Het schiereiland ‘Banks Peninsula’ is eigenlijk een oude Franse kolonie en dat merk je hier in ‘Akaroa’ nog altijd. De straatnamen zijn ook in het Frans aangegeven, de Franse vlag hangt hier op diverse plaatsen te waaien en op de cola-automaat is ‘rafraîchissements’ te vinden. Voor wie zouden ze hier gesupporterd hebben met de rugby finale? Voor N-Zeeland of voor Frankrijk?

Ons logement lag deze keer op de eerste verdieping met uitzicht op de haven en met meer dan genoeg comfort: twee slaapkamers, een ruime zithoek en een volledig uitgeruste keuken. Die hebben we niet nodig gehad.

Deze morgen ziet de hemel helblauw maar er is wel veel wind en tegen dat we vertrekken verschijnen er hier en daar wolken aan het firmament. Onze tocht voert naar de andere kant van het schiereiland via een ‘Toerist Drive’ over een kleine steile weg met prachtige uitzichten langs punten zoals ‘Okains Bay’ en ‘Little Akaloa Bay’.  Van daar steken we terug over naar de andere kant langs ‘Lake Ellsmere’; het vijfde grootste van N-Zeeland.

Onderweg ontmoeten we de postbode en die rijdt hier met een busje rond. Je kan als toerist meerijden op zijn ronde om de omgeving te zien en dat begeleid door de deskundige uitleg van de ‘facteur’!

We overwegen nog even om een binnenweg naar ‘Port Levy’ te nemen, maar hij schijnt in niet te beste staat te verkeren en alleen met een 4x4 mogelijk te zijn en dat risico willen we met onze huurwagen niet nemen. We rijden dus verder naar ‘Governers Bay’ en ‘Lyttleton’ en hier zien we de eerste sporen van de aardbeving die de regio in het begin van het jaar geteisterd heeft. Via een lange tunnel krijgen we ‘Christchurch’ in het vizier en even later bereiken we ons hotel ‘Chateau du Parc’ en dat mag er als afsluiter wel wezen en het heeft een echte bar.

We willen de stad bezoeken – en dat kan terug onder een stralende zon - maar dat valt een beetje tegen: het centrum is erg beschadigd door de aardbeving en is quasi volledig afgesloten. Je krijgt alleen toegang via speciale bewaakte posten maar je kan van ver al zien dat het heel erg geweest is. Sommige gebouwen staan gewoon scheef of zijn ingestort. De meeste staan ook leeg en in een aantal ervan zijn de kleren nog altijd tentoongesteld op de modepoppen! Dat middenstanders ook inventief zijn in moeilijke momenten blijkt nog maar eens; er is al een nieuwe wandelstraat met winkels ondergebracht in containers maar niet stomweg opgesteld. Ze zijn leuk geschilderd in allerlei hippe kleuren en op diverse wijzen gestapeld zodat er niet alleen kleine straatjes ontstaan met nette looppaden in asfalt en afgeboord door steentjes, maar ook gezellige hoekjes allerhande en afdakjes. Je moet er maar op komen.

Nadien wandelen we ook nog even door de botanic garden en ook hier staan er weeral oude, zeer dikke en hoge bomen en tal van bloemen. Sommige al in helle lentekleuren en in de rozentuin zijn er al enkele rozen aan het bloeien. Ik ken bij ons in de buurt geen enkele tuin die er nog maar kan aan rieken!

Terug in het hotel beginnen we maar met een minder aangenaam werkje: onze valies netjes pakken voor de terugreis. Het is gedaan met ons mooie avontuur; morgen wacht het vliegtuig.
Voor onze blog van morgen bereiden we nog 'è spécialleke' voor (!?)      Edwig.

04-11-2011 om 06:44 geschreven door Arie  

04-11-2011 om 06:44 geschreven door Arie  

De cirkel is rond: we zijn vandaag terug voorbij de luchthaven in ‘Christchurch’ gereden waar onze reis 27 dagen geleden begonnen is. Ons eindpunt ligt echter nog een kleine 100km verder op de ‘Banks Peninsula’: ‘Akaroa’, ons voorlaatste station dat we aandoen.

