We kregen van Wim en Suzanne deze mail : geniet mee. Magda en Chris
Hallo allemaal thuis en op vakantie,
Zoals het jullie wellicht is opgevallen, loopt het mailen niet van een leien dakje. Ik ben er nog steeds niet in geslaagd zo een 3G-kaart te pakken te krijgen en het ziet er niet naar uit dat ik daar in de nabije toekomst in zal slagen. Het hangt ook niet van mij af ook, eigenlijk, maar van iemand die iedere week naar Harare rijdt op woensdagen. Vorige woensdag is hij op zoek gegaan naar zo een kaart en ze waren uitverkocht. Waar en wanneer ze opnieuw te koop zullen zijn, kon hij niet zeggen. Voorlopig zullen we het dus op deze manier moeten doen. Vorige week kostte het ons ongeveer 2 uur om onze mail te bekijken en die 2 mails die we verstuurd hebben, te versturen. Snel is anders, maar het heeft geen zin om ons erin op te jagen, want sneller gaat niet. Tenzij je meer dan 1000 dollar per maand en 4000 dollar installatiekost wil betalen voor internet via de kabel En ik dacht dat die van telenet afzetters waren Bon. Hoe gaat het met ons? Goed, mag ik zeggen. Fabian en Magdalena zijn gewoon wie ze zijn of de mensen rondom hen nu Engels dan wel Ndebele spreken. Ook met Suzanne en mij gaat alles prima. We zijn nog niet ziek geweest en we hebben toch al redelijk avontuurlijk gegeten. Vorige week waren we uitgenodigd op een barbecue, wat heerlijk was. Het enige waar ik mij een beetje zorgen om maakte was de kwaliteit van het vlees. Achteraf hebben we geen last gehad van wat dan ook, dus het zal wel ok geweest zijn. Maar je denkt er toch een keer aan In België is bijvoorbeeld de veiligheid van het water en het voedsel iets waar je niet stil bij staat, maar hier dus wel. Qua accommodatie zijn er verder ook geen problemen, integendeel. Zelfs het weer valt mee. Donderdag was koud en bewolkt maar droog (net geen 20 graden en een frisse wind), maar de dagen erna waren zonnig en warm met een fris windje dat alles erg aangenaam maakt. Ideaal weer eigenlijk.
Wat hebben we de voorbije week gedaan, vraag je je misschien af.
Maandag hebben we enkele plaatsen bezocht waar we de komende weken zullen werken. Zo waren we onder andere in het UBH ziekenhuis van Bulawayo waar Christs Hope een afdeling geadopteerd heeft. Zo een adoptie heeft tot doel om praktisch en financieel te helpen, want het ziekenhuis zelf heeft geen middelen om bijvoorbeeld lakens te kopen of nieuwe matrassen of om de toiletten te repareren. De afdeling bestaat uit één grote zaal met ongeveer 30 bedden. De meeste patiënten op deze afdeling zijn besmet met HIV/AIDS. Voor deze 30 mensen zijn er 3 toiletten beschikbaar, waarvan er twee en een half kapot zijn. De verpleegkundigen en verzorgenden die dit lezen kunnen zich wellicht voorstellen wat dit betekent als zwaar zorgbehoevende patiënten naar het toilet moeten, en dat toilet aan het andere eind van de zaal is (ongeveer 100meter verder) en er maar één rolstoel beschikbaar is. Als je nu ook nog weet dat één van de meest voorkomende symptomen van HIV/AIDS diarree is, dan kun je je een idee vormen voor welke problemen het verpleegkundig personeel zich gesteld ziet.
Op woensdag waren we opnieuw in dat ziekenhuis en toen hebben we fotos mogen nemen van de toestand ginds. Als we terug zijn, dan zullen we zeker een gelegenheid vinden om ze een keer te tonen. Die woensdag konden we ook enkele onderlakens leveren, zodat er op ieder bed toch eentje kon liggen We spraken toen ook met het verpleegkundig/zorgkundig team en dat was erg interessant. Verpleegkundigen zijn toch overal hetzelfde Ik bedoel Neen, ik zal wel een keer vertellen wat ik bedoel. We spraken ook over het leven in Zimbabwe en ik snap niet hoe de gewone man of vrouw (lees gewone verpleegkundige) overleeft. Meer daarover wanneer we eind augustus terug in België zijn.
