Einde training Christ's Hope in Herborn, Duitsland
Hallo allemaal,
de voorbije 10 dagen hebben we dus de training van Christ's Hope gevolgd in Herborn. Het minste wat ik kan schrijven is dat God het echt gezegend heeft. Hij weet wat het beste is voor ons en dat was duidelijk in wat we de voorbije 10-11 dagen meegemaakt hebben. Eerst en vooral hebben we de organisatie Christ's Hope leren kennen als professioneel en ongelofelijk op God gericht. Het programma 'Choose to wait' is veel meer dan alleen maar zeggen dat je met geslachtsgemeenschap moet wachten tot na het huwelijk. Hun benadering is er op gericht om de kinderen die ze onder hun toezicht krijgen een hele nieuwe toekomst te geven, om hun leven te veranderen ten goede. Wij hopen dat we daar ons steentje kunnen toe bijdragen.
Ook op persoonlijk vlak hebben we heel wat bijgeleerd over Gods plan met ons leven, over Godsvertrouwen, over welke principes we in de Bijbel vinden voor een gelukkig leven, enz... Dat is iets waar we alleen maar dankbaar voor kunnen zijn. God heeft ons zeer zeker gezegend.
Verder hebben we een aantal erg interessante mensen leren kennen, niet in het minst de mensen van Christ's Hope die in Duitsland verblijven en degenen die binnenkort ook zo een reis als de onze zullen ondernemen. Eén van hen, Annette, gaat ook naar Bulawayo, Zimbabwe, maar zij vertrekt een weekje later en ze blijft ook een maand langer dan ons ginds. Het was erg fijn om hen te leren kennen en van hen te leren.
Ten slotte nog een paar woorden over de kinderen. Wij hebben hier 10 dagen van 's morgens 9 uur tot 's avonds 21 uur les gevolgd (met af en toe wel een keer een namiddag vrij) en de kinderen hebben zo goed samen gespeeld. Sommige dagen konden we gewoon zonder ons te moeten bemoeien in een ruzie of te moeten gaan kijken wat ze aan het uitrichten waren, de lessen geconcentreerd volgen. Op andere dagen gingen ze met iemand mee naar de speeltuin of naar de winkel en ook daar gedroegen ze zich, nu ja, wat wij voorbeeldig zouden noemen. En niet alleen dat. Ze waren zo enthousiast dat het anderen ook aanstak. Ze hebben zich ook heel erg vlot aangepast, waren helemaal niet bang van nieuwe mensen en eigenlijk waren ze ons visitekaartje naar andere mensen toe. Toen we les kregen van een Zuid-Afrikaan die maar enkele dagen te gast was hier, toen waren het onze kinderen die, terwijl wij de lessen volgden, het ijs al gebroken hadden en het contact met die mensen (zijn vrouw en een vriendin die mee was met hun) al gemaakt hadden. Het was voor ons dan ook erg moeilijk om onze gereserveerde zelf te blijven toen we achteraf met die mensen praatten. God heeft dus zeker ook door onze kinderen gewerkt en wat ons betreft nog geen klein beetje.
Bon, nu rest ons nog een dag of 4-5 uitblazen, want naast gezegend was het ook erg vermoeiend, en dan het vliegtuig op richting de ervaring die ons leven zal veranderen. Ik wil langs deze weg ook iedereen bedanken die al voor ons gebeden heeft. Het heeft zeker geholpen.
zoals de meesten van jullie weten, vertrekken wij volgende zondag, 6 juni, naar Duitsland. Je kunt wel stellen dat het D-day is voor ons. We hebben erg naar deze dag toegeleefd en eindelijk is het bijna zo ver. Nog de laatste voorbereidingen treffen en dan gaat het eerst richting Herborn, waar we een training van Christ's Hope volgen. Als je meer over deze organisatie wilt weten, dan verwijzen we graag door naar hun website (www.christshope.org). Deze training zal doorgaan van 6 juni tot en met 18 juni. Daarna blijven we nog ongeveer 5 dagen in Herborn om een beetje op adem te komen met mijn ouders. Op 23 juni vertrekken we dan naar Bulawayo, Zimbabwe.
Ik moet eerlijk toegeven dat de laatste maanden hectisch geweest zijn en erg leerrijk. De combinatie werk-voorbereiden is geen vanzelfsprekendheid. Daarom is het nu extra fijn om nog een week rustig de laatste dingen in orde te brengen en de koffers te kunnen pakken; Het is ongelofelijk wat zo een verblijf voor 3 maand in een ander land allemaal met zich meebrengt, ook qua extra zorgen en waar je allemaal aan moet denken. Ik heb er toch wel een aantal nachtjes van wakker gelegen, maar het komt in orde.
Tot slot nog even een update over onze kinderen, Fabian en Magdalena. Zij stellen het goed, weten ook niet zo exact wat er hun boven het hoofd hangt. Deze week gaan ze nog naar school en dan zal het tot in september zijn. Ik heb er geen idee van waar zij denken dat Afrika ligt, maar vrijwel iedere keer ik met de auto wil vertrekken met hen en zeg dat ze hun mantel aan moeten doen en nog een keer naar het toilet moeten gaan, dan vraagt Magdalena: 'Gaan wij nu naar Afrika?' Ze zijn er dus wel mee bezig, maar wat er in die hoofdjes omgaat en welk beeld ze hebben van deze reis is ons een raadsel; ik ben benieuwd hoe ze zullen reageren als we ginds aankomen en zien dat er alleen maar zwarte mensen zijn... We houden jullie alvast op de hoogte. Tot de volgende keer.
onze vertrekdatum begint zo stilaan in zicht te komen, de zenuwen beginnen wat strakker gespannen te staan en volgende week krijgen we de laatste inentingen tegen allerlei enge ziektes. Het helpt niet dat ik tropische verpleegkunde gestudeerd heb, want je weet wat je mogelijks allemaal kan krijgen, waarschijnlijk het eerste die ziektes met de meest verschrikkelijke symptomen. Maar goed, er bestaan goede vaccins en je kunt qua preventie toch het één en het ander doen. Dat leer je gelukkig ook aan het Tropisch Instituut.
Het is misschien interessant om eerst eens even een voorstelling van zaken te geven. Wij, en dat zijn Suzanne (mijn vrouw), Magdalena, Fabian (onze kinderen) en ik (Wim dus) vertrekken op 23 juni naar Bulawayo, Zimbabwe, met de organisatie Christ's hope, die zich inzet voor aidsslachtoffers, zowel patiënten dus, als aidswezen. We plannen onze terugkeer op 25 augustus. Wat we in tussentijd allemaal gaan doen, dat zullen we pas echt in detail weten eens we ginds zijn, maar het is de bedoeling dat ik ingezet word in het care-and-compassionprogramma van de organisatie. Dat houdt in dat ik zal meehelpen in de verzorging van aidspatiënten. Wat Suzanne ginder zal doen is nog niet echt duidelijk en zal ook ginds pas echt duidelijk worden. Veel zal afhangen van de kinderen, vermoed ik.
Bon. Als inleiding is dit voldoende, denk ik. Veel meer is er op dit ogenblik ook niet te vertellen. Misschien dat ik in enkele berichten uitleg hoe het zover is kunnen komen, maar dat zien we nog wel. We houden jullie in ieder geval op de hoogte van verdere ontwikkelingen. Gods zegen.