Nadat Arie gisteren één van de foto’s van zijn leven (de staart van de potvis) gemaakt heeft, beleven we een vrij rumoerige nacht in ons motel: er rijden voortdurend vrachtwagens over de weg naar ‘Picton’ maar al bij al hebben we er toch niet zoveel last van gehad. We zullen dit motel trouwens voor iets anders onthouden: de douche die eigenlijk een attractie op zich was met al zijn regen- en andere voorzieningen, de dubbele bediening (één in de douche en een afstands-bediening) en de voetmassage - die we niet durven uitproberen hebben.

De zon is terug volop van de partij als we vertrekken en de weg tussen ‘Kaikoura’ en ‘Christchurch’ is druk; vele vrachtwagens kruisen ons pad of achtervolgen ons en ze zijn ‘gepresseerd’.
We vragen ons ook af: ‘moet er nog geel zijn?’. De voor ons liggende berghellingen zijn allen begroeid met de bekende gele struiken en ze woekeren inderdaad alom, hoe ze dit ooit gaan stoppen is ons een raadsel.

Even nadat we de kust verlaten maken we nog een ommetje langs de ‘Cathedral Cliffs’ ter hoogte van ‘Cheviot’. Niet veel bijzonders maar het wegje er naar toe was wel leuk. De vallei wordt hoe langer hoe breder nu we ‘Christchurch’ naderen en we vinden achtereenvolgens de schapen, wijngaarden en hagen tegen de wind terug in het landschap. Er zijn ook nogal wat wegenwerken bezig onderweg en de herstellingen zijn nogal summier: wat vloeibare pek en steentjes erop, wellen en dat is het.

Vlak bij de luchthaven gaan we het ‘International Antarctic Centre’ bezoeken. We starten met een spectaculair ritje in één van hun rupsvoertuigen en dat gaat hard: hellingen van bijna 45° op en af, schuine wegjes van 30° en dan door een zwembad om te laten zien dat deze voertuigen ook kunnen drijven. Onze chauffeur had er duidelijk plezier in en ’t was ook nog ‘ne plezante’: droge commentaar op het goeie moment. Daarna achtereenvolgens een 4D (jawel, de vierde dimensie waren de bewegende stoelen en echte regen!) film over Antarctica, een bezoekje aan de kleinste pinguins (jawel, we hebben nu pinguins gezien!) ter wereld van ongeveer 30cm hoog – de little blue pinguins - en dan een simulatie van een arctische storm in een speciale cabine bij temperaturen ruim onder nul en windsnelheden tot 50km/u (jawel, we hadden ‘galochen’ aan onze voeten en een speciale jas tegen de kou). Er is een hoop info te vinden over alles wat met Antarctica te maken heeft, te veel om op te noemen.

De verdere rit over de ‘Banks Peninsula’ was weeral spectaculair. Een mooie sterk stijgende en dalende weg met prachtige uitzichten op zowel de bergkammen als op het water en dat alles overgoten door een stralende zon. De dalen hier zijn eigenlijk restanten van oude vulkaankraters maar nu vooral begroeid met gras, hier en daar bomen en sommige toppen natuurlijk met de gele struiken.

In het stadje staat een oude vuurtoren en we zagen ook een grote ceder die echt op de rand van een afgrond(je) balanceerde. ‘Hoe lang gaat die nog recht blijven?’ vroegen we ons af. Maar ’t zal wel een verkeerde vraag zijn want anders hadden ze hem zeker niet laten staan vlak langs een verkeersweg.

We hebben tot nu welgeteld 3.400km gereden en er resten er ons nog een honderdtal tot onze eindbestemming. Het einde komt nu wel echt dicht bij.      Edwig.

