28/8:tijd om te vertrekken
29/8:start in St Jean Pied de Port
¡Buen camino!
Op weg naar Compostela Deze blog is voor familie, vrienden en alle anderen die me willen volgen gedurende mijn tocht of willen weten waar ik uithang...
Speciaal hoe de camino in elke regio zo verschilt. En dan bedoel ik echt in aanduiding en zo. Vanaf Galicië kan je met een beetje goede wil en fantasie je inbeelden dat je over de gele weg wandelt uit de tovenaar van Oz. Een lang pad met gele kiezelsteentjes. En om bijna elka halve kilometer een beton paal met de nog af te leggen afstand. Ik moet zeggen, dat werkt in twee richtingen. De ene keer denk je oh het gaat vooruit, de andere keer is het... miljaar heb ik daar nu zolang over gedaan... Ook merkwaardig gisteren was het klimaat. Het werd eerst heel warm, zoals elke dag, maar plots rond 13u in Triacastela zag je gewoon de mist naar je toekomen. Dus zat ik plots op terras in de mist en mocht ik snel mijn trui aandoen want het was plots veel te koud. Tijdens het wandelen naar Samos, mijn eindpunt voor die dag, trok de mist gewoon weer weg en was het weer snikheet. Mooi pad naar Samos trouwens. Het is wel een omweggetje maar zeker en vast de moeite om die te maken. En als je dan toch een 800km wandelt... dan steekt het op de duur niet echt op een kilometer meer of minder. Het nadeel van te slapen in het monasterio is dat je er vroeg uit vliegt ook s morgens. De meeste wandelaars zijn vroege vogels maar ik vind er niks aan. Het is te donker om echt iets te zien, en ik en mijn weg vinden in het donker... altijd een belevenis!! Maar deze morgen kon ik dus niet anders. Enfin... het is uiteindelijk goed gekomen en ik ben nu in Sarria en mijn ontbijt is net achter de rug. Dus tijd om weer verder te gaan.
Eerst een update over de inktvis... het heeft gesmaakt! Een looksausje met een weinig olie... Vandaag beloofde een lastige te worden. Ik wou tot O Cebreiro raken omdat Roberto, die ik de eerste week had ontmoet, me verteld had dat dit een heel mooi dorpje was. En dat was trouwens ook zijn geboortedorp. Qua afstand... te doen, maar de laatste 8 km werden aangegeven in het boekje als steil omhoog. Af te wachten dus. Het eerste stukje deze morgen was wel eenvoudig een beetje langs de weg en wat door de wijnvelden, waar ze net aan de oogst bezig waren. In Villafranca del Bierzo kon je echter kiezen tussen 2 routes. Het makkelijke dat gewoon de autoweg volgde en ook de kortste was, of de duro door de bergen. Tja... den dezen ging uiteraard voor duro! En amai..., ik heb het geweten ook. Het was toen al steil omhoog, maar dan ook overdreven...maar ja... de keuze was gemaakt en dan is het doorzetten. Eens echt in de bergen krijg je de beloning op een alweer ongelofelijk uitzicht. En het was er rustig, geen lawaai van autos en ook zo goed als geen wandelaars, zo heb ik het liefst. Mijn Duitser was er wel.. en hij was gisteren een wrak, maar toch gekozen voor het moeilijke stuk, thats the spirit...! De Spanjaarden hebben trouwens ook hun eigen gevoel van humor dacht ik toen ik op dat bergpad liep. Wanneer je een stad uit wil raken of op een openbare weg met 6 zijstraatjes wandelt zetten ze 1 of 2 gele pijlen. Dus als je er niet aan uitraakt heb je twee opties. Ofwel ga je op het gevoel af, wat voor mij een geweldige afrader is! Of je volgt als een schaapje gedwee de schaapjes voor jou. Loop je daarentegen op een bergpadje van 1,5m breed met links een afgrond die dichtbegroeid is met dennen en rechts hetzelfde maar dan bergop, dan staat er elke 10m een gele pijl... je weet maar nooit dat iemand out of the blue zou beslissen om de afgrond te kiezen.