onderstaand bericht had ik eigenlijk nog in Zimbabwe willen posten, maar aangezien ginds op de informatiesnelweg geraken geen sinecure is en die snelweg meer op een zandweggetje lijkt, is het niet meer gelukt. Toch wil ik u dit bericht niet onthouden, omdat het een vrij goed beeld schetst van onze maand augustus ginds. Fast rewind dus naar 10 augustus 2010 of daaromtrent.
Waarschijnlijk wordt dit het laatste bericht op de blog, allez bon, ik ben het bijna zeker. Ik hoop in de nu volgende week dit bericht naar mijn moeder te kunnen versturen, zodat zij het op de blog kan plaatsen. Zelf kan ik dat niet, omdat het internet hier gewoon te traag is. Ik heb zelf zelfs mijn eigen blog nog niet kunnen bezoeken Toen ik de vorige keer op internet geraakte en ik mijn mails kon controleren (nu ongeveer een goede week geleden), had mijn moeder alle berichten die in het gastenboek van de blog stonden, doorgemaild. We moeten zeggen euhm schrijven dat ons dat veel deugd gedaan heeft. Dus aan iedereen die daar enkele woorden achter gelaten heeft: heel erg bedankt. Via mijn ouders weten we dat er veel mensen voor ons gebeden hebben en nog bidden en dat heeft eveneens zijn doel niet gemist. Ook aan die mensen: heel veel dank. Eigenlijk zouden we het liefste aan iedereen persoonlijk een kort mailtje van dank geschreven hebben, maar dat is gewoonweg onmogelijk. Zelfs deze mails doorsturen was zo ongeveer het maximaal haalbare. En dan nog. Ik ben een keer zowat drie uur bezig geweest met het versturen van een mail en het is niet gelukt Als het wél lukt, dan moet je toch rekenen op minstens een uur en een half om één mail te versturen (het schrijven ervan niet inbegrepen) en degene die we ontvangen hebben te lezen (en het is nu niet dat we iedere keer 200 mails in ons postvak-in hebben).
Hoe gaat het nu met ons? Redelijk goed. De voorbije twee weken zijn afwisselend druk en minder druk geweest. We zijn terug naar Swazi geweest, een dorp op ongeveer 60 kilometer van Bulawayo. We zijn er in het begin van juli al een keer geweest, maar toen kon ik mij de naam van het plaatsje niet meer herinneren. We wilden er een youthrally organiseren waarbij we het hele dorp zouden uitnodigen. De bedoeling was dat het een event zou worden, met muziek, veel sfeer, een goede boodschap en veel volk. Aan muziek, sfeer en een goede boodschap geen gebrek, alleen viel het qua volk nogal tegen. We waren uitgenodigd door de plaatselijke middelbare school en natuurlijk waren al de leerlingen er (die moesten wel), maar het was ons plan geweest dat ook ongeveer het hele dorp aanwezig zou zijn. Dat was niet het geval. Ze blonken uit door afwezigheid. Niet getreurd evenwel: de plaatselijke scholieren maakten dan maar ons voltallige publiek uit, wat uiteindelijk ook meer dan genoeg volk bleek.
Pastor Temba had twee mensen uit de kerk waar hij naartoe gaat meegenomen om wat liedjes te zingen en muziek te maken. Het enige probleem, een erg Zimbabwaans probleem overigens, was dat er een stroomonderbreking was. We hadden een synthesiser mee en versterking, maar dat feestje ging in het begin niet door. Pastor Temba gaf dan maar een uitgebreide inleiding op Choose To Wait, want het was de bedoeling dat we daar het vervolg gaven op wat we de eerste keer gedaan hadden. Terwijl hij dat deed, kwam de elektriciteit er terug door en kon het zanggedeelte beginnen. Ook het plaatselijke schoolkoor deed zijn duit in het zakje en al bij al was het behoorlijk entertainend, al verstonden we er niets van (geen Engelse liedjes). Daarna werden de jongeren in twee groepen verdeeld en gaven pastor Temba en ik (Wim) aan elk een groep Choose To Wait. Ik moet zeggen dat dat toch een uitdaging is in het Engels, maar de boodschap kwam over tot ieders tevredenheid. Dat was vorige woensdag.
