28/8:tijd om te vertrekken
29/8:start in St Jean Pied de Port
¡Buen camino!
Op weg naar Compostela Deze blog is voor familie, vrienden en alle anderen die me willen volgen gedurende mijn tocht of willen weten waar ik uithang...
10-09-2018
Nu nog van zondag...
De heksen staan op laatste foto mochten jullie het jullie afvragen😀
Aangezien het zondag was heb ik mij eens uitgeslapen... 7u uit bed 😵. En terug op pad vanaf 7u30. Het was ongeveer 6 km tot het volgende dorp, ideaal om daar dan te ontbijten. In het boekje stond dat de zusters van het klooster daar verschillende soorten lekkere gebakjes verkopen dus ben ik daar ook gestopt. Helaas..., het was er stillekes. Waarschijnlijk zaten ze al allemaal klaar voor de mis! Van Carrión De Los Condes tot het volgende dorp, Calzadilla De La Cueza, was het 17,2 km met rechte stukken kiezelpad. Het weer was perfect, beetje bewolkt maar wel nog steeds warm. Tegen de middag was ik daar aangekomen en heb ik dus maar meteen daar mijn middag eten genoten. Tortilla met spinazie en kaas, het mag een wonder heten maar ze smaken mij nog altijd die tortillas! Soit, stempeltje op mijn boekje laten zetten en dan maar weer verder stappen. Ik had al even in mijn boekje gekeken en begon te denken dat voor vandaag, gezien het vroege uur weeral, het toch haalbaar zou zijn om tot Sahagún te wandelen. En dat zag er een tijdje zo naar uit, tot het wat donkerder werd in de verte en ik het ook al hoorde rommelen en er kwam een stevigere wind opzetten..., onweer op komst! Ik zag een bordje langs de weg dat de 2nd bar cool was! En daar ben ik dus aanbeland. De twee uitbaatsters zijn op zijn zachtst gezegd speciallekes. Ze lopen constant te lachen, dus... ofwel zijn ze al redelijk in de wind want die ene tapt geregeld eentje voor haar zelf. Ofwel hebben ze nog andere plannen! Ze maken alleszins zelf ook zalfjes en drankjes tegen vanalles en nog wat. Want daar waren ze over bezig tegen iemand aan de toog, waarvoor het dient en wat er allemaal in zit en zo. Benieuwd wat dat gaat geven straks voor het eten. In elk geval heb ik het weer goed ingeschat want van hieruit is het nog 7,5km naar Sahagún maar dat zou ik niet droog gehouden hebben want ondertussen was het dan toch beginnen regenen. Voorlopig heb ik dus nog geen spatje regen gehad tijdens het wandelen zelf. Hout vast houden dat het zo blijft voor de rest van de tocht. Morgen is het uit Palencia en de provincie León in. Nog 63 km tot de stad León zelf! Dus zonder tegenslag, en als die twee heksen hier geen soep van mij koken, ben ik overmorgen zeker daar. Na vandaag ben ik meteen ook over de helft tussen St Jean Pied De Port en Santiago De Compostela. Nog een luttele 369 km te gaan, klinkt als niks...😰
Deze morgen ben ik iets vroeger dan anders opgestaan en al op pad vertrokken. Er stond eerst een korte klim op de agenda en ik wou bovenaan de berg zijn om vandaar de zonsopgang te kunnen zien. Er was een gans zicht op de vallei en specifiek op Castrojeriz waar ik vandaan kwam. Eigenlijk een allegaads gegeven maar in deze setting een fantastisch schouwspel! De beklimming van de alto de Mostelares viel best mee, de afdaling was weer zwaarder vond ik. Maar dat was het dan ook voor vandaag, de rest van het parcours was vrij vlak. De meseta dus... lange paden en een uitzicht op de landbouwvelden. Daarna langs het kanaal van Castilië. Het ging goed vooruit en tegen de middag was ik al in Frómista. De provincie Burgos is daarmee ook achter de rug en nu ben in Palencia. De camino loopt hier volledig naast een autoweg, gelukkig geen al te drukke, vandaag toch alvast niet. Lange rechte stukken, zover je kan kijken. Ik kan me voorstellen dat dit voor vele wandelaars een blik op het oneindige lijkt, en daardoor mentaal iets zwaarder is. Maar ik vond nog wel iets hebben... De zon was ook vandaag weer ongenadig. Gelukkig was er bij momenten ook een zacht briesje zodat het wat dragelijk werd. Rond 15u of zo, hield ik het voor bekeken met wandelen en ben ik gestopt in Villalcázar De Sirga. Daar, na de gebruikelijke douche en het kleren wassen, nog de kerk bezocht want dit is nog één van de 3 kloosterbastions van de tempeliers op de camino. Dat verklaart meteen ook waarom in dit plaatsje wat helemaal niet groot is of druk bevolkt is er toch zo een gigantisch gebouw staat.