🙄 Waarschijnlijk hadden ze die dag gezegd aan de gast van de gemeente : Hier is een pot gele verf en een borstel..., zorg ervoor dat die pot leeg is tegen vanavond! En die zal gedacht hebben hoe meer pijlkes ik hier schilder hoe rapper ik aan mijn siësta kan beginnen... De wondere wereld van de Spaanse gemeentewerken! ok, dat was terzijde... Eens terug uit de bergen was het al 11u geweest en er was nog wel een weg te gaan. De zon was trouwens weer ongenadig vandaag, het was smelten als een ijsje wanneer er geen schaduw was en wanneer je niet anders kon dan in de zon lopen. Ik heb het rustig aan gedaan en veel stops ingebouwd. Zo was er één bij de wensboom... en ik raak aan de praat met de bedenker. Het was een Amerikaan uit Chicago die de camino gedaan had en blijven plakken is. Ondertussen woont hij hier al 10 jaar. Na een tijdje zei hij... jij komt uit België!. Ik al... hoe weet jij dat? Hij hoorde het aan de intonatie en de manier waarop ik Engels praatte want zijn vriendin, waar hij dit project mee leidt is een Antwerpse. Zie de fotos straks. Nu jullie zullen deze stop waarschijnlijk niet meer kunnen maken want ze stoppen er hier mee en gaan hetzelfde opstarten in Porto. Afscheid genomen en dan begon de lol, de klim naar O Cebreiro voor de volle 2u. Maar ook nu weer achteraf..., het was het afzien waard. Ieniemini plaatsje, maar overal bars en restaurantjes, ik ben rap content hoor na een dag afzien 😉. Ondertussen ben ik ook in Castilië, en de laatste 154 km naar Santiago gaan in, en nog eens een slordige 90 of zo extra naar Finsterre. Jullie kunnen nu al een prono beginnen wanneer ik er zal zijn... Alle winst gaat uiteraard naar de wandelaar!😂😂
Gisteravond had ik nog wat huiswerk gemaakt terwijl ik genoot van het schitterende uitzicht op de bergen en het dal waar Ponferrada als zichtbaar werd. Ik zou wandelen tot Cacabelos. Volgens het boekje zouden er enkele uitstekende pulperias moeten zijn. Een ideale gelegenheid om dat even uit te checken. De afstand viel mee een kleine 31 km, daar draai ik al lang mijn hand niet meer voor om. Om 7u ben ik pas opgestaan en het was zelfs nog goed donker. Mijn was hing nog buiten te drogen, die was ik vergeten binnen halen door te blijven kletsen met de Denen en de Duitsers gisteren. Gelukkig is het klimaat hier zo ideaal dat het nog steeds mooi droog was. Kleren aan, bed opruimen en tegen 7u30 was ik op pas. Het was een steile en bij momenten een gevaarlijke afdaling naar Molineseca. Op deze paden ben je in feite toch beter af met echte stevige srapschoenen dan met sportschoenen. Maar met goed uit te kijken waar je stapt lukt het ook. Zalige uitzichten, en geen of weinig volk, zo heb ik het liefst.... het is een 5D ervaring in de ochtend! Ik kan me voorstellen dat jullie even fronsen... maar gewoon probeer het jullie voor te stellen. De kleuren in de hemel wanneer de eerste zon opkomt achter de bergen, de geuren van de struiken en het bos in de heuvels, zelfs de geur van de aarde op het pad, de kilte van de ochtend afgewisseld met warmte van de eerste zon, de stilte van alles wanneer je even stopt met stappen, en de natuur die wakker wordt bij het ochtendgloren. Het blijft genieten voor mij... In Molineseca iets van ontbijt genomen en dan was de volgende stop al meteen Ponferrada. Voor mij geen vergelijk met de steden Burgos en Léon, maar het kasteel is uiteraard heel mooi om te zien. Ik ben daar nog even gebleven om het kasteel te bezoeken en tegen 12u30 heb ik de tocht verder gezet. Na Ponferrada ga je even door een vallei waar een micro klimaat heerst. Lees.... nog een paar graden meer dan de vorige dagen en geen schaduw !! Het eerste stuk ging over gewone openbare wegen wat het voor de voetjes ook weer wat warmer maakte. Na enkele kilometers openbare weg was het laatste stukje toch gelukkig even weer via een grindpad om uiteindelijk in Cacabelos aan te komen. Ik ben door het dorp gestapt en ben in de municipal albergue terechtgekomen. Keitof gedaan, rond de kerk staan allemaal kleine hutjes met slaapplaatsen. Voor 5 euro kan je niet sukkelen hé! Nu nog hopen dan de inktvis meevalt straks... u hoort het nog. En zo niet... vraag het mij thuis eens!