Voor donderdag en vrijdag hadden we het plan opgevat om naar Hwange te rijden en daarna naar Victoria Falls. We hadden het op ongeveer 5 uur rijden enkel geschat, maar we zaten er toch zeker een uur naast. 6 uur rijden dus. Eerst ongeveer 3,5 uur naar Hwange National Parc. We wilden daar naar de wilde dieren gaan kijken. Vooral Fabian was erg enthousiast. Toen we bij aankomst in Zimbabwe (op 24 juni dus) uit het vliegtuig stapten was hij erg teleurgesteld dat er niet meteen leeuwen en tijgers en olifanten en krokodillen op ons afstormden. In Hwange besloten we op een minisafari te gaan van een paar uur. Op die paar uur zagen we enkele olifanten, een giraf, redelijk wat vogels, een krokodil, een jachtluipaard en enkele leeuwen, wat, naar ons werd verteld, redelijk de moeite was. Daarna reden we door naar Victoria Falls, waar we de nacht zouden doorbrengen. Over de rit daar naartoe moet ik toch een woordje uitleg geven. We zaten in de laadbak van een pick-up (gelukkig met een hardtop op gemonteerd) waar we ons zo goed en zo kwaad als het ging met 4 volwassenen en 2 kinderen in geïnstalleerd hadden. De weg van Bulawayo naar Victoria Falls is gelukkig redelijk goed, ik weet niet hoe we dat anders zouden overleefd hebben. Toen we in Victoria Falls uitstapten waren we geradbraakt. De minste oneffenheid in de weg veroorzaakte heel wat leed in de laadbak. Knieën, staartbeentjes, zitvlakken, ruggen, hoofden, Niets van dat alles werd gespaard. Maar goed: we zijn er min of meer ongeschonden uitgeraakt, ginder in Victoria Falls. Alleen de gedachte dat we ook nog dezelfde weg terug moesten, vervulde ons met een zekere vrees Die watervallen mochten wel een keer de moeite zijn De overnachting in Victoria Falls verliep zonder problemen, alleen hoorden we op de achtergrond continu een gedruis, alsof er een grote snelweg in de buurt was.
De volgende ochtend was het dan zover: we zouden de watervallen zien. In Duitsland hadden onze gastheer en gastvrouw (Jos en Sylvia) gezegd dat we niet naar Bulawayo konden gaan zonder de Victoria Falls gezien te hebben. Wij begaven ons vol verwachting richting het geluid als van vele wateren, om eens wat Bijbelse taal te gebruiken. Vanuit de verte konden we een wolk zien van opwaaiend water, maar de watervallen zelf konden we nog niet zien. Tien minuten later stonden we met open mond te kijken naar de kleinste van de watervallen. Magdalena was te bang om te kijken, maar na een tijdje durfde ze toch. Het was ook om schrik van te hebben. Het water donderde echt naar beneden, zo ongeveer juist voor onze voeten. Het water kwam recht op ons afgestroomd, om dan plots in een 90 meter diepe kloof te verdwijnen. En dat was dan nog het kleintje De grote watervallen waren, nu ja, woorden schieten te kort om te omschrijven dat het water met een donderend geraas over een breedte van 300 (?) meter zo ongeveer 160 meter de diepte instortte, en dat allemaal letterlijk vlak onder onze neus. Mag je jaloers zijn op ons? Nu wel.