04-11-2011 om 06:35 geschreven door Arie  

03-11-2011 om 07:20 geschreven door Arie  

‘Whale Watching’ wordt weeral een moeilijke bevalling. Onze tour van deze morgen is afgelast wegens slecht zicht en te onstuimige zee. Hij wordt dan noodgedwongen verplaatst naar 15u30 en dat is afwachten. Dus gaan we voor de verandering wandelen, ons Grietje gaat het niet geloven, maar dat hebben we dus bijna alle dagen gedaan en dan meestal bergop, bergaf en een uur is het strikte minimum!

We doen nu het andere stuk van de ‘Peninsula Walkway’ en we starten weeral met een bergop om ‘U’ tegen te zeggen, maar het zicht boven is navenant. Alleen spijtig dat het zo grijs is en dat je op zee geen horizon kunt bepalen wegens de nevel in de verte. Halfweg de wandeling is er een mogelijkheid om naar beneden af te dalen om meeuwen te spotten. Arie kiest hier voor – bij de vogels rook het nogal naar mest - en ik wandel verder om het punt terug te vinden waar we gisteren geraakt zijn vanaf de andere kant. Er ligt hier ook nog een afgesloten stukje vogelreservaat waar je niet in mag maar meer uitleg ervan vinden we niet.

Iedereen vindt dus zijn gading en de terugweg gaat voornamelijk bergaf; dat is heel wat makkelijker. O ja, een boze gans zijn we ook nog tegengekomen.

Terug aan het boekingskantoor blijkt dat de tour van 13u30 doorgaat maar voor die van ons wachten ze nog op verder nieuws vooraleer iets te beslissen. We hebben in ieder geval afgesproken dat we morgen om 10u opnieuw proberen als het vandaag niet lukt. Er rest ons dan nog genoeg tijd om op onze bestemming te geraken zonder ons te moeten haasten.

Deel 2. Ja, hoera, we hebben onze potvis gezien en ook zijn staart! Onze trip is dus doorgegaan en we waren gewaarschuwd voor een ruwe zee. Nu ruw was ze in alle geval, aan boord waren ruim voldoende zakjes voorzien voor je weet wel wat en ze werden druk gebruikt. Voor alle veiligheid hadden wij een pil gekocht tegen de zeeziekte en ze ook genomen en dat heeft zeker geholpen.
De boot waarmee we op zee gingen was een catamaran van meer dan 20m lang, zo goed als nieuw en met meer dan 750pk aan boord, kwestie van het te laten vooruitgaan. En dat deed het: 25 knopen kruissnelheid, dat is bijna 50km/u en volgens de crew kon hij vlot 35 knopen halen als top! Reken zelf maar uit hoe snel dat dan wel is.
Het duurde wel even eer de potvis gevonden was, naar schatting waren we ruim 16 mijl uit de kust (iets meer dan 25km). Om de haverklap legde de kapitein de motoren stil om met de hydrofoon te luisteren naar de typische klikgeluiden die ze maken onder water. En ja hoor, na een tijdje had hij hem gevonden en wij dus ook. Stilliggen in deze ruwe zee was een echte evenwichtsoefening en je had minstens één hand nodig om je ergens aan vast te houden, zoveel kantelde de boot in 4 richtingen tegelijk. Maar om de potvis te zien moet je wat overhebben. Na enkele minuten vertelde onze begeleidster dat hij ging duiken en inderdaad, enkele ogenblikken later was het zover en liet het beestje (+/- 22 ton) zijn mooie staart zien tot onze grote voldoening. De terugvaart duurde ongeveer 40min en dat was het dan. Iedereen blij terug op de vaste wal te zijn, zeker zij die het niet nodig vonden een pil te kopen.     Edwig.