Je bent gek of je bent het niet natuurlijk... Schitterende stad om te vertoeven Léon, heel mooi, veel ambiance, veel terrasjes,... enfin... gezellige boel daar. Trouwens, een weetje. Een pintje kost 1,5 euro, als je geluk hebt krijg je er tapas bij. Geven ze het niet... dan moet je dat gewoon erbij zeggen wanneer je iets besteld. En dat kost... niks! Daar kunnen ze bij ons nog wat van leren, en het zijn ook nog eens lekkere en verzorgde hapjes. Maar kom ik ging het hebben over gek zijn. Het plan, als er al één was, was om te wandelen tot Hospital de Órbigo. Maar het ging goed, waarschijnlijk door de snipperdag en de luxe van een deftige douche en bad, waardoor ik vrij vroeg in Órbigo aankwam en dan toch maar besloot om verder te wandelen meteen tot Astorga. Nu moet ik wel zeggen dat het op het einde een beetje sterven was. Het was wandelen op the mind en het lichaam volledig negeren. Want hier en daar deed het wel wat zeer, maar ik ben er geraakt. Daarna nog even de stad ingetrokken om te eten want de albergue was er eentje waar geen eten voorzien werd. Geen probleem, keuze was er namelijk genoeg. Daarna bed binnen en uitrusten. Ik had mezelf voorgenomen om het morgen rustiger aan te doen. Nu ja, mochten jullie het jullie afvragen waarom ik zoveel kilometer per dag afleg. Tja, de meesten wandelen hier slechts tot 12u of 13u en houden het dan voor bekeken. En aangezien ik dat te vroeg vind om te stoppen wandel ik dus gewoon verder, zo simpel is het eigenlijk. Dus deze morgen ben ik heel rustig gestart en heb ik meegestapt met Ran uit Israël en Chris uit Nederland. Het was wel geestig maar zij volgen echt de etappes uit de gids, en aangezien we er op de middag al waren was dat voog hen meteen ook het signaal om te stoppen. Pfff... daar had ik nog geen zin in dus het ik het alleen verder gezet. Eigenlijk toch weer een goeie beslissing want ik ben nog naar La cruz de fierro gegaan en vandaar tot El Acebo, met een tussenstop in Manjarín. Een speciaal stopje, maar zeker het stoppen waard, voor wie ooit hier eens zou passeren. En wat een uitzichten opnieuw, ik neem er fotos van maar deze doen oneer aan de werkelijkheid. Het was schitterend! Bij de afdaling stond al aangegeven dat de beste al regie ooit in El Acebo stond ... dus was mijn keuze snel gemaakt. En ik moet zeggen... het is niet gelogen. Het is de meest luxueuze herberg tot hiertoe, volledig nieuw. Zwembad bij en alles, dus zeker naar hier komen, voor wie de camino ooit wil doen.
Wel, over vandaag kan ik op wandel gebied heel kort zijn. Enkel de 12,7km naar Léon gestapt en dat was het... Gisteravond daarentegen was het nog een spektakel! Net voor ik ging slapen zag ik gelijk iets weg kruipen onder mijn hoofdkussen. Lap!!! Bedbugs... Voor wie het niet kent, dat zijn beestjes net als de teken die verzot zijn op ons bloed. Ze verspreiden geen ziektes of zo maar de beten kunnen erg jeuken en opzwellen, wat je dan best weer kan vergelijken met een muggenbeet XL! soit..., nog een geluk dat ik er niet in geslapen had in dat bed of ik was vermoedelijk wakker geworden als een lookalike van Quasimodo. Direct gemeld aan de hospitalero dat er beestjes waren. Gelukkig had hij nog een tweede zaaltje, en na grondige inspectie in alle hoekjes en plooitjes heb ik mij daar wel geriskeerd. En oef.., ik ben nog steeds redelijk toonbaar! Natuurlijk de slaapzak die op het bed met beestjes had gelegen had ik gisteren al in quarantaine gestoken samen met de kleren die ik aanhad toen ik al even op het bed had gezeten. Maar toch... de psyche neemt het onherroepelijk over en ik had deze morgen overal kriebels en een bweekes-gevoel. Er was maar één oplossing, alles wassen en in de droogkast om de eventuele verstekelingen die ik mee aan boord zou kunnen hebben af te doden. Maar aangezien in mijne pure in een wassalon ook niet echt aangewezen is, eerst andere kleren zodat ik alles kon wassen. Mijn eerste idee was zelfs, ik gooi die slaapzak gewoon weg en ga een nieuwe halen in de decathlon. Maar er is geen decathlon in Léon waardoor dat plan al afgevoerd kon worden. Daarom eerst slaapplaats zoeken, wat ik mij ferm gemakkelijk gemaakt heb en ik ben gewoon het eerste hotel binnen gewandeld. Vannacht dus eens een nachtje pelgrim deluxe, ik heb het verdient vind ik... Daarbij... ik doe toch vierkant mijn goesting! Kamer geboekt, dan eerst naar de birschka om een short en t shirt, ergens anders nieuw ondergoed en terug naar het hotel. Mij 3 keer gewassen om mezelf psychisch te overtuigen dat ik zeker clean was, en dan met al mijn spullen die ik nog over gehouden had naar een wassalon. Nu ja, na 14 dagen handwasjes mocht dat wel eens deftig gewassen worden ook en nu ruikt alles weer fris en proper. Klaar voor de laatste etappes die volgen. De rest van de dag heb ik volledig Léon doorkruist, het treintje heb ik zien voorbij rijden maar ik heb er dan toch geen gebruik van gemaakt. Ik had zelfs geen enkel ongemak na de overdreven hoeveelheid kilometers van gisteren dus de spieren wat los maken en los houden voor morgen. Léon is een heel mooie stad. Veel gezellige bars en plaatsjes, helaas is het morgen alweer naar de volgende grote stad. Dat zal Astorga zijn, een 48,5 km verder op. Ik zou bijna zeggen, dat is haalbaar op 1 dag... maar euh... morgen ga ik zeker niet te vroeg vertrekken want ik slaap mij eens uit en het ontbijt begint hier in het hotel pas om 8u, en ik ga het leeg eten waarschijnlijk 🤨😁 We zien wel morgen wat het morgen weer geeft. Niet te veel plannen en gewoon zien wat komt...
