28/8:tijd om te vertrekken
29/8:start in St Jean Pied de Port
¡Buen camino!
Op weg naar Compostela Deze blog is voor familie, vrienden en alle anderen die me willen volgen gedurende mijn tocht of willen weten waar ik uithang...
20-09-2018
Zoals gezegd...
Na veel vijven en zessen toch nog het hotel gevonden.... Tnoaste keer vlaggetje zetten in Google maps! 🙃 Maar kom, bij deze de fotos.
Dat is een uitspraak van de kids wanneer we op de gps reden en de eindbestemming in zicht kwam. En vandaag had ik ook dat gevoel! De dag begon heel mistig, tot bijna tot de middag. Maar vanaf dan was de zon weer haar ongenadige zelve. Gelukkig was er veel bos om doorheen te wandelen en dus schaduw alom. Eigenlijk voor ik het wist was ik al in O Pedrouso en vandaar was het (maar) nog 20 km naar Santiago. Nu ik was niet van plan om daar te blijven. Het was ook een lelijk dorp of stadje. Dus was het blijven wandelen, ik liep zo een beetje hetzelfde tempo als de twee voor mij en we raakten aan de praat. Supertoffe mensen, vooral het verhaal van Candice was fantastisch. Het is te lang om hier uit te smeren... maar Jos Bosmans zou gezegd hebben... wat een wijf doames en neeren (op zijn Antwerps) voor wie Jos Bosmans vreemd is, Google het eens je zal wel iets vinden, het komt uit het peulengalies. Voor Vic..., nieje...het is weer niet wat je denkt🙄 Enfin, voor ik wist zat ik op 15km van het vlaggetje. Tja, het was wel al na 15u maar het leek me zo stom om daar iets te zoeken. En dus heb ik maar doorgezet. Ik moet zeggen het was verdikke nog verder dan ik dacht, maar dan plots komt de voorstad in zicht over de snelweg. Joepie..., dan nog een heel eind... dan merkt je dat de gebouwen ouder worden, altijd een goed teken. En dan... Haha... ik hoorde de doedelzak! Dan weet je ik ben er! Enkele trapjes af en rechtsomdraaien op het plein voor de kathedraal. Wat een ontlading... 800km hard labeur... maar het gevoel... tja... wandel het eens en we praten verder! De eerste die ik zie op het plein, want het was er zo druk niet meer want het was al 18u ondertussen, was Antonio!! Niet meer gezien sinds Burgos... het lijkt al een eeuwigheid maar toch direct terug alsof het pas gisteravond was dat we een pint zaten te drinken. Geweldig! Roberto was al terug naar huis die was gisteren al aangekomen zei hij. Daarna ben ik eerst naar het bureau voor de credentials gegaan maar daar stond een massa volk en het was 1,5u aanschuiven om de Compostela te krijgen. Pfff... nee dank u, ik heb afgezien, ben moe, wil me wassen en de stad induiken ja. In dezelfde straat het eerste hotel binnengestapt en kamer geboekt, er was nog eentje vrij gelukkig. Deze nacht nog eens een goed bed en een privé douche en toilet, ik heb het verdient. Morgen begint deel 2. Op naar Finsterra, nog een kleine 100km. Het lijkt een peulenschil op den duur... Het einde van de wereld, het zit in de naam. Daar kan je iets verbranden van kledij of zo, wat je maar wil..., als afscheid van je oude ik om te starten met je nieuwe ik... mooie symboliek. Trouwens. Met mijn Jommokos spaansos gaatos het hieros steeds beteros. Ikos en de spaansos verstaanos elkaaros heel goedos! Fotos volgen misschien vannacht nog. Eerst cervezakes...