02-11-2011 om 07:56 geschreven door Arie  

02-11-2011 om 07:56 geschreven door Arie  

Vannacht waren we gelogeerd bij een ‘Hyacint Bucket-Bouquet type’ en hij had ook niet veel te vertellen! 'Picton by Night' biedt een lichtrijk beeld zoals bij ons: alle straatlantarens 'vollen bak'.
Vanaf nu volgen we terug de kust van de ‘South Pacific Ocean’. Het eerste deel van onze rit vandaag voert ons terug naar ‘Blenheim’ en vanaf dan vinden we terug een brede vallei, zien alle heuvels onderweg er netjes groen uit – zonder bomen deze keer - terwijl wij via een echte kronkelweg door het landschap rijden. Een beetje verder ligt ‘Seddon’, een volgend wijngebied en ook nu zien alle wijnvelden er even proper uit. Langsheen ‘State Highway 1’ – de weg die we vanaf nu steeds zullen volgen - die rechtstreeks doorgaat tot ‘Christchurch’ loopt ook een spoorlijn, één van de weinige die er zijn op het zuidelijke eiland.
Iets verder gaan we even bij ‘Lake Grassmere’ kijken. Hier doen ze aan zoutwinning maar er is niet echt veel te zien behalve zout natuurlijk en een fabriekje.

Nog even verder bereiken we echt de kust bij ‘Wharanui’ en we zien ook terug met sneeuw bedekte bergtoppen verschijnen aan de horizon. Tijdens een volgende stop kruist een trein ons pad, de eerste die we in N-Zeeland gezien hebben. Na enkele km maken we opnieuw halt: zeehonden liggen er met de tientallen te zonnen op de rotsen en je kan ze naderen tot op minder dan tien meter om hun rustig gade te slaan. Bij de ‘Ohau Stream Walk’ maken we een kleine wandeling naar een waterval die uitmondt in een klein meertje. Hierin zien we de zeehond-puppies met enkele tientallen tegelijk spelen en stoeien in het water. Af en toe bakkeleien ze een beetje en bijten naar mekaar voor een stukje territorium en wij staan er met verscheidene toeristen geboeid naar te staren. Nooit gezien!

Langsheen de kant van de weg staan er hier en daar kleine kraampjes en die verkopen ‘Crayfish’, wij noemen dit langoesten. Ze worden hier, vers uit de zee, gekookt en koud of warm aangeboden. Ze hebben ook oesters, een stuk groter dan bij ons, en we hebben ze natuurlijk geproefd. De oesters smaken minder ziltig en we vinden ze alletwee lekkerder in België. De ‘Crayfish’ heeft ons prima gesmaakt met een glaasje wijn (we waren gisteren toch gaan proeven!) en je moet alleen oppassen voor de meeuwen die op vinkenslag liggen om een stuk van je bord te pikken als je even niet oplet.

De rest van het traject verloopt vlot en we besluiten nog een wandelingetje te maken in ‘Kaikura’. Eerst checken we even of onze walvisvaart van morgen doorgaat en dat schijnt te gaan lukken. Daarna wandelen we een stukje van de ‘Peninsula Walkway’ en die biedt ons weer een aantal mooie uitzichten op de zee en het naburige landschap, na de gebruikelijke klim natuurlijk.
Er zijn ook nog zeehonden, maar van ver en die hebben we nu echt wel genoeg gezien.
Onderweg kwamen we ook nog een Frans sprekende Schot tegen die hier was als supporter voor de N-Zeelandse rugbyploeg. Faut le faire!     Edwig.

