06-11-2011 om 17:06 geschreven door Arie  

Na deze reis willen we daar toch nog wel iets over kwijt. In ’t algemeen eet men hier nogal vergelijkbaar met bij ons maar er zijn wel een aantal eigenaardigheden!

Als je bijvoorbeeld een pintje wil drinken of een wijntje en er zijn meerdere keuzes mogelijk, zal men je met alle plezier even laten proeven om de juiste keuze te kunnen maken.
Je krijgt ook altijd eerst water gepresenteerd als je aan tafel gaat. Dat is hier gratis en in voldoende hoeveelheden beschikbaar. In ’t algemeen waren wij nogal bang dat we van binnen zouden beginnen roesten.

De couverts zijn zeer ingenieus in een servetje gerold! Zo strak dat je universiteit moet gedaan hebben om het los te krijgen zonder te scheuren. Dat is ons dus diverse malen niet gelukt.

In de doorsnee zaak is het zo dat je aan de toog gaat bestellen wat je wil drinken en/of eten en dan direct betaalt. Het vervolg is dan dat je een nummertje krijgt op een staander. Dat pak je dan mee naar je tafel en de dienster brengt dan netjes je bestelling tot bij jou zodra deze klaar is.
In de betere zaak betaal je zoals bij ons: na de maaltijd.

Hoe het zit met drinkgeld is ons nog altijd niet duidelijk! In een boekje las ik dat je een echte N-Zeelander bent als je ‘never, ever, ever, ever tipt’. Wij hebben het dus ook zelden gedaan.

Het eten dat je krijgt is voornamelijk vis, lams, schaap, rund en kip.

Het eigenaardige is dat je bij je ontbijt steeds eieren kan krijgen, als je dat wil, alleen hebben we hier nergens kippen gezien? Ze moeten er wel zijn want af en toe zagen we aan boerderijen dat je eieren kon kopen.

De vis is hier vrij divers en steeds vers gevangen. De meest bekende is de ‘white-bait’. Een piepklein visje, doorzichtig als het gevangen wordt en zo groot als een pink(je). Hij wordt onder andere gegeten samen met een omelet of gefrituurd. Het schijnt lekker te zijn, wij hebben beide geprobeerd en kunnen nog altijd niet bepalen hoe hij juist proeft.

Men serveert hier ook een ‘fish chowder’. Dit is een erg lekkere vissoep met o.a. mosselen, garnalen en andere soorten vis in een romig nat en opgediend met geroosterd brood besmeerd met kruidenboter. Lekker en vullend! Er zijn uiteraard ook visschotels te krijgen met ofwel één of meerdere soorten vis, soms met risotto, soms gefrituurd maar altijd vers en uiterst lekker.

En dan zijn er natuurlijk nog altijd de oesters, de mosselen en de crayfish.

Bij veel gerechten worden frietjes geserveerd en ze worden hier vrij lekker klaargemaakt zoals bij ons. Soms krijg je ook zoete aardappelen en die mogen er ook zijn.

Koffie bestaat in allerlei soorten: klein, groot, met veel of weinig melk enzovoort. Wij dronken altijd een ‘long black’. Normaal een lekkere koffie, sterk genoeg zoals onze espresso en in een voldoende grote hoeveelheid. Nu is het zo dat een ‘long black’ niet altijd dezelfde ‘long black’ is. Soms krijg je hem in een supergrote tas met superveel koffie erin; soms een even grote tas met bijna geen koffie maar dan krijg je er een kan heet water bij om aan te vullen en dat is nodig om hem te kunnen drinken! Gelukkig lijkt hij soms op de vorige, na verloop van tijd leer je het wel.

Ik denk dat het dat ongeveer is.

P.S.: ik wil nog één ding vertellen over de wagens hier. Alhoewel ze de Japanners niet zo graag zien komen rijden ze toch bijna allemaal met Japanse wagens. Af en toe zie je een Duitse of een hele mooie of minder mooie oude (god weet welk merk) maar nooit een Franse!

Zo dat was het, hier stopt ons verhaal. Onze dank voor jullie ruime belangstelling en tot een volgende keer?

