28/8:tijd om te vertrekken
29/8:start in St Jean Pied de Port
¡Buen camino!
Op weg naar Compostela Deze blog is voor familie, vrienden en alle anderen die me willen volgen gedurende mijn tocht of willen weten waar ik uithang...
16-09-2018
Het gele pad
Speciaal hoe de camino in elke regio zo verschilt. En dan bedoel ik echt in aanduiding en zo. Vanaf Galicië kan je met een beetje goede wil en fantasie je inbeelden dat je over de gele weg wandelt uit de tovenaar van Oz. Een lang pad met gele kiezelsteentjes. En om bijna elka halve kilometer een beton paal met de nog af te leggen afstand. Ik moet zeggen, dat werkt in twee richtingen. De ene keer denk je oh het gaat vooruit, de andere keer is het... miljaar heb ik daar nu zolang over gedaan... Ook merkwaardig gisteren was het klimaat. Het werd eerst heel warm, zoals elke dag, maar plots rond 13u in Triacastela zag je gewoon de mist naar je toekomen. Dus zat ik plots op terras in de mist en mocht ik snel mijn trui aandoen want het was plots veel te koud. Tijdens het wandelen naar Samos, mijn eindpunt voor die dag, trok de mist gewoon weer weg en was het weer snikheet. Mooi pad naar Samos trouwens. Het is wel een omweggetje maar zeker en vast de moeite om die te maken. En als je dan toch een 800km wandelt... dan steekt het op de duur niet echt op een kilometer meer of minder. Het nadeel van te slapen in het monasterio is dat je er vroeg uit vliegt ook s morgens. De meeste wandelaars zijn vroege vogels maar ik vind er niks aan. Het is te donker om echt iets te zien, en ik en mijn weg vinden in het donker... altijd een belevenis!! Maar deze morgen kon ik dus niet anders. Enfin... het is uiteindelijk goed gekomen en ik ben nu in Sarria en mijn ontbijt is net achter de rug. Dus tijd om weer verder te gaan.
Eerst een update over de inktvis... het heeft gesmaakt! Een looksausje met een weinig olie... Vandaag beloofde een lastige te worden. Ik wou tot O Cebreiro raken omdat Roberto, die ik de eerste week had ontmoet, me verteld had dat dit een heel mooi dorpje was. En dat was trouwens ook zijn geboortedorp. Qua afstand... te doen, maar de laatste 8 km werden aangegeven in het boekje als steil omhoog. Af te wachten dus. Het eerste stukje deze morgen was wel eenvoudig een beetje langs de weg en wat door de wijnvelden, waar ze net aan de oogst bezig waren. In Villafranca del Bierzo kon je echter kiezen tussen 2 routes. Het makkelijke dat gewoon de autoweg volgde en ook de kortste was, of de duro door de bergen. Tja... den dezen ging uiteraard voor duro! En amai..., ik heb het geweten ook. Het was toen al steil omhoog, maar dan ook overdreven...maar ja... de keuze was gemaakt en dan is het doorzetten. Eens echt in de bergen krijg je de beloning op een alweer ongelofelijk uitzicht. En het was er rustig, geen lawaai van autos en ook zo goed als geen wandelaars, zo heb ik het liefst. Mijn Duitser was er wel.. en hij was gisteren een wrak, maar toch gekozen voor het moeilijke stuk, thats the spirit...! De Spanjaarden hebben trouwens ook hun eigen gevoel van humor dacht ik toen ik op dat bergpad liep. Wanneer je een stad uit wil raken of op een openbare weg met 6 zijstraatjes wandelt zetten ze 1 of 2 gele pijlen. Dus als je er niet aan uitraakt heb je twee opties. Ofwel ga je op het gevoel af, wat voor mij een geweldige afrader is! Of je volgt als een schaapje gedwee de schaapjes voor jou. Loop je daarentegen op een bergpadje van 1,5m breed met links een afgrond die dichtbegroeid is met dennen en rechts hetzelfde maar dan bergop, dan staat er elke 10m een gele pijl... je weet maar nooit dat iemand out of the blue zou beslissen om de afgrond te kiezen.