01-11-2011 om 10:08 geschreven door Arie  

01-11-2011 om 10:08 geschreven door Arie  

Arie is gisteren namiddag nog een stukje van de ‘Queen Charlotte Track’ gaan lopen terwijl ik er een gemakkelijke namiddag van gemaakt heb. Zijn commentaar was: zwaar, zwaar, zwaar. Enfin, hij heeft zijn beweging gehad en volgens hem was ‘Abel Tasman’ een stuk mooier; ik heb dus niets gemist. Vanmorgen zijn we vroeger vertrokken dan voorzien met de watertaxi omdat er in de resort voor de rest toch niets meer te beleven viel. Dat geeft ons de gelegenheid ‘Picton’ uitvoerig te bekijken en ’s namiddags nog wat anders te doen. Onderweg hebben we tal van dolfijnen, deze keer van dichtbij, kunnen bewonderen en we hebben ze dan ook uitvoerig gefilmd en gefotografeerd. Picton is niet groot en voor de rest van de tijd hebben we ervan geprofiteerd om enkele wijnhuizen in de buurt van ‘Blenheim’ met ons bezoek te vereren. De weg er naar toe liep door een vallei met weeral gele berghellingen alom, bosbouwgebied met kale plekken waar de bomen gekapt zijn en ook een strook met dode bomen in een nat gebied. We hebben een drietal wijnhuizen bezocht en uiteraard ook hun wijn geproefd. Algemene conclusie: de witte wijnen mogen er zijn maar vooral van de Riesling en ook van de Gewurzstraminer kunnen ze beter af blijven. In ’t algemeen zijn ze vrij duur voor de kwaliteit die ze bieden. De wijnhuizen en hun velden mogen er wel zijn: mooi gelegen, prima verzorgd en meestal is het proeven voor niks. Als je dus wijnhuizen blijft bezoeken kan je op de duur niet meer op je benen staan. De terugweg leidt ons via een mooie gravel-road langs een riviertje en hier hebben we de eerste varkens gezien in N-Zeeland! Weer eens wat anders.

Ons logies is deze keer wat meer bescheiden van aard, ook een verrassing!
Morgen rijden we verder naar Walvissenland!       Edwig.

31-10-2011 om 06:06 geschreven door Arie  

31-10-2011 om 06:06 geschreven door Arie  

Het is nu middag en we zijn aan het ‘Frühshoppen’ op het terras onder een stralende hemel en met zicht op het rustige water van de ‘Sounds’. Vanmorgen zijn we er met de kajak op uit getrokken. Heel moedig waren we van plan er een tochtje van een uur of 4 van te maken, maar het zitten is niet comfortabel en doet pijn aan onze onderrug. Zodoende waren we na anderhalf uur al terug maar het was leuk, we hebben toch een stukje van de sounds gezien van op het water. Op deze wijze hadden we ook eens zicht vanaf de andere kant op ons logement. Er zat wel een klein lek in mijn kano en ik heb er dus een natte broek aan overgehouden.
We hebben vandaag ook voor het eerst meerdere vogels horen fluiten, weer eens wat anders. Deze namiddag maken we er een ‘lazy sunday afternoon’ van, kwestie van onze drankspiegel op peil te houden en energie op te doen voor onze trip naar de walvissen volgende dinsdag.

30-10-2011 om 06:16 geschreven door Arie  

30-10-2011 om 06:15 geschreven door Arie  

Nelson is omgeven door hellingen met overal huizen erop, wel een stuk mooier dan we tot nu toe zagen. Af en toe zien we ook een stenen huis, de mensen verdienen hier waarschijnlijk iets beter dan in de rest van het land. Als het laag tij is trekt de zee behoorlijk ver terug en ontstaat er een lang zandstrand. Overal liggen er bootjes om te gaan spelevaren of vissen en we zien ook nog regelmatig auto’s uit de jaren 50 rondrijden zoals een Chevrolet Impala en een Morris Minor, om er maar enkele te noemen. Ze zien er allemaal nog even goed uit.

Onze rit vandaag is 110km lang en voert ons door een erg bergachtig gebied met krappe bochten en steile hellingen. Alom staan er bomen en hier wordt volop aan bosbouw gedaan. We ontmoeten deze voormiddag meer moto’s dan we de voorbije 3 weken in de rest van het land gezien hebben! Eén van de dorpjes waar we doorrijden noemt ‘Canvastown’ maar is weeral maar een voorschoot groot en iets verder noemt het ‘The Grove’, leuk natuurlijk.  Vanaf ‘Havelock’ – de hoofdstad van de ‘Green Lip Mussels’ - volgen we de ‘Queen Charlotte Drive’; een kortere verbinding naar onze bestemming ‘Picton’ via een erg schilderachtige bergweg die klaarblijkelijk niet altijd toegankelijk is in de winter; hij is in ieder geval behoorlijk steil en smal op sommige plaatsen. Op ‘Cullen Point Lookout’ krijgen we ons eerste vergezicht voorgeschoteld op de ‘Marlborough Sounds’ en er volgen er nog vele, in zoverre dat we over de laatste 15km ongeveer een uur doen. Ook het uitzicht op Picton is de moeite waard. Dit is een drukke havenstad waar naast het verkeer naar het noordereiland tal van andere havenactiviteiten gebeuren. We zien boomstammen laden op een behoorlijk groot schip door reusachtige heftrucks met aangepaste ‘kaken’ om de bomen te grijpen, ik zou er niet tussen willen geraken!