05-11-2011 om 06:25 geschreven door Arie  

Het schiereiland ‘Banks Peninsula’ is eigenlijk een oude Franse kolonie en dat merk je hier in ‘Akaroa’ nog altijd. De straatnamen zijn ook in het Frans aangegeven, de Franse vlag hangt hier op diverse plaatsen te waaien en op de cola-automaat is ‘rafraîchissements’ te vinden. Voor wie zouden ze hier gesupporterd hebben met de rugby finale? Voor N-Zeeland of voor Frankrijk?

Ons logement lag deze keer op de eerste verdieping met uitzicht op de haven en met meer dan genoeg comfort: twee slaapkamers, een ruime zithoek en een volledig uitgeruste keuken. Die hebben we niet nodig gehad.

Deze morgen ziet de hemel helblauw maar er is wel veel wind en tegen dat we vertrekken verschijnen er hier en daar wolken aan het firmament. Onze tocht voert naar de andere kant van het schiereiland via een ‘Toerist Drive’ over een kleine steile weg met prachtige uitzichten langs punten zoals ‘Okains Bay’ en ‘Little Akaloa Bay’.  Van daar steken we terug over naar de andere kant langs ‘Lake Ellsmere’; het vijfde grootste van N-Zeeland.

Onderweg ontmoeten we de postbode en die rijdt hier met een busje rond. Je kan als toerist meerijden op zijn ronde om de omgeving te zien en dat begeleid door de deskundige uitleg van de ‘facteur’!

We overwegen nog even om een binnenweg naar ‘Port Levy’ te nemen, maar hij schijnt in niet te beste staat te verkeren en alleen met een 4x4 mogelijk te zijn en dat risico willen we met onze huurwagen niet nemen. We rijden dus verder naar ‘Governers Bay’ en ‘Lyttleton’ en hier zien we de eerste sporen van de aardbeving die de regio in het begin van het jaar geteisterd heeft. Via een lange tunnel krijgen we ‘Christchurch’ in het vizier en even later bereiken we ons hotel ‘Chateau du Parc’ en dat mag er als afsluiter wel wezen en het heeft een echte bar.

We willen de stad bezoeken – en dat kan terug onder een stralende zon - maar dat valt een beetje tegen: het centrum is erg beschadigd door de aardbeving en is quasi volledig afgesloten. Je krijgt alleen toegang via speciale bewaakte posten maar je kan van ver al zien dat het heel erg geweest is. Sommige gebouwen staan gewoon scheef of zijn ingestort. De meeste staan ook leeg en in een aantal ervan zijn de kleren nog altijd tentoongesteld op de modepoppen! Dat middenstanders ook inventief zijn in moeilijke momenten blijkt nog maar eens; er is al een nieuwe wandelstraat met winkels ondergebracht in containers maar niet stomweg opgesteld. Ze zijn leuk geschilderd in allerlei hippe kleuren en op diverse wijzen gestapeld zodat er niet alleen kleine straatjes ontstaan met nette looppaden in asfalt en afgeboord door steentjes, maar ook gezellige hoekjes allerhande en afdakjes. Je moet er maar op komen.

Nadien wandelen we ook nog even door de botanic garden en ook hier staan er weeral oude, zeer dikke en hoge bomen en tal van bloemen. Sommige al in helle lentekleuren en in de rozentuin zijn er al enkele rozen aan het bloeien. Ik ken bij ons in de buurt geen enkele tuin die er nog maar kan aan rieken!

Terug in het hotel beginnen we maar met een minder aangenaam werkje: onze valies netjes pakken voor de terugreis. Het is gedaan met ons mooie avontuur; morgen wacht het vliegtuig.
Voor onze blog van morgen bereiden we nog 'è spécialleke' voor (!?)      Edwig.

04-11-2011 om 06:44 geschreven door Arie  

04-11-2011 om 06:44 geschreven door Arie  

De cirkel is rond: we zijn vandaag terug voorbij de luchthaven in ‘Christchurch’ gereden waar onze reis 27 dagen geleden begonnen is. Ons eindpunt ligt echter nog een kleine 100km verder op de ‘Banks Peninsula’: ‘Akaroa’, ons voorlaatste station dat we aandoen.

Nadat Arie gisteren één van de foto’s van zijn leven (de staart van de potvis) gemaakt heeft, beleven we een vrij rumoerige nacht in ons motel: er rijden voortdurend vrachtwagens over de weg naar ‘Picton’ maar al bij al hebben we er toch niet zoveel last van gehad. We zullen dit motel trouwens voor iets anders onthouden: de douche die eigenlijk een attractie op zich was met al zijn regen- en andere voorzieningen, de dubbele bediening (één in de douche en een afstands-bediening) en de voetmassage - die we niet durven uitproberen hebben.