Gisteravond was de laatste avond van de 3 Zweedse broers, en ze vlogen er nogal in precies. Elk jaar komen ze 1 week de camino doen. Dat was een verjaardagsgeschenk voor de jongste van de 3 voor zijn 50ste verjaardag. Dus aangezien, wanneer je in een pelgrimsherberg slaapt tenminste, de deuren gesloten werden om 22u30 lag het tempo hoog bij die gasten. En het was er te horen en te zien bij het naar boven gaan. Ze zullen hun kater wel weg geslapen hebben op de terugvlucht. Deze morgen sprongen de lichten aan om 6u, tijd om op te staan en me klaar te maken. De herberg verlaten om 7u en zo goed als mogelijk het pad volgen. Ook weer hier om de stad te verlaten een povere bewegwijzering, maar toch nog vlot gevonden deze keer. Het eerste stukje was vrij saai, door wat braakliggend industrie terrein en langs de autoweg. Gelukkig niet te lang en daarna terug de velden in en een eerste voorproefje op de meseta die de volgende dagen nog volgt. Heel rustig wandelen alleen, niet te veel wandelaars voor en na mij. Uiteindelijk was het toch ook weer zoals gisteren..., om 13u30 was ik aangekomen in Hontanas. Ik was van plan om daar te stoppen. Maar ja... 13u30.... zo vroeg! Even gekeken en Castrojeriz was slechts een 10tal kilometer verder, dat is net te doen om daar op een deftig uur nog aan te komen. Dus weer de zak op de rug en verder op de camino. Goeie beslissing, het eerste pad vanuit Hontanas naar Castrojeriz is zoals een bergpadje, smal op de flank van de heuvel en geeft een mooi zicht. Na enkele kilometer gaat het pad over op de weg wat me eerst saai zou lijken maar er was amper verkeer en ook hier een mooie wending. De ruïnes van een oude kathedraal van San Antón waar de weg doorheen loopt en daarna een geweldig zicht op Castrojeriz en het castillo op de heuvel. Had ik dit pas morgenochtend gedaan dan had ik dit niet zo mooi kunnen ervaren. Het dorp zelf is ook heel mooi en gezellig. Ik zit momenteel op het terras met een cola zero op mijn gemakje dit verslagje te typen, in een zonnig sfeertje en alweer een geweldig uitzicht. En straks nog wat eten... Maar bij jullie is het Waarschoot kermis, das ook nog wat. Hoewel ik nu dit even liever doe dan op het durp rond te lopen.