Wat een dag vandaag!! Deze morgen was ik als laatste op. Ik lag in een kamer voor 6, 3 stapelbedden, maar ik had de kamer voor mezelf. Ik al content..., eindelijk eens goed slapen zonder ronkende medemensen naast mij. Maar dat viel toch nog wat tegen, want ik hoorde ze uit de andere kamers. Maar kom, al bij al was het nog doenbaar deze keer. Mijn kopje colacao caliente opgedronken en de schoenen aan om te vertrekken. Het was dan al na 8u maar het blijft hier ook al wat langer donker dan de vorige weken, dus zo vroeg wil ik ook niet meer vertrekken want dan zie je niks of moet je te geconcentreerd kijken waar je stapt. En dat vind ik niet leuk. Ten andere, de ketel water stond namelijk ook al te borrelen met een kruidentuiltje erin, en ik voelde mij het laatste ontbrekende ingrediënt voor de heksensoep voor s avonds. (Sterk overdreven... jullie kennen me wel!) Allé hop weeral terten... het ging vlot, het was ook maar 7,5 km naar Sahagún. Daarna volgde een langer stukje naar Bercianos, 10,1 km. Ik was daar rond 11u30 en aangezien ik ook nog geen ontbijt gegeten had ben ik daar gestopt. Een hamburger om U tegen te zeggen, ik dacht... ik krijg mijn bakkes ver open om er eten in te duwen... maar dit gaat echt niet lukken. Maar met het nodige plet werk is het toch gelukt. De beste hamburger die ik in tijden naar binnen gewerkt heb! Tijdens het eten had ik al wat zitten cijferen, en om morgen niet te veel kilometers te moeten doen om tot Léon te geraken was het wel beter om nog door te stappen tot Reliegos vandaag. Dat was vanuit Bercianos nog een 20,6 km. Goed te doen want het is hier bijna zo plat als bij ons, dus tegen 16u daar mocht geen probleem zijn. En dat was het ook niet..., maar dat dorp was zo dood als een luis. Één bar die open was en al de rest was dicht, ook de albergues. Iets gedronken in dat bar-ke en weer kijken op de kaart. Moeilijke beslissing want het was al 16u, ga ik nog eentje verder of niet? 5,9km, bwa ja zeker. Het is groter dan het dorpje waar ik nu was en ik had zin in fruit dus daar zijn winkeltjes, dus Hey Ho lets go! Maar wat een teleurstelling, alles is daar nog dicht, herbergen zijn vol?? Blijkt dat het er fiësta is deze avond om la virgen blanca te vieren. Met andere woorden, niks open dus geen fruit, en als toppunt blijkt dat die Spaanse snodaards zelf de bedden innemen in de albergue. Goed gezien... ze kunnen hun volledig laten gaan en slapen hier hun roes uit. En de herberg ook content want het spel ligt vol... Anderzijds ik heb ook geen zin om een ganse nacht wakker te liggen om naar Spaans gelal te liggen luisteren. Dat heb ik al gehad in Burgos, daar was het ook een ganse nacht feestje. Ik vergeet er nog bij te zeggen dat voor ik daar aankwam ook mijn laatste teugjes van mijn water opgedronken had, en de winkels waren niet open. De cafés, raar maar waar ook nog dicht, en het was een dagje van boven de 30 graden vandaag... een eerste fuck! ging al stilletjes door mijn hoofd. Terugkeren vond ik geen optie, weeral verder dus. Aha... een bordje met camping! Dat kon een mooi alternatief zijn, maar helaas... lege gesloten camping. Een tweede fuck! of wat dacht je! Mijn keel begon ook te protesteren van de dorst, mijn voeten begonnen ook wat om rust te schreeuwen... dolle pret alom! Gelukkig een benzinepomp, daar eerst naar binnen om de keel te smeren, dat is al een begin. Gevraagd hoever hetvolgende dorpje nog ongeveer is? Oh 1,5 km maar : zegt de señorita. Dat valt goed mee, en is daar een albergue? Vraag ik. Nee uiteraard niet, daarvoor moet ik