02-11-2011 om 07:56 geschreven door Arie  

Vannacht waren we gelogeerd bij een ‘Hyacint Bucket-Bouquet type’ en hij had ook niet veel te vertellen! 'Picton by Night' biedt een lichtrijk beeld zoals bij ons: alle straatlantarens 'vollen bak'.
Vanaf nu volgen we terug de kust van de ‘South Pacific Ocean’. Het eerste deel van onze rit vandaag voert ons terug naar ‘Blenheim’ en vanaf dan vinden we terug een brede vallei, zien alle heuvels onderweg er netjes groen uit – zonder bomen deze keer - terwijl wij via een echte kronkelweg door het landschap rijden. Een beetje verder ligt ‘Seddon’, een volgend wijngebied en ook nu zien alle wijnvelden er even proper uit. Langsheen ‘State Highway 1’ – de weg die we vanaf nu steeds zullen volgen - die rechtstreeks doorgaat tot ‘Christchurch’ loopt ook een spoorlijn, één van de weinige die er zijn op het zuidelijke eiland.
Iets verder gaan we even bij ‘Lake Grassmere’ kijken. Hier doen ze aan zoutwinning maar er is niet echt veel te zien behalve zout natuurlijk en een fabriekje.

Nog even verder bereiken we echt de kust bij ‘Wharanui’ en we zien ook terug met sneeuw bedekte bergtoppen verschijnen aan de horizon. Tijdens een volgende stop kruist een trein ons pad, de eerste die we in N-Zeeland gezien hebben. Na enkele km maken we opnieuw halt: zeehonden liggen er met de tientallen te zonnen op de rotsen en je kan ze naderen tot op minder dan tien meter om hun rustig gade te slaan. Bij de ‘Ohau Stream Walk’ maken we een kleine wandeling naar een waterval die uitmondt in een klein meertje. Hierin zien we de zeehond-puppies met enkele tientallen tegelijk spelen en stoeien in het water. Af en toe bakkeleien ze een beetje en bijten naar mekaar voor een stukje territorium en wij staan er met verscheidene toeristen geboeid naar te staren. Nooit gezien!

Langsheen de kant van de weg staan er hier en daar kleine kraampjes en die verkopen ‘Crayfish’, wij noemen dit langoesten. Ze worden hier, vers uit de zee, gekookt en koud of warm aangeboden. Ze hebben ook oesters, een stuk groter dan bij ons, en we hebben ze natuurlijk geproefd. De oesters smaken minder ziltig en we vinden ze alletwee lekkerder in België. De ‘Crayfish’ heeft ons prima gesmaakt met een glaasje wijn (we waren gisteren toch gaan proeven!) en je moet alleen oppassen voor de meeuwen die op vinkenslag liggen om een stuk van je bord te pikken als je even niet oplet.

De rest van het traject verloopt vlot en we besluiten nog een wandelingetje te maken in ‘Kaikura’. Eerst checken we even of onze walvisvaart van morgen doorgaat en dat schijnt te gaan lukken. Daarna wandelen we een stukje van de ‘Peninsula Walkway’ en die biedt ons weer een aantal mooie uitzichten op de zee en het naburige landschap, na de gebruikelijke klim natuurlijk.
Er zijn ook nog zeehonden, maar van ver en die hebben we nu echt wel genoeg gezien.
Onderweg kwamen we ook nog een Frans sprekende Schot tegen die hier was als supporter voor de N-Zeelandse rugbyploeg. Faut le faire!     Edwig.