Was ik niet geëindigd met de zin :Dat wordt lachen morgen? Wel, ik heb gelachen... om zeven uur deze morgen... toch wel echt trompet geschal zeker!? Ik dacht.. waaa😂😂. En ik maar denken dat hij dacht dat ik het niet begreep gisteren... Ontbijt gekregen bij Pépé, en dan de camino weer op. Het was een ideaal wandelweertje deze morgen. Geen volle zon, beetje bewolking, geen regen, echt perfect. Het was een gans eind tot het eerste dorp, de ganse tijd alleen gewandeld. Daar aangekomen in de eerste bar gestopt voor nog een empanada con jamon y queso, en me op het terras gezet. Ik zat naast een tafeltje met jonge gasten, en ik hoorde enkele woorden vallen en ja hoor, de eerste Belgische wandelaarster op de camino. Shyfra uit Evergem, Kluizen om precies te zijn. Ze had gedaan met studeren en met haar Nederlandse studiegezel wilden ze eerst een beetje reizen, en de camino is het geworden. Ze was vertrokken op 17 juli vanuit Vézalay in Frankrijk, met andere woorden ze hadden er al ruim een slordige 1200km op zitten. Respect!! Hoewel... Ik ben blij dat er nog zottere mensen dan mij rondlopen!! We hebben efkes wat samen gewandeld tot aan de top van een bergske, en daar kwam ik Niel tegen. Een schot uit Edinburgh die dit gestart was met zijn vriend. Maar die had het de derde dag al opgegeven. Dus nu is hij dan maar alleen verder. Dan wij maar samen opgetrokken naar de volgende stop. Het laatste dorp met slaapplaatsen voor Burgos. Vandaar was het nog 16km naar Burgos. Soit, we komen in dat dorpje aan, eten iets en kijken naar de klok. Het was nog maar 13u30..., veel te vroeg om te stoppen eigenlijk want het weer is net zo goed om kilometers te doen. Dus we kijken eens naar elkaar en zeggen... kom we gaan ervoor! En daarmee was het een dagje van 45 km vandaag. Het zal morgen wat minder zijn... Nu nog Burgos wat rond drentelen en goed gaan eten want nu heb ik calorieën nodig na zo een trip. In Burgos wel mooi weer, 25 graden, open hemel dus veel zon en ook een zacht briesje. Terrasjesweer...
Een dag later dan voorzien maar gisteren was het onmogelijk om nog een bericht te posten, Het was te laat op de avond en te vermoeid. Mijn plan was om van Navarette naar Azofra te stappen, dat was een goeie 23,6 km en aangezien het terug warm zou worden leek me dat wel voldoende. Maar aangekomen in Azofra was het nog vrij vroeg (14u) en zo dood als een pier. Mijn compagnon de route, Sharon, was aan haar laatste wandeldag toe en wou het liefst toch nog Santo Domingo De La Calzada halen dus zijn we toch verder gestapt. En zo hebben we uiteindelijk toch weer 38,9 km afgelegd. Daar aangekomen was het direct inchecken in de albergue, douche, nog iets gaan eten in het stadje en slapen. Het laatste stuk van vandaag was... een kleine hel. Van Azofra naar het volgende dorpje Cirueña was 9,5 km en vandaar was het nog eens 5,8km naar Santo Domingo. En daartussen.... niks, geen schaduw, geen drinken, alleen maar eindeloze velden en een brandende zon. En dan komt de verlossing na de laatste heuvel. De stad kwam in zicht, en daarmee is het gezegd!! Ze bleef gelijk in zicht.... zonder echt dichterbij te komen, een lucht spiegeling. En eens je er begint op te letten, dan is het om zeep in je hoofd. Maar er is geen alternatief, alleen het ene voetje voor het andere blijven zetten. Uiteindelijk moesten we nog de kleine industriezone door strompelen voor we eindelijk echt in de stad zelf kwamen. Toch wel een beetje afgezien op het laatste, en voor Sharon al helemaal! Ik moest ze nog net niet naar daar slepen, haar voeten vol blaren, alles pijn... tja, ze had er wel zelf voor gekozen natuurlijk 😅. Gelukkig maakte het eten veel goed. Voor mij paella als entrada en ribben met frieten als secundo en flan als postre. Ik had al 3 dagen zin in paella, dus eindelijk stond het eens op de kaart, dus ik moest niet lang twijfelen. Bezoeken van de kathedraal zat er ook niet meer in wegens te laat. Dat hebben we gedaan na een nachtje slapen. En gelukkig... iedereen was stil... geen snurkers. Dat was de eerste nacht sinds ik hier ben!