En dan bedoel ik niet het paard van Sinterklaas. Maar vandaag was het de eerste dag dat het de ganse voormiddag aan de frisse kant was. Zelfs een licht miezerig regentje bij momenten. Ideaal om te wandelen zou je dus denken, maar het was een beetje minder vandaag. Die sakkerse paaltjes zitten er voor iets tussen denk ik en ook de opeenvolging van de kleine dorpjes. Er staat nu zowaar om de 300m of zo een paaltje met de afstand naar Santiago. Daarbovenop ben ik al geconditioneerd om om de x dorpjes te stoppen, en wanneer die dorpjes dus kort op elkaar volgen... dan stop ik meer. En hoe meer je stopt hoe lastiger het wordt om die 12kg terug aan je schouders te hangen. Zo eenvoudig is het. Vanaf de middag kwam de zon er weer stillekes door en nu, 19u, is het alweer warm. Mijn neus blijft trouwens uitstekend werk leveren... gestopt om te eten in Pontecampaña en het was superlekker. Ik zag het doeningske al vanop de camino opdoemen en instinctief dacht ik al... Jep... daar moet ik zijn! En ook daarnet weer, gestopt deze avond in Boente en waarschijnlijk de beste albergue uitgekozen. Kraaknet, volledig nieuw van binnen,... Jammer dat het op zijn einde begint te lopen, maar daar wil ik nog even niet aan denken. Hoewel ik eigenlijk wel moet, want ik moet dringend een vlucht boeken of ik haal 2 oktober om opnieuw te beginnen werken. Allez werken.... pffff...nog niet aan denken, nog even verder leven in deze zorgeloze bubbel!😎
Tweede poging voor een bericht, het vorige was geschreven maar dank zij de Spaanse WiFi duurde het te lang en was het verslagje foetsie! Waar was ik gebleven dus...? In Sarria, heel komisch, hier worden letterlijk de pelgrims aangevoerd met bussen. Vanaf hier moet je starten om een comostela te krijgen wat meteen de verklaring is waarom busladingen nieuwe pelgrims hier afgezet worden. Zo ook een hele rits jongeren, waarschijnlijk op retraite met school. En daar zat ik in het begin even klem tussen. Topervaring..., om de 10 gasten is er wel eentje met een bleutoothbox met een Spaanse smartlap. Christof en Lindsay maar dan in het Spaans, het is eens wat anders. Gelukkig ging het na Sarria terug wat bergop en de jeugd kon der alte al snel niet meer bij houden. Ook speciaal in elk dorpje dat je komt staat er ook wel weer een lege bus te wachten. Ik heb het niet gezien maar ik vraag me af of ze na hun verzamelde stempel gewoon weer de bus opstappen en door rijden naar het volgende dorp of enkele dorpen verder. Niet van wakker liggen, ik doe gewoon mijn ding verder... en dat is de volledige weg te voet afleggen. Het was best weer warm vandaag en ik vervel sneller dan een gemiddelde slang de laatste week. De zon schijnt ook steeds aan dezelfde kant van mij waardoor ik twee kleuren uitsla. De rechterkant melkchocolade, de linkerkant eerder fondant, schoon zicht... stel het jullie vooral voor en lach jullie krom, het mag!!😅 Op de middag een leuk plaatsje gevonden om iets te eten. Je moet ze treffen maar ik begin er zowaar een neus voor te krijgen. Over neus gesproken..., die is ook aan zijn tweede velleke bezig en die is rood waardoor het eerder lijkt alsof ik ganse dagen terrasjes doe en de nodige cervezas achterover hijs. Maar goed..., de bedoeling was te stoppen in Portomarín maar het was daar een drukte van jewelste en er kwam nog steeds volk bij dat ik het niet echt zag zitten om te blijven. Het volgende dorpje was 8km verder, dus dat toch maar gekozen. Een oude school die omgevormd is tot albergue. Leuk en niet veel volk, en vooral heel proper... (lang leve mijn nieuwe neus voor goeie beslissingen...) De fotos voor wie ze nog niet beu is tenminste staa n in het bericht hieronder. Ter info..., de blauwe oldtimer is een Seat 600. En de cijfers op de stenen van de kerk in Portomarín staan erop omdat deze kerk oorspronkelijk elders stond maar ze deze steen voor steen afgebroken hebben om daarna identiek op deze plaats weer op te trekken. Een soort 3D puzzel maar dan XXXXL.
Speciaal hoe de camino in elke regio zo verschilt. En dan bedoel ik echt in aanduiding en zo. Vanaf Galicië kan je met een beetje goede wil en fantasie je inbeelden dat je over de gele weg wandelt uit de tovenaar van Oz. Een lang pad met gele kiezelsteentjes. En om bijna elka halve kilometer een beton paal met de nog af te leggen afstand. Ik moet zeggen, dat werkt in twee richtingen. De ene keer denk je oh het gaat vooruit, de andere keer is het... miljaar heb ik daar nu zolang over gedaan... Ook merkwaardig gisteren was het klimaat. Het werd eerst heel warm, zoals elke dag, maar plots rond 13u in Triacastela zag je gewoon de mist naar je toekomen. Dus zat ik plots op terras in de mist en mocht ik snel mijn trui aandoen want het was plots veel te koud. Tijdens het wandelen naar Samos, mijn eindpunt voor die dag, trok de mist gewoon weer weg en was het weer snikheet. Mooi pad naar Samos trouwens. Het is wel een omweggetje maar zeker en vast de moeite om die te maken. En als je dan toch een 800km wandelt... dan steekt het op de duur niet echt op een kilometer meer of minder. Het nadeel van te slapen in het monasterio is dat je er vroeg uit vliegt ook s morgens. De meeste wandelaars zijn vroege vogels maar ik vind er niks aan. Het is te donker om echt iets te zien, en ik en mijn weg vinden in het donker... altijd een belevenis!! Maar deze morgen kon ik dus niet anders. Enfin... het is uiteindelijk goed gekomen en ik ben nu in Sarria en mijn ontbijt is net achter de rug. Dus tijd om weer verder te gaan.