nog eens 4 km verder naar het daar op volgende dorp. Je kan al raden dat voor de derde keer het F woord door mijn hoofd ging, maar al serieus wat luider dan de eerste 2 keer. Maar kom, niet zeuren... ik wist dat dit kon gebeuren want ik weiger vooraf te reserveren, of mijn bagage te laten vervoeren, of stukjes over te slaan,... want dat past niet in mijn filosofie ( als die er al is) van een pelgrim. Ik begon al te denken... als ik hier weer het deksel op de neus krijg is er maar 1 optie meer en dat is verder tot Léon, nog eens 12,7 km😱. Maar ik had geluk, er was nog plaats. Ik lig zelfs alleen in een ganse zaal. Ik kan mij elk uur in een ander bed gaan leggen als ik wil! Enfin, en zo kom aan 50,1 km voor vandaag, en das erover!! Ik ben nu wel super dicht bij Léon, dus als er morgen een toeristentreintje is om de stad te bezichtigen... wees maar zeker dat ik er zal in zitten. 😅
Aangezien het zondag was heb ik mij eens uitgeslapen... 7u uit bed 😵. En terug op pad vanaf 7u30. Het was ongeveer 6 km tot het volgende dorp, ideaal om daar dan te ontbijten. In het boekje stond dat de zusters van het klooster daar verschillende soorten lekkere gebakjes verkopen dus ben ik daar ook gestopt. Helaas..., het was er stillekes. Waarschijnlijk zaten ze al allemaal klaar voor de mis! Van Carrión De Los Condes tot het volgende dorp, Calzadilla De La Cueza, was het 17,2 km met rechte stukken kiezelpad. Het weer was perfect, beetje bewolkt maar wel nog steeds warm. Tegen de middag was ik daar aangekomen en heb ik dus maar meteen daar mijn middag eten genoten. Tortilla met spinazie en kaas, het mag een wonder heten maar ze smaken mij nog altijd die tortillas! Soit, stempeltje op mijn boekje laten zetten en dan maar weer verder stappen. Ik had al even in mijn boekje gekeken en begon te denken dat voor vandaag, gezien het vroege uur weeral, het toch haalbaar zou zijn om tot Sahagún te wandelen. En dat zag er een tijdje zo naar uit, tot het wat donkerder werd in de verte en ik het ook al hoorde rommelen en er kwam een stevigere wind opzetten..., onweer op komst! Ik zag een bordje langs de weg dat de 2nd bar cool was! En daar ben ik dus aanbeland. De twee uitbaatsters zijn op zijn zachtst gezegd speciallekes. Ze lopen constant te lachen, dus... ofwel zijn ze al redelijk in de wind want die ene tapt geregeld eentje voor haar zelf. Ofwel hebben ze nog andere plannen! Ze maken alleszins zelf ook zalfjes en drankjes tegen vanalles en nog wat. Want daar waren ze over bezig tegen iemand aan de toog, waarvoor het dient en wat er allemaal in zit en zo. Benieuwd wat dat gaat geven straks voor het eten. In elk geval heb ik het weer goed ingeschat want van hieruit is het nog 7,5km naar Sahagún maar dat zou ik niet droog gehouden hebben want ondertussen was het dan toch beginnen regenen. Voorlopig heb ik dus nog geen spatje regen gehad tijdens het wandelen zelf. Hout vast houden dat het zo blijft voor de rest van de tocht. Morgen is het uit Palencia en de provincie León in. Nog 63 km tot de stad León zelf! Dus zonder tegenslag, en als die twee heksen hier geen soep van mij koken, ben ik overmorgen zeker daar. Na vandaag ben ik meteen ook over de helft tussen St Jean Pied De Port en Santiago De Compostela. Nog een luttele 369 km te gaan, klinkt als niks...😰