01-11-2011 om 10:08 geschreven door Arie  

01-11-2011 om 10:08 geschreven door Arie  

Arie is gisteren namiddag nog een stukje van de ‘Queen Charlotte Track’ gaan lopen terwijl ik er een gemakkelijke namiddag van gemaakt heb. Zijn commentaar was: zwaar, zwaar, zwaar. Enfin, hij heeft zijn beweging gehad en volgens hem was ‘Abel Tasman’ een stuk mooier; ik heb dus niets gemist. Vanmorgen zijn we vroeger vertrokken dan voorzien met de watertaxi omdat er in de resort voor de rest toch niets meer te beleven viel. Dat geeft ons de gelegenheid ‘Picton’ uitvoerig te bekijken en ’s namiddags nog wat anders te doen. Onderweg hebben we tal van dolfijnen, deze keer van dichtbij, kunnen bewonderen en we hebben ze dan ook uitvoerig gefilmd en gefotografeerd. Picton is niet groot en voor de rest van de tijd hebben we ervan geprofiteerd om enkele wijnhuizen in de buurt van ‘Blenheim’ met ons bezoek te vereren. De weg er naar toe liep door een vallei met weeral gele berghellingen alom, bosbouwgebied met kale plekken waar de bomen gekapt zijn en ook een strook met dode bomen in een nat gebied. We hebben een drietal wijnhuizen bezocht en uiteraard ook hun wijn geproefd. Algemene conclusie: de witte wijnen mogen er zijn maar vooral van de Riesling en ook van de Gewurzstraminer kunnen ze beter af blijven. In ’t algemeen zijn ze vrij duur voor de kwaliteit die ze bieden. De wijnhuizen en hun velden mogen er wel zijn: mooi gelegen, prima verzorgd en meestal is het proeven voor niks. Als je dus wijnhuizen blijft bezoeken kan je op de duur niet meer op je benen staan. De terugweg leidt ons via een mooie gravel-road langs een riviertje en hier hebben we de eerste varkens gezien in N-Zeeland! Weer eens wat anders.

Ons logies is deze keer wat meer bescheiden van aard, ook een verrassing!
Morgen rijden we verder naar Walvissenland!       Edwig.

31-10-2011 om 06:06 geschreven door Arie  

31-10-2011 om 06:06 geschreven door Arie  

Het is nu middag en we zijn aan het ‘Frühshoppen’ op het terras onder een stralende hemel en met zicht op het rustige water van de ‘Sounds’. Vanmorgen zijn we er met de kajak op uit getrokken. Heel moedig waren we van plan er een tochtje van een uur of 4 van te maken, maar het zitten is niet comfortabel en doet pijn aan onze onderrug. Zodoende waren we na anderhalf uur al terug maar het was leuk, we hebben toch een stukje van de sounds gezien van op het water. Op deze wijze hadden we ook eens zicht vanaf de andere kant op ons logement. Er zat wel een klein lek in mijn kano en ik heb er dus een natte broek aan overgehouden.
We hebben vandaag ook voor het eerst meerdere vogels horen fluiten, weer eens wat anders. Deze namiddag maken we er een ‘lazy sunday afternoon’ van, kwestie van onze drankspiegel op peil te houden en energie op te doen voor onze trip naar de walvissen volgende dinsdag.

30-10-2011 om 06:16 geschreven door Arie  

30-10-2011 om 06:15 geschreven door Arie  

Nelson is omgeven door hellingen met overal huizen erop, wel een stuk mooier dan we tot nu toe zagen. Af en toe zien we ook een stenen huis, de mensen verdienen hier waarschijnlijk iets beter dan in de rest van het land. Als het laag tij is trekt de zee behoorlijk ver terug en ontstaat er een lang zandstrand. Overal liggen er bootjes om te gaan spelevaren of vissen en we zien ook nog regelmatig auto’s uit de jaren 50 rondrijden zoals een Chevrolet Impala en een Morris Minor, om er maar enkele te noemen. Ze zien er allemaal nog even goed uit.

Onze rit vandaag is 110km lang en voert ons door een erg bergachtig gebied met krappe bochten en steile hellingen. Alom staan er bomen en hier wordt volop aan bosbouw gedaan. We ontmoeten deze voormiddag meer moto’s dan we de voorbije 3 weken in de rest van het land gezien hebben! Eén van de dorpjes waar we doorrijden noemt ‘Canvastown’ maar is weeral maar een voorschoot groot en iets verder noemt het ‘The Grove’, leuk natuurlijk.  Vanaf ‘Havelock’ – de hoofdstad van de ‘Green Lip Mussels’ - volgen we de ‘Queen Charlotte Drive’; een kortere verbinding naar onze bestemming ‘Picton’ via een erg schilderachtige bergweg die klaarblijkelijk niet altijd toegankelijk is in de winter; hij is in ieder geval behoorlijk steil en smal op sommige plaatsen. Op ‘Cullen Point Lookout’ krijgen we ons eerste vergezicht voorgeschoteld op de ‘Marlborough Sounds’ en er volgen er nog vele, in zoverre dat we over de laatste 15km ongeveer een uur doen. Ook het uitzicht op Picton is de moeite waard. Dit is een drukke havenstad waar naast het verkeer naar het noordereiland tal van andere havenactiviteiten gebeuren. We zien boomstammen laden op een behoorlijk groot schip door reusachtige heftrucks met aangepaste ‘kaken’ om de bomen te grijpen, ik zou er niet tussen willen geraken!