De zon is terug volop van de partij als we vertrekken en de weg tussen ‘Kaikoura’ en ‘Christchurch’ is druk; vele vrachtwagens kruisen ons pad of achtervolgen ons en ze zijn ‘gepresseerd’.
We vragen ons ook af: ‘moet er nog geel zijn?’. De voor ons liggende berghellingen zijn allen begroeid met de bekende gele struiken en ze woekeren inderdaad alom, hoe ze dit ooit gaan stoppen is ons een raadsel.

Even nadat we de kust verlaten maken we nog een ommetje langs de ‘Cathedral Cliffs’ ter hoogte van ‘Cheviot’. Niet veel bijzonders maar het wegje er naar toe was wel leuk. De vallei wordt hoe langer hoe breder nu we ‘Christchurch’ naderen en we vinden achtereenvolgens de schapen, wijngaarden en hagen tegen de wind terug in het landschap. Er zijn ook nogal wat wegenwerken bezig onderweg en de herstellingen zijn nogal summier: wat vloeibare pek en steentjes erop, wellen en dat is het.

Vlak bij de luchthaven gaan we het ‘International Antarctic Centre’ bezoeken. We starten met een spectaculair ritje in één van hun rupsvoertuigen en dat gaat hard: hellingen van bijna 45° op en af, schuine wegjes van 30° en dan door een zwembad om te laten zien dat deze voertuigen ook kunnen drijven. Onze chauffeur had er duidelijk plezier in en ’t was ook nog ‘ne plezante’: droge commentaar op het goeie moment. Daarna achtereenvolgens een 4D (jawel, de vierde dimensie waren de bewegende stoelen en echte regen!) film over Antarctica, een bezoekje aan de kleinste pinguins (jawel, we hebben nu pinguins gezien!) ter wereld van ongeveer 30cm hoog – de little blue pinguins - en dan een simulatie van een arctische storm in een speciale cabine bij temperaturen ruim onder nul en windsnelheden tot 50km/u (jawel, we hadden ‘galochen’ aan onze voeten en een speciale jas tegen de kou). Er is een hoop info te vinden over alles wat met Antarctica te maken heeft, te veel om op te noemen.

De verdere rit over de ‘Banks Peninsula’ was weeral spectaculair. Een mooie sterk stijgende en dalende weg met prachtige uitzichten op zowel de bergkammen als op het water en dat alles overgoten door een stralende zon. De dalen hier zijn eigenlijk restanten van oude vulkaankraters maar nu vooral begroeid met gras, hier en daar bomen en sommige toppen natuurlijk met de gele struiken.

In het stadje staat een oude vuurtoren en we zagen ook een grote ceder die echt op de rand van een afgrond(je) balanceerde. ‘Hoe lang gaat die nog recht blijven?’ vroegen we ons af. Maar ’t zal wel een verkeerde vraag zijn want anders hadden ze hem zeker niet laten staan vlak langs een verkeersweg.

We hebben tot nu welgeteld 3.400km gereden en er resten er ons nog een honderdtal tot onze eindbestemming. Het einde komt nu wel echt dicht bij.      Edwig.

04-11-2011 om 06:35 geschreven door Arie  

03-11-2011 om 07:20 geschreven door Arie  

‘Whale Watching’ wordt weeral een moeilijke bevalling. Onze tour van deze morgen is afgelast wegens slecht zicht en te onstuimige zee. Hij wordt dan noodgedwongen verplaatst naar 15u30 en dat is afwachten. Dus gaan we voor de verandering wandelen, ons Grietje gaat het niet geloven, maar dat hebben we dus bijna alle dagen gedaan en dan meestal bergop, bergaf en een uur is het strikte minimum!

We doen nu het andere stuk van de ‘Peninsula Walkway’ en we starten weeral met een bergop om ‘U’ tegen te zeggen, maar het zicht boven is navenant. Alleen spijtig dat het zo grijs is en dat je op zee geen horizon kunt bepalen wegens de nevel in de verte. Halfweg de wandeling is er een mogelijkheid om naar beneden af te dalen om meeuwen te spotten. Arie kiest hier voor – bij de vogels rook het nogal naar mest - en ik wandel verder om het punt terug te vinden waar we gisteren geraakt zijn vanaf de andere kant. Er ligt hier ook nog een afgesloten stukje vogelreservaat waar je niet in mag maar meer uitleg ervan vinden we niet.

