Vandaag bezoeken we een schiereiland: ‘Otago Peninsula’. Maar eerst moet ik me verontschuldigen bij de Kiwi’s! Ik heb het symbool op de vlag van hun rugbyteam heel oneerbieding een pluim genoemd, terwijl dit eigenlijk een varen is (de ‘Silver fern, ponga’) en dit is tevens het nationale embleem van de N-Zeelanders, mea maxima culpa hiervoor.

De weg waarlangs we naar de vuurtoren rijden noemt ‘Portobello Road’ en loopt de ganse tijd langs de kust. Vermits het een stralende, zonnige zondag is genieten we met volle teugen van de ongelooflijke uitzichten die we voor de wielen geschoven krijgen. De ene baai volgt de andere op en de kleurige horizonten in geel van de bloemen, groen van het gras en het  blauw van de hemel; doen ons van de ene in de andere superlatief voor het woordje ‘mooi’ vallen. Wat verder loopt de weg omhoog via ‘Harrington Point Road’ naar de vuurtoren. Hier zouden albatrossen te spotten zijn. Maar ook deze keer hebben we geen geluk: de beesten moeten gerust gelaten worden omdat de paartijd aanbreekt. ’t Zal dus  voor een andere keer zijn. Er schijnt ook nog ergens een antiek kanon te staan, in goede staat zelfs na twee wereldoorlogen waarin het nooit afgeschoten geweest is, maar daar zijn we niet echt in geïnteresseerd.

We gaan het dan nog wat hogerop zoeken via een gravel road en komen aan bij een cafétje waar men ook een soort safari organiseert: ‘Nature Wonders’. Hier zouden we pinguins, zeehonden en vogels kunnen spotten! We vertrekken onder leiding van een natuurgids met een speciaal 8x8 voertuig. Heel spectaculair steil omhoog, dan weer omlaag en al snel zien we vogels in de uithollingen van de kliffen en ook zeehonden met jongen die in het water spelen of lekker liggen te zonnen. Deze laatste kan je tot op een meter voorzichtig naderen en dit levert uiteraard hele mooie plaatjes op. Pinguins zien is een andere zaak! Er zouden ergens vrouwtjes of mannetjes (ze bewaken om de beurt hun eieren om zo de ander te laten eten) moeten liggen maar het enige wat we te zien krijgen met de verrekijker zijn speldekoppen grote beestjes, maar of dat pinguins zijn?

Niet getreurd, we trekken verder en op de terugweg volgen we de bergrug ‘Highcliff Road’. We maken nog een ommetje naar de 319m hoge ‘Sandymount’ berg. Om op de top te geraken moeten we – te voet -  nog een flinke klim maken maar het uitzicht is ook hier weer fenomenaal en maakt de inspanning meer dan goed.

N-Zeeland is één kasteel rijk en dat staat een beetje verder: ‘Larnach Castle’. We bezoeken alleen de tuinen en die zijn om van te watertanden en prima onderhouden. Een echte pracht voor het oog! Het kasteel is ook een beetje speciaal; Tudor-achtig en de kasteelheer die het bouwde rond 1870 was naast bankdirecteur ook  politicus. Hij versleet er zelf twee vrouwen, maar van de derde heeft hij zelfmoord gepleegd vertelt de geschiedenis.

Tijdens de terugrit krijgen we nog enkele schilderachtige vergezichten voorgeschoteld van Dunedin en we brengen ook nog een kort bezoek aan de botanische tuin. Hier ook weer prachtige bloemen uit alle streken van de wereld en enorm hoge bomen. En dat alles mooi onderhouden en overgoten met de ondergaande zon; de N-Zeelanders profiteren er nog volop van en zonnen er op los. Morgen trekken we verder naar de Catlins, een natuurgebied, en we gaan er logeren bij schapenboeren.    Edwig

16-10-2011 om 10:12 geschreven door Arie  

16-10-2011 om 10:08 geschreven door Arie  

Gisteravond nog een pint (Arie wijn en ik Guinness) gedronken in een Ierse kroeg die ‘Fat Sally’s’ noemde; maar de dames die er bedienden pasten niet in dat profiel.

Vanmorgen was het overtrokken en toen we buitenkwamen merkten we pas hoe fris het was. Niet getreurd, er staat een bezoek aan de botanische tuin van Oamaru op het programma. Er zijn zeer veel prachtige bloemen die om ter mooist bloeien en ons bezoek is zeker de moeite waard – zie dus weeral de foto’s. Filmpjes nu al laten zien is onbegonnen werk wegens te veel montage arbeid, dat zal dus voor later zijn.