Picton is leuk, toeristisch en ook drukker. Hier pakken we om 13u30 terug een watertaxi, deze keer een catamaran en een stuk groter dan in Abel Tasman, die ons in de kortste tijd naar ‘Portage’ brengt. We vergeten bijna af te stappen – de begeleider was niet goed verstaanbaar - maar gelukkig ziet Arie onze bagage wegvoeren en het schip moet een klein stukje terugvaren om ons af te zetten. Met een busje worden we afgeleverd aan het ‘Portage Resort Hotel’ waar we een leuk appartementje krijgen met een balkonnetje met zicht op de Sounds; weeral het onthouden waard.

Een kleine wandeling, om de omgeving te verkennen, kan er nog net af en voert ons over een kleine heuvel naar de volgende baai. We krijgen er ineens 2 cadeau: via een kleine doorsteek vinden we de andere kant van de landtong. Ook hier zijn de blauw-groene kleuren van het water, de omgevende berghellingen met vele tinten groen en de blauw-witte lucht weeral onvatbaar.

Voor morgen wordt een zuivere, hemelsblauwe lucht voorspeld en dan kunnen we misschien eens gaan kajakken in de sounds.     Edwig.

29-10-2011 om 07:22 geschreven door Arie  

29-10-2011 om 07:21 geschreven door Arie  

We zijn terug in de bewoonde wereld! Nelson is een stadje zoals er zoveel zijn, weliswaar met veel gebouwen die teruggaan naar het begin van de vorige eeuw, en met een haven en ook een uitgebreide industriële activiteit. We hebben voor de eerste keer te maken gekregen met druk verkeer, geen files maar we moeten wel een tijdje wachten om over te steken of in te voegen aan de kruispunten.

Nu even terug naar eerder op de dag en ook nog een eigenaardigheidje vooraf: ’s avonds is het in de Lodge taptoe rond 22u15: alle lichten uit. Dan leggen ze namelijk de generator stil, vooral voor milieuredenen, en op de kamer is er een elektrische lantaren die je dan kan gebruiken als je nog wat klaarte wil hebben. Vanmorgen zijn we wat later opgestaan, er is immers geen haast bij want onze watertaxi komt pas tegen 12u. Na het ontbijt ruimen we rustig op, maken onze valies en hangen dan nog wat rond in de zitruimte van de Lodge en lezen of slapen even.

De watertaxi is netjes op tijd en we geraken zonder nat worden aan  boord. Onze chauffeur (kan je dat wel zeggen van een watertaxi of is het schipper?) heeft de tijd en toont ons nog enkele speciale plekjes onderweg die alleen aan de ‘incrowd’ bekend zijn. Mooi. Hij laat ons ook nog wat zeehonden spotten en die hebben we nu wel voldoende gezien. De zee is heel wat rustiger dan in het naar hier komen en we genieten met volle teugen van onze rit (vaart?). Een dik uur later zijn we op onze bestemming, de boot vaart op een aanhanger die aan een tractor is vastgemaakt en zo rijden we per boot naar de receptie van het watertaxibedrijf. Onze auto staat er nog en even later zijn we terug weg om de 60km die ons scheiden van Nelson af te leggen. Er zijn wolken aan de hemel, maar ze hangen hoog en af en toe komt de zon ook even piepen. We leven op hoop voor de komende dagen. Onderweg zien we weer hop, wat verder een plantage met mandarijntjes en ook nog een citroenboom ergens in een voorhofje. Wijngaarden zijn er ook, dit is een gekende wijnregio, en ook fruitboomaanplantingen.

Over Nelson valt niet veel te vertellen; zelfs een café vinden was moeilijk en voor de rest kan je er vooral winkelen.
Ons logement is weeral wat anders; nu zitten we in een Engels aandoende cottage met alles erop en eraan, we hebben zelfs aparte slaapkamers deze keer. Edwig.