Picton is leuk, toeristisch en ook drukker. Hier pakken we om 13u30 terug een watertaxi, deze keer een catamaran en een stuk groter dan in Abel Tasman, die ons in de kortste tijd naar ‘Portage’ brengt. We vergeten bijna af te stappen – de begeleider was niet goed verstaanbaar - maar gelukkig ziet Arie onze bagage wegvoeren en het schip moet een klein stukje terugvaren om ons af te zetten. Met een busje worden we afgeleverd aan het ‘Portage Resort Hotel’ waar we een leuk appartementje krijgen met een balkonnetje met zicht op de Sounds; weeral het onthouden waard.

Een kleine wandeling, om de omgeving te verkennen, kan er nog net af en voert ons over een kleine heuvel naar de volgende baai. We krijgen er ineens 2 cadeau: via een kleine doorsteek vinden we de andere kant van de landtong. Ook hier zijn de blauw-groene kleuren van het water, de omgevende berghellingen met vele tinten groen en de blauw-witte lucht weeral onvatbaar.

Voor morgen wordt een zuivere, hemelsblauwe lucht voorspeld en dan kunnen we misschien eens gaan kajakken in de sounds.     Edwig.

29-10-2011 om 07:22 geschreven door Arie  

29-10-2011 om 07:21 geschreven door Arie  

We zijn terug in de bewoonde wereld! Nelson is een stadje zoals er zoveel zijn, weliswaar met veel gebouwen die teruggaan naar het begin van de vorige eeuw, en met een haven en ook een uitgebreide industriële activiteit. We hebben voor de eerste keer te maken gekregen met druk verkeer, geen files maar we moeten wel een tijdje wachten om over te steken of in te voegen aan de kruispunten.

Nu even terug naar eerder op de dag en ook nog een eigenaardigheidje vooraf: ’s avonds is het in de Lodge taptoe rond 22u15: alle lichten uit. Dan leggen ze namelijk de generator stil, vooral voor milieuredenen, en op de kamer is er een elektrische lantaren die je dan kan gebruiken als je nog wat klaarte wil hebben. Vanmorgen zijn we wat later opgestaan, er is immers geen haast bij want onze watertaxi komt pas tegen 12u. Na het ontbijt ruimen we rustig op, maken onze valies en hangen dan nog wat rond in de zitruimte van de Lodge en lezen of slapen even.

De watertaxi is netjes op tijd en we geraken zonder nat worden aan  boord. Onze chauffeur (kan je dat wel zeggen van een watertaxi of is het schipper?) heeft de tijd en toont ons nog enkele speciale plekjes onderweg die alleen aan de ‘incrowd’ bekend zijn. Mooi. Hij laat ons ook nog wat zeehonden spotten en die hebben we nu wel voldoende gezien. De zee is heel wat rustiger dan in het naar hier komen en we genieten met volle teugen van onze rit (vaart?). Een dik uur later zijn we op onze bestemming, de boot vaart op een aanhanger die aan een tractor is vastgemaakt en zo rijden we per boot naar de receptie van het watertaxibedrijf. Onze auto staat er nog en even later zijn we terug weg om de 60km die ons scheiden van Nelson af te leggen. Er zijn wolken aan de hemel, maar ze hangen hoog en af en toe komt de zon ook even piepen. We leven op hoop voor de komende dagen. Onderweg zien we weer hop, wat verder een plantage met mandarijntjes en ook nog een citroenboom ergens in een voorhofje. Wijngaarden zijn er ook, dit is een gekende wijnregio, en ook fruitboomaanplantingen.