We vertrekken langs de kust en we krijgen, naast het zicht op de min of meer wilde zee, al snel een groen golvend landschap voorgeschoteld - deze keer ook met bomen. Aan de rechtse kant hebben we uitzicht op de bergen en die vertonen een lappendeken van groene, gele en bruine kleuren. Brem is alom aanwezig en dat geeft een frisse gele tint langs de weg.

Meestal mogen we 100km/u rijden, wij beperken ons gewoonlijk tot 80km/u en in de dorpen wordt de snelheid verlaagd tot 70km/u. Het is pas in de steden dat de beperking 50 wordt. Wat een verschil met België en tel daar bij op dat de wegen breed genoeg zijn en in goede staat; een put hier of daar niet te na gesproken. Overal zien we ook zwarte vlaggen met een pluim erop en de tekst ‘All  Blacks’. Voor de leken, dit is geen protestbeweging maar de nationale rugbyploeg van N-Zeeland! Als ze morgen zouden verliezen van de Australiërs zal het zeker niet aan de supporters gelegen hebben.

Iets voor de middag bezoeken we de ‘Mouraki Boulders’: grote ronde stenen die op het strand liggen. Niemand heeft er echt een uitleg voor hoe ze er gekomen zijn. Er zit wel al een beetje sleet op: barsten alom en soms al voor de helft verweerd. We vragen ons af hoe lang ze nog te zien zullen zijn. Ondertussen regent het en we worden een eerste keer echt nat, kwestie van wat te oefenen voor de komende dagen want er wordt nog regen voorspeld. We haasten ons dan maar naar ‘Fleurs Place’, een bekend authentiek restaurant met een grote viskeuze vers uit de zee. Fleur ziet er wel een beetje vervallen uit, was ooit op bezoek in Europa en ook in België, maar de keuken is inderdaad uitstekend; de mosselen groot en de schelpen met een groene rand! Vandaar de naam ‘green lips mussels’. Arie krijgt een schotel met plaatselijke vis en die mag er ook zijn. Het interieur is warm en volledig in hout, wat je niet zou verwachten als je de ‘blikken’ buitenkant ziet.

We rijden dan verder naar ‘Shag Point’ en alhoewel er geen pinguins zijn, vinden we toch een achttal zeehonden op en tussen de rotsen. Er waait een venijnig koude wind en we haasten ons verder naar onze eindbestemming van vandaag: Dunedin.

Ons hotel ziet er weeral prima uit en we maken nog een kleine stadswandeling langs de ‘Octagone’ = het centrum van de stad en naar het meer dan een eeuw oude treinstation. We ontmoeten hier ook een stel Franse rugby supporters, een familie met kleine kindjes en allen volledig in de juiste kleuren uitgedost – Frankrijk speelt vanavond tegen Wales.

Hiermee houden we het voor bekeken en we vluchten in de pub van ons hotel. Naast goede N-Zeelandse wijn – voor Arie - hebben ze er ook Guinness – voor mij!   Edwig

15-10-2011 om 09:35 geschreven door Arie  

15-10-2011 om 09:29 geschreven door Arie  

Vandaag zijn we toegekomen in Bokrijk. Alleen heet het hier niet Bokrijk maar wel Oamaru en is het stadje niet dood maar springlevend! We wanen ons terug in de Victoriaanse tijd. Niet alleen de gebouwen maar ook de inhoud en de mensen stammen uit die periode. Het enige wat we missen zijn cowboy’s en paarden. Ook ons hotel blijkt meer dan 100 jaar oud maar gelukkig hebben ze er ondertussen wel wat aan gewerkt zodat we over de gebruikelijke faciliteiten kunnen beschikken zoals een bad en toilet op de kamer.

Maar eerst over de dag zelf. Vanmorgen regende het en de wolken hingen zo laag dat er van de bergen niets meer te zien was. Gelukkig regende het niet zo hard en we konden vlot doorrijden tot aan het kruispunt waar we gisteren ook al waren. Vanaf nu worden we aan onze linkerkant vergezeld door ‘Hunters Hills’; een bergrug die vanaf hier tot vlak voor de kust loopt.