28-10-2011 om 09:39 geschreven door Arie  

28-10-2011 om 09:38 geschreven door Arie  

Moe en voldaan drinken we dorstig onze eerste pint om 17u05 in de bar van onze lodge. We hebben er een vermoeiende dag opzitten maar we hadden hem zeker niet willen missen.

Vannacht heeft het niet geregend en deze morgen kwam de zon even het gelaat aan het venster tonen. Iedereen hier zegt dat het weer vandaag ok zal zijn en we bestellen, na ons ontbijt, de watertaxi van 10u30. Hij vaart ons een eind verder naar ‘Mutton Cove’. De bedoeling is om vanaf dit punt te voet terug te wandelen naar onze lodge. Een tocht van 5 à 6u vertelt men ons.

De watertaxi toont ons onderweg enkele punten die nu overstroomd zijn door de zee, omdat het hoog tij is, maar deze namiddag moeten we er te voet overheen, met laag tij uiteraard. Hopelijk klopt onze timing, laag water is voorzien voor 16u40 en 2u ervoor en erna kan je passeren.

In ‘Mutton Cove’ moeten we, net zoals gisteren (oeps, vergeten te vertellen), onze kousen en schoenen uittrekken om van boord te gaan. Ik vergeet bijna mijn schoenen maar gelukkig net op tijd mis ik ze en worden ze snel gerecupereerd uit de watertaxi. Eens terug correct geschoeid gaan we een ommetje maken langs ‘Separation Point’. Er staat hier een vuurtoren en het is ook een uitzichtpunt over de ‘Tasman Sea’, maar het laatste stukje naar beneden is nogal gevaarlijk en dat laten we aan ons voorbij gaan. We gaan nu op weg, terug naar ‘Awaroa Bay’, en de steeds stijgende en dalende wandelpaadjes door de bossen worden regelmatig afgelost door mooie zandstranden. Af en toe gaat het steil omhoog, en moet ik lossen, maar eens we terug dalen of op het vlakke zijn is er geen enkel probleem. Mijn blaasbalg doet het prima na de eerste honderd meter inloop en we hebben toch al wat gewandeld de voorbije weken. In de bossen zien we bomen van allerlei slag en diversiteit, soms met grote varens en dan weer palmbomen. Sommige bestaan alleen uit een lange smalle stam met bovenaan wat bladeren en van andere ziet de stam zwart alsof het er gebrand heeft. Dit blijkt echter één of ander soort mosachtig iets te zijn want het voelt zacht en nat aan als je er aan komt. Soms lopen we door echte tunnels van takken en dan weer over brugjes die allen op het loopvlak voorzien zijn van een ‘kiekendraad’ om niet te slippen. Af en toe zijn de paadjes wel smal en is er aan de dalkant een steile afgrond die echter weinig gevaarlijk lijkt omdat er overal dichte begroeiing is of omdat er bomen staan. De weg is prima bewegwijzerd en op de zandstranden staan er aan elk eind palen met oranje driehoekjes erop om het pad aan te duiden. De stranden zelf zijn prachtig en er ligt mooi zand, iets grover van structuur dan bij ons en je zakt er wat dieper in weg als je er over loopt. Zonnebaden krijgt hier een nieuwe betekenis!

We betrappen ook ergens een zonnende zeehond die er verontwaardigd vandoor gaat als we te dicht naderen. In het bos horen we echter bijna geen vogels zingen, dit is dus wel anders dan bij ons.

Kortom, een fantastische wandeling begeleid door de zon, want die is ondertussen volop van de partij en dat is ze de ganse dag gebleven: geen regenjas deze keer. We komen onderweg maar af en toe medewandelaars tegen maar in het zomerseizoen schijnen er hier duizenden over deze wandelpaden te stappen. Volgens één van de dames in onze lodge is dit pad één van de tien dingen die een N-Zeelander zeker in zijn leven moet gedaan hebben!

Na  onze fouragestop in ‘Totaranui’ bereiken we na nog een laatste en tevens steile helling met dito afdaling het estuarium: de ‘Awaroa Inlet’. Kousen en schoenen uit om erdoor te geraken is de boodschap en de vele schelpen doen pijn aan onze voeten terwijl het water dan weer verkwikkend werkt. Eén maal erdoor vatten we de laatste 30min aan van onze tocht en zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst. Bijna op het einde zouden we weer kousen en schoenen moeten uitdoen maar we lopen zo door het water; erg diep is het toch niet en de rest weten jullie, dat heb ik aan het begin van dit bericht verteld.