Deze morgen ben ik iets vroeger dan anders opgestaan en al op pad vertrokken. Er stond eerst een korte klim op de agenda en ik wou bovenaan de berg zijn om vandaar de zonsopgang te kunnen zien. Er was een gans zicht op de vallei en specifiek op Castrojeriz waar ik vandaan kwam. Eigenlijk een allegaads gegeven maar in deze setting een fantastisch schouwspel! De beklimming van de alto de Mostelares viel best mee, de afdaling was weer zwaarder vond ik. Maar dat was het dan ook voor vandaag, de rest van het parcours was vrij vlak. De meseta dus... lange paden en een uitzicht op de landbouwvelden. Daarna langs het kanaal van Castilië. Het ging goed vooruit en tegen de middag was ik al in Frómista. De provincie Burgos is daarmee ook achter de rug en nu ben in Palencia. De camino loopt hier volledig naast een autoweg, gelukkig geen al te drukke, vandaag toch alvast niet. Lange rechte stukken, zover je kan kijken. Ik kan me voorstellen dat dit voor vele wandelaars een blik op het oneindige lijkt, en daardoor mentaal iets zwaarder is. Maar ik vond nog wel iets hebben... De zon was ook vandaag weer ongenadig. Gelukkig was er bij momenten ook een zacht briesje zodat het wat dragelijk werd. Rond 15u of zo, hield ik het voor bekeken met wandelen en ben ik gestopt in Villalcázar De Sirga. Daar, na de gebruikelijke douche en het kleren wassen, nog de kerk bezocht want dit is nog één van de 3 kloosterbastions van de tempeliers op de camino. Dat verklaart meteen ook waarom in dit plaatsje wat helemaal niet groot is of druk bevolkt is er toch zo een gigantisch gebouw staat.
Gisteravond was de laatste avond van de 3 Zweedse broers, en ze vlogen er nogal in precies. Elk jaar komen ze 1 week de camino doen. Dat was een verjaardagsgeschenk voor de jongste van de 3 voor zijn 50ste verjaardag. Dus aangezien, wanneer je in een pelgrimsherberg slaapt tenminste, de deuren gesloten werden om 22u30 lag het tempo hoog bij die gasten. En het was er te horen en te zien bij het naar boven gaan. Ze zullen hun kater wel weg geslapen hebben op de terugvlucht. Deze morgen sprongen de lichten aan om 6u, tijd om op te staan en me klaar te maken. De herberg verlaten om 7u en zo goed als mogelijk het pad volgen. Ook weer hier om de stad te verlaten een povere bewegwijzering, maar toch nog vlot gevonden deze keer. Het eerste stukje was vrij saai, door wat braakliggend industrie terrein en langs de autoweg. Gelukkig niet te lang en daarna terug de velden in en een eerste voorproefje op de meseta die de volgende dagen nog volgt. Heel rustig wandelen alleen, niet te veel wandelaars voor en na mij. Uiteindelijk was het toch ook weer zoals gisteren..., om 13u30 was ik aangekomen in Hontanas. Ik was van plan om daar te stoppen. Maar ja... 13u30.... zo vroeg! Even gekeken en Castrojeriz was slechts een 10tal kilometer verder, dat is net te doen om daar op een deftig uur nog aan te komen. Dus weer de zak op de rug en verder op de camino. Goeie beslissing, het eerste pad vanuit Hontanas naar Castrojeriz is zoals een bergpadje, smal op de flank van de heuvel en geeft een mooi zicht. Na enkele kilometer gaat het pad over op de weg wat me eerst saai zou lijken maar er was amper verkeer en ook hier een mooie wending. De ruïnes van een oude kathedraal van San Antón waar de weg doorheen loopt en daarna een geweldig zicht op Castrojeriz en het castillo op de heuvel. Had ik dit pas morgenochtend gedaan dan had ik dit niet zo mooi kunnen ervaren. Het dorp zelf is ook heel mooi en gezellig. Ik zit momenteel op het terras met een cola zero op mijn gemakje dit verslagje te typen, in een zonnig sfeertje en alweer een geweldig uitzicht. En straks nog wat eten... Maar bij jullie is het Waarschoot kermis, das ook nog wat. Hoewel ik nu dit even liever doe dan op het durp rond te lopen.