Na een tijdje verandert het landschap weer eens van uitzicht: er verschijnt meer en meer groen waarin tal van bomen in mooie rijen opgesteld staan. We zien dennen, populieren, eucaliptussen, eiken enzovoort. Ik vermoed dat ze als windbrekers dienst doen. Hier en daar staan er ook bijenkorven en ondanks de regen staan er toch tal van sproeiers hun water af te geven aan de akkers en het grasland. Hier zijn meer koeien dan schapen en deze laatste hebben nog dikwijls hun wintervacht.

De wegen zijn hier goed berijdbaar met weinig putten erin en meer dan breed genoeg. Tanken proberen we ook en de eerste keer is een verrassing: na voor 6$ getankt te hebben slaat de pomp af. Blijkt achteraf dat we eerst aan de pomp moeten ingeven voor hoeveel $ we willen tanken, dan gaan betalen aan de automaat en vervolgens volgooien. We zullen de handleiding wel niet goed gelezen hebben zeker? Bij de volgende pomp lukt het beter en onze RAV4 kan er weer tegen.

Onderweg staat er ineens een afslag aangegeven naar ‘Clay cliffs’ en we besluiten een kijkje te gaan nemen. Hier krijgen we onze eerste gravel road voorgeschoteld en dat valt ook best mee. Naar de cliffs zelf moeten we een stukje wandelen en we zien allerlei vreemde figuren uitgesleten in de kalkrotsen, volgens Arie enigszins vergelijkbaar met Roussilion (in Frankrijk). Het weer verandert ondertussen ook: hoe dichter we de kust naderen, hoe meer gaten er verschijnen in de wolken, hoe meer de blauwe hemel verschijnt en de zon is weldra ook terug van de partij.

In Duntroon maken we ook nog een uitstapje  naar de rotstekeningen die de Maori’s er maakten, zeg maar de toenmalige graffiti. Veel blijft er niet van over en ze zijn hier en daar ook beschadigd, zoals zo dikwijls gebeurt, maar allez we hebben ze gezien en dat is het belangrijkste. Nu nog gaan kijken naar de Pinguins en onze dag zit erop.

Achteraf bekeken is het verhaal van de pinguins het vertellen niet waard; we hebben ze zelfs niet gezien, want toen we er kwamen bleek dat we helemaal niet mochten fotograferen of filmen en dan was voor ons de leut eraf.

We hebben ook een vaste avondroutine ontwikkeld: Arie bewerkt zijn foto’s en ik begin te schrijven, zo hebben we alle twee onze taak en krijgen jullie een mooie blog gepresenteerd.
Tot morgen in Dunedin, daar zijn ook pinguins! Edwig

14-10-2011 om 10:33 geschreven door Arie  

14-10-2011 om 10:25 geschreven door Arie  

Vroeg gaan slapen gisteravond (kort na 9u!) want we waren moe. Het had ook nog geregend en dat leverde een uitzonderlijk mooie regenboog op boven het kapelletje van ‘de goede herder’. Vanmorgen werden we dan weer vroeg wakker gemaakt door een stralende zon over Lake Tekapo en een helblauwe hemel zonder één wolkje. Wie zegde daar ook weer dat het in N-Zeeland altijd regent?

Na een stevig ontbijt nemen we afscheid van onze gastheren en we gaan terug op weg. Het landschap ziet er helemaal anders uit dan gisteren: weids, soms groen en dan weeral dor en witte bergtoppen in de verte. Als we ‘Lake Pukaki’ zien liggen duikt ook ‘Mount Cook’ op in al zijn pracht; onze bestemming van vandaag. Aan het Visitors Center van Lake Pukaki komen we weeral een bus Japanners tegen met hun gebruikelijk taktiek: snel uitstappen, fotootje schieten, in ganzenpas terug de bus op en wegwezen. Het zullen niet de laatste zijn die we tegenkomen!  Aan onze linkerkant krullen de wolken op over de bergkammen maar dat ligt niet in onze reisrichting en daar maken we ons dan ook geen zorgen over. Er zijn hier zelfs enkele dennenbomen aangeplant om het landschap wat op te frissen waarschijnlijk. Als we ‘Aoraki Mount Cook’ bereiken is het nog iets voor twaalven en we krijgen een kamer op de zesde verdieping met een fantastisch uitzicht op de bergen, een echt juweeltje. Er is hier ook een klein museum voor de plaatselijke held: Sir Anthony Hillary die als eerste de Mount Everest beklom. Er beginnen ondertussen wat wolken rondom de top van Mount Cook te verschijnen en we vrezen een regenbui te krijgen. Om 2u hebben we afspraak om onze eerste vooraf geplande uitstap te maken naar de ‘Tasman’ gletsjer. Als het zo verder gaat valt deze misschien letterlijk in het water maar geen probleem, de tocht gaat door. We vertrekken eerst met de bus (gemonteerd op een camion chassis) om dan na een wandeling van een half uurtje het meer te bereiken waar ons startpunt is van de boottocht. Aan deze kant van de bergen is de zon terug van de partij en de uitzichten zijn weeral fantastisch! De bedding van de rivier is in de loop der jaren opgehoogd met 600m puin van de bergen en in plaats van een V-profiel zien we vandaag een U-profiel. Ook de gletsjer is verscheidene km korter geworden in de loop van de voorbije 50 jaar. De temperatuur van de aarde zal hier ook wel iets mee te maken hebben zeker? Dan de boottocht, eerst een veiligheidsinstructie en we krijgen allemaal een reddingsvest omgegord. De trip zelf is onvergetelijk en onze gids-bootchauffeur zorgt voor de nodige deskundige uitleg met de nodige kwinkslagen ertussen. Woorden schieten te kort om alles te beschrijven maar de foto’s van Arie zullen zeker voor zichzelf spreken. Daarmee is deze dag voorbij en we zullen hem in onze annalen bijschrijven en zeker nooit vergeten!