We zullen goed slapen vannacht!    Edwig.

27-10-2011 om 09:21 geschreven door Arie  

27-10-2011 om 09:19 geschreven door Arie  

We zijn er, in ‘Abel Tasman National Park’. Over de rit van vandaag kunnen we kort zijn: vertrokken om 8u in de regen onder een grijze hemel en onderweg geen enkel stop gemaakt omdat er eigenlijk niets te zien was, ook al niet vanwege de mist. Dan kunnen we beter wat vertellen over ons diner van gisteravond. Ongeveer het beste wat we in N-Zeeland al voorgeschoteld kregen: verse groene asperges als voorgerecht, een lamsbout met echte puree en broccoli als hoofdschotel en dan nog een toetje, een rabarbertaartje voor mij en kaas voor Arie. Het ontbijt vanmorgen was ook prima verzorgd en dat maakt ons regenachtig begin toch een beetje goed. Ondertussen weten we ook dat de gele stekelige struiken die we overal zien geïmporteerd werden in het verleden om gebruikt te worden als afsluiting rondom de weiden. Zoals zoveel dingen liep dit ook uit de  hand, want de vogels verspreidden de zaden ervan en nu is het een echte plaag geworden voor de veeboeren en kunnen ze de zaak niet meer de baas!

Het begin van onze rit vandaag is nogal bergachtig en deze keer ontmoeten we verscheidene camions op de weg, oa met houttransporten,  die allen om ter hardst rijden. Naargelang we verder noordwaarts gaan wordt de vallei breder, de lucht minder grijs en stopt het zelfs even met regenen als we aan de kust in ‘Motueka’ aankomen. Onderweg in ‘Tapawera’ zien we voor de eerste keer enkele hop-velden, we vermoeden voor de plaatselijke bierindustrie. De pils is hier trouwens lekker. We komen ruim op tijd aan in  ‘Marahau’ waar onze watertaxi wacht en dat is een hele ervaring geworden! We waren de enige passagiers en hebben ongeveer 1u10 gevaren tot ‘Awaroa Bay’. De zee was nogal (?) woelig en de schokken die we met de boot kregen kwamen af en toe erg hard aan; een bokkend paard is er niets bij en ik heb nooit paard gereden! Volgens Arie zou dit  niets voor Lutgarde geweest zijn, maar we zijn heel toegekomen op ons logement en dat mag er weer zijn. Zeker nadat we ons tot een upgrade laten verleiden maar dat kan er af na de gemiste helivlucht. Om  aan de wal te geraken moesten we kousen en schoenen uittrekken en enkele meter door het water waden. We worden afgehaald met een soort golfkarretje en dat is weer eens wat anders; onze valiezen moeten we deze keer niet zelf dragen.

We zijn slechts met 4 gasten in het hotel en hier werken ze met 14 man personeel, we zullen dus ‘gesoigneerd’ worden (hopen we).

We zijn wel verwittigd voor de ‘sand-flys’ die hier talrijk aanwezig zijn en die bijten stiekem! (Arie weet er al alles van)

Morgen zijn we hier ook nog een dag maar daarvoor we hebben nog geen programma gemaakt; dat zal van de weergoden afhangen!    Edwig.

26-10-2011 om 06:00 geschreven door Arie  

26-10-2011 om 06:00 geschreven door Arie  

Vannacht heeft het op bepaalde momenten gestortregend, enfin zoals wij zeggen: ‘drash national’. Ontbijten doen we vandaag niet op de kamer maar wel in het dorpje en we zijn er de eerste klanten. We volgen terug ‘Scenic State Highway 6’ en het regenwoud; maar links en rechts zien we alleen wat groene kleuren met daarboven grijs en dat is het. Af en toe spotten we terug wat schapen en deze keer ook verschillende zwarte.