Dinsdag zijn we naar een school geweest op ongeveer 60 km van Bulawayo om er een inleiding te geven van Choose To Wait. De bedoeling was om de kinderen te leren dat we een Maker hebben, God, en dat die een handleiding geschreven heeft, de Bijbel. Als je doet wat in die handleiding staat, bijvoorbeeld betreffende seksualiteit en alles wat ermee samenvalt, dan zal het goed met je gaan. Een handleiding van bijvoorbeeld een fototoestel heeft als doel dat je het beste uit dat toestel haalt en dat je het niet beschadigt. Hetzelfde met de Bijbel. Het heeft tot doel dat je je lichaam, je leven, de natuur, op de goede manier gebruikt zodat het goed met je gaat en je zo weinig mogelijk beschadigd wordt. Toegepast op seksualiteit: de Bijbel leert ons dat we voor ons eigen goed geen seks mogen hebben voor het huwelijk en dat seks alleen binnen het huwelijk past. Als we dat in ons leven toepassen, dan hoeven we geen schrik te hebben voor HIV/AIDS, voor seksueel overdraagbare ziektes, voor We zijn natuurlijk vrij om te doen wat we willen, maar dan moeten we ook niet komen klagen als de consequenties er naar zijn. Bon, dat klinkt behoorlijk conservatief, maar nog even geduld en dit wordt progressief Dat was maandag. Ik wil nog even opmerken dat we door een prachtig landschap reden die dag. 28 juli gaan we daar terug naartoe om het vervolg van die lessen te geven. Ik kijk er al naar uit.
De donderdag hebben Annette (het Duitse meisje dat hier ook is) en ik doorgebracht in de wijk Khulimani (of iets in die aard). We gingen mee met een vrijwilligster van ter plaatse, Miss Zulu. De hele dag gingen we van het ene huis naar het andere om mensen te bezoeken die HIV/AIDS hebben. De bedoeling van die bezoeken is om uit te vissen hoe het met hen gaat en of ze iets nodig hebben. Als het mogelijk is dan koopt Christs Hope wat groenten of fruit voor hen, maar dat hangt af van de giften die ze daarvoor krijgen. Donderdag waren we bij een man die de laatste tijd erg achteruit gegaan was. Het was duidelijk dat hij ART nodig had (Anti Retroviral Therapy, medicatie tegen AIDS), maar om die te kunnen krijgen moest hij naar het ziekenhuis om een CT4-telling te laten doen. Op basis van het aantal CT4-cellen in je bloed wordt er beslist welke therapie er opgestart moet worden. Hoe minder CT4-cellen, hoe slechter je afweersysteem er aan toe is, dus hoe verder AIDS gevorderd is. AIDS kan teruggedrongen, maar niet genezen worden. Voor deze man is het belangrijk dat hij die therapie kan krijgen, want die kan ervoor zorgen dat hij terug kan gaan werken en sinds hij enige kostwinner is thuis, is dat toch wel een belangrijk gegeven. Probleem is dat deze man geen vervoer heeft naar het ziekenhuis en terug. Christs Hope zal er in dit geval voor zorgen dat hij naar het ziekenhuis geraakt en terug, zodat hij op relatief korte termijn terug kan gaan werken. Het zijn soms de kleine dingen die een groot verschil uitmaken. Op deze manier zorgt Christs Hope voor zon kleine 30 mensen. Ook op geestelijk vlak helpen ze deze mensen verder. Ze bidden met hen, leggen hen het evangelie uit en leiden mensen tot de Heer. Indien iemand God leert kennen als zijn/haar persoonlijke Redder, dan zorgt Christs Hope er ook voor dat ze een kerk in de buurt vinden waar ze naartoe kunnen gaan enzovoort. Gelovig worden of gelovig zijn is natuurlijk geen voorwaarde om hulp te krijgen van Christs Hope, alleen HIV/AIDS-patiënt zijn en hulp nodig hebben zijn voorwaarden.
Vrijdag waren we opnieuw te gast in een school, eentje van het gemeenschapsonderwijs deze keer, niet ver van het centrum van Bulawayo. We gaven er Choose To Wait, bon niet wij, maar de Countrydirector van Christs Hope Zimbabwe, voor zo een 300 kinderen van het eerste en tweede middelbaar, die leeftijd zo ongeveer. Ik heb nog maar zelden zo opeengepakt gezeten in een lokaal. Maar goed, het hele geval verliep zonder rellen en we zijn er levend buitengeraakt.
Ziezo. Nu heb je een beetje een overzicht van wat we gedaan hebben en wat we nog zullen doen. Veel van die zaken komen iedere week of iedere twee weken terug. Wat voor leuks we nog in het vooruitzicht hebben? Wel, begin augustus gaan we voor 2 dagen naar Victoria Falls om er de Victoria Falls (what else?) te gaan bekijken en ook wat wilde beestjes. We kijken er naar uit
Tot volgende week of zo. Veel groeten aan iedereen.