Over Nelson valt niet veel te vertellen; zelfs een café vinden was moeilijk en voor de rest kan je er vooral winkelen.
Ons logement is weeral wat anders; nu zitten we in een Engels aandoende cottage met alles erop en eraan, we hebben zelfs aparte slaapkamers deze keer. Edwig.

28-10-2011 om 09:39 geschreven door Arie  

28-10-2011 om 09:38 geschreven door Arie  

Moe en voldaan drinken we dorstig onze eerste pint om 17u05 in de bar van onze lodge. We hebben er een vermoeiende dag opzitten maar we hadden hem zeker niet willen missen.

Vannacht heeft het niet geregend en deze morgen kwam de zon even het gelaat aan het venster tonen. Iedereen hier zegt dat het weer vandaag ok zal zijn en we bestellen, na ons ontbijt, de watertaxi van 10u30. Hij vaart ons een eind verder naar ‘Mutton Cove’. De bedoeling is om vanaf dit punt te voet terug te wandelen naar onze lodge. Een tocht van 5 à 6u vertelt men ons.

De watertaxi toont ons onderweg enkele punten die nu overstroomd zijn door de zee, omdat het hoog tij is, maar deze namiddag moeten we er te voet overheen, met laag tij uiteraard. Hopelijk klopt onze timing, laag water is voorzien voor 16u40 en 2u ervoor en erna kan je passeren.

In ‘Mutton Cove’ moeten we, net zoals gisteren (oeps, vergeten te vertellen), onze kousen en schoenen uittrekken om van boord te gaan. Ik vergeet bijna mijn schoenen maar gelukkig net op tijd mis ik ze en worden ze snel gerecupereerd uit de watertaxi. Eens terug correct geschoeid gaan we een ommetje maken langs ‘Separation Point’. Er staat hier een vuurtoren en het is ook een uitzichtpunt over de ‘Tasman Sea’, maar het laatste stukje naar beneden is nogal gevaarlijk en dat laten we aan ons voorbij gaan. We gaan nu op weg, terug naar ‘Awaroa Bay’, en de steeds stijgende en dalende wandelpaadjes door de bossen worden regelmatig afgelost door mooie zandstranden. Af en toe gaat het steil omhoog, en moet ik lossen, maar eens we terug dalen of op het vlakke zijn is er geen enkel probleem. Mijn blaasbalg doet het prima na de eerste honderd meter inloop en we hebben toch al wat gewandeld de voorbije weken. In de bossen zien we bomen van allerlei slag en diversiteit, soms met grote varens en dan weer palmbomen. Sommige bestaan alleen uit een lange smalle stam met bovenaan wat bladeren en van andere ziet de stam zwart alsof het er gebrand heeft. Dit blijkt echter één of ander soort mosachtig iets te zijn want het voelt zacht en nat aan als je er aan komt. Soms lopen we door echte tunnels van takken en dan weer over brugjes die allen op het loopvlak voorzien zijn van een ‘kiekendraad’ om niet te slippen. Af en toe zijn de paadjes wel smal en is er aan de dalkant een steile afgrond die echter weinig gevaarlijk lijkt omdat er overal dichte begroeiing is of omdat er bomen staan. De weg is prima bewegwijzerd en op de zandstranden staan er aan elk eind palen met oranje driehoekjes erop om het pad aan te duiden. De stranden zelf zijn prachtig en er ligt mooi zand, iets grover van structuur dan bij ons en je zakt er wat dieper in weg als je er over loopt. Zonnebaden krijgt hier een nieuwe betekenis!

We betrappen ook ergens een zonnende zeehond die er verontwaardigd vandoor gaat als we te dicht naderen. In het bos horen we echter bijna geen vogels zingen, dit is dus wel anders dan bij ons.

Kortom, een fantastische wandeling begeleid door de zon, want die is ondertussen volop van de partij en dat is ze de ganse dag gebleven: geen regenjas deze keer. We komen onderweg maar af en toe medewandelaars tegen maar in het zomerseizoen schijnen er hier duizenden over deze wandelpaden te stappen. Volgens één van de dames in onze lodge is dit pad één van de tien dingen die een N-Zeelander zeker in zijn leven moet gedaan hebben!