Eerst een update over de inktvis... het heeft gesmaakt! Een looksausje met een weinig olie... Vandaag beloofde een lastige te worden. Ik wou tot O Cebreiro raken omdat Roberto, die ik de eerste week had ontmoet, me verteld had dat dit een heel mooi dorpje was. En dat was trouwens ook zijn geboortedorp. Qua afstand... te doen, maar de laatste 8 km werden aangegeven in het boekje als steil omhoog. Af te wachten dus. Het eerste stukje deze morgen was wel eenvoudig een beetje langs de weg en wat door de wijnvelden, waar ze net aan de oogst bezig waren. In Villafranca del Bierzo kon je echter kiezen tussen 2 routes. Het makkelijke dat gewoon de autoweg volgde en ook de kortste was, of de duro door de bergen. Tja... den dezen ging uiteraard voor duro! En amai..., ik heb het geweten ook. Het was toen al steil omhoog, maar dan ook overdreven...maar ja... de keuze was gemaakt en dan is het doorzetten. Eens echt in de bergen krijg je de beloning op een alweer ongelofelijk uitzicht. En het was er rustig, geen lawaai van autos en ook zo goed als geen wandelaars, zo heb ik het liefst. Mijn Duitser was er wel.. en hij was gisteren een wrak, maar toch gekozen voor het moeilijke stuk, thats the spirit...! De Spanjaarden hebben trouwens ook hun eigen gevoel van humor dacht ik toen ik op dat bergpad liep. Wanneer je een stad uit wil raken of op een openbare weg met 6 zijstraatjes wandelt zetten ze 1 of 2 gele pijlen. Dus als je er niet aan uitraakt heb je twee opties. Ofwel ga je op het gevoel af, wat voor mij een geweldige afrader is! Of je volgt als een schaapje gedwee de schaapjes voor jou. Loop je daarentegen op een bergpadje van 1,5m breed met links een afgrond die dichtbegroeid is met dennen en rechts hetzelfde maar dan bergop, dan staat er elke 10m een gele pijl... je weet maar nooit dat iemand out of the blue zou beslissen om de afgrond te kiezen.🙄 Waarschijnlijk hadden ze die dag gezegd aan de gast van de gemeente : Hier is een pot gele verf en een borstel..., zorg ervoor dat die pot leeg is tegen vanavond! En die zal gedacht hebben hoe meer pijlkes ik hier schilder hoe rapper ik aan mijn siësta kan beginnen... De wondere wereld van de Spaanse gemeentewerken! ok, dat was terzijde... Eens terug uit de bergen was het al 11u geweest en er was nog wel een weg te gaan. De zon was trouwens weer ongenadig vandaag, het was smelten als een ijsje wanneer er geen schaduw was en wanneer je niet anders kon dan in de zon lopen. Ik heb het rustig aan gedaan en veel stops ingebouwd. Zo was er één bij de wensboom... en ik raak aan de praat met de bedenker. Het was een Amerikaan uit Chicago die de camino gedaan had en blijven plakken is. Ondertussen woont hij hier al 10 jaar. Na een tijdje zei hij... jij komt uit België!. Ik al... hoe weet jij dat? Hij hoorde het aan de intonatie en de manier waarop ik Engels praatte want zijn vriendin, waar hij dit project mee leidt is een Antwerpse. Zie de fotos straks. Nu jullie zullen deze stop waarschijnlijk niet meer kunnen maken want ze stoppen er hier mee en gaan hetzelfde opstarten in Porto. Afscheid genomen en dan begon de lol, de klim naar O Cebreiro voor de volle 2u. Maar ook nu weer achteraf..., het was het afzien waard. Ieniemini plaatsje, maar overal bars en restaurantjes, ik ben rap content hoor na een dag afzien 😉. Ondertussen ben ik ook in Castilië, en de laatste 154 km naar Santiago gaan in, en nog eens een slordige 90 of zo extra naar Finsterre. Jullie kunnen nu al een prono beginnen wanneer ik er zal zijn... Alle winst gaat uiteraard naar de wandelaar!😂😂
Gisteravond had ik nog wat huiswerk gemaakt terwijl ik genoot van het schitterende uitzicht op de bergen en het dal waar Ponferrada als zichtbaar werd. Ik zou wandelen tot Cacabelos. Volgens het boekje zouden er enkele uitstekende pulperias moeten zijn. Een ideale gelegenheid om dat even uit te checken. De afstand viel mee een kleine 31 km, daar draai ik al lang mijn hand niet meer voor om. Om 7u ben ik pas opgestaan en het was zelfs nog goed donker. Mijn was hing nog buiten te drogen, die was ik vergeten binnen halen door te blijven kletsen met de Denen en de Duitsers gisteren. Gelukkig is het klimaat hier zo ideaal dat het nog steeds mooi droog was. Kleren aan, bed opruimen en tegen 7u30 was ik op