🙄 Waarschijnlijk hadden ze die dag gezegd aan de gast van de gemeente : Hier is een pot gele verf en een borstel..., zorg ervoor dat die pot leeg is tegen vanavond! En die zal gedacht hebben hoe meer pijlkes ik hier schilder hoe rapper ik aan mijn siësta kan beginnen... De wondere wereld van de Spaanse gemeentewerken! ok, dat was terzijde... Eens terug uit de bergen was het al 11u geweest en er was nog wel een weg te gaan. De zon was trouwens weer ongenadig vandaag, het was smelten als een ijsje wanneer er geen schaduw was en wanneer je niet anders kon dan in de zon lopen. Ik heb het rustig aan gedaan en veel stops ingebouwd. Zo was er één bij de wensboom... en ik raak aan de praat met de bedenker. Het was een Amerikaan uit Chicago die de camino gedaan had en blijven plakken is. Ondertussen woont hij hier al 10 jaar. Na een tijdje zei hij... jij komt uit België!. Ik al... hoe weet jij dat? Hij hoorde het aan de intonatie en de manier waarop ik Engels praatte want zijn vriendin, waar hij dit project mee leidt is een Antwerpse. Zie de fotos straks. Nu jullie zullen deze stop waarschijnlijk niet meer kunnen maken want ze stoppen er hier mee en gaan hetzelfde opstarten in Porto. Afscheid genomen en dan begon de lol, de klim naar O Cebreiro voor de volle 2u. Maar ook nu weer achteraf..., het was het afzien waard. Ieniemini plaatsje, maar overal bars en restaurantjes, ik ben rap content hoor na een dag afzien 😉. Ondertussen ben ik ook in Castilië, en de laatste 154 km naar Santiago gaan in, en nog eens een slordige 90 of zo extra naar Finsterre. Jullie kunnen nu al een prono beginnen wanneer ik er zal zijn... Alle winst gaat uiteraard naar de wandelaar!😂😂
Gisteravond had ik nog wat huiswerk gemaakt terwijl ik genoot van het schitterende uitzicht op de bergen en het dal waar Ponferrada als zichtbaar werd. Ik zou wandelen tot Cacabelos. Volgens het boekje zouden er enkele uitstekende pulperias moeten zijn. Een ideale gelegenheid om dat even uit te checken. De afstand viel mee een kleine 31 km, daar draai ik al lang mijn hand niet meer voor om. Om 7u ben ik pas opgestaan en het was zelfs nog goed donker. Mijn was hing nog buiten te drogen, die was ik vergeten binnen halen door te blijven kletsen met de Denen en de Duitsers gisteren. Gelukkig is het klimaat hier zo ideaal dat het nog steeds mooi droog was. Kleren aan, bed opruimen en tegen 7u30 was ik op pas. Het was een steile en bij momenten een gevaarlijke afdaling naar Molineseca. Op deze paden ben je in feite toch beter af met echte stevige srapschoenen dan met sportschoenen. Maar met goed uit te kijken waar je stapt lukt het ook. Zalige uitzichten, en geen of weinig volk, zo heb ik het liefst.... het is een 5D ervaring in de ochtend! Ik kan me voorstellen dat jullie even fronsen... maar gewoon probeer het jullie voor te stellen. De kleuren in de hemel wanneer de eerste zon opkomt achter de bergen, de geuren van de struiken en het bos in de heuvels, zelfs de geur van de aarde op het pad, de kilte van de ochtend afgewisseld met warmte van de eerste zon, de stilte van alles wanneer je even stopt met stappen, en de natuur die wakker wordt bij het ochtendgloren. Het blijft genieten voor mij... In Molineseca iets van ontbijt genomen en dan was de volgende stop al meteen Ponferrada. Voor mij geen vergelijk met de steden Burgos en Léon, maar het kasteel is uiteraard heel mooi om te zien. Ik ben daar nog even gebleven om het kasteel te bezoeken en tegen 12u30 heb ik de tocht verder gezet. Na Ponferrada ga je even door een vallei waar een micro klimaat heerst. Lees.... nog een paar graden meer dan de vorige dagen en geen schaduw !! Het eerste stuk ging over gewone openbare wegen wat het voor de voetjes ook weer wat warmer maakte. Na enkele kilometers openbare weg was het laatste stukje toch gelukkig even weer via een grindpad om uiteindelijk in Cacabelos aan te komen. Ik ben door het dorp gestapt en ben in de municipal albergue terechtgekomen. Keitof gedaan, rond de kerk staan allemaal kleine hutjes met slaapplaatsen. Voor 5 euro kan je niet sukkelen hé! Nu nog hopen dan de inktvis meevalt straks... u hoort het nog. En zo niet... vraag het mij thuis eens!