Nieuw Zeeland heeft tot nu een grote indruk op ons gemaakt. De natuur is zeer divers, met een uitzonderlijke schoonheid en zijn weidsheid doet ons meermaals verstomd staan: dit is zo on-Europees.

Een prachtig land en we zijn zeer benieuwd naar het vervolg! Morgen rijden we verder naar Oamaru; pinguïns zoeken. Edwig

13-10-2011 om 07:29 geschreven door Arie  

13-10-2011 om 07:24 geschreven door Arie  

De wekker liep deze morgen af om 4u en dat was verdomde vroeg!

Dat de wereld klein is bleek ook nog een keer: de taxichauffeur die ons naar de luchthaven bracht was een Nederlander van origine en sprak nog steeds behoorlijk Nederlands. Ook op het vliegtuig kwamen we nog Nederlanders en zelfs een Belgische tegen die in Christchurch woonde maar op familiebezoek geweest was in de Kempen! Ze vertelden ook dat er opnieuw een minder erge aardbeving geweest is in Christchurch. Bij onze aankomst in N-Zeeland lachte de zon ons tegemoet en de formaliteiten met douane en immigratie liepen bijzonder vlot. Iedereen is even vriendelijk. De wagen afhalen was ook geen probleem en rond 1u30 waren we onderweg met een Toyota RAV4, quasi nieuw, goudgeel van kleur en ‘automatic’.

Ik neem de eerste km – links van de weg! – voor mijn rekening en het gaat snel. De wegen zijn breder dan verwacht en er is weinig verkeer. Eerst zien we vooral koeien maar dan verschijnen de schapen toch op het toneel en het zijn er inderdaad veel! Wel al geschoren en vele kleine lammetjes lopen er ook rond. Geloof het of niet maar de temperatuur loopt op tot 23°. De eerste mooie vergezichten dienen zich ook aan en ons avontuur is nu echt begonnen. Dat het lente is zien we aan het frisse groen van de bomen, in de verte zien we heuvels met besneeuwde hellingen maar het is een beetje mistig. Rond 5u komen we aan op onze bestemming: ‘Lake Tekapo’. Het is ondertussen wat betrokken, er waait een stevige wind en de eerste regendruppels krijgen we ook. Aan het meer, met ongelooflijk blauw water, staat een gedenkteken voor een beroemde collie en er is ook een klein kapelletje. Na ons foto’s en film moment zoeken we ons logement op en dat valt bijzonder mee; we krijgen zelfs een gratis upgrade van de bazin: een kamer met zicht op het meer. In de tuin staan prachtige beelden, een echte tentoonstelling met een knipoog naar het huwelijk! Edwig