pas. Het was een steile en bij momenten een gevaarlijke afdaling naar Molineseca. Op deze paden ben je in feite toch beter af met echte stevige srapschoenen dan met sportschoenen. Maar met goed uit te kijken waar je stapt lukt het ook. Zalige uitzichten, en geen of weinig volk, zo heb ik het liefst.... het is een 5D ervaring in de ochtend! Ik kan me voorstellen dat jullie even fronsen... maar gewoon probeer het jullie voor te stellen. De kleuren in de hemel wanneer de eerste zon opkomt achter de bergen, de geuren van de struiken en het bos in de heuvels, zelfs de geur van de aarde op het pad, de kilte van de ochtend afgewisseld met warmte van de eerste zon, de stilte van alles wanneer je even stopt met stappen, en de natuur die wakker wordt bij het ochtendgloren. Het blijft genieten voor mij... In Molineseca iets van ontbijt genomen en dan was de volgende stop al meteen Ponferrada. Voor mij geen vergelijk met de steden Burgos en Léon, maar het kasteel is uiteraard heel mooi om te zien. Ik ben daar nog even gebleven om het kasteel te bezoeken en tegen 12u30 heb ik de tocht verder gezet. Na Ponferrada ga je even door een vallei waar een micro klimaat heerst. Lees.... nog een paar graden meer dan de vorige dagen en geen schaduw !! Het eerste stuk ging over gewone openbare wegen wat het voor de voetjes ook weer wat warmer maakte. Na enkele kilometers openbare weg was het laatste stukje toch gelukkig even weer via een grindpad om uiteindelijk in Cacabelos aan te komen. Ik ben door het dorp gestapt en ben in de municipal albergue terechtgekomen. Keitof gedaan, rond de kerk staan allemaal kleine hutjes met slaapplaatsen. Voor 5 euro kan je niet sukkelen hé! Nu nog hopen dan de inktvis meevalt straks... u hoort het nog. En zo niet... vraag het mij thuis eens!
Je bent gek of je bent het niet natuurlijk... Schitterende stad om te vertoeven Léon, heel mooi, veel ambiance, veel terrasjes,... enfin... gezellige boel daar. Trouwens, een weetje. Een pintje kost 1,5 euro, als je geluk hebt krijg je er tapas bij. Geven ze het niet... dan moet je dat gewoon erbij zeggen wanneer je iets besteld. En dat kost... niks! Daar kunnen ze bij ons nog wat van leren, en het zijn ook nog eens lekkere en verzorgde hapjes. Maar kom ik ging het hebben over gek zijn. Het plan, als er al één was, was om te wandelen tot Hospital de Órbigo. Maar het ging goed, waarschijnlijk door de snipperdag en de luxe van een deftige douche en bad, waardoor ik vrij vroeg in Órbigo aankwam en dan toch maar besloot om verder te wandelen meteen tot Astorga. Nu moet ik wel zeggen dat het op het einde een beetje sterven was. Het was wandelen op the mind en het lichaam volledig negeren. Want hier en daar deed het wel wat zeer, maar ik ben er geraakt. Daarna nog even de stad ingetrokken om te eten want de albergue was er eentje waar geen eten voorzien werd. Geen probleem, keuze was er namelijk genoeg. Daarna bed binnen en uitrusten. Ik had mezelf voorgenomen om het morgen rustiger aan te doen. Nu ja, mochten jullie het jullie afvragen waarom ik zoveel kilometer per dag afleg. Tja, de meesten wandelen hier slechts tot 12u of 13u en houden het dan voor bekeken. En aangezien ik dat te vroeg vind om te stoppen wandel ik dus gewoon verder, zo simpel is het eigenlijk. Dus deze morgen ben ik heel rustig gestart en heb ik meegestapt met Ran uit Israël en Chris uit Nederland. Het was wel geestig maar zij volgen echt de etappes uit de gids, en aangezien we er op de middag al waren was dat voog hen meteen ook het signaal om te stoppen. Pfff... daar had ik nog geen zin in dus het ik het alleen verder gezet. Eigenlijk toch weer een goeie beslissing want ik ben nog naar La cruz de fierro gegaan en vandaar tot El Acebo, met een tussenstop in Manjarín. Een speciaal stopje, maar zeker het stoppen waard, voor wie ooit hier eens zou passeren. En wat een uitzichten opnieuw, ik neem er fotos van maar deze doen oneer aan de werkelijkheid. Het was schitterend! Bij de afdaling stond al aangegeven dat de beste al regie ooit in El Acebo stond ... dus was mijn keuze snel gemaakt. En ik moet zeggen... het is niet gelogen. Het is de meest luxueuze herberg tot hiertoe, volledig nieuw. Zwembad bij en alles, dus zeker naar hier komen, voor wie de camino ooit wil doen.