Je bent gek of je bent het niet natuurlijk... Schitterende stad om te vertoeven Léon, heel mooi, veel ambiance, veel terrasjes,... enfin... gezellige boel daar. Trouwens, een weetje. Een pintje kost 1,5 euro, als je geluk hebt krijg je er tapas bij. Geven ze het niet... dan moet je dat gewoon erbij zeggen wanneer je iets besteld. En dat kost... niks! Daar kunnen ze bij ons nog wat van leren, en het zijn ook nog eens lekkere en verzorgde hapjes. Maar kom ik ging het hebben over gek zijn. Het plan, als er al één was, was om te wandelen tot Hospital de Órbigo. Maar het ging goed, waarschijnlijk door de snipperdag en de luxe van een deftige douche en bad, waardoor ik vrij vroeg in Órbigo aankwam en dan toch maar besloot om verder te wandelen meteen tot Astorga. Nu moet ik wel zeggen dat het op het einde een beetje sterven was. Het was wandelen op the mind en het lichaam volledig negeren. Want hier en daar deed het wel wat zeer, maar ik ben er geraakt. Daarna nog even de stad ingetrokken om te eten want de albergue was er eentje waar geen eten voorzien werd. Geen probleem, keuze was er namelijk genoeg. Daarna bed binnen en uitrusten. Ik had mezelf voorgenomen om het morgen rustiger aan te doen. Nu ja, mochten jullie het jullie afvragen waarom ik zoveel kilometer per dag afleg. Tja, de meesten wandelen hier slechts tot 12u of 13u en houden het dan voor bekeken. En aangezien ik dat te vroeg vind om te stoppen wandel ik dus gewoon verder, zo simpel is het eigenlijk. Dus deze morgen ben ik heel rustig gestart en heb ik meegestapt met Ran uit Israël en Chris uit Nederland. Het was wel geestig maar zij volgen echt de etappes uit de gids, en aangezien we er op de middag al waren was dat voog hen meteen ook het signaal om te stoppen. Pfff... daar had ik nog geen zin in dus het ik het alleen verder gezet. Eigenlijk toch weer een goeie beslissing want ik ben nog naar La cruz de fierro gegaan en vandaar tot El Acebo, met een tussenstop in Manjarín. Een speciaal stopje, maar zeker het stoppen waard, voor wie ooit hier eens zou passeren. En wat een uitzichten opnieuw, ik neem er fotos van maar deze doen oneer aan de werkelijkheid. Het was schitterend! Bij de afdaling stond al aangegeven dat de beste al regie ooit in El Acebo stond ... dus was mijn keuze snel gemaakt. En ik moet zeggen... het is niet gelogen. Het is de meest luxueuze herberg tot hiertoe, volledig nieuw. Zwembad bij en alles, dus zeker naar hier komen, voor wie de camino ooit wil doen.