Zoals gezegd deze morgen eerst naar de kathedraal geweest om naar die kiekens te gaan kijken... ik was ze dan nog bijna voorbij gelopen ook! Buitengekomen, en het was water aan het gieten, en dus toch even gewacht om weer te vertrekken. Rond de klok van 10u dan toch maar vertrokken. Vandaag was het een vrij saaie wandeling in vergelijk met de vorige week. Het was vooral stappen langs de autoweg, en daardoor veel lawaai van de vrachtwagens. De gezellige kleine dorpjes waar je dan weer doorheen moet maken gelukkig veel goed. Rond 14u kwam ik in Belorado aan en het was al eventjes aan het rommelen boven mij. Ik kwam voorbij een albergue en aangezien ik nog geen middageten had gegeten ben ik daar gestopt. Man, wat een geluk, ik zat net aan tafel met mijn broodjes of het begon daar nu toch te hagelen zeg ik u. Ik kreeg zowaar compassie met degene die nog achterop waren, want daar waren twee families met kinderen bij. Maar goed, dat hoort er ook bij natuurlijk. Ik had wel in de mot dat de meesten nu hier zouden stoppen en ik had geen zin in een grote herberg vandaag. Terug de baan op dan maar, nadat het regenen en hagelen gedaan was uiteraard. Door het regenen en de warmte was een vochtige tropische gewaarwording bij het wandelen. Ik ben nog enkele dorpen gepasseerd om het bij Espinal Del Camino te houden. Er zijn maar twee herbergen in dit dorpje. De eerste was net vol dus maar naar de volgende. Ik sta voor zon halve staldeur die bovenaan open is en de onderste helft dicht, sta wat rond te kijken... niks te zien. De buurman was in de tuin bezig zag ik dus vroeg ik maar aan hem of er iemand zou zijn in de herberg. Natuurlijk zegt hij, je moet daar aan die bel klingelen, Pépé zal wel komen... zo gezegd, zo gedaan... Pépé komt aan en bekijkt me zo eens van kop tot teen..., en zegt dan de huisregels en eindigt met het is zo of je moet maar verder stappen! 😅😅 Wel..., als je denkt dat je alles zowat al gezien hebt..., dan ben je nog niet bij Pépé binnen geweest. Aan postuurkes en brol dingskes geen gebrek hier. Hij leidde me rond waar ik wat overal kon vinden maar zijn museumke heeft hij drie keer vermeld en getoond. A las siéte... tararatata 🎺 : zei hij, waarop ik nog een keer zeg tegen hem dat ik hem begrijp, dat ik een beetje Spaans kan. Bed kon ik kiezen, we zijn hier maar met twee!!! Ik en een Spanjaard, dat wordt na mijn douche nog een extra taalbad erbij dacht ik. Jawadde, nog niet weinig ook. En maar rammelen die twee, het gesprek kon ik volgen maar het zelf meepraten... nieje nieje dat bleef beperkt tot een paar zinnen hier en daar. Ik had misschien beter niks gezegd na zijn tararatata... Dat wordt lachen morgenochtend!
Gisteravond nog de stad in getrokken om iets te eten en eigenlijk te laat de calle de laurel gevonden. Dat is de straat met de ene pinxtjos bar naast de andere... dus kans verkeken want er kon echt niks meer bij. En alles zag er nochtans zo njammie uit... soms echte kunstwerkjes waarbij je je afvraagt hoe begin ik eraan om het op te eten? Deze morgen dus eerst verder Logroño verkent en dan uiteindelijk rond 14u toch nog verder gewandeld naar Navarette, 12,8 km buiten de stad. Eigenlijk nog maar goed ook. Bij het verlaten van Logroño stopt de markering plots. Ik bleef dus maar verder dezelfde weg volgen maar dat leidde naar de autostrade. Dat kon niet natuurlijk. Allez zunne, dan maar terugkeren en een drietal keer de weg gevraagd om uiteindelijk terug op de camino te raken. Had ik dit morgenochtend in het halfduister tegengekomen... tja... Ik hoor het jullie al denken! Het was te verwachten dat hij wel minstens één keer zou verloren lopen.... Maar ik was blijkbaar niet alleen vandaag. Ook Ana, de Spaanse yogalerares die ik na Zabaldika niet meer had gezien, had net hetzelfde voorgehad. Ha! Het lag dus duidelijk zeker en vast niet aan mij deze keer. In gecheckt in de municipal herberg, maar hier geven ze geen eten. Dat moet je zelf maar kopen en zelf klaarmaken in de keuken van de herberg als je dat wil. Ik heb het eenvoudig gehouden met een stokbrood en wat kippenfilet uit het supermarktje. Het weer vandaag? Heet, 32 graden ☀️ Dus zweten en doorweekt lopen en stinken bij aankomst. Dat is ook al elke dag hetzelfde, en ook bij iedereen... Dus veel verder op de camino ben ik niet maar wel veel gewandeld. Oh ja, vanaf hier is het nu nog maar 599,8km meer tot Santiago de Compostela!