Wel, over vandaag kan ik op wandel gebied heel kort zijn. Enkel de 12,7km naar Léon gestapt en dat was het... Gisteravond daarentegen was het nog een spektakel! Net voor ik ging slapen zag ik gelijk iets weg kruipen onder mijn hoofdkussen. Lap!!! Bedbugs... Voor wie het niet kent, dat zijn beestjes net als de teken die verzot zijn op ons bloed. Ze verspreiden geen ziektes of zo maar de beten kunnen erg jeuken en opzwellen, wat je dan best weer kan vergelijken met een muggenbeet XL! soit..., nog een geluk dat ik er niet in geslapen had in dat bed of ik was vermoedelijk wakker geworden als een lookalike van Quasimodo. Direct gemeld aan de hospitalero dat er beestjes waren. Gelukkig had hij nog een tweede zaaltje, en na grondige inspectie in alle hoekjes en plooitjes heb ik mij daar wel geriskeerd. En oef.., ik ben nog steeds redelijk toonbaar! Natuurlijk de slaapzak die op het bed met beestjes had gelegen had ik gisteren al in quarantaine gestoken samen met de kleren die ik aanhad toen ik al even op het bed had gezeten. Maar toch... de psyche neemt het onherroepelijk over en ik had deze morgen overal kriebels en een bweekes-gevoel. Er was maar één oplossing, alles wassen en in de droogkast om de eventuele verstekelingen die ik mee aan boord zou kunnen hebben af te doden. Maar aangezien in mijne pure in een wassalon ook niet echt aangewezen is, eerst andere kleren zodat ik alles kon wassen. Mijn eerste idee was zelfs, ik gooi die slaapzak gewoon weg en ga een nieuwe halen in de decathlon. Maar er is geen decathlon in Léon waardoor dat plan al afgevoerd kon worden. Daarom eerst slaapplaats zoeken, wat ik mij ferm gemakkelijk gemaakt heb en ik ben gewoon het eerste hotel binnen gewandeld. Vannacht dus eens een nachtje pelgrim deluxe, ik heb het verdient vind ik... Daarbij... ik doe toch vierkant mijn goesting! Kamer geboekt, dan eerst naar de birschka om een short en t shirt, ergens anders nieuw ondergoed en terug naar het hotel. Mij 3 keer gewassen om mezelf psychisch te overtuigen dat ik zeker clean was, en dan met al mijn spullen die ik nog over gehouden had naar een wassalon. Nu ja, na 14 dagen handwasjes mocht dat wel eens deftig gewassen worden ook en nu ruikt alles weer fris en proper. Klaar voor de laatste etappes die volgen. De rest van de dag heb ik volledig Léon doorkruist, het treintje heb ik zien voorbij rijden maar ik heb er dan toch geen gebruik van gemaakt. Ik had zelfs geen enkel ongemak na de overdreven hoeveelheid kilometers van gisteren dus de spieren wat los maken en los houden voor morgen. Léon is een heel mooie stad. Veel gezellige bars en plaatsjes, helaas is het morgen alweer naar de volgende grote stad. Dat zal Astorga zijn, een 48,5 km verder op. Ik zou bijna zeggen, dat is haalbaar op 1 dag... maar euh... morgen ga ik zeker niet te vroeg vertrekken want ik slaap mij eens uit en het ontbijt begint hier in het hotel pas om 8u, en ik ga het leeg eten waarschijnlijk 🤨😁 We zien wel morgen wat het morgen weer geeft. Niet te veel plannen en gewoon zien wat komt...
Wat een dag vandaag!! Deze morgen was ik als laatste op. Ik lag in een kamer voor 6, 3 stapelbedden, maar ik had de kamer voor mezelf. Ik al content..., eindelijk eens goed slapen zonder ronkende medemensen naast mij. Maar dat viel toch nog wat tegen, want ik hoorde ze uit de andere kamers. Maar kom, al bij al was het nog doenbaar deze keer. Mijn kopje colacao caliente opgedronken en de schoenen aan om te vertrekken. Het was dan al na 8u maar het blijft hier ook al wat langer donker dan de vorige weken, dus zo vroeg wil ik ook niet meer vertrekken want dan zie je niks of moet je te geconcentreerd kijken waar je stapt. En dat vind ik niet leuk. Ten andere, de ketel water stond namelijk ook al te borrelen met een kruidentuiltje erin, en ik voelde mij het laatste ontbrekende ingrediënt voor de heksensoep voor s avonds. (Sterk overdreven... jullie kennen me wel!) Allé hop weeral terten... het ging vlot, het was ook maar 7,5 km naar Sahagún. Daarna volgde een langer stukje naar Bercianos, 10,1 km. Ik was daar rond 11u30 en aangezien ik ook nog geen ontbijt gegeten had ben ik daar gestopt. Een hamburger om U tegen te zeggen, ik dacht... ik krijg mijn bakkes ver open om er eten in te duwen... maar dit gaat echt niet lukken. Maar met het nodige plet werk is het toch gelukt. De beste hamburger die ik in tijden naar binnen gewerkt heb! Tijdens het eten had ik al wat zitten cijferen, en om morgen niet te veel kilometers te moeten doen om tot Léon te geraken was het wel beter om nog door te stappen