar haar mama was, zei ze dat haar mama haar had achtergelaten. Na een zoektocht heeft mijn moeder haar daar gevonden, ze zat op een stoel te wachten.

Dit is de eerste grote uiting van haar “smoesjesgedrag”, wat later een “flower story” is gaan heten.

Er volgen talrijke voorbeelden van hoe ze maar geen gevoel kreeg voor het waarheidsgetrouwe of voor respect voor het eigendom van andere mensen, terwijl zij de meeste aandacht en bijsturing kreeg. Haar moeder werd er zowaar miserabel van, echt gefrustreerd door haar koppigheid en de onmogelijkheid om het haar af te leren. Zo was moeder echt een keer ontploft toen het gezin in Beechwood Road, Sanderstead al woonden. Het meisje was een jaar of vijf en een aantal van de kinderen kreeg warme maaltijden op school. Het geld daarvoor werd maandelijks op voorhand betaald, en het stak in een envelop in de handtas van moeder. Toen het tijd was om naar school te gaan, was het envelop verdwenen. Volgens de herinnering ging het om 40 pond. Een fortuin voor dit gezin. Na weer een lange zoektocht is het toch teruggevonden, tot grote opluchting van moeder. Heeft het meisje dat uiteindelijk zelf opgebiecht en teruggegeven? Ik vermoed van niet, want dat lag (en ligt) niet in haar aard. Het was ook in die periode dat er van “flower stories” sprake was. Eens kwam ze naar huis met het verhaal dat ze met de school was gaan optreden in de Fairfield Halls. Ja, ze vertelde het heel ernstig en met overtuiging, ze had de hoofdrol gespeeld en achteraf werd er vanuit het publiek bloemen naar haar gegooid. Moeder was er zelfs even mee weg. Zo kon het meisje toch een carrière als oplichtster ambiëren, als al de rest faalde.

In 1982 is het gezin naar België verhuisd. De lijdensweg met het meisje ging echter door. Zo vaak was haar gezin onuitstaanbaar dat ze zich terugtrok op het dak, tussen de schouwpijpen. Eens is ze zelfs van de eerste verdieping uit het venster naar beneden gesprongen om haar ongenoegen te uiten omdat ze in de slaapkamer werd opgesloten. Een andere keer nam ze 1000 frank uit de portemonee van moeder, ze had gevraagd om naar de kermis te gaan en moeder had nee gezegd. Een nee kon er bij het meisje niet in. Ze nam het geld stiekem, pakte haar kleine broer mee naar de bus, en ging zo naar de kermis, een drietal kilometer verderop in het dorp. Enig moreel besef was het meisje vreemd.

Toen ze begon te studeren namen haar financiële mogelijkheden ineens toe, ze kreeg leningen, er waren geen grenzen aan wat ze kon kopen. Dure schoenen werden verzameld. In die tijd was ze in Engeland en moeder was nog vaak in België. Ze hing uren aan de telefoon om haar af te brengen van dure aankopen – maar het haalde niets uit. Neen stond niet in haar woordenboek, ze begreep het gewoon niet.

Aan de universiteit viel ze voor een grote, blonde Zweed. Ze had direct door dat hij financieel even zwak was als zij. Wat een geluk! Nu zou niemand haar nog vermanen! Haar ouders konden nog mooi haar bruiloft betalen en ze had haar zinnen gezet op een designer trouwjurk. Ja zei moeder, huur het maar. Maar nee, ze kocht het. Prachtig kleed, daar niet van. Moeder stierf vroegtijdig. Haar laatste wens was dat de kinderen elkaar liefhadden zoals zij hen had liefgehad.

Na deze ingrijpende gebeurtenis was er financieel nog het ouderlijk huis dat als buffer kon dienen. De grootste financiële putten werden door grote zus gedicht in afwachting van het verkoop. Vader was ook geen financieel genie, maar was een kind van vlak na de oorlog – hij had nog enige terughoudendheid gekend, en ging toch voorzichtig om met het geld.

Het meisje was nu een vrouw met een resem kinderen naar wie zij niet omzag, buiten ze te bestrooien met dure cadeaus. In haar verdediging werkte ze toch om haar dure gewoontes te bekostigen. Maar waar het gezin ook naartoe vluchtte, de putten werden steeds dieper en dieper. Deurwaarders loerden. Met de aanmaningen van moeder in het achterhoofd, snelden de andere kinderen keer op keer toe met advies, logistieke en financiële hulp om het leven van hun zus weer op de rails te krijgen – maar een na een werden zij telkenmale bedot, geen enkel bedrag kon volstaan om die putten te vullen! Iedereen bleef met lege handen achter en een wrang gevoel van oplichting.

08-09-2010 om 00:00 geschreven door Dee