We liepen daar ongeveer 2 uur rond en vielen van de ene verbazing in de andere. Majestueus is een woord dat spontaan opkomt. Overweldigend. Indrukwekkend. Ongelofelijk. Het is maar water, wat rotsen, een kloof en de zwaartekracht en ziedaar: een plaats waar engelen naar komen kijken, zoals Livingstone in zijn dagboek schreef toen hij de Falls de eerste keer zag. We zijn nu drie dagen later en ik ben nog altijd onder de indruk. Bulderend gedruis, schitterend gezicht, prachtig weer en toch waren we doorweekt van het water. Op bepaalde momenten konden we de watervallen niet meer zien, hoewel we er niet zo ver vandaan stonden, gewoon vanwege het opspattende en opwaaiende water. Nu, woorden schieten te kort om die plaats te beschrijven en daarom verwijs ik graag door naar de filmpjes die we gemaakt hebben en de fotos. Laat ik alleen nog dit schrijven: als je ooit min of meer in de buurt (pakweg in een straal van 1000 km) van die watervallen bent, dan moet je ze gewoon gaan bekijken. Ik zal nooit nog onder de indruk zijn van een miezerig watervalletje ergens in de Alpen
Tot zover de Falls, terug naar de realiteit. Vorige donderdag ben ik opnieuw de hele dag in Nkulimane, die wijk in Bulawayo, geweest om mensen te bezoeken. We konden nu ook eens de oogst zien van ons werk. We bezochten een man die we al twee keer eerder bezocht hadden. Nu zag hij er opmerkelijk beter uit. Dank zij Christs Hope was hij naar het ziekenhuis kunnen gaan, had hij de juiste medicatie gekregen en kon hij binnenkort terug gaan werken. Dat was hoogtijd, want het systeem in Zimbabwe is zo dat bij ziekte je de eerste drie maand je loon krijgt en de tweede drie maand slechts de helft. Daarna krijg je niets meer en word je ontslagen. Deze man was al vijf maanden ziek. In september zou hij zijn inkomen verliezen, als er niet snel verbetering optrad. Die is er nu en volgende week kan hij waarschijnlijk terug gaan werken. Een gans gezin is terug op de rails gezet. Wat meer is: dank zij wat er nu gebeurd is, bekeerde deze man zich. Hij was gelovig opgevoed en zijn hele leven geloofde hij wel in het bestaan van God, maar het betekende niets in zijn leven. Nu wél. Hij is terug gaan bidden en Bijbellezen, wil terug naar de kerk gaan en hij wil leven naar wat hij gelooft. Hij wil andere mensen waarschuwen dat het leven dat hij leidde letterlijk naar de dood voert. Het is goed om te zien hoe God het werk hier zegent. Je brengt iemand naar het ziekenhuis en een heel leven wordt veranderd. Een gelijkaardig verhaal kregen we te horen bij een vrouw in dezelfde wijk. Het was ook al de vierde keer of zo dat we bij haar waren. Vorig jaar is haar man gestorven en plots was zij de enige kostwinner in huis. Daarbovenop kreeg ze te horen dat HIV+ is. Toen ze drie weken geleden naar de lokale gezondheidspost moest, was ze zo bang voor nog meer slecht nieuws. Je kon het op haar gezicht lezen. We konden haar enkele Bijbelteksten meegeven in verband met angst en ook een Bijbelstudie hoe met God te beginnen. Toen we haar vorige donderdag terug zagen, kon het verschil niet groter zijn. Haar gezicht straalde en hoewel er niet veel veranderd was qua omstandigheden, was ze niet bang meer, integendeel. Het is goed om te zien hoe God het werk hier zegent. Wat schrijf ik: het is zeer goed om te zien
Bon, nog maar 9 dagen zijn we hier en dan zijn de twee maanden al voorbij. De tijd is snel gegaan. Ik zie ons hier nog aankomen, die eerste dag, en ons bij onszelf afvragen hoe we die twee maand gaan overleven. En zie, voorwaar, het is al bijna gepasseerd. Als er één ding zeker is, dan is het dat we veel bijgeleerd hebben, dan is het wel dat deze ervaring bijzonder rijk geweest is op erg veel vlakken. Onze levens zullen veranderd zijn. Hoe die veranderingen zich in de praktijk zullen manifesteren, dat is nog onzeker. Ik vermoed dat we, eens terug in België, deze reis een beetje zullen moeten verwerken en dat we dan pas zullen zien hoe en in welke mate ze van invloed geweest is. In ieder geval is het overwegende gevoel nu positief. Of dat genoeg is om te besluiten dat het voor herhaling vatbaar is, daarvoor is het nog te vroeg. In ieder geval is die poort niet met een harde klap dichtgegooid.
Wat zullen we de resterende dagen nog doen? Wel, we moeten ons Choose-To-Wait-programma in Hope Fountain afwerken. Ik vermoed dat we daar nog een keer of twee naar toe zullen gaan. Verder zal ik ook nog een keer naar Nkulimane gaan om mensen te bezoeken en één of twee keer naar Thembelile-house. Tussendoor ga ik proberen om deze mail te versturen en dat kan ook gemakkelijk een halve dag in beslag nemen. Als er iets is wat je hier leert, dan is het wel geduld. Alles neemt tijd in beslag. Alles. En dan vermoed ik dat we hier en daar nog naartoe zullen gaan om afscheid te nemen, om nog een laatste keer goeiedag te gaan zeggen.
Ten slotte wil ik nog een keer iedereen bedanken die achter ons stond, die voor ons gebeden heeft, die aan ons gedacht heeft, iedereen die iets bijgedragen heeft aan dit voor ons toch redelijk grote avontuur. Dank jullie wel en tot in België.