Iedereen vindt dus zijn gading en de terugweg gaat voornamelijk bergaf; dat is heel wat makkelijker. O ja, een boze gans zijn we ook nog tegengekomen.

Terug aan het boekingskantoor blijkt dat de tour van 13u30 doorgaat maar voor die van ons wachten ze nog op verder nieuws vooraleer iets te beslissen. We hebben in ieder geval afgesproken dat we morgen om 10u opnieuw proberen als het vandaag niet lukt. Er rest ons dan nog genoeg tijd om op onze bestemming te geraken zonder ons te moeten haasten.

Deel 2. Ja, hoera, we hebben onze potvis gezien en ook zijn staart! Onze trip is dus doorgegaan en we waren gewaarschuwd voor een ruwe zee. Nu ruw was ze in alle geval, aan boord waren ruim voldoende zakjes voorzien voor je weet wel wat en ze werden druk gebruikt. Voor alle veiligheid hadden wij een pil gekocht tegen de zeeziekte en ze ook genomen en dat heeft zeker geholpen.
De boot waarmee we op zee gingen was een catamaran van meer dan 20m lang, zo goed als nieuw en met meer dan 750pk aan boord, kwestie van het te laten vooruitgaan. En dat deed het: 25 knopen kruissnelheid, dat is bijna 50km/u en volgens de crew kon hij vlot 35 knopen halen als top! Reken zelf maar uit hoe snel dat dan wel is.
Het duurde wel even eer de potvis gevonden was, naar schatting waren we ruim 16 mijl uit de kust (iets meer dan 25km). Om de haverklap legde de kapitein de motoren stil om met de hydrofoon te luisteren naar de typische klikgeluiden die ze maken onder water. En ja hoor, na een tijdje had hij hem gevonden en wij dus ook. Stilliggen in deze ruwe zee was een echte evenwichtsoefening en je had minstens één hand nodig om je ergens aan vast te houden, zoveel kantelde de boot in 4 richtingen tegelijk. Maar om de potvis te zien moet je wat overhebben. Na enkele minuten vertelde onze begeleidster dat hij ging duiken en inderdaad, enkele ogenblikken later was het zover en liet het beestje (+/- 22 ton) zijn mooie staart zien tot onze grote voldoening. De terugvaart duurde ongeveer 40min en dat was het dan. Iedereen blij terug op de vaste wal te zijn, zeker zij die het niet nodig vonden een pil te kopen.     Edwig.

02-11-2011 om 07:56 geschreven door Arie  

02-11-2011 om 07:56 geschreven door Arie  

Vannacht waren we gelogeerd bij een ‘Hyacint Bucket-Bouquet type’ en hij had ook niet veel te vertellen! 'Picton by Night' biedt een lichtrijk beeld zoals bij ons: alle straatlantarens 'vollen bak'.
Vanaf nu volgen we terug de kust van de ‘South Pacific Ocean’. Het eerste deel van onze rit vandaag voert ons terug naar ‘Blenheim’ en vanaf dan vinden we terug een brede vallei, zien alle heuvels onderweg er netjes groen uit – zonder bomen deze keer - terwijl wij via een echte kronkelweg door het landschap rijden. Een beetje verder ligt ‘Seddon’, een volgend wijngebied en ook nu zien alle wijnvelden er even proper uit. Langsheen ‘State Highway 1’ – de weg die we vanaf nu steeds zullen volgen - die rechtstreeks doorgaat tot ‘Christchurch’ loopt ook een spoorlijn, één van de weinige die er zijn op het zuidelijke eiland.
Iets verder gaan we even bij ‘Lake Grassmere’ kijken. Hier doen ze aan zoutwinning maar er is niet echt veel te zien behalve zout natuurlijk en een fabriekje.