Nog een dag... Let niet persé op de muziek. Er zitten geen boodschappen in verstopt. Het moet gewoon dienen om het anders gewoon naar beelden kijken is zoder geluid wat toch ook maar saai is vind ik!!
Waar een uurtje op terras al niet goed voor is... eindelijk gelukt met splice om iets in elkaar te boksen. Van het vertrek op dinsdag en de eerste 2 wandel dagen. Hopelijk kunnen jullie het nu ook nog openen! De andere dagen volgen nog...
Viana was de bedoeling, maar het werd uiteindelijk Logroño! Een wandelingetje van een slordige 40km in een verschroeiende hitte. En de schaduw was ver te zoeken vandaag... Ik denk dat de laatste twee factoren al een voorproefje zijn op de meseta die nog verder op het traject ligt. Het eerste stuk van de tocht was eigenlijk wel grappig. Dat van van Villamayor naar Los Arcos, 12 km door de velden in een lichtjes glooiend landschap. En iedereen uit de herberg was zo wat op hun eigen uur vertrokken en je kon iedereen volgen of zien wandelen over het landschap. Dus gisteravond zaten we samen aan een grote tafel voor het avondeten en uiteindelijk zaten we in Los Arcos terug allemaal samen op het marktplein te ontbijten nadat iedereen eerst 12km solo gewandeld had. Het is moeilijk om jullie een idee te geven over de sfeer, maar het is nu een stuk waar vrij veel dezelfde gezichten al eens terugkomen. Soms met een dag ertussen. Maar je ziet elkaar terug en er worden direct ervaringen uitgewisseld over bepaalde stukken van de tocht, welk dorp je sliep, welke herberg, en dan ben je plots weer even in een groep waarna iedereen terug zijn of haar eigen ding doet. In feite weet iedereen enkel de simpele basics van elkaar. De voornaam en uit welk land je afkomstig bent is het minimum, maar bij het terug zien is het alsof je elkaar jaren kent. De omgeving, de ervaring en het eenvoudige repetitieve dagdagelijkse ritueel van opstaan, wandelen, wassen, eten en terug slapen... ik weet het niet het creëert iets waar je moeilijk je vinger kan opleggen. En zo kwam het dat er op het marktplein in Los Arcos een internationale bende samen ontbijt namen. De 3 Zweedse broers, het Italiaanse koppeltje, de twee Spaanse meiden uit Bilbao, de Duitser die in Barcelona leeft, de Amerikaanse die haar job moest opgeven om dit te mogen doen, de Slovaak die constant loopt te lachen, de Canadees/ Israëlische die dit even uit nieuwsgierigheid een week komt doen, en een Belg die ook eens wou gaan pelgrimmen... Ook zijn er best veel mensen die gewoon even dit 5 dagen doen om dan te beslissen of het iets voor hen is om dan volgend jaar voor de volledige tocht te gaan. Voor de rest ging het stappen vlot en het ging goed vooruit, vandaar dat ik meteen maar doorgewandeld ben naar Logroño, de hoofdstad van La Rioja. Ik denk dat ik morgen een dag in de stad blijf om wat sightseeing te doen en mijn benen wat rust te gunnen. Het ziet er wel een mooie stad uit, en aangezien de dames uit Bilbao vertelden over een straat die bekend staat om de vele pinxtjos of tapas. Tja, dat moet ik gaan checken en vooral gaan proeven 😋.