Na  onze fouragestop in ‘Totaranui’ bereiken we na nog een laatste en tevens steile helling met dito afdaling het estuarium: de ‘Awaroa Inlet’. Kousen en schoenen uit om erdoor te geraken is de boodschap en de vele schelpen doen pijn aan onze voeten terwijl het water dan weer verkwikkend werkt. Eén maal erdoor vatten we de laatste 30min aan van onze tocht en zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst. Bijna op het einde zouden we weer kousen en schoenen moeten uitdoen maar we lopen zo door het water; erg diep is het toch niet en de rest weten jullie, dat heb ik aan het begin van dit bericht verteld.

We zullen goed slapen vannacht!    Edwig.

27-10-2011 om 09:21 geschreven door Arie  

27-10-2011 om 09:19 geschreven door Arie  

We zijn er, in ‘Abel Tasman National Park’. Over de rit van vandaag kunnen we kort zijn: vertrokken om 8u in de regen onder een grijze hemel en onderweg geen enkel stop gemaakt omdat er eigenlijk niets te zien was, ook al niet vanwege de mist. Dan kunnen we beter wat vertellen over ons diner van gisteravond. Ongeveer het beste wat we in N-Zeeland al voorgeschoteld kregen: verse groene asperges als voorgerecht, een lamsbout met echte puree en broccoli als hoofdschotel en dan nog een toetje, een rabarbertaartje voor mij en kaas voor Arie. Het ontbijt vanmorgen was ook prima verzorgd en dat maakt ons regenachtig begin toch een beetje goed. Ondertussen weten we ook dat de gele stekelige struiken die we overal zien geïmporteerd werden in het verleden om gebruikt te worden als afsluiting rondom de weiden. Zoals zoveel dingen liep dit ook uit de  hand, want de vogels verspreidden de zaden ervan en nu is het een echte plaag geworden voor de veeboeren en kunnen ze de zaak niet meer de baas!

Het begin van onze rit vandaag is nogal bergachtig en deze keer ontmoeten we verscheidene camions op de weg, oa met houttransporten,  die allen om ter hardst rijden. Naargelang we verder noordwaarts gaan wordt de vallei breder, de lucht minder grijs en stopt het zelfs even met regenen als we aan de kust in ‘Motueka’ aankomen. Onderweg in ‘Tapawera’ zien we voor de eerste keer enkele hop-velden, we vermoeden voor de plaatselijke bierindustrie. De pils is hier trouwens lekker. We komen ruim op tijd aan in  ‘Marahau’ waar onze watertaxi wacht en dat is een hele ervaring geworden! We waren de enige passagiers en hebben ongeveer 1u10 gevaren tot ‘Awaroa Bay’. De zee was nogal (?) woelig en de schokken die we met de boot kregen kwamen af en toe erg hard aan; een bokkend paard is er niets bij en ik heb nooit paard gereden! Volgens Arie zou dit  niets voor Lutgarde geweest zijn, maar we zijn heel toegekomen op ons logement en dat mag er weer zijn. Zeker nadat we ons tot een upgrade laten verleiden maar dat kan er af na de gemiste helivlucht. Om  aan de wal te geraken moesten we kousen en schoenen uittrekken en enkele meter door het water waden. We worden afgehaald met een soort golfkarretje en dat is weer eens wat anders; onze valiezen moeten we deze keer niet zelf dragen.

We zijn slechts met 4 gasten in het hotel en hier werken ze met 14 man personeel, we zullen dus ‘gesoigneerd’ worden (hopen we).

We zijn wel verwittigd voor de ‘sand-flys’ die hier talrijk aanwezig zijn en die bijten stiekem! (Arie weet er al alles van)

Morgen zijn we hier ook nog een dag maar daarvoor we hebben nog geen programma gemaakt; dat zal van de weergoden afhangen!    Edwig.

26-10-2011 om 06:00 geschreven door Arie  

26-10-2011 om 06:00 geschreven door Arie