Nog even verder bereiken we echt de kust bij ‘Wharanui’ en we zien ook terug met sneeuw bedekte bergtoppen verschijnen aan de horizon. Tijdens een volgende stop kruist een trein ons pad, de eerste die we in N-Zeeland gezien hebben. Na enkele km maken we opnieuw halt: zeehonden liggen er met de tientallen te zonnen op de rotsen en je kan ze naderen tot op minder dan tien meter om hun rustig gade te slaan. Bij de ‘Ohau Stream Walk’ maken we een kleine wandeling naar een waterval die uitmondt in een klein meertje. Hierin zien we de zeehond-puppies met enkele tientallen tegelijk spelen en stoeien in het water. Af en toe bakkeleien ze een beetje en bijten naar mekaar voor een stukje territorium en wij staan er met verscheidene toeristen geboeid naar te staren. Nooit gezien!

Langsheen de kant van de weg staan er hier en daar kleine kraampjes en die verkopen ‘Crayfish’, wij noemen dit langoesten. Ze worden hier, vers uit de zee, gekookt en koud of warm aangeboden. Ze hebben ook oesters, een stuk groter dan bij ons, en we hebben ze natuurlijk geproefd. De oesters smaken minder ziltig en we vinden ze alletwee lekkerder in België. De ‘Crayfish’ heeft ons prima gesmaakt met een glaasje wijn (we waren gisteren toch gaan proeven!) en je moet alleen oppassen voor de meeuwen die op vinkenslag liggen om een stuk van je bord te pikken als je even niet oplet.

De rest van het traject verloopt vlot en we besluiten nog een wandelingetje te maken in ‘Kaikura’. Eerst checken we even of onze walvisvaart van morgen doorgaat en dat schijnt te gaan lukken. Daarna wandelen we een stukje van de ‘Peninsula Walkway’ en die biedt ons weer een aantal mooie uitzichten op de zee en het naburige landschap, na de gebruikelijke klim natuurlijk.
Er zijn ook nog zeehonden, maar van ver en die hebben we nu echt wel genoeg gezien.
Onderweg kwamen we ook nog een Frans sprekende Schot tegen die hier was als supporter voor de N-Zeelandse rugbyploeg. Faut le faire!     Edwig.

01-11-2011 om 10:08 geschreven door Arie  

01-11-2011 om 10:08 geschreven door Arie  

Arie is gisteren namiddag nog een stukje van de ‘Queen Charlotte Track’ gaan lopen terwijl ik er een gemakkelijke namiddag van gemaakt heb. Zijn commentaar was: zwaar, zwaar, zwaar. Enfin, hij heeft zijn beweging gehad en volgens hem was ‘Abel Tasman’ een stuk mooier; ik heb dus niets gemist. Vanmorgen zijn we vroeger vertrokken dan voorzien met de watertaxi omdat er in de resort voor de rest toch niets meer te beleven viel. Dat geeft ons de gelegenheid ‘Picton’ uitvoerig te bekijken en ’s namiddags nog wat anders te doen. Onderweg hebben we tal van dolfijnen, deze keer van dichtbij, kunnen bewonderen en we hebben ze dan ook uitvoerig gefilmd en gefotografeerd. Picton is niet groot en voor de rest van de tijd hebben we ervan geprofiteerd om enkele wijnhuizen in de buurt van ‘Blenheim’ met ons bezoek te vereren. De weg er naar toe liep door een vallei met weeral gele berghellingen alom, bosbouwgebied met kale plekken waar de bomen gekapt zijn en ook een strook met dode bomen in een nat gebied. We hebben een drietal wijnhuizen bezocht en uiteraard ook hun wijn geproefd. Algemene conclusie: de witte wijnen mogen er zijn maar vooral van de Riesling en ook van de Gewurzstraminer kunnen ze beter af blijven. In ’t algemeen zijn ze vrij duur voor de kwaliteit die ze bieden. De wijnhuizen en hun velden mogen er wel zijn: mooi gelegen, prima verzorgd en meestal is het proeven voor niks. Als je dus wijnhuizen blijft bezoeken kan je op de duur niet meer op je benen staan. De terugweg leidt ons via een mooie gravel-road langs een riviertje en hier hebben we de eerste varkens gezien in N-Zeeland! Weer eens wat anders.

Ons logies is deze keer wat meer bescheiden van aard, ook een verrassing!
Morgen rijden we verder naar Walvissenland!       Edwig.

31-10-2011 om 06:06 geschreven door Arie  

31-10-2011 om 06:06 geschreven door Arie