Wel, over vandaag kan ik op wandel gebied heel kort zijn. Enkel de 12,7km naar Léon gestapt en dat was het... Gisteravond daarentegen was het nog een spektakel! Net voor ik ging slapen zag ik gelijk iets weg kruipen onder mijn hoofdkussen. Lap!!! Bedbugs... Voor wie het niet kent, dat zijn beestjes net als de teken die verzot zijn op ons bloed. Ze verspreiden geen ziektes of zo maar de beten kunnen erg jeuken en opzwellen, wat je dan best weer kan vergelijken met een muggenbeet XL! soit..., nog een geluk dat ik er niet in geslapen had in dat bed of ik was vermoedelijk wakker geworden als een lookalike van Quasimodo. Direct gemeld aan de hospitalero dat er beestjes waren. Gelukkig had hij nog een tweede zaaltje, en na grondige inspectie in alle hoekjes en plooitjes heb ik mij daar wel geriskeerd. En oef.., ik ben nog steeds redelijk toonbaar! Natuurlijk de slaapzak die op het bed met beestjes had gelegen had ik gisteren al in quarantaine gestoken samen met de kleren die ik aanhad toen ik al even op het bed had gezeten. Maar toch... de psyche neemt het onherroepelijk over en ik had deze morgen overal kriebels en een bweekes-gevoel. Er was maar één oplossing, alles wassen en in de droogkast om de eventuele verstekelingen die ik mee aan boord zou kunnen hebben af te doden. Maar aangezien in mijne pure in een wassalon ook niet echt aangewezen is, eerst andere kleren zodat ik alles kon wassen. Mijn eerste idee was zelfs, ik gooi die slaapzak gewoon weg en ga een nieuwe halen in de decathlon. Maar er is geen decathlon in Léon waardoor dat plan al afgevoerd kon worden. Daarom eerst slaapplaats zoeken, wat ik mij ferm gemakkelijk gemaakt heb en ik ben gewoon het eerste hotel binnen gewandeld. Vannacht dus eens een nachtje pelgrim deluxe, ik heb het verdient vind ik... Daarbij... ik doe toch vierkant mijn goesting! Kamer geboekt, dan eerst naar de birschka om een short en t shirt, ergens anders nieuw ondergoed en terug naar het hotel. Mij 3 keer gewassen om mezelf psychisch te overtuigen dat ik zeker clean was, en dan met al mijn spullen die ik nog over gehouden had naar een wassalon. Nu ja, na 14 dagen handwasjes mocht dat wel eens deftig gewassen worden ook en nu ruikt alles weer fris en proper. Klaar voor de laatste etappes die volgen. De rest van de dag heb ik volledig Léon doorkruist, het treintje heb ik zien voorbij rijden maar ik heb er dan toch geen gebruik van gemaakt. Ik had zelfs geen enkel ongemak na de overdreven hoeveelheid kilometers van gisteren dus de spieren wat los maken en los houden voor morgen. Léon is een heel mooie stad. Veel gezellige bars en plaatsjes, helaas is het morgen alweer naar de volgende grote stad. Dat zal Astorga zijn, een 48,5 km verder op. Ik zou bijna zeggen, dat is haalbaar op 1 dag... maar euh... morgen ga ik zeker niet te vroeg vertrekken want ik slaap mij eens uit en het ontbijt begint hier in het hotel pas om 8u, en ik ga het leeg eten waarschijnlijk 🤨😁 We zien wel morgen wat het morgen weer geeft. Niet te veel plannen en gewoon zien wat komt...