De riviertjes zijn behoorlijk gezwollen en onstuimig door de nachtelijke regenval. We rijden door plaatsjes met namen zoals ‘Hari Hari’ (tiens?), ‘Lake Ianthe’ en iets verder ‘Pukekura’. We bezoeken ook een klein museum: ‘Bushmans Museum’. Eerst is er een DVD over het uitzetten van herten, om ze een tijd daarna af te schieten en later nog, ze terug te  vangen omdat ze teveel schade aan de natuur toebrachten. Ze worden nu alleen nog gekweekt door farmers en in afgesloten weiden voor hun vlees en de horens. Dan zien we  levende ‘possums’ en nog wat gereedschap allerhande. De naam museum is nogal overtrokken.

Bij ‘Hokitika’ bereiken we terug de kust en laten het woud achter ons maar de regen blijft ons volgen. Hier bezoeken we enkele ‘jade-shops’ maar voor meer shopping is het te nat.

We gaan ook nog even langs in ‘Shantytown’, een nagemaakt oud gouddelvers stadje met allerlei huizen: postgebouw, station, hotel, school, jail, bank, hospitaal, pompiers en ga zo maar door. We doen ook een ritje met een oude stoomtrein maar het geheel geeft toch een ‘fake’ indruk.

Onze laatste stop wordt ‘Punakaiki’ waar we de ‘pancake en blowhole’ rotsen bezoeken, deze keer zonder regen. Een mooie wandelweg door een prachtige natuur leidt ons eerst naar de ‘pancakes’. Dit zijn rotsen in platte schijven op mekaar gestapeld en in de ‘blowholes’ spoelt de zee schuimend en wild onderdoor.

We logeren vandaag in een grote, prachtige B&B met als gastheer een Z-Afrikaan en de gastvrouw is een Schotse. Eten gaan we hier ook en we krijgen dagverse producten voorgesteld van eigen teelt. Het klinkt vooraf al lekker!

Een massage door de gastheer behoort ook tot de mogelijkheden.

Morgen staat er terug een redelijk lange rit voor de boeg die we tegen 13u30 tot een goed einde moeten brengen want dan wacht onze watertaxi in ‘Abel Tasman National Park’.   Edwig.

PS de N-Zeelanders zijn WK rugby geworden afgelopen zondag!!!!

25-10-2011 om 10:09 geschreven door Arie  

25-10-2011 om 10:04 geschreven door Arie  

De weergoden zijn ons  vandaag niet gunstig gezind en mijn weerbericht klopte deze keer echt niet: lage bewolking en motregen om de dag in te zetten. Klein detail: vanmorgen hebben we ons ontbijt zelf moeten maken. De ingrediënten werden ons wel bezorgd maar brood roosteren en koffie zetten hebben we eigenhandig gedaan en daarna ook nog alles terug netjes afgewassen!

Eerst lijkt de lucht nog wat op te klaren maar dat is niet het geval en onze heli-hike wordt ‘gecancelled’, zelfs de waterkans (wat zit er een betekenis in dat woord!) om met een latere vlucht mee te kunnen wordt ons niet gegund.

We besluiten om ’s voormiddags dan maar iets verder te gaan kijken bij de ‘Franz-Josef Glacier’ en ook deze zit in de lage wolken. Maar zie, als we na de wandeling door de vlakke bedding aan de gletsjer komen, laat de zon zich er even op zien en een hoekje blauwe lucht verschijnt voor korte tijd. Als we omkeren is ons ‘moment de gloire’ alweer voorbij en is alles terug egaal grijs. We denken er nog even aan om een wandeling te maken rond ‘Lake Matheson’ maar door de regen komt daar ook niets van in huis. Dus terug naar ons motel en dit ligt vlak bij een kerkje met bijhorend kerkhof. Een mooi voorbeeld van de typische gebedsplaatsen die we hier al zagen.

Het wordt dus een beetje een gedwongen rustdag en met morgen een lange rit door de bergen voor de boeg is dat misschien nog niet zo slecht.

O ja, gisteren werden we hier in een plaatselijk café in het Nederlands aangesproken door de dienster! Bleek dat om een Zwitserse jongedame te gaan die gedurende een achttal jaar in Gent leefde (gelokt door de liefde) en nu pas in N-Zeeland aan de slag was.    Edwig.

24-10-2011 om 05:02 geschreven door Arie  

24-10-2011 om 04:46 geschreven door Arie  

’s Morgens hebben we ondertussen een vaste routine: opstaan om 7u en om de beurt gaan we als eerste douchen. Ons ontbijt volgt rond 7u45 en daarna inpakken en afrekenen. Meestal kunnen we dan een stuk voor 9u vertrekken. Rijden doen we ook om de beurt en vandaag is het niet anders en we hebben de zon weer als gezelschap.