12-10-2011 om 10:14 geschreven door Arie  

12-10-2011 om 09:45 geschreven door Arie  

Na een rustige nacht is ’s morgens de zon weer van de partij.  Vandaag maken we een trip met de veerboot  naar Manly, een kustplaatsje aan de Tasmaanse Zee. De veerboot doet er goed 20min over en vanop het water krijgen we weer een aantal fantastische zichten: eerst op het Opera House en de Harbour Bridge; daarna op de skyline van Sydney en tot slot de Tasmaanse Zee. Na de aankomst in Manly steken we door naar de andere kant van de landtong en komen aan het strand van Manly Bay en de zee. De blauwe hemel zorgt voor een echt ‘wow’ gevoel en we vangen onze wandeling aan langsheen het strand richting ‘North Head’. De wandelweg wordt druk gefrequenteerd door wandelaars zoals wij maar er zijn ook tal van joggers en moeders met kinderen. Zelfs de kunst wordt onderweg niet vergeten: hier en daar zijn langs de kant afbeeldingen te zien van allerlei pluimage. De weg stijgt flink en we krijgen regelmatig fantastische vergezichten op de zee en het strand voorgeschoteld. De wandeling leidt ons verder door de zeer mooie natuur en iets verder verrassen we op de weg nog een soort salamander van bijna een halve meter lang en hij blijft rustig zitten zodat Arie makkelijk een foto kan maken. Op North Head was tijdens de tweede wereldoorlog een militair kamp van de artillerie gevestigd uitgerust met luchtafweergeschut om de Japanse vliegtuigen te bekampen. De kazerne is nu verlaten en wordt niet meer door de militairen gebruikt, maar er zijn nog wel gebouwen en een visitors center waar we heel vriendelijk te woord gestaan worden door een iets oudere en heel enthousiaste man. Het vervolg van onze wandeling leidt ons verder langs paadjes die met metalen roosters uitgerust zijn, vergelijkbaar met de plankjes in de Hoge Venen, onder bomen en struiken door die net een tunnel vormen en langs prachtige bloemen die hier volop beginnen te bloeien: het is lente in Australië. We vinden ook nog enkele restanten van kanonemplacementen maar meer dan wat beton en enkele geroeste schroeven vinden we niet terug. Op North Head zelf krijgen we een uitstekend zicht op Sydney wat op 11km afstand ligt.  En er zijn ook weeral Japanse toeristen; waar kom je die niet tegen? De terugweg wordt zwaar want we hebben aardig wat km onder de zolen. Tijd om te stoppen, wat te eten, met de ferry terug naar de haven en naar het hotel om dit verslag te maken. Morgen wordt het vroeg opstaan: ons vliegtuig vertrekt al om 7u15 en we moeten 2u tevoren daar zijn! Edwig.

11-10-2011 om 08:19 geschreven door Arie  

11-10-2011 om 07:53 geschreven door Arie  

Sydney ontdekken is een belevenis die we niet vlug zullen vergeten. De zon was er ook deze morgen en na een vlug bezoek aan ‘Circular Quai’ - waar de veerboten vertrekken – en een eerste zicht op ‘Harbour Bridge’ - die de haven overspant - stond een bezoek aan het ‘Opera House’ op het programma. Woorden schieten tekort om dit prachtige gebouw te beschrijven, in het licht van de stralende zon en gelegen vlak aan het water, naast de ‘Botanic Gardens’, is dit de trekpleister van de stad die als een magneet alle aandacht naar zich toetrekt. Het dak is bekleed met meer dan één miljoen tegeltjes (afkomstig uit Zweden!) en dat geeft een heel speciaal spiegelend effect in het zonlicht. Daarna hebben we in de prachtige tuinen rondgewandeld en ook hier is de verscheidenheid aan bomen en planten enorm. Alles prima onderhouden, het gras overal netjes gemaaid en leuke wandelwegen. Vogels zitten er ook overal en als je niet oppast halen ze de koekjes uit je bord! In het park leven er ook ongeveer 12.000 fruit etende vleermuizen! We hebben even moeten zoeken eer we ze vonden en toen we het aan één van de parkwachters vroegen hingen ze vlak voor onze neus in de bomen! Ze hebben maar één natuurlijke vijand en dat is een soort grote uil waarvan ze er echter ook maar één hebben in het park en daardoor barst de populatie uit zijn voegen! Zoals overal krijgen ze hier ook tegenwind van dieren-activisten als ze aan de wildgroei van deze populatie iets willen doen.

’s Namiddags zijn we dan over Harbor Bridge gewandeld via het wandelpad en niet boven erop want dan kan je ook doen! Van de andere kant van de haven is het zicht op het Opera House even indrukwekkend. Daarmee hebben we vandaag onze kilometers wel gedaan en omdat de zon er ook vanonder trekt leggen we er de riem af tot morgen. Edwig

10-10-2011 om 10:18 geschreven door Arie  

10-10-2011 om 00:00 geschreven door Arie