tot Reliegos vandaag. Dat was vanuit Bercianos nog een 20,6 km. Goed te doen want het is hier bijna zo plat als bij ons, dus tegen 16u daar mocht geen probleem zijn. En dat was het ook niet..., maar dat dorp was zo dood als een luis. Één bar die open was en al de rest was dicht, ook de albergues. Iets gedronken in dat bar-ke en weer kijken op de kaart. Moeilijke beslissing want het was al 16u, ga ik nog eentje verder of niet? 5,9km, bwa ja zeker. Het is groter dan het dorpje waar ik nu was en ik had zin in fruit dus daar zijn winkeltjes, dus Hey Ho lets go! Maar wat een teleurstelling, alles is daar nog dicht, herbergen zijn vol?? Blijkt dat het er fiësta is deze avond om la virgen blanca te vieren. Met andere woorden, niks open dus geen fruit, en als toppunt blijkt dat die Spaanse snodaards zelf de bedden innemen in de albergue. Goed gezien... ze kunnen hun volledig laten gaan en slapen hier hun roes uit. En de herberg ook content want het spel ligt vol... Anderzijds ik heb ook geen zin om een ganse nacht wakker te liggen om naar Spaans gelal te liggen luisteren. Dat heb ik al gehad in Burgos, daar was het ook een ganse nacht feestje. Ik vergeet er nog bij te zeggen dat voor ik daar aankwam ook mijn laatste teugjes van mijn water opgedronken had, en de winkels waren niet open. De cafés, raar maar waar ook nog dicht, en het was een dagje van boven de 30 graden vandaag... een eerste fuck! ging al stilletjes door mijn hoofd. Terugkeren vond ik geen optie, weeral verder dus. Aha... een bordje met camping! Dat kon een mooi alternatief zijn, maar helaas... lege gesloten camping. Een tweede fuck! of wat dacht je! Mijn keel begon ook te protesteren van de dorst, mijn voeten begonnen ook wat om rust te schreeuwen... dolle pret alom! Gelukkig een benzinepomp, daar eerst naar binnen om de keel te smeren, dat is al een begin. Gevraagd hoever hetvolgende dorpje nog ongeveer is? Oh 1,5 km maar : zegt de señorita. Dat valt goed mee, en is daar een albergue? Vraag ik. Nee uiteraard niet, daarvoor moet ik nog eens 4 km verder naar het daar op volgende dorp. Je kan al raden dat voor de derde keer het F woord door mijn hoofd ging, maar al serieus wat luider dan de eerste 2 keer. Maar kom, niet zeuren... ik wist dat dit kon gebeuren want ik weiger vooraf te reserveren, of mijn bagage te laten vervoeren, of stukjes over te slaan,... want dat past niet in mijn filosofie ( als die er al is) van een pelgrim. Ik begon al te denken... als ik hier weer het deksel op de neus krijg is er maar 1 optie meer en dat is verder tot Léon, nog eens 12,7 km😱. Maar ik had geluk, er was nog plaats. Ik lig zelfs alleen in een ganse zaal. Ik kan mij elk uur in een ander bed gaan leggen als ik wil! Enfin, en zo kom aan 50,1 km voor vandaag, en das erover!! Ik ben nu wel super dicht bij Léon, dus als er morgen een toeristentreintje is om de stad te bezichtigen... wees maar zeker dat ik er zal in zitten. 😅
Aangezien het zondag was heb ik mij eens uitgeslapen... 7u uit bed 😵. En terug op pad vanaf 7u30. Het was ongeveer 6 km tot het volgende dorp, ideaal om daar dan te ontbijten. In het boekje stond dat de zusters van het klooster daar verschillende soorten lekkere gebakjes verkopen dus ben ik daar ook gestopt. Helaas..., het was er stillekes. Waarschijnlijk zaten ze al allemaal klaar voor de mis! Van Carrión De Los Condes tot het volgende dorp, Calzadilla De La Cueza, was het 17,2 km met rechte stukken kiezelpad. Het weer was perfect, beetje bewolkt maar wel nog steeds warm. Tegen de middag was ik daar aangekomen en heb ik dus maar meteen daar mijn middag eten genoten. Tortilla met spinazie en kaas, het mag een wonder heten maar ze smaken mij nog altijd die tortillas! Soit, stempeltje op mijn boekje laten zetten en dan maar weer verder stappen. Ik had al even in mijn boekje gekeken en begon te denken dat voor vandaag, gezien het vroege uur weeral, het toch haalbaar zou zijn om tot Sahagún te wandelen. En dat zag er een tijdje zo naar uit, tot het wat donkerder werd in de verte en ik het ook al hoorde rommelen en er kwam een stevigere wind opzetten..., onweer op komst! Ik zag een bordje langs de weg dat de 2nd bar cool was! En daar ben ik dus aanbeland. De twee uitbaatsters zijn op zijn zachtst gezegd speciallekes. Ze lopen constant te lachen, dus... ofwel zijn ze al redelijk in de wind want die ene tapt geregeld eentje voor haar zelf. Ofwel hebben ze nog andere plannen! Ze maken alleszins zelf ook zalfjes en drankjes tegen vanalles en nog wat. Want daar waren ze over bezig tegen iemand aan de toog, waarvoor