Gisteren dan toch nog de eerste Belgen ontmoet, bij het avond eten. Ze doen de camino met de fiets, en waren vertrokken ergens halfweg Frankrijk. Na het eten is het elke dag vrij snel gaan slapen. En er werd een warme dag voorspeld dus dan ben je best vroeg op pad om al heel wat kilometers te doen voor het echt warm wordt. En het was serieus warm vandaag! Elk uur gestopt om me in te smeren met zonnecrème, maar toch zijn de schouders verbrand. Vertrokken om 6u30, net voor het licht werd. Het eerste stuk was alweer... steil omhoog. Ik dacht dat ik goed vooruit ging, tot op een bepaald moment een oud ventje me voorbij vloog zeg ik je! Wel..., dat is altijd goed voor het zelfvertrouwen.... Hij zou me waarschijnlijk in achterwaartse koprol ook nog voorbij geraakt zijn zat ik te denken. Rond de klok van 8u kreeg ik toch al een hongertje, en het trof ik kwam net in een klein dorpje waar ze toch een winkeltje hadden. Want dat valt ook meestal nog af te wachten. En tja... als het niet echt op de camino zelf ligt dan doe ik ook niet echt de moeite om er naar te zoeken. Deze lag wel op de baan, en ze verkochten brood en wat toespijs, dus broodje chorizo gemaakt. Dat was meteen ontbijt en middagmaal in één keer. En daarna was het weer stappen, insmeren, stappen, insmeren,... Ook heel weinig volk op de camino, je kon wel iemand zien wandelen voor en achter je maar blijkbaar allen aan hetzelfde tempo want iedereen bleef zowat op dezelfde afstand van elkaar. Raar maar waar, ik was s morgens vertrokken met toch weer gaandeweg wat last in de linkerknie. Maar langzaam aan voelde ik dat het beter werd. En zowaar tegen de middag voelde niks meer van pijn.En dat bleef zo de rest van de dag. Hopelijk is het echt voorbij. Het is namelijk echt een te leuke ervaring en vooral ook genieten van het zicht overal. Dus het zou wel heel jammer zijn om na 4 dagen al te moeten opgeven.
Even tussendoor. Ondertussen weet ik ook hoe het komt dat mijn knie begon pijn te doen! Dat is het voordeel hier... heel veel tijd om te denken. Voor de terbekenaars.... mentaal in mijn hoofd even een wit kaartje geschreven met probleem : pijn in linkerknie bij stappen bergop en bergaf. Oorzaken toch kunnen achterhalen met 5 keer waarom...! En aha!! Het was door het stapelbed in Roncesballes. Bij het naar beneden komen eb ik daar bij het draaien een kleine wrong gemaakt. Niet echt erg, maar nu weet ik het weer. Dus, oplossing? Zorgen dat ik niet meer in het bovenste bed van een stapelbed lig. Of veel trager en voorzichtiger uit de bovenste bed stappen. Ziezo dat is een P, Ben je mag het alweer uitvegen!!
Terug naar het wandelen, kort na de middag Estella binnengewandeld. Heel mooi. Moeilijk om beschrijvingen te geven, als het past... wandel zelf eens langs. Daarna was ik toe aan een pauzeke en een frisse cola zero. Half uurtje break genomen en weer op pad. Volgende stop was heel kortbij, de wijnfontijn. Uiteindelijk klinkt dat veel spectaculairder dan het is hoor. En zo lekker was de wijn niet vond ik. Het is hier ook nog niet de Rioja streek. Dat is pas voor overmorgen. Ik ben nog doorgewandeld tot Villamayor en de enige albergue met nog een plaats binnen gewandeld. Weer een geweldige albergue. Geweldig lekker gegeten. Eerst een salade met brood en tzaziki saus. Daarna Indonesische wokschotel met kip en pindasaus en een heerlijk dessert. De kokin was een Amerikaanse en de herberg wordt opengehouden door Nederlanders die dit vrijwillig doen. Benieuwd waar ik morgen terecht zal komen maar ik vrees dat ik nergens beter eten zal krijgen dan dat het hier was vandaag.