Wat een dag vandaag!! Deze morgen was ik als laatste op. Ik lag in een kamer voor 6, 3 stapelbedden, maar ik had de kamer voor mezelf. Ik al content..., eindelijk eens goed slapen zonder ronkende medemensen naast mij. Maar dat viel toch nog wat tegen, want ik hoorde ze uit de andere kamers. Maar kom, al bij al was het nog doenbaar deze keer. Mijn kopje colacao caliente opgedronken en de schoenen aan om te vertrekken. Het was dan al na 8u maar het blijft hier ook al wat langer donker dan de vorige weken, dus zo vroeg wil ik ook niet meer vertrekken want dan zie je niks of moet je te geconcentreerd kijken waar je stapt. En dat vind ik niet leuk. Ten andere, de ketel water stond namelijk ook al te borrelen met een kruidentuiltje erin, en ik voelde mij het laatste ontbrekende ingrediënt voor de heksensoep voor s avonds. (Sterk overdreven... jullie kennen me wel!) Allé hop weeral terten... het ging vlot, het was ook maar 7,5 km naar Sahagún. Daarna volgde een langer stukje naar Bercianos, 10,1 km. Ik was daar rond 11u30 en aangezien ik ook nog geen ontbijt gegeten had ben ik daar gestopt. Een hamburger om U tegen te zeggen, ik dacht... ik krijg mijn bakkes ver open om er eten in te duwen... maar dit gaat echt niet lukken. Maar met het nodige plet werk is het toch gelukt. De beste hamburger die ik in tijden naar binnen gewerkt heb! Tijdens het eten had ik al wat zitten cijferen, en om morgen niet te veel kilometers te moeten doen om tot Léon te geraken was het wel beter om nog door te stappen tot Reliegos vandaag. Dat was vanuit Bercianos nog een 20,6 km. Goed te doen want het is hier bijna zo plat als bij ons, dus tegen 16u daar mocht geen probleem zijn. En dat was het ook niet..., maar dat dorp was zo dood als een luis. Één bar die open was en al de rest was dicht, ook de albergues. Iets gedronken in dat bar-ke en weer kijken op de kaart. Moeilijke beslissing want het was al 16u, ga ik nog eentje verder of niet? 5,9km, bwa ja zeker. Het is groter dan het dorpje waar ik nu was en ik had zin in fruit dus daar zijn winkeltjes, dus Hey Ho lets go! Maar wat een teleurstelling, alles is daar nog dicht, herbergen zijn vol?? Blijkt dat het er fiësta is deze avond om la virgen blanca te vieren. Met andere woorden, niks open dus geen fruit, en als toppunt blijkt dat die Spaanse snodaards zelf de bedden innemen in de albergue. Goed gezien... ze kunnen hun volledig laten gaan en slapen hier hun roes uit. En de herberg ook content want het spel ligt vol... Anderzijds ik heb ook geen zin om een ganse nacht wakker te liggen om naar Spaans gelal te liggen luisteren. Dat heb ik al gehad in Burgos, daar was het ook een ganse nacht feestje. Ik vergeet er nog bij te zeggen dat voor ik daar aankwam ook mijn laatste teugjes van mijn water opgedronken had, en de winkels waren niet open. De cafés, raar maar waar ook nog dicht, en het was een dagje van boven de 30 graden vandaag... een eerste fuck! ging al stilletjes door mijn hoofd. Terugkeren vond ik geen optie, weeral verder dus. Aha... een bordje met camping! Dat kon een mooi alternatief zijn, maar helaas... lege gesloten camping. Een tweede fuck! of wat dacht je! Mijn keel begon ook te protesteren van de dorst, mijn voeten begonnen ook wat om rust te schreeuwen... dolle pret alom! Gelukkig een benzinepomp, daar eerst naar binnen om de keel te smeren, dat is al een begin. Gevraagd hoever hetvolgende dorpje nog ongeveer is? Oh 1,5 km maar : zegt de señorita. Dat valt goed mee, en is daar een albergue? Vraag ik. Nee uiteraard niet, daarvoor moet ik nog eens 4 km verder naar het daar op volgende dorp. Je kan al raden dat voor de derde keer het F woord door mijn hoofd ging, maar al serieus wat luider dan de eerste 2 keer. Maar kom, niet zeuren... ik wist dat dit kon gebeuren want ik weiger vooraf te reserveren, of mijn bagage te laten vervoeren, of stukjes over te slaan,... want dat past niet in mijn filosofie ( als die er al is) van een pelgrim. Ik begon al te denken... als ik hier weer het deksel op de neus krijg is er maar 1 optie meer en dat is verder tot Léon, nog eens 12,7 km😱. Maar ik had geluk, er was nog plaats. Ik lig zelfs alleen in een ganse zaal. Ik kan mij elk uur in een ander bed gaan leggen als ik wil! Enfin, en zo kom aan 50,1 km voor vandaag, en das erover!! Ik ben nu wel super dicht bij Léon, dus als er morgen een toeristentreintje is om de stad te bezichtigen... wees maar zeker dat ik er zal in zitten. 😅