het dient en wat er allemaal in zit en zo. Benieuwd wat dat gaat geven straks voor het eten. In elk geval heb ik het weer goed ingeschat want van hieruit is het nog 7,5km naar Sahagún maar dat zou ik niet droog gehouden hebben want ondertussen was het dan toch beginnen regenen. Voorlopig heb ik dus nog geen spatje regen gehad tijdens het wandelen zelf. Hout vast houden dat het zo blijft voor de rest van de tocht. Morgen is het uit Palencia en de provincie León in. Nog 63 km tot de stad León zelf! Dus zonder tegenslag, en als die twee heksen hier geen soep van mij koken, ben ik overmorgen zeker daar. Na vandaag ben ik meteen ook over de helft tussen St Jean Pied De Port en Santiago De Compostela. Nog een luttele 369 km te gaan, klinkt als niks...😰
Deze morgen ben ik iets vroeger dan anders opgestaan en al op pad vertrokken. Er stond eerst een korte klim op de agenda en ik wou bovenaan de berg zijn om vandaar de zonsopgang te kunnen zien. Er was een gans zicht op de vallei en specifiek op Castrojeriz waar ik vandaan kwam. Eigenlijk een allegaads gegeven maar in deze setting een fantastisch schouwspel! De beklimming van de alto de Mostelares viel best mee, de afdaling was weer zwaarder vond ik. Maar dat was het dan ook voor vandaag, de rest van het parcours was vrij vlak. De meseta dus... lange paden en een uitzicht op de landbouwvelden. Daarna langs het kanaal van Castilië. Het ging goed vooruit en tegen de middag was ik al in Frómista. De provincie Burgos is daarmee ook achter de rug en nu ben in Palencia. De camino loopt hier volledig naast een autoweg, gelukkig geen al te drukke, vandaag toch alvast niet. Lange rechte stukken, zover je kan kijken. Ik kan me voorstellen dat dit voor vele wandelaars een blik op het oneindige lijkt, en daardoor mentaal iets zwaarder is. Maar ik vond nog wel iets hebben... De zon was ook vandaag weer ongenadig. Gelukkig was er bij momenten ook een zacht briesje zodat het wat dragelijk werd. Rond 15u of zo, hield ik het voor bekeken met wandelen en ben ik gestopt in Villalcázar De Sirga. Daar, na de gebruikelijke douche en het kleren wassen, nog de kerk bezocht want dit is nog één van de 3 kloosterbastions van de tempeliers op de camino. Dat verklaart meteen ook waarom in dit plaatsje wat helemaal niet groot is of druk bevolkt is er toch zo een gigantisch gebouw staat.
Gisteravond was de laatste avond van de 3 Zweedse broers, en ze vlogen er nogal in precies. Elk jaar komen ze 1 week de camino doen. Dat was een verjaardagsgeschenk voor de jongste van de 3 voor zijn 50ste verjaardag. Dus aangezien, wanneer je in een pelgrimsherberg slaapt tenminste, de deuren gesloten werden om 22u30 lag het tempo hoog bij die gasten. En het was er te horen en te zien bij het naar boven gaan. Ze zullen hun kater wel weg geslapen hebben op de terugvlucht. Deze morgen sprongen de lichten aan om 6u, tijd om op te staan en me klaar te maken. De herberg verlaten om 7u en zo goed als mogelijk het pad volgen. Ook weer hier om de stad te verlaten een povere bewegwijzering, maar toch nog vlot gevonden deze keer. Het eerste stukje was vrij saai, door wat braakliggend industrie terrein en langs de autoweg. Gelukkig niet te lang en daarna terug de velden in en een eerste voorproefje op de meseta die de volgende dagen nog volgt. Heel rustig wandelen alleen, niet te veel wandelaars voor en na mij. Uiteindelijk was het toch ook weer zoals gisteren..., om 13u30 was ik aangekomen in Hontanas. Ik was van plan om daar te stoppen. Maar ja... 13u30.... zo vroeg! Even gekeken en Castrojeriz was slechts een 10tal kilometer verder, dat is net te doen om daar op een deftig uur nog aan te komen. Dus weer de zak op de rug en verder op de camino. Goeie beslissing, het eerste pad vanuit Hontanas naar Castrojeriz is zoals een bergpadje, smal op de flank van de heuvel en geeft een mooi zicht. Na enkele kilometer gaat het pad over op de weg wat me eerst saai zou lijken maar er was amper verkeer en ook hier een mooie wending. De ruïnes van een oude kathedraal van San Antón waar de weg doorheen loopt en daarna een geweldig zicht op Castrojeriz en het castillo op de heuvel. Had ik dit pas morgenochtend gedaan dan had ik dit niet zo mooi kunnen ervaren. Het dorp zelf is ook heel mooi en gezellig. Ik zit momenteel op het terras met een cola zero op mijn gemakje dit verslagje te typen, in een zonnig sfeertje en alweer een geweldig uitzicht. En straks nog wat eten... Maar bij jullie is het Waarschoot kermis, das ook nog wat. Hoewel ik nu dit even liever doe dan op het durp rond te lopen.