Onze route vandaag is 270km lang. Ze is ook gemakkelijk: na 14km geeft de GPS aan dat we highway 6 pas na 255km moeten verlaten. Verloren rijden wordt dan erg moeilijk.

Er is weeral niet veel verkeer, uitzonderlijk zien we een moto of een eenzame fietser en af en toe een bus of een tegenligger. Politie hebben we onderweg nog niet gezien behalve gisteren op de feestweide in de stad, één van elk geslacht, hij met cowboy-hoed en zij met kepie.

De zon staat laag als we vertrekken en ze schijnt ons recht in het gezicht gedurende de eerste km. Onze weg voert langs ‘Lake Hawea’ aan de rechtse kant en daarna terug langs ‘Lake Wanaka’ aan onze linkse zijde. Alle meren zijn hier naast behoorlijk groot ook erg diep: vanaf 150m tot  meer dan 400. Het water is overal even helder en er zit zeker vis in maar die hebben we nog niet kunnen spotten. We moeten ook een hoop bruggen en brugjes over en de meeste hebben maar één rijstrook. Je moet dus rekening houden met de voorrang maar dat levert geen problemen op; er staan telkens verkeerstekens en de N-Zeelanders respecteren die ook. Er staan ook altijd gele plaatjes: ‘Jim’s Creek’, ‘Black Creek’, ‘Pita Creek’ enzovoort. Zowat iedereen heeft er zijn naam mogen aan geven denk ik.

We rijden deze keer uitsluitend door bossen, meer een soort regenwoud, met naast allerlei bomen ook volop varens; dit is het natste gedeelte van het zuidereiland. We zien ook bijna geen schapen of ander vee vandaag. Op sommige plaatsen zijn de valleien erg breed en gevuld met stenen in allerlei maten en soorten; misschien waren dit wel oude beddingen van gletsjers?

Onderweg moeten we over de ‘Haast Pass’, maar schrik niet te erg, hij is amper 564m hoog en we zijn er over voor we het goed beseffen.

In Haast tanken we nog maar eens voor alle veiligheid en dit wordt de duurste tankbeurt van de reis: 2,37$ ipv de gewone 2,10$/li!

Voor de rest is hier buiten het Visitors Centre en een lange brug over de Haast rivier niets speciaals te zien, behalve dat we terug aan de Tasman Zee uitgekomen zijn en tussen de bergen hangen rondom wollige wolken  die er tegenaan zitten te duwen.

Mooie uitzichtpunten zijn er ook overal en één ervan is ‘Knight’s Point’ vlak bij ‘Lake Moeraki’ en wat verder ‘Ship Creek’ waar we eerst zandduinen terugvinden en daarna een keienstrand met een hoop aangespoeld hout in allerlei vormen en modellen.

Ondertussen is het weer meer betrokken en hangen er aan onze rechtse kant overal wolken die de bergtoppen verbergen terwijl links, onze zeezijde, de lucht nog steeds blauw ziet.

Rond de middag zitten er al bijna 200km op en gaan we zalm proeven in de ‘Salmon Farm’. De zalm dartelt er rond in een aantal bassins en we hebben enkele exemplaren van meer dan 1m lang gezien! Als attractie mag je ze ook voederen maar wij geven onze centen liever uit aan de consumptie ervan.   Edwig.

Iets later komen we in ‘Bruce Bay’ en hier wordt ‘Labour Day’ gevierd met een houthakkerswedstrijd, vooral een mannen-business, de enkele vrouw die meedoet niet te na gesproken. Dit levert ons weeral enkele leuke plaatjes en filmpjes op. Dan snel door naar het dorpje ‘Fox Glacier’ waar we kort na 14u aankomen, ons snel installeren om dan nog een wandeling te gaan maken naar de voet van de gletsjer.

De weersverwachting voor morgenvoormiddag  is onduidelijk en of onze heli-hike op de gletsjer gaat lukken zullen we dan pas weten.

Arie heeft ondertussen ook leuk nieuws gekregen uit Mexico maar dat is alleen voor de familie bestemd!

23-10-2011 om 08:10 geschreven door Arie