Was ik niet geëindigd met de zin :Dat wordt lachen morgen? Wel, ik heb gelachen... om zeven uur deze morgen... toch wel echt trompet geschal zeker!? Ik dacht.. waaa😂😂. En ik maar denken dat hij dacht dat ik het niet begreep gisteren... Ontbijt gekregen bij Pépé, en dan de camino weer op. Het was een ideaal wandelweertje deze morgen. Geen volle zon, beetje bewolking, geen regen, echt perfect. Het was een gans eind tot het eerste dorp, de ganse tijd alleen gewandeld. Daar aangekomen in de eerste bar gestopt voor nog een empanada con jamon y queso, en me op het terras gezet. Ik zat naast een tafeltje met jonge gasten, en ik hoorde enkele woorden vallen en ja hoor, de eerste Belgische wandelaarster op de camino. Shyfra uit Evergem, Kluizen om precies te zijn. Ze had gedaan met studeren en met haar Nederlandse studiegezel wilden ze eerst een beetje reizen, en de camino is het geworden. Ze was vertrokken op 17 juli vanuit Vézalay in Frankrijk, met andere woorden ze hadden er al ruim een slordige 1200km op zitten. Respect!! Hoewel... Ik ben blij dat er nog zottere mensen dan mij rondlopen!! We hebben efkes wat samen gewandeld tot aan de top van een bergske, en daar kwam ik Niel tegen. Een schot uit Edinburgh die dit gestart was met zijn vriend. Maar die had het de derde dag al opgegeven. Dus nu is hij dan maar alleen verder. Dan wij maar samen opgetrokken naar de volgende stop. Het laatste dorp met slaapplaatsen voor Burgos. Vandaar was het nog 16km naar Burgos. Soit, we komen in dat dorpje aan, eten iets en kijken naar de klok. Het was nog maar 13u30..., veel te vroeg om te stoppen eigenlijk want het weer is net zo goed om kilometers te doen. Dus we kijken eens naar elkaar en zeggen... kom we gaan ervoor! En daarmee was het een dagje van 45 km vandaag. Het zal morgen wat minder zijn... Nu nog Burgos wat rond drentelen en goed gaan eten want nu heb ik calorieën nodig na zo een trip. In Burgos wel mooi weer, 25 graden, open hemel dus veel zon en ook een zacht briesje. Terrasjesweer...
Een dag later dan voorzien maar gisteren was het onmogelijk om nog een bericht te posten, Het was te laat op de avond en te vermoeid. Mijn plan was om van Navarette naar Azofra te stappen, dat was een goeie 23,6 km en aangezien het terug warm zou worden leek me dat wel voldoende. Maar aangekomen in Azofra was het nog vrij vroeg (14u) en zo dood als een pier. Mijn compagnon de route, Sharon, was aan haar laatste wandeldag toe en wou het liefst toch nog Santo Domingo De La Calzada halen dus zijn we toch verder gestapt. En zo hebben we uiteindelijk toch weer 38,9 km afgelegd. Daar aangekomen was het direct inchecken in de albergue, douche, nog iets gaan eten in het stadje en slapen. Het laatste stuk van vandaag was... een kleine hel. Van Azofra naar het volgende dorpje Cirueña was 9,5 km en vandaar was het nog eens 5,8km naar Santo Domingo. En daartussen.... niks, geen schaduw, geen drinken, alleen maar eindeloze velden en een brandende zon. En dan komt de verlossing na de laatste heuvel. De stad kwam in zicht, en daarmee is het gezegd!! Ze bleef gelijk in zicht.... zonder echt dichterbij te komen, een lucht spiegeling. En eens je er begint op te letten, dan is het om zeep in je hoofd. Maar er is geen alternatief, alleen het ene voetje voor het andere blijven zetten. Uiteindelijk moesten we nog de kleine industriezone door strompelen voor we eindelijk echt in de stad zelf kwamen. Toch wel een beetje afgezien op het laatste, en voor Sharon al helemaal! Ik moest ze nog net niet naar daar slepen, haar voeten vol blaren, alles pijn... tja, ze had er wel zelf voor gekozen natuurlijk 😅. Gelukkig maakte het eten veel goed. Voor mij paella als entrada en ribben met frieten als secundo en flan als postre. Ik had al 3 dagen zin in paella, dus eindelijk stond het eens op de kaart, dus ik moest niet lang twijfelen. Bezoeken van de kathedraal zat er ook niet meer in wegens te laat. Dat hebben we gedaan na een nachtje slapen. En gelukkig... iedereen was stil... geen snurkers. Dat was de eerste nacht sinds ik hier ben!
Zoals gezegd deze morgen eerst naar de kathedraal geweest om naar die kiekens te gaan kijken... ik was ze dan nog bijna voorbij gelopen ook! Buitengekomen, en het was water aan het gieten, en dus toch even gewacht om weer te vertrekken. Rond de klok van 10u dan toch maar vertrokken. Vandaag was het een vrij saaie wandeling in vergelijk met de vorige week. Het was vooral stappen langs de autoweg, en daardoor veel lawaai van de vrachtwagens. De gezellige kleine dorpjes waar je dan weer doorheen moet maken gelukkig veel goed. Rond 14u kwam ik in Belorado aan en het was al eventjes aan het rommelen boven mij. Ik kwam voorbij een albergue en aangezien ik nog geen middageten had gegeten ben ik daar gestopt. Man, wat een geluk, ik zat net aan tafel met mijn broodjes of het begon daar nu toch te hagelen zeg ik u. Ik kreeg zowaar compassie met degene die nog achterop waren, want daar waren twee families met kinderen bij. Maar goed, dat hoort er ook bij natuurlijk. Ik had wel in de mot dat de meesten nu hier zouden stoppen en ik had geen zin in een grote herberg vandaag. Terug de baan op dan maar, nadat het regenen en hagelen gedaan was uiteraard. Door het regenen en de warmte was een vochtige tropische gewaarwording bij het wandelen. Ik ben nog enkele dorpen gepasseerd om het bij Espinal Del Camino te houden. Er zijn maar twee herbergen in dit dorpje. De eerste was net vol dus maar naar de volgende. Ik sta voor zon halve staldeur die bovenaan open is en de onderste helft dicht, sta wat rond te kijken... niks te zien. De buurman was in de tuin bezig zag ik dus vroeg ik maar aan hem of er iemand zou zijn in de herberg. Natuurlijk zegt hij, je moet daar aan die bel klingelen, Pépé zal wel komen... zo gezegd, zo gedaan... Pépé komt aan en bekijkt me zo eens van kop tot teen..., en zegt dan de huisregels en eindigt met het is zo of je moet maar verder stappen! 😅😅 Wel..., als je denkt dat je alles zowat al gezien hebt..., dan ben je nog niet bij Pépé binnen geweest. Aan postuurkes en brol dingskes geen gebrek hier. Hij leidde me rond waar ik wat overal kon vinden maar zijn museumke heeft hij drie keer vermeld en getoond. A las siéte... tararatata 🎺 : zei hij, waarop ik nog een keer zeg tegen hem dat ik hem begrijp, dat ik een beetje Spaans kan. Bed kon ik kiezen, we zijn hier maar met twee!!! Ik en een Spanjaard, dat wordt na mijn douche nog een extra taalbad erbij dacht ik. Jawadde, nog niet weinig ook. En maar rammelen die twee, het gesprek kon ik volgen maar het zelf meepraten... nieje nieje dat bleef beperkt tot een paar zinnen hier en daar. Ik had misschien beter niks gezegd na zijn tararatata... Dat wordt lachen morgenochtend!
Gisteravond nog de stad in getrokken om iets te eten en eigenlijk te laat de calle de laurel gevonden. Dat is de straat met de ene pinxtjos bar naast de andere... dus kans verkeken want er kon echt niks meer bij. En alles zag er nochtans zo njammie uit... soms echte kunstwerkjes waarbij je je afvraagt hoe begin ik eraan om het op te eten? Deze morgen dus eerst verder Logroño verkent en dan uiteindelijk rond 14u toch nog verder gewandeld naar Navarette, 12,8 km buiten de stad. Eigenlijk nog maar goed ook. Bij het verlaten van Logroño stopt de markering plots. Ik bleef dus maar verder dezelfde weg volgen maar dat leidde naar de autostrade. Dat kon niet natuurlijk. Allez zunne, dan maar terugkeren en een drietal keer de weg gevraagd om uiteindelijk terug op de camino te raken. Had ik dit morgenochtend in het halfduister tegengekomen... tja... Ik hoor het jullie al denken! Het was te verwachten dat hij wel minstens één keer zou verloren lopen.... Maar ik was blijkbaar niet alleen vandaag. Ook Ana, de Spaanse yogalerares die ik na Zabaldika niet meer had gezien, had net hetzelfde voorgehad. Ha! Het lag dus duidelijk zeker en vast niet aan mij deze keer. In gecheckt in de municipal herberg, maar hier geven ze geen eten. Dat moet je zelf maar kopen en zelf klaarmaken in de keuken van de herberg als je dat wil. Ik heb het eenvoudig gehouden met een stokbrood en wat kippenfilet uit het supermarktje. Het weer vandaag? Heet, 32 graden ☀️ Dus zweten en doorweekt lopen en stinken bij aankomst. Dat is ook al elke dag hetzelfde, en ook bij iedereen... Dus veel verder op de camino ben ik niet maar wel veel gewandeld. Oh ja, vanaf hier is het nu nog maar 599,8km meer tot Santiago de Compostela!
Nog een dag... Let niet persé op de muziek. Er zitten geen boodschappen in verstopt. Het moet gewoon dienen om het anders gewoon naar beelden kijken is zoder geluid wat toch ook maar saai is vind ik!!