Was ik niet geëindigd met de zin :Dat wordt lachen morgen? Wel, ik heb gelachen... om zeven uur deze morgen... toch wel echt trompet geschal zeker!? Ik dacht.. waaa😂😂. En ik maar denken dat hij dacht dat ik het niet begreep gisteren... Ontbijt gekregen bij Pépé, en dan de camino weer op. Het was een ideaal wandelweertje deze morgen. Geen volle zon, beetje bewolking, geen regen, echt perfect. Het was een gans eind tot het eerste dorp, de ganse tijd alleen gewandeld. Daar aangekomen in de eerste bar gestopt voor nog een empanada con jamon y queso, en me op het terras gezet. Ik zat naast een tafeltje met jonge gasten, en ik hoorde enkele woorden vallen en ja hoor, de eerste Belgische wandelaarster op de camino. Shyfra uit Evergem, Kluizen om precies te zijn. Ze had gedaan met studeren en met haar Nederlandse studiegezel wilden ze eerst een beetje reizen, en de camino is het geworden. Ze was vertrokken op 17 juli vanuit Vézalay in Frankrijk, met andere woorden ze hadden er al ruim een slordige 1200km op zitten. Respect!! Hoewel... Ik ben blij dat er nog zottere mensen dan mij rondlopen!! We hebben efkes wat samen gewandeld tot aan de top van een bergske, en daar kwam ik Niel tegen. Een schot uit Edinburgh die dit gestart was met zijn vriend. Maar die had het de derde dag al opgegeven. Dus nu is hij dan maar alleen verder. Dan wij maar samen opgetrokken naar de volgende stop. Het laatste dorp met slaapplaatsen voor Burgos. Vandaar was het nog 16km naar Burgos. Soit, we komen in dat dorpje aan, eten iets en kijken naar de klok. Het was nog maar 13u30..., veel te vroeg om te stoppen eigenlijk want het weer is net zo goed om kilometers te doen. Dus we kijken eens naar elkaar en zeggen... kom we gaan ervoor! En daarmee was het een dagje van 45 km vandaag. Het zal morgen wat minder zijn... Nu nog Burgos wat rond drentelen en goed gaan eten want nu heb ik calorieën nodig na zo een trip. In Burgos wel mooi weer, 25 graden, open hemel dus veel zon en ook een zacht briesje. Terrasjesweer...
Een dag later dan voorzien maar gisteren was het onmogelijk om nog een bericht te posten, Het was te laat op de avond en te vermoeid. Mijn plan was om van Navarette naar Azofra te stappen, dat was een goeie 23,6 km en aangezien het terug warm zou worden leek me dat wel voldoende. Maar aangekomen in Azofra was het nog vrij vroeg (14u) en zo dood als een pier. Mijn compagnon de route, Sharon, was aan haar laatste wandeldag toe en wou het liefst toch nog Santo Domingo De La Calzada halen dus zijn we toch verder gestapt. En zo hebben we uiteindelijk toch weer 38,9 km afgelegd. Daar aangekomen was het direct inchecken in de albergue, douche, nog iets gaan eten in het stadje en slapen. Het laatste stuk van vandaag was... een kleine hel. Van Azofra naar het volgende dorpje Cirueña was 9,5 km en vandaar was het nog eens 5,8km naar Santo Domingo. En daartussen.... niks, geen schaduw, geen drinken, alleen maar eindeloze velden en een brandende zon. En dan komt de verlossing na de laatste heuvel. De stad kwam in zicht, en daarmee is het gezegd!! Ze bleef gelijk in zicht.... zonder echt dichterbij te komen, een lucht spiegeling. En eens je er begint op te letten, dan is het om zeep in je hoofd. Maar er is geen alternatief, alleen het ene voetje voor het andere blijven zetten. Uiteindelijk moesten we nog de kleine industriezone door strompelen voor we eindelijk echt in de stad zelf kwamen. Toch wel een beetje afgezien op het laatste, en voor Sharon al helemaal! Ik moest ze nog net niet naar daar slepen, haar voeten vol blaren, alles pijn... tja, ze had er wel zelf voor gekozen natuurlijk 😅. Gelukkig maakte het eten veel goed. Voor mij paella als entrada en ribben met frieten als secundo en flan als postre. Ik had al 3 dagen zin in paella, dus eindelijk stond het eens op de kaart, dus ik moest niet lang twijfelen. Bezoeken van de kathedraal zat er ook niet meer in wegens te laat. Dat hebben we gedaan na een nachtje slapen. En gelukkig... iedereen was stil... geen snurkers. Dat was de eerste nacht sinds